เมษายน 2562

ภาคแรก เรียก ช่องเขาขาด
ภาคสอง เรียก ช่องประตูผา
สรุปว่า ก็ช่องเดียวกัน เพราะเดินผ่านเข้าไปแล้วจะเจอทะเลสาบมรณะ
 
วันที่ 15 (เล่ม 45 : มงกุฏไพร 1 น.6732)
รพินทร์ - วันที่ 15 : นรกดำ (ช่องประตูผา-ทะเลสาบมรณะ)
ดาริน - วันที่ 11-12-13 : นรกดำ (ป่าดึกดำบรรพ์-ทุ่งหญ้าในป่าหิน-เทือกเขานิลกาญจน์)

03.30 น. ว่านผีปอบเข้ามาในเขตปริมณฑลที่ขีดไว้รอบแค้มป์ไม่ได้ ก็เลยได้แต่หลอกหลอนใครต่อใครในความฝัน (น.6732)
05.00 น. ฝนตกหนัก ต้องนั่งหลบฝนรวมกัน แต่ก็ดีที่ทำให้ไม่ต้องไปแสวงหาน้ำ
ตัดขากางเกง (น.6772)
"..ฝึกอย่างอื่นมาแล้วในการเดินทางครั้งนี้ คุณต้องฝึกกับการไม่คำนึงถึงอาบน้ำด้วย สาเหตุหนึ่งที่ผมไม่อยากจะให้ผู้หญิงต้องมาเดินป่าอยู่กับผม ก็คือเรื่องอาบน้ำนี่แหละ" (น.6780)
"คุณหญิงของคุณ เธอเคยไม่อาบน้ำนานกี่วัน?"
"สี่หรือห้าวันเต็มๆ ที่เธอไม่ได้พบกับน้ำอาบเลย ... บ่นเสียจนบ่นไม่ออก จนกระทั่งเลิกบ่น กลายเป็นความเคยชินไปในที่สุด พวกคุณทั้งสองคนต้องทำให้ได้เหมือนเธอ.."
11.00 น. ออกเดินทางต่อ

คาถาย่นระยะทาง สแตนลีย์ คี๊ธ และหมอเบล โดนบุญคำกับจันต้มซะเปื่อย (น.6798-6802)

รพินทร์บอกว่าที่ขอไว้ 7 วัน แปลว่าต้องระแคะระคายอะไรในเป้าหมายแล้ว (น.6814-6819)
"..ถ้าพบทิวปีกครุฑเมื่อไหร่ ก็หมายถึงว่าเส้นทางที่จะไปถึงเทือกเขาพระศิวะปรากฎให้เห็นแล้ว และเทือกเขาพระศิวะนี่แหละที่ผมแน่ใจว่า เครื่องบินและระเบิดมหาประลัยของพวกคุณตกอยู่ที่นั่น.."

"..ถามหน่อยว่าพวกคุณเคยเดินป่ากันมาเท่าไหร่แล้วบ้าง?" (น.6821)
"ก็คงไม่ได้หนึ่งในหมื่นของคุณกระมั๊ง?"
"นั่นแหละ คำตอบ! ... กำลังขาผมอยู่ตัว กำลังขาพวกคุณพอเดินไปมากๆ ก็เริ่มอ่อนล้าลง เพราะความเคยชินไม่เท่ากัน ตอบแค่นี้ QED ได้แล้วหรือยัง"
อ่านจากอินไซด์ เพชรพระอุมา 2 พนมเทียนก็เขียนบอกอยู่แล้วว่า รพินทร์มีคาถาย่นระยะทาง เหมือนที่พระธุดงค์ใช้ แค่ไม่ยอมบอกใครเท่านั้น-จขบ.

เข้าเขตป่าดึกดำบรรพ์ รพินทร์พาไปดูรอยตีนไดโนเทเรี่ยม (น.6825)
"มันเป็นรอยแห่งความหวัง และโชคดีของเราในหลายๆ ด้านแล้วครับ ผมดีใจที่เห็นรอยเท้าของสัตว์โบราณประเภทนี้ ... เราเริ่มเข้าสู่เส้นทางที่ถูกต้องแล้ว ขอบคุณพระผู้เป็นเจ้าที่ได้เปิดเส้นทางนี้ให้อีกครั้ง"

รพินทร์ขอให้ทุกคนถวายสัจจะต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่เหนือธรรมชาติ เพื่อสวัสดิภาพของทุกคน (น.6834-6835)
ข้อหนึ่ง ทั้งสองฝ่ายจะไม่มีวันคิดทรยศหักหลังซึ่งกันและกัน
ข้อสอง ไม่โลภ ไม่แตะต้อง สรรพสิ่งใดที่มีค่า หยิบฉวยมาเป็นสมบัติแม้แต่ชิ้นเดียว
ข้อสาม ไม่ฆ่าหรือทำลายสิ่งใดๆ ยกเว้นการป้องกันชีวิตหรือประทังชีวิต

