บันทึกชีวิต จากบอมเบย์ บีบี 2 .. ตอนที่ 2 .. บันทึกนี้ เป็นแค่เพียงกล่องความทรงจำขนาดเล็กของผู้ชายคนหนึ่ง ชื่อ บอมเบย์ ซึ่งหลายๆ คนอาจจะเคยรู้จัก แต่หลายคนอาจจะไม่เคยสัมผัสชีวิตและความรู้สึกของคนๆนี้ ทุกเรื่องราวที่ร้อยเรียงออกมาเป็นตัวอักษรนั้น กลั่นออกมาจากความรู้สึกและเป็นสิ่งที่ผ่านมาในชีวิตจริง ช่วงชีวิตหนึ่งของคนนั้นสุดแสนจะสั้น แต่มีหลากหลายเรื่องราวที่เข้ามา เพียงเวลาหนึ่งวันอาจจะเจอกับเหตุการณ์หลายสิ่งหลายอย่าง จนไม่อาจบันทึกได้ด้วยสมอง การเขียนไดอารี่เป็นวิธีหนึ่งที่จะบันทึกความทรงจำได้เป็นอย่างดี หากวันใดย้อนกลับมาอ่าน คุณอาจจะมีรอยยิ้ม หรืออาจมีน้ำตาเพื่อรำลึกถึงรอยอดีตเหล่านั้นก็เป็นได้ ตอนที่ 2 วันที่บันทึก 11 พฤศจิกายน 2550 และแล้วความหวังใหม่ก็ถูกจุดประกายขึ้น เมื่อเราได้คุยกับคุณหมอที่กรุงเทพในโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง ว่ายังมีวิธีการรักษาที่มากมายเพื่อที่จะต้านเชื้อมะเร็งร้าย เช่นการให้รังสี การทำคีโม แม้กระทั่งการเปลี่ยนตับซึ่งอาจเสียค่าใช้จ่ายถึง 2 ล้านบาท เพื่อพ่อ พวกเรายอมทำทุกวิถีทาง ครอบครัวฉันไม่ใช่ครอบครัวที่ร่ำรวย เพียงแต่เรามีพี่น้องมาก พอที่จะช่วยเหลือและเฉลี่ยในเรื่องค่ารักษาพยาบาลของพ่อ อย่างไม่มีใครปริปากบ่น พวกเราได้ย้ายพ่อเข้ารักษาที่กรุงเทพด้วยความหวังว่าทุกอย่างจะดี ซึ่งก่อนที่พ่อจะเข้ากรุงเทพ ท่านได้เดินให้อาหารไก่ทุกตัวที่ท่านรัก เพราะพ่อนั้นชอบเลี้ยงไก่ชนมาก ท่านสามารถเดินเหินได้อย่างสบายและทานข้าวกับลูกหลานได้ปกติ เพียงแต่อาจไม่กระฉับกระเฉงเหมือนคนทั่วไปเท่านั้น วันที่ 2 ของการรักษาที่กรุงเทพ คุณหมอได้ให้การรักษาพ่อด้วยการให้รังสีและฉีดยาผ่านขาหนีบและแทงไปที่ตับเพื่อให้ตัวยาเข้าไป จากนั้นก็ตัดชิ้นเนื้อบางส่วนที่ตับออกมาเพื่อทำการวิจัย หลังการรักษา คุณหมอห้ามพ่อขยับเป็นเวลา 8 ชั่วโมง ซึ่งพ่อบอกว่ามันเป็นเวลาที่ทรมานที่สุด ขณะที่พ่ออดทนกับความเจ็บปวดทรมานของร่างกาย อาการของฉันก็ยังไม่ทุเลา คงยังมีการรักษาอย่างต่อเนื่อง จนในบางคราน้ำตาของความอ่อนแอได้ไหลพราก แต่ฉันไม่มีทางเลือก ฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะท้อแท้แม้เพียงเสี้ยวนาที เพราะทุกครั้งที่โชคชะตาตบหน้าฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฉันจะเกิดอาการด้านชาต่อสิ่งเหล่านั้นและความเข้มแข็งก็เข้ามาแทนที่ในทันใด แต่คำว่าโชคดี ไม่เคยเข้าข้างคนอย่างฉัน อาการของพ่อทรุดลงทันทีที่ได้รับการรักษา