วันหนึ่งในความทรงจำ.. ที่มีใบไม้ร่วงกองอยู่ตรงแทบเท้า.. ฉันยังคงก้าวต่อไป..

ท่ามกลางความเวิ้งว้างข้างหน้า..ฉันไม่รู้ว่าควรจะเดินต่อไปทางไหน.. รู้เพียงแต่ว่า.. ฉันหยุดอยู่กับที่ไม่ได้นาน.. เพราะกระแสเวลาอาจพัดพาไปจนฉันไม่อาจย้อนคืนตัวเองได้อีก..

มันน่าเศร้า..

ที่การตอกย้ำ และการผูกเงื่อนปมก่อให้เกิดการสร้างพันธะต่อไปในเวลาอันไม่สิ้นสุด..ฉันเหนื่อยล้าและอ่อนแรงลงเรื่อยๆ คล้ายๆ กับว่าอากาศที่ฉันหายใจเข้าไปไม่สามารถหล่อเลี้ยงชีวิตฉันได้อย่างที่เคย..

มันเจ็บปวด...

ที่ความเชื่อใจและความไว้วางใจทั้งหมดนั้นเป็นเพียงเศษกระดาษ.. ความรู้สึกถูกฉีกทึ้งอย่างไม่ไยดี..ทั้งที่ความจงรักภักดีนั้นล้วนมาจากหัวใจ...

เหมือนมันจะไม่มีค่า..

แต่สิ่งสำคัญที่มิอาจสูญเสีย..ก็ไม่กลายไปเป็นอื่น.. ฉันยังคงเข้มแข็ง ยังคงเป็นตัวของตัวเอง ยังคงมีความเชื่อมั่นเต็มเปี่ยมว่าสิ่งฉันทำถูกต้องและไม่เคยมีความเสียใจในตนเองแม้แต่น้อย..

เพราะฉันมั่นใจ..

เพราะฉันรู้ว่า..ทุกอย่างจะเปลี่ยนแปลงไปอีก และคงไม่ย้อนคืนมาอีกครั้ง แม้ว่าจะห่วงหาอาทรสักเพียงใด.. แต่มันก็จะเป็นอยู่อย่างนั้น ตราบใดที่เอาใจเข้าไปผูกยึดไว้โดยไม่สามารถเรียกคืนสติกลับมาครองได้อย่างที่ควรจะเป็น..

และจากนี้..ฉันรู้แล้วว่า สัญชาตญาณที่ติดตัวนั้นมีค่า.. และมันมีค่ามากกว่าสิ่งใดๆ ที่ติดตัวฉันมา..

ฉันจะเชื่อมั่นในตัวเอง.. จากนี้.. และตลอดไป..

ฉันสัญญา..