BlogGang.com : : LitaParis

นาง (บน) ฟ้า ตาขาว….เรื่องเล่าหลอนๆของสาวบนฟ้า

ฮี่ๆ หายไปนานนนนนนนนนมากเกิน จนเด็กๆคงคิดว่าหายไปแล้ว อันที่จริง รู้สึกผิดมาตลอดๆ ที่ไม่ได้หาเวลามาอัพเรื่องอะไรเลย คือเอาตรงๆ เดินทางเยอะด้วย และ ขายของยุ่งมากๆ ขายคนเดียว รับออเดอร์เอง แพคเอง กว่าจะมีเวลาอีกทีก็เที่ยงคืน ตีหนึ่ง จะอัพเรื่องผีๆ ก็กะไรอยู่ เพราะขี้กลัวนี่ ที่1

ตั้งแต่เด็กๆ แพรค่อนข้างมีสัมผัสเรื่องนี้ พอโตมาก็เจอจังๆบ้าง แต่ไม่บ่อย แต่เรื่องความรู้สึกนั้น จะสัมผัสได้เร็วและแม่นมาก รวมไปถึงที่เคยเล่าว่า แพรเป็นคนลักษณะหมอดู คือ เจอปราดเดียว จะรู้ว่าๆคนๆนั้นนิสัย สันดาร โดยลึกเป็นยังไง ร้อยละ 99 ไม่พลาดนะจะบอกให้ แต่เรื่องแบบนี้ ต้องรอฟีลมาเอง ถึงจะดูออก บังคับให้ดู จะไม่ค่อยแม่น

เข้าเรื่องดีกว่า (ต้องปิดแค้นเสน่าหาแปร้ปป ไม่มีสมาธิเลย พี่คินนะพี่คิน)

คือเรื่องสุดแสนจะออริจินอลมากๆๆเนี่ย พี่จะเล่าแค่คร่าวๆ เพราะคิดว่าคงเคยได้ยินกันมาบ้างแล้ว มันเป็นเรื่องที่หลายคนฟังๆกันมา เรื่องบิดเบือนกันไปมาก ไม่รู้ว่าดีเทลจริงๆแล้วคือสายการบินอะไรกันแน่ เห็นว่ากันว่า เป็นสายตะวันออกกลางสายหนึ่ง ในชั้นธุรกิจ ไฟลท์กลางดึก ที่ลูกเรือทำเซอร์วิสกันเสร็จแล้ว ก็อยู่ในแกลลี่กัน มีผู้หญิง(บ้างก็ว่าผู้ชาย) เดินมาบอกแอร์ว่า “ขอโทษนะ ถ้าถึงเวลานี้ๆๆ ช่วยเตือนให้สามี (ภรรยา) ชั้น ที่นั่งอยู่ที่ XX กินยาเบาหวานด้วยนะ “ ลูกเรือก็งงๆ ว่าเอ้า ทำไมไม่เตือนกันเองฟร้ะ.. พอถึงเวลา ลูกเรือก็เดินไปที่ XX ก็เห็นมีคนนั่งอยู่คนเดียว หลับอยู่ ก็เลยปลุก แล้วบอกว่า สามี (ภรรยา) คุณ ให้มาเตือนว่า อย่าลืมทานยาเบาหวานด้วยนะคะ.... ผู้โดยสาร เงียบไปซักพัก น้ำตาคลอ บอกแอร์คนนั้นเบาๆว่า เป็นไปได้ยังไง แต่ขอบคุณนะที่มาบอก สามี(ภรรยา)ชั้นนะ อยู่ในคาร์โก้ (ใต้ท้องเครื่อง … ง่ายๆ คือ ในโลงใต้ท้องเครื่อง)...... เรื่องนี้ ซึ้ง ปน หลอน ได้ยินมานานมากๆ ตั้งแต่เริ่มjoin ใครเป็นแอร์ ต้องเคยได้ยินเรื่องพลอตนี้แน่นอน!

โดยส่วนตัวแล้ว บินมาตลอด3 ปีกับกาตาร์ แพรชอบรีเควสไปแต่ปารีส เพราะคุ้นชินกับโรงแรม แล้วไม่ต้องกังลวว่าจะไม่ได้ เพราะไฟลท์เหนื่อยสึสๆ แบบนี้ ไม่ค่อยมีใครอยากได้ มีแต่สาปส่ง แพรเลยไม่ค่อยได้ไปที่ๆแบบว่า exotic บ่อยนัก แน่นอนว่า ด้วยความที่เป็นคนขี้กลัวผี แต่ละครั้งที่ได้ไปที่ใหม่ๆ โรงแรมไม่น่าไว้ใจ แพรจะนอนไม่หลับ เปิดไฟในห้องน้ำไว้ ก็ยิ่งหลอน ในห้องที่มีเตียงเล็กสองเตียง ก็หลอน ที่หลอนเรื่อไฟห้องน้ำ เพราะว่า มันยิ่งสลัว พอยิ่งสลัว ก็ยิ่งเห็นนั่นนี่ลางๆ น่ากลัวกว่ามืดไปเลย จะเปิดไฟโล่ทั้งห้อง ถ้ามาจริงๆ ก็ช้อค เพราะเห็นชัดอีก จะมืดสนิทก็จินตนาการครอบงำ สรุป เปิดไฟหัวนอนลางๆ หรี่สุด แล้วลืมตาปรือเพื่อเชคว่า เครนะ ไม่มีไรนะ จนผลอยหลับ หรือเหนื่อยแบบขีดสุดที่ว่า ผีมาถีบก็ไม่สนแล้ว ก็จะหลับไป สะดุ้งตื่นหรือเมื่อยเมื่อไหร่ ค่อยเอื้อมปิดไฟ

ส่วนเรื่องเตียง แหมๆๆ well well…. พอมีเตียงเล็กอีกเตียงว่าง นี่ก็เอากระเปา เสื้อผ้า กองสุมๆไว้ ให้มันไม่ว่าง แต่!!!! เหลือที่ไว้นิดนึง เพราะอะไร เค้าว่ากันว่า ถ้าเตียงว่างๆ ให้เอาของไปวาง เค้า ที่คุณไม่อยากเจอ…. จะได้รู้ว่า เออ ไม่ว่างนะ นอนไม่ได้นะ ทีนี้ นี่ดันคิดมากอีก ว่าเอ้ย ถ้าวางเต็ม แล้วเค้าจะนอน นอนไม่ได้ เผลอๆ มานอนทับเรา หรือ เบียดเตียงเรา หรือมานั่งงอน ร้องไห้ปลายเตียงเรา ไม่ยิ่งแย่รึ....สรุป แฟร์ๆ เหลือที่ให้หน่อยนึง ดีกว่ามานอนเบียดกันค่ะพี่ขา.....

ก็ทำแบบนี้มานานนนน ลูกเรือสายการบินนี้ จะนอนห้องละคน(บางสาย ห้องละ2) แพรก็manage ถ้าไปปารีสนี่ไม่กลัว เพราะชิน ลอนดอน ครั้งแรกกลัว หลังๆ เฮ้อะ ไฟลท์นรกแตก เหนื่อย หลับเป็นตาย

แต่มาวันนึง ตอนนั้นแพรเป็น F1 หรือลูกเรือชั้นธุรกิจเนี่ยแหละค่ะ แพรมีไฟลท์ seychelles เกาะสวยงาม เกาะสวรรค์ dream destination ของพวกยุโรป เป็นเกาะไกลโพ้นทางแอฟริกาใต้ ยิ่งกว่ามัลดีฟ ในเรื่องราคาและหลายๆอย่าง (ส่วนตัวชอบมัลดีฟมากกว่า) ก่อนแพรไปบิน แพรก็โพสในfacebookส่วนตัว ว่า เย้ๆ ไป เซย์เชลส์ สวยๆ แบบว่า เดือนนั้น มีมัลดีฟ ต่อด้วย เซเชลส์ และ มัลดีฟ อิกรอบ แฮปปี้มาก ตอนแรก แฟนแพรไปมัลดีฟด้วยกันในไฟลท์ก่อนหน้า(แพรบินไปเป็นลูกเรือ เค้าบินมาด้วยในไฟลท์เดียวกันในฐานะผู้โดยในชั้นบิสเนสที่แพรทำ) ก็แพลนจะไปเซเชลส์ต่อ ตื่นเต้นกันทั้งคู่

คืนนั้น ก่อนนอน มีเพื่อนมาเม้นท์ในโพสเราว่า เฮ้ยแก ไปเซเชลส์หรอ ระวังๆหน่อยนะ อย่าเล่นน้ำ เราก็สงสัย เอ้ะ ทำไม …ซักพัก เพื่อนอีกคนโทรมาบอก นี่ยูว์ ระวังตัวหน่อยนะ คลื่นแรง เมื่อวาน เพิ่งมีลูกเรือไฟลท์ก่อนหน้ายูว์จมน้ำ เสียชีวิต เนี่ย สดๆร้อนๆเลย