.458 นัดที่ 26-27-28 : ไดโนเทเรี่ยม (น.6848-6849)

คี๊ธใช้ระเบิดเยลลี่ขว้างใส่ไดโนเทเรี่ยมตัวพ่อ ส่วนตัวแม่และลูกเปิดหนีไป
รพินทร์วบ่น "ไม่น่าเลย..ไม่น่าที่มันจะออกมาให้พวกนั้นเผาเสียทั้งเป็นแบบนี้ เวรเสียจริงๆ อุตส่าห์ยิงสกัดให้หยุดไว้ก่อนแล้ว"
บุญคำมองอย่างงงๆ "นายผิดไปกว่าตะก่อนมากนะ ถ้าเป็นตะก่อน นายยิงเรียบไม่มีเหลือ ถ้ามันพุ่งเล่นงานพวกเราก่อนแบบนี้" (น.6855-6856)

ทะเลสาบมรณะ (น.6883)
บอกข่าวดีว่า ที่เห็นทิวเขาลิบๆ ทางทิศเหนือ นั่งคือทิวปีกครุฑ (ที่เพิ่งพูดกันก่อนจะเจอไดโนเทเรี่ยมว่าอีกไม่เกิน 7 วันน่าจะเจอทิวเขานี้)

คริสติน่าเรียกรพินทร์ว่า 'ครู' (น.6896)

"..มันเป็นดินแดนแห่งความฝัน ซึ่งตามปกติแล้วเฉพาะจิตวิญญาณของมนุษย์เราเท่านั้นที่จะล่วงพ้นเข้าไปได้ แต่ผมจะพาเอาทั้งชีวิตและร่างกายของพวกคุณทุกคนผ่านเข้าไปให้ได้ ... เครื่อง B52 ของคุณหลงพลัดเข้าไปในดินแดนนี้แน่นอน และระเบิด 10 เมกกะตันหมดฤทธิ์ลงสิ้นเชิง จะเป็นได้ก็เพียงซากวัตถุชนิดหนึ่งเท่านั้น ผมอยากจะบอกพวกคุณในเรื่องนี้มานานแล้ว แต่พวกคุณคงไม่เชื่อ จึงต้องพาไปให้พบเห็นกับตา และตัดสินใจเอาเองว่าจะดำเนินการอย่างใดต่อไป ... แม้ในขณะนี้ ผมก็ได้ยินเสียงพร่ำเรียกจากแผ่นดินนั้น เรียกร้องให้ผมกลับคืนไปยังดินแดนในฝันนั้นให้ได้" (น.6902)

************

ฝ่ายดาริน (น.6906)
เจ้าด้วนมาปลุกตั้งแต่ 05.30 น. เร่งให้ออกเดินทาง
เดินตามเจ้าด้วนจนมาเจอ 'น้ำตกสามเจดีย์' ที่พรานชดกะหนานอินเคยผ่านมาก่อนแล้ว
เดินต่อมาจนกระทั่งเจ้าด้วนไม่ยอมเดินต่อ ทุกคนรู้ว่าสุดเขตแดนที่เจ้าด้วนจะไปต่อได้แล้ว จึงต้องอำลาจากกันตรงนั้น

ดารินจำได้แล้วว่า เจ้าด้วนคือ 'เศวตนันท์' ช้างศึกคู่บารมีของจิตรางคนางค์ (น.6945)

