Bloggang.com : s_sut : ตอนที่ 27.1

ตอนที่ 27.1

ตอนที่ 27 แผน (ร้าย) ของเฮอร์ไมโอนี่

ภายในเลขที่สิบสอง กริมโมลด์เพลซมืดและเงียบสงัด ซิเรียสมองไปรอบ ๆ ตัวอย่างพิศวง แปลก...ไม่มีเสียงพูดคุย...ไม่มีการเคลื่อนไหว...ไม่มีสิ่งใดบ่งบอกว่ามีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่ เขาค่อย ๆ ย่องเข้าไปในครัว นี่ก็ไม่มีใครอยู่ หายไปไหนกันหมดนะ
กึก...กึก...เสียงแผ่ว ๆ ดังมาจากห้องนั่งเล่น แม้จะเสี่ยงเพราะว่าอาจจะมี ‘อะไร’ บางอย่างอยู่ตรงนั้นและคอยจ้องที่จะทำร้าย แต่เขาก็เดินเข้าไปอย่างไม่เกรงกลัว เขาค่อย ๆ ชะโงกหน้าเข้าไปมอง มันมืดเหมือนส่วนอื่นของบ้าน แต่ที่หน้าเตาผิงนั้นมี ‘ใคร’ บางคนนอนฟุบอยู่ตรงนั้น มันไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็น...”รีมัส!!!”

****************************************

“ทำไมกลับช้าจังเฮอร์ไมโอนี่” รอนทักทันทีที่เห็นเฮอร์ไมโอนี่ที่โต๊ะอาหารในตอนเย็น
“พอดีชั้นคุยกับศ.จูเลียน่าอยู่น่ะ ขอโทษนะถ้าทำให้พวกเธอต้องรอ”
“ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่คุยเรื่องอะไรกันเหรอ” แฮร์รี่ถาม
“ก็...เรื่องเรียนนิดหน่อยน่ะ ถ้าสนใจล่ะก็...”
“ไม่ต้องเลย” รอนรีบห้าม “เดี๋ยวมันทำลายต่อมความอยากอาหารของชั้นหมด”
เฮอร์ไมโอนี่ค้อนขวับ เธอหันไปทางแฮร์รี่ “ว่าแต่เมื่อตอนบ่ายเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าแฮร์รี่ ชั้นเห็นเธอกับออโรร่าดู...แปลก ๆ”
”มีเรื่องนิดหน่อยน่ะ”
“เรื่อง?...เรื่องอะไร”
“ก็...มีปัญหากับโชนิดหน่อยเท่านั้น ไม่มีอะไรหรอก” เฮอร์ไมโอนี่ชักสีหน้าทันที

“งั้นที่เขาพูดกันก็จริงน่ะสิ”
“พูดอะไรเหรอรอน” ออโรร่าถาม
“ก็ชั้นได้ยินเขาพูดกันว่าพวกนายทะเลาะกันกลางฮอกมี้ดน่ะ”
“ทะเลาะเลยเหรอ ยัยนั่นคงเข้ามาหาเรื่องพวกเธอล่ะสิใช่มั้ย” เฮอร์ไมโอนี่ถาม แฮร์รี่พยักหน้า “ชั้นนึกแล้วสิ นี่คงจะตัดพ้อต่อว่าทำตัวให้คนอื่นสงสารล่ะสิ น่าเบื่อชะมัด!!!” เธอกระแทกเสียงอย่างหงุดหงิด

“ถ้าปล่อยไว้อย่างนี้คะแนนของแฮร์รี่ก็เสียหมดน่ะสิ” รอนพูด
“คะแนนอะไรเหรอรอน” ออโรร่าสงสัย
“ก็คะแนนนิยมไง...จริงสิ เธอเป็นเด็กใหม่ก็เลยไม่รู้ เมื่อปีที่แล้ว ศ.ดัมเบิ้ลดอร์เขาจัดให้มีการโหวตคะแนนให้ ‘หนุ่มหล่อสาวสวยประจำฮอกวอตส์’ น่ะ ฝ่ายชาย แฮร์รี่กับไอ้ซีดมัลฟอยได้ที่ 1 เท่ากัน ส่วนฝ่ายหญิง โชแชงได้ที่ 1 ส่วนที่ 2 เป็นของเฮอร์ไมโอนี่ที่มีคะแนนห่างกันแค่คะแนนเดียว”
“จริงเหรอ เยี่ยมไปเลย!!”
“แต่ปีนี้จะมีหรือเปล่าก็ไม่รู้ไม่เห็น ศ.ดัมเบิ้ลดอร์พูดถึงเลย”
“มันก็ไม่แน่หรอกแฮร์รี่ ขนาดปีที่แล้วบอกปุ๊บโหวตปั๊บเลย จำไม่ได้เหรอ”

“ถ้าอย่างนั้นเรามากันไว้ก่อนแก้ดีกว่ามั้ย” เฮอร์ไมโอนี่กระซิบ
“ทำยังไงล่ะเฮอร์ไมโอนี่” รอนถาม
“ก็...เอางี้มั้ย เราก็พูดเรื่องที่ยัยนั่นเคยทำแย่ ๆ กับแฮร์รี่ไว้เป็นการปล่อยข่าวไงล่ะ พูดบ่อย ๆ เข้าเดี๋ยวก็ลือกันไปเองแหล่ะ”
“มันจะดีเหรอเฮอร์ไมโอนี่ ถ้าทำยังงี้ทางโน้นจะเสียหายนะ” ออโรร่าไม่เห็นด้วย
“เราไม่ได้แต่งเรื่องขึ้นมาเองนะออโรร่า เราแค่พูดความจริงเท่านั้น”
“วันนี้ที่ฮอกมี้ดน่ะ เห็นเขาพูดกันว่าแฮร์รี่ก็พูดทำนองว่ามิสแชงเจ้าชู้ คบผู้ชายทีเดียวหลายคนด้วยไม่ใช่เหรอ” รอนหันไปถาม
“ใช่ ก็สองคนนั้นอยากมาว่าออโรร่าก่อนทำไม แล้วชั้นก็พูดความจริงด้วย ไม่ได้กล่าวหาสักหน่อย”
“งั้นตกลงเอาตามนี้แล้วกัน”

