Bloggang.com : s_sut : ตอนที่ 34 ผู้พิทักษ์สี่ขา

ตอนที่ 34 ผู้พิทักษ์สี่ขา

ตอนที่ 34 ผู้พิทักษ์สี่ขา

‘หนูต้องเก็บสร้อยเส้นนี้ไว้ให้ดีนะจ๊ะ’ ผู้เป็นมารดาก้มลงบอกเด็กหญิงวัย 5 ขวบซึ่งกำลังก้มลงมองสายสร้อยที่มีจี้ขนาดใหญ่ห้อยอยู่อย่างพิศวง
‘มันไม่เห็นสวยเลย’ เด็กหญิงท้วง พยายามคืนสร้อยให้มารดา ‘หนูไม่อยากได้’
ผู้เป็นมารดาสวมสร้อยไว้ที่คอของลูกสาว ‘เก็บไว้ให้ดีนะลูก จำไว้นะว่าห้ามทิ้งหรือทำหายเด็ดขาด มันเป็นของสำคัญที่หนูต้องเก็บรักษาไว้เป็นอย่างดี’

****************************************

“อรุณสวัสดิ์จ๊ะออโรร่า” เฮอร์ไมโอนี่ที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จทักเมื่อเปิดประตูห้องเข้ามาแล้วเห็นเพื่อนสาวที่นั่งนิ่งอยู่ข้างหน้าต่าง
“อรุณสวัสดิ์” ออโรร่าตอบเสียงแผ่ว
เฮอร์ไมโอนี่เดินมาหยุดข้าง ๆ แล้วก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นใบหน้าที่ซีดผิดปกติของอีกฝ่าย “เป็นอะไรไปหรือเปล่าออโรร่า ทำไมสีหน้าไม่ค่อยดีเลย”
เด็กสาวฝืนยิ้ม “นอนไม่ค่อยหลับน่ะ”
“ยังคิดมากเรื่องอุบัติเหตุนั้นอยู่อีกเหรอ”
“เปล่าหรอก...พอดีชั้นฝัน...”
“ฝัน??”
“ใช่ ฝันถึงตอนเด็ก ๆ น่ะ มันก็ไม่แปลกอะไรใช่ไหมที่เราจะฝันถึงตอนเด็ก ๆ…” เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้า “...แต่มันแปลกตรงที่ช่วง 2-3 วันที่ผ่านมานี่ชั้นฝันถึงเรื่องเดียวกันหลายครั้ง พอหลับ…ก็ฝัน แล้วก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา พอหลับอีกก็ฝันอีก” ออโรร่าคลึงขมับ “ทำเอาชั้นไม่อยากนอนเลย”

“เธอฝันว่ายังไงเหรอออโรร่า”
ออโรร่าหรี่ตา “...สร้อย...”
“สร้อย?”
“ใช่...ชั้นฝันว่า...แม่...” ไม่ว่าจะผ่านมานานแค่ไหน ความเจ็บปวดจากการสูญเสียก็ไม่มีวันจางหายไป “...เอาสร้อยเส้นหนึ่งให้ชั้นเมื่อตอนชั้นยังเด็ก แล้วก็สั่งให้ชั้นเก็บไว้อย่างดี เพราะมันเป็นของสำคัญ” ออโรร่าย่นคิ้ว แล้วเดินไปรื้อหีบ
“หาอะไรเหรอออโรร่า”
“ก็สร้อยเส้นนั้นน่ะสิ ชั้นไม่แน่ใจว่าเคยเอามาที่ฮอกวอตส์นี่หรือเปล่า เพราะลืมมันไปเสียสนิทเลย”

หลังจากที่ใช้เวลาหาอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง เฮอร์ไมโอนี่ (ที่ไปปลุกแฮร์รี่กับรอน) ก็เปิดประตูห้องเข้ามา “หาเจอมั้ยออโรร่า”
ออโรร่าส่ายหน้า “สงสัยชั้นจะลืมเอาไว้ที่บ้านน่ะ” แม้เมื่อก่อนจะไม่ต้องการ แต่ตอนนี้ก็นึกเสียดายขึ้นมาจับใจ ของที่แม่ของเธอสั่งเสียไว้ว่าให้เก็บรักษาไว้เป็นอย่างดี ตอนนี้ มันคงจะอยู่ที่บ้าน...บ้านที่ไม่ใช่ไม่บ้านของเธออีกแล้ว
ออโรร่ากอบข้าวของกลับเข้าไปในหีบรวก ๆ ด้วยตอนนี้ใกล้ถึงเวลาเรียนแล้ว เธอเลยไม่มีเวลามานั่งจัดให้เป็นระเบียบ “ไปกับเถอะเฮอร์ไมโอนี่ เอาไว้ค่อยลองมาหาใหม่ทีหลังละกัน” เธอปิดหีบแล้วลุกขึ้นเดินไปหยิบหนังสือเรียน โดยไม่ทันสังเกตเห็นอะไรบางอย่างที่ตกใต้เตียง

****************************************

“บอกชั้นสิว่าเธอล้อเล่น เธอไม่ได้พูดอย่างนั้นกับเฮอร์ไมโอนี่จริง ๆ” ออโรร่ากระซิบถามมัลฟอยที่ยืนล้างมืออยู่ใกล้ ๆ ภายหลังจากที่พวกเธอใช้เวลาคลุกดิน...เอ้ย...ขุดดินเพื่อหาสมุนไพรที่อยู่ใต้ดินในวิชาสมุนไพรศาสตร์เพื่อใช้เรียนในวิชาปรุงยาในครั้งต่อไป ซึ่งเธอและเขาทำงานเสร็จก่อนคนอื่นจึงได้รับอนุญาตให้เลิกเรียนในวันนี้ได้
“แต่ชั้นพูดอย่างนั้นจริง ๆ”
ออโรร่าหันมามองมัลฟอยแต่แล้วก็ต้องรีบหันกลับมาเหมือนเดิมเมื่อรู้สึกได้ถึงสายตาที่มองมาทางด้านหลัง
“ชั้นพูดออกไปอย่างนั้นจริง ๆ”
“ทำไมเธอต้องขู่เฮอร์ไมโอนี่อย่างนั้นด้วย” ออโรร่าสงสัย
“ก็เธอเองไม่ใช่เหรอที่เป็นคนบอกชั้นเรื่องที่มีคนมาเกาะแกะเฮอร์ไมโอนี่น่ะ”
ออโรร่ากระพริบตาปริบ ๆ เธอทำท่านึกอยู่พักนึงก็นึกขึ้นได้ว่าเคยไปแหย่มัลฟอยเล่นอยู่ครั้งนึง ตายล่ะ นี่เขาถือเป็นจริงเป็นจังเลยงั้นเหรอเนี่ย ออโรร่านึกขอโทษเพื่อนทั้งสองในใจ “เธอนี่น้า...แทนที่จะคืนดีกันแท้ ๆ แล้วอย่างนี้เฮอร์ไมโอนี่ก็กลัวเธอแย่น่ะสิ”
มัลฟอยเหล่ไปที่ออโรร่า “เขาไม่ได้เล่าอะไรให้เธอฟังเหรอ”
“จะเล่าอะไรล่ะ เมื่อวานหายตัวไปทั้งวัน แล้วกว่าเขาจะกลับมาก็ดึกแล้ว…” เธอนึกไปถึงรอนที่พยายามเซ้าซี้ถามเฮอร์ไมโอนี่เมื่อเช้าไม่หยุด “...เขาไม่มีเวลาหรอก”
ทั้งสองคนปิดก๊อกน้ำ แล้วเดินกลับไปหยิบหนังสือเรียนที่วางทิ้งไว้บนโต๊ะ ออโรร่าส่งยิ้มให้แฮร์รี่ที่ยืนมองมาด้วยท่าทางกังวลจากอีกด้านหนึ่งของห้องก่อนจะก้าวตามมัลฟอยออกไป