เอาละทีนี้ หลอนสิคะ แต่ใจร่มๆ โอเค แฟนเราไปด้วย ไม่กลัวๆ คือเคยไปมาก่อน แล้วรู้ว่า ทางโรงแรมที่ไปพักที่นั่น เค้าจะบล้อคห้องไว้ 5-6ห้อง สำหรับลูกเรือ คือไฟลท์ไหนไป ก็จะเวียนกันนอนต่อๆกัน ไม่ได้กระจายห้องเหมือนที่อื่นๆ คือ นักบินสองคนอยู่ตึกนึง ลูกเรือ 5-6คน อิกตึกนึง ห้องจะเป็นคล้ายบังกะโลเป็นห้องๆๆๆติดๆกัน มีแค่สองชั้น เวลาไปถึงโรงแรม เราจะเรียงตามตำแหน่ง ในการเซ็นรับห้อง กัปตันเซ็นก่อน ไล่มาเรื่อยๆ ทีนี้ ไฟลท์นั้นจะใช้เครื่องเล็กบิน ก็จะมี f1 แค่คนเดียว ดังนั้น เราก็จะได้นอนห้องที่ f1 ไฟลท์ก่อนๆนอน( เข้าใจเนอะ) แล้ว f2 5-6คน ก็จะนอนห้องเดียวกันกับที่ f2 ไฟลท์ก่อนหน้านอน แพรรู้มาว่า น้องคนนั้นที่เสียชีวิต เป็น f2 แพรเลยโล่งนิดนึง แต่ทว่า เราอุ่นใจมากตอนไปบิน เพราะรู้ว่าแฟนไปด้วย แต่เคราะห์ซ้ำกรรมซัด ไฟลท์นั้นเต็ม!!!! แฟนไม่สามารถมาด้วยได้ แพรนี่แทบกรี้ดเป็นภาษาอราบิค ไฟลท์อื่น อาจจะพอทำใจได้ แต่ไฟลท์นี้ชั้นกลัววววววว ทำงานไป ขี้ขึ้นสมองไป พอถึงโรงแรม เป็นเวลาตีห้า รุ่งสาง ฟ้ายังมืด แพรรีบไปเซนเอาห้องก่อนเลย กลัวเด็กใหม่ไม่รู้เรื่อง มาแย่งเอาห้องเราไป นังน้องโรเมเนีย บินได้สองอาทิตย์ ไม่รู้เรื่อง ไม่มีคนเล่าให้ฟัง นางได้ห้องที่น้อง F2 คนก่อนพัก (คนท่เพิ่งเสียเมื่อคืนก่อน สดๆร้อน) ไอเราก็เหนื่อยนะ อยากหลับ แต่ห้องเจ้ากรรม ลักษณะหลอนมาก คือ เตียงอยู่กลางห้อง หันไปทางขวาเจอกระจก สะดุ้งตัวเองอีก หัวนอนมีโต้ะทำงาน และหลังโต้ะทำงานเป็นอ่างอาบน้ำ แบบ open floor plan มากๆ คือ รอบเตียง ไม่ติดผนัง แถมห้องน้ำอยู่หัวเตียง ไม่มีประตู เป็นม่าน ปลายเตียง เป็นประตูกระจกทั้งบาน มีม่านให้ บริเวณรอบโรงแรมตอนนั้นที่ลากกระเป๋าตึงๆๆไปตามทางเดิน เป็นรีสอร์ท ต้นไม่ครึ้ม ลมพัดแรงมากจนเสียงดังหวิวๆ (พูดจริง ไม่ได้แต่งเพิ่มเลย) เสียคลื่นแบบว่าบ้าคลั่งมาก โอยๆๆๆ เข้าไปในห้องนอน ก็หลอน นอนก็ต้องหันหน้าไปทางที่ไม่มีกระจก กลัวมองไปในกระจกแล้วไม่ใช่ตัวเอง พยายาทนอนซักพัก ไม่หลับ หลอน ลุกมาหลับที่สระว่ายน้ำแทน อนาถแท้ เจอลูกเรือไฟลท์เดียวกันเดินสวนมา ตาโหลๆ บอกว่า นอนไม่หลับ ไม่รู้ทำไงดี เลยชวนกันไปนอนริมสระ ได้หลับงีบนึง ฟ้าครึ้มตลอดตั้งแต่รุ่งสางยันกลางวัน ซักพัก เลยตัดใจ อะไรดลใจไม่รู้ ไปว่ายน้ำในทะเลจ้าาาาา ประชดชีวิต แฟนมาไม่ได้ งอนมาก เค้าสั่งไม่ให้ไปว่ายน้ำ เลยไป ตอนว่าย มีการ์ดมานั่งเฝ้าคนนึง ริมทะเล =_= ว่ายดำดูนี่นั่นไปเรื่อยๆตามโขดหิน ขนลุกขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เลยวิ่งขึ้นฝั่ง การ์ดทำท่าโล่งใจ สรุปวันนั้น ลูกเรือไฟลท์นี้ นั่งบนฝั่ง ตรงร้านอาหาร มองฟ้าครึ้ม ฝนตก คลื่นเกือบสามเมตร กระทบฝั่งอย่างบ้าคลั่ง ครืนนนนนนนน ที สะดุ้งกันที ถอนหายใจตามๆกันอย่างนั้น ในรีสอร์ทที่แทบจะร้าง ….. พอมืดจัดๆ เลยแยกย้ายกันกลับห้อง เพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นตีสี่ บินกลับ.... สองทุ่มกว่ากระสับกระส่ายในห้องนอน ตัดสินใจคว้าโทรศัพท์ โทรหาลูกเรือตูนิสห้องข้างๆ

แพร: ฮัลโหล เธอ….เธอหลับยัง....

สาวตูนิส : ยัง

แพร: do you want…

สาวตูนิส: yes! im coming now!

คือแบบ กะลังจะถามว่า อยากมานอนนี่มั้ย นางรีบสวนมาแบบเราไม่ทันพูดจบ แล้วหอบหมอน หอบผ้าห่มมาเคาะประตู นางบอกว่า ถ้ายูโทรมาช้ากว่านี้อิกนิด ชั้นจะโทรหาอิกห้องนึงแล้ว ไม่ไหวๆ ชั้นนอนไม่ได้เลย ชั้นกลัว

คือแพรไม่เคยยยยยยไม่เคยคิดเลยว่าจะแชร์ห้องกับลูกเรือคนอื่น แพรไม่ชอบนอนเตียงเดียวกับใคร ไม่ว่าจะพี่หรือแม่ หรือญาติ แต่วันนั้นแบบว่า มีนางนอนด้วย ต่างคนต่างหลับเร็วมาก เพราะเหนื่อย กลัวกันมาทั้งวัน สุดท้าย ก็หลับสนิทแบบสนิทใจมากๆ

เรื่องพรรค์นี้ ไม่เข้าใครออใครจริงๆ ถึงเวลาล่ะก็ รักกันจริ้งงงงงง

รุ่งสางของวันนั้นที่ต้องตื่นตีสี่ แต่งตัวออกมาตีห้า ฝนตกหนัก จริงๆแล้ว เราต้องเป็นไฟลท์ที่เอาศพน้องเค้ากลับมา แต่สุดท้าย ไม่มีศพโหลดมาด้วย เพราะว่า พ่อแม่น้องเค้า อยากฝังเค้าไว้ที่นั่น เด็กใหม่ที่ได้ห้องเดิมของน้องเค้า หน้าชื่นตาบานอยู่คนเดียว เพราะนางไม่รู้เรื่อง555555 เลยเล่าให้นางฟัง นางคงอยากจะฆ่าพวกเรารายคนเลยทีเดียวว

วันที่เกิดเรื่อง น้องคนนั้น เป็นสาวโปแลนด์ ลูกคนเดียว เพิ่งบินได้ไม่ถึงหกเดือน ไปเล่นน้ำกับ cs (cabin senior) แล้วเกิด rip current หรือ ทะเลสูบลงไป cs หนีได้ แต่น้องเค้าจม พอลากขึ้นมา พยายามทำ cpr ก็ไม่ทันแล้ว น้องเสียแล้ว คนในไฟลท์คงช้อคน่าดู เพราะต้องทำงานกลับมา ในสภาพจิตใจที่ไม่อยู่กับร่องกับรอย แต่ก็ต้องทำตามหน้าที่ แล้วยังต้องเก็บของในห้องน้องเค้ากลับมาด้วย

หลังจากที่เกิดเรื่องนี้ เริ่มมีลูกเรือเล่าเรื่องแปลกๆในห้องนั้น ว่าเหมือนน้องเค้ายังไม่รู้ตัว ยังไม่ไปไหน ยังวนเวียน มาเก็บของ มาแต่งตัว …..

อันนี้ก็ไม่รู้ว่าอะไรยังไง เพราะเป็นไฟลท์ท้ายๆก่อนออกเลย หลังจากนั้นไม่รีเควสไปseychellesอีกแค่นั้นเอง .. ไม่ได้กลัว แต่เกรงใจ เกรงว่าจะ rest ไม่พอ ทำงานไม่เต็มที่ แหะๆๆ

ฝากไว้ว่า ชีวิตคนเรามันสั้นมากๆ จะทำอะไรก็ระวังๆ อย่าเปรี้ยวเกิน อย่าซ่าเกิน มันไม่คุ้ม น้องๆที่เพิ่งไปเทรน ไปบินก็อีก เค้าเตือน เค้าห้ามอะไร ฟังบ้าง อย่านึกว่าแน่ เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือกฎกาตาร์ยังมีกฎแห่งกรรม ทำอะไรเปรี้ยวเกิน แล้วจะเสียใจภายหลัง ฝากไว้เท่านี้ ตอนหน้า มาเล่าแบบที่คนอื่นเจอจังๆ พรุ่งนี้แน่นอน

ช่วงนี้เคลียร์งานขายได้ส่วนนึงละ

ใครอ่านจบถึงตรงนี้ ก็like บ้าง share บ้าง จะได้ฮึดมาเขียนใหม่เรื่อยๆ เค้านั่งเขียนเป็นชั่วโมง ตัวเองคลิ้กเป็นกำลังใจคลิ้กเดียว ให้เค้าหน่อยเห้อออออ 5555 ไม่ใช่อะไร จะได้รู้ว่า มีคนอ่านอยู่ไง ^^*

ใครที่หลงเข้ามาอ่าน แพรมีเพจนะคะ แวะมาเยียมเยียนกันได้

www.facebook.com/ComeFlyWithMeByLaila

Create Date : 10 กรกฎาคม 2557

2 comment

Last Update : 10 กรกฎาคม 2557 16:54:18 น.

Counter : 6704 Pageviews.