จากที่เคยเดิน กิน พูดคุยได้ บัดนี้ทุกอย่างกลับตรงกันข้าม เวลาของพ่อได้ตัดให้สั้นลงเหลือเพียง 30 วัน พวกเราทุกคนพาพ่อมาเพื่อหวังจะให้พ่อหาย แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นลูกทุกคนที่กระชากพ่อเข้ามาเพื่อตัดทอนวันเวลาที่เหลือให้สั้นลงอย่างใจหาย พวกเราได้ร่วมมือกันสังหารร่างกายท่านอย่างไม่ใยดี เพราะลูกเองหรือที่พาพ่อมารับความเจ็บปวดทรมานในครั้งครานี้ พ ว ก เ ร า ทำ ร้ า ย พ่ อ.... เมื่ออาการของพ่อไม่มีทางดีขึ้น เราจึงพาท่านกลับบ้านที่อุบล เวลาได้เดินทางไปเรื่อย ๆ อย่างรวดเร็วแต่เชื่องช้าในความหมองหม่นของทุกคน อาการของพ่อทรุดลงเรื่อย ๆ ไม่สามารถทานอาหาร หรือทำกิจธุระส่วนตัวได้ เวลาที่พ่อถ่ายอุจจาระ พวกเราจะต้องพยุงท่านให้นั่งที่เก้าอี้สำหรับคนป่วย และจะต้องช่วยท่านทุกอย่าง โดยเราอาศัยศึกษาจากนางพยาบาลเมื่อครั้งที่อยู่กรุงเทพ ฉันรู้สึกดีใจที่พี่น้องทุกคนไม่มีใครรังเกียจที่จะทำให้พ่อ แต่ทุกคนกลับเต็มใจและพยายามเป็นอย่างดี การเข้าออกระหว่างโรงพยาบาลดูเหมือนจะเป็นเรื่องปกติสำหรับครอบครัวเรา เมื่อพ่ออาการไม่ดีก็ต้องนอนพักที่โรงพยาบาล อาการทรงตัวก็กลับบ้านดังเดิม แต่โรคร้ายได้ฮึกเหิม มันเพิ่มความแข็งแกร่ง เหมือนมีพละกำลังมหาศาล ภายใต้ร่างกายที่อ่อนแอของผู้เป็นพ่อ ฉันเพียรภาวนาให้โรคร้ายหายไป แต่กลับไม่มีอะไรดีขึ้น วันที่ 11 พฤศจิกายน 2550 มีเพียงฉันที่มองผ่านโลงศพของผู้เป็นพ่อ ท่ามกลางผู้คนมากมาย เพียงแต่ฉันรู้สึกหัวใจแตกสลาย ลมหนาวของเดือนพฤศจิกายน ฉันเห็นสายลมหยอกเย้ากับดอกไม้ที่บานสะพรั่ง พร้อมกับเหล่าผีเสื้อที่หวังชื่นชมมวลเกสร หากว่าบัดนี้ฉันไม่ได้รู้สึกชื่นชมกับบรรยากาศที่แสนรื่นรมย์นี้ แต่ภายในจิตใจกลับปกคลุมไปด้วยความหลังเมื่อครั้งที่ผู้เป็นพ่อยังมีชีวิตอยู่ ฉันนั่งนิ่งๆ เมื่อคิดถึงนาทีสุดท้ายที่พ่อจาก น้ำตาแห่งความยินดีก็มาเยือน เพราะเป็นการจากลาที่สงบ ดังใบไม้ที่กระทบสายลมในเดือนพฤศจิกายน วันนี้ฉันเขียนบันทึกด้วยดวงตาที่มืดบอด เหมือนคนที่ไร้ดวงตา แล้วสัมผัสเพียงอักษรเบลล์ เพื่อระบายความรู้สึกบางอย่าง ถึงแม้จะยินดีที่พ่อไม่ได้เจ็บปวดอีกต่อไป แต่หากความเจ็บปวดนั้นกลับเข้ามาฝังกายแทรกลึกภายในจิตใจของฉันจนล้นเอ่อ บอกกล่าวฉันด้วยน้ำตา และทิ้งคำถามว่า จากนี้ต่อไปจะทำเช่นไร..........   Create Date : 24 พฤศจิกายน 2550 23 comments Last Update : 24 พฤศจิกายน 2550 0:28:51 น. Counter : 922 Pageviews. Share Tweet