“แล้วเมื่อวานนี้พวกเธอเป็นยังไงกันบ้างล่ะหลังจากนั้น” ออโรร่าถามต่อหลังจากที่พ้นออกมาจากเรือนสมุนไพรแล้ว เธอเดินมาหยุดกันอยู่ไม่ไกลนักเพื่อรอให้พวกแฮร์รี่ที่ยังทำงานไม่เสร็จ
“ก็ไม่มีอะไร แค่พูดคุยกันตามปกติ ตอนแรกเขาก็ดูเกร็ง ๆ อยู่บ้าง แต่ไม่นานก็หาย”
ออโรร่าอมยิ้ม “เขาก็แค่น้อยใจเธอเท่านั้น ไม่ได้โกรธอะไรมากมายนักหรอก เดี๋ยวอีกไม่นานพวกเธอก็จะลืมกันไปเองแหล่ะว่าทะเลาะกันเรื่องอะไร”

****************************************

“ชั้นไม่อยากจะเชื่อเลยนะออโรร่า ว่าเขาจะพูดกับชั้นอย่างนั้น” เฮอร์ไมโอนี่พูดออกมาด้วยความโมโห หลังจากเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ให้ออโรร่าฟัง โดยมีลูกทีมควิชดิชของกริฟฟินดอร์ซ้อมกันอยู่กลางสนาม
(เนื่องจากรอนกลัวว่าเฮอร์ไมโอนี่จะแอบไปพบใครบางคนลับหลังเขา รอนก็เลยบังคับให้ทั้งสองคนมานั่งดูการซ้อมอันแสนหฤโหดของแฮร์รี่ด้วย)
ออโรร่าพยายามกลั้นยิ้ม สายตาจับจ้องไปที่แฮร์รี่ที่บินโฉบไปมาอย่างชื่นชม

“เขา ‘ขู่’ ชั้นว่า ถ้าชั้น ‘แอบไปสานสัมพันธ์’ กับใครไว้ เขาจะทำร้ายชั้น…’แอบไปสานสัมพันธ์’ เขาพูดอย่างนั้นเลยนะออโรร่า นี่เขาคิดว่าชั้นเป็นคนยังไง เขาคิดว่าพออยู่ลับหลังเขา ชั้นก็ไปหว่านเสน่ห์ให้คนอื่นอย่างนั้นเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่กระชากต้นหญ้าบนสนามขึ้นมาด้วยความโมโห
“ชั้นว่า เขาไม่ได้คิดอย่างนั้นหรอกน่า” ออโรร่าปลอบ “เธอเป็นคนสวย ใคร ๆ ก็ชอบเธอ เขาก็คงจะกลัวว่าจะมีคู่แข่งล่ะมั้ง”
“แต่การที่พูดอย่างนั้นก็แสดงว่าไม่เชื่อใจกันเลยน่ะสิ คนเป็นแฟนกัน มันก็ต้องไว้ใจกันถึงจะถูก”
ออโรร่าหันขวับ “นั่นแน่...พูดอย่างนี้แสดงว่าหายโกรธแล้วสิ เลิกงอนเขาแล้วใช่มั้ยจ๊ะ” ออโรร่าล้อเพื่อนสาวที่หน้าแดงกล่ำขึ้นมาทันที “อะไรกั๊น โดนเขาล็อคตัวไว้แค่วันเดียวก็ใจอ่อนแล้วเหรอ ทีเมื่อสองวันก่อนล่ะจะเลิกกันท่าเดียว”
“บ้า เธอน่ะ ชอบล้อชั้นอยู่เรื่อย” เฮอร์ไมโอนี่หยิกเพื่อนเบา ๆ ด้วยความอาย

“อยากรู้จริง ๆ เลยว่าสองคนนั้นคุยอะไรกัน” รอนโฉบเข้ามาหาแฮร์รี่ที่หยุดนิ่งอยู่กับที่ ดวงตาจับจ้องไปที่เฮอร์ไมโอนี่กับออโรร่าที่หยอกกันไปมาอย่างสนุกสนาน
“ดูสนุกกันจัง ทั้งที่ก่อนหน้านี้หยั่งกะหุ่น ไร้ความรู้สึก” แฮร์รี่เฉย ไม่ได้ตอบอะไร “เออ...ว่าแต่ออโรร่าเขาเอาแผนที่มาคืนนายหรือยังแฮร์รี่”
“ยัง...แล้วนายก็ไม่ต้องถามหามันแล้วด้วยนะรอน” แฮร์รี่หันมาหารอน “ออโรร่าจะไม่คืนให้จนกว่าเราจะจำเป็นต้องใช้มันและนายก็ต้องสัญญาว่าจะเลิกตามเฮอร์ไมโอนี่ แล้วก็หมายความว่านายทำตามที่สัญญาไว้จริง ๆ”
รอนหน้าหงิก พวกผู้หญิงนี่ทำไมถึงได้เรื่องมากกันนะ!!
“นายกลับไปซ้อมซะรอน อย่าเอาเปรียบคนอื่น”
รอนกลับไปซ้อมอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก แฮร์รี่หันไปมองเด็กสาวทั้งสองอีกครั้งแล้วจึงตามไป

****************************************

“ออโรร่า!!! เฮอร์ไมโอนี่!!!” ปาราวตีร้องเรียกทันทีที่เห็นเพื่อนสาวทั้งสองเดินเข้ามาในห้องนอน “นี่ ๆ มาดูนี่สิ”
“ดูอะไรกันน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามเมื่อเดินเข้ามาหยุดใกล้ ๆ
“แคตตาล็อคสินค้าน่ะ นกฮูกเพิ่งเอามาส่งเมื่อกี้นี้เอง” ปาราวตียื่นให้ดู
“ดูสิ มีแต่ของน่าสนใจทั้งนั้นเลย”
“นี่มันแคตตาล็อคอะไรน่ะ” ออโรร่าชะโงกหน้ามองแคตตาล็อคในมือเฮอร์ไมโอนี่อย่างสนใจ
“แคตตาล็อคสินค้าจากทั่วโลกน่ะ เขาจะส่งมาให้เราดูทุกปีในช่วงก่อนวันวาเลนไทน์เนี่ย” ลาเวนเดอร์บอก
“งั้นเหรอ” ของจากทั่วโลก ก็น่าสนใจดีน่ะนะ ว่าแต่...นี่ก็ใกล้วันวาเลนไทน์แล้วเหรอเนี่ย
“จริงสิออโรร่า นี่ก็ใกล้วาเลนไทน์แล้ว เธอเตรียมของขวัญอะไรให้กับแฮร์รี่แล้วหรือยัง” ปาราวตีถามทั้ง ๆ ที่ยังไม่เงยหน้าจากหนังสือ
ออโรร่าส่ายหน้า “ยังเลย”
“ถ้างั้นเธอก็ลองดูแคตตาล็อคพวกนี้สิ เผื่อว่าจะเจอของที่น่าสนใจก็ได้”
“นั่นสิ” แม้จะไม่แน่ใจนัก แต่เธอก็ไม่ขัดกับความต้องการของเพื่อน

****************************************

“อะ...” หัวใจที่เหมือนถูกบีบรัดอย่างแรงทำให้จูเลียน่าเจ็บแปล๊บขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว มือข้างหนึ่งเธอยกขึ้นกดหน้าอกไว้แน่น ส่วนอีกข้างหนึ่งก็ยื่นไปจับขอบโต๊ะเพื่อพยุงตัว แต่มือข้างนั้นก็พลาดไปกวาดกองหนังสือที่วางอยู่บนโต๊ะนั้นลงมากองกับพื้น

