วิปัสสนาบนหน้าข่าว
โดยพระชาย วรธัมโม

             โดยปกติแล้วเหตุการณ์ วันอาสาฬหบูชา ไม่ค่อยมีใครคิดกันว่าเป็นการศึกษา เพราะเวลาพูดถึงคำว่า "การศึกษา" เรามักนึกถึงการเรียนหนังสือในโรงเรียน มีครูเป็นผู้สอน มีนักเรียนนั่งฟัง มีอุปกรณ์การศึกษา สมุด ปากกา ดินสอ นั่นคือการศึกษาที่เราเข้าใจกัน
 
               แต่คำว่า “การศึกษา” มีความหมายกว้างกว่านั้น
 
               คำว่า “ศึกษา” มีรากศัพท์มาจากภาษาบาลีว่า “สิกขา” ซึ่งแปลว่า ศึกษา เวลาพูดถึงการศึกษาทางพุทธ พุทธให้ความสำคัญกับการลงมือปฏิบัติมากกว่าการฟังคำสอนจากครูบาอาจารย์เฉยๆ เพราะการฟังคำสอน ไม่ได้ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงอะไร แต่การปฏิบัติทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงด้านลึกแก่ผู้ปฏิบัติ ทั้งนี้การลงมือปฏิบัติยังแบ่งออกเป็นการปฏิบัติทางกายและการปฏิบัติทางจิต
 
               เหตุการณ์ วันอาสาฬหบูชา มีการศึกษาเกิดขึ้นเช่นเดียวกับการศึกษาในโรงเรียน มีพระพุทธเจ้าเป็นผู้บรรยาย มีปัญจวัคคีย์เป็นนักเรียน มีต้นไม้และธรรมชาติเป็นห้องเรียนแทนห้องสี่เหลี่ยม แตกต่างกันตรงที่มีการลงมือปฏิบัติทางกายและการปฏิบัติทางจิตด้วย
 
               การลงมือปฏิบัติทางกาย คือ นักบวชทั้งห้าสละตัวเองมาเป็นนักบวช มีการประพฤติวัตรปฏิบัติตนต่างๆ นานา เมื่ออยู่ต่อหน้าพระพุทธเจ้าก็อยู่ในอาการสำรวม น้อมฟังคำสอนของพระพุทธเจ้าด้วยความเคารพ การปฏิบัติทางจิต คือ เมื่อพระพุทธเจ้าแสดงธรรมให้นักบวชทั้งห้าฟัง นักบวชทั้งห้ามีการพิจารณาตามภายในใจ ขณะที่พิจารณาตามคือ การปฏิบัติทางจิต หรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า “การกระทำในใจ” ในที่สุดนักบวชหนึ่งในห้าก็บรรลุธรรมขั้นโสดาบัน หากไม่มีการปฏิบัติทางจิต หรือไม่มีการกระทำในใจแล้ว ก็ไม่อาจเกิดการบรรลุธรรมได้
 
               “การกระทำในใจ” เป็นกุญแจสำคัญแห่งกระบวนการเรียนรู้ทางพุทธ เพราะการกระทำในใจจะนำผู้ปฏิบัติไปสู่การรู้แจ้ง
 
               ผู้เขียนพบบทความเรื่อง “วันอาสาฬหบูชา : วันการศึกษาของโลก” เขียนโดย ผศ.ดร.สมบูรณ์ บุญโท ตีพิมพ์ลงในหนังสือพิมพ์ คม ชัด ลึก เมื่อเดือนกรกฎาคมปีที่แล้ว
 
               ผศ.ดร.สมบูรณ์ เขียนไว้ในบทความดังกล่าวว่า
 
               "ผู้เขียนอยากเรียกวันอาสาฬหบูชาว่าเป็น วันการศึกษาโลก เป็นการวางรากฐานทิศทางการศึกษาเพื่อปลดปล่อยพันธนาการของมนุษย์ โดยมีนักพรตทั้งห้าเป็นนักศึกษารุ่นแรก และมีพระพุทธองค์เป็นบรมครูที่โลกบูชา เนื่องจากพระพุทธองค์ได้ทรงวางรากฐานการศึกษาให้เป็นแบบอย่างของการศึกษาที่แท้จริง เพราะการศึกษาเป็นเรื่องการพัฒนาศักยภาพของมนุษย์ให้ก้าวถึงจุดสูงสุดของความเป็นมนุษย์”
 