เศร้าจังเลยค่ะ   โดย: ฉันขอมีเธอในหัวใจ 24 พฤศจิกายน 2550 0:38:41 น.

ขอแสดงความเสียใจต่อการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่นี้ และขอให้หายจากอาการเจ็บป่วยในเร็ววัน มีสุขภาพแข็งแรงขึ้น เข้มแข็งอดทนอย่าท้อแท้ เป็นกำลังใจให้นะ "บอมเบย์" ผู้ชายแสนซื่อที่น่ารัก   โดย: ช่อมะลิทองเพชร IP: 58.9.9.191 24 พฤศจิกายน 2550 1:13:51 น.

เพิ่งได้อ่านค่ะ สัมผัสได้ถึงความรู้สึกนั้น...อย่างคนมีประสบการณ์ คุณพ่อผู้จากไป ท่านหลุดพ้นจากบ่วงกรรมแล้ว สงบ เย็น และสบาย แม้จะไม่มีท่านอยู่ด้วย แต่...ท่านไม่ได้ไปไหนหรอกค่ะ...ท่านอยู่กับเราเสมอ   โดย: ชิงดวง 24 พฤศจิกายน 2550 9:22:16 น.

ลอยกระทง ลอยกระทง กันเถอะ อะไรที่มันแย่ๆ ก็ลอยมันออกไปนะจ๊ะ   โดย: taley sea far 24 พฤศจิกายน 2550 9:26:39 น.

เป็นแค่แนวคิดนะครับคุณหยุ่ยยุ้ย ชีวิตจริงคงไม่มีใครสุดโต่งขนาดนั้น อิอิอิ   โดย: กะว่าก๋า (กะว่าก๋า ) 24 พฤศจิกายน 2550 10:28:33 น.

เมื่อคืนไปชิมลางงานแถวในเมืองมาแล้วยุ้ย มีการจัดหลายที่ไม่รู้คืนนี้จะไปไหนดี   โดย: ลุงแมว 24 พฤศจิกายน 2550 11:48:27 น.

แวะมาอ่านต่อค่ะ เข้าใจความรู้สึกที่ต้องสูญเสียได้ดีทีเดียว เพราะตัวเองก็เสียแม่ไปแล้วเช่นกัน อยากส่งกำลังให้เขาต่อสู้กับโรคร้ายต่อไปนะคะ   โดย: เราสองคน (ฝากเธอ ) 24 พฤศจิกายน 2550 12:50:13 น.

เศร้าจังคะ   โดย: วาฬอันดามัน 24 พฤศจิกายน 2550 13:35:14 น.

ไปลอยกระทง ลอยความเศร้า ลอยเพื่อขอพรความสุขกันดีกว่าคะ   โดย: aomamm (Forest-ic ) 24 พฤศจิกายน 2550 14:07:06 น.

เดี๋ยวคืนนี้จะลอยความเศร้าของผู้เป็นเจ้าของบันทึก ฝากไปกับพระแม่คงคา ให้เหลือคงไว้แต่ความสุขใจค่ะ   โดย: แซนด์ซี 24 พฤศจิกายน 2550 14:20:41 น.

สุขสันต์วันลอยกระทงจ้ะยุ้ย   โดย: pataramin 24 พฤศจิกายน 2550 17:10:25 น.