จูเลียน่าทรุดลงกับพื้น มือกดหน้าอกแน่นกว่าเดิมด้วยความเจ็บปวด แต่เพียงไม่นาน ความเจ็บปวดจนแทบจะขาดใจก็หายไปเหลือเพียงอาการอ่อนเพลียเท่านั้น

จูเลียน่าพยายามพยุงตัวเดินแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงอย่างอ่อนแรง เพียงแค่การก้าวเดินเพียงไม่กี่ก้าว แต่ก็เหมือนกับการออกกำลังจนหมดแรง แม้จะพยายามบอกใครต่อใครว่าอาการป่วยของเธอมีเพียงแค่อาการอ่อนเพลีย ไม่น่าเป็นห่วงอะไรมากนัก แต่เธอรู้ตัวดีว่า นับวันอาการอ่อนเพลียยิ่งเป็นหนักขึ้น ถึงขนาดที่บางวันเธอถึงขนาดหลับเป็นตาย ไม่มีทีท่าว่าจะตื่น ถ้าพี่ชายเธอไม่มาเคาะประตูเรียกในตอนเช้า

เธอหันไปที่โต๊ะข้างเตียง มองกล่องไม้สีขาวไข่มุกที่วางอยู่ตาไม่กระพริบ แม้รู้ดีว่ามันเป็นความคิดที่เห็นแก่ตัว แต่ในตอนนี้ เวลาที่เธออ่อนแรงทั้งกายและใจ เธอไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการที่ได้คนที่เธอรักมากที่สุด...มาอยู่ด้วยในตอนนี้

****************************************

ในห้องเรียนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดวันนี้ จูเลียน่าจัดให้มีการทดสอบคาถาผู้พิทักษ์ขึ้นมาอีกครั้ง เพื่อดูว่านักเรียนแต่ละคนมีความก้าวหน้ามากน้อยแค่ไหน พร้อมกับให้คะแนนแทนการทำรายงาน

“เอาล่ะ ดีมากจ๊ะเฮอร์ไมโอนี่” จูเลียน่าพึมพำ เฮอร์ไมโอนี่หน้าบาน ตัวนากสีเงินแวววามกระโดดโลดเต้นไปมา ความน่ารักน่าเอ็นดูของมันเรียกเสียงฮือฮาจากเพื่อนร่วมชั้นไม่น้อย
“เอาล่ะ ต่อไป...อืม...แฮร์รี่งั้นเหรอ” แฮร์รี่ก้าวออกมาหน้าห้อง แต่จูเลียน่าส่ายหน้า “ครูว่าเราทุกคนต่างก็รู้ความสามารถของเธอกับทั้งนั้นแฮร์รี่ เอาเป็นว่าครูขอผ่านเธอไปเลยแล้วกัน” หลายคนทำท่าผิดหวังเพราะอยากเห็นผู้พิทักษ์ของแฮร์รี่อีกสักครั้ง “เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้น ต่อไป...”

****************************************

“ข่าวที่ได้มาไม่ผิดแน่นะรีมัส” ศ.มักกอนนากัลถามเพื่อความแน่ใจ เมื่อได้รับฟังข่าวที่รีมัสนำมาแจ้งให้ทราบถึงฮอกวอตส์
“ไม่ผิดแน่ครับ ศ.มักกอนนากัล ตอนแรกท็องส์เองก็ไม่แน่ใจกันเพราะเห็นเพียงแว่บเดียวเท่านั้น ก็เลยลองเฝ้าดู แล้วก็เห็นมันไปมาแถวนั้นอยู่หลายครั้ง”
ศ.ดัมเบิ้ลดอร์เคาะโต๊ะทำงาน แล้วเงยหน้าสั่งรีมัส “รีมัส บอกคนของเราให้จับตามองเอาไว้ให้ดี แล้วถ้ามีโอกาสก็จับมันมาให้ได้ ห้ามจับตาย ต้องจับเป็นเท่านั้น!!”

****************************************

“เอกซ์เปกโต พาโตรนุม!!” พญาเหยี่ยวตัวใหญ่บินร่อนไปทั่วห้อง เรียกสายตาของทุกคนให้มองตามกันเป็นจุดเดียว
“ยอดไปเลย!!”
“เก่งจัง!!”
“เท่ห์ทั้งผู้พิทักษ์ เท่ห์ของคนเสกเลยเนอะ!!”
รอนเบะปาก มองร่างสูงที่ยืนมองผู้พิทักษ์ด้วยท่าทางพอใจที่หน้าห้องอย่างชิงชัง “โด่...กะอีกแค่เหยี่ยว จะแค่ไหนกันเชียว” รอนพึมพำ
“รอน!!!” ออโรร่ากับเฮอร์ไมโอนี่ดุขึ้นมาพร้อมกัน
“อืม...พญาเหยี่ยวงั้นเหรอ ดีมากจ๊ะมิสเตอร์มัลฟอย” จูเลียน่าเงยหน้ามองผู้พิทักษ์อย่างชื่นชม แล้วก้มลงให้คะแนน
“เอาล่ะ ต่อไป ออโรร่า” ออโรร่าสะดุ้ง รู้สึกหายใจติดขัดขึ้นมาทันที เพราะครั้งล่าสุดเธอทำได้ไม่ดีนักและเธอเองก็กลัวว่าจะทำพลาดอีกครั้ง แถมทุกคนที่ผ่านมาก็ทำกันได้ดี เสกผู้พิทักษ์ออกมาได้หมด เธอไม่อยากล้าหลังคนอื่นด้วยการเสกออกมาได้เพียงกลุ่มควัน
“ไม่เป็นไรน่า ใจเย็น ๆ คิดแต่เรื่องดี ๆ ไว้” แฮร์รี่ปลอบ ออโรร่าส่งยิ้มให้แหย ๆ แล้วก้าวออกไปหน้าห้องด้วยขาสั่น ๆ
“ทำใจให้สบายนะจ๊ะออโรร่า ไม่ต้องกลัว” จูเลียน่าปลอบเมื่อเห็นใบหน้าที่ซีดเซียว

ออโรร่าสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ พยายามนึกถึงเรื่องที่มีความสุขอย่างร้อนรน “อะ...เอกซ์เปกโต พาโตรนุม!!” น้ำเสียงที่เอ่ยสั่นเทาประกอบกับท่าทางอันตื่นกลัวและไม่มั่นใจ ทั่วทั้งห้องเงียบกริบเมื่อเห็นเพียงกลุ่มควันน้อย ๆ ที่ลอยอยู่หน้าไม้กายสิทธิ์เพียงชั่วครู่และจางหายไปอย่างรวดเร็ว ออโรร่าหน้าเสียขึ้นมาทันที
จูเลียน่าขมวดคิ้ว นี่มันแย่กว่าคราวก่อนอีกนะเนี่ย!! “ลองดูอีกครั้งสิจ๊ะออโรร่า”
ออโรร่าลองอีกครั้ง และครั้งที่สองก็มีสภาพไม่ต่างไปจากครั้งแรก เสียงพึมพำดังขึ้นรอบตัว มีเสียงหัวเราะคิกคักดังมาจากฝั่งสลิธีริน
จูเลียน่าถอนใจ เธอปลอบเด็กสาวที่ทำท่าจะร้องไห้ “พอได้แล้วจ๊ะออโรร่า เอาไว้คราวหน้าค่อยแก้ตัวใหม่ เอ้า คนต่อไป...”

