คำเตือน !!

สำหรับผู้ที่ยังไม่เคยอ่านและกำลังคิดว่าจะอ่าน เพชรพระอุมา ด้วยตนเอง

โปรดข้าม Blog นี้ไปซะ ด่วน!!! ว่าจะไม่ spoil แล้วนะ แต่ก็อดไม่ได้อ่ะ


==============================================


อืม.ม..เสียการเสียงานไป 2 เดือนกว่าแล้วสินะเรา เอาเหอะ..

จากการอ่านรอบนี้ อ่านไปจดไปทำให้เก็บรายละเอียดได้เยอะมาก.ก...

จนทำให้ blog บันทึกการเดินทางนี้แตกลูกแตกหลานมาเป็น blog ที่ 4 แล้วเนี่ย

จากที่ตั้งใจไว้ว่าจะเขียนให้จบใน blog เดียว เป็นอันฟาวล์ไป


==============================================


ภาค 1 ช่วงที่ 2 (วันที่ 88-97)


วันที่ 88 (อาถรรพ์นิทรานคร 4 : น.1260)
พฤหัสบดี 15 ต.ค. 25xx (19 Days Count Down to เนินพระจันทร์)

เช้าแล้ว..กลับมาสู่ปัจจุบันกาลซะทีนะ นายพรานของฉัน..หลังจากที่ไปชมเนินพระอุมา(เรีย) เมื่อคืนนี้
ชีวิตยังไม่สิ้น ก็ต้องดิ้นรนหาทางออกกันต่อไป แล้วก็ช่างบังเอิญดีจริงๆ ทางออกดันมีรังโกลเด้นอีเกิ้ลขวางอยู่ซะนี่ (จะให้ออกกันง่ายๆ หน่อยไม่ได้..) กว่าจะหลุดออกมาได้ก็เกือบจะกลายเป็นมื้อเช้าของลูกนกยักษ์ทั้งสองตัวซะแล้ว ดีที่แงซายกับคะหยิ่นตามมาทัน แล้วก็ได้เห็นแงซายตอกทอยอีกครั้ง

เจอหน้าพรรคพวกกันอีกครั้ง เพราะบาปทางใจทำให้นายพรานของเราไม่กล้าสบตาคุณหญิง ..อย่างนี้ก็ยิ่งทำพิรุธให้จับได้อ่ะดิ..ฉากกุ๊กกิ๊กอีกแล้ว.. (น.1320) งานนี้ท่านผู้อ่านคงต้องไปเก็บรายละเอียดเอาเองแล้วล่ะ

สัญญาของสองเสือเรื่องที่ 1 : จะร่วมมือกันในการค้นหาเส้นทาง

อีกฉากที่อ่านแล้วต้องรีบกลั้นยิ้มเลยคือ ฉากที่ไชยยันต์ถามมาเรียว่า
"เมื่อคืนนี้ ติดอยู่ในถ้ำสองต่อสองกับรพินทร์ ใครข่มขืนใคร หรือว่าสมัครใจด้วยกันทั้งสองฝ่าย"

แล้วก็..
"ผมเตือนผู้กองแล้วว่า ผู้หญิงผิวขาวคนนั้น จะก่อความยุ่งยากให้แก่ผู้กอง 'ถ้า' ผู้กองไม่หาวิธีใดวิธีหนึ่งช่วยให้อารมณ์กดดันของหล่อนคลี่คลายลง บางที ผู้กองอาจมองเห็นความจริง และเชื่อในทฤษฎีของผมบ้างแล้วกระมัง สำหรับสิ่งที่ผ่านมาแล้ว"
อ่านแล้ว จขบ.เลยสงสัยว่า เวลาใครเขามีอะไรกันเนี่ย เช้ามาแล้วใครๆ เขามองออกเลยเหรอ?? ใครรู้ช่วยบอกทีนะ

