มีนาคม 2562


จขบ.ตัดแบ่งวัน ตามเวลาสากล ดังนั้นหลังเที่ยงคืนก็จะตัดเป็นวันใหม่
แต่เท่าที่สังเกตุ ถ้ายังไม่สว่าง..พนมเทียนจะยังถือว่าเป็นวันเดิมอยู่นะ
 
วันที่ 5 ตะเคียนทอง (เล่ม 30 : ไอ้งาดำ 2 น.1874)
วันเกิดดาริน
ล่วงเลยเข้าสู่วันใหม่ (ก็เลยเที่ยงคืนไปแล้วนิ)
รพินทร์ออกสะกดรอยตามมันตรัย ขณะเดียวกันดารินก็นิมิตเห็น ร้องเรียกให้หยุด แต่ก็ไม่เป็นผล เรียกแงซายให้ช่วย ก็ได้แต่ยืนยิ้ม และมหาฤาษีโกฑัญญะก็บอกให้กลับ อย่าตามไป
ดารินเล่าให้ทุกคนฟังว่าคืนนั้นไปนอนกับรพินทร์ที่บ้านทาร์ซาน หนองน้ำแห้ง

ตี 2 มาเรียโทรฯ มาบอกว่าฝันเห็นแงซายเดินมายืนอยู่ปลายเตียง มาบอกว่ารพินทร์กำลังทุกข์ยากและมีอันตรายอยู่กลางป่าลึก
ทั้งคณะจึงย้ายไปประชุมกันที่โรงพยาบาล มติเสียงข้างมากให้ไชยยันต์ร่วมคณะไปด้วย
อนุชาเป็นพรานนำทาง เชษฐาเป็นหัวหน้าคณะ
อยากจะตามหนานอิน ก็ไม่รู้แกไปอยู่ที่ไหน
จะตามคะหยิ่นก็จะเสียเวลามากไป งั้นก็ไปกันแค่นี้แหละ

************

ตี 2 ด้านตะเคียนทอง จันขึ้นมารับยามต่อจากเกิด
ส่องไฟก็แล้ว เป่าใบไม้ก็แล้ว ก็ไม่มีสัญญาณตอบจากรพินทร์
บุญคำลุกมาห้ามไม่ให้ออกจากเขต (ควายธนูมาขวิดปลุก)
ไอ้ผีดิบครึ่งตัวแอบมาทางด้านหลัง ย่องเข้ากระโจมนายฟารั้ง
คริส, สแตนลีย์ ยิงแล้วก็ยังไม่อยู่ เชิดวุธสั่งให้ทุกคนหลีกทางปืน ซัดด้วยกระสุนลงอาคมของบุญคำไป 2 นัด นิ่งสนิท (จริงๆ นัดเดียวก็อยู่แล้ว) บุณคำเอา M16 กระบอกที่ถืออยู่ (และกระสุนที่ลงอาคมไว้แล้ว) ให้คริสไว้ บอกให้ยิงผีดิบด้วยกระบอกนี้ แม้จะงงๆ แต่ก็ยอมทำตาม
สงสัยกันว่าเสียงดังขนาดนี้แล้วรพินทร์หายไปไหน กำลังจะออกตาม ไอ้งาดำก็ยกพวกมาซะก่อน (เล่ม 31 : ไอ้งาดำ 3)
ฝ่ายมนุษย์พ่ายแพ้ยับเยิน ถอยร่นขึ้นไปอยู่บนถ้ำ จนฟ้าสางก็ออกตามพรานใหญ่

แงซายมาแล้ว (น.2043)
กลัวผู้กองจะเหงาเลยมาอยู่เป็นเพื่อนระหว่างที่ยังนอนค้างเติ่งอยู่กลางเหว
"ผลแห่งการพลาดสัจจะ ทำผิดเจตนารมณ์ของตัวเองที่ตั้งไว้นี่แหละ คืนนี้ผู้กองถึงได้เคราะห์ร้ายจนเกือบถึงชีวิต" (น.2051)

สวดมนต์​ ส่งพร วอนฟ้า...
ขอนิทราแนบเธอนิรันดร์...
ถอดหัวใจ ถ่ายสัมพันธ์ ฝากกัน...
ฝากลม พริ้วพรม โชยผ่าน...
ฝากธาร พฤกษ์​ไพร ไม้ป่า...
ช่วยกล่อมวิญญา... ช่วยปลอบทิวา
ถวิลหาเธอ (น.2055)

