bloggang.com mainmenu search
-: รอยอินทร์

ถ้าเป็นเมื่อสมัยโน้นที่ได้อ่านครั้งแรก..(ก็ 14 ปีแล้วอ่ะนะ)
จะบอกว่า ชอบ 'โสมส่องแสง' มากกว่า
14 ปีให้หลัง กลับมาอ่านอีกครั้ง..ความคิดเปลี่ยนไป
ตอนนี้อยากบอกว่า ชอบ 'รอยอินทร์' มากกว่า

แต่ถ้าจะอ่านให้สนุก ก็ต้องอ่านทั้งสองเรื่อง
เพราะจริงๆมันก็เรื่องเดียวกันนั่นแหละ
เพียงแต่ 'โสมส่องแสง' เป็นการปูพื้นตัวละคร
เนื้อเรื่องมาเข้มข้นใน 'รอยอินทร์'

จำได้ว่าตอนนั้น รำคาญยัย 'คุณอีกา' มากๆ
อ่านทีไรก็อยากจะข้ามๆไป
มารอบนี้ กลับรู้สึกขำๆในความพยายามของแก
แล้วก็ไม่รู้สึกว่าแกเป็น 'ส่วนเกิน'
แต่เป็น 'ส่วนสนับสนุน' ให้เรื่องราวสมบูรณ์ยิ่งขึ้น

ปล. อ่านรอบนี้ ไม่มีเหตุการณ์ 'น้ำ(ตา)ท่วมบ้าน' เหมือนครั้งที่แล้ว
สงสัยจะอายุเยอะ..ความอ่อนไหวน้อยลง ตายด้านมากขึ้น..


+ + + + + + + + + + + +


หากจะรัก รักนั้น ต้องทั้งหมด
เกียรติยศ ฤาชีวิต ปลิดให้ได้
ถึงโลกจะ มหาศาล ค่าปานใด
จะวางไว้ ในอุ้งหัตถ์ รักนิรันดร์

+ + + + + + + + + + + +


กระแสบางอย่างวาบเข้าหัวใจ
'เจ้าหลวง' คนที่เธอเคยดูถูกในความเป็นผู้ 'เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ' ตั้งแต่พบครั้งแรก
จริงแท้ท่ามกลางความโอ่อ่ารูปลักษณ์ลออตา ได้ซ่อนความบึกบึนอดทน
และความจริงคือความขาดแคลนในทุกอย่าง
หากเป็นคนอื่น อาจทอดภารธุระนี้เสียได้
หากเป็นคนอื่น จะหนีไปเสวยสุขได้
ทว่า..บุรุษผู้นี้มิเคยทำ..
ทั้งชีวิตได้ทิ้งลงในหน้าที่ ยอมรับภาระอันหนักโดยดี
..Duty must go on..
ประโยคที่ติดปากติดใจ..
ดวงหน้าของมิราละมุนลง ดวงตาที่มองใสสะอาดขึ้น
เนตรเจ้ารอยอินทร์ แลมาสบพอดี
ชั่วครู่..โลกหยุดหมุน ทุกอย่างกระจ่างใส..
รอยแย้มโอษฐ์ของเจ้ารอยอินทร์สะดุดค้างนิดหนึ่ง นิดเดียวเท่านั้น
จากนั้น..รอยแย้มโอษฐ์กว้างขวาง ดวงเนตรพราวระยับ
"ขอบคุณครับ!"
มิรากระพริบตาสงสัย "ขอบคุณอะไร?"
พักตร์ลออยื่นเข้ามาใกล้ พราวยิ้มกรุ้มกริ่ม
"ขอบคุณลูกกะตาสวยๆคู่นั้น" สุรเสียงนุ่มนวลหากลงท้ายขู่
"จำไว้ อย่าไปทำลูกกะตาอย่างนี้กับใครอีกเป็นอันขาด ผมจะฆ่ามัน!"
"อยู่ในพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ด้วยเหรอ?"
"ทูนหัว!" สุรเสียงห้าวล้อเลียน
"ลิขสิทธิ์หัวใจเชียวละ!"

