Bloggang.com : s_sut : ตอนที่ 33.3 ความฝันหรือ...?

ตอนที่ 33.3 ความฝันหรือ...?

ตอนที่ 33.3 ความฝันหรือ...?

เคร้ง!!!
“แค่ก ๆๆๆ!!!”
ปฏิกิริยาของแต่ละคนแตกต่างกัน มีดกับส้อมหลุดจากมือของเฮอร์ไมโอนี่ทันทีที่ได้ยิน ออโรร่าสำลักน้ำที่กำลังดื่มอยู่ ส่วนรอนที่กำลังยื่นมือไปตักสลัดจากชามกลางโต๊ะก็แข็งค้างอยู่อย่างนั้น (ส่วนคนอื่น ๆ ที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ ต่างก็พากันตะลึงไม่แพ้กัน “เฮอร์ไมโอนี่มีแฟนแล้ว ล้อเล่นน่า!!!” )

“เมื่อกี้นายว่ายังไงนะแฮร์รี่ พูดใหม่อีกครั้ง” รอนถามเสียงเรียบ มือที่ยื่นออกไปหดกลับมา วางส้อมลงกับจานช้า ๆ
แฮร์รี่กลืนน้ำลาย เขามองหน้าเฮอร์ไมโอนี่กับออโรร่าที่ทำหน้าตกใจไม่แพ้กัน “ชั้นถามว่า ‘เฮอร์ไมโอนี่ เธอมีแฟนแล้วใช่มั้ย’ ”
“หืมมม เป็นคำถามที่น่าสนใจนี่ ว่าแต่นายรู้ได้ยังไงกันแฮร์รี่” รอนถามด้วยท่าทางสบาย ๆ เหมือนไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร แต่คนอื่น ๆ พากันขยับตัวอย่างอึดอัด บางคนที่ทานอาหารเสร็จแล้ว ต่างก็รีบเผ่นหนีกันเป็นแถว โดยเฉพาะเด็กกริฟฟินดอร์
“ชั้นได้ยินเฮอร์ไมโอนี่คุยกับออโรร่าเมื่อคืนนี้”
เฮอร์ไมโอนี่กับออโรร่าสะดุ้งเฮือก เมื่อคืน? ทั้ง ๆ ที่คิดว่าปลอดคนแล้ว แต่คนที่ไม่อยากให้ได้ยินมากที่สุดกลับมาได้ยินจนได้!!!

“นายได้ยินว่าอะไรบ้างเหรอแฮร์รี่”
“ก็ได้ยินออโรร่าถามเรื่องที่เฮอร์ไมโอนี่เลิกกับแฟนน่ะ”
“หืมม มีแฟนแล้ว แต่เลิกกันแล้วเหรอ ทำไมล่ะเฮอร์ไมโอนี่” เฮอร์ไมโอนี่พูดไม่ออก เธอคว้ามือออโรร่าที่นั่งอยู่ข้าง ๆ มากำไว้แน่น “ว่าแต่แฟนเธอเป็นใครกันเหรอเฮอร์ไมโอนี่ ช่วยบอกพวกเราหน่อยสิ ได้มั้ย”
“กะ...ก็ ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรนี่”
“ไม่ใช่เรื่องสำคัญ?”
“โธ่รอน เฮอร์ไมโอนี่เขาก็เลิกกับแฟนเขาไปแล้วนี่ เธอจะอยากรู้ไปอีกทำไมกันล่ะ” ออโรร่าท้วง
“อืมม จะว่าไป เธอก็รู้ใช่ไหมออโรร่า ว่าแฟนของเฮอร์ไมโอนี่เป็นใคร” รอนหันมาถาม
ออโรร่าสะดุ้ง “อะ...เอ่อ...”
“บอกหน่อยสิ ว่าเป็นใคร”
“คือ...ชั้นบอกไม่ได้หรอกรอน”
“ทำไม”
“ก็มันไม่ใช่เรื่องของชั้นนี่ ถ้าเธออยากรู้ก็ถามเฮอร์ไมโอนี่เขาเองสิ ถ้าเขาอยากบอกเธอ เขาก็บอกเองแหล่ะ” เธอโบ้ยไปที่เพื่อน
“แต่เขาบอกเธอ”
“เปล่า เขาไม่ได้บอกชั้น” ออโรร่าค้าน “บังเอิญชั้นไปรู้ไปเห็นเรื่องของเขาเข้าก็เท่านั้น เขาไม่ได้บอกอะไรชั้นเลย”
“แต่พวกเราเป็นเพื่อนกัน เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แค่นี้ ไม่น่าที่จะปิดกันนี่”
“เพื่อนกัน แล้วจำเป็นที่จะต้องเล่าเรื่องส่วนตัวทุกอย่างให้ฟังเลยอย่างนั้นเหรอรอน!!!” ออโรร่าชักโมโห น้ำเสียงที่ดังเรียกความสนใจของใครหลาย ๆ คนให้หันมา “แล้วตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่เขาก็เพิ่งเลิกกับแฟนไป เขากำลังเสียใจอยู่ เธอจะมาเซ้าซี้ให้มันได้อะไรกันนะ!!!”
ทั้งห้องโถงต่างพากันเงียบกริบ สายตาทุกคู่มองไปยังเด็กสาวผู้ (ที่เคย) อ่อนหวานในสายตาของทุกคนเป็นตาเดียว แฮร์รี่ย่นคิ้ว เมื่อเห็นดวงตาคู่สีฟ้าเริ่มกลายเป็นสีเข้มขึ้น แต่ยังไม่ทันที่เขากับรอนจะเอ่ยอะไรต่อไป ออโรร่าก็ลุกขึ้นดึงเฮอร์ไมโอนี่ออกไปจากห้องโถงโดยไม่สนใจใครอีกต่อไป