เฮอร์ไมโอนี่แอบมองไปทางโต๊ะสลิธีริน เห็นมัลฟอยกำลังนั่งคุยอยู่กับเฮลีน่าและหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “นี่ชั้นมีเรื่องของเฮลีน่าจะบอกแหล่ะ”
“ไม่อยากฟัง” รอนสวน
“ก็อย่าฟังสิ!! ชั้นไม่ได้ก็คิดจะเล่าให้เธอฟังนี่” เฮอร์ไมโอนี่สวนกลับ รอนหน้าหงิก “ชั้นรู้แล้วล่ะว่าเฮลีน่าเป็นใคร”
“ใครล่ะ” แฮร์รี่ถาม
“แม่ของเฮลีน่าเป็นคนตระกูลแบล็คล่ะ”
“ตระกูลแบล็คเหรอ” ออโรร่าสงสัย
“ตระกูลแบล็คน่ะเป็นตระกูลที่เก่าแก่ที่สุด แล้วคนในตระกูลนั้นก็เป็นเหมือนกับตระกูลมัลฟอย เป็นพวกหัวสูง...ภูมิใจในสายเลือดอันสูงส่งของตัวเอง” รอนพูดลอย ๆ เฮอร์ไมโอนี่หมั่นไส้ ไหนว่าจะไม่ฟังแล้วตอบทำไมกัน!!
“ฮะ...แฮ่ม” แฮร์รี่กระแอม
“เอ่อ...ยกเว้นอยู่คนหนึ่ง” รอนรีบพูดต่อ
“ทำไมต้องยกเว้นด้วยล่ะ” ออโรร่างง รอนกับเฮอร์ไมโอนี่มองหน้ากัน คนที่จะตอบคำถามนี้มีเพียงคนเดียวเท่านั้น

“เธอจำได้มั้ยที่ชั้นบอกว่ามีพ่อทูนหัวอยู่คนหนึ่ง” แฮร์รี่กระซิบ ออโรร่าสงสัย ทำไมต้องกระซิบด้วย?
“จำได้ เธอบอกว่าเขาเป็นเพื่อนสนิทของคุณพ่อเธอ”
“เขาเป็นคนตระกูลแบล็ค เป็นทายาทคนสุดท้ายของตระกูล”
“ก็ไหนเธอบอกว่าเขาเป็นเหมือนตระกูลมัลฟอยยังไงล่ะ” ออโรร่างงหนักกว่าเดิม คนจากบ้านสลีธีรินเป็นพ่อทูนหัวของแฮร์รี่งั้นเหรอ?
“เขาเป็นเลือดบริสุทธิ์คนหนึ่งที่ได้อยู่กริฟฟินดอร์” ออโรร่าขมวดคิ้ว “ก็เหมือนรอนน่ะออโรร่า ครอบครัวของรอนก็เป็นพวกสายเลือดบริสุทธิ์เหมือนกัน แต่ทุกคนในครอบครัวของรอนได้อยู่กริฟฟินดอร์กันหมด”
“งั้นเหรอ” ค่อยหายงงหน่อย ออโรร่าบอกกับตัวเอง แล้วก็ต้องตกใจเมื่อแฮร์รี่พูดขึ้น
“ตอนนี้เขาหนีคดีอยู่ เขาเป็นนักโทษที่กระทรวงเวทมนตร์ต้องการตัวมากที่สุด...แต่เขาไม่ได้มีความผิดอย่างที่คนอื่นคิดหรอก” แฮร์รี่รีบบอกเมื่อเห็นเธอตกใจ “เขาโดนปรักปรำน่ะ”
“อ๋อ”
“อย่าไปพูดเรื่องเขากับใครนะออโรร่า” แฮร์รี่ขอร้อง
“ได้จ๊ะ”
“ขอบคุณมาก”

“ว่าแต่ว่าเฮอร์ไมโอนี่ งั้นก็ไม่แปลกอะไรนี่ที่เฮลีน่าจะได้อยู่สลิธีริน” แฮร์รี่บอก
“นั่นแหล่ะที่แปลก”
“แปลกตรงไหนก็เฮลีน่าเป็นพวกเลือดบริสุทธิ์” แฮร์รี่งง เขาเริ่มหงุดหงิดเมื่อเห็นเด็กสาวอมยิ้มทำท่าเหมือนรู้ดีไปหมดทุกอย่าง โดยบอกรายละเอียดออกมาทีละนิดทีล่ะหน่อย ซึ่งนั่นทำให้เขาเป็นเหมือน ‘คนโง่’ ในสายตาของเจ้าหล่อน
“ถ้าอยากจะพูดอะไรก็พูดมาเลยเฮอร์ไมโอนี่ ถ้าไม่อย่างนั้นก็เงียบไปเลย” เขาพูดเสียงขุ่น
เฮอร์ไมโอนี่รีบชะโงกหน้าเข้ามากระซิบทันทีเหมือนเห็นแฮร์รี่ (กับรอน) ทำท่าจะทนไม่ไหว “พ่อของเฮลีน่าเป็นมักเกิ้ลล่ะ!!!”

“หา!!!!!” แฮร์รี่กับรอนร้องเสียงดังลั่นทำเอาคนในห้องโถงต่างพากันหันมามอง
“มีอะไรหรือเปล่าพอตเตอร์ วีสลีย์” เสียงศ.มักกอนนากัลร้องถามมาจากโต๊ะอาจารย์
“มะ...ไม่มีอะไรครับ” แฮร์รี่รีบตอบ
“งั้นช่วยกรุณาลดเสียงลงหน่อย จะได้ไม่รบกวนคนอื่น ๆ “
“ครับ ขอโทษด้วยครับอาจารย์”

“พูดเป็นเล่นไปเฮอร์ไมโอนี่”
“ชั้นไม่ได้พูดเล่นนะแฮร์รี่”
“ถ้าเด็กคนนั้นไม่ใช่พวกเลือดบริสุทธิ์แล้วจะได้ไปอยู่สลิธีรินได้ยังไงกัน” รอนพูด เฮอร์ไมโอนี่เลิกคิ้วเหมือนจะถามว่า ‘ลืมไปแล้วเหรอ’ รอนนึกขึ้นได้
“จริงสิแฮร์รี่ นายเองก็เกือบจะได้ไปอยู่สลิธีรินนี่!!!” แฮร์รี่ตาเขียว ทำไมพวกนี้ชอบมารื้อฟื้นอดีตของคนอื่นจังนะ