รุ่งสางคณะนายฟารั้งกับพรานลูกน้องทั้ง 4 คนก็ออกตามรอย จนมาเจอว่านอนอยู่กลางเหว
กลับมาถึงแค้มป์ พวกฟารั้งเหวอ!! เอาเข็มฉีดยาแทงแขนพรานใหญ่ไม่เข้า เข็มหักคามือ

บุญคำขอให้เชิดวุธบอกหมอเบลอย่าเพิ่งให้ยาใดๆ (อยากจะให้ก็คงทำไม่ได้หรอก เข็มฉีดยาหักคามือหมอเบลไปแล้ว)
แล้วบุญคำกับจันก็ออกไปหา "หนุมานประสานกาย หรือ สังกรณี" เอามาตำผสมเหล้ากรอกปากให้อาเจียนออกมาก่อน แล้วค่อยรักษาตามวิธีฝรั่ง (น.2079) (อ่านตอนนี้แล้วเฮ่ออ..พระเอกของเราหมดสภาพจริงๆ แงซายเรียก 'จิวยี่รากเลือด' ก็เพิ่งจะเข้าใจคำว่า รากเลือด เป็นยังนี้นี่เอง-จขบ.)

บ่าย 4 โมงกว่า ระหว่างที่หลับ แงซายก็มาอีก คราวนี้มีบอกใบ้ว่าทำไงจะต่อกรกับมันตรัยได้
"พวกมันยังเดินมาหาผู้กองได้ ทำไมผู้กองถึงจะสาวรอยเข้าไปหาแหล่งมันไม่ได้" (น.2132)

พรานใหญ่ตอบข้อสงสัยเรื่อง (น.2144-2174)
1.กระสุนลงอาคม - เจอมนต์ดำกาลีก็ต้องแก้กันด้วยมนต์ดำ
2.อยู่ยงคงกระพันฟังแทงไม่เข้า - เอามีดมาเถือเนื้อให้ดู
แถมด้วยเล่นกลหลอกฟารั้ง ว่ามีอาคมบังคับให้ปืนไม่ลั่นยิงไม่ออกได้ด้วย จนคริสยังพูดว่า ที่น่ากลัวกว่ามอนสเตอร์พวกนั้นก็ รพินทร์ ไพรวัลย์ นี่แหละ
จขบ.-ชอบตอนนี้มาก อ่านไปขำน้ำตาเล็ดไป 

คืนนี้ทุกคนขึ้นไปนอนในถ้ำ เพราะไม่รู้ว่าไอ้งาดำจะมาอีกหรือไม่

************

จขบ.-พนมเทียนบอกว่า .458 ของรพินทร์หนัก 4 กก. เลยหันไปบอกสามีว่า 055 ของเธอก็หนักพอๆ กันเลย เป็นรพินทร์ ไพรวัลย์ ที่ถือกล้องถ่ายรูป แบกขาตั้งกล้องแทนไรเฟิล 

************

คริสรับหน้าที่นอนเฝ้ารพินทร์
กอดรูปดารินแนบอก คิดถึงแทบขาดใจ
"นิทราสวัสดิ์ จอมพรานของฉัน" (น.2190)

************

ดารินและคณะอยู่ที่หนองน้ำแห้ง เตรียมตัวออกเดินทางพรุ่งนี้
หนานอินมาแล้ว (น.2200)
บอกว่าแงซายเข้าฝัน 2 คืนติดกัน เลยต้องรีบเดินทางมา 7 วันไม่ได้หยุดเลย

ไชยยันต์ถามตรงๆ ว่าเคยมีอะไรกับรพินทร์เกินเลยกว่าการเป็นคนรักบ้างไหม
"..ฉันอยากจะ 'มี' เหลือเกิน เพื่อว่าอย่างน้อยที่สุด ก่อนที่เขาจะตัดสินใจไปในครั้งนี้ อาจมีอะไรเป็นเครื่องเหนี่ยวรั้งให้เขาต้องรีรอเพราะห่วง 'ภรรยา' ของเขา.." (น.2228)

มันตรัยมายืนกวักมือเรียกดารินที่ลานหน้าบ้าน

ห้าทุ่มกว่า ผีดิบ 3 ตัวปีนหน้าผาขึ้นมา

.458 นัดที่ 22 : ยิงผีดิบที่ปีนหน้าผาขึ้นมา
 
To be continue >> https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=vbenj&month=03-2019&date=12&group=8&gblog=61