Bloggang.com : s_sut : ตอนที่ 27.2

ตอนที่ 27.2

ตอนที่ 27 แผน (ร้าย) ของเฮอร์ไมโอนี่

“แปลกนะ พิกซี่ถึงแม้ว่ามันจะชอบแกล้งคนอื่น แต่ปกติแล้วมันไม่ทำร้ายใครอย่างนี้นี่” เฮอร์ไมโอนี่หันไปพูดกับแฮร์รี่ระหว่างที่เดินกลับหอ
“คงจะเจ็บน่าดูเลยนะนั่น” รอนพูด “ปกติมันก็ร้ายอยู่แล้ว แต่วันนี้มันร้ายกว่าเดิมหลายเท่าเลยแหล่ะ”
“ชั้นเคยคิดว่ามันต้องน่ารักแน่ ๆ แต่เห็นอย่างนี้แล้ว...” ออโรร่าทำตัวสั่น “อย่าเจอเลยจะดีกว่า”
“พวกเธอเห็นมั้ยว่าสเนปพยายามไล่มัน แต่ไม่ว่าจะทำยังไงก็ไล่มันไปไม่ได้” แฮร์รี่หันไปถามคนอื่น “ปกติตัวพิกซี่มันไม่น่าจะทนกับคาถาอย่างนี้นี่ เหมือนกับว่าไม่ใช่ตัวมันอย่างนั้นแหล่ะ”
“เธอคิดเหมือนชั้นมั้ยแฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“คิดว่ามันโดนคาถามาจากคนอื่นหรือเปล่าน่ะเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้า “มันก็น่าสงสัยนะ”
“แต่ใครจะทำอย่างนั้นล่ะ ศ.จูเลียน่าออกจะน่ารัก ไม่น่าจะมีศัตรูที่ไหนนี่” ออโรร่าท้วง
“นั่นน่ะสิ บางทีเราอาจจะคิดมากกันไปเองก็ได้นะ” รอนเห็นด้วย “ว่าแต่วันนี้ ศ.จูเลียน่าจะสอนไหวหรือเปล่า ช่วงบ่ายเรามีเรียนป้องกันตัวจากศาสตร์มืดเสียด้วย”

****************************************

ในระหว่างรับประทานอาหารกลางวันเด็ก ๆ ต่างพากันโล่งใจเมื่อ ศ.มักกอนนากัลออกมาประกาศว่า ศ.จูเลียน่าปลอดภัยแล้ว และพร้อมที่จะสอนทันทีที่ได้พักผ่อนตามที่มาดามพรอมฟรีย์แนะนำ

ภายในห้องเรียนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดเด็กคนอื่น ๆ ต่างพยายามทำเป็นไม่รับรู้กับการล้อเลียนของแพนซี่ พาร์กินสัน ซึ่งดูเหมือนว่าเด็กสาวจะสะใจอย่างมากกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อเช้าโดยมีเพื่อนกลุ่มเดียวกันต่างนั่งหัวเราะคิกคัก
แม้แต่กลุ่มของแฮร์รี่เองก็ไม่อยากจะเข้าไปวุ่นวายด้วยเพราะดูเหมือนจะมีความเป็นไปได้ว่า ศ.จูเลียน่าของพวกเขาจะไม่สามารถเข้าสอนได้ในวันนี้ (ตามประสบการณ์ของการนอนห้องพยาบาลมากกว่าคนอื่นของแฮร์รี่)

“สมน้ำหน้าแล้วที่โดนอย่างนั้น ชั้นล่ะเกลี้ยดเกลียดยัยจูเลียน่านั่น ชอบมาหักคะแนนบ้านเรา”
“จริงด้วย เป็นพวกเลือดบริสุทธิ์แท้ ๆ แต่กลับไปเข้าข้างพวกเลือดสีโคลนด้วยกัน” เด็กสาวอีกคนหนึ่งเห็นด้วย
“นี่แพนซี่ ตกลงแล้ว...ใช่ยัยคนนี้หรือเปล่าที่เขาว่าถูกตัดออกจากตระกูลสเนปน่ะ” อีกคนหนึ่งถามขึ้น
“ใช่แล้วล่ะ” แพนซี่แสยะยิ้ม “ชั้นเขียนจดหมายไปถามที่บ้านแล้ว เขาว่ายัยจูเลียน่าเข้ากับพวกมักเกิ้ล...พวกนอกคอก!!” เด็กสาวทำเสียงขึ้นจมูกอย่างรังเกียจ