Share
Tweet

นาง(บน)ฟ้า อิน โอซาก้า

นาง(บน)ฟ้า อิน โอซาก้า .. "woman on top" in osaka!ได้ชื่อภาษาอังกฤษแล้วอ่ะ แปลตรงตัวเลย ครึๆๆๆ อย่าได้คิดเป็นอื่นเทียว
ตอนนั้นบินได้ซักไม่กี่เดือนอยู่เลยค่ะ ได้ไปโฮซาก้า ดีที่ว่าตอนขาไป ได้ไปแบบกระสือ (dead heading) ก็เลยไม่ต้องทำงาน นอนกรนทั้งสิบชั่วโมงมันนั่นแหละ ลูกเรืออีกคนที่นั่งอยู่แถวหน้า ยังบอกเลย ว่ายูนี่หลับทั้งไฟลท์เลยนะ (ไม่ได้กรนย่ะ พูดเล่น เค้าหันมาดูหรอก) พอไปถึง เลยมีแรงออกเที่ยวได้เลย ไม่งั้นคงไม่ไหว ทำงานมาทั้งคืน คงได้แค่ช้อปปิ้งแถวๆนั้นแหละ ตอนที่อยู่บนไฟลท์ ชะนีนางโรเมเนียก็มาคุยด้วย แล้วชวนไปเที่ยวหลังจากเครื่องแลนด์ ด้วยความที่ไม่ประสีประสา ยังไม่รู้ฤทธิ์เดชชะนีชาตินี้ เลยออกไปด้วย แบบไม่ได้คิดอะไร แต่ให้ตายเหอะ ไปกับนาง นางไม่พึ่งตัวเองเลย เถียงๆๆๆตลอด แล้วไม่รู้เรื่อง พาเราไปหลง เพราะชาตินี้จะเป็นประเภทว่า ข้ารู้ดี ข้าถูกเสมอ เลยไม่ฟังเราเลย เราบอกว่า มันน่าจะขึ้นรถไฟสายนี้นะ นางก็ไม่เชื่อ ให้เราไปถามลุงแก่ๆคนนึงอีก ว่าไปทางไหน เราไม่ถาม เพราะแค่วัยรุ่นญี่ปุ่นยังไม่ค่อยพูดอังกฤษเลย นี่ให้เราไปถามลุง พอเราบอกว่าเค้าอธิบายไม่ถูกหรอก เดี๋ยวเค้าเข้าใจเราผิด บอกเราไปอีกที่ เราหลงเลยนะ นางก็ฮึดฮัดใส่เรา แล้วก็แง้งๆๆๆๆ อย่างนั้นตลอดทาง ใช้เราถ่ายรูปยันเต กล้องเราด้วย เราถ่ายออกมาสวยแล้ว ได้ทุกองค์ประกอบ แต่พอนางถ่ายให้เรา แบบว่าเซ็งมากเลย มืดมั่ง เบลอมั่ง หน้ากลมมั่ง ย้อนแสงมั่ง ได้แต่คน ไม่เห็นวิวมั่ง ต้องแก้เยอะมาก แล้วของนางนะ เราถ่ายให้แบบว่าแสงสี ดี แต่นางบ่น ว่า ไม่สวยเลย อ้วน ตัน .. อ้าว!? มรึงอ้วน ตรูผิด อร้ายยยย ทั้งวันเลยจ้าาา ที่นางนอยด์แบบนี้ เราก็พยายามประนีประนอม ทำใจร่มๆ ทั้งๆที่ รำคาญอินี่มากกกก แต่ก็ทนๆ เช้ายันเย็น จะขึ้นรถรา นางไม่เคยจำสายเลย ให้เราจำทั้งหมด แล้วนางนั่งดูรูปไป เข็ดมากกกก ตั้งแต่นั้นมา เลยไม่ค่อยออกไปไหนกับลูกเรือ เพราะกลัว กลัวอารมณ์เสีย ชอบคนละอย่าง สนใจคนละเรื่อง แล้วแต่ละคนมุ่งที่จะทำแต่ของตัวเองให้คุ้มงี้ ยากที่จะไปด้วยกันสนุก เดี๋ยวขากลับ ทำงานด้วยกันอิก จะเซ็งกันซะปล่าวๆ ทั้งวันวันนั้น เหนื่อยโฮก อีกวันมา นางชวนไปซื้อของ ชะนีขอบายเลยค่า บอกว่าปวดหัว ตัวร้อน ไม่ไหว ไม่ไป ไม่งั้นนนนล่ะ อิแพรเอ้ยยย โดนนางลากไปเป็นเบ้ มาคิดตอนนี้ แปลกใจมาก ที่ไปด้วยกันกับชาตินี้ได้อย่างไรน้ออออ เพราะแทบทุกไฟลท์ เค้าจะมี"จุดเด่น" ที่คล้ายๆกัน มีน้อยมากก ที่ปรกติ ที่ไม่นอยด์ ไม่โชว์พาว ถ้าดีก็น่ารักซะจนน่าแปลกใจ ถ้ากวนทรีน ก็กวน ได้สุดทรีน ตอนแรกคิดว่า สาวโมรอคโค น่ากลัวสุด แต่เอาจริงๆ เจอดีๆเยอะกว่าแย่ๆ ... เม้าท์ชาตินี้มาเยอะเลยเนอะ สงสัยทำบุญทำกรรมด้วยกันมาน่ะ --" ปล หน้าแอ้บเด็กจิงเทียว กลมดิ้ก!! " ชั้นหนาววว ตัวชั้นเลยกลมน่ะ ไม่ใช่เพราะชั้นอ้วนนะพี่ชายยย"
ตอนนี้ ทำใจอยู่ เรื่องทำวีดีโอ มันเขินนะ ถ้านั่งพูดคนเดียวกับกล้อง ยังไงๆ ไม่รู้สิ กลัวไม่สวย 5555 ภาพนิ่งที่ลงน่ะ แหม มันก็คัดมุมมาแล้วทั้งนั้น ภาพเคลื่อนไหว เห็นธาตุแท้ทุกมุมมอง เอาวะ! ไม่ลองไม่รู้!!! ليلى
//www.facebook.com/ComeFlyWithMeByLaila

IG @ litaparis

Create Date : 20 สิงหาคม 2556

0 comment

Last Update : 19 กันยายน 2556 16:04:57 น.

Counter : 1337 Pageviews.

Share
Tweet

นาง (บน) ฟ้า อิน มาดริด สเปน (แอร์ตอหลี)



                                   IG litaparis

(เป็นที่ชัดเจนสุดๆเลยว่ารูปไกลๆ ที่หน้าไม่ชัด เพราะมือไม้อ่อน ถ่ายรูปกันหลังซัดเหยือกน้ำแดงๆนั่นไปหกเหยือกแล้ว รูปก่อนกินล่ะชัดเชียว-"-)

                   นาง(บน)ฟ้า อิน มาดริด Madrid ,Spain

โดยปรกติแล้ว ถ้าแพรไปบินในประเทศที่เคยไปมาก่อนแล้ว แพรก็จะไม่ออกไปไหน นอกจากซื้ออะไรกินเล่นแถวโรงแรม หรือไม่ก็ไปว่ายน้ำ ฟิตเนส วิ่ง (แลดูฟิตจิงเทียวนะหล่อน) เพราะหลังจากลงมาจากไฟลท์มันก็เหนื่อยรากเลือดแล้ว จะให้ไปตะลอนๆ คงไม่ไหวละค่ะ เป็นชะนีหยิบโหย่ง 5555 ไม่ใช่อะไรหรอก เพราะว่าหลังลงไฟลท์มามันเหนื่อยจริงๆ แข้งขาอ่อนเปลี้ยไปหมด ขอนอนพักซัก2-3ชั่วโมงดีกว่า ค่อยหาอะไรทำ แต่ครั้งนี้ เป็นครั้งเดียวที่สนุกที่สุด คือวันที่บินไปสเปน เมืองมาดริดคือครั้งก่อนๆ ที่บินไป จำได้ว่าหาอะไรกินแถวๆนั้น ไปซื้อของกินที่ห้างใกล้ๆ (โดนหลอกมาว่าใกล้น่ะ--" เอาเข้าจริง มันไกลมากกกกก เกือบกิโล!! เดินมาตั้งแต่โดฮายันมาดริด ยังมาเดินไปห้างอิ้ก!!) ครั้งนี้หลงกลลูกเรือยังไงไม่รู้ อ้อ นึกออกละ ลูกเรือทั้งหลายเอาซานเกลียมาล่อ (sanglia รูปแรก =ไวน์แดงผสมน้ำผลไม้ พวกน้ำส้ม น้ำสัปปะรด ใส่ในเหยือก และน้ำแข็ง ดื่มเย็นๆ ซี้ดดดดด ) เราก็เลยตอบตกลง โดยที่ลังเลเล็กน้อย พองาม เดี๋ยวหาว่าเราลำยอง พอถึงโรงแรมปุ้ป ให้เวลาแต่ละคนเปลี่ยนเสื้อผ้า แกะมวยผม ล้างหน้า แต่งหน้าใหม่ หรืออะไรก็ตามแต่ (แพรไม่ล้าง อาบน้ำ แต่เว้นหน้าไว้ แหงนสุดริท กลัวโดนน้ำ ขี้เกียจแต่งใหม่ เฮ้อะ!! ) ให้เวลา1ชั่วโมง ก็ลงมาเจอกันที่ล้อบบี้ ทุกครั้งที่แอร์แต่ละนางสลัดยูนิฟอร์มออก จะหน้าตาแปลกขึ้นมาทันที จากผมรวบตึงเปิดหมดหน้า ก็มีห้อยย้อยลงมาปิดหน้ากลมๆกันบ้าง ปิดเหม่งบ้าง ดูดีกันเชี้ยะ! บางนางก็แฟชั่นจ๋าาา บางนางก็แฟชั่นป่วย สวยในโลกที่สาม แต่เซ็ทมาดริดนี้ โอเคกันอยู่นะเนี่ยย อินางน้องเกาหลี ใส่กระโปรงลายเสือมาเชียว แต่นางใส่สวยนะ ส่วนแพรเอง ไม่ได้เตรียมเสื้อผ้ามา เป็นชุดที่ค้างในกระเป๋าจากเวียนนา เมื่อวันก่อน (แหม มันไม่มีเวลาโยนชุดใหม่ใส่กระเป๋าอ่ะ ชุดนั้นใส่ไปซื้อของในซุปเปอร์แป้ปเดียว สาบาน!) คือไม่ได้กะออกไปไหนเลยไม่ได้เตรียมเสื้อผ้าไปแฟชั่นวีค -"- คือทำใจแล้วอ่ะค่ะ ว่ามันสวยได้เท่านี้ ก็เลยไม่ค่อยแต่งตัว เพราะไซส์นี้หายากน่ะ จริงๆ เล้ยยยย

