แม่แก้วกาซะลอง
ผ่องเพ็ญพิศพริ้มกระหยิ่มยิ้มย่อง กาซะลองล่องดินมิสิ้นกลิ่นเฉา ลมเฉื่อยพัดเอื่อยเอื่อยเรื่อยแผ่วเบา แว่วเสียงซอซบเซาเศร้าคร่ำครวญ
เก็บกลิ่นหอมย้อมกลิ่นเย้าเร้าโหยหา อุ่นอุราเยาวพาโปรดเถิดหวน อยู่แห่งไหนไร้กลิ่นเจ้าเคล้าเนื้อนวล กำสรวลกระอวลสิ้นจนบิ่นใจ
หริ่งหริ่งซ้อแซ้ซึงคำนึงถวิล เหมือนได้ยินเสียงกระซิบละลิบไผ ฤ เสียงเจ้าแว่วตามกลิ่นถิ่นแดนไกล ป่านนี้เป็นอย่างไรไร้ข่าวคราว
ซอผู้เฒ่าโอดอ้อนเอื้อนเอ่ยอ้อยส้อย แสนละห้อยน้อยใจแต่ต้นหนาว คงเหงาเดียวดายยายเฒ่าไม่ยืนยาว น่าจะบอกกล่าวสักคำได้ร่ำลา
แสงกรุงกระโหมเสาโคมเด่นฉาย ตะเกียงคงน่าอายจากไปแล้วหนา คงลืมกลิ่นดินทรายควายบ้านนา ย่ำอุราพี่ช้ำทุกค่ำคืน
ไหนบอกจะกลับมาดมกลิ่นกางของ ดอกปีบร่วงก่ายกองจนดาษดื่น คอยเจ้า...เสียงซอเศร้าสุดกล้ำกลืน หอมชื่นกะใครอื่นแล้วลืมเรา
ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เน็ต
Create Date : 25 กรกฎาคม 2554 |
|
23 comments |
Last Update : 25 กรกฎาคม 2554 23:05:29 น. |
Counter : 885 Pageviews. |
|
|
|
พร้อมกลิ่นสีหอมอาลชวนหลงไหล
พี่คนเดียว หนึ่งนี้ในดวงใจ
รีบมาไวก่อนสะลองคำจะแห้งเหี่ยว
อิอิ
มาแซวอะพี่ยอด
นอนแล้วค่าปวดตา ปวดหัวมาก ๆ
ฝันดีค่ะ