“เอ๊ะ...เธอก็เกือบได้ไปอยู่สลิธีรินเหมือนกันหรือแฮร์รี่” ออโรร่าถาม
“ใช่ ส่วนชั้นก็เกือบได้ไปอยู่เรเวนคลอแน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่บอก
“ชั้นเองก็เกือบได้ไปอยู่สลิธีรินเหมือนกัน”
“เอ๋?” ทั้งสามหันมามองออโรร่าเป็นตาเดียว
“จริง ๆ นะ ชั้นไม่ได้โกหก”
“ทำไมล่ะ” รอนถาม
“ชั้นเองก็งงอยู่เหมือนกัน แต่หมวกคัดสรรบอกกับชั้นว่า ‘แม่หนู...ในตัวของเธอมีสายเลือดของทั้งพ่อและแม่ไหลเวียนอยู่...’ “ (“ของมันแน่อยู่แล้ว โอ้ย!!!” รอนร้องเสียงหลงเมื่อโดนเฮอร์ไมโอนี่เขกหัวดังโป๊ก!!! “อย่าพูดมากน่ารอน ฟังเงียบ ๆ”) “ ‘…สายเลือดของแม่เรียกร้องให้อยู่สลิธีริน แต่สายเลือดที่ดื้อดึงของพ่อต้องการให้อยู่กริฟฟินดอร์’ ”
ทั้งสามงง สายเลือดของพ่อและแม่เหรอ?

“เดี๋ยวสิ!! พ่อกับแม่ของเธอเป็นสควิปไม่ใช่เหรอ” รอนท้วง
“นั่นสิ” แฮร์รี่เห็นด้วย “เธอเคยบอกว่าทุกคนในครอบครัวของเธอเป็นสควิปทั้งหมด แล้วก็ไม่เคยมีใครมีเวทมนตร์เลยไม่ใช่เหรอ”
“ใช่ ชั้นเองก็งงเหมือนกัน ไม่รู้ว่าหมวกคัดสรรหมายถึงอะไร คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก”
“แล้วทำไมเธอถึงมาอยู่กริฟฟินดอร์ล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“ก็ก่อนหน้าที่จะคัดสรรน่ะ ชั้นได้คุยกับ ศ.ดัมเบิ้ลดอร์ แล้ว ศ.ดัมเบิ้ลดอร์บอกชั้นว่าตอนคัดสรรน่ะ อย่าปิดบังความคิดอะไรทั้งนั้น ถ้าต้องการอะไรก็ให้บอกไปตรง ๆ ตอนนั้นชั้นไม่รู้หรอกว่ากริฟฟินดอร์กับสลิธีรินต่างกันยังไง ตอนที่หมวกคัดสรรลังเลอยู่นั้นชั้นเองก็ใจไม่ดีเพราะไม่รู้ว่าชั้นทำอะไรผิดถึงทำให้หมวกคัดสรรตัดสินใจไม่ได้ พอชั้นมองไปที่ ศ.ดัมเบิ้ลดอร์ ศ.ดัมเบิ้ลดอร์เขาก็ยิ้มให้แล้วพยักหน้า ชั้นก็เลยคิดว่าเป็นไงเป็นกันลองเสี่ยงดู แล้วชั้นก็เลยบอกกับหมวกว่าอยากอยู่กริฟฟินดอร์” ทั้ง 3 อึ้ง
“นี่...มันหมายความว่ายังไงเหรอ” รอนหันไปถามเฮอร์ไมโอนี่ที่นั่งงงอยู่ไม่แพ้กัน เฮอร์ไมโอนี่ส่งสายตาขุ่นเขียวมาให้ ‘ถ้านายอยากรู้ก็ไปถามหมวดคัดสรรเอาเองสิยะ!!’

“งงแฮะ” แฮร์รี่บอกพร้อมกับกุมขมับ “พอได้ยินอย่างนี้แล้วชั้นชักสงสัยว่าหมวกคัดสรรเอาอะไรเป็นตัววัดว่าใครควรจะอยู่ที่บ้านไหน อย่างสลิธีรินที่ว่าเป็นบ้านสำหรับสายเลือดบริสุทธิ์เท่านั้น ยังมีเฮลีน่าที่เป็นเลือดผสมเข้าไปอยู่ได้เลย”
“หรือว่าเขาไม่ได้วัดที่สายเลือดกัน” รอนบอก “แต่เขาวัดที่จิตใจของคน ๆ นั้น”
“เป็นไปไม่ได้หรอกรอน” เฮอร์ไมโอนี่รีบท้วง “เฮลีน่านิสัยออกจะน่ารักขนาดนั้น ไม่มีทางที่เป็นคนไม่ดีไปได้หรอก”
“ถ้าอย่างนั้นเธอลองบอกชั้นหน่อยสิว่าเป็นเพราะอะไร ‘แม่คนรู้มาก’ “
ดวงตาของเด็กสาวเป็นประกายวาววับขึ้นมาทันที “อย่า–เรียก–ชั้น–อย่าง-นั้น” เธอเน้นหนักทุกคำพูดทำเอารอนต้องกลืนน้ำลายอย่างผวา
“ขะ...ขอโทษ”

“ว่าแต่...เธอเคยพูดเรื่องนี้กับใครมาก่อนหรือเปล่าออโรร่า” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
ออโรร่าพยักหน้า “ชั้นเคยบอก ศ.ดัมเบิ้ลดอร์ แต่ ศ.ดัมเบิ้ลดอร์ได้แต่ยิ้ม ๆ แล้วบอกว่าหมวกคัดสรรน่ะอายุมากแล้ว ก็เลยพูดจาเละเทะไปหน่อย”
รอนเบะปาก “อายุมากเหรอ? งั้นก็คงเหมือนดัมเบิ้ลดอร์แหล่ะ เป็นตาแก่เจ้าเล่ห์ ไม่เคยพูดอะไรเลยทั้ง ๆ ที่รู้ เห็นพวกเราเป็นเด็กอยู่วันยังค่ำ คนอะไรหัวโบราณชะมัดยาก“
“โอ้...งั้นเหรอ ชั้นจะถือว่านั่นเป็นคำชมนะมิสเตอร์วีสลีย์”