แอ๊ด...เสียงเปิดประตูดังขึ้นเบา ๆ เด็กคนอื่นต่างพากันเงียบกริบเมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามาในห้อง และมองตามร่างที่เดินเข้าไปหยุดอยู่ข้าง ๆ กลุ่มแพนซี่อย่างคาดหวัง (สำหรับเด็กบ้านอื่น) และหวั่นกลัว (สำหรับพวกสลิธีริน) แต่ดูเหมือนว่าแพนซี่กับเพื่อนจะสนุกซะจนไม่สนใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้น

“ยัยคนนี้เป็นคู่หมั้นของเจ้าแบล็คนั่นด้วยนะ”
“แบล็คไหน”
“จะแบล็คไหนกันล่ะ ก็เจ้าฆาตกรโรคจิต ‘ซิเรียส แบล็ค’ นั่นน่ะสิ...” เสียงอุทานของคนในห้องดังขึ้นพร้อม ๆ กัน เฮอร์ไมโอนี่ครางออกมาเบา ๆ แฮร์รี่กับรอนมองหน้ากันเหมือนจะถามว่า ‘นายได้ยินเหมือนชั้นมั้ย?’
“จริงเหรอ”
“จริงสิยะ ชั้นจะโกหกทำไม แต่เป็นยังไงรู้มั้ย ยัยนั่นโดนเจ้าแบล็คนั่นทิ้ง ทำให้อับอายจนอยู่ที่อังกฤษนี่ไม่ได้ ต้องหนีไปอยู่ที่อื่น!!” แพนซี่หัวเราะคิก “สมน้ำหน้า!!!”

“ดูเหมือนว่าเธอกำลังพูดถึงน้องสาวชั้นอยู่ใช่มั้ยพาร์กินสัน” เสียงเย็นเยียบที่ดังขึ้นทำเอาแพนซี่กับเพื่อนถึงกับสะดุ้งเฮือก ทั้งหมดหน้าซีดเมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่เป็นใคร ศ.สเนปมองทั้งหมดอย่างโกรธจัด “หักสลิธีริน 100 คะแนน!!” เด็กสลิธีรินครางออกมาพร้อม ๆ กัน แล้วมองหน้าแพนซี่กับเพื่อน ๆ อย่างคาดโทษ (2 วันโดนหักไปเกือบ 200 คะแนน อย่างนี้จะหวังถ้วยได้ไงเนี่ย) ส่วนเด็กที่เหลือต่างพากันยิ้มกว้าง (ก็อยากจะเฮเหมือนเมื่อวานนี้เหมือนกันแหล่ะ แต่กลัวโดนหักด้วย)
“แล้วพวกเธอจะโดนกักบริเวณจนกว่าจะจบการศึกษา!!”
“จบการศึกษา!!! อาจารย์หมายถึง…”
“จนกว่าพวกเธอจะเรียนจบจากฮอกวอตส์!!!”
“แต่อาจารย์คะ...”
“ไม่มีแต่พาร์กินสัน เธอควรจะคิดก่อนที่จะพูด น้องสาวชั้นไม่ใช่เพื่อนเล่นของพวกเธอ พวกเธอไม่ควรจะก้าวร้าวเขาแบบนั้น!!!” ศ.สเนปกวาดตามองไปรอบ ๆ ห้อง ทุกคนต่างพากับหลบตา นั่งตัวแข็ง “เปิดหนังสือเรียนได้แล้ว เมื่อคราวที่แล้วพวกเธอเรียนค้างกันถึงไหน...”

****************************************

“นายแหล่ะ”
“นายนั่นแหล่ะ”
“ไม่...นายนั่นแหล่ะไป”
“ไม่เอาอ่ะ นายเหอะ”
ปัง!!! ศ.สเนปกระแทกหนังสือกับโต๊ะอาจารย์อย่างแรงทำเอารอนกับแฮร์รี่สะดุ้งสุดตัว “มีอะไรก็พูดมาเกี่ยงกันอยู่นั่นแหล่ะ!!!” ดวงตาสีนิลบ่งบอกถึงความหงุดหงิด ก็จะไม่ให้หงุดหงิดได้ยังไงล่ะ หลังจากหมดเวลาวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดแล้ว เจ้าตัวแสบทั้ง 2 คนก็เอาแต่เถียงกันไปเถียงกันมาตั้งแต่คนเต็มห้องจนตอนนี้เหลือเพียง 5 คน จนเขารำคาญสุด ๆ
“ว่าไงพอตเตอร์...วีสลีย์ พวกเธอมีอะไร จะถามอะไรก็ว่ามา” รอนกับแฮร์รี่มองหน้ากันเลิ่กลั่กได้แต่สะกิดกันไปมาแต่ก็ยังไม่มีใครเอ่ยปากทำเอา ศ.สเนปโมโหมากกว่าเดิม “พอตเตอร์ วีสลีย์!!”