**********************

“ให้ตายเถอะ อีตาบ้านั่น...” ออโรร่าเดินไปบ่นไป มือก็ยังคงกำมือเฮอร์ไมโอนี่ไม่ปล่อย เฮอร์ไมโอนี่เลยต้องกระตุกแขนเบา ๆ “ออโรร่า”
“โอ๊ะ ขอโทษทีเฮอร์ไมโอนี่” ออโรร่ามองหน้าเฮอร์ไมโอนี่ “ขอโทษนะเฮอร์ไมโอนี่” เธอพูดเสียงอ่อย
“เรื่องอะไรเหรอ”
“ก็เป็นเพราะชั้น ถ้าเมื่อคืนชั้นไม่ดื้อที่จะพูดกับเธอ...”
“ไม่ใช่เพราะเธอหรอกออโรร่า” เฮอร์ไมโอนี่ยิ้ม “ถึงยังไง สองคนนั่นก็ต้องรู้อยู่ดี ไม่ว่าจะรู้ตอนนี้หรือตอนไหน มันก็มีค่าเท่ากันแหล่ะ”
“นี่ ตกลงเธอจะเลิกกับเขาแน่ใช่ไหม”
เฮอร์ไมโอนี่หน้าหมองลง “ชั้นจะลองคุยกับเขาอีกสักครั้ง”
ออโรร่ายิ้มร่า นั่นหมายความว่า มีโอกาสที่พวกเขาจะกลับมาคืนดีกันอีกครั้ง “เธอจะคุยกับเขาเมื่อไหร่”
“ชั้นนัดกับเขาไว้คืนนี้” ออโรร่าทำท่าจะพูด แต่... “แต่ดูจากเหตุการณ์เมื่อกี้นี้แล้ว คงต้องเลื่อนออกไปก่อน”
ออโรร่าขมวดคิ้ว “ทำไมล่ะ”
“ถ้าคืนนี้ชั้นหายไปล่ะก็ รอนต้องตามดูชั้นแน่ว่าชั้นหายไปไหน” ออโรร่านึกไปถึงของชิ้นหนึ่ง...แผนที่ตัวกวน “ชั้นคงต้องเลื่อนไปเป็นพรุ่งนี้เช้า ก่อนที่สองคนนั่นจะตื่น”
“เออ แล้วตกลง แฮร์รี่รู้หรือเปล่านะว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร” ออโรร่านึกขึ้นมาได้
เฮอร์ไมโอนี่เม้มปาก “คงจะไม่นะ เพราะถ้ารู้ เขาคงจะโวยวายออกมาแล้ว”