กว่าจะได้ขึ้นรถไฟเข้าเมืองก็นานโข แต่ละนางมัวกดตังค์หน้าโรงแรม เพราะไม่มีเงินสด ค่าตั๋วรถไฟถูกมาก 1ยูโรกว่าๆ แต่ที่ปารีส ไป กลับ 20 กว่ายูโรจ้าาา!!! ไปกันประมาณ6-7คน เอะอะมะเทิ่งกันดังลั่นรถไฟใต้ดิน ใช้เวลาเกือบ45นาที กว่าจะถึงในเมือง เปลี่ยนสถานีจนมึน แต่ก็ต้องจำให้แม่น เพราะว่าถ้าเกิดเบื่อ อยากกลับก่อนจะได้รีบกินรีบกลับ เพราะรู้ตัวว่า บางทีลูกเรือพวกนี้อยู่กันถึงดึก แล้วมาบินตอนเช้าแบบเบลอๆ เราขอนอนอย่างน้อย8 ชั่วโมง ไม่งั้นไม่ไหว ทรมานแน่ๆ

เลือกร้านกันแถวๆนั้น ลูกเรือโมรอคโคขอแยกตัวไป เพราะว่ากินหมูไม่ได้ เหลือเราหกคน อาหารที่ขาดไม่ได้ และที่ทำให้เราลากสังขารตามนังพวกนี้มาคือ ปาเอญ่า (ที่แพรพยามถือในรูปให้ดูไม่หนักน่ะ)และ ซานเกลีย (Paella ข้าวสเปนเม็ดคล้ายข้าวญี่ปุ่นหรือข้าวที่ใช้ทำrisotto สีเหลืองๆ ผัดๆอบๆกับซีฟู้ด ) ละเลียดกินกับซานเกลีย ฟินนาเล่!! ที่เริ่มสนุก หัวเราะท้องคัดท้องแข็ง เพราะแต่ละคนซัดซานเกลียไปเป็นเหยือกๆ คุยไร้สาระบ้าง ลามกบ้าง นินทานี่นั่นขำๆ แต่ที่ไม่ยอมเลิกคือเรื่องใต้สะดือนี่แหละ จากผู้ชายในไฟลท์ที่เราไม่แน่ใจ ในท่าที.. ว่าฮีเป็นรึปล่าว สรุป ซานเกลีย1เหยือก นางแอ้บแตกเลยค่า เป็นหัวโจกเม้าท์เรื่องอย่างว่า แต่นางเล่าสนุก ฟังดูไม่น่าเกลียดแห้ะ >_< เม้าท์กันดังลั่นจนแพรก็อายแทนนิดนึง แต่ขำอ่ะ ทำไงได้ จะมาขัดคอคนอื่นให้เงียบก็ใช่เรื่อง เลยอาศัยคติที่ว่า if you cant stop them, be one of them ซะเลย แหะๆๆ ก็มันสนุกนี่นา ตอนนั้นคนในร้านก็เริ่มทยอยกลับกันแล้ว เราเลยขอเรียกเช็คดีกว่า เกรงใจพนักงานเค้ามาก เลยทิปกันหนักเอาการอยู่ ทดแทนสุขภาพจิตของซินยอริต้าที่ทำหน้ารำคาญใส่พวกเรา ฮิๆๆ ก่อนออกมาชะนีหันไปขอโทษขอโพยพนักงานอีกครั้งเป็นการสมานฉันท์ และน้องเกา(หลี) ที่ดื่มซะจนเอ๋อ ก็ออกมาเอ๋อนอกร้านต่อ เป็นที่สนุกสนานกันสุดๆ คือกำลังhigh แต่ไม่เมาเรื้อน ออกมาเจออากาศดีๆข้างนอก ห้าโมงแล้วยังมีแดดอยู่ ก็เลยแยกย้ายกันไปช้อปปิ้ง เพราะ ZARA ที่นั่นถูกมากๆ เลยสอยโค้ทสีแดง ถุงมือขนมิ้งค์มาได้ในราคาย่อมเยาว์ และต่อด้วยH&M เลย ออกมาก็มีคนมาแสดงมายากล เลยนั่งดูกันต่อ พอจบแล้วก็มืดพอดี สองทุ่มกว่า ก็เลยขอแยกตัวกลับ เพราะว่าคนอื่นๆอยากไปดริ้งค์ต่อ เดาจากสภาพแล้ว ยันเช้าชัวร์ๆ เลยขอตัวชิ่งกลับก่อนเน้อ อิชั้นต้องกลับไป sleeping beauty ก่อนเด้อค่า เดี๋ยวหน้าเหี่ยวค่า เลยลงไปรถไฟใต้ดิน กำที่อยู่โรงแรมไว้แน่นเลย ชะนีหลงในสเปนล่ะตายแน่ ห่วงอะไรไม่ห่วง กลัวไม่ได้นอน เพราะอีกวันต้องตื่นเช้า พอใกล้ถึงสถานีที่ควรลงก็ไม่มั่นใจเรื่องทางออก และสถานี เพราะลงผิดที่ คิดจนตัวตาย เนื่องจากต้องเดินย้อนไกลมากๆๆๆๆ แถมมืดแล้วด้วย เลยส่งข้อความไปหาแฟน(สามีคนปัจจุบัน) ว่าให้โทรหาโรงแรมให้หน่อยสิ ว่าออกทางไหน สุดท้ายก็ได้ข้อความกลับมา และออกถูกทาง ลงถูกสถานี ใจก็นึกกลัว เพราะมืดมากแล้ว ทางเดินกลับก็มืด กลัวโดนปล้น เห็นป้ายโรงแรมแวบๆอยู่สุดทางเดินแทบร้องไห้ด้วยความปิติ แล้วถลาเข้าโรงแรม รู้สึกปลอดภัยสุดๆที่เห็นล้อบบี้โรงแรม เดินยิ้มร่าขึ้นลิฟท์ไปเหมือนคนบ้า ! เพราะแพรเป็นชะนีที่คงมาตรฐานความหลงได้คงเส้นคงวา เวลาไปไหน ชอบไปคนเดียว ชอบแยกกลับคนเดียว แล้วเดินเลี้ยวขวายันเต แบบมั่นใจ เลยหลงสิคะ ทั้งในสิงคโปร์ บาเซโลนา แมนเชสเตอร์ ลอนดอน หลงแต่ละที น้ำตาแทบไหล เพราะหลงคนเดียว มีบางทีที่หลงคู่ พาเค้าไปหลงไกลถึงแม่น้ำเทมส์ ในลอนดอน นั่งตัวสั่นงันงกกันทั้งคู่ ไว้วันหลังมาเล่าให้ฟังอีกจ้า / ช่วงนี้จะได้โอกาศอัพเรื่องในเพจอย่างเดียวเลยนะคะ (วันละครั้ง) แพรพิมพ์ๆไว้แล้วส่งเข้าเมลล์ และล้อคอินเครื่องแม่เพื่ออัพโหลดอย่างเดียว เพราะที่บ้านเชียงรายยกเลิกอินเตอร์เน็ตไปนานแล้ว :( ไม่ได้เช็คไลน์ หรือตอบคำถามใคร เลยนะจ้ะ อาทิตย์หน้ากลับกรุงเทพ จะรีบตอบทุกคนเลยค่า! ขอโทษด้วยจริงๆถ้าพี่ตอบช้านะคะ ยังไงข้อมูลต่างๆนานๆ อยู่ในบล้อกและในเพจแทบจะทุกเรื่องแล้ว ค้นๆดูเลยนะจ้ะ ;) ليلى

www.facebook.com/ComeFlyWithMeByLaila

Create Date : 29 มิถุนายน 2556

3 comment

Last Update : 29 มิถุนายน 2556 12:47:29 น.

Counter : 1879 Pageviews.