“ศ.สเนปคะ” เฮอร์ไมโอนี่ที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะข้างหลังร้องเรียกอีกฝ่ายเสียงสูงเมื่อได้ยินสัญญาณเตือนในน้ำเสียง
“ว่าไงเกรนเจอร์”
“คือ...เอ่อ...คือ...หนูอยากทราบว่า พวกหนูจะขอไปเยี่ยม ศ.จูเลียน่าหน่อยได้มั้ยคะ” เอ่ยเสียงสั่นเมื่อดวงตาเย็นเยียบมองมา
ศ.กวาดตามองเด็กทั้ง 4 คน ซึ่งต่างมองมาที่เขาอย่างคาดหวัง เขาพยายามกล้ำกลืนอคติและความเกลียดชังที่พุ่งขึ้นมาให้ลดลงไป บางทีถ้าเป็นเด็กพวกนี้คงจะไม่เป็นไร “ถ้าพวกเธออยากจะไปก็ตามใจ ตอนนี้จูเลียน่ากลับไปพักผ่อนที่ห้องแล้ว”

****************************************

“หัก 100 คะแนนกับกักบริเวณจนกว่าจะเรียนจบ” รอนหัวเราะเสียงดังระหว่างเดินไปยังห้องพักอาจารย์ประจำวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด
“เบา ๆ หน่อยสิรอน” เฮอร์ไมโอนี่ดุ “เดี๋ยวก็ซวยหรอก”
“โทษที แต่มันสะใจนี่อยากมาว่า ศ.จูเลียน่าดีนัก”
“ศ.จูเลียน่าเป็นคู่หมั้นกับซิเรียสเหรอ” แฮร์รี่หันมาถามเพื่อน ๆ “ทำไมชั้นไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลยล่ะ”
“จริงด้วย ชั้นเองก็ไม่เคยรู้เหมือนกัน” รอนบอก
“คู่หมั้นของ ศ.จูเลียน่านี่ใช่พ่อทูนหัวของเธอหรือเปล่าแฮร์รี่” ออโรร่าถาม
“ใช่”

“เอ่อ...เดี๋ยวพวกเธอไปกันก่อนนะ” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยขึ้นมาเดินมาถึงทางแยกที่จะไปโรงนกฮูก
“อ้าว...ทำไมล่ะ” แฮร์รี่แปลกใจ
“คือ...ชั้นอยากส่งจดหมายไปที่บ้านหน่อยน่ะ”
“ก็ได้ รีบตามไปแล้วกัน”
“ฮื่อ...”

เฮอร์ไมโอนี่เดินเข้ามาในโรงนกฮูกกวาดตามองหานกฮูกสีขาวของแฮร์รี่ “เฮ็ดวิก” เธอเรียกเมื่อเห็นมันเกาะอยู่ด้านบนของโรงนกฮูก เฮ็ดวิกล่อนลงมาหยุดตรงหน้าเฮอร์ไมโอนี่ เธอหยิบจดหมายที่เขียนขึ้นระหว่างที่เรียนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดขึ้นมาผูกไว้กับขาของเฮ็ดวิก
“ส่งนี่ไปให้คุณซิเรียสนะ โดยเร็วที่สุด” เฮ็ดวิกพยักหน้าแล้วโผบินออกไป “หวังว่าเราคงจะทำถูกนะ”

***************************************

เสียงเอะอะที่ดังออกมาจากห้องพักอาจารย์ประจำวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดทำให้เฮอร์ไมโอนี่ต้องชะงัก ตอนแรกเธอคิดว่าหูแว่วไป จนกระทั่งเดินเข้าไปหยุดอยู่หน้าประตูนั่นแหล่ะถึงได้รู้ว่าไม่ได้หูฝาด
“ไอ้ซีด ไอ้ผีดิบเดินได้!!!”
เฮอร์ไมโอนี่เปิดประตูเข้าไปเห็นแฮร์รี่กับออโรร่าพยายามรั้งรอนเอาไว้อย่างสุดกำลัง ตรงหน้าพวกเขามีเฮลีน่าที่ยืนหน้าเสียและมัลฟอยยืนอยู่อย่างไม่สะทกท้าน จูเลียน่าได้แต่นั่งมองอยู่บนเตียงอย่างอ่อนใจ
“ทำไมล่ะ ชั้นก็ไม่ได้พูดอะไรผิดนี่” มัลฟอยถามกวน ๆ “นายนี่ทำไมไม่ยอมรับความจริงเลยนะวีสลีย์”