อีกฉากระหว่างรพินทร์กับแงซายที่ต้องอมยิ้ม (และสมควรเป็นอย่างยิ่งที่จะเรียกบทสนทนาประมาณนี้ว่าเป็น 'ฉากกุ๊กกิ๊ก' ของรพินทร์กับแงซาย เพราะทั้งคู่จะมีเรื่อง 'กุ๊กกิ๊ก' กันแบบนี้แหละ-จขบ.)
คือ ตอนที่แงซายส่งซิการ์ฮาวาน่ามาให้อย่างรู้ใจ แล้วรพินทร์บอกว่า
"ให้ตายเถอะแงซาย สมมติว่าบังเอิญแกเป็นผู้หญิง ฉันคงเสน่หาแกพิลึก"
กะเหรี่ยงโฉมงามผู้ลึกลับยิ้ม
"ทั้งๆ ที่ผู้กองก็มีหัวใจที่อิ่มรักไว้แล้วกับยอดหญิงคนหนึ่ง..กระนั้นหรือ?"
ผู้ที่ถูกต้อนเพราะพูดออกไปอย่างไม่มีความหมายใดๆ ทั้งสิ้นเกือบสะดุ้ง เหลือบตาแวบหนึ่ง
"นี่ ไอ้เสือ ฉันนี่เห็นจะพลั้งพลาดหลวมตัวอะไรให้แกไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว ถ้ามีโอกาสแกเป็น 'ฟัน' ฉันทันที แม้เพียงแค่วาจาคำพูดก็ยังเอา" - กุ๊กกิ๊ก..น่ารักจริงๆ

เดินกันมาถึงสุดแผ่นดิน สุดทางจริงๆ เพราะแผ่นดินแยกออกเป็นแนวยาว ยาวมากจนต้องทำสะพานลิงข้ามกันไป งานนี้สองสาวได้โชว์ฝีมือเฉือนกันอีกแล้ว ก็แค่เรื่องยิงปืนตัดเชือกที่ทำสะพาน..แค่เนี้ย..

คืนนี้ก็ยังคงต้องนอนกลางป่าหิน แต่ก็ถือว่าได้ที่ตั้งแค้มป์ที่ดี เพราะเป็นโอเอซิสเลยล่ะ มีไม้เพียบ ก่อไฟได้อย่างสบาย ตอนตีสอง ไอ้บอด (ตามที่ไชยยันต์เรียก) แอบย่องเข้ามา รพินทร์กับแงซายก็แอบย่องออกไป พรานใหญ่ของเราก็กะเอามันให้อยู่คืนนี้แหล่ะ แต่มาลาเรียเจ้ากรรมดันมาจับเอาตอนสำคัญ แต่ก็ยังดีที่มันได้กลิ่นควันไฟซะก่อน เลยถอยไป ไม่งั้นเสร็จแน่..พรานใหญ่ของเรา
งานนี้มาเรียประกาศตัวชัดเจนว่า 'ฉันจะไม่ยุ่งกะคนของเธออีกแล้ว' ..ก็แหง๋ล่ะ ได้ไปแล้วนิ..



วันที่ 89 (อาถรรพ์นิทรานคร 4)
ศุกร์ 16 ต.ค. 25xx (18 Days Count Down to เนินพระจันทร์)

โอเอซิสที่นอนกันเมื่อคืนนี้คือ เกาะแห่งชีวิต-อนุชา วราฤทธิ์ 30 ก.ย. 25xx
ไชยยันต์บอกว่า วันที่อนุชาเขียนห่างจากวันนี้ 1 ปี 7 เดือนกว่าๆ และห่างจากวันที่อนุชาเขียน 'ณ ที่ใดดวงใจไม่ไหวหวั่น' 6 เดือน แต่คณะเดินทางเดินกันมา 3 เดือนเอง แสดงว่าอนุชากะหนานอินไปเดินอ้อมที่ไหนก็ไม่รู้เสีย 3 เดือน คำนวณวันเวลาแล้วงงๆอ่ะ อย่างนี้ก็หมายความได้ว่า คุณชายกลางแกหนีออกจากบ้านแต่ก็ยังไม่ได้ออกเดินทางตามหาขุมเพชรพระอุมาทันที อาจจะร่อนเร่ไปไหนต่อไหนก่อนก็ได้นิ

