|
# 4 : ลูกนกเค้า...ฝึกบิน ลูกนกเค้าโมง...ฝึกบิน
ผ่านไปเกือบ 2 สัปดาห์ ขนอ่อนชุดแรกยังเหลือรอบๆคอและบริเวณปีกอีกนิดหน่อย บริเวณลำตัวเห็นลวดลายชัดเจนขึ้นน้ำหนักของพายุเพิ่มเป็น 100 กรัม เพิ่มขึ้นจากเมื่อ 3 วันก่อน 15 กรัม ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าสำหรับลูกนกวัยประมาณนี้ควรจะมีน้ำหนักเท่าไหร่ถึงจะเหมาะสมแต่เพิ่มย่อมต้องดีกว่าลดแน่ๆ ตอนนี้เค้าสามารถจิกอาหารจากจานได้เองโดยไม่ต้องป้อนเป็นคำๆ และเปลี่ยนให้เนื้อเป็นชิ้นๆแทนการสับละเอียด เพื่อฝึกการใช้จงอยปากและกรงเล็บในการจิกและฉีกเหยื่อ โดยพายุจะใช้กรงเล็บยึดเนื้อไว้เวลาจะกินก็ยกขาข้างที่จับเนื้อขึ้นมาหน่อยหนึ่งพร้อมกับก้มหัวลงไปฉีกเนื้อเป็นชิ้นเล็กๆ เข้าปาก ดูเป็นนกล่าเหยื่อเต็มเนื้อเต็มตัวทีเดียว ทุกอย่างเป็นไปตามสันชาติญาณที่มีอยู่ในตัว ฉันเป็นเพียงผู้กระตุ้นและสนับสนุนให้เกิดการใช้ศักยภาพให้เต็มที่เท่านั้น
ตอนเปลี่ยนอาหารจากเนื้อสับละเอียดเป็นการให้เนื้อเป็นชิ้นๆนี่ เกิดปัญหาว่าเนื้อหมูที่ให้ไปคงจะเหนียวแน่นเกินไปทำให้ฉีกไม่ขาด เจ้าพายุก็โวยวายร้อง แจ๊กๆ ลั่นไปหมดเพราะกินไม่ได้ ขอบอกว่านกชนิดนี้ร้องเสียงดังมากเวลาหิวนี่ร้องดังจริงๆ แถมร้องได้เกือบตลอดเวลายกเว้นตอนนอนหลับ บางครั้งก็รำคาญเหมือนกัน ฉันจึงต้องเอาเนื้อหมูมาหั่นเป็นชิ้นบางๆ ทุบเบาๆพอให้เนื้อยุ่ยเปื่อย คราวนี้ฉีกกินได้สบาย กินไปทำเสียงก๊อกแก๊กๆบ่นอะไรงึมงำๆ เหมือนกับว่าถูกใจ แถมเวลากินนี่ซุกหน้าเข้าหาด้านในของรังเหมือนกลัวเราจะแย่งเสียอีก เคยมีคนบอกว่านกพวกนี้ขี้หวง สงสัยจะเป็นความจริงแฮะ หลังจากนั้นทุกๆมื้อเนื้อต้องทุบให้พอยุ่ยไม่ถึงกับเละก่อนที่จะนำเสิร์ฟให้เจ้านายตัวน้อย การเปลี่ยนอาหารครั้งนี้ทำให้ภายหลังพายุเกือบแย่ถึงขั้นต้องพาไปหาคุณหมอกันเลยเชียว ขอเก็บไว้เล่าให้ฟังตอนหลังนะคะ
ส่วนอาหารเม็ดสำหรับนกเอี้ยงที่แช่น้ำให้นิ่มนี่เอามาเป็นอาหารว่างตอนบ่าย ย้ำว่าเป็นอาหารว่างไม่ได้ให้เป็นอาหารมื้อหลัก อาหารมื้อหลักคือเนื้อสด ตอนเช้าและเย็น แต่อาหารว่างให้พอปะทังหิวระหว่างวันเพราะถ้าหิวเจ้าพายุจะร้องเสียงดังมากๆ ร้องหิวไม่หยุด อาหารเม็ดนี่ฉันเองไม่แน่ใจในเรื่องคุณประโยชน์สำหรับพายุ เพราะเท่าที่สังเกตจะเห็นว่าถ้าให้กินอาหารเม็ดของเสียที่พายุถ่ายออกมาจะมีกากค่อนข้างมาก มีสีเหมือนกับที่กินเข้าไป