“พวกเธอกำลังทำอะไรกัน” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างสงสัย มัลฟอยยักไหล่ ส่วนรอนเองก็สะบัดตัวให้หลุดจากแฮร์รี่กับออโรร่าแล้วเดินไปหยุดมุมหนึ่งของห้อง
เฮลีน่ารีบบอกลาจูเลียน่าทันที “พวกหนูกลับก่อนนะคะอาจารย์ แล้วหนูจะมาเยี่ยมใหม่”
“จ๊ะ”
เด็กสาวดึงมัลฟอยให้เดินตามออกไป มัลฟอยหันไปยักคิ้วให้แฮร์รี่กับรอนอย่างกวน ๆ เขายิ้มให้เฮอร์ไมโอนี่นิดหน่อยเมื่อสวนกันที่ประตูทางออก จูเลียน่าถอนใจอย่างโล่งอกเมื่อทั้งสองคนพ้นไปจากประตู

“ไม่อยากเชื่อเลยรอน ศ.จูเลียน่าไม่สบายอยู่แท้ ๆ ยังมาทะเลาะกันในนี้อีก” เฮอร์ไมโอนี่เอ็ด
รอนหันมามองตาเขียว “เธอจะมาโทษชั้นไม่ได้นะ ไอหมอนั่นมันเริ่มก่อน”
“เธอก็อย่าไปฟังสิ อย่าไปสนใจเดี๋ยวเขาก็เลิกพูดไปเองแหล่ะ”
รอนเบะปาก “เรื่องอะไรชั้นจะปล่อยให้มันมาว่าชั้นข้างเดียว”
เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้า เธอเดินมาหยุดข้างเตียง “อาจารย์เป็นยังไงบ้างคะ”
“ครูไม่เป็นไรแล้วจ๊ะเฮอร์ไมโอนี่ ขอบใจมากที่เป็นห่วง” เธอยิ้มอ่อน ๆ
“ว่าแต่ตัวพิกซี่นี่มันมาจากไหนหรือครับอาจารย์”
“ไปรษณีย์จ๊ะ”
“ไปรษณีย์?”
“ใช่แล้วจ๊ะ มีคนใส่พวกมันไว้ในกล่องแล้วส่งมาให้ครู”
“แล้วใครเป็นคนส่งมาหรือครับ”
จูเลียน่าหัวเราะ “ของแบบนี้ไม่มีใครลงชื่อคนส่งไว้หรอกจ๊ะรอน”

“พิกซี่พวกนั้นก็ดูจะดุกว่าปกตินะครับอาจารย์” แฮร์รี่ออกความเห็น
“อาจารย์หลายท่านก็คิดว่าอย่างนั้นจ๊ะ ศ.ดัมเบิ้ลดอร์เอาพวกมันไปตรวจดู แต่ก็ไม่พบอะไรเลย”
“ถ้าอย่างงั้นแสดงว่าคนที่ทำนั้นจะต้องเก่งมาก ๆ เลยเนอะ” ออโรร่าหันไปบอกเฮอร์ไมโอนี่ที่ขมวดคิ้วมุ่น “เป็นอะไรไปเหรอเฮอร์ไมโอนี่”
“เปล่า...ชั้นกำลังคิดว่าเป็นไปได้มั้ยที่มันจะมาจากใครสักคนในโรงเรียน” อดคิดไม่ได้เพราะว่าจูเลียน่าไม่ค่อยเป็นที่ชื่นชอบสำหรับเด็กบ้านสลิธีรินสักเท่าไหร่
จูเลียน่าส่ายหน้า “เป็นไปไม่ได้หรอกเฮอร์ไมโอนี่ ครูคิดว่าคงไม่มีนักเรียนคนไหนที่จะลองเสี่ยงทำแบบนั้น”
“เป็นคนจากข้างนอกหรือครับ แต่ใครกันล่ะ” แฮร์รี่สงสัย
“แต่อาจารย์ไม่ได้อยู่อังกฤษมาหลายปีแล้วนี่คะ ไม่น่าจะมีศัตรูที่ไหน”