****************************************

“อย่าร้องไห้เลยน่าออโรร่า ไม่ใช่มีเธอคนเดียวเสียหน่อยที่เสกผู้พิทักษ์ไม่ได้น่ะ” รอนปลอบเด็กสาวที่เอาแต่นั่งร้องไห้ในเวลาอาหารกลางวัน
“ตะ...แต่...ชั้นทำได้...แย่...ที่สุดนี่รอน” ออโรร่าบอกเสียงสะอื้น “มีชั้นคน...เดียวที่...เสกเป็นรูป...ร่างไม่ได้”
แฮร์รี่ รอนและเฮอร์ไมโอนี่มองหน้ากันด้วยความกังวล เพราะออโรร่าเจอเรื่องต่าง ๆ มามาก มันก็ไม่แปลกหรอกที่ผลออกมาเป็นแบบนี้ แต่ถ้าไม่รีบแก้ไข มันก็จะมีผลต่อการสอบในตอนสิ้นปีแน่
“เรายังมีเวลาอีก 2 วัน กว่าจะได้เข้าเรียนในครั้งหน้า เรายังจะมีเวลาคิดนี่ออโรร่าว่าเรื่องไหนที่ทำให้เธอมีความสุขมากที่สุด”
“จริง ๆ ด้วยออโรร่า แต่ตอนนี้ชั้นว่าเธอทานอะไรสักหน่อยเถอะนะ” เฮอร์ไมโอนี่ตักไก่อบใส่ไว้ในจานให้ “ทานสักหน่อย ไม่อย่างนั้นเธอจะไม่มีแรงนะออโรร่า”
ออโรร่าหยิบส้อมขึ้นมาอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก “ถ้าชั้นสอบไม่ผ่าน...”
“อย่าคิดอะไรอย่างนั้นสิออโรร่า” แฮร์รี่ดุ “คาถาผู้พิทักษ์มันไม่เหมือนกับคาถาอื่นหรอกนะออโรร่า ถ้าเธอคิดถึงเรื่องที่มีความสุขไม่ได้เธอก็เสกคาถาไม่ได้” แฮร์รี่ถอนใจ “เธอเองก็เพิ่งผ่านเรื่องร้าย ๆ มามาก จะให้คิดถึงเรื่องที่มีความสุขในตอนนี้คงยาก”

****************************************

“อ้าว...เอ๊ะ...ออโรร่าล่ะรอน” เฮอร์ไมโอนี่ถามเพื่อนชายที่นั่งทำการบ้านหน้าดำคร่ำเครียดเพราะเมื่อกี้พวกเธอสี่คนนั่งทำการบ้านอยู่ แล้วพอเธอทำเสร็จก็เอาของไปเก็บที่ห้องกลับมาเจอรอนนั่งอยู่กับแฮร์รี่แค่สองคน
“เห็นออโรร่าเขาว่าเขาอยากออกไปเดินเล่นสักหน่อยน่ะ”
“เดินเล่น!? ตอนนี้เนี่ยนะ” เธอยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู พบว่าเกือบ 2 ทุ่มแล้ว “แล้วทำไมเธอไม่ไปด้วยล่ะแฮร์รี่”
“ตอนแรกชั้นก็จะไปเป็นเพื่อน แต่ออโรร่าเขาไม่ยอม เขาบอกว่าอยากอยู่คนเดียว”

****************************************

แม้อากาศรอบตัวจะเย็นเฉียบจับขั้วหัวใจ แต่ออโรร่าก็นั่งนิ่งเหม่อมองไปยังทะเลสาบตรงหน้าที่กว้างใหญ่ อีกไม่กี่เดือนก็จะถึงการสอบแล้ว แต่เธอยังทำได้ไม่ดีเท่าที่ควร แม้จะพยายามแค่ไหน แต่ดูเหมือนว่ายิ่งเธอพยายามแก้ตัวเท่าไหร่ ผลที่ออกมามันก็ยิ่งแย่เท่านั้น

สวบ...สวบ...เสียงขยับของพุ่มไม้ที่อยู่ไม่ไกลนักดึงดูดความสนใจของเธอ ออโรร่าหันไปมองอย่างระวัง เพราะอากาศที่หนาวเย็นและในเวลาเช่นนี้ คงไม่มีนักเรียนคนไหนมานั่งในที่โล่งแบบเธอหรอก

สวบ...สวบ...พุ่มไม้ขยับอีกครั้ง แล้วออโรร่าก็ต้องตกใจเมื่อเห็นสัตว์ที่มีรูปร่างแปลก ๆ เดินออกมา มันมีใบหน้าแหลม และมีขนาดไม่สูงมากนัก ออโรร่าพยายามทบทวนความทรงจำ ถ้าจำไม่ผิด นี่น่าจะเป็น ‘เออร์คลิง’ ออโรร่าถอยหลังโดยไม่รู้ตัว เมื่อมันขยับเข้ามาพร้อมกับจ้องเธอตาไม่กระพริบ

สวบ...สวบ...“แฮ่!!!...” เสียงพุ่มไม้และเสียงคำรามที่ดังขึ้นจากด้านหลังทำให้ออโรร่าสะดุ้งเฮือก เธอรีบหันไปมองอย่างรวดเร็วเพราะเข้าใจว่ามีเออร์คลิงอีกตัว แต่แล้วก็โล่งใจและใจหายไปพร้อม ๆ กันเมื่อเห็นสุนัขสีดำตัวใหญ่ปรากฏแก่สายตา

“แฮ่!!...” สุนัขตัวนั้นคำรามเสียงดังลั่น ออโรร่าสะดุ้งและก็ถอยกรูเมื่อสุนัขตัวนั้นเดินตรงมา แต่มันไม่ได้ตรงมาหาเธอ สุนัขสีดำตัวใหญ่ตรงไปยังเออร์คลิงที่ถอยหลังด้วยท่าทางหวาดกลัวเช่นกัน “โฮ่ง!! โฮ่ง!!” ป๊อก!!! เสียงเห่าดังขึ้นพร้อมกับการหายตัวไปของเออร์คลิง คราวนี้สุนัขสีดำตัวใหญ่หันขวับมาทางเธอ ออโรร่าถอยหลังหนี แล้วก็ต้องอุทานออกมาเมื่อสะดุดกับรากไม้ด้านหลัง เธอรีบถอยหนีเมื่อเห็นสุนัขสีดำตัวใหญ่ยังคงก้าวเข้ามาไม่หยุด จนเธอถอยร่นไปติดกับพุ่มไม้
“กรี๊ด!!!!” ออโรร่าปิดหน้า หวีดร้องออกมาด้วยความกลัวเมื่อสุนัขสีดำตัวใหญ่ทำท่าจะโจนเข้าหา
“ออโรร่า...เป็นอะไรหรือเปล่า”

น้ำเสียงคุ้นหูดังขึ้น ออโรร่าดึงมือออกเห็นร่างสูงของซิเรียส แบล็คคุกเข่าอยู่ตรงหน้ามองเธอด้วยความเป็นห่วง “คะ...คุณซิเรียส”
“ไม่เป็นไรนะ เจ้าตัวนั้นไม่ได้ทำอะไรเธอใช่มั้ย”
เจ้าตัวนั้น? เออร์คลิง? สุนัขตัวนั้น? “มะ...ไม่ค่ะ”
“ดีนะ ที่มาเจอพอดี ไม่อย่างนั้นเจ้าเออร์คลิงนั่นจะทำอะไรบ้างก็ไม่รู้”
“เอ่อ...ค่ะ” ออโรร่ามองไปรอบ ๆ ตัว “แล้วหมาตัวนั้นล่ะคะหายไปไหน”
“หมา?”
“ค่ะ หมาสีดำตัวใหญ่ ท่าทางน่ากลัวเชียว”
ซิเรียสเอียงคอแล้วยิ้ม “ออโรร่า...แฮร์รี่ไม่เคยบอกเหรอว่าชั้นเป็นแอนิเมจัส”