เหมือนกับว่าไม่ได้มีการดูดซึมหรือนำไปใช้ประโยชน์เลย เมื่อเปรียบเทียบกับกินนื้อไก่หรือหมู ของเสียที่ถ่ายออกมาจะเหลือแค่สีขาวมีเส้นสีดำเล็กๆ นิดเดียวเท่านั้น แต่อย่างว่ากระเพาะของสัตว์กินเนื้อกับสัตว์กินพืชย่อมมีระบบการย่อยอาหารที่ไม่เหมือนกัน และบนถุงก็บอกแล้วว่าใช้เลี้ยงนกเอี้ยงนกขุนทอง เราเอามาใช้ผิดประเภทเอง
เมื่อถึงเวลาฝึกบินของนักบินเค้าโมงฝึกหัดชื่อ พายุ ช่วงเวลาประมาณ 6 โมงเย็นถึง 2 ทุ่มโดยประมาณทุกวัน ดึกกว่านั้นก็ไม่ไหวเพราะครูผู้ฝึกจะโดนยุงนอกบ้านหามไปเสียก่อน ช่วง 2-3 วันแรกนักเรียนฝึกบินดูจะตื่นกลัวอยู่เลยคอยแต่จะเดินบ้าง กระโดดดุ๊บๆบ้าง มาหาครูฝึกตลอดเวลา หรือไม่ก็ยืนนิ่งอย่างที่ได้เล่าให้ฟังแล้วนั้น พอเริ่มวันที่4 นักเรียนพายุชักมีความมั่นใจมากขึ้นเริ่มออกลีลากระโดดโลดเต้นมากขึ้น ฝึกหัดกระพือปีกเร็วๆพร้อมกระโดดจากพื้นดินขึ้นไปเกาะกิ่งไม้เตี้ยๆ สูงจากพื้นดินประมาณ 6 นิ้วได้บ้าง พอเกาะได้ก็จะนิ่งอยู่อย่างนั้นเหมือนกับเค้าจะรู้ได้เองว่าที่ที่เหมาะกับเค้าคือที่อยู่สูงจากพื้นดิน ครูฝึกก็ต้องอุ้มลงไปวางบนดินใหม่เพื่อให้เค้าฝึกกระโดดเกาะกิ่งไม้อีก เจ้าพายุคงรู้สึกเหมือนถูกแกล้งเลยไม่ค่อยจะยอมคลายกรงเล็บที่ยึดคอนอยู่ แถมยังส่งเสียงร้องโวยวายอีกด้วย
บทเรียนต่อไปคือการฝึกโผบินจากกิ่งหนึ่งไปยังมีกิ่งหนึ่งใกล้ๆกัน พร้อมทั้งทำระดับความสูงเพิ่มขึ้นได้วันละนิดวันละหน่อย ยิ่งฝึกความสามารถในการใช้ปีกยิ่งมีการพัฒนาเริ่มแข็งแรงมากขึ้น กระพือปีกได้เร็วและแรงมากขึ้น สงสารแต่ว่าต้นไม้ที่พายุน้อยเลือกใช้ฝึกบินนั้นเป็นต้นกุหลาบ โดนหนามกุหลาบเกี่ยวบ้างทิ่มแทงบ้างร้องกรี๊ดกร๊าดกันไป
นอกจากบินขึ้นแล้วนักบินฝึกหัดก็ต้องหัดบินลงพื้นให้ได้ด้วย วิธีฝึกก็คือจับพายุวางบนฝ่ามือครูฝึกแล้วครูฝึกก็โบกมือขึ้นลงเร็วๆ เพื่อให้พายุกระโดดลงสู่พื้นดิน เริ่มจากความสูงระดับเอว วันแรกพายุยังกลัวใช้เล็บจิกฝ่ามือฉันเสียแน่นไม่ยอมกระโดดลงง่ายๆ เจ็บไปหมดโชคดีที่ยังเป็นเล็บของลูกนกอยู่ยังพอทน แต่พอผ่านไปหลายวันชักไม่ไหวต้องหาถุงมือทำสวนมาสวม บางทีเล็บก็ไปเกี่ยวติดกับถุงมือทีนี้พอจะกระโดดออกจากมือปลายเล็บเกิดไปเกี่ยวติดถุงมืออีกทีนี้เลยกลายเป็นค้างคาวที่ห้อยหัวร่องแร่งกระพือปีกพึบพั่บ ร้องลั่นๆ แล้วเวลากระโดดลงพื้นครั้งแรกๆ ยังไม่ชำนาญเวลาถึงพื้นทีลำตัวกระแทกพื้นเสียงดังพลั่กคงเจ็บเหมือนกัน บางครั้งลงผิดที่แทนที่จะร่อนลงบนพื้นดินกลับกระแทกลงพื้นซีเมนต์ร้องจ๊ากลั่นเลย แต่ก็ใช้เวลาไม่นานพายุเริ่มชำนาญมากขึ้น สามารถร่อนลงพื้นได้อย่างสวยงามนุ่มนวลเพราะรู้จักกางปีกประคองตัว หรือไม่ก็ร่อนลงเกาะกิ่งไม้ได้อย่างสวยงามโดยที่ไม่ต้องกระโดดขึ้นจากพื้นดินเหมือนเมื่อก่อน
ตอนนี้ครูฝึกเริ่มขยับสูงขึ้นเรื่อยๆ จากการยื่นแขนระดับเอวก็ยกแขนสูงขึ้นในระดับเหนือหัว ปีนเก้าอี้ และสุดท้ายปีนรั้วเพื่อให้พายุฝึกร่อนได้จากที่สูงขึ้นเรื่อยๆ แล้วพายุก็ไม่ทำให้ผิดหวัง ประมาณ 10 วันพายุบินได้ก้าวหน้ามากขึ้นสามารถบินได้ระยะเกือบ 2 เมตรแม้ว่าจะไม่สูงมากนัก และที่ประทับใจคือทิศทางในการบินของเค้าคือตัวฉัน พายุจะพยายามบินขึ้นมาเกาะตัวฉันที่นั่งเก้าอี้สนามชื่นชมผลงานของตัวเองอยู่ห่างๆ บินขึ้นมาบนตักหรือไม่ก็บินมาเกาะที่ไหล่ นี่เป็นอีกหนึ่งความผิดพลาดในการเลี้ยงดูพายุ เพราะการที่เค้าคุ้นเคยกับคนมากๆ อาจเกิดพฤติกรรมที่เรียกว่าฝังใจ เค้าอาจบินเข้าหาคนไม่กลัวคน ซึ่งเป็นพฤติกรรมที่ผิดธรรมชาติของนกไป
วันสุดท้ายของหลักสูตรนักเรียนพายุไม่ทำให้คุณครูฝึกผิดหวังแม้แต่น้อย เพราะสามารถโผบินขึ้นสู่หลังคาโรงรถที่สูงประมาณ 3 เมตรได้อย่างสวยงามแถมเดินไปเดินมาอยู่บนหลังคาอย่างติดใจ เรียกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมบินลงมาหา หมุนหัวฟังทางโน้นทีดูทางนี้ที ดูท่าจะตื่นตาตื่นใจ จนค่ำมากแล้ว ฉันเองก็กลัวว่าเค้าจะนึกสนุกบินขึ้นเกาะต้นไม้สูงขึ้นไปอีก เดี๋ยวจะเอาลงมาไม่ได้จึงต้องเอาปลายไม้ยาวๆ ยื่นให้เค้าเกาะถึงเอาลงมาได้ เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกันเพราะเจ้าหนูไม่ยอมลงจากหลังคาง่ายๆ
สิ่งที่เป็นห่วงอยู่ในใจลึกๆ คือเค้ายังไม่เรียนรู้การหาอาหารได้เอง ถ้าเมื่อไหร่เค้าบินได้แข็งแรง บินกลับสู่ธรรมชาติจะหาเลี้ยงตัวเองอย่างไร วันหนึ่งเค้าจะบินได้สูงกว่านี้ ขึ้นไปอยู่บนต้นไม้แทนตะกร้าพลาสติกที่เป็นรังเทียมชั่วคราว ปีกยังไม่แกร่งตัวยังเล็กจะเอาตัวรอดอย่างไร คืนนี้พอพากลับตะกร้าหนูก็นอนหลับเงียบไม่ร้องงอแงขออาหารเหมือนทุกวัน ...คงเหนื่อยนะเจ้านกเค้าแมวที่นอนกลางคืน
|
1 3 4 5 6 8 9 10 11 12 14 15 16 18 19 20 21 22 23 25 26 27 28 29 30 |
|
|
| |
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
