นาง (บน) ฟ้า ตาขาว
.เรื่องเล่าหลอนๆของสาวบนฟ้า
ฮี่ๆ หายไปนานนนนนนนนนมากเกิน จนเด็กๆคงคิดว่าหายไปแล้ว อันที่จริง รู้สึกผิดมาตลอดๆ ที่ไม่ได้หาเวลามาอัพเรื่องอะไรเลย คือเอาตรงๆ เดินทางเยอะด้วย และ ขายของยุ่งมากๆ ขายคนเดียว รับออเดอร์เอง แพคเอง กว่าจะมีเวลาอีกทีก็เที่ยงคืน ตีหนึ่ง จะอัพเรื่องผีๆ ก็กะไรอยู่ เพราะขี้กลัวนี่ ที่1 ตั้งแต่เด็กๆ แพรค่อนข้างมีสัมผัสเรื่องนี้ พอโตมาก็เจอจังๆบ้าง แต่ไม่บ่อย แต่เรื่องความรู้สึกนั้น จะสัมผัสได้เร็วและแม่นมาก รวมไปถึงที่เคยเล่าว่า แพรเป็นคนลักษณะหมอดู คือ เจอปราดเดียว จะรู้ว่าๆคนๆนั้นนิสัย สันดาร โดยลึกเป็นยังไง ร้อยละ 99 ไม่พลาดนะจะบอกให้ แต่เรื่องแบบนี้ ต้องรอฟีลมาเอง ถึงจะดูออก บังคับให้ดู จะไม่ค่อยแม่น เข้าเรื่องดีกว่า (ต้องปิดแค้นเสน่าหาแปร้ปป ไม่มีสมาธิเลย พี่คินนะพี่คิน) คือเรื่องสุดแสนจะออริจินอลมากๆๆเนี่ย พี่จะเล่าแค่คร่าวๆ เพราะคิดว่าคงเคยได้ยินกันมาบ้างแล้ว มันเป็นเรื่องที่หลายคนฟังๆกันมา เรื่องบิดเบือนกันไปมาก ไม่รู้ว่าดีเทลจริงๆแล้วคือสายการบินอะไรกันแน่ เห็นว่ากันว่า เป็นสายตะวันออกกลางสายหนึ่ง ในชั้นธุรกิจ ไฟลท์กลางดึก ที่ลูกเรือทำเซอร์วิสกันเสร็จแล้ว ก็อยู่ในแกลลี่กัน มีผู้หญิง(บ้างก็ว่าผู้ชาย) เดินมาบอกแอร์ว่า ขอโทษนะ ถ้าถึงเวลานี้ๆๆ ช่วยเตือนให้สามี (ภรรยา) ชั้น ที่นั่งอยู่ที่ XX กินยาเบาหวานด้วยนะ ลูกเรือก็งงๆ ว่าเอ้า ทำไมไม่เตือนกันเองฟร้ะ.. พอถึงเวลา ลูกเรือก็เดินไปที่ XX ก็เห็นมีคนนั่งอยู่คนเดียว หลับอยู่ ก็เลยปลุก แล้วบอกว่า สามี (ภรรยา) คุณ ให้มาเตือนว่า อย่าลืมทานยาเบาหวานด้วยนะคะ.... ผู้โดยสาร เงียบไปซักพัก น้ำตาคลอ บอกแอร์คนนั้นเบาๆว่า เป็นไปได้ยังไง แต่ขอบคุณนะที่มาบอก สามี(ภรรยา)ชั้นนะ อยู่ในคาร์โก้ (ใต้ท้องเครื่อง
