Bloggang.com : blackie rabbit - # 1 : ของขวัญจากฟากฟ้า

# 1 : ของขวัญจากฟากฟ้า

จากใจแมวเหนือ

บันทึกปรากฏการณ์พายุ.....นกเค้าโมงหลงรัง เป็นการบันทึกความทรงจำจากประสบการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาสั้นๆ การกระทำ ความคิดเห็นและ การตัดสินใจต่างๆที่ทำลงไปเป็นการกระทำที่อยู่บนพื้นฐานของความรู้และความรู้สึกที่มี ณ ช่วงเวลานั้น อาจไม่ถูกต้องตามหลักวิชาหรือสิ่งพึงควรจะเป็น อนึ่ง การเขียนเรื่องนี้มิได้ต้องการให้เป็นการส่งเสริมให้มีการเลี้ยง ซื้อ-ขาย หรือเพาะเลี้ยงเพื่อการซื้อ-ขายสัตว์ป่าคุ้มครอง ซึ่งถือเป็นความผิดตามกฎหมายตามพระราชบัญญัติสงวนและคุ้มครองสัตว์ป่า พ.ศ. 2535
ซึ่งรวมถึง
“นกล่าเหยื่อทุกชนิด ได้แก่ เหยี่ยว นกอินทรี อีแร้ง และนกเค้าเป็นสัตว์ป่าคุ้มครองตามกฎหมายมิให้เลี้ยงเป็นสัตว์เลี้ยง เมื่อช่วยเหลือนกที่บาดเจ็บหรือพลัดตกจากรังตามหลักเมตตาต่อสัตว์จนสุขภาพแข็งแรงแล้วควรปล่อยคืนธรรมชาติ”

หากสิ่งที่ทำเป็นการกระทำด้วยเมตตาต่อเพื่อนร่วมโลกที่บังเอิญตกลงมาสู่มือ และเมื่อ 15 มิถุนายนที่ผ่านมา รวมระยะเวลา 67 วันที่ฉันได้มีอุปการะ อุ้มชูเจ้านกเค้าโมงตากลมโต ...พายุได้โบยบินออกจากรังหลังนี้สู่โลกอันกว้างใหญ่ที่งดงาม มีอิสระเสรีในการดูแลตนเองอย่างที่ควรจะเป็น ผ่านไปครบ 2 เดือนถึงเวลาที่ฉันจะได้บันทึกเรื่องราวที่แสนพิเศษนี้เสียที ด้วยความรักและคิดถึงเจ้านกเค้าแมวตัวเล็กๆ ตัวนั้น

ของขวัญจากฟากฟ้า
ในช่วงชีวิตหนึ่งของคนย่อมมีเรื่องราวดีๆ ที่น่าประทับใจผ่านเข้ามาหลากหลายครั้ง สำหรับฉันนี่เป็นอีกหนึ่งเรื่องราวที่บังเอิญผ่านเข้ามาให้สัมผัสถึงสิ่งมีชีวิตเล็กๆร่วมโลกอีกชนิดหนึ่งที่ฉันไม่เคยคุ้นมาก่อน และโอกาสแบบนี้มีความเป็นไปได้น้อยมากด้วยความคิดเรื่องการเลี้ยงนกเป็นสัตว์เลี้ยงนั้นไม่เคยอยู่ในสมอง นั่นคือคำตอบที่ฉันให้คำนิยามเหตุการณ์ที่ผ่านมา2เดือนกว่าๆนี้ว่า เป็น ปรากฏการณ์พายุ...นกเค้าโมงหลงรัง