ทั้งกลุ่มสะดุ้งเฮือกเมื่อผู้ที่ถูกเอ่ยถึงมายืนอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ พวกเขาเงยหน้าขึ้นมองเห็น ศ.ดัมเบิ้ลดอร์ยืนยิ้มอยู่ข้างหลังรอนอย่างอารมณ์ดี (เหมือนเดิม) “นานแล้วนะเนี่ยที่ชั้นไม่ได้ยินคนอื่น ‘ชม’ ชั้นต่อหน้าอย่างนี้” รอนยิ้มแหย ในขณะที่คนอื่น ๆ ต่างพากันยิ้มไม่ออกไปตาม ๆ กัน ศ.ดัมเบิ้ลดอร์หันไปพูดกับออโรร่า “มิสเดมมิ่ง เดี๋ยวถ้าเธอทานอาหารเสร็จแล้วล่ะก็ไปพบชั้นหน่อยนะ”
“ได้ค่ะ ศ.”
“ส่วนพวกเธอทั้ง 3 จะไปด้วยก็ได้นะ ชั้นไม่ห้าม”
“ครับ/ค่ะ”

****************************************

“...มัส...รีมัส...รีมัส...” เสียงเรียกอย่างห่วงใยทำให้รีมัสต้องค่อย ๆ ลืมตาอย่างยากลำบาก
“ซิ...เรียส...” เขาเรียกอีกฝ่ายเสียงแผ่วทันทีที่เห็น
ซิเรียสยิ้มอย่างยินดี “ฟื้นแล้วเหรอ เป็นยังไงมั่ง”
รีมัสค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่งอย่างงง ๆ และเจ็บปวด “เกิดอะไรขึ้นน่ะ”
“นั่นชั้นต้องถามนายมากกว่า” เขาบอก มือประคองให้อีกฝ่ายลุกนั่งอย่างระวัง “ชั้นกลับมาก็เห็นนายนอนกองอยู่หน้าเตาผิงโน่น…เดี๋ยวชั้นไปหาอะไรร้อน ๆ มาให้นายดื่มหน่อยดีกว่า รอแป๊บนะ”
รีมัสยังคงงง เขาเดินไปนั่งที่โซฟาและพยายามนึกว่าเกิดอะไรขึ้นถึงทำให้เขาหมดสติ รีมัสซบหน้าลงกับฝ่ามือ เขาจำได้ว่าเขานั่งทำงานอยู่ในห้องตลอดบ่ายเลยนี่น่า จนกระทั่ง....ใบหน้าของรีมัสซีดเผือดลงทันทีที่นึกออก

“ว่าไงล่ะตกลงนายเป็นอะไรไป” ซิเรียสถามพลางยื่นแก้วน้ำให้ “อ่ะ...ดื่มน้ำอุ่นหน่อยแล้วกัน”
“เอ่อ...สงสัยชั้นคงหน้ามืดไปหน่อยน่ะ” มือข้างหนึ่งค่อย ๆ ดึงเสื้อคลุมให้ปกปิดบาดแผลที่บนมืออีกข้างหนึ่งอย่างระวังไม่ให้อีกฝ่ายเห็น “สงสัยชั้นคงทำงานหนักไปหน่อย”
ซิเรียสขมวดคิ้ว เนื่องจากว่าอีกฝ่ายเอาแต่ก้มหน้านิ่งเขาจึงไม่ทันสังเกตเห็นอาการผิดปกติที่เกิดขึ้น “นายก็อย่าเอาแต่ทำงานสิ พักผ่อนซะมั่ง” เขามองไปรอบตัว “ว่าแต่ทำไมวันนี้ไม่มีใครมาเลยล่ะ”
“ก็เห็นเขาว่าติดธุระกันน่ะ ก็เลยจะมาพรุ่งนี้”
“งานๆๆๆๆๆๆ เฮ้อ...น่าอิจฉาจังเล้ย ทำไมชั้นถึงไม่มีงานอย่างคนอื่นบ้างนะ” ซิเรียสบ่นอย่างเซ็ง ๆ “นายขึ้นไปพักผ่อนเถอะรีมัส เดี๋ยวจะเป็นหนัก”
“ฮื่อ...” รีมัสรับคำเบา ๆ สิ่งแรกที่จะทำทันทีที่เข้าไปในห้องนั่นคือเขียนจดหมายเล่าเรื่องทั้งหมดให้ดัมเบิ้ลดอร์รับทราบ แต่สำหรับซิเรียสแล้ว...ไม่ว่ายังไงก็พูดไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่ายังไงเขาก็จะไม่บอกซิเรียสเป็นอันขาด!!!

****************************************

“นี่ชั้นต้องเข้าไปด้วยเหรอ” รอนโอดครวญอยู่ที่ทางเข้าห้องอาจารย์ใหญ่
“อย่าเรื่องมากหน่อยเลยน่ารอน” เฮอร์ไมโอนี่ดุ “มาถึงนี่แล้วนะ”
“เข้าไปเถอะรอนไม่เป็นไรหรอก ถ้าดัมเบิ้ลดอร์เขาจะดุก็ต้องดุที่ห้องโถงใหญ่แล้วสิ” แฮร์รี่ปลอบ
“แต่ว่า...” รอนพยายามท้วง แต่ก็ไม่สำเร็จเพราะเฮอร์ไมโอนี่ลากเขาเข้าไป (โดยมีแฮร์รี่คอยช่วยดันด้านหลัง) ทันทีที่ประตูเปิด

****************************************

เพราะเป็นคนแรกที่เหยียบย่างเข้าไปในห้องอาจารย์ใหญ่ (หรือว่าเป็น ‘หน่วยกล้าตาย’ ตามคำพูดอันแสนจะกลัวตายของรอน) แฮร์รี่จึงทันได้เห็นสีหน้าเคร่งเครียดที่นาน ๆ จะได้เห็นสักครั้งจากอัลบัส ดัมเบิ้ลดอร์ แว่บหนึ่งก่อนที่อาจารย์ใหญ่จะส่งยิ้มให้อย่างใจดี “อ้าว...มาแล้วเหรอ เข้ามาสิ”
ศ.ดัมเบิ้ลดอร์โบกมือน้อย ๆ เก้าอี้ที่อยู่ในมุมหนึ่งของห้องลอยมาตั้งอยู่ที่หน้าโต๊ะทำงานอย่างรวดเร็ว “นั่งก่อนสิ”
“ขอบคุณค่ะ/ครับ” ทั้ง 4 คนนั่งด้วยใจเต้นตุ้ม ๆ ต่อม ๆ จะเกิดอะไรขึ้นหนอ?