Share
Tweet

นาง (บน) ฟ้า ล้มลุกคลุกดิน อิน บางกอก

IG litaparis

www.facebook.com/ComeFlyWithMeByLaila

ผ่านไปแล้ว 11 คอร์ส กับชะนีน้อย(และใหญ่)53คน (บางคอร์สมี4คน ก็สอนค่า) เป็นเดือนที่วุ่นวายม้ากกกกกก ก่อนเริ่มคอร์สพี่มาจากศูนย์ มาจากกาตาร์ หอบหิ้วมาแต่ตัวและกระเป๋า1ใบ ไร้ครอบครัว ไร้ญาติ มิตร มารอรับ และคอยที่จะช่วยเหลือทั้งเรื่องการเดินทาง และการขนของ อุปกรณ์ในห้อง ต้องหาร้านเข้าเล่มแบบสันห่วง เล่มเล็กกว่าปกติเค้าก็ยาก เพราะไม่รู้เรื่องอะไรเลยกับงานแบบนี้ และหาร้านรับทำแบบนี้ก็มืดแปดด้าน เพราะไม่รู้จักกรุงเทพเลย (ไม่เคยอยู่เกินสองวัน และมากับแม่ตอนเด็กๆ) ทุกอย่างตัวคนเดียวตอนที่มาถึงวันแรก หันไปหาใครก็ไม่มี มีเพื่อนสมัยมหาลัยที่ไม่สนิทมาก1คน ให้ที่นอนก่อนเข้าคอนโด ทั้งที่ไม่ค่อยสนิทมากตอนแต่ก่อน แต่เค้าช่วยลากกระเป๋าให้ ให้นอนด้วย แบบว่าซึ้งน้ำใจมากๆ ไม่มีคนๆนี้ ไม่รู้จะต้องลำบากแค่ไหน เพราะต้องลากกระเป๋าที่หนักมากๆคนเดียวไปทั่ว (ขอบคุณนะ จา ) และเพื่อนสาว(เทียม) อิกคนที่ให้แฟนช่วยเอารถมาเอาเก้าอี้มาส่งให้ที่ห้อง แล้วแพรกับแม่สองคนลากเก้าอี้ขึ้นมา แม่ช่วยปริ้นท์เอกสารมาให้เป็นปึกหอบขึ้นเครื่องมากรุงเทพจากเชียงราย เพราะต้องจัดห้องใหม่ทั้งหมดและไม่มีเวลาไปทำหนังสือให้น้อง ตอนแม่กับเพื่อนมาช่วยเอาเก้าอี้ เริ่มสบายแล้ว แต่วันแรกๆที่แม่และเพื่อนสองคนนี้ไม่ว่าง แบบว่าต้องออกหาซื้อนี่นั่นคนเดียว หอบของใหญ่ๆเช่นผ้านวม ไม้กวาด ไม้ถู นี่นั่นมาคนเดียว ไปIKEA หาซื้อนี่นั่นคนเดียว ลากโต้ะ โซฟา จัดใหม่คนเดียว เหนื่อยและท้อกับเรื่องเด็กถอนตัวจากคอร์สเพราะทับเส้นใหญ่เค้า ก็ต้องร้องไห้คนเดียวทุกคืน จนกระทั่งแม่กับเพื่อนมาช่วยตอนหลังๆ ที่อะไรๆลงตัวมากขึ้นแล้ว ค่อยเริ่มดีขึ้น ณ ตอนนั้น ไม่คิดเลยว่าคอร์สจะราบรื่นมาจนถึงวันนี้ :)
หลังสอนจบ หลายคนถามแพรว่า เบื่อมั้ย เหงามั้ยพี่แพร ถ้าไม่สอน ถ้าอยู่เฉยๆ บอกเลยค่ะคุนน้องขา ไม่ต้องห่วง มีเด็กให้สู้รบปรบมือเยอะมากกกก แต่ละนาง สูบเอาพลังลมปราณไปเยอะเหมือนกัน เนื่องจากต้องจับปูใสกระด้ง นอกเรื่องกัน (บางทีก็คนสอนนั่นแหละ นอกเรื่องไกลมาก พูดเรื่องฟัน ลามไปจบที่เรื่องหมาบ้านตัวเองแอบกินขนมได้บังไงไม่รู้ กลับแทบไม่ถูก) ต้องตั้งศูนย์ ถ่วงล้อ กลับเข้ามาใหม่ ทำให้แต่ละคอร์ส เอาจริงๆแล้วจะเลิกอย่างต่ำ 6โมงถึงทุ่ม ถึงเที่ยงคืนก็มี 10 กว่าชั่วโมง พี่หมดแรงไปห้าวัน แล้ว เสาร์-อาทิตย์ ก็มารบกับกลุ่มใหม่อีก อื้อหือออ ห้าวันที่รอน้องมาเรียน มันช่างหมดเร็วจริ้งงงงง แต่ไม่ใช่ว่าเลยแล้วพี่ปล่อยเลย พี่พยายามมากที่จะกลับไปเชคfeedback เชคความคืบหน้า ถามไถ่ (ทั้งเรื่องเรียนและเรื่องส่วนตัว 5555) ตั้งกลุ่มเม้าท์ในไลน์ notificationเตือนเป็น8-900 แชท --" แต่ต้องขอโทษเด็กกรุ้ปแรกๆจริงๆนะคะคุณลูกขา คุณเจ้ไม่ค่อยมีเวลาตอบจริงๆ แต่หลังจากเดือนนี้ไป พี่จะว่างบ้างแล้ว เพราะสอนตามRequest ขอพักเดือนนึงโนะ พี่จะรีบตอบคำถามย้อนหลัง และกลับไปจิกรายคนนะจ้ะ ว่าทำอะไรบ้าง ที่ผ่่านมา ฝึกภาษา และฝึกแอคติ้งตามที่พี่สอนไปบ้างรึป่าว (เตรียมตัวให้ดีนะยะหล่อน ชั้นจำได้ทุกคน มีไลน์ทุกนางนะจ้ะ) เห็นพี่เงียบไป ไม่ทักไป พี่ไม่ได้ลืมนะคะ พี่ยุ่งมากๆจริงๆ ทั้งในเพจ ในเฟสบุ้คส่วนตัว ไลน์ เก่า ใหม่ ในIG อิก เดือนนี้พี่จะเขียนหนังสือจริงๆจังๆ จะกลับมาอัพนี่นั่น เม้าท์มอยหอยสังฆ์กันต่อแน่นอนจ้ะ จะทยอยตอบย้อนหลังด้วยเนอะ แต่จะกลับเชียงรายอาทิตย์นึง อาจจะไม่มีอินเตอร์เน็ท ช่วงวันที่ 7-14 แต่กลับมาบางกอกปุ้ป จะรีบตอบทุกinboxและหลังไมค์จ้า
แก้ตัวไปเยอะละ ขอดราม่าต่อเล็กน้อย (ดราม่าดีนะอันนี้ ไม่ใช่ดราม่าไฟท์) ความในใจอันลึกซึ้งถึงน้องๆทุกคน จากพี่ที่แลดูกักขระ ไม่อ่อนหวาน อ่อนโยน จิกพวกเราเล่นบ้าง อะไรบ้าง (พวกแกจิกชั้นก่อนนะ ส่วนใหญ่ เห้อะ!! ) อยากจะพูดกับน้องสวยๆ ก็ทนได้ไม่นาน เพราะสันชาตดานมันพาไป ต้องกลับมาเม้าท์มอยให้พวกนางได้หัวเราะท้องคัดท้องแข็งกันในสีหน้าและท่าทางที่โอเวอร์ เกินจริง ในการเล่าเรื่อง หรือสอน พี่อยากจะสอนน้องแบบสวยๆ ให้น้องๆได้หลงไหลได้ปลื้ม แต่พี่ทำไม่ได้หวะแก มันไม่ถึงอารมณ์ วันนี้มาฟัง(อ่าน)เอาละกันว่าจริงๆแล้วชั้นก็สวยเป็นนะ (ไม่ได้เฟคเอานะเว้ยเฮ้ย!! พูดจริง บ่องตง) ตั้งแต่วันแรกที่พี่เริ่มเปิดสอน แล้วน้องๆให้ความสนใจแบบล้นหลาม ทำให้ต้องขยายคอร์สต่อเนื่องมาจนถึงทุกวันนี้ (และเดือนหน้านี้ที่ว่าจะไม่สอน แต่มีโผล่มาอีก1 คอร์ส น้องขอมา พี่จัดไป มีสามคนละเน้อ ใครสนใจ หลังไมค์มานะครุ~) พี่ยินดีปรีดา ทึ่ง และ ซึ้งในการตอบรับที่ดีเกินคาด แต่แน่นอนว่า ณ ขณะนั้น พี่คิดแล้ว ว่าพี่คงไม่สอนน้องๆเพื่อยังชีพ เพราะกะแค่2-3คอร์ส แล้วอยู่บ้านเฉยๆ ขีดๆเขียนๆไป ที่พี่ไม่อยากสอนเพื่อยังชีพ เพราะปัญหาจุกจิกน่ารำคาญใจจากปัจจัยภายนอก (ไม่ใช่จากน้อง) มันทำให้เสียสุขภาพจิต และคิดว่าไม่คุ้มจริงๆ กับการเอาเงินน้องมา แล้วตัวเองก็ต้องลำบากใจในการสอน เพราะรู้สึกตลอดเวลาว่า มันเริ่มเป็นธุรกิจขึ้นมาแล้ว เริ่มเยอะไปแล้ว จุดประสงค์ในตอนแรกที่กะสอนชิวๆ สอนเทคนิคในการชนะใจกรรมการฝั่งอาหรับ อยากให้น้องได้เปิดมุมมองใหม่ๆ คิดให้ต่าง ตอบให้ล้ำกว่าคนอื่นๆ คือตอนแรกมันมีแค่นี้จริงๆ แต่ที่ต้องเก็บเงิน ณ จุดแรก เอาจริงๆ คือมันก็ต้องมีค่าใช้จ่าย เพราะพี่ทำแบบจริงจัง ไม่ใช่ให้มานั่งฟังเอ๋อๆ แล้วกลับไป พี่ต้องเตรียมการสอน การพูด ใช้สมองเหมือนกัน กว่าจะกรั่นกรอง วิเคราะห์คำถาม การตอบแบบจิตวิทยาออกมาได้ เพราะไม่อยากสอนให้ตอบแบบพื้นๆ เป็น แพทเทิร์นเดียว พี่คิดสดในหลายๆคำถาม เอาตามตรง มันก็ต้องมีค่าใช้จ่าย แต่เมื่อคอร์สมันต้องขยายไปเรื่่อยๆ ทำให้พี่รู้สึกว่าพอก่อนดีกว่า ณ จุดนี้ ไม่โฆษณาคอร์สแล้วเดือนนี้ นอกจากหาคนเพิ่มจากที่น้องขอให้เปิดแล้วคนไม่ครบ นอกนั้น อาจจะกลับมาสอนนิดๆหน่อยๆอีกทีตอนปลายเดือนมิถุนา อะไรนู่น เพราะเดือนนี้พี่อยากเพลาๆลงก่อน ก่อนที่น้องจะหมดความนับถือ คิดว่าที่พี่อัพเพจ อัพบล้อก เพื่อสร้างชื่อให้กับตัวเอง แล้วสุดท้าย ก็ขายคอร์ส นั่นเป็นสิ่งที่พี่ไม่อยากให้ใครเริ่แม้แต่จะคิด ว่าพี่เป็นแบบนั้น