“คุณซิเรียสน่ะ ทำเอาหนูตกใจหมด!!!” ออโรร่าร้องออกมากึ่งขบขันกึ่งโมโหเมื่อได้ยินเรื่องราวจากซิเรียสเรื่องที่เขาเป็นแอนิเมจัส
ซิเรียสหัวเราะ “ขอโทษที ชั้นนึกว่าเธอรู้แล้ว ว่าแต่ออกมานั่งทำไมคนเดียวมืด ๆ ค่ำ ๆ อย่างนี้ล่ะออโรร่า มันอันตรายนะ”
“หนู...หนูแค่อยากอยู่คนเดียวเงียบ ๆ น่ะค่ะ”
ซิเรียสมองเด็กสาวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ที่ทำท่าอึกอักอย่างสงสัย “ทำไมเหรอ หนูมีอะไรกังวลอยู่หรือเปล่าออโรร่า บอกชั้นหน่อยได้ไหม”
ออโรร่านิ่งไป เธอนั่งกอดเข่า ดวงตาทอดมองไปยังทะเลสาบที่มืดมิดอยู่เบื้องหน้า แล้วตอบเขาเสียงเครือ “หนูเสกคาถาผู้พิทักษ์ไม่ได้”

“คาถาผู้พิทักษ์เหรอ อืม...จะว่าไปก็เคยได้ยินจูเลียน่าบอกอยู่เหมือนกันว่าสอนคาถาผู้พิทักษ์ให้กับเด็กโต” ซิเรียสพึมพำ “ว่าแต่เธอเสกไม่ได้เลยเหรอออโรร่า”
“เมื่อก่อน หนูเคยเสกออกมาเป็นรูปร่างของสัตว์สี่ขาค่ะ แต่ตอนนี้ แม้แต่กลุ่มควันก็ยังเสกไม่ได้เลย” เธอบอกเสียงเครือ “ถ้ามันเป็นอย่างนี้ต่อไปเรื่อย ๆ แล้วหนูจะสอบได้ยังไงกัน”
ซิเรียสมองเธออย่างเห็นใจ คาถาผู้พิทักษ์เป็นคาถาที่ต้องใช้ความทรงจำที่มีความสุข แต่สำหรับออโรร่าที่เพิ่งผ่านการสูญเสียครอบครัวไปนั้น เพียงแค่คิดก็เป็นเรื่องยากแล้ว

“ชั้นรู้ออโรร่าว่ามันเป็นเรื่องยากที่จะทำใจได้เมื่อเราได้สูญเสียใครบางคนที่สำคัญมากในชีวิต ตัวชั้นเองก็สูญเสียคนที่ชั้นรักไปหลายต่อหลายครั้ง บางคนก็จากไปอย่างที่ไม่มีวันกลับ ส่วนบางคนแม้จะจากไปไกลแสนไกล แต่ก็ไม่เคยคิดเลยว่าสักวันหนึ่ง เราจะได้กลับมาพบกันอีกครั้ง” ออโรร่าหันไปมองซิเรียสที่พึมพำออกมาเบา ๆ ท่าทางเลื่อนลอยของเขาทำให้เธอไม่แน่ใจว่าเขากำลังพยายามปลอบเธอหรือเขากำลังพูดกับตัวเองกันแน่ แต่เธอก็นิ่งคอยฟังว่าเขาจะพูดอะไรต่อไป

“ตอนนั้น ตอนที่ชั้นต้องเสียพ่อกับแม่ของแฮร์รี่ไป เป็นช่วงเวลาใกล้ ๆ กับการที่ชั้นต้องเสียผู้หญิงอีกสองคนที่สำคัญมากในชีวิต คนเดียวเป็นคนที่ชั้นรักมากที่สุด ส่วนอีกคน...ก็คือภรรยาของชั้นเอง” ออโรร่าหวนนึกไปถึงเด็กสาวคนหนึ่งที่เธอเคยเห็นในเพนซิฟของจูเลียน่า เด็กสาวที่หน้าตาเหมือนเธออย่างกะแกะ!!!

“แม้จะเป็นทุกข์เพราะต้องสูญเสียคนที่รักไป แม้จะเป็นทุกข์เพราะต้องชดใช้ในความผิดที่ตัวเองไม่ได้ทำ แต่อย่างน้อย ชั้นก็ยังมีความทรงจำของคนเหล่านั้นเป็นเพื่อนเป็นความหวังในชีวิต” ซิเรียสหันมามองออโรร่า
“คนเราทุกคน ไม่มีใครอยู่คนเดียวในโลกนี้หรอกนะออโรร่า แม้เธอจะสูญเสียครอบครัว แต่เธอก็ยังมีเพื่อน เธอยังมีแฮร์รี่ รอนและก็เฮอร์ไมโอนี่ เธอยังมีเพื่อนคนอื่นและอาจารย์ทุกคนที่นี่...” ซิเรียสลูบศรีษะออโรร่าอย่างอ่อนโยน “...และเธอก็ยังมีชั้น”
ออโรร่ายิ้มออกมาได้ นั่นสินะ ถึงแม้เธอจะเสียพ่อกับแม่ที่เลี้ยงเธอมาตั้งแต่ยังเล็กไป แต่เธอก็ไม่ได้เหลือตัวคนเดียวในโลกนี้ เธอยังมีเพื่อน ออโรร่าเอนตัวซบลงกับไหล่กว้าง “ขอบคุณมากนะคะ คุณทำให้หนูรู้สึกดีขึ้นเยอะเลย”

****************************************

“ออโรร่า!!! ที่เธอหายไปไหนมา” เฮอร์ไมโอนี่ร้องอย่างโล่งอกเมื่อเห็นออโรร่ากลับเข้ามาในหอตอนกลางดึก
“ขอโทษที พอดีชั้นคุยเพลินไปหน่อย”
“คุย? ที่เธอไปคุยกับใครมากันออโรร่า ถึงได้กลับมาดึกดื่นป่านนี้ ศ.จูเลียน่าเหรอ” รอนถามอย่างแปลกใจ
ออโรร่าส่ายหน้า “พอดีชั้นเจอ...” ออโรร่ามองไปรอบตัว แม้จะเห็นว่าไม่มีใครนอกจากพวกเธอแล้ว แต่เธอก็ยังกระซิบ “...คุณซิเรียสที่ริมทะเลสาบน่ะ ก็เลยคุยกันนานไปหน่อย”
รอนกับเฮอร์ไมโอนี่มองหน้ากันแล้วรอนก็ยักไหล่ “สงสัยคงมาหา ศ.จูเลียน่ามั้ง” เรื่องที่นับวันอาการของจูเลียน่าก็ยิ่งทรุดนั้นเป็นที่รู้กันดีในโรงเรียน ไม่ว่า ศ.สเนปกับมาดามพรอมฟรีย์จะพยายามหาสาเหตุของอาการป่วยยังไงก็ดูเหมือนว่าไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็พบแต่ทางตันอย่างเดียว