               ผู้เขียนเห็นด้วยกับคำกล่าวข้างต้น เพราะเนื้อหาที่พระพุทธเจ้าสอนเป็นหลักสูตรที่สามารถทำให้มนุษย์ธรรมดาๆ คนหนึ่งเกิดการเปลี่ยนผ่านตัวเองไปสู่ความเป็นพุทธะ ผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน เช่นเดียวกับพระองค์ นั่นหมายความว่า มนุษย์มีศักยภาพซ่อนเร้น รอเวลาการบ่มเพาะให้เกิดการเปล่งประกายฉายแสงออกมา โดยมีพระพุทธเจ้าเป็นผู้เปิดทางผ่านคำสอนของพระองค์ นับเป็นแบบอย่างการศึกษาที่มีความมหัศจรรย์
 
               แต่การที่มนุษย์ธรรมดาๆ คนหนึ่งจะเกิดการเปลี่ยนผ่านตัวเองไปสู่ความเป็นพุทธะได้นั้น หลักสูตรการศึกษาก็มีความสำคัญไม่น้อย หลักสูตรการศึกษาที่พระพุทธเจ้าออกแบบมาให้ปัญจวัคคีย์ทดลองเรียนรู้เป็นนักเรียนรุ่นแรกมีชื่อเรียกว่า “ไตรสิกขา” ประกอบไปด้วย ๓ วิชชาที่จะทำให้ผู้เรียนเกิดการรู้แจ้ง คือ  ศีล สมาธิ ปัญญา
 
               ศีล คือวิชชาแห่งการควบคุมกายกับวาจาให้เป็นปกติ เมื่อเราควบคุมกายกับวาจาให้เป็นปกติ นั่นคือ เรากำลังสร้างเหตุปัจจัยให้ชีวิตของเราปลอดภัยจากอาการขึ้นๆ ลงๆ ยกตัวอย่างเมื่อเราไม่ปฏิบัติในศีล ๕ ชีวิตของเราก็ไม่มีศีล เราจึงมักมีอาการขึ้นๆ ลงๆ เพราะเหตุจากการล่วงละเมิดและเบียดเบียนผู้อื่น เวลามีสุขก็มีสุขจนโลดโผน

เวลามีทุกข์ก็ตกต่ำสุดๆ ศีล ๕ จึงเป็นเหมือนเกราะป้องกันให้จิตของผู้ปฏิบัติอยู่ในสภาพสมดุล ถึงแม้จะเป็นเพียงการปฏิบัติที่กายกับวาจา แต่ก็ถือว่าเป็นฐานที่สำคัญอันจะนำผู้ปฏิบัติไปสู่การเจริญเติบโตในเรื่องอื่นๆ ตามมา หากฐานไม่แข็งแรง เราก็ไม่สามารถก้าวขึ้นไปสู่การเรียนรู้ที่สูงขึ้นไปได้
 
               สมาธิ คือวิชชาที่จะฝึกฝนให้ผู้ลงทะเบียนเรียนหลักสูตรไตรสิกขา มีจิตใจที่มั่งคงยิ่งขึ้น หมายความว่า ก่อนที่จะมาเรียนวิชชานี้ ผู้เรียนอาจจะมีสมาธิสั้น ไม่สามารถจดจ่อกับอะไรได้นานๆ จิตใจวอกแวกฟุ้งซ่าน เมื่อมาเรียนวิชชานี้แล้วจะมีผลทำให้กลายเป็นบุคคลที่มีจิตใจตั้งมั่น มั่นคง เมื่อจิตมีความมั่นคงมากขึ้นก็พร้อมจะเข้าใจธรรมที่ละเอียดลึกซึ้งยิ่งขึ้นไป อันนำไปสู่สิ่งที่เรียกว่า ปัญญา ตามมา
 
               ปัญญา นอกจากจะเป็นชื่อวิชชาแห่งการเรียนรู้แล้ว ปัญญายังเป็นผลสืบเนื่องมาจากศีลกับสมาธิด้วย ยกตัวอย่างเช่น เมื่อปฏิบัติในศีลผู้เรียนเกิดปัญญาเห็นคุณค่าของศีล เมื่อปฏิบัติในสมาธิผู้เรียนเกิดปัญญาเห็นคุณค่าของสมาธิ นำไปสู่การมองเห็นเบื้องหน้าเบื้องหลังของเหตุปัจจัยต่างๆ ทำให้พิจารณาเห็นสภาพความเป็นจริงของชีวิตและนำไปสู่สภาวะที่เรียกว่าการบรรลุธรรมในที่สุด ซึ่งกระบวนการเหล่านี้เราเรียกว่าการเกิดขึ้นของ “ปัญญา”

Create Date : 02 สิงหาคม 2555
Last Update : 2 สิงหาคม 2555 14:42:00 น.		0 comments
Counter : 3031 Pageviews.
Share Tweet