แฮร์รี่กับรอนหันขวับไปมองเฮอร์ไมโอนี่พร้อมกัน
“ทำไมมีอะไรเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่สงสัย
“เธอรู้ได้ยังไงว่า ศ.จูเลียน่าไม่ได้อยู่ที่อังกฤษมาหลายปีแล้ว” แฮร์รี่สงสัย เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งน้อย ๆ รอนหรี่ตามองอย่างจับผิด “จะว่าไปดูเหมือนว่าพักนี้เธอจะรู้อะไรหลาย ๆ อย่างที่เป็นความลับมากเหลือเกินนะ”
เฮอร์ไมโอนี่กระสับกระส่าย แล้วถอนใจอย่างยอมแพ้ “ชั้นรู้มาจาก ‘สาย’ ของชั้นน่ะ”
“อีกแล้ว!!!” รอนร้องเสียงดัง “ดูเหมือนว่า ‘สาย’ ของเธอเนี่ยจะรู้ทุกอย่างเหลือเกินนะ” เขาประชด “รู้ทุกเรื่อง...ที่เกี่ยวกับพวกเลือดบริสุทธิ์!!!”

***********************************************

“ฮัด...ชิ้ว…ฮัดชิ้ววววว!!!” เสียงจามที่ดังติด ๆ กันลั่นระเบียบทางเดินทำเอาคนที่เดินอยู่แถวนั้นหันมามองเป็นตาเดียว ก่อนจะรีบเมินหน้าหนีเมื่อเห็นว่าเจ้าของเสียงเป็นใคร
“พี่เดรโก เป็นหวัดหรือคะ” เฮลีน่าถามอย่างเป็นห่วง
“สงสัยมั้ง...ฮัดชิ้ววววว!!!” คราวนี้บางคนถึงกับกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ มัลฟอยมองคนรอบตัวตาขวาง “ไม่รู้สิ รู้สึกเหมือนกับกำลังโดนนินทายังไงก็ไม่รู้...ฮัดชิ้วววว!!!”

***************************************

“ว่าไงล่ะเฮอร์ไมโอนี่” รอนถาม
เฮอร์ไมโอนี่อึกอัก “ขอโทษนะรอน แต่ไม่ว่ายังไงชั้นก็บอกเธอไม่ได้”
“มันจะเป็นความลับอะไรกันนักกันหนา ชั้นสงสัยจังว่าไอ้ที่ไม่พูดเนี่ย เพราะไม่อยากบอกว่าเป็นใครหรือว่าบอกไม่ได้ว่าเป็นใครกันแน่!!!”
“มันก็ไม่ได้ต่างอะไรกันนี่รอน ไอไม่อยากบอกหรือว่าบอกไม่ได้น่ะ” แฮร์รี่กุมขมับกับคำพูดวกวนของเพื่อน
“ทำไมจะไม่ต่างกันล่ะแฮร์รี่ มันต่างกันมากเลยแหล่ะ ชั้นว่า ‘สาย’ ของเฮอร์ไมโอนี่นี่ต้องเป็นคนที่พวกเราไม่ค่อยพิสมัยสักเท่าไหร่” เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งเฮือก “ใช่มั้ยเฮอร์ไมโอนี่ เธอถึงไม่ยอมบอก”
“ไม่เอาน่ารอน จะมาคาดคั้นกับเฮอร์ไมโอนี่ทำไมนะ” ออโรร่าปราม ก็แหม...ทำไมเธอจะไม่รู้ล่ะว่า ‘สาย’ ของเพื่อนสาวน่ะเป็นใคร
“ก็ไม่เห็นต้องปิดเป็นความลับเลยนี่ออโรร่า เราไม่เคยมีความลับต่อกันใช่มั้ยเฮอร์ไมโอนี่” น้ำเสียงเรียบจนน่ากลัว “ไม่ว่าจะเรื่องอะไรเราก็มักจะเปิดอกคุยกันเสมอ ไม่เคยปิดบังกัน” เฮอร์ไมโอนี่มองจูเลียน่าอย่างขอความช่วยเหลือ