ศ. ดัมเบิ้ลดอร์ยิ้มเมื่อเห็นอาการกระสับกระส่ายของเด็ก ๆ “เป็นยังไงบ้างมิสเดมมิ่ง เรียนทันเพื่อน ๆ หรือเปล่า” เขาทำไม่รู้ไม่ชี้แล้วหันไปทางออโรร่า
ออโรร่ายิ้ม “ค่ะอาจารย์ ค่อนข้างหนักหน่อยแต่ก็ไม่มีปัญหาอะไร”
“ดีแล้วล่ะ ถ้ามีปัญหาอะไรก็รีบปรึกษากับ ศ.มักกอนนากัลนะ”
“ค่ะ”
“แล้วเธอล่ะแฮร์รี่เรื่องชมรมไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม”
“วุ่นวายหน่อยครับเพราะคนมากกว่าเก่า แต่ก็ไม่มีปัญหาอะไรเหมือนกัน”
“ดีแล้ว แล้วหนังสือที่เอาไปคราวก่อนใช้ได้บ้างไหม”
แฮร์รี่ยิ้ม “ช่วยได้มากเลยครับอาจารย์ โดยเฉพาะหนังสือของอาจารย์ทำให้ผมทำอะไรต่อมิอะไรสะดวกขึ้นเยอะเลย”
“งั้น...ขอดูผลที่ได้หน่อยสิ”

แฮร์รี่มองนิ่งไปยังด้านหลัง ศ.ดัมเบิ้ลดอร์ แล้วหนังสือเล่มหนึ่งลอยมาตกลงบนโต๊ะทำงานทำเอาเพื่อนอีก 3 คนถึงกับตาค้าง
“เก่งมากแฮร์รี่” ศ.ดัมเบิ้ลดอร์ชมดวงตาเป็นประกายอย่างยินดี “สมแล้วที่เป็นเธอ แต่ชั้นคิดว่าเธอคงทำได้มากกว่าการเรียกของ”
แฮร์รี่ยิ้ม แล้วก็มีเสียงอุทานออกมาจากออโรร่าอย่างตกใจเมื่อจู่ ๆ ดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่ก็ปรากฏอยู่บนตัก
“ดีมาก!!! ยอดมากแฮร์รี่!!” ศ.ดัมเบิ้ลดอร์หัวเราะออกมาอย่างยินดี แล้วหันไปล้อออโรร่าที่หน้าแดงระเรื่อ “เป็นยังไงบ้างมิสเดมมิ่ง ชอบมั้ย ดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่จากใจของแฮร์รี่” ออโรร่าหน้าแดงกว่าเดิมเมื่อโดนล้อ

“เยี่ยมไปเลยแฮร์รี่ นายทำได้เมื่อไหร่กันเนี่ยไม่เห็นบอกชั้นเลย” รอนถามหลังจากหายตกใจแล้ว เขาไม่รู้ว่าแฮร์รี่แอบไปฝึกตอนไหนเพราะว่าไม่เคยเห็นแฮร์รี่หยิบหนังสือของ ศ.ดัมเบิ้ลดอร์มาอ่านเลย ขนาดเวลาพักยังแทบจะไม่มีเลยแต่นี่แฮร์รี่กลับใช้คาถาพวกนั้นได้แล้ว
“ก็ทำได้มาเกือบเดือนแล้วแต่ว่าได้แค่คาถาง่าย ๆ ตอนนี้ก็กำลังลองคาถายาก ๆ อยู่”
“แล้วมันยากมั้ยแฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างตื่นเต้น ตอนนี้ความสนใจในความรู้ใหม่กำลังเต้นระริกอยู่ในสายเลือดของเธอ
“ก็ยากเหมือนกันเฮอร์ไมโอนี่ ตั้งนานกว่าที่ชั้นจะจับจุดได้ว่าต้องเริ่มที่ตรงไหน ตอนแรกที่อ่านชั้นคิดว่าคาถาแต่ละคาถานั้นมันแตกต่างกันที่การขยับมือเหมือนกับการขยับไม้กายสิทธิ์แล้วไม่ว่าชั้นจะทำยังไงก็ทำไม่ได้สักที”
“แล้วเธอทำได้ยังไงล่ะ”
“ชั้นก็ลองอ่านไปเรื่อย ๆ จนเกือบหมดเล่มถึงได้รู้ว่ามันไม่สำคัญเลยว่าเราจะขยับมือยังไงแต่สิ่งที่สำคัญสำหรับการใช้เวทมนตร์แบบนี้ก็คือเราต้องใช้สมาธิมากกว่าปกติหลายเท่า แต่สำหรับเธอชั้นคิดว่ามันคงไม่ยากหรอกมั้ง” เฮอร์ไมโอนี่ไม่แน่ใจว่าเธอกำลังโดนชมหรือประชดกันแน่ “เราไม่จำเป็นต้องใช้คาถาอะไรเลยแค่คิดมันก็จะได้อย่างที่เราต้องการ”

