Group Blog
All Blog
|
Oh!!! My sassy boss ตอนที่ 1 หน้า 2 เขาส่งข้อความไปแล้วนั่งจ้องใจระทึกว่าเขาจะอ่านไหมอยู่ร่วม 10 นาที ไม่มีการอ่านเกิดขึ้น ก็รู้สึกท้อ ไม่เป็นไรน่าพึ่งจะวันแรกเอง เราต้องให้เวลาพี่เขาหน่อย บางทีคนเราก็ไม่ชอบเล่นไลน์ตลอดเวลา นี่ก็เป็นเวลาพักผ่อนของหลายๆ คนแล้ว ปกติเขาเป็นคนใจเย็น นิ่ง จนแม่บอกบางครั้งเฉื่อย ใช่ เขาปล่อยวางอารมณ์กับแม่ เพื่อที่จะไม่เอาความร้อนจากภายนอกไปช่วยสุมข้างในให้ใจร้อนจนดูเฉื่อย อะไรที่อดทนได้เขาก็อดทนมามากแล้ว แต่ตอนนี้ใจมันกลับมาลุ้นว่าเขาจะได้ที่จะได้ไปอยู่อยุธยาหรือไม่ นี่ผ่านไปร่วม 1 ชั่วโมง จนเวลา 3 ทุ่ม เมฆ “ฝึกงานเหรอ จากไหน?” ข้อความแจ้งเตือนกลับมา ทำเอากฤษดีใจ รับตอบกลับไปทันที กฤษ “ม ราม ครับ” เมฆ “แผนไหน?” จะว่าไปไม่น่าถามถ้ามาจากมหาวิทยาลัยมันก็มีเพียงภาค ข แผนเดียวอยู่แล้ว กฤษ “แผน ข ครับ” เมฆ “อ้อ....จะฝึกนานแค่ไหนล่ะ” กฤษ “ปกติก็ 6 เดือนครับ แต่ถ้าเริ่มหลังปีใหม่ได้ก็ดีครับ” เมฆ “?????” เมฆ “ทำไมถึงฝึกงานนานขนาดนั้น? ปกติเขาฝึกกัน 3 เดือนไม่ใช่เหรอ” 6 เดือนก็ 6 เดือนสิ จะสงสัยทำไม พี่ชายคนนี้อาจจะเคยฝึกงานมา แค่ 3 เดือน แต่ก็คนละรุ่นไปแล้ว เขาก็แค่บวกเพิ่มไปอีก 3 เดือนเท่านั้นเอง มันไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่โตอะไร ไอ้ที่บวกมาก็เป็นแค่ข้ออ้างที่เขาจะขอไปใช้ชีวิตที่ห่างอกแม่สักหน่อย ตั้งแต่โตเป็นหนุ่มมาเขาก็เอาแต่เรียน พอเรียนจบแม่ก็ให้มารับจ๊อบที่โรงพยาบาล เขาก็อ้างหาเหตุไปต่อโท และต่อเอก ต่อแพทย์แผนไทย ให้ไม่จบไม่สิ้น แต่ตอนนี้เขาอยากเรียนจบให้ไว แล้วไปทำงานที่ไหนสักที่ แม้มันจะขัดประสงค์พระมารดาอยู่ไม่ใช่น้อยในเมื่อการฝึกงานจะเป็นข้ออ้างที่ดี ที่เขาจะขอไปนานๆ หน่อย กฤษ “ 6 เดือนครับ ฝึกไม่ได้เหรอครับ” อีกฝ่ายเงียบไปนานพอสมควรไม่ตอบกลับ ทำเอาเขาสงสัยว่าสรุปแล้วจะรับเขาไปฝึกงานเป็นเวลา 6 เดือนตามเขาแจ้งหรือไม่ เมฆ “อ้อ...แล้วบ้านอยู่ไหนล่ะ” เปลี่ยนเรื่องถามซะงั้น แล้วที่เขาสงสัยล่ะ สรุปแล้วเขาจะได้ไปฝึกงานที่นี่หรือเปล่า กฤษ “อยู่แถวบางปูครับ” เมฆ “ไกลเหมือนกันนะ เคยมาอยุธยายัง” กฤษ “ยังเลยครับ” เขาตอบแม้จะงงงันกับการตั้งคำถาม เมฆ “แถวนี้คนไข้ไม่ค่อยมีหรอก มาก็อาจจะไม่ได้ทำอะไร แต่ผีเยอะนะ” แล้วเรื่องผีจะมาเกี่ยวข้องอะไรกับการฝึกงาน เขาไม่ใช่คนกลัวผีตั้งแต่เกิดแล้ว มองรูปประโยค เหมือนจะบอกเล่า หรือขู่เขากันแน่ หรือแฝงด้วยคำพูดที่ไม่อยากรับ กฤษ “ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ได้กลัวผี” หมอที่ไหนจะกลัวผีกันเล่า ช่างไก่อ่อนหลอกเด็กไปเรื่อยเปื่อย เอ...