*********************

“นายก็ไม่รู้เหรอว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใครแฮร์รี่” รอนถามแฮร์รี่ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ตอนนี้พวกเขาทั้งสองมาเดินเล่นกันที่ริมทะเลสาบ (ตามคำชวนของแฮร์รี่) ก่อนที่จะหยุดพักใกล้พุ่มไม้ใหญ่
“ไม่นะ ตอนที่สองคนนั่นคุยกัน พวกเขาไม่ยอมเอ่ยชื่ออีกฝ่ายเลย”
รอนหยิบกิ่งไม้แห้งที่ตกอยู่มาหักเล่น “ก็แปลกนะ ทำไมเฮอร์ไมโอนี่ต้องปิดเราด้วย”
“ชั้นเองก็ไม่เคยเห็นมีวี่แววเลยว่าเฮอร์ไมโอนี่จะมีแฟน”
“กะอีแค่มีแฟน ทำไมต้องปิดเราด้วยนะ” รอนขว้างกิ่งไม้ในมือทิ้ง ยิ่งปกปิดอย่าง ยิ่งอยากจะรู้ “นี่แฮร์รี่ เอาแผนที่มายืมหน่อยสิ”
“แผนที่? นี่นาย...คิดจะตามติดเฮอร์ไมโอนี่เหรอรอน”
“ชั้นอยากรู้ว่าไอ้หมอนั่นเป็นใคร”
“แต่ชั้นว่าอย่างนี้มันไม่เหมาะนะรอน มันเป็นเรื่องส่วนตัวของเขา...” ถึงจะอยากรู้ยังไง เขาก็ไม่กล้าทำแบบรอนเด็ดขาด (เอ๋ๆๆๆๆ จะว่าไปก่อนหน้านี้คุณน้องก็เพิ่งจะแอบดูออโรร่าไปไม่ใช่หรือจ๊ะ : ^^)
“นายตอบมาคำเดียวแฮร์รี่ จะให้หรือไม่ให้!!”

*********************

หลังจากที่สองหนุ่มจากกริฟฟินดอร์ลับหายเข้าไปในปราสาท ร่างสูงในชุดของสลิธีรินที่นอนราบกับพื้นหญ้าอีกด้านของพุ่มไม้ใหญ่ก็ลุกขึ้น มือข้างหนึ่งกำจดหมายที่เพิ่งได้รับไว้แน่น

ตอนแรกเขาสงสัยถึงสาเหตุของการเลื่อนนัด คิดว่าอีกฝ่ายเพียงอยากซื้อเวลาให้ตัวเอง แต่จากบทสนทนาของเด็กหนุ่มทั้งสองคนทำให้รู้ว่าเรื่องของเขาไม่เป็นความลับอีกต่อไป แต่เรื่องที่ยังเป็นความลับอยู่อีกอย่างคือ สองคนนั่นไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร?

**********************

แม้เวลาจะเกือบ 7 โมงเช้าแล้ว แต่เพราะยังอยู่ในช่วงฤดูหนาว จึงยังไม่สว่างมากนัก และมีนักเรียนตื่นขึ้นมาทานอาหารเช้าเพียงไม่กี่คนเนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุด นักเรียนเกือบทั้งหมดจึงเห็นพ้องต้องกันที่จะซุกตัวอยู่ในผ้าห่มแทนที่จะมาเผชิญอากาศที่หนาวเย็น แต่ที่ริมทะเลสาบ ท่ามกลางอากาศที่เย็นจัด เด็กหนุ่มจากบ้านสลิธีรินยืนรอใครคนหนึ่งอย่างไม่สะทกสะท้านกับอากาศที่หนาวเย็น

เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ ยืนมองเด็กหนุ่มที่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น เธอสูดหายใจเข้าไปลึก ๆ ก่อนจะสาวเท้าก้าวเข้าไป เสียงฝีเท้าที่กระทบกับผืนหญ้า แม้จะเพียงเล็กน้อย แต่ก็ดึงความสนใจของเด็กหนุ่มที่เฝ้ารออยู่แล้วให้หันมา มัลฟอยมองหน้าเฮอร์ไมโอนี่ เขาไม่ทัก ไม่ถามอะไร ได้แต่รอคอยที่จะฟังคำอธิบายทั้งหมด

**********************

ภายในหอกริฟฟินดอร์ที่เงียบสงบ รอนค่อย ๆ ย่องออกไปนั่งที่โซฟาหน้าเตาผิง เขาเหลียวไปที่บันไดเมื่อได้ยินเสียงก้าวเท้าลงมา
“อรุณสวัสดิ์รอน” ปาราวตีเอ่ยทัก “วันนี้ตื่นแต่เช้าเชียวนะ”
“พอดีนอนไม่ค่อยหลับน่ะ พวกเธอเองก็ตื่นเร็วเหมือนกันนี่”
“พวกเราต้องรีบไปทำรายงานที่จะส่งวันพรุ่งนี้น่ะ”
“เอ่อ...แล้วเฮอร์ไมโอนี่ตื่นหรือยัง”
“ตื่นแล้ว เห็นออกไปไหนก็ไม่รู้ตั้งแต่เช้า”
“เหรอ” นึกแล้วไม่มีผิด ถ้าเขาเดาไม่ผิด เฮอร์ไมโอนี่ต้องแอบไปหาไอ้หมอนั่นแน่ ๆ
“อ๊ะ...ลาเวนเดอร์มาแล้ว ชั้นไปก่อนนะ”