ทุกอย่างที่พี่ทำไป ทุกคนที่มาเรียน พี่บอกตามตรงว่า เจอพวกแกแค่ไม่กี่ชั่วโมง แต่ในใจพี่เป็นห่วง และผูกพันลึกๆ อยากให้น้องได้ทำอย่างที่น้องฝัน พี่ไม่ถามพวกเราแบบสวยๆว่าเป็นยังไงคะ สบายดีมั้ย อะไรแบบนี้ แต่แอบตามห่างๆ แอบอ่านที่เราคุยกัน ดูเฟสของนางแต่ละคน แล้วเอาใจช่วยในสิ่งที่พวกแกหวัง ที่พวกแกฝัน เพียงแต่พี่ไม่แสดงออกมามากนัก พี่ทำไม่เป็น พี่เขิน เอาตรงๆ นั่งเขียนตอนนี้ชั้นก็เขินนะเนี่ย ! พี่มิอาจถือว่าตัวพี่เป็นครูของน้อง พี่ไม่ได้จบครู พี่ไม่มีใบครู และคำว่า ครู หรือ อาจารย์ ในความคิดของพี่ ต้องเป็นคนที่น่านับถือ เลื่อมใส ภาพลักษณ์ดีจริงๆ พี่ยังพูดเล่นหัวกับพวกแกอยู่ บางทีก็เราก็เล่นกันแรงๆ สนุกๆ พี่ไม่กล้า เอาคำนั้นลดลงมาใช้แทนตัวพี่เอง พี่ขอเป็นพี่ที่น้องไม่จำเป็นต้องรัก แต่นึกถึงพี่ยามที่น้องลำบาก ไม่รู้จะหันหน้าไปถามใคร ก็มาถามพี่ พี่อาจจะตอบช้าบ้างอะไรบ้างตามประสา เพราะพี่ไม่อยากตอบส่งๆ อยากนั่งอ่านดีๆ และเขียนตอบเราอย่างใจจริง พี่ปลื้มนะ ที่น้องๆ พี่ๆ ในเพจนี้ เวลาจะท้อ เวลาหมดหวัง เวลาสับสน น้องมาเล่าให้้พี่ฟังหลังไมค์ยาวเหยียด อ่านแล้วมันเห็นถึงความอัดอั้นตันใจ ไม่ได้เห็นว่าน่ารำคาญเลย เชื่อเถอะ เห็นพี่อย่างนี้ พี่เข้าใจน้องอย่างดี และเห็นใจจากใจจริงเลย เนื้อนอกพี่อาจจะดูชั่วร้ายบ้างตามประสาชะนีมีจริต แต่ถ้ารู้จักพี่จริงๆ พี่ขอพูดอย่างไม่อายปาก ว่าพี่หวังดี เป็นห่วงแล้วคอยลุ้นไปกับน้องทุกคนอยู่ทุกๆวัน ใครได้ดี พี่แอบดีใจในใจ อย่างใจจริง ไม่ได้ดราม่าเอานะ พี่พูดจริง( เห็นอย่างนี้ แอ้บอ่อนโยนกับสรรพสิ่งนะพวกแก !) ครั้งนี้ ที่พี่เขียน อาจจะดูแหม อิเจ้ ชมตัวเอง โลกสวยนะคราวนี้ หนูไม่เชื่อ !! พี่ไม่ว่า แกไม่เชื่อน่ะ ไม่ผิดหรอก คนสมัยนี้ พูดเอาอย่างเดียวพูดได้ทั้งนั้นแหละ ทำจริงรึป่าว ไม่รู้ได้เนอะ พี่ไม่ขอให้เราเชื่อจากที่พี่เขียน ใครรู้จักกันจริงๆ จะรู้เอง :)
รู้มั้ย เวลาพี่รอเรามาเรียนกัน พี่ตื่นเต้น ดีใจ ไม่ได้แอ้บเหนื่อยหน่ายเลย ว่า มาอิกแระ ทำงานอิกแระ เฮ้อออ อะไรแบบนี้ พี่เหนื่อยนะแต่มีความสุข ยิ่งกว่าตอนบิน สอนเราน่ะเหมือนทำ talk show แล้วก็ต้องเล่นตลกให้พวกเราดูได้อีกอ่ะ บางที ไม่งั้นจะเบื่อกัน เราก็คาดหวังจะมาเรียนด้วยฮาด้วย พี่ก็ต้องจัดไป จ้าง 2500 เล่นซะห้าพัน ตั้งแต่กรุ้ปแรก ถึง กรุ้ปที่ 11 พี่เสียดายที่ไม่ได้ถ่ายรุปกับทุกคน เพราะเหตุผลอันน่าสมเพชบางประการ แต่พี่จำทุกคนได้แม่น ไม่ต้องห่วง :) และถ้าใครมีอะไรก็ถามพี่ย้อนหลังเอานะ ไม่ต้องเกรงใจ น้องๆในเพจด้วยนะคะ หนูไม่ได้เรียนกับพี่ก็ถามได้ ทักทายได้จ้ะ พี่อาจจะตอบช้า แต่ตอบแน่นอนนะจ้ะ ไม่ต้องกลัว พี่ไม่กัด เอ้ย ไม่เหวี่ยง อาจจะใช้ถ้อยคำไม่อ่อนหวาน แต่พี่ไม่รำคาญ เกรงแค่ว่าจะตอบช้าเท่านั้นเอง พี่ไม่ใช่ดารา หนูไม่ใช่แฟนคลับ เราอาจเรียกกันเล่นๆ แต่ใจจริงพี่เห็นเราทุกคนเป็นน้องไม่นุ่ง เอ้ย !! เป็นน้องเป็นนุ่ง พี่เรียกพวกเราว่าน้องน้องๆในเพจตลอดๆ และนี่ ก็ไม่ใช่ " แฟนเพจ " มันคือ เพจเฉยๆ ที่รวมคนที่มีความฝันเดียวกันไว้ โพสต์ถามได้ เม้าท์มอยได้ เล่าเรื่องส่วนตัวมั่งอะไรมั่ง ถึงset pageนี้ เป็น Community ไม่ใช่แฟนเพจเนอะ แรกๆ มีบ้างที่พี่เรียกว่าแฟนๆ แต่เรียกเล่นๆ พอมีน้องเข้ามาเยอะๆๆๆ พี่ก็ไม่เคยถือว่าพวกเราเป็นแฟนคลับพี่อีกเลย เพราะน้องให้เกียรติพี่เป็นidolขนาดนี้ พี่เรียกน้องว่าแฟนคลับไม่ลง มันแลดูพี่ไม่ให้ความสำคัญ วันใดพี่เป็นดารา(ตลก) ขึ้นมา พี่ถึงเรียกแฟนคลับตามรุ่นพี่อย่างพี่ชม พี่พลอย ละกันนะ 55555 (กล้าเทียบนะอิชะนี)
ขอบคุณทุกคนที่ให้ความไว้วางใจ มาเรียนกับอิเจ้นะคะ เจ้ซึ้งมากจริงๆ และขอบคุณทุกคนที่เข้ามาปรับทุกข์ สอบถาม แล้วแพรตอบให้คลายกังวลได้ แพรก็เป็นปลื้มมากค่ะ ที่อย่างน้อยได้ทำให้คนๆนึงที่แทบจะหมดหวัง กลับมา shine bright อีกครั้ง เป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้ทุกคนที่อยากติดปีกนะ ชีวิตนี้ ไม่มีอะไร ที่ยากเกินไป เกินตัว ตามคำฮิตของออเดรย์ เฮปเบิร์นที่ว่า Impossible = I'm possible
และอย่างที่พี่บอกน้องคนนึงไปว่า นับประสาอะไรขนาดคนสมัยก่อนยังหัวเราะเยาะ หยามเหยียดคนที่คิดว่าเครื่องยนต์ขนาดมหึมาจะลอยฟ้าได้ และทุ่มเทคิดค้นที่จะทำเครื่องบินว่าเป็นเรื่องเกินตัว ผิดธรรมชาติ แต่ ปัจจุบันกลับมีเครื่องบินขนาดเท่าสนามฟุตบอล ลอยฟ้าได้ ด้วยฝีมือมนุษย์ แล้วเด็กผู้หญิงอย่างหนูจะเป็นแค่แอร์โฮสเตส ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ งานนี้ไม่ใช่นางฟ้านางสวรรค์อะไรอย่างที่น้องเข้าใจจากสื่อ จากคนรอบตัว ที่สร้างภาพแบบนั้นขึ้นมา พี่เป็นมาเองยังไม่ได้รู้สึกวิเศษวิโสอะไรกว่าคนอื่นเค้า มันก็คืองาน ความสำคัญของทุกงานมันก็พอๆกัน แค่ออฟฟิศอยู่บนฟ้า ไม่ได้แปลว่าคือนางฟ้า!! (แต่บางคนคิด และพยายามทำตัวให้เป็น อันนั้นซักวันตกสวรรค์มาเดี๋ยวก็สำนึกเอง) ขอให้น้องๆ พี่ๆคิดดูอีกทีนะคะ ใครเชื่อว่าคุณทำไม่ได้ ไม่ดีพอ แพรคนนึงแหละที่คิดว่า ไม่เกินตัวหรอกค่ะ ทุกอย่างเป็นไปได้ ถ้าเราตั้งใจและไปถูกจุด ;) ขนาดแพร ที่คิดว่่าตัวเองไม่มีทางหรอก ที่จะมีวันนี้ ที่มีครบทุกอย่างตามที่ตัวเองฝัน แล้วคนอื่นหาว่าเพ้อเจ้อ ที่เราอยากมีวันนี้ แต่สุดท้ายเรามีวันนี้ได้ ทั้งๆที่ ครอบครัวไม่ได้สมบูรณ์ พ่อเสียแต่เด็ก แม่เลี้ยงมาคนเดียว ได้เงินจากแม่อย่างจำกัดมากๆ ไม่มีสิทธิ์จะมีเครื่องเขียนซาริโอ้้,ดิสนีย์ สวยๆอย่างเพื่อน แต่ก็มีแบบที่พอไม่อายเค้า เรียนไม่เก่งเท่าพี่ๆ ทั้ง อ้วน ดำ สลิด เพ้อฝัน ตลกไร้สาระ แต่ก็ได้ดีมาถึงจุดที่พอใจ ขนาดความไม่สมบูรณ์ในตอนนั้น เรายังสามารถสมบูรณ์ในแบบที่เราคาดฝันไว้ในตอนนี้ได้ มีครอบครัวที่"หลงเหลือ"รักและชื่นชม สามีที่รักและซื่อสัตย์เลี้ยงดูอย่างไม่ให้ขาด น้องๆทั้งที่ตอนนี้เป็นแอร์อยู่โดฮา น้องๆที่มาเรียน และน้องๆในเพจนี้ ดังนั้น คนที่คิดว่าตัวเองไม่สมบูรณ์แบบ ไม่ดีพอ คนอื่นคิดว่าเราเพ้อเจ้อ เพ้อฝัน อยากให้นึกกลับว่า พี่คนหนึ่งแหละ ที่มีทุกวันนี้ได้ ทั้งๆที่ต้นทุนเดิมมาจากความไม่สมบูรณ์ เป็นกำลังใจ ในทุกๆก้าว ที่ทุกคนเลือกเดินนะ / เจ้ใหญ่ليلى ปาดน้ำตา นั่งกินทุเรียนทอด -"- เกี่ยวมั้ย?