แฮร์รี่มองออโรร่าที่ดูหน้าตาแจ่มใสขึ้นกว่าเมื่อตอนเย็นมาก “เป็นยังไงบ้างออโรร่า รู้สึกดีขึ้นแล้วใช่มั้ย” เขาถามเมื่อเธอทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ
“ไม่ใช่แค่รู้สึกดีขึ้นหรอกนะแฮร์รี่ แต่รู้สึกดีสุด ๆ เลยต่างหาก!!!”
“รู้สึกดีสุด ๆ?” เพื่อนอีกสามคนทวนคำ แล้งมองหน้าที่ผ่องใสขึ้นอย่างเห็นได้ชัดนั้นอย่างไม่ค่อยอยากจะเชื่อนัก เพราะตั้งแต่เปิดเทอมมานี่ ออโรร่าเจอเรื่องร้ายมาไม่น้อย ไม่ว่าพวกเขาจะพยายามยังไงก็ไม่สามารถทำให้ออโรร่ารู้สึกดีขึ้นมาได้ แล้วนี่จะบอกว่าการที่ออโรร่าแค่ได้นั่งคุยกับซิเรียสเพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมงนี่จะทำให้ออโรร่ากลับไปเป็นเหมือนก่อนได้นี่ ให้ตายก็ไม่เชื่อ!!!
“เธอรู้สึกดีสุด ๆ เลยเหรอ”
“ใช่แล้วเฮอร์ไมโอนี่”
“รู้สึกดีมาก ๆ?” ออโรร่าพยักหน้า เฮอร์ไมโอนี่สูดลมหายใจ “ถ้าอย่างนั้นเธอคิดว่าไอ้ความรู้สึกดีนี้จะทำให้เธอสามารถเสกผู้พิทักษ์ให้เป็นรูปเป็นร่างได้หรือเปล่าออโรร่า”

ทั้งห้องเงียบเกริบ สายตาทุกคู่หันไปมองเฮอร์ไมโอนี่เป็นตาเดียว “ผู้พิทักษ์? นี่เธอคิดอะไรของเธอกันเฮอร์ไมโอนี่” รอนทำหน้าเซ็ง ยัยคนนี้สงสัยในสมองมีแต่เรื่องเรียนตลอด 24 ชั่วโมง ถึงได้พูดอะไรไม่ได้ดูเวล่ำเวลาเลย
“อ้าว มันก็เป็นโอกาสที่ดีไม่ใช่รอน ถ้าตอนนี้ออโรร่าสามารถเสกผู้พิทักษ์ออกมาได้ล่ะก็ ต่อไป เขาจะได้จำความรู้สึกในตอนนี้ได้ไงล่ะ”
“เฮอร์ไมโอนี่...”
“ชั้นเห็นด้วยกับเฮอร์ไมโอนี่นะรอน” แฮร์รี่สนับสนุน “ตอนนี้ถือว่าเป็นโอกาสที่กำลังเหมาะเลย ถ้าสำเร็จก็ถือว่าเป็นโชคดี ถ้าไม่สำเร็จก็ลองใหม่คราวหน้า” รอนมองหน้าเพื่อนทั้งสองอย่างครุ่นคิด “ถ้าเราจะลองสักนิดก็ไม่เป็นไรนี่ จริงมั้ยรอน”

****************************************

“เจ้าเออร์คลิงนั่นหมายความว่ายังไงกันคาร่า ที่บอกว่าเจอคนหน้าตาเหมือนเธอ” น้ำเสียงเย็นชาที่นาน ๆ จะถูกใช้กับเธอทำเอาคาร่าถึงกับสะท้าน เธอเหลือบมองเออร์คลิงที่หมอบอยู่ไม่ห่างนักอย่างคาดโทษ “เรื่องแบบนี้ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้เลยไม่ใช่เหรอคาร่า”
คาร่าเงยหน้าขึ้นยิ้มหวาน “โธ่ คุณขา มันไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้วล่ะค่ะ เจ้านี่...” เธอหันไปถลึงตาใส่เออร์คลิงที่รีบหลบตาด้วยเนื้อตัวสั่นเทา “...คงจะมองผิดไปแหล่ะค่ะ”
“งั้นมันก็คงจะมองผิดไปมากเลยล่ะนะ ถึงได้เห็นผิดไปอย่างนั้น” อีกฝ่ายเยาะ “ปกติแล้วตัวเออร์คลิงจะไม่ยอมเข้าใกล้ผู้ใหญ่ยกเว้นแต่ผู้เป็นนายเท่านั้น แต่นั่น...ไม่ใช่ทั้งนายมัน และก็ไม่ใช่ทั้งเด็กด้วยซ้ำ” ลอร์ดโวลเดอมอร์เหลือบมองคาร่าที่นั่งอยู่บนพื้นข้างเก้าอี้ตัวใหญ่ “เธอไม่ได้ปิดบังอะไรชั้นอยู่ใช่ไหมคาร่า”
คาร่าลอบกลืนน้ำลาย “ไม่ค่ะ หนูไม่ได้ปิดบังอะไรคุณ คุณก็ทราบนี่คะว่าหนูไม่เคยมีความลับกับคุณ” เธอซบหน้าลงกับตักของลอร์ดโวลเดอมอร์อย่างเอาใจ “ไม่เคยมี แม้แต่เรื่องเดียว”

****************************************

“ใจเย็น ๆ นะออโรร่า พยายามนึกถึงความสุขเมื่อกี้นี้ไว้” แฮร์รี่ปลอบ
ออโรร่าสูดหายใจเข้าลึก ๆ ...ชั้นก็ยังมีความทรงจำของคนเหล่านั้นเป็นเพื่อนเป็นความหวังในชีวิต... เธอพยายามนึกถึงเรื่องราวต่าง ๆ ความทรงจำที่มีความสุขเมื่อครั้งที่พ่อและแม่ของเธอยังมีชีวิตอยู่ ออโรร่าชี้ไม้กายสิทธิ์ไปเบื้องหน้า “เอกซ์เปกโต พาโตรนุม!!”

กลุ่มควันสีขาวกลุ่มใหญ่พุ่งออกมาจากไม้กายสิทธิ์ แล้วลอยคว้างอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะจางหายไป ออโรร่าหน้าเสีย เธอหันไปมองหน้าแฮร์รี่อย่างกังวล
“เมื่อกี้นี้เธอคิดเรื่องอะไรกันออโรร่า”
“ชะ...ชั้นคิดถึงเรื่องเมื่อก่อนนี้น่ะ” เธอตอบเสียงอ่อย “ชั้นคิดว่าความทรงจำเมื่อตอนที่พ่อกับแม่ยังมีชีวิตอยู่น่าจะใช้ได้”
“ทำไมเธอถึงใช้ความทรงจำนั้นล่ะออโรร่า” รอนสงสัย
“ก็...คุณซิเรียสบอกว่า แม้จะสูญเสียคนที่รักไป แต่ก็ยังมีความทรงจำของคนเหล่านั้นเป็นเพื่อน”
“แต่ตะกี้นี้ ที่เธอมีความสุข มันไม่ใช่เพราะความทรงจำเหล่านั้นนี่ออโรร่า” เฮอร์ไมโอนี่ท้วง “ชั้นว่าเธอน่าจะใช้ความสุขนั้นมากกว่านะ ชั้นว่ามันน่าจะได้ผลกว่า”
“งั้นเหรอ” ออโรร่าทำท่าครุ่นคิด “งั้นก็ลองดูละกัน”

****************************************

“ปากดีนักนะเจ้าสัตว์ชั้นต่ำ!!!” คาร่าคำรามเสียงต่ำ เออร์คลิงหมอบต่ำ เนื้อตัวสั่นระริก “อยู่ดี ๆ ไม่ชอบ คงจะไม่อยากตายดีใช่มั้ย” คาร่าก้มลงหิ้วตัวเออร์คลิงขึ้นมา
“เจ้าก็รู้ดีไม่ใช่เหรอว่านอกจากแม่ของข้าแล้ว ไม่ควรที่จะมีใครหน้าตาเหมือนข้าอีก นอกจาก...นอกจากว่าคน ๆ นั้น...นอกจากว่าคน ๆ นั้น...” คาร่าขว้างตัวเออร์คลิงลงกับพื้น “ทั้ง ๆ รู้อย่างนั้นก็ยังอวดฉลาดอีก!!!” เออร์คลิงคลานเข้ามาเกาะข้อเท้าคาร่าอย่างหวาดกลัว
“ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นเพราะคำพูดของเจ้า เจ้าจะต้องได้รับการตอบแทนอย่างสาสม!!!”