ปรากฏการณ์เริ่มขึ้น หลังคืนที่พายุโหมกระหน่ำลมพัดกระโชกรุนแรง ฉันนอนฟังเสียงลม เสียงฟ้าร้องไกลๆ พร้อมด้วยเพื่อนร่วมห้องอีก 2 ตัว กระถินแมวใหญ่ตัวผู้ และหนูจินนี่ วิเชียรมาศที่มีแต้มขาวบริเวณปลายเท้าทั้ง 4 ข้าง รุ่งเช้าอากาศแจ่มใส แสงแดดอบอุ่น แมวทั้ง 2 ตัวดูคึกคัก กระฉับกระเฉง เรียกร้องขอออกไปเที่ยวนอกบ้านแต่เช้า ฉันเปิดประตูบ้านให้ออกไปตามคำขอประสาทาสแมวที่ดีคนหนึ่ง ถ้าเจ้าเหมียวอยู่นอกบ้านฉันมักจะต้องคอยฟังเสียงกระดิ่งเล็กๆ ที่ห้อยคอของเจ้า 2 ตัวนี่เสมอเพราะถ้าได้ยินเสียงกรุ๋งกริ๋ง ดังผิดปกติ กระดิ่งดังรัวๆ ฉันมักต้องละมือจากงานที่ทำแล้วกระวีกระวาดออกหาที่มาของเสียงที่ได้ยิน เนื่องจากทั้ง 2 ตัวมีนิสัยแบบแมวๆ คือ ชอบล่าเหยื่อเคราะห์ร้ายมาเล่นเสมอๆ ไม่ว่าจะเป็นจิ้งจก กิ้งก่าตามต้นไม้ นกตัวใหญ่ที่ไม่ระวังตัว หรือแม้แต่ลูกนกตัวเล็กๆ ที่ยังช่วยตัวเองไม่ได้ เป็นหน้าที่ของฉันที่ต้องพยายามช่วยชีวิตสัตว์เหล่านั้นเท่าที่จะทำได้ เช่นเคยเช้านี้ กระถินล่าจิ้งจกตัวเล็กมาเล่นตั้งแต่เช้า ครั้งนี้โชคดีที่ฉันช่วยเจ้าจิ้งจกตัวซีดๆ ไว้ได้ แม้ว่าหางจะหลุดหายไป เนื้อตัวถลอกปลอกเปิก คงจะด้วยปลายเล็บของเจ้ากระถิน แต่มันยังไม่ตาย จึงต้องจัดการอพยพพาไปอยู่ในที่ปลอดภัย เพราะแมวจะจำจุดที่ล่าเหยื่อได้ ถ้าเราเผลอเดี๋ยวเค้าก็จะกลับไปหาเหยื่อบริเวณเดิมจนกว่าจะหาไม่เจอจริงๆ นั่นแหละถึงจะยอมเลิก

แล้วด้วยนิสัยแบบนี้ของแมวทำให้ฉันต้องคอยสังเกตอาการของเจ้ากระถินที่ยังคงป้วนเปี้ยนอยู่แถวหน้าบ้านจุดที่จับเจ้าจิ้งจกซีดๆ ....แล้วฉันก็เห็นเจ้ากระถินทำท่าเตรียมพร้อมในการล่าอีกครั้ง อาการคือการตั้งท่าหมอบ กดตัวต่ำติดพื้นดิน เกร็งขาทั้ง 4 ข้างพร้อมที่จะตะครุบเหยื่อตรงหน้า ฉันก็ต้องชิงกระโจนออกจากโต๊ะทำงาน ก่อนที่เจ้ากระถินจะได้ทันจัดการเหยื่อ ซึ่งตอนนั้นฉันไม่ทันเห็นหรอกว่าเป็นตัวอะไรขอแค่ให้ห้ามทันไว้ก่อน แต่ไม่ทันด้วยระยะของกระถินกับเหยื่ออยู่ใกล้กว่าฉัน ฉันได้ยินเสียงร้องลั่นด้วยความตกใจของลูกนก เจ้ากระถินกำลังตะครุบลูกนกตัวเขื่อง โชคดีที่กระถินดูจะกังวลกับเสียงที่ฉันร้องห้าม ทำให้ไม่ตามซ้ำลูกนกที่กำลังนอนกลิ้งอยู่กับพื้นดิน .....และนั่นเป็นการเจอกันครั้งแรกของฉันกับ ..พายุ ลูกนกอะไรก็ไม่รู้ที่ตัวใหญ่และมีขนอ่อนนุ่มสีขาวอมเทา ปกคลุมตัวเต็มไปหมด

หนูเป็นลูกนกอะไรกันนี่

เอาละซิ อยู่ๆ ก็มีลูกนกมาร้องลั่นๆ ตรงหน้า เวลานั้นฉันคิดแค่ว่า ถ้าไม่เป็นลูกนกที่กำลังหัดบินแต่ยังบินไม่เก่งแถมโชคร้ายที่ดันมาหล่นปุ๊ลงบ้านที่มีทั้งหมาและแมวหลังนี้ หรือไม่ก็เป็นลูกนกที่ร่วงลงมาจากรังเพราะพายุเมื่อคืน จากประสบการณ์ที่เคยช่วยลูกนกจากเจ้าเหมียว2 ตัวของบ้านรอดบ้างไม่รอดบ้าง ทำให้ฉันรีบอุ้มมาดูสภาพภายนอกว่ามีบาดแผลจากกรงเล็บหรือเขี้ยวของกระถินหรือไม่ แต่ก็ไม่พบว่ามีเลือดออก หรือบาดแผลแต่อย่างใดทำให้โล่งอกไปว่าเจ้ากระถินคงยังไม่ทันทำอะไร จากนั้นก็ทิ้งเจ้าลูกนกไว้ที่เดิมแล้วเข้ามาเฝ้าดูจากในบ้าน การที่ลูกนกมีกลิ่นที่ผิดไปจากเดิมจะมีผลการยอมรับของพ่อแม่นกเพราะฉะนั้นถูกเนื้อต้องตัวลูกนกให้น้อยที่สุดจะเป็นการดี ...อันนี้เป็นการคิดของฉันเอง