ง่ายๆ คือ ในโลงใต้ท้องเครื่อง)...... เรื่องนี้ ซึ้ง ปน หลอน ได้ยินมานานมากๆ ตั้งแต่เริ่มjoin ใครเป็นแอร์ ต้องเคยได้ยินเรื่องพลอตนี้แน่นอน! โดยส่วนตัวแล้ว บินมาตลอด3 ปีกับกาตาร์ แพรชอบรีเควสไปแต่ปารีส เพราะคุ้นชินกับโรงแรม แล้วไม่ต้องกังลวว่าจะไม่ได้ เพราะไฟลท์เหนื่อยสึสๆ แบบนี้ ไม่ค่อยมีใครอยากได้ มีแต่สาปส่ง แพรเลยไม่ค่อยได้ไปที่ๆแบบว่า exotic บ่อยนัก แน่นอนว่า ด้วยความที่เป็นคนขี้กลัวผี แต่ละครั้งที่ได้ไปที่ใหม่ๆ โรงแรมไม่น่าไว้ใจ แพรจะนอนไม่หลับ เปิดไฟในห้องน้ำไว้ ก็ยิ่งหลอน ในห้องที่มีเตียงเล็กสองเตียง ก็หลอน ที่หลอนเรื่อไฟห้องน้ำ เพราะว่า มันยิ่งสลัว พอยิ่งสลัว ก็ยิ่งเห็นนั่นนี่ลางๆ น่ากลัวกว่ามืดไปเลย จะเปิดไฟโล่ทั้งห้อง ถ้ามาจริงๆ ก็ช้อค เพราะเห็นชัดอีก จะมืดสนิทก็จินตนาการครอบงำ สรุป เปิดไฟหัวนอนลางๆ หรี่สุด แล้วลืมตาปรือเพื่อเชคว่า เครนะ ไม่มีไรนะ จนผลอยหลับ หรือเหนื่อยแบบขีดสุดที่ว่า ผีมาถีบก็ไม่สนแล้ว ก็จะหลับไป สะดุ้งตื่นหรือเมื่อยเมื่อไหร่ ค่อยเอื้อมปิดไฟ ส่วนเรื่องเตียง แหมๆๆ well well
. พอมีเตียงเล็กอีกเตียงว่าง นี่ก็เอากระเปา เสื้อผ้า กองสุมๆไว้ ให้มันไม่ว่าง แต่!!!! เหลือที่ไว้นิดนึง เพราะอะไร เค้าว่ากันว่า ถ้าเตียงว่างๆ ให้เอาของไปวาง เค้า ที่คุณไม่อยากเจอ
. จะได้รู้ว่า เออ ไม่ว่างนะ นอนไม่ได้นะ ทีนี้ นี่ดันคิดมากอีก ว่าเอ้ย ถ้าวางเต็ม แล้วเค้าจะนอน นอนไม่ได้ เผลอๆ มานอนทับเรา หรือ เบียดเตียงเรา หรือมานั่งงอน ร้องไห้ปลายเตียงเรา ไม่ยิ่งแย่รึ....สรุป แฟร์ๆ เหลือที่ให้หน่อยนึง ดีกว่ามานอนเบียดกันค่ะพี่ขา..... ก็ทำแบบนี้มานานนนน ลูกเรือสายการบินนี้ จะนอนห้องละคน(บางสาย ห้องละ2) แพรก็manage ถ้าไปปารีสนี่ไม่กลัว เพราะชิน ลอนดอน ครั้งแรกกลัว หลังๆ เฮ้อะ ไฟลท์นรกแตก เหนื่อย หลับเป็นตาย แต่มาวันนึง ตอนนั้นแพรเป็น F1 หรือลูกเรือชั้นธุรกิจเนี่ยแหละค่ะ แพรมีไฟลท์ seychelles เกาะสวยงาม เกาะสวรรค์ dream destination ของพวกยุโรป เป็นเกาะไกลโพ้นทางแอฟริกาใต้ ยิ่งกว่ามัลดีฟ ในเรื่องราคาและหลายๆอย่าง (ส่วนตัวชอบมัลดีฟมากกว่า) ก่อนแพรไปบิน แพรก็โพสในfacebookส่วนตัว ว่า เย้ๆ ไป เซย์เชลส์ สวยๆ แบบว่า เดือนนั้น มีมัลดีฟ ต่อด้วย เซเชลส์ และ มัลดีฟ อิกรอบ แฮปปี้มาก ตอนแรก แฟนแพรไปมัลดีฟด้วยกันในไฟลท์ก่อนหน้า(แพรบินไปเป็นลูกเรือ เค้าบินมาด้วยในไฟลท์เดียวกันในฐานะผู้โดยในชั้นบิสเนสที่แพรทำ) ก็แพลนจะไปเซเชลส์ต่อ ตื่นเต้นกันทั้งคู่ คืนนั้น ก่อนนอน มีเพื่อนมาเม้นท์ในโพสเราว่า เฮ้ยแก ไปเซเชลส์หรอ ระวังๆหน่อยนะ อย่าเล่นน้ำ เราก็สงสัย เอ้ะ ทำไม