“ฟังดูอาจจะเหมือนว่ามันง่าย แต่ถ้าพวกเธอคอยฝึกอยู่เสมอก็จะทำได้” ศ.ดัมเบิ้ลดอร์บอก “พวกเธอทั้ง 3 คน ถ้ามีเวลาก็ลองฝึกดู มันถือว่าเป็นข้อได้เปรียบของเราเพราะว่าคู่ต่อสู้จะไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่าเราจะทำอะไร” ศ.ดัมเบิ้ลดอร์เปิดสมุดที่วางอยู่ตรงหน้า “เอาล่ะ ครูมีธุระกับพวกเธอแค่นี้แหล่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็กลับได้”

รอนทำท่าจะลุกขึ้นแต่โดนเฮอร์ไมโอนี่ดึงเสื้อคลุมไว้เสียก่อน “เอ่อ...อาจารย์คะ หนูขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยคะ” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยอย่างเกรงใจ
“ได้สิมิสเกรนเจอร์ มีอะไรล่ะ”
“คือ...หนูทราบมาว่าเฮลีน่า...”
“ทำไมมิสเทเรียโคสถึงได้อยู่สลิธีรินทั้ง ๆ ที่ไม่ใช่สายเลือดบริสุทธิ์อย่างนั้นเหรอ”
“ค่ะ” เขาปิดสมุดแล้วเงยหน้าขึ้นมองเด็ก ๆ อีกครั้ง “แล้วแฮร์รี่กับออโรร่า...”

“มิสเกรนเจอร์เธอคิดว่าอะไรเป็นตัวตัดสินว่าใครควรจะอยู่บ้านไหน” ศ.ดัมเบิ้ลดอร์ถามขัดขึ้นมา “สายเลือดอย่างนั้นเหรือ?”
“ครับ” รอนเห็นด้วยทันที
“เธอแน่ใจนะ”
“ผมแน่ใจ” เขารับคำอย่างหนักแน่นโดยไม่สนใจแฮร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่ที่พร้อมใจกันส่ายหน้า
“ทำไมเธอถึงแน่ใจอย่างนั้นมิสเตอร์วีสลีย์”
“ก็ถ้าไม่นับเด็กคนนั้นแล้ว คนที่ถูกคัดให้อยู่สลิธีรินต่างก็เป็นพวกเลือดบริสุทธิ์ทั้งนั้น”

“รอน...ชั้นว่านายคงจะลืมไปอย่าง...” แฮร์รี่แย้งเสียงอ่อน
“โวลเดอมอร์น่ะไม่ใช่เลือดบริสุทธิ์” เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งเฮือกในขณะที่รอนตกใจจนแทบจะตกเก้าอี้
“อะ...เอ่อ...โทษที...คือ...ชะ...ชั้นลืมไป” เขาบอกเสียงสั่นแล้วหันไปบอกอาจารย์ใหญ่ที่นั่งนิ่งเฉยอย่างคาดหวัง “งั้นก็เป็นที่นิสัยของแต่ละคนใช่มั้ยครับ”
“รอน...” เฮอร์ไมโอนี่เซ็งกับความหัวดื้อของเพื่อนชาย “...ปีเตอร์ เพ็ตติกรูส์น่ะอยู่กริฟฟินดอร์นะ”
รอนหันไปมองเพื่อนทั้งสองอย่างสิ้นหวัง (ออโรร่าได้แต่ทำตาปริบ ๆ เพราะไม่เข้าใจว่าพูดถึงใครกัน) แล้วหันไปถามอาจารย์ใหญ่อย่างยอมแพ้ “หมวกคัดสรรใช้อะไรเป็นเกณฑ์ตัดสินอย่างนั้นหรือครับ”

“การที่หมวกคัดสรรนั้นจะตัดสินใจว่าใครจะอยู่บ้านไหนนั้น เขาไม่ได้ดูที่อดีตและอนาคตหรอกนะมิสเตอร์วีสลีย์ เขาไม่ได้ดูว่าคน ๆ นั้นจะเป็นใครมีชาติกำเนิดอย่างไร แต่เขาจะดูว่าในตอนนั้นคน ๆ นั้นเป็นยังไงต่างหาก” รอนทำหน้างง
ศ.ดัมเบิ้ลดอร์หันไปถามแฮร์รี่ “ตอนที่คัดสรรนั้นเธอคิดอะไรอยู่หรือแฮร์รี่”
“กลัวครับ” เขาตอบหลังจากทำท่าคิดแป๊บนึง “จำได้ว่าตอนนั้นผมกลัวมากเลย เพราะตั้งแต่ยังเด็กแล้วผมมักจะเป็นคนที่คนรอบข้างพากันหลีกหนีแล้วก็คอยบอกว่าไม่เป็นที่ต้องการของที่ไหนอยู่เสมอ ผมก็เลยกลัวว่าถ้าเกิดหมวกคัดสรรเห็นว่าผมไม่มีความสามารถจนไม่สามารถหาบ้านให้ผมอยู่ได้เลยล่ะผมจะต้องทำยังไง ผมจะต้องกลับไปใช้ชีวิตอยู่ภายใต้การเยาะหยันของลุงกับป้าอีกใช่มั้ย” เขากำหมัดแน่น “ผมก็เลยคิดว่าผมอยากจะใช้ความสามารถทั้งหมดที่ผมมีพิสูจน์ให้คนอื่นเห็นว่าผมเองก็เก่งไม่แพ้ใคร”
“ความทะเยอทะยาน!!” เฮอร์ไมโอนี่โพล่งขึ้นมา
“ความทะเยอทะยาน? ทำไมเหรอเฮอร์ไมโอนี่” รอนกับออโรร่าสงสัย “ความทะเยอทะยานของแฮร์รี่ทำให้หมวกคัดสรรอยากจะส่งเขาไปอยู่สลิธีริน และความกล้าที่พร้อมจะเผชิญทุกสิ่งทำให้หมวกคัดสรรเองก็อยากส่งเขาไปอยู่กริฟฟินดอร์”