หลังจากที่ลาเวนเดอร์กับปาราวตีพ้นออกไปจากหอแล้ว รอนรออีกสักแป๊บหนึ่ง หลังจากแน่ใจว่าไม่มีใครโผล่ออกมาแน่ เขาก็หยิบแผนที่ที่แฮร์รี่ให้ยืมอย่างไม่เต็มใจนักขึ้นมา เขาเอาไม้กายสิทธิ์แต่ที่แผนที่แล้วพึมพำเบา ๆ แผนที่ฮอกวอตส์ก็ปรากฏขึ้น
“อยู่ที่ไหนขอเขานะ” รอนบ่นเมื่อลองเปิดดูที่บริเวณห้องสมุดแล้วไม่เจอ เขาลองไปเปิดเรื่อย ๆ ก็ยังไม่พบเพื่อนสาวอีก และก่อนที่เขาจะเปิดไปดูหน้าสุดท้าย แผนที่ก็ถูกดึงออกไปเสียก่อน

************************

“นั่นเหรอเหตุผลของเธอ สาเหตุที่ทำให้เธอบอกเลิกกับชั้น” มัลฟอยถามขึ้นหลังจากที่เฮอร์ไมโอนี่อธิบายถึงสาเหตุที่ขอเลิก “เพียงเพราะว่าครอบครัวของเราต่างกัน นิสัยของเราต่างกันทำให้เราเข้ากันไม่ได้งั้นเหรอ? นั่นน่ะ...ไร้สาระที่สุด!!!”
เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งเมื่อน้ำเสียงที่ราบเรียบในตอนแรกดังลั่นขึ้นมาในทันทีในประโยคสุดท้าย
“คนสองคน มาจากสองครอบครัว จะต่างกันมันก็เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ!! เวลาเกิดปัญหาขึ้นแทนที่จะหันหน้าเข้าหากัน ช่วยกันแก้ปัญหา แต่คนฉลาด ๆ อย่างเธอนี่กลับหันหลังให้กับปัญหา ไม่กล้าเผชิญหน้ากับมันอย่างนั้นเหรอ!! ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอจะขี้ขลาดขนาดนั้น!!”
“ขี้ขลาด? หันหลังให้กับปัญหางั้นเหรอ? ใครกันแน่ที่ทำอย่างนั้น!!! คนที่ไม่ยอมรับฟังคนอื่น!!! ไม่ยอมอ่อนข้อให้กับใคร!!! นั่นน่ะ มันเธอไม่ใช่เหรอ!!!” เฮอร์ไมโอนี่เถียงออกมาอย่างเหลืออด จริงอยู่ว่าปัญหามันเริ่มที่เธอ แต่พอเธออยากจะแก้ปัญหา เขากลับไม่ให้ความร่วมมือนี่ แล้วจะให้เธอทำยังไง ในเมื่อแสดงท่าทีว่าไม่อยากอยู่ด้วยกัน งั้นก็อย่าอยู่ด้วยกันจะดีกว่า

มัลฟอยเสยผมขึ้น พยายามระงับอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้นเรื่อย ๆ เพราะความที่เคยเป็นคนที่ ‘ถูก’ เสมอ ไม่เคยผิด เมื่อต้องมาถูกกล่าวโทษเช่นนี้ยิ่งทำให้เขายิ่งโกรธ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นจริง ๆ อย่างที่เธอพูดก็เถอะ แต่ถ้าเขาไม่ยอมรับสักอย่างใครจะทำไม!! แต่ว่าในวันนี้เขาไม่ได้มาเพื่อทะเลาะ แต่เขามาเพื่อที่จะคืนดีกับเฮอร์ไมโอนี่ แค่เฮอร์ไมโอนี่ ‘ร้อน’ คนเดียวก็พอแล้ว ถ้าเขา ‘ร้อน’ ตามไปอีก สิ่งที่หวังไว้ก็คงจะสูญเปล่า