เดินเข้าป่าดึกดำบรรพ์ ไปเจอฝูงแมลงปอยักษ์ และรอยเท้าสัตว์ประเภทไดโนฯ

วงแค้มป์กลางดง แค่ 5 โมงเย็น อุณหภูมิก็เหลือแค่ 5 องศาแล้ว

************

(เล่ม 46 : มงกุฏไพร 2 น.6998)
(วันที่ 12 ของดาริน - ป่าดึกดำบรรพ์)
ย่างเข้าสู่วันใหม่
แงซายมาแล้ว...(น.6998-7016)
บอกเลยว่าไม่เจอผู้กองที่เทือกเขานิลกาญจน์แน่ๆ เพราะเขาตัดไปทางอื่น
"จิตรางคนางค์!..ฝ่าพระบาททรงผละหนีอัคนีรุทร์มาทุกภพแล้วด้วยเหตุอันไม่บังควร เขาเป็นฝ่ายติดตามหา ฝ่าพระบาทเป็นฝ่ายท้อแท้และผละหนีมา ชาติภพนี้ฝ่าพระบาทจะต้องเป็นฝ่ายติดตามค้นหาเขาบ้างแล้ว และเขาก็รอคอยการค้นหาของฝ่าพระบาทอยู่ ไยจึงจะเป็นฝ่ายระย่อท้อแท้เสียอีกเล่า ถ้าดวงจิตของฝ่าพระบาทไม่เข้มแข็งอดทนต่ออำนาจวิปโยคได้พอ ภพนี้ก็คงตามไม่ทัน และคงต้องทุกข์เทวษต่อไปอีกในภพหน้า ไฉนจึงมิให้บ่วงกรรมนั้นสิ้นสุดลงในภพนี้เสียที เพียงแต่บากบั่นพากเพียรต่อไปเท่านั้น"

ลูกเห็บตก หนานอินดีใจ เพราะแปลว่าเข้าใกล้เมืองของวายาแล้ว
ตอนเช้าดารินบอกทุกคนว่า รพินทร์ไม่ได้แวะไปที่เทือกเขานิลกาญจน์ แต่ตัดไปทางอื่น
อนุชาว่าจะให้ตั้งเข็มไปที่เทือกเขาพระศิวะเลยมั๊ย ดารินก็บอกว่าไม่ได้ เพราะทิศทางของเรายังไงๆ ก็ต้องผ่านเทือกเขานิลกาญจน์

"ถ้ารพินทร์ได้มารู้เห็นสภาพของน้อยเช่นนี้ เขาคงจะภูมิใจในตัวน้อยมาก ในข้อที่ฝึกสอนประสิทธิ์ประศาสน์อะไรไว้ให้ ก็สามารถดำเนินตามเขาได้ทั้งหมด" (น.7030)
"ค่ะ เขาภูมิใจในตัวน้อยมาก น้อยทราบ เขาสามารถเปลี่ยนแปลงน้อยไปจากสภาพเดิมที่เคยเป็นมาแต่เก่าก่อนได้หมดสิ้น และน้อยก็ภูมิในใจตัวเขา ชายผู้ยากไร้ทรัพย์สมบัติวัตถุธรรม แต่มั่งคั่งสมบูรณ์ไปด้วยมนุษยธรรมและคุณธรรมคนนั้น และเขาก็ยังสามารถจูงใจให้บุคคลอื่นๆ ที่ได้สัมผัสผ่านพบเขา ได้มีมนุษยธรรมและคุณธรรมเพิ่มขึ้นอีกด้วย.."

6.00 น. ได้ยินเสียงโคตรเหี้ยโบราณร้องคำราม (น.7034)
ทฤษฎีการซ้อนเหลื่อมของเวลา (น.7048)

วันนี้ดารินเป็นคนนำทาง เดินนำไปเรื่อยๆ ไม่เหนื่อย ไม่เมื่อย ไม่หยุด ไม่หัน และไม่มีใครตามทัน จนอนุชาต้องยิงปืนสกัดหน้าเพื่อหยุดดาริน

หนานอินบอกเชษฐาว่า
"นายหญิงไม่ต้องการให้พวกเราเดินเข้าไปใกล้ หรือห้ามไม่ให้ชวนพูด ก็เพราะต้องการเดินด้วยสมาธิจิตอันแน่วนิ่ง มันเป็นการเดินเพื่อย่นระยะทางของคนที่มีอาคมสูง ... หนานอินไม่รู้ว่านายหญิงเรียนอาคมชนิดนี้มาจากนายรพินทร์หรือเปล่า ถ้านายหญิงไม่ได้มีอาคมที่จะเดินย่นทางได้ด้วยตนเอง แกก็จะต้องถูกชักนำด้วยอำนาจอะไรสักอย่างที่เรามองไม่เห็น" (น.7089)

แล้วจู่ๆ ก็ไปโผล่ที่ทุ่งหญ้ากลางป่าหินล้อมรอบ แล้ววายาก็ออกมารับ บอกว่ามหาฤษีโกฑัญญะสั่งมาตั้งแต่เมื่อคืน (น.7093)

คืนนี้จึงวางแค้มป์ที่นี่

************

(วันที่ 13 ของดาริน - เทือกเขานิลกาญจน์)
ในหนังสือบอกแค่ว่าจะพักอยู่ที่นี่ 1 คืน แล้ววายาจะพาเดินง่ายๆ ชิลล์ๆ ไปส่งที่กลางถนนพระศิวะ
 
To be continue >> https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=vbenj&month=04-2019&date=04&group=8&gblog=71