:) แล้วฉันก็ยังรู้ว่า.. สิ่งที่เราคิด ก็มีคนคิดคล้ายๆ กับเราเหมือนกัน..

ฉันไม่ได้บอกว่ามีคนเห็นด้วยกับฉัน หรือยู่ข้างฉัน แต่ในสิ่งที่เป็นอยู่ และทางที่ฉันเดินอยู่.. ไม่อาจให้ใครตามมา และยิ่งเข้าใจว่า ฉันก็ไม่สามารถตามเส้นทางชีวิตใครไปได้เช่นกัน--ฉันเชื่อว่า ทุกคนมีอุดมคติที่ตัวเองยึดถืออยู่  และในบางครั้ง  ที่ดูคล้ายกับว่ามันเชื่อมโยงถึงคนบางคน ที่ทำให้ซึ้งใจและตื้นตันทุกครั้งที่ได้รับพรข้อนี้มา ที่มันได้กลายมาเป็นกำลังใจเพื่อสานต่อในสิ่งที่กำลังกระทำอยู่-- และในบางครั้ง มันก็ได้ย้อนกลับมาเพิ่มพูนความหมายให้แก่กัน ในชีวิต..

แม้จะต้องเลือกเดินทางอย่างโดดเดี่ยว ท่ามกลางสังคมที่ยอกย้อน คนที่ไม่รู้จัก วัฒนธรรมที่ไม่รู้จัก..การแบ่งแยก การแบ่งพวก.. แต่ถึงอย่างนั้น ถ้าหากสัมผัสกับใจตัวเองได้ ไม่ว่าจะอยู่ ณ ที่แห่งใด ความสงบสุขและสันติก็ยังคงอยู่ที่เดิม ณ หัวใจของเราเอง...

"สิ่งแท้จริงนั้นนิ่งเงียบ.. สิ่งปรุงแต่งสิพูดมาก" - คาลิล ยิบราน

ถ้าหากฉันใช้ชีวิตตามแนวทางนี้.. ฉันพบว่าฉันคงจะต้องเดินช้ามากๆ เลย ในตอนนี้ ที่ฉันอยู่ตรงกลางตาพายุ-- ฉันรู้ดีว่าคนอย่างฉันถ้าหากไม่ปรับตัวเข้ากับสังคมก็อาจไม่ราบรื่นนักหากจะไปต่อในเส้นทางนี้ แต่ถ้าหากฉันเดินต่อไป ฉันก็อาจไม่ประสบความสำเร็จมากเท่าที่ควร และเพราะฉันเข้าใจว่า ใครๆ ต่างก็มีเหตุผลเป็นของตัวเอง ดังนั้น ถ้าหากฉันเดินทางมาถึงจุดหนึ่งที่เกินขีดจำกัดของตัวเอง..ฉันก็อยากปล่อยมันไป เกียรติยศที่ผู้คนต่างก็รักนักหนา เพียงแค่มันทำลายแกนกลางสมดุลชีวิตไป.. จริงๆ แล้ว ความสุขที่ฉันได้รับมาจากครอบครัว.. มันก็มากพอจะให้ฉันดำเนินชีวิตต่อไปได้ เพียงแต่ฉันมีความหวังว่า -- อย่างน้อย ถ้าฉันก้าวข้ามข้อจำกัดบางอย่างของตัวเอง.. เอาของขวัญนั้นมากราบที่แทบเท้าของครอบครัวที่ฉันรักได้ ฉันคงเป็นสุขใจมาก เพราะในชีวิตนี้ สิ่งที่ดีที่สุดที่ฉันทำได้ตลอดมาฉันได้ทำให้บรรลุผลแล้ว...

แต่ถ้ามันไม่สามารถ ไปถึง "ฝั่ง" แห่งความสำเร็จนั้นได้..ฉันจะถอดใจ.. และยอมรับในสิ่งที่เป็น.. แม้ว่ามันจะไม่ง่ายเช่นกันที่จะมีชีวิตที่ผิดหวัง.. แต่ถ้าหากจะต้องเลือก ระหว่างความสำเร็จที่ไม่มีศักดิ์ศรี กับความพ่ายแพ้ที่มีเกียรติ.. ฉันคิดว่า.. ฉันอยากจะดูแลตัวเองในแบบหลังมากกว่า..

เพราะถ้านั่นคือชีวิตจริง ที่ไม่หลอกตัวเอง... 

((: 555 -- >U< -- 555 :))