Create Date : 21 มิถุนายน 2556

1 comment

Last Update : 21 มิถุนายน 2556 16:50:33 น.

Counter : 1822 Pageviews.

Share
Tweet

เบื้องลึก เกอิชา บนกำปั่นเหาะ (ตอน อิแอร์โลกสวย)

IG@ litaparis

สายการบินกะทะแอร์ของพี่ ขึ้นชื่อเป็นหนึ่งในสายการบินห้าดาวระดับโลก ถ้าถามว่าทำงานยากมั้ย เทรนยากมั้ย พี่คิดว่า เทรนน่ะ ไม่ยาก แต่เอามาใช้ในการทำงานจริงยากกว่า เพราะว่าต้องทำงานเร็วมาก และ ทำงานมากกว่าสองสามอย่างในเวลาเดียวกันได้ หรือว่ามีskill ในการ multi-taskingนั่นเอง ถ้ามัวมาทำทีละอย่าง คงโดนตราหน้าว่า ไร้ศักยภาพ โอเคค่ะ แรกๆ หนูเพิ่งฝึก ไม่มีใครคาดหวังว่าจะต้องเร็ว เป้ะ ทุกกระเบียด แต่แหม บางคน ผ่านไปซักพัก ยังspeed เท่าเดิม ไม่มีการup levelเลย ก่อนไป หรือก่อนทำงานจริง แนะนำให้ฝึกเล่นเกมส์ cooking dash ค่ะ อื้อหือ สมองเร็วได้โล่ห์เลย การทำงานก็คล้ายๆกัน ต้องจัดอันดับให้ถูก ว่าทำอะไรก่อนหลัง และอะไรที่ทำพร้อมๆกันได้ เพื่อตัวเราและเพื่อนร่วมงาน ที่สำคัญ ผู้โดยไม่บ่นว่าเราช้าได้ อีกอย่างที่อยากจะฝากน้องๆที่ไปใหม่ๆ หรือเทรนอยู่ หรือ กำลังจะบิน ว่า จะจัดการอะไรก็แล้วแต่ ไม่ว่าจะกับเพื่อนร่วมงาน กับผู้โดยสาร ให้รู้จักใช้ทักษะการตอแหล หรือ เรียกสวยๆว่า charming (สเน่ห์) ของตัวเองให้เป็นประโยชน์ พูดเป็น ต่อรองเป็น ไม่ใช่ทื่อๆอย่างเดียว เช่น ผู้โดยสารขอน้ำส้ม แต่ในคาร์ทตัวเองไม่มี ลองยิ้มๆ แล้วถามเค้าสิคะ ว่า มีน้ำสัปปะรด กับแฟนต้าน้ำส้มอ่ะตอนนี้ น้ำส้มหมด จะรอมั้ย หรือว่าจะเอาอันนี้แทน จะได้ไม่ต้องรอนาน เพราะไม่มีคนอยู่ในแกลลี่ หรือ เรามองไป แล้วทุกคนง่วนอยู่ในเคบิน คุยกับลูกค้าดีๆ เพราะเข้าใจมั้ยบางทีเค้าไม่รุว่าเรามีอะไรบ้าง ก็เลยขอน้ำส้มไป ถ้าเค้ายืนกรานจะเอาน้ำส้มจริงๆ ก็บอกเค้านิดนึง แต่เท่าที่ทำงานมา ปกติแล้ว ร้อยละ 99.9999% โอเคหมด ที่จะเอาอย่างอื่นแทนอย่างเต็มใจ เพราะเรามีchoiceอื่นให้เลือก บางที ก็ต้องรู้จักพูดนะคะคุนน้องขา อย่ามัวมาซื่อออออ อินโนซ้นท์เป็นเหรียญที่มีด้านเดียวเกิ้นนน แล้วหนูจะดูมีมิติ(ลี้ลับ) มากกว่าคนอื่น ไม่ใช่อะไรๆก็ตรงเป้ะๆยันเต เนอะ! หลายครั้งในห้องบรีฟฟิ่ง หัวหน้า ถามว่า เอ้า ใครมีอะไรจะเสริม ปกติ ก็จะไม่พูดอะไรกัน อาจจะ safe flight บ้าง no, thank u บ้าง ตามๆกันไป ปกติ ถ้าไม่มีอะไรพี่ก็ไม่พูด แต่ทำงานมาซักระยะ อดรนทนกับผู้ร่วมงานบางคนไม่ไหว ที่ซื่อเกินเหตุ (แล้วเดือดร้อนคนอื่น) ก็เลยบอกว่า guys, plese use your charm , when u run out of chicken. ทำไมน่ะเหรอคะ แหม ก็น้องนางเล่นถามผู้โดย chicken or beef ส่วนใหญ่กินไก่มากกว่า ไก่หมด ทำไงคะ มาเอาคาร์ทเรา โอเคร้ เอาไป หนักเข้า หนักเข้า นางมาเอาออกไปอย่างเดียว ไม่รู้จักเอามาแทน แล้วคุนพี่จะเสริฟคนที่เหลือยังไงมิทราบจ้ะ (1คาร์ท มี36ถาด เสริฟได้36คน นางมาเอาไก่ออกไปเรื่อยๆ นางก็มีถาดเนื้อเหลือ แต่นางไม่เอามาให้ ของพี่ก็ติดลบน่อ) จนต้องบอกนางว่า หยุดดดดก่อน ชะนี เอาอะไรไป อย่างน้อยยยย เอามาคืนหน่อยก็ดีนะนาง ชั้นไม่ว่านะ มาเอาไก่ชั้นไป แล้วผู้โดยจึ้กจั้กใส่ชั้น เพราะเค้าอยากกินไก่บ้าง แต่หล่อนเอาไปหมดจนชั้นบ่มีเหลือเนี่ย( ต้องยิ้มหวาน+ตะล่อม แล้วบอกว่าเนื้ออร่อยกว่านะ จริงงง เชื่อสิ )แต่ตอนนี้ แม้แต่ เนื้อ หรือไก่ ข้าเจ้าก็บ่มีเนี่ย เอาอาหารมาแทนให้กันด้วยยยย นางถึงเก็ท แล้วบอกว่า โอ้ว ลืมๆๆๆ เอิ่ม ขออิกอันนะ ไก่น่ะ เอ่า อินิ! ยังมาเอาไปอิก เลยบอกว่า พอเลย! แถวนี้ทั้งแถว กินแต่เนื้อ ไม่มีchoiceให้เลือก หัดขายอย่างอื่นด้วยเซ่! แต่กระนั้นเอง ก็สายไปซะแล่ว เพราะนางหยิบเอาไก่ไปจากทางหลังคาร์ท จะให้วิ่งจิกหัวนางให้เอาคืนมาก็ใช่เรื่อง ขอบอก ว่ามีลูกเรือฟ้องกันถึงขั้นโดนเรียกเข้าบริษัท เพราะแย่งไก่กันเนี่ยแหละ แหม้!!! เหมือนอะไรนะ แย่งไก่กัน (กินในน้ำ 5555) เอาเป็นว่า สรุป นางเอาไก้เจ้ไป ประมาณ10กว่าถาด สรุปคือ เจ้ต้องขายเนื้อให้ออก เกือบทั้งแถว เพราะเจ้ไม่มีหน้าไปขอของคนอื่น เพราะคนอื่นก็ขาดไก่เหมือนกัน ดังนั้น เลยบอกลูกเรือว่า พวกเธอจ๋า ใช้สเน่ห์หลอกล่อ จัดการคาร์ทตัวเองหรือ สิ่งที่ตัวเองมีอยู่ในคาร์ทให้ดีที่สุด ก่อนที่จะวิ่งมาเอาของคนอื่น "เพราะ" คนอื่น เค้าก็ต้องมีช้อยส์ให้ลูกค้าด้วย เหมือนกัน! เอาจริงๆ นะ ผู้โดยอ่ะ พูดดีๆด้วย จริงใจ ๆ เค้าโอเคหมด นอกเสียจากใครที่เฟคใส่ ตอแหลใส่ หรือพูดต่อรองไม่เป็นเนี่ยเค้าคงดูออก เลยไม่ยอมแล้วโวยใส่อ่ะนะ อันนั้นก็ แล้วแต่ความสามารถในการใช้สมองส่วน"กึ๋น" ของใครของมัน เพราะเท่าที่ทำงานมา" ไม่เคย " มีปัญหากับลูกค้า เรื่องใดๆ ไม่ว่าจะย้ายที่ ไม่มีไก่ให้กิน หรืออะไรๆก็ตาม ไม่เห็นมีใครโวยวายใส่ หรือฟ้องบริษัท (จะมีก้อแต่มาฟ้องเราเรื่องคนโน้นคนนี้นั่นแหละ แล้วไงล่ะ โดนชะนีโรเมเนียจิกเอาซะเลย ) ฝากไว้ด้วยนะจ้ะ มือใหม่หัดบิน อยากเป็นชะนีมีดีเทล ก็ต้องหัดช่างพูดช่างเจรจา เราทำงานบริการ ต้องมีศิลปะจ้ะ จะมาทื่อๆ หมดว่าตามหมด พี่ว่า น้องไปทำงานสายวิศวะช่างยนต์แทนดีกว่าค่ะ ถ้าจะมาโลกสวยค่ะพี่ หนูเป็นคนตอแหล แถไถไม่เป็น ใครอยากได้อะไรเราต้องหาให้เค้าได้สิคะ บริการห้าดาวค่ะ อันนี้ก็ สวยในโลกส่วนตัวละกันจ้ะอิหนู อยากทำงานอย่างฉลาด(คือแมเนจให้ win win แฮปปี้ทุกฝ่าย ไม่ใช่ว่าตอแหลว่าไม่มี แต่จริงๆเก็บไว้ให้คนหล่อแถวหลังสุดอะไรงี้)หรือทำงานอย่าง..... ก็ตามมมมมมมมใจนะจ้ะ เรื่องแบบนี้