+ + + + + + + + + + + +


หัตถ์นวลแบออก มิรามอง..นิ่งนิดเดียว..วางมือลง
มือทั้งสองเกาะกุมกันเงียบๆ
"คุณแน่ใจได้..สิ่งใดที่ผมกำไว้ในมือ ไม่เคยยอมปล่อย"
"และสิ่งใดที่ฉันวางใจ ก็จะให้ความไว้วางใจตลอดไป"
เท่านั้น..สำหรับ 'คำพูด' หากความในใจลึกล้ำ

+ + + + + + + + + + + +


"แผ่นดินเกิดเราอยู่ฝั่งโน้น แต่เราต้องมายืนที่นี่ ผูกพันที่นี่
ทั้งๆที่เรามีสิทธิกลับไปได้ทุกเวลา แต่ทำไม..คำตอบมันอยู่ที่นี่"
ภูริตเคาะลงตรงหัวใจตนเอง
"ถ้าเรารู้จักใจตัวเอง และเราทำตามหัวใจตนเอง กลัวอะไร?"
"ถ้ากลัวจะตัดสินใจหรือคะ? คนอย่างมีร่า ถ้าใช่..จะยอมรับกับตัวเองว่าใช่ !"

+ + + + + + + + + + + +


ใน 'งาน' ที่เคยทำ มิราไม่เคยต้องคิดว่า ฝ่ายใดผิด ฝ่ายใดถูก
ทุกคนมีคุณค่าของความเป็น 'มนุษย์' เท่ากัน
บัดนี้..สถานการณ์เปลี่ยนไป เธอต้อง 'เลือกข้าง'
ถ้าข้างเธอถูก อีกข้างต้องผิด
ถ้าข้างเธอชนะ อีกข้างต้องพ่ายแพ้
วันนี้..เธออาจจะยังชิงชังสงคราม
แต่มิราก็รู้..ต้องทำสงคราม! และต้องชนะ!
เวียงสรองเป็นของคนที่เธอ..บัดนี้สามารถบอกได้เต็มหัวใจว่า 'รัก'
ฉะนั้นเธอต้องรักเวียงสรอง

+ + + + + + + + + + + +


มือใหญ่ บีบบ่าน้องสาวรุนแรง
"อดทนมีร่า ถ้าจะเป็นเมียทหาร..ท่องไว้..อดทน
พี่จะจัดการไอ้พวกที่เหลือให้รอยเขา !"
คำท้ายๆต่ำลง หากบอกชัด..ทุกชีวิตจะถูกกวาดล้างสิ้นเพื่อชดใช้
"ไปเถอะ พี่ดีใจที่ส่งรอยให้มีร่าได้"

+ + + + + + + + + + + +


'เพื่อนบ่ทิ้งพื่อน !' เขาสูดลมหายใจยาว
มากที่สุดที่เพื่อนกระทำต่อกันคือ
ยื่นมือกำมืออ่อนปวกเปียกของอีกฝ่ายไว้ชั่วครู่
หากถ่ายเทความเจ็บปวดมาบ้างได้ คงทำ
หากถ่ายชีวิตแก่กันได้ ต้องทำ

+ + + + + + + + + + + +


หัวใจฉัน..ใครรับฝากเอาไว้..จากกันแสนไกล..ยังเก็บไว้อยู่หรือเปล่า..
เจ้านางหลวงกดพระหทัย ภูริตชำเลืองดูแว่บหนึ่ง
'น้อง..นาย..เจ้า' หันมายิ้มเหี้ยม
"เก็บไว้ เก็บความทรงจำไว้ตรงนี้ตลอดกาล"

+ + + + + + + + + + + +


ตามอ่านของเก่าที่เคยเขียนไว้ได้ที่นี่
จากยอดดอย ถึงรอยอินทร์และโสมส่องแสง
Create Date :23 กุมภาพันธ์ 2552 Last Update :23 กุมภาพันธ์ 2552 12:26:46 น. Counter : Pageviews. Comments :12