ปกติพ่อแม่นกจะอยู่ใกล้ๆ และจะเข้ามากระตุ้นลูกให้บินหรือไม่ก็หาอาหารมาป้อน เพราะเจ้าหนูนี่ร้องจิ๊กๆ เรียกหาพ่อแม่อยู่ตลอดเวลา เท่าที่เฝ้าสังเกตดู เห็นนกเขาตัวหนึ่งเกาะอยู่ที่ต้นไม้ใกล้ๆ มองดูเจ้าตัวเล็กอย่างสนใจ ฉันก็คิดว่านี่คงเป็นแม่นก เพราะมีสีเทาๆ เหมือนกัน นึกโมโหว่าทำไมไม่รีบมาป้อนอาหารให้ลูก หรือบินเข้ามาดูแลลูก สักพักนกเขาก็บินโฉบลงมาใกล้ลูกนกและก็บินผ่านไป....จากนั้นก็ไม่มีนกตัวไหนๆ เข้าใกล้เจ้าตัวเล็กอีกเลย ผ่านไปจนเย็น ฉันเริ่มกังวลใจมากขึ้นเพราะถ้าลูกนกไม่มีพ่อแม่มาดูแล กลางคืนจะอันตรายมาก มีแมวจรเดินให้พล่านในบ้านฉัน งูก็มีให้เห็นบ่อยๆ อากาศตอนดึกน้ำค้างลง เจ้าตัวเล็กจะอยู่บนพื้นดินได้ยังไง ตัดสินใจจับเจ้าตัวเล็กไปวางบนคบไม้เผื่อให้พ่อแม่นกได้ยินเสียงร้องชัดขึ้น อย่างน้อยนอนบนต้นไม้น่าจะดีกว่าอยู่บนดิน วางทิ้งไว้สักพักกลับมาดูอีกที อ้าวเจ้าตัวเล็กตกต้นไม้ซะแล้ว ยังไม่มีแรงเกาะต้นไม้เลย ฉันเริ่มใจเสียเพราะเคยช่วยลูกนกที่ไม่มีแรงจิกยึดต้นไม้แล้วเค้าก็ไม่รอดเพราะช้ำข้างใน แต่ดูจากเสียงร้องการกระพือปีกที่ยังดูแข็งแรงทำให้เบาใจได้บ้าง ยังไม่มีนกผู้ใหญ่ตัวไหนมาแสดงตัวว่าเป็นพ่อแม่ให้ฉันเห็นเลย ....ค่ำแล้ว

ด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ทำให้ฉันตัดสินใจพาลูกนกเข้าบ้าน การนอนในบ้านน่าจะปลอดภัย จัดการเตรียมตะกร้าพลาสติกสีฟ้าสดใส เอาเบาะนอนของกระถินตอนเด็กๆ ใส่ลงไป แต่ยังใหญ่เกินไปสำหรับนกเล็กๆ อากาศตอนดึกยังเย็นอยู่ เอาผ้าปูที่นอนเก่าๆ ที่ไม่ใช้เอามาม้วนเป็นวงๆ ใส่ลงไปให้เหลือรูพอดีตัว วางเจ้าตัวเล็กลงไป เอาผ้าขนหนูปิดทับด้านบน 2 ชั้น เหลือช่องให้อากาศถ่ายเท แต่เจ้าหนูก็ซุกตัวเข้าไปในนอนเงียบใต้ผ้าห่มโผล่มาแต่หัวครึ่งๆ คงจะเหนื่อยทั้งวัน แต่ถ้าฉันค่อยๆ เอามือไปแตะตัวเจ้าหนูก็จะลืมตาขึ้นมากระพริบกริ๊บๆ น่ารักมาก แล้วก็ร้องจิ๊กๆ ตลอดเวลาที่ตื่น คงหิว แต่ข้าวสุกที่ให้ก็ไม่ยอมกิน ถึงตอนนั้นก็ยังไม่รู้ว่าเป็นลูกนกอะไร ได้แต่คิดเอาเองว่าเป็นลูกนกเขาอยู่นั่นแหละ และความไม่รู้นี่เองทำให้ฉันทำพลาดที่เอาเจ้านกน้อยเข้าบ้านคืนนั้น