จากเหตุการณ์นี้ทำให้แงซายได้ปะทะคารมกับพรานใหญ่อีกแล้ว (น.1432)
"ความซื่อสัตย์กับความต้องการ บางขณะมันก็แยกกันได้เหมือนกัน ผู้กองนำทางตามหน้าที่มาอย่างเต็มความสามารถโดยไม่คำนึงถึงชีวิต นั่นคือความซื่อสัตย์ แต่ความคิดที่ว่าถ้าคนสาบสูญตายเสียได้รู้แล้วรู้รอด นั่นเป็นความต้องการ มันอาจเกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัวหรือเจตนาก็ได้ และถ้าเล็งกันถึงแก่นแท้ความจริงก็ไม่มีใครที่จะตำหนิผู้กองได้ในความคิดเช่นนั้น" คมมาก..

สัญญาของสองเสือเรื่องที่ 2 : ถ้าเจอหลักฐานของคนสาบสูญห้ามเก็บเงียบ

มองเห็นช่องเขาขาดอยู่ลิบๆ แถมด้วยไอ้บอดที่นอนขวางอยู่ด้วย
"นี่คือเจ้าเวรนายกรรมเก่าของพวกเราทุกคน เดี๋ยวนี้พิสูจน์ได้ชัดแล้วว่า พวกเราทั้งหมดกำลังฝืนกฏของธรรมชาติอย่างร้ายแรงที่สุด เพื่อที่จะเดินทางไปสู่ดินแดนซึ่งพระผู้เป็นเจ้าหวงห้ามไว้ และ 'เขา' ก็มีหน้าที่คอยสกัดกั้นยับยั้งเราไว้ มันอยู่ที่การตัดสินใจของเราเป็นครั้งสุดท้ายว่าจะเดินไปสู่วาระสุดท้ายกันทั้งหมด หรือว่าจะยอมจำนนถอยกลับเท่านั้น เอาละ! ผู้กอง พวกเราทุกคนอยากจะฟังความเห็นของคุณว่าจะเอายังไง จากสิ่งที่เราเห็นกันอยู่นี้แล้ว ถ้าคุณเห็นว่าเราสมควรจะกลับ ผมก็พร้อมแล้วที่จะกลับ อย่าย้อนถามหรือฟังความเห็นจากผมอีกนะ ผมบอกแล้วว่ามอบหน้าที่การตัดสินใจให้กับคุณ"

อย่างไม่ต้องใช้เวลาไตร่ตรองอะไรทั้งสิ้น รพินทร์ ไพรวัลย์ พูดเรียบๆ ว่า
"ฆ่ามัน แล้วผ่านช่องเขานั่นไปให้ได้ หรือมิฉะนั้นก็ให้มันฆ่าเรา" ...สุดยอด เจ๋งมากผู้กอง เดินมาตั้งไกล จะถอยกันง่ายๆ ได้ไงนิ

ตกดึก พายุฝนกระหน่ำ เจ้าเป็ดโบราณ-ทราโคดอน สองตัวก็มาเดินเล่นน้ำอยู่ใกล้ๆ แคมป์ แล้วก็หลงเข้าปากไอ้บอดที่นอนดักอยู่ อิ่มไปแล้วหนึ่งมื้ออย่างนี้ จะยอมถอยออกจากที่นอนขวางช่องเขาขาดรึเปล่าเนี่ย