“จากเหตุผลร้อยแปดที่เธอสรรหามา สรุปง่าย ๆ เลยก็คือเธออยากเลิกกับชั้นใช่มั้ย” มัลฟอยถาม
เฮอร์ไมโอนี่เม้มปากก่อนจะตอบว่า “ใช่”
“ได้! ถ้าเธออยากจะเลิกก็ตามใจเธอ...”
แม้คำตอบจะเป็นอย่างที่เธอต้องการ แต่ก็อดจะใจหายไม่ได้ เมื่อมันหลุดออกมาจากปากของเด็กหนุ่ม
มัลฟอยมองใบหน้าที่เผือดสีของอย่างพอใจ “...แต่ชั้น จะไม่ยอมเลิกกับเธอเด็ดขาด!!”

**********************

“ทำตัวแบบนี้ ไม่น่ารักเลยนะรอน”
“ส่งแผนที่นั่นคืนมาให้ชั้นนะออโรร่า”
“ไม่มีทาง” ออโรร่าค่อย ๆ ม้วนแผนที่อย่างบรรจงแล้วสอดใส่ที่กระเป๋าด้านในของเสื้อแจ็คเก็ต “ชั้นจะไม่คืนมันให้ ตราบใดที่เธอจะยังไม่เลิกเป็นถ้ำมองคนอื่นเขา”
“ชั้นไม่ได้ถ้ำมองใคร” รอนค้าน “ชั้นแค่อยากจะรู้เท่านั้น ว่าตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่เค้าอยู่ที่ไหนและอยู่กับใคร”
“ถ้าอยากรู้ก็เอาไว้ถามเฮอร์ไมโอนี่ดูเองสิ ไม่ใช่มาทำแบบนี้” ออโรร่ามองเด็กหนุ่มที่ลุกขึ้นยืนอย่างขบขัน
“อย่าแม้แต่จะคิดเชียวรอน” เธอเตือนเมื่อเห็นรอนค่อย ๆ ยื่นมือไปหาไม้กายสิทธิ์ที่เสียบอยู่ที่กระเป๋ากางเกง “จริงอยู่ว่าชั้นเข้ามาเรียนที่ฮอกวอตส์นี่ช้ากว่าเธอถึง 5 ปี แต่ดูจากประสบการณ์ในชั้นเรียนและคำชมของพวกศาสตราจารย์แล้ว ชั้นมั่นใจว่าชั้นสู้เธอได้ไม่ยากเลยนะรอน”
รอนทำเสียงเชอะ แต่ก็สะบัดมือกลับมาเพราะปฏิเสธสิ่งที่เธอพูดไม่ได้

***********************

“ไม่เลิก? ทำไม?”
“ก็คนที่อยากจะเลิกมีแต่เธอคนเดียวเท่านั้นนี่เฮอร์ไมโอนี่ ชั้นไม่ได้อยากจะเลิกด้วยสักหน่อย” มัลฟอยพูดอย่างไม่เดือดร้อน มัลฟอยแตะแก้มเด็กสาวที่ยืนมองเขาอย่างสับสนเบา ๆ “ถ้าเธออยากจะเลิกก็ตามใจเธอ แต่ชั้นจะไม่ยอมเลิกกับเธอแน่นอน”
เฮอร์ไมโอนี่มองมัลฟอยที่พูดด้วยท่าทางสบาย ๆ อย่างไม่เข้าใจ ถ้าเธอดื้อที่จะเลิก แต่เขารั้นที่จะยังคงรักษาความสัมพันธ์นี้ไว้ สรุปแล้วผลลัพภ์ที่ได้มันคืออะไร
“แต่ชั้นเตือนเธอก่อนนะคนสวย ว่าชั้นน่ะ เป็นคนขี้หึง ถ้าชั้นบังเอิญได้ไปรู้ว่าเธอ ‘แอบ’ ไปสานสัมพันธ์กับใครเอาไว้ลับหลังชั้นล่ะก็...” เฮอร์ไมโอนี่ขนลุกซู่เมื่อเห็นรอยยิ้มชวนขนลุกบนใบหน้าเด็กหนุ่มจากบ้านสลิธีริน “...ชั้นจะทรมาณไอ้หมอนั่นทั้งเป็น แล้วจะทำให้เธอไม่อยากจะมีชีวิตอยู่บนโลกนี้อีกต่อไปเลย”

Create Date : 25 ธันวาคม 2549

Last Update : 25 ธันวาคม 2549 12:07:21 น.

0 comments

Counter : 558 Pageviews.

ღMember Zoneღ