ซักพัก เพื่อนอีกคนโทรมาบอก นี่ยูว์ ระวังตัวหน่อยนะ คลื่นแรง เมื่อวาน เพิ่งมีลูกเรือไฟลท์ก่อนหน้ายูว์จมน้ำ เสียชีวิต เนี่ย สดๆร้อนๆเลย เอาละทีนี้ หลอนสิคะ แต่ใจร่มๆ โอเค แฟนเราไปด้วย ไม่กลัวๆ คือเคยไปมาก่อน แล้วรู้ว่า ทางโรงแรมที่ไปพักที่นั่น เค้าจะบล้อคห้องไว้ 5-6ห้อง สำหรับลูกเรือ คือไฟลท์ไหนไป ก็จะเวียนกันนอนต่อๆกัน ไม่ได้กระจายห้องเหมือนที่อื่นๆ คือ นักบินสองคนอยู่ตึกนึง ลูกเรือ 5-6คน อิกตึกนึง ห้องจะเป็นคล้ายบังกะโลเป็นห้องๆๆๆติดๆกัน มีแค่สองชั้น เวลาไปถึงโรงแรม เราจะเรียงตามตำแหน่ง ในการเซ็นรับห้อง กัปตันเซ็นก่อน ไล่มาเรื่อยๆ ทีนี้ ไฟลท์นั้นจะใช้เครื่องเล็กบิน ก็จะมี f1 แค่คนเดียว ดังนั้น เราก็จะได้นอนห้องที่ f1 ไฟลท์ก่อนๆนอน( เข้าใจเนอะ) แล้ว f2 5-6คน ก็จะนอนห้องเดียวกันกับที่ f2 ไฟลท์ก่อนหน้านอน แพรรู้มาว่า น้องคนนั้นที่เสียชีวิต เป็น f2 แพรเลยโล่งนิดนึง แต่ทว่า เราอุ่นใจมากตอนไปบิน เพราะรู้ว่าแฟนไปด้วย แต่เคราะห์ซ้ำกรรมซัด ไฟลท์นั้นเต็ม!!!! แฟนไม่สามารถมาด้วยได้ แพรนี่แทบกรี้ดเป็นภาษาอราบิค ไฟลท์อื่น อาจจะพอทำใจได้ แต่ไฟลท์นี้ชั้นกลัววววววว ทำงานไป ขี้ขึ้นสมองไป พอถึงโรงแรม เป็นเวลาตีห้า รุ่งสาง ฟ้ายังมืด แพรรีบไปเซนเอาห้องก่อนเลย กลัวเด็กใหม่ไม่รู้เรื่อง มาแย่งเอาห้องเราไป นังน้องโรเมเนีย บินได้สองอาทิตย์ ไม่รู้เรื่อง ไม่มีคนเล่าให้ฟัง นางได้ห้องที่น้อง F2 คนก่อนพัก (คนท่เพิ่งเสียเมื่อคืนก่อน สดๆร้อน) ไอเราก็เหนื่อยนะ อยากหลับ แต่ห้องเจ้ากรรม ลักษณะหลอนมาก คือ เตียงอยู่กลางห้อง หันไปทางขวาเจอกระจก สะดุ้งตัวเองอีก หัวนอนมีโต้ะทำงาน และหลังโต้ะทำงานเป็นอ่างอาบน้ำ แบบ open floor plan มากๆ คือ รอบเตียง ไม่ติดผนัง แถมห้องน้ำอยู่หัวเตียง ไม่มีประตู เป็นม่าน ปลายเตียง เป็นประตูกระจกทั้งบาน มีม่านให้ บริเวณรอบโรงแรมตอนนั้นที่ลากกระเป๋าตึงๆๆไปตามทางเดิน เป็นรีสอร์ท