มาสรุปรวมสัตว์โบราณที่คณะเดินทางได้เจอะเจอ ตามลำดับ ดังนี้
ไดโนเทเรี่ยม - ช้างโบราณขี้โมโห
ซาเบิ้ล - เสือเขี้ยวดาบลามก ที่แอบดูมาเรียอาบแดด
สเตโกซอรัส - โดนไอ้ยักษ์ทึ้งไว้เหลือแต่ซากเล็กน้อย
แรดอาซินอย - ที่ทำให้ทั้งคณะวิ่งกันกระเจิดกระเจิง
ไทรันโนซอรัส - เจี้ยยโบราณ (ตามที่ไชยยันต์เรียก)
โกลเด้น อีเกิ้ล - พญาครุฑโบราณ
ทราโคดอน - เป็ดโบราณ ที่เดินไม่ดูตาม้าตาเป็ด หลงเข้าปากไอ้ยักษ์ซะงั้น
...ตัวต่อไปจะเป็นอะไรน้าาา ช่วงนี้มีแต่ของโบราณๆ ทั้งน้านน



วันที่ 90 (ป่าโลกล้านปี 1 น.32)
เสาร์ 17 ต.ค. 25xx (17 Days Count Down to เนินพระจันทร์)

และแล้ว มันก็นอนขวางทางไม่ยอมไปจริงๆ เขมือบทราโคดอนไปเป็นอาหารว่างตั้งแต่เมื่อวาน ก็นอนรออาหารหลักเช้านี้ ท่านหัวหน้าคณะวางแผนเองเลย สุดท้ายก็แทบแย่เพราะลมไม่เป็นใจ แต่ก็ปราบมันลงได้ด้วยฝีมือคุณชายใหญ่

วันนี้เลยไม่ได้เดินต่อ เพราะมาเรียเกือบตาย เลยนอนพักกันแถวๆ นั้นอีกคืน แต่พรานใหญ่ของเราก็ไม่ยอมอยู่เฉย ออกเดินสำรวจซะหน่อย ก็พบว่ามาถูกทางจริงๆ แหล่ะ ผ่านช่องเขาขาดไปประมาณ 2 กม. ก็เห็นถึงความอุดมสมบูรณ์ ผิดกันราวฟ้ากับเหวอย่างไรอย่างนั้นกับทางที่ผ่านกันมา

ตกดึกมีฉากสวีทอีกแล้ว (น.95)
ไอ้น้องชายตัวแสบก็มาร้องเพลงแซวอีก ..ยูงทองล่องฟ้าเมฆินทร์..
แล้วแงซายก็เล่าเรื่องราวของมรกตนครให้รพินทร์ฟัง แถมยุให้ไปเอาทรัพย์สมบัติทั้งหลายในขุมทรัพย์ของพระอุมา มาขอคุณหญิงซะอีกแน่ะ
(..ถามว่า ถ้าเป็นเรา เราจะเชื่อไหม พูดยากเนอะ ..มันยากที่จะเชื่อ เพราะก็ไม่เคยมีใครกลับออกมายืนยันได้ซักคน ไม่ผิดหรอกที่รพินทร์จะบอกว่าแงซายเพี้ยน.. - แต่ถ้ารู้จักนิสัยพรานใหญ่แล้วก็จะรู้ว่า ปากก็พูดไปงั้นแหละ แต่ในใจก็เชื่อนะ-จขบ.)



วันที่ 91 (ป่าโลกล้านปี 1 น.120-380)
อาทิตย์ 18 ต.ค. 25xx (16 Days Count Down to เนินพระจันทร์)

จริงๆ แล้วรายละเอียดของวันนี้เยอะมาก สังเกตได้จากจำนวนหน้าปาเข้าไป 3 ใน 4 ของเล่มไปแล้ว เอาย่อๆ สำคัญๆ ละกันนะ

เดินกันต่อ ข้ามช่องเขาขาดไปเจอกับทะเลสาบมรณะและสัตว์ประหลาดอีกหลายตัว เช่น บรอนโตเซารัส, เทอราโนดอน, ค้างคาวตัวเท่าแม่ไก่, จรเข้โบราณ, เห็ดมรณะที่หน้าตาเหมือนบัวกระด้ง

แล้วเจ้าเห็ดมรณะเนี่ยแหล่ะที่ทำเอารพินทร์เกือบตาย พอแงซายสาธยายถึงเหตุผล 3 ประการแล้ว ถึงกับทำให้รพินทร์ต้องถอนใจลึก
"เกมนี้ แก 'เฉือน' ฉันอย่างขาวสะอาดที่สุดแงซาย ทั้งๆ ที่ฉันก็ระวังแกอยู่ทุกขณะจิตแล้ว เอาเถอะ! อย่าให้เป็นทีของฉันบ้างก็แล้วกัน เจ้าคนร้อยเล่ห์!!"