****************************************

“เอกซ์เปกโต พาโตรนุม!!” กลุ่มควันสีขาวกลุ่มใหญ่พุ่งออกมาจากไม้กายสิทธิ์แล้วกลายร่างเป็นสัตว์สี่เท้าตัวใหญ่ชั่วครู่ก่อนจะหายไป
“เยี่ยมไปเลยออโรร่า!!!”
“กลายเป็นผู้พิทักษ์แล้ว!!!” รอนกับเฮอร์ไมโอนี่ร้องออกมาด้วยความดีใจ
ออโรร่ายิ้ม “แต่ก็ยังไม่เป็นรูปเป็นร่างดีเลย” เธอบอกเสียงอ่อย
“นี่ก็เรียกว่าดีแล้วนะออโรร่า” แฮร์รี่ปลอบ “ตอนนี้ผู้พิทักษ์เธออยู่ในสภาพเดิมกับเมื่อคราวที่แล้วแล้ว”
“จริงด้วย”
“ลองดูอีกครั้งสิออโรร่า”
ออโรร่าสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วเริ่มเสกคาถาผู้พิทักษ์อีกครั้ง “เอกซ์เปกโต พาโตรนุม!!” ผู้พิทักษ์ยังคงเป็นร่างของสัตว์สีเท้าตัวใหญ่ แม้จะเห็นไม่ชัดว่าเป็นตัวอะไร แต่คราวนี้มันเริ่มเหยาะย่างไปมา ออโรร่ายื่นมือไปทำท่าจะแตะผู้พิทักษ์ที่เดินอยู่เบื้องหน้า แต่มันหายไปซะก่อน
“ยอดมากออโรร่า ดีกว่าเมื่อกี้นี้อีก”
“จำความรู้สึกเวลาเสกมันให้ดีนะออโรร่า เธอจะได้ใช้มันเสกในครั้งต่อไป”

****************************************

“เอาล่ะ สรุปแล้วเราจะทำตามที่ผมเสนอไปนะ” ศ.ทุกท่านพยักหน้า แต่ก็มีบางท่านที่ทำอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก (โดยเฉพาะ ศ.มักกอนนากัล) เพราะเห็นว่าข้อเสนอของ ศ.ดัมเบิ้ลดอร์นั้นเป็นอะไรที่...ไร้สาระ!!!
“ดี ในเมื่อทุก ๆ ท่านเห็นด้วย...” เขาไม่สนใจ ศ.มักกอนนากัลที่ทำเสียงฟึดฟัด “...ผมจะได้ประกาศให้เด็ก ๆ ได้รู้”

****************************************

“เฮ้ย!!! นั่นแกทำอะไรของแกกันฟะ!!! ถอยออกไปเลยนะเฟ้ย!!!” รอนร้องลั่นด้วยความโมโห เมื่อพญาเหยี่ยวสีเงินตัวใหญ่ของมัลฟอยร่อนลงมาคลอเคลียกับตัวนากสีเงินของเฮอร์ไมโอนี่ แต่นอกจากพญาเหยี่ยวตัวใหญ่จะไม่ยอมถอยออกห่างจากนากตัวสวยแล้วมันยังเมินหน้าหนีจากรอนอย่างไม่แยแสอีกด้วย
“แก!!!...แก๊!!!...” รอนแทบเต้น นี่ถ้าเฮอร์ไมโอนี่กับออโรร่าไม่รั้งแขนไว้ล่ะก็ งานนี้ได้มีการวางมวยกันกลางห้องเรียนป้องกันตัวจากศาสตร์มืดแน่
“ไม่เอาน่ารอนใจเย็น ๆ”
“อย่ามีเรื่องกันเลยนะ”
“อย่ามีเรื่อง?! พวกเธอก็เห็นว่ามัน...”
“เขาก็แค่แกล้งเธอเท่านั้นแหล่ะรอน” เฮอร์ไมโอนี่แทรก “เขาคงเดาได้ว่าเธอจะ...เอ่อ...โมโหอย่างนี้”
รอนมองมัลฟอยที่ยืนควงไม้กายสิทธิ์ด้วยท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาวตาขวาง ออโรร่าพยายามกลั้นยิ้ม เธอลอบมองไปทางมัลฟอยที่แม้หน้าจะเรียบเฉยแต่แววตาบอกถึงความสนุกอย่างชัดเจน เธอถอนสายตากลับมาแล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อเห็นดวงตาสีมรกตที่จับจ้องมาก่อนแล้ว
“ขอโทษทีจ๊ะเด็ก ๆ รอนานมั้ย” เสียงถอนใจดังขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียงกันเมื่อร่างของจูเลียน่าพ้นประตูห้องเรียนเข้ามา “พอดีครูมีประชุมด่วนน่ะ งั้นเรามาเริ่มเรียนกันเลยนะ”

****************************************

“นี่เธอใช้เจ้างี่เง่านั้นออกไปข้างนอกอีกแล้วเหรอคาร่า” เบลลาทริกซ์ถามเมื่อเห็นปีเตอร์เดินพ้นประตูออกไป “เธอกำลังจะหาเรื่องเดือดร้อนมาให้พวกเรานะ!!”
คาร่าหันมามองเบลลาทริกซ์ที่ยืนทำหน้าบึ้งอย่างรำคาญ “ชั้นก็แค่ขอให้ออกไปทำอะไรให้นิดหน่อยเท่านั้น ถ้าจะงี่เง่าจนทำให้ตัวเองถูกจับได้มันก็ช่วยไม่ได้” คาร่าพูดเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาทำเอาเบลลาทริกซ์แทบเต้น
“มันช่วยไม่ได้ได้ยังไง!! ก็ในเมื่อสิ่งที่เธอทำมันสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่น!!!”
คาร่าถอนใจอย่างเบื่อหน่าย “เธอนี่น่าเบื่อจังเลยนะเบลลาทริกซ์ แทนที่จะเอาเวลาไปสนใจเรื่องที่มันสำคัญ ๆ กลับมาสนใจแต่เรื่องที่ไร้สาระพวกนี้!!!”
“นี่มันไม่ใช่เรื่องไร้สาระเลยนะคาร่า!! ถ้าเธอไม่รู้หรือว่าลืมไปแล้วล่ะก็ ชั้นจะย้ำให้เธอฟังอีกครั้ง!!! ถ้าเจ้างี่เง่านั่นถูกมือปราบมารจับได้ เจ้าญาตินอกคอกของชั้นก็จะเป็นอิสระ!!”
“แล้วยังไงล่ะ...” คาร่าเลิกคิ้ว “...มันก็ยังไม่เกี่ยวกับชั้นอีกนี่ ใช่มั้ย?”
“คาร่า!!!”
“เอาล่ะ ถ้าเธอไม่มีธุระอะไรแล้ว ชั้นก็ขอตัวก่อนนะ” คาร่าหันหลังให้กับเบลลาทริกซ์ “ชั้นมีเรื่องอีกมากมายที่ต้องทำ ไม่มีเวลามาคุยเรื่องไร้สาระกับเธอ”
“เธอ!!!...คาร่า!!!”