ที่พล่ามมา เพราะอะไร เพราะบางทีก็แน่นอก ต้องยกออก~~( เอ่า พอก่อนๆ)เพราะลูกเรือต่างชาติ ชอบมานินทา ในแกลลี่ ว่าคนไทย บางทีก็ยอมเกิ้นนนน ผู้โดยจะกินหัวเอา จริงๆนะ เพราะว่าบางที ด้วยธรรมชาติของเอเชีย จะเงียบๆ ติ๋มๆ อะไรก็ได้ (ไม่รู้ว่า เพราะเถียงไม่ทันหรือหาคำพูดมาใช้ตอนนั้นไม่ออก) ทำให้ผู้โดยขึ้นเสียงใส่บ้าง จิกใช้อย่างทาสบ้าง เห็นมากับตา อันนี้ถ้ามองจากมุมมองของเราเอง หรือตัวเราเองก็ไม่เห็นหรอกค่ะ ต้องก้าวออกมาจากกะลาแล้วมองย้อนกลับเข้าไป จะเห็นว่า ใช่ บางไฟลท์ สงสารน้องคนไทย โดนโขกสับมากๆ ในเคบิน ทั้งผู้ร่วมงานเอง และผู้โดยสาร ทั้งๆที่น้องเค้าก็อยากหือนะ แต่ไม่กล้า กลัว บลาๆๆๆ เรายืนดู ไม่รู้ทำยังไง ได้แต่ปลอบกันไป บางทีก็ขึ้น โดนชาติอื่นกระทบกระเทียบคนชาติเดียวกัน (ในเรื่องงี่เง่า) ก็เหน็บกลับไปบ้างให้มันไม่มาดูถูกพวกเราได้ แต่อย่างว่าเนอะ บางที การไม่พูดอะไรออกมาบ้างเนี่ย ก็โดนตราหน้าว่า โง่ ได้นะคะ ว่า ฮึ้ ชั้นพูดถูกล่ะเซ่ อันนี้มันก็ขึ้นอยู่กับว่า เราเถียง แถ หรือ อ้าง หรือ แก้ตัว ผิดว่าตามผิดค่ะ แต่ถ้าถูกแล้วมาว่าผิด อันนี้ ก็ต้องอธิบายค่ะ ใครจะเรียกว่าเถียง ว่าก้าวร้าว อันนี้ แล้วแต่ระดับEQ ของคนรับฟัง ถ้าอะไรๆก็โลกสวย ก็คงมองว่าก้าวร้าวจังเลยค่ะเตงงงง (อีคิวประเภทสวยงาม) แต่ถ้ามองด้วย เหตุ และ ผล จะรู้ว่า นั่นไม่ใช่การเถียง แต่คือการอธิบาย ว่า "ทำไมกุถูก!" อ่ะ อันนี้ก็มองได้สองแง่อีก คนอะร้ายยย ถูกตล้อดๆ งานนี้ ถูก ผิด มีลายลักษณ์อักษรค่ะ (เรื่องsafety) แต่ถ้าเป็นส่วนของด้านการบริการ ยังไงก็ตาม ขอยึดที่ความพึงพอใจของลูกค้าเป็นหลักดีกว่า แต่ด้วยความที่บริษัทนี้ จะเป็นประเภทซื่อๆเข้าไว้ ไม่โดนรีพอร์ท ค่ะ อันนี้ "แอ้บร้าย" นะคะ แซบลึกค่ะ เช่น ผลไม้ในชั้นธุรกิจ เสริฟในจานใช่มั้ยคะ แต่ผู้โดยเค้าอยากได้ในถ้วยอ่ะ กะช้อน ไม่ต้องเอาอย่างอื่นมา ยุ่งยาก เค้าจะนั่งดูหนังตักกิน ง่ายๆ แต่พอเราเอามาให้ แล้วหัวหน้า หรือลูกเรือคนอื่นเดินผ่านมาเห็น จะทำเป็นเรื่องใหญ่มาก เหมือนแม่ซื้อหวยผิดไป1ตัว อะไรแบบนี้ จะรีบปรี่มาติก่อนถามเลยค่าาา มาพร้อมกับ attitudeด้วยนะคะ ว่า นี่! ผลไม้น่ะ เสริฟยังไง เราก็จะตอบว่า ในจาน บลาๆ ทำไมหรอ? ก็จะได้คำกระทบกระเทียบมาเป็นชุดว่า แล้วทำไมเห็นคนกินในถ้วย ไม่มีนั่นนี่นี่นั่น แว้ดๆๆๆ โอ้วโห แบบนี้ ใครเงียบ ก้มหน้ายอมให้เค้าด่า ขอกราบ กราบในความ....ประหนึ่งนางเอกช่อง7 (เอ้.. คนแบบนี้ สงสัยจะแต่งหน้าใส่ขนตาปลอมนอนหลับนะนี่นะ) ถึงบอกว่า นั่นแหละค่ะ เรียกว่าการอธิบายค่ะ คุนน้องขา หัดเผยอปาก เปิดสมอง อธิบายซะบ้างนะจ้ะ เรื่องเล็กๆยังปกป้องสิทธิตัวเองไม่ได้ เพราอึ้งอยู่ อย่าหวังว่าเกิดเหตุemergencyขึ้นมา จะมีสติพอที่จะดีลกับมันได้เลยค่ะคุนน้อง! แหม
แต่บางคนก็เกิ้น คิดจะแรง ดันแรงผิดกาละเทศะ ไล่แว้ดๆใส่คนอื่นไปทั่ว แต่ตัวเองผิดเต็มๆ อันนี้เยอะนะ ปล่อยเค้าไป อันนี้ เดี๋ยวซักวันก็แพ้ภัยตัวเอง
อ่ะ ณ จุดนี้ ใครอยากฟังเรื่องพี่ไปรบรากับคนอื่นอีกนี่ ขอบอกว่า พี่ไม่ใช่คนขี้วีนขี้เหวี่ยกับเรื่องทุกเรื่อง อันนี้เอามาเม้าท์ให้ฟังเป็นสีสัน และวิธีการใช้ชีวิตลูกเรืออย่างมีความสุข (เพราะไม่แน่นอก) และคนอื่นไม่มาดูถูกเราว่าโง่ได้เฉยๆ แต่จะอ่าน จะทำตาม ก็ควรมีวิจารณญานด้วย ว่า เรื่องไหนควรทำไม่ควรทำ เพราะบางคนอาจจะเข้าใจผิดคิดว่า วีนไว้ก่อน พี่แพรสอน เอิ่ม อันนี้ หนูก็ต้องมั่นใจด้วยว่า วีนแล้วเราจะชนะนะจ้ะ ไม่ใช่ฟาดงวงฟาดงาแล้วเอาตัวเองไม่รอดล่ะ เดี๋ยวจะดูเป็นคนขี้โมโหแบบโง่ๆ เค้าว่าให้ได้อีก แต่ถ้าใครทำไม่ได้ แนะนำว่า ยอมต่อไปจ้ะ ดีละ น่าร้อคอ่ะ มีความสุขแบบนางเอกอย่างหนู ชอบค่ะ เพราะว่าหนูสวย คนอื่นชอบนะคะพี่ เค้านินทาหนูว่าโง่ช่างเค้าค่ะพี่ หนูยืนยัน ว่า สวยดี อันนี้ก็ กู่ไม่กลับ ขอให้เผชิญโลกอันสวยงามใบนี้ อย่างมีความสุขนะหนูนะ อนุโมทนา อย่ามานอโผล่เอาตอนแก่ละกันค่ะลูก ไม่งาม จากเขายูนิคอร์น เป็นนอแรดน่ะ แล้วอย่าลืมว่า ยูนิคอร์นน่ะ มีชีวิตในเทพนิยาย แต่แรดน่ะ ยังมีจริง และไม่สูญพันธ์ุ // ليلى

อ่านเรื่องอัพเดทก่อนในบล้อก ได้ในเพจนะจ้ะ ไปเม้าท์มอยในนั้นได้จ้า

www.facebook.com/ComeFlyWithMeByLaila

Create Date : 01 มิถุนายน 2556

0 comment

Last Update : 1 มิถุนายน 2556 15:12:35 น.

Counter : 2158 Pageviews.

Share
Tweet

1 2 3 4 5 6 7 8 9