จากเห็ดที่ดึงขึ้นมาได้ เจอกะโหลกมนุษย์ 2 หัว ท่าทางน่าจะเป็นคนสาบสูญที่ตามหาอยู่ แต่แล้วแงซายก็ยอมเผยความจริงออกมาเรื่องที่ตนเองรู้จักหนานอิน และยืนยันได้ว่ากะโหลกที่เจอไม่ใช่หนานอิน
เก็บความสงสัยไว้สักพัก ระหว่างเดินเลาะอ้อมทะเลสาบก็ได้เวลาสอบสวนแงซาย (น.271)
(อ่านแล้วก็งงๆ ว่า แงซายเคยบอกรพินทร์ตอนไหนหว่า ว่าแม่พาตนเองหนีออกมาจากมรกตนคร?? ตั้งแต่อ่านมายังไม่เห็นมีตอนไหนบอกนี่หว่า-จขบ.)

ระหว่างที่พวกพรานออกไปเก็บหวายหนามเอามาทำรั้ว ก็ไปเจอกับโป่งค่าง ดีที่รพินทร์ตามไปช่วยไว้ทัน
กลับมาถึงแคมป์ก็โดนยกเค้าซะนี่..ฝีมือมนุษย์วานรนั่นเอง ฉากนี้ก็ยืดๆ หน่อยนะ กว่าจะรู้เรื่องว่าพวกลิงมากันทำไม ต้องการอะไร..



วันที่ 92 (ป่าโลกล้านปี 2 น.381)
จันทร์ 19 ต.ค. 25xx (15 Days Count Down to เนินพระจันทร์)
เจอเรื่องมหัศจรรย์อีกแล้ว.. ไชยยันต์บอกว่าเหลือเวลาอีก 9 วัน จะถึงวันที่ 3 พ.ย.(น.564)
เอาล่ะซิ หายไปไหนตั้ง 6 วัน!!
เท่ากับว่าวันนี้เป็นวันอาทิตย์ 25 ต.ค. 25xx น่ะสิ (9 Days Count Down to เนินพระจันทร์)
ตั้งปฏิทินกันใหม่นะคร้าบพี่น้อง.. จดมันทั้งสองแบบเลยละกัน

ทั้งคณะถูกต้อนเข้าเมืองลิง พรานใหญ่กับเจ้าคนใช้พิเศษก็เดินออกมาจากขบวนได้เฉยเลย..ทำได้ไงเนี่ย??
(ตั้งแต่อ่านมาก็เถียงกันอยู่ว่ามีดของรพินทร์สีอะไร ฉากที่แงซายเรียกว่าการ 'ชักดาบฉายแสง' เนี่ยแหล่ะ ทำให้ได้ข้อยุติว่า มีดของรพินทร์เป็น 'สเตนเลส' จ้า-จขบ.)

ทั้งคณะมาเมืองลิงได้จังหวะจริงๆ ไอ้ตัวสามเขา-ไทรเซราทอปส์ มาอาละวาด คุณหญิงจอมยุ่งของพรานใหญ่ก็แจ้งความประสงค์ว่าจะต้องช่วยปราบให้ได้..เฮ่อ รพินทร์เหนื่อยอีกแล้ว ฉากนี้ต้องไปอ่านกันเอง (น.580)