ต้นไม่ครึ้ม ลมพัดแรงมากจนเสียงดังหวิวๆ (พูดจริง ไม่ได้แต่งเพิ่มเลย) เสียคลื่นแบบว่าบ้าคลั่งมาก โอยๆๆๆ เข้าไปในห้องนอน ก็หลอน นอนก็ต้องหันหน้าไปทางที่ไม่มีกระจก กลัวมองไปในกระจกแล้วไม่ใช่ตัวเอง พยายาทนอนซักพัก ไม่หลับ หลอน ลุกมาหลับที่สระว่ายน้ำแทน อนาถแท้ เจอลูกเรือไฟลท์เดียวกันเดินสวนมา ตาโหลๆ บอกว่า นอนไม่หลับ ไม่รู้ทำไงดี เลยชวนกันไปนอนริมสระ ได้หลับงีบนึง ฟ้าครึ้มตลอดตั้งแต่รุ่งสางยันกลางวัน ซักพัก เลยตัดใจ อะไรดลใจไม่รู้ ไปว่ายน้ำในทะเลจ้าาาาา ประชดชีวิต แฟนมาไม่ได้ งอนมาก เค้าสั่งไม่ให้ไปว่ายน้ำ เลยไป ตอนว่าย มีการ์ดมานั่งเฝ้าคนนึง ริมทะเล =_= ว่ายดำดูนี่นั่นไปเรื่อยๆตามโขดหิน ขนลุกขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เลยวิ่งขึ้นฝั่ง การ์ดทำท่าโล่งใจ สรุปวันนั้น ลูกเรือไฟลท์นี้ นั่งบนฝั่ง ตรงร้านอาหาร มองฟ้าครึ้ม ฝนตก คลื่นเกือบสามเมตร กระทบฝั่งอย่างบ้าคลั่ง ครืนนนนนนนน ที สะดุ้งกันที ถอนหายใจตามๆกันอย่างนั้น ในรีสอร์ทที่แทบจะร้าง
.. พอมืดจัดๆ เลยแยกย้ายกันกลับห้อง เพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นตีสี่ บินกลับ.... สองทุ่มกว่ากระสับกระส่ายในห้องนอน ตัดสินใจคว้าโทรศัพท์ โทรหาลูกเรือตูนิสห้องข้างๆ แพร: ฮัลโหล เธอ
.เธอหลับยัง.... สาวตูนิส : ยัง แพร: do you want
สาวตูนิส: yes! im coming now! คือแบบ กะลังจะถามว่า อยากมานอนนี่มั้ย นางรีบสวนมาแบบเราไม่ทันพูดจบ แล้วหอบหมอน หอบผ้าห่มมาเคาะประตู นางบอกว่า ถ้ายูโทรมาช้ากว่านี้อิกนิด ชั้นจะโทรหาอิกห้องนึงแล้ว ไม่ไหวๆ ชั้นนอนไม่ได้เลย ชั้นกลัว คือแพรไม่เคยยยยยยไม่เคยคิดเลยว่าจะแชร์ห้องกับลูกเรือคนอื่น แพรไม่ชอบนอนเตียงเดียวกับใคร ไม่ว่าจะพี่หรือแม่ หรือญาติ แต่วันนั้นแบบว่า มีนางนอนด้วย ต่างคนต่างหลับเร็วมาก เพราะเหนื่อย กลัวกันมาทั้งวัน สุดท้าย ก็หลับสนิทแบบสนิทใจมากๆ เรื่องพรรค์นี้ ไม่เข้าใครออใครจริงๆ ถึงเวลาล่ะก็ รักกันจริ้งงงงงง รุ่งสางของวันนั้นที่ต้องตื่นตีสี่ แต่งตัวออกมาตีห้า ฝนตกหนัก จริงๆแล้ว เราต้องเป็นไฟลท์ที่เอาศพน้องเค้ากลับมา