“สิ่งเหล่านั้นบอกอะไรพวกเธอบ้างล่ะ สิ่งที่ตัดสินไม่ใช่หมวกคัดสรรแต่เป็นความคิดและความต้องการของเธอในตอนนั้นต่างหาก หมวกเพียงแค่อ่านมันออกมาเท่านั้น” ศ.ดัมเบิ้ลดอร์เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าอย่างน้อยก็มีอยู่คนหนึ่งล่ะที่เข้าใจ
“สิ่งที่แฮร์รี่กับทอม ริดเดิ้ลมีเหมือนกันก็คือความทะเยอทะยาน ต้องการที่จะพิสูจน์ตัวเอง แต่เป็นเพราะแฮร์รี่ตัดสินใจว่าจะอยู่กริฟฟินดอร์จึงทำให้ต่างกับทอมที่ต้องการอยู่สลิธีริน ซึ่งก็ไม่ต่างอะไรกับมิสเทเรียโคส เธอเลือกสลิธีรินเพราะต้องการพิสูจน์ตัวเองเหมือนกัน”
“พิสูจน์ตัวเอง? แล้วทำไมต้องอยู่สลิธีรินด้วยล่ะคะ อยู่บ้านอื่นก็ได้นี่” ออโรร่าถาม
ศ.ดัมเบิ้ลดอร์ยิ้ม “การที่มิสเทเรียโคสเลือกอยู่สลิธีรินนั้นเพราะต้องการพิสูจน์ให้บรรดาญาติพี่น้องของเธอเห็นว่าแม้ว่าพ่อของเธอจะเป็นเพียงแค่มักเกิ้ลธรรมดาแต่เธอก็ยังสามารถอยู่สลิธีรินได้เหมือนกัน”
“แล้วออโรร่าล่ะคะอาจารย์ สิ่งที่หมวกคัดสรรพูดหมายถึงอะไรกัน” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างอยากรู้ แต่ศ. ดัมเบิ้ลดอร์ก็ยังคงเป็น ศ.ดัมเบิ้ลดอร์อยู่ดี เขาเอาแต่ยิ้มไม่ได้ตอบอะไรที่ให้ความกระจ่างกับพวกเขาเลยแม้สักนิดเดียว

****************************************

“เออ...จริงสิเฮอร์ไมโอนี่ ชั้นว่าจะถามเธอตั้งแต่เมื่อเย็นแล้วก็ลืม” รอนนึกขึ้นได้ขณะที่กำลังเดินขึ้นบันไดไปยังหอนอนชาย
เฮอร์ไมโอนี่ชะงักอยู่หน้าบันไดหอนอนหญิง “เรื่องอะไรล่ะ”
“เธอไปเอาเรื่องเด็กคนนั้นมาจากไหนกัน เรื่องสำคัญอย่างนี้คงไม่มีใครอยากเล่าให้คนอื่นฟังสักเท่าไหร่หรอก”
“ชั้นก็มี ‘สาย’ ของชั้นสิ”
“สาย? สายอะไรกัน” รอนทำหน้างง
“เฮอร์ไมโอนี่เขาหมายถึงสายสืบน่ะ” แฮร์รี่ที่เพิ่งผ่านรูปภาพสุภาพสตรีอ้วนได้ยินพอดีบอก (ตั้งแต่ออกจากห้อง ศ.ดัมเบิ้ลดอร์แล้วเขาก็เอาแต่เดินคลอเคลียมากับออโรร่าไม่ยอมห่างจนรอนกับเฮอร์ไมโอนี่นึกกลัวว่าจะเป็นเบาหวานจากน้ำตาลที่ตกเกลื่อนตามทางเดินเสียก่อน เลยเดินนำหน้ามาก่อน)

“อ๋อ...แล้วใครเป็น ‘สาย’ ของเธอกันล่ะ”
“ถ้าชั้นบอกว่าใครเป็น ‘สาย’ แล้วเขาจะเป็น ‘สาย’ ได้ยังไงกันล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบกวน ๆ “บอกเธอคนเดียวก็ไม่ต่างอะไรกับบอกคนทั้งโรงเรียนหรอกรอน”
รอนทำหน้างงก่อนจะเบิกตากว้าง “นี่เธอกำลังจะบอกว่าชั้นปากบอนงั้นสิ!!!”
“เปล่านี่ ชั้นไม่ได้พูดสักหน่อย” เธอทำหน้าใสซื่อ “ราตรีสวัสดิ์นะ!!”
“เฮอร์ไมโอนี่!!!”

****************************************

“เธอหายไปไหนมาน่ะ นายท่านถามหามาตั้งแต่บ่ายแล้วนะ!!!” เสียงแหลมสูงดังขึ้นอย่างโกรธจัดทันทีที่เห็นหญิงสาวในชุดคลุมสีดำตัวโคล่งโผล่พ้นประตูเข้ามา หญิงสาวคนนั้นเหลือบมองคนถามอย่างไม่ใส่ใจ
“ชั้นจะไปไหนมาไหนจำเป็นต้องรายงานเธอด้วยเหรอเบลลาทริกซ์” ถามอย่างเย็นชา
“เธอก็รู้นี่คาร่าว่านายท่านจะต้องถามหาเธอทันทีที่เธอพ้นสายตา แล้วเวลาเธอหายไปคนที่ถูกลงโทษก็เป็นพวกเรานะไม่ใช่เธอ!!” ‘คาร่า’ ทำหน้าเบื่อหน่าย ทำเอาเบลลาทริกซ์ เลสแตรงส์แทบเต้นด้วยความโกรธ
“อ้อ...ปีเตอร์ มาพอดี” คาร่าทักเมื่อเห็นร่างเตี้ยของปีเตอร์ เพ็ตติกรูส์ผ่านมา
“มะ...มีอะไรเหรอคาร่า” “เดี๋ยวหานกฮูกให้ชั้นสักตัวนะ ชั้นต้องใช้มันส่งของให้สักหน่อย”

****************************************

“ชั้นล่ะเกลียดยัยนั่นจริง ๆ!!!” เบลลาทริกซ์พูดเสียงสั่นด้วยความโกรธและเกลียดชังหลังจากที่คาร่าเดินพ้นไปแล้ว “มันเป็นใครมาจากไหนกัน อยู่ ๆ ก็มาเป็นคนโปรดของนายท่าน ได้รับความไว้วางใจจากนายท่านมากกว่าใคร!!!” ตวัดตามาที่ปีเตอร์ที่ยืนตัวสั่น “พวกไม่ได้ความ ไม่เคยทำอะไรสำเร็จเลย!!!”