ฉากแนะนำ ฉากนี้เป็นฉากที่หลายคนประทับใจมาก ถ้าอ่านแบบไม่เคยรู้เรื่องมาก่อนจะดีมาก (น.637)
เป็นฉากระหว่างรบกับไอ้สามเขา แงซายพลาด ทุกคนเข้าใจว่าตายแล้ว แต่คนที่จะตายจริงๆ กลับเป็นพรานใหญ่ที่โดนพิษแมงมุมหกขา เหมือนว่าดวงชะตาทั้งคู่จะผูกเกี่ยวกันไว้ เพราะถ้าแงซายตาย พรานใหญ่ก็ไม่รอด

(อ่านแล้วทำให้รู้สึกว่าเราน่าจะเกิดเร็วกว่านี้เนอะ ได้อ่านตอนที่เขายังเขียนไม่เสร็จ ยังไม่ได้รวมเล่มแล้วแบ่งเป็นตอนๆ อยางนี้ เพราะถ้ามีครบชุดยังไงก็เดาได้อยู่แล้วว่าแงซายไม่ตายหรอก ..หมดลุ้นเลย-จขบ.)



วันที่ 93 (ป่าโลกล้านปี 3 น.764)
1) อังคาร 20 ต.ค. 25xx (14 Days Count Down to เนินพระจันทร์) หรือ
2) จันทร์ 26 ต.ค. 25xx (8 Days Count Down to เนินพระจันทร์)

วันพักผ่อนของรพินทร์อย่างแท้จริง
พี่แกฟื้นขึ้นมาตอนบ่าย ลงไปนอนอีกทีตอนบ่ายสอง
ตื่นมาอีกทีตอนเข้าไต้เข้าไฟ แล้วก็ลุกขึ้นมาเดินเหมือนไม่ได้เป็นอะไรเลย..ทรหดจริงๆ



วันที่ 94 (ป่าโลกล้านปี 3 น.814)
1) พุธ 21 ต.ค. 25xx (13 Days Count Down to เนินพระจันทร์) หรือ
2) อังคาร 27 ต.ค. 25xx (7 Days Count Down to เนินพระจันทร์)

ออกเดินทางต่อ เป้าหมาย..แอ่งการเวก

ชอบโลเกชั่นช่วงภูเขานิลกาญจน์ถึงเนินพระจันทร์มากๆ เป็นทุ่งหญ้าสุดลูกหูลูกตา ไม่มีต้นไม้ใหญ่เลย เหมือนเดินในสนามกอล์ฟในวันที่อากาศดีๆ เดินแล้วไม่เหนื่อย แต่ภูมิประเทศแถวนี้ใครว่าเดิน เห็นเป็นทุ่งหญ้าโล่งๆ อย่างนี้ เมฆหมอกหลอกตากันได้ง่ายๆ ขนาดพรานใหญ่กับแงซายยังหลงเลย แล้วก็มาเจอพายุลูกเห็บในทุ่งลมกรด จนต้องหาที่หลบกันวุ่น วันนี้บุญคำงัดเอายาร้อนออกมาใช้ช่วยเส่ยกับส่างปา

แผนการเดินทางต่อไปพรานใหญ่กะว่าจะลัดทางไม่ไปตามลายแทง แล้วงานนี้อีกที่แงซายต้องเผยออกมาว่า
อ่านภาษาพม่าโบราณออก..เอากะท่านสิ เก่งไปซะหมดเลยนะคะ
สรุปว่ายังไงก็ต้องเดินตามลายแทง ไม่งั้นอาจไปไม่ถึงเนินพระจันทร์

ตกดึกมาเรียออกอาการแพ้ท้อง งานนี้มีจำเลยออกรับแล้วคือ ไชยยันต์
แต่คนอ่านก็สงสัยอยู่ดีนั่นแหล่ะว่าใครเป็นพ่อเด็กกันแน่..เพราะมันห่างกันแค่คืนเดียวเองนะ



วันที่ 95 (ป่าโลกล้านปี 3 น.943)
1) พฤหัสบดี 22 ต.ค. 25xx (12 Days Count Down to เนินพระจันทร์) หรือ
2) พุธ 28 ต.ค. 25xx (6 Days Count Down to เนินพระจันทร์)

ออกเดินทางต่อ เป้าหมาย..ช่องประตูผา

เช้านี้คุณหญิงกะจะเค้นความจริงจากปากมาเรียให้ได้ว่าเคย xxx กะพรานใหญ่
แต่จนแล้วจนรอดมาเรียก็ไม่ยอมปริปาก บทจะดีขึ้นมาก็..นะ..