ความเงียบสงบกับมาเยือนอีกครั้ง คาร่าที่ยืนหลบอยู่ที่มุมมืดมองตาเบลลาทริกซ์ผู้โกรธเกรี้ยวที่เดินไปอีกทาง “ชั้นไม่โง่ถึงขนาดไม่รู้หรอกว่ากำลังทำอะไรอยู่เบลลาทริกซ์” เธอเหม่อมองไปด้านหน้าแล้วถอนใจ “นี่ถือว่าเป็นของขวัญสำหรับชั้นแล้วกันนะ ของขวัญที่จะทำให้เธอมีความสุขอีกครั้ง...” ดวงตาสีฟ้าสดใสกลายเป็นเย็นเยียบในทันใด “...ก่อนที่ของขวัญอีกชิ้นหนึ่งจากชั้น มันจะทำให้เธอเจ็บปวดจนแทบจะขาดใจ!!”

****************************************

“วันนี้ เราคงจะพอกันแค่นี้แหล่ะจ๊ะ” ก่อนหน้าที่จะหมดเวลาประมาณ 15 นาที จูเลียน่าก็เดินกลับมาที่โต๊ะทำงาน เธอนั่งลงกวาดตามองเด็ก ๆ ที่พากันเก็บหนังสืออย่างกระตือรือร้น “แต่ว่าก่อนที่เราจะเลิกเรียนกัน ครูอยากจะให้คนที่เสกคาถาผู้พิทักษ์ไม่ผ่านไม่วันก่อนออกมาทดสอบกันอีกที” ออโรร่าหันไปมองหน้าเฮอร์ไมโอนี่อย่างกังวล “ใครพร้อม ก็ออกมาก่อนได้เลยจ๊ะ”

เพราะเคยผิดพลาดมาหลายต่อหลายครั้ง ออโรร่าจึงไม่ยอมขยับตัวจนกระทั่งถูกเรียกชื่อ เธอเดินไปหยุดหน้าชั้นอย่างกังวล ยิ่งเห็นว่าเพื่อนคนอื่นสามารถเสกออกมาได้ก็ยิ่งไม่สบายใจ
“ทำใจให้สบาย ๆ สิออโรร่าอย่าเกร็ง” จูเลียน่าปลอบเมื่อเห็นใบหน้าที่เริ่มเผือดสีของเด็กสาว
“คิดถึงความรู้สึกที่เธอเสกได้เมื่อคืนนี้สิออโรร่า” รอนตะโกนบอก จริงสินะ…ความรู้สึกเมื่อคืนนี้ ออโรร่าหลับตา สูดลมหายไปใจลึก ๆ “เอกซ์เปกโต พาโตรนุม!!”

****************************************

“โอ๊ย!! หิว ๆๆๆๆๆ วันนี้จะมีอะไรกินบ้างน้า” รอนบ่นไปมือก็ลูบท้องที่เริ่มส่งเสียงโครกครากไปมาก
“ขอร้องเถอะรอน นายหัดคิดถึงเรื่องอื่นมากกว่าเรื่องกินบ้างได้มั้ย” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างหงุดหงิด
“คิดถึงเรื่องอื่นนอกจากเรื่องกินงั้นเหรอ เธออย่าถามอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้หน่อยเลยเฮอร์ไมโอนี่” รอนแกล้งทำท่าตกอกตกใจ “เธอก็รู้นี่ว่าสำหรัยชั้นแล้ว เรื่องกินสำคัญมากกว่าอะไรทั้งหมด” ออโรร่าหัวเราะคิกเมื่อเห็นเฮอร์ไมโอนี่ค้อนขวับ

“มีอะไรหรือเปล่าแฮร์รี่ ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่หันมาถามแฮร์รี่ที่ค่อย ๆ ก้าวเท้าเดินช้า ๆ ด้วยท่าทางครุ่นคิด แฮร์รี่มองตามออโรร่าที่โดนรอนลากเข้าไปที่ห้องโถงใหญ่ “เธอเห็นมั้ยเฮอร์ไมโอนี่”
“เห็น? เห็นอะไร”
“ก็ผู้พิทักษ์ของออโรร่าน่ะสิ”
“ผู้พิทักษ์ของออโรร่าเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ครุ่นคิด “จะว่าไปเขาก็ทำได้ดีกว่าเมื่อคืนนี้นะ เป็นรูปเป็นร่างมากกว่าเมื่อคืนนี้เยอะเลย”
“เธอเห็นแค่นั้นเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ย่นคิ้ว “เธอหมายความว่ายังไงกันแฮร์รี่”
“ตอนที่เธอได้เห็นผู้พิทักษ์ของออโรร่าเธอไม่เห็นอะไรบ้างเหรอเฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่ไม่บอกว่าตนเองได้เห็นอะไรบ้าง เขาเพียงแค่พูดอ้อม ๆ “แม้ออโรร่าจะเสกได้ไม่ 100% แต่ชั้นก็พอจะจับเค้าได้ว่าผู้พิทักษ์ที่ออโรร่าเสกขึ้นมานั้นเป็นตัวอะไร”

****************************************

“ชั้นว่าประกาศนี่มัน...ผิดนะ”
“จริงด้วย นั่นมันไม่ใช่วันหยุด มันเป็นวันพฤหัสนี่“
“แต่ดูนั่นสิ ศ.ดัมเบิ้ลดอร์ลงชื่อด้วยนะ เพราะงั้นมันไม่มีทางผิดแน่” ทุกคนทำหน้างง ๆ “ไปฮอกมี้ดวันพฤหัสเนี่ยนะ ไม่มีทาง”

มัลฟอยมองประกาศการไปเที่ยวฮอกมี้ดครั้งต่อไปที่ติดอยู่ไว้หน้าห้องโถงใหญ่แล้วถอนใจอย่างกังวล เมื่อหลายวันก่อนมารดาของเขาส่งจดหมายมาหาพร้อมกับกำชับให้เขาแจ้งกลับไปให้ทราบถึงเรื่องวันที่ได้ไปเที่ยวฮอกมี้ดในครั้งต่อไปในทราบ เขาเดินกลับไปที่โต๊ะอาหาร หยิบปากกาขนนกและกระดาษขึ้นมาแล้ววางปากกาลงไปใหม่ หวนคิดถึงข้อความหนึ่งที่มันฝังแน่นอยู่ในใจ ‘...แม่หวังว่าลูกคนจะพาเด็กสาวคนนั้นไปหาแม่ที่ฮอกมี้ด แม่จะได้รู้ว่าเธอเหมาะสมกับลูกไหม’ มัลฟอยถอนใจ แม้จะกังวลแต่นี่ก็คือทางที่เขาเลือก เขาหยิบปากกาขึ้นมาเขียนลงไป

Create Date : 17 พฤษภาคม 2550

Last Update : 17 พฤษภาคม 2550 13:56:23 น.

3 comments

Counter : 608 Pageviews.

ดีใจจังมาต่อแล้ว หนุกมากเลย แล้วมาต่อเร็วๆนะ

โดย: มิลัน IP: 203.172.114.7 วันที่: 23 พฤษภาคม 2550 เวลา:20:35:09 น.

ได้อ่าน 2 เรื่องเลย ดีใจจังค่ะ

หนุกมากๆๆเลยค่ะ

ขอบคุณค่ะ :D

โดย: Muay IP: 58.8.86.95 วันที่: 21 มิถุนายน 2550 เวลา:15:09:33 น.

เราติดตามจาก 212 แล้วก็ชอบมากเลย

โดย: kajeab IP: 124.121.4.168 วันที่: 31 กรกฎาคม 2550 เวลา:16:09:04 น.

ღMember Zoneღ