****************************************

“กลับมาแล้วหรือคาร่า” น้ำเสียงและแววตาที่มักจะมองและพูดอย่างเย็นชานุ่มนวลลงทันทีที่เห็นคนก้าวผ่านประตูเข้ามา
คาร่าเดินไปทรุดตัวลงนั่งกับพื้นข้าง ๆ เก้าอี้ขนาดใหญ่ เธอก้มลงจุมพิตที่หลังมือใหญ่ที่ยื่นมาหาอย่างนอบน้อม “เห็นเบลลาทริกซ์บอกว่าคุณตามหาหนู”
“ชั้นแค่สงสัยว่าเธอหายไปไหน” เขาลูบผมสีบลอนด์ยาวอย่างอ่อนโยน
“หนูเบื่อก็เลยออกไปเดินเล่น”
“ระวังว่าจะมีคนจำได้”
“โธ่...ไม่มีใครจำหนูได้หรอกค่ะ ขนาดปีเตอร์เองยังจำหนูไม่ได้เลย” เยาะหยันในความโง่เขลาของอีกฝ่าย

“คุณยังจำที่เคยให้สัญญากับหนูได้ไหมคะ” เธอทวงถามถึงคำพูดที่เขาเคยบอกเมื่อหลายเดือนก่อน
“จำได้สิ เธอต้องการจัดการกับคนกลุ่มหนึ่ง”
“คุณอนุญาติให้หนูทำได้มั้ยคะ”
“ได้สิ แต่เธอยังไม่ได้บอกชั้นเลยว่าคนพวกนั้นเป็นใครกัน”
“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ หนูไม่ยุ่งกับแฮร์รี่ พอตเตอร์แน่” เธอซบหน้าลงกับตักของเขา “หนูแค่อยากจะสะสางกับอดีตเท่านั้น”

****************************************

ภายในโต๊ะอาหารกริฟฟินดอร์วันนี้ครึกครื้นเป็นพิเศษต่างโต๊ะอื่นทำเอาเหล่านักเรียนโต๊ะอื่นต่างพากันมองอย่างสนใจ สิ่งที่เป็นสาเหตุก็เนื่องจากว่าเมื่อเช้านี้นักเรียนหญิงหลายคนเห็นดอกไม้ช่อใหญ่ที่หัวเตียงของออโรร่าจึงพากันชื่นชมและเมื่อเข้าถึงหูเหล่านักเรียนชายเข้า ก็ต่างพากันล้อเลียนแฮร์รี่ (ผู้ที่ไม่เคยให้ดอกไม้ใครมาก่อน) เป็นการใหญ่ทำเอาสองหนุ่มสาวต่างพากันหน้าแดงด้วยความอาย
แต่แล้วความสนุกสนานก็จบลงเมื่อจู่ ๆ เสียงอุทานอย่างเจ็บปวดและเสียงสบถด้วยความโกรธและตกใจดังมาจากโต๊ะอาหารของเหล่าศาสตรจารย์ทุกคนหันไปมองตามเสียงอย่างรวดเร็วก็เห็นความโกลาหลเกิดขึ้นที่โต๊ะ

เด็กที่นั่งอยู่ทางด้านหัวโต๊ะพากันหวีดร้องด้วยความตกใจเมื่อเห็นแขนข้างหนึ่งของศาสตรจารย์ประจำวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดเต็มไปด้วยเลือด ใกล้ ๆ ตัวเธอนั้นมีตัวพิกซี่ฝูงหนึ่งกำลังรุมล้อมเธออยู่ พี่ชายของเธอพยายามขับไล่มันออกไปแต่ดูเหมือนว่ามันจะทนทานจนไม่รับรู้ถึงคาถาที่เขาใช้จนผิดปกติ จูเลียน่ายกมือขึ้นปิดหน้าเมื่อพิกซี่ตัวหนึ่งพุ่งเข้าไป ส่วนอีกตัวหนึ่งก็กัดที่แขนเธอไม่ยอมปล่อย ส่วนที่เหลือก็บินวนไปมาทำเหมือนจะกันไม่ให้ศาสตรจารย์คนอื่นเข้ามาใกล้

“จูเลียน่า!!!” ศ.สเนปร้องเรียกน้องสาวด้วยความตกใจเมื่อเห็นเธอลงไปกองกับพื้น “ถอยไปให้พ้น!!!” เขาตวาดไล่ตัวพิกซี่ที่บินวนอยู่ตรงหน้า แต่ไม่ว่าจะทำยังไงมันก็ไม่ยอมหนี แถมตัวอื่น ๆ ก็พากันรุมเข้าไปทำร้ายเธอ
“หลบไปเซเวอรัส” เสียงอาจารย์ใหญ่ที่ดังขึ้นด้านหลังทำให้เขาถอยหนีไปทันที ศ.ดัมเบิ้ลดอร์ตวัดไม้กายสิทธิ์ที่อยู่ในมือขึ้นทำให้เหล่าพิกซี่ต่างพากันร้องลั่นก่อนจะร่วงลงไปกองกับพื้น
ศ.สเนปรีบเข้าไปประคองน้องสาว “จูเลียน่า...จูเลียน่า!!!” เขาเรียกเสียงสั่น
“รีบพาไปห้องพยาบาลดีกว่าเซเวอรัส” ศ.มักกอนนากัลบอกด้วยใบหน้าซีดเผือด

“มิเนอว่าเดี๋ยวคุณช่วยพาพวกพิกซี่ไปที่ห้องทำงานผมด้วย” ศ.ดัมเบิ้ลดอร์บอกเสียงเรียบ ศ.มักกอนนากัลรับคำ ศ.ดัมเบิ้ลดอร์หันไปมองนักเรียนที่อยู่ในสภาพตื่นกลัว “พรีเฟ็คพาลูกบ้านของพวกเธอกลับไปที่หอพักเช้าวันนี้จะงดการเรียนการสอน ส่วนช่วงบ่ายจะเรียนตามปกติ”

Create Date : 22 พฤษภาคม 2549

Last Update : 23 พฤษภาคม 2549 12:03:45 น.

0 comments

Counter : 370 Pageviews.

ღMember Zoneღ