เดินกันมาครึ่งวันยังหาช่องประตูผาไม่เจอ พรานใหญ่เลยออกอุบายแยกออกไปค้นหาคนเดียว
แต่หายไปนานจนผิดสังเกต คุณชายใหญ่เลยออกตามเองโดยเอาแงซายไปด้วย ที่เหลืออยู่เฝ้าแคมป์



วันที่ 96 (ป่าโลกล้านปี 3 น.1091)
1) ศุกร์ 23 ต.ค. 25xx (11 Days Count Down to เนินพระจันทร์) หรือ
2) พฤหัสบดี 29 ต.ค. 25xx (5 Days Count Down to เนินพระจันทร์)

รุ่งสาง รพินทร์ก็โผล่กลับมา แทนที่จะได้พักสักนิด กลายเป็นต้องออกตามคุณชายกับแงซายแทนเพราะกลัวว่าจะไปเจอดงว่านพิษที่ทำเอาพรานใหญ่ของเราเกือบม้วย ที่หายไปทั้งคืนเพิ่งโผล่กลับมาก็เพราะสลบไปค่อนคืนจากกลิ่นของดงว่านพิษที่ช่องประตูผาเนี่ยแหล่ะ

แต่กลายเป็นว่าคุณชายใหญ่กับแงซายเดินนำล่วงหน้าไปก่อนแล้ว แถมยังพาหลบกลิ่นว่านพิษไปได้ด้วย
(ลืมไปแล้วกระมังว่าก่อนแยกกันเมื่อวานนี้ รพินทร์เอาแผนที่การเดินทางให้แงซายไว้
แถมแงซายก็เคยบอกแล้วว่าอ่านภาษาพม่าโบราณออก ก็ไม่แปลกหรอกที่รอดมาได้)

ใน PPU Club เคยมีคนถามว่าแงซายใส่รองเท้าหรือเดินเท้าเปล่า
วันนี้ได้คำตอบแล้วล่ะว่า แงซายใส่รองเท้า (น.1043)

รพินทร์กับบุญคำก็เลยคิดว่าโดนแงซายหักหลังซะแล้ว
เพราะแผนที่เดินทางก็อยู่ที่แงซาย แถมยังมีนายใหญ่เป็นตัวประกันอีก
ออกตามไปจนถึงหลุมอุกกาบาตที่ 1 รพินทร์กับบุญคำเดินแยกอ้อมไปคนละทางของปากหลุม
ฉากนี้เป็นฉากแนะนำเลยล่ะ นึกว่าสองเสือจะฆ่ากันจริงๆ ซะแล้ว แงซายก็ฉลาดล้นเหลือ ยั่วหยอกเอาพรานใหญ่ของเราปวดกะโหลก
และงานนี้เราก็ได้เห็นความฉลาดของแงซายอีกครั้งครับท่านผู้ชม ในการแก้ข้อกล่าวหาเรื่องรู้แล้วนิ่งเฉยไม่ยอมบอกเรื่องดงว่านพิษ (น.1122) (ก็ขนาดพรานใหญ่ยังยอมแพ้ เพราะรู้ว่ายังไงก็ต้อนมันไม่จน-จขบ.)