ถ้าไม่มีคน แล้วที่ตอบไลน์เขากลับมานี่คือคนหรือ ผี กันแน่ เมฆ “มากี่คน” กฤษ “พี่ให้ไปได้กี่คนครับ” เมฆ “ไม่ให้...” แป่วววว อ้าว คุยตั้งนาน ทำเอากฤษ ที่กำลังใจฟู แฟบลงทันที กฤษ “พี่ไม่รับเด็กฝึกงานเหรอครับ” เขาอดที่จะตั้งคำถามอย่างร้อนใจไม่ได้ ทีแรกก็ดูเหมือนจะง่าย แต่ตอนนี้กลับดูยากไปเสียทันที ทีแรกอยากจะคุยด้วยดีๆ ไม่อยากใช้อำนาจมืด ไหนๆ ก็ตกลงกันกับแม่แล้วว่าไปฝึกงาน บอกป้าโสมว่าไปฝึกงาน ไม่อยากก่อเรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่ เมฆ “เดี๋ยวถาม ผอ ก่อนนะ” จากที่มีความหวังว่าจะได้ที่ฝึกงานแล้ว ตอนนี้กลับมาใจเหี่ยวอีกครั้ง แต่อีกใจกำลังใจน้ำหนักว่าจะลงดาบหนัก เมฆ “อ้อ ผอ บอกว่าให้คนเดียว จบข่าว” อ้าว...ทำไมถาม ผอ ไวจัง นี่เขาถาม ผอ แล้ว นาที เหรอ ผ่านไปแค่ไม่ถึงเสี้ยวเวลา 3 ทุ่ม ผอ เป็นไปได้หรือที่ ผอ ยังทำงานอยู่ โรงพยาบาลนั่นทำไมทำงานหนักแบบนี้ หรือเขาอาจจะมีความใส่ใจงาน ตลอด 24 ชั่วโมง คอยดูแลลูกน้องและเหตุการร์ที่โรงพยาบาล นับว่าเป็นเรื่องดีและน่าภูมิใจแทนผู้บริหารยิ่งนัก แต่คนที่คุยกับเขา ตอบไลน์เขาฉับๆ อย่างรวดเร็ว ยังกะไม่ใช่คน ทั้งที่ก่อนหน้านี้ปล่อยเขารอเป็นชั่วโมง กฤษ “จริงเหรอครับพี่” เมฆ “จริงสิ จะหลอกทำไม? ฉันไม่ใช่ผีนะ” คำตอบที่ทำเอากฤษสะดุด เหมือนโดนอ่านใจออกทั้งที่ไม่เคยเจอกันได้อย่างไร กฤษ “ครับ ขอบคุณครับ” หัวใจกลับมาพองแบบงงๆ อีกรอบ การสนทนาที่ทำให้หัวใจยุบหนอพองหนอ เขาไม่เคยคุยกับคนแบบนี้เลย แม้จะเคยคุยเชิงจิตวิทยากับคณาจารย์ระดับสูง แต่เขาก็สามารถควบคุมจิตใจได้ และเป็นเขาเองที่ควบคุมอาจารย์ผู้คุม ด้วยจิตใจเขายังนิ่งและมีสติอยู่เสมอ กฤษ “แล้วผมต้องเตรียมอะไรไปบ้างครับ” เขาหมายถึง เอกสารสำคัญที่ต้องใช้ ของใช้ส่วนตัว หรืออะไรที่จำเป็น เมฆ “เตรียมตัวกับใจมาก็พอ” อ้าว....เรื่องนั้น มันก็เป็นปกติธรรมดาของมนุษย์ที่ต้องมีอยู่ หรือนี่เขาโดนกวนเข้าให้แล้ว กฤษ “เอ่อ...ครับ” กฤษ “เอ่อ ต้องใช้เอกสารอะไรไหมครับ แล้วผมต้องหาที่พักแถวนั้นมีไหมครับ” เขาพยายามที่จะเอาเเข้าประเด็นเรื่องที่ต้องการถามให้ได้ คนอย่างเขาไม่ชอบเรื่องไร้สาระ และนอกประเด็น ถามอะไรต้องตอบอย่างนั้น เมฆ “เอกสารส่งตัวฝึกงาน บัตรประชาชน ส่วนที่นอนเหรอ .... ข้างๆ มีวัดนะ” กฤษ นิ่งไปอึดใจ เขาจะได้ไปนอนวัดเหรอ นี่เขาคุยกับใครอยู่กันแน่ หรือว่าพี่ชายจะเป็นมัคทายกอีกตำแหน่ง????? กฤษ “ไม่มีที่พักใกล้ๆ เลยเหรอ” เมฆ “อยู่วัดมีข้าวกินฟรีนะ” กฤษ นิ่งคิด ใช่สิ วัดก็ต้องมีข้าวฟรีอยู่แล้ว ช่างเป็นคำตอบแบบเบสิคที่คนในประเทศไทยย่อมรู้ นี่เขากำลังคุยกับคนแบบไหนอยู่นะ แม้เขาเป็นคนใจเย็นน่ะใช่ แต่คำถามและคำตอบแบบกวนๆแบบนี้ มันช่างน่าสงสัย จนเขาต้องหยุดคิดว่าใตร่ตรองอีกครั้ง เขาควรจะไปฝึกงานกับคนแบบนี้ดีไหม เขาไม่ใช่หมอจิตรวิทยาที่จะต้องไปบำบัดผู้ป่วยทางจิต เอ่อ....เขาจะคิดไปก่อนไม่ได้ว่า พี่ชายคนนี้มีปัญหาทางจิต คนเราดีหรือไม่ดีจะวิเคราะห์แค่ประโยคคำพูดอันน้อยนิดไม่ได้ หาได้ประเมินแค่นี้
อย่าบอกนะคะว่านิยายวาย
 โดย: หอมกร
  วันที่: 3 เมษายน 2566 เวลา:11:10:23 น. |
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]  Link |
||||||||||||||