บอมเบย์... ภาระกิจอันเป็นที่หนึ่งได้ผ่านไปแล้ว แต่ภาระกิจอันยิ่งใหญ่ยังคงรออยู่ นั่นคือ ทำตัวเองให้อยู่ดีมีสุข เมื่อกุศลสามารถสร้างแล้วอุทิศให้กันได้ ภาระกิจสร้างบุญอย่างต่อเนื่อง ตามความสามารถของคนทำ "เพื่อพ่อ" ขอให้สำเร็จด้วยดีครับ ยุ้ย... งานลอยกระทงลุงจะเอากล้องติดรถไปด้วย แต่ ลุงมีภาระกิจงานบำเพ็ญกุศลศพของญาติ ไม่แน่ว่าจะมีเวลาหรือไม่ ถ้าได้ไปชมงาน ดูชาวบ้านเขาลอยกระทง ลุงจะนำภาพมาฝากครับ   โดย: เขาพนม 24 พฤศจิกายน 2550 17:55:56 น.

สุขสันต์วันลอยกระทงนะค่ะ ขอบคุณที่แวะมาเยือนค่ะ   โดย: ยอพระกลิ่น 24 พฤศจิกายน 2550 20:34:48 น.

อ่านแล้วเศร้าจังเลย คนเขียนเป็นคนละเอียดอ่อนในความรู้สึกมากๆ   โดย: D*U*A*N (thisisduan ) 24 พฤศจิกายน 2550 21:00:30 น.

แวะมาดู คุณยุ้ยไปลอยกระทงหรือเปล่า ไม่รู้ว่าจะมีใครเอารูปกระทงมาฝากเราบ้างมั้ยนะ รูปถ่ายในบล็อก ใช้กล้องคอมแพ็คน่ะ(บ้างก็เรียกกล้องปัญญาอ่อน บ้างก็เรียกกล้องอัจฉริยะ เพราะมันไม่ต้องปรับอะไรมาก) ใช้ของพานาค่ะ Lumix DMC TZ 3 มันเลนส์ไวด์และซูม 10 เท่า คืนนี้หลับฝันดีนะคะ พรุ่งนี้รอดูรูปกระทงกัน   โดย: ชิงดวง 24 พฤศจิกายน 2550 22:34:16 น.

สุขสันต์วันลอยกระทงนะค่ะ..   โดย: kanok_noi 24 พฤศจิกายน 2550 22:39:27 น.

แวะมาอวยพรวันลอยกระทงครับ   โดย: อนันต์ครับ 24 พฤศจิกายน 2550 23:43:18 น.

สวัสดีวันลอยกระทงค่ะ รู้สึกเหมือนกำลังอ่านนิยาย ชักไม่น่ใจว่าเรื่องนี้เรื่องจริง หรือเรื่องแต่ง เขียนเก่งจังค่ะ   โดย: BelovedArt 25 พฤศจิกายน 2550 1:20:41 น.

เสียใจด้วยนะคะ เข้าใจความรู้สึกในช่วงเวลาที่กำลังจะต้องสูญเสียค่ะ   โดย: กระจิบหญ้าสีเรียบ 25 พฤศจิกายน 2550 1:47:15 น.

อ่านแล้วเศร้ามากค่ะ.. คนเขียนถ่ายทอดความรู้สึกออกมาได้ละเอียดอ่อนดีนะคะ   โดย: เยี่ยมรุ้ง 25 พฤศจิกายน 2550 9:31:07 น.

สุขสันต์วันอาทิตย์นะคะ มีความสุขกับการพักผ่อนค่ะ   โดย: เราสองคน (ฝากเธอ ) 25 พฤศจิกายน 2550 12:08:37 น.

สวัสดีค่ะ สุขสันต์วันอาทิตย์นะคะ ขอบคุณที่แวะไปทักทายค่ะ   โดย: ratchy69 25 พฤศจิกายน 2550 12:56:29 น.

จากนี้และต่อไปจะเป็นอย่างไร มันยากนะคะ แต่เราก็ต้องผ่านไปให้ได้   โดย: d__d (มัชชาร ) 31 ธันวาคม 2551 18:14:53 น.