แต่สุดท้าย ไม่มีศพโหลดมาด้วย เพราะว่า พ่อแม่น้องเค้า อยากฝังเค้าไว้ที่นั่น เด็กใหม่ที่ได้ห้องเดิมของน้องเค้า หน้าชื่นตาบานอยู่คนเดียว เพราะนางไม่รู้เรื่อง555555 เลยเล่าให้นางฟัง นางคงอยากจะฆ่าพวกเรารายคนเลยทีเดียวว วันที่เกิดเรื่อง น้องคนนั้น เป็นสาวโปแลนด์ ลูกคนเดียว เพิ่งบินได้ไม่ถึงหกเดือน ไปเล่นน้ำกับ cs (cabin senior) แล้วเกิด rip current หรือ ทะเลสูบลงไป cs หนีได้ แต่น้องเค้าจม พอลากขึ้นมา พยายามทำ cpr ก็ไม่ทันแล้ว น้องเสียแล้ว คนในไฟลท์คงช้อคน่าดู เพราะต้องทำงานกลับมา ในสภาพจิตใจที่ไม่อยู่กับร่องกับรอย แต่ก็ต้องทำตามหน้าที่ แล้วยังต้องเก็บของในห้องน้องเค้ากลับมาด้วย
หลังจากที่เกิดเรื่องนี้ เริ่มมีลูกเรือเล่าเรื่องแปลกๆในห้องนั้น ว่าเหมือนน้องเค้ายังไม่รู้ตัว ยังไม่ไปไหน ยังวนเวียน มาเก็บของ มาแต่งตัว
.. อันนี้ก็ไม่รู้ว่าอะไรยังไง เพราะเป็นไฟลท์ท้ายๆก่อนออกเลย หลังจากนั้นไม่รีเควสไปseychellesอีกแค่นั้นเอง .. ไม่ได้กลัว แต่เกรงใจ เกรงว่าจะ rest ไม่พอ ทำงานไม่เต็มที่ แหะๆๆ ฝากไว้ว่า ชีวิตคนเรามันสั้นมากๆ จะทำอะไรก็ระวังๆ อย่าเปรี้ยวเกิน อย่าซ่าเกิน มันไม่คุ้ม น้องๆที่เพิ่งไปเทรน ไปบินก็อีก เค้าเตือน เค้าห้ามอะไร ฟังบ้าง อย่านึกว่าแน่ เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือกฎกาตาร์ยังมีกฎแห่งกรรม ทำอะไรเปรี้ยวเกิน แล้วจะเสียใจภายหลัง ฝากไว้เท่านี้ ตอนหน้า มาเล่าแบบที่คนอื่นเจอจังๆ พรุ่งนี้แน่นอน ช่วงนี้เคลียร์งานขายได้ส่วนนึงละ ใครอ่านจบถึงตรงนี้ ก็like บ้าง share บ้าง จะได้ฮึดมาเขียนใหม่เรื่อยๆ เค้านั่งเขียนเป็นชั่วโมง ตัวเองคลิ้กเป็นกำลังใจคลิ้กเดียว ให้เค้าหน่อยเห้อออออ 5555 ไม่ใช่อะไร จะได้รู้ว่า มีคนอ่านอยู่ไง ^^*
ใครที่หลงเข้ามาอ่าน แพรมีเพจนะคะ แวะมาเยียมเยียนกันได้ www.facebook.com/ComeFlyWithMeByLaila
| Create Date : 10 กรกฎาคม 2557 |
| Last Update : 10 กรกฎาคม 2557 16:54:18 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 6501 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 48 คน [