แต่สุดท้ายไอ้น้องชายจอมกะล่อนก็แอบมาสารภาพกับพรานใหญ่ (น.1135) ว่ารู้มานานแล้วเรื่องดงว่านพิษ
แต่คิดไม่ถึงว่าพี่ชายจะไม่รู้ และก็เสียใจมากที่ปล่อยให้พี่ชายไปพบกับอันตรายเพราะความเข้าใจผิด
ซึ่งรพินทร์เองก็เข้าใจถึงความรู้สึกนั้น มันเหมือนกันกับความรู้สึกของตนเองครั้งที่ปล่อยให้แงซายไปปราบไอ้ตัวสามเขาตามลำพังจนแงซายเกือบตายนั่นแหล่ะ
แล้วรพินทร์ก็มอบหน้าที่การเก็บรักษาลายแทงฉบับจริงไว้ให้แก่แงซาย ทำเอาแงซายเองตื้นตันมาก
มันแสดงให้เห็นว่า พรานใหญ่ไว้วางใจ ไม่คิดระแวงอีกต่อไปแล้ว

พายุฝนกระหน่ำอย่างหนัก ทำให้รพินทร์กับแงซายได้พบว่าหลุมอุกกาบาตนี้เป็นเหมืองทองขนาดใหญ่นั่นเอง
แต่ทั้งคณะไม่มีใครสนใจ เพราะยังไม่รู้ว่าจะมีชีวิตรอดออกไปรึเปล่า อนาคตเป็นอย่างไรยังไม่รู้เลย ก็อย่างที่ฤาษีโกฑัญญะสั่งสอนไว้ว่าในเส้นทางที่จะเดินไปขอให้ตัดความละโมบออกแล้วจะพบกับโชคชัย

ตกดึก มาเรียตัดสินใจจะทำบางอย่าง แต่ก็รพินทร์อีกนั่นแหล่ะที่เข้ามาห้ามไว้ ฉากนี้ต้องอ่าน ขอบอก (น.1171)
และตั้งชื่อลูกของมาเรียให้ว่าถ้าเป็นชาย ให้ชื่อ 'ไพรวัลย์'
จนแงซายอดไม่ได้ที่จะบอกว่า "ถึงแม้จะมีความจำเป็นต้องทำบาปกับสัตว์ เพราะเกิดมามีอาชีพเป็นพราน แต่ผู้กองก็ประกอบกรรมดีไว้มากกับมนุษย์ทุกคนที่เข้ามาผูกพันเกี่ยวข้อง เชื่อว่ากุศลนั้นไม่ไปไหนเสียหรอก"

คืนนี้เองที่แงซายเปิดเผยเรื่องราวความเป็นมา (บางส่วน) ของตนเองให้พรานใหญ่ทราบ
(แงซายเคยเล่าเรื่องมรกตนครกับขุมเพชรพระอุมาไปบ้างแล้ว เมื่อวันที่ 90-จขบ.)
แต่รพินทร์ปากก็บอกว่าไม่เชื่อ บอกว่าแงซายเป็นโรคจิต คิดไปเอง
แต่ในใจ จขบ.เชื่อว่า พรานใหญ่ต้องเชื่อบ้างล่ะ แม้ว่าจะไม่ 100% ก็ตาม



วันที่ 97 (ป่าโลกล้านปี 4 น.1189)
1) เสาร์ 24 ต.ค. 25xx (10 Days Count Down to เนินพระจันทร์) หรือ
2) ศุกร์ 30 ต.ค. 25xx (4 Days Count Down to เนินพระจันทร์)

เช้านี้มาเรียบอกคุณหญิงเรื่องที่จะเอาลูกไว้ แถมยังให้คุณหญิงตั้งชื่อให้อีกด้วย ถ้าลูกเป็นหญิง ให้ชื่อ ดารินี

วันนี้ไม่มีอะไรมาก เดินกันทั้งวันจนค่ำก็มาถึงหลุมอุกกาบาตที่สอง

ช่วงนี้การนับวันของ จขบ. อาจจะคลาดเคลื่อน
เพราะลุงอี๊ดแกเล่าเรื่องโดยใช้ปูมการเดินทางของไชยยันต์เล่าแทน

 = = = = = To be Continue บันทึกการเดินทางช่วงที่ 2 (วันที่ 98 - 107) = = = = =