“เรื่องบางเรื่องน่ะ เราไม่สามารถบอกเล่าให้คนอื่นฟังได้นะรอน” จูเลียน่าให้เหตุผล “แม้แต่เธอกับแฮร์รี่เองก็คงจะมีเรื่องที่เล่าให้เฮอร์ไมโอนี่กับออโรร่าฟังไม่ได้...ใช่มั้ยแฮร์รี่” เธอหันไปถามเด็กหนุ่มที่ยืนฟังเงียบ ๆ
แฮร์รี่สะดุ้งน้อย ๆ “เอ่อ...ครับ” รับคำอย่างไม่เต็มใจนัก แต่มันก็จริงอย่างที่จูเลียน่าพูด เขาเองก็มีความลับที่เล่าให้รอนหรือใครฟังไม่ได้เหมือนกัน
“เห็นมั้ยจ๊ะ แสดงว่าแฮร์รี่เองก็มีความลับที่ไม่ได้บอกเธอเหมือนกัน” แฮร์รี่ผวาเมื่อเห็นสายตาของรอน ( ‘โธ่...อาจารย์ทำไมต้องยกผมเป็นตัวอย่างด้วยนะ’ แฮร์รี่โอดครวญ) รอนเฉยไม่หันไปถามเพื่อนสาวอีก แต่ให้สัญญากับตัวเองว่าไม่ว่ายังไงก็ต้องหาคำตอบให้กับตัวเองให้ได้!!

*******************************************

“เห็นมะ...พวกนายมัวแต่ทะเลาะกัน ชั้นเลยลืมถาม ศ.จูเลียน่าจนได้” แฮร์รี่นึกขึ้นมาได้ระหว่างที่ทานอาหารเย็น
“เรื่องอะไรล่ะแฮร์รี่” ออโรร่าหันมาถาม (เนื่องจากรอนกับเฮอร์ไมโอนี่ยังไม่ยอมพูดกันหลังจากที่ออกมาจากห้องของจูเลียน่า)
“ก็เรื่องที่ว่า...” เขาหันไปมองรอบตัวก่อนกระซิบ “...ศ.จูเลียน่ากับพ่อทูนหัวชั้นเป็นคู่หมั้นกันน่ะสิ”
“นายไม่ต้องไปถาม ศ.จูเลียน่าหรอกแฮร์รี่” รอนโพล่งขึ้นมา “ถามคนแถวนี้เอาสิ เขามี ‘สาย’ นี่”
เฮอร์ไมโอนี่หันขวับมองเหมือนจะถามว่า ‘ไม่เลิกไม่รา อยากจะทะเลาะกันอีกรอบใช่มั้ย’ รอนเองก็มองตอบเหมือนไม่สะทกสะท้านเหมือนกัน แฮร์รี่กับออโรร่าได้แต่ถอนใจ

“เธอพอจะรู้เรื่องนี้มั้ยเฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่ขอร้อง “ถ้ารู้ก็บอกชั้นหน่อยเถอะ”
เฮอร์ไมโอนี่ถอนใจ “ก็พอรู้บ้าง…แต่ไม่ได้รู้จาก ‘สาย’ หรอกนะ” เธอแขวะเด็กหนุ่มอีกคน “ชั้นรู้เรื่องนี้จาก ศ.จูเลียน่าเอง”
“หือ...” แฮร์รี่แปลกใจ
“เท่าที่ชั้นรู้มาก็คือ ศ.จูเลียน่ากับเขาน่ะ หมั้นกันมาตั้งแต่เด็ก แต่เพราะว่าเขามีคนรักอยู่แล้วก็เลยถอนหมั้นกับ ศ.จูเลียน่า ส่วน ศ.จูเลียน่าเองพอเรียนจบปุ๊บเธอก็ไปอยู่ต่างประเทศปั๊บ”
“ชั้นไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเขามีคนรัก” แฮร์รี่พึมพำ “แล้วทำไมเขาไม่แต่งงานกับคนรักของเขาล่ะ”
เฮอร์ไมโอนี่ยักไหล่ “อันนั้นชั้นเองก็ไม่รู้เหมือนกันนะ ชั้นรู้เท่านี้แหล่ะ” บอกไม่ได้เด็ดขาดว่าเมื่อวานนี้ตอนที่เจอซิเรียสกับ ศ.จูเลียน่าอยู่ด้วยกันนั้นไม่มีวี่แววเลยว่าพวกเขาเลิกกันแล้ว “ถ้าอยากรู้อะไรมากกว่านั้นเธอก็ลองเขียนจดหมายไปถามเขาดูสิ”

*************************************

แม้ว่ารอนกับเฮอร์ไมโอนี่จะผิดใจกันและไม่พูดกันมาตั้งแต่วันจันทร์ แต่ในคืนวันศุกร์พวกเขาก็มานั่งปรึกษากันถึงแผนการที่จะโต้ตอบโช แชง
“เริ่มแผนแรกกันวันนี้เลยแหล่ะรอน ส่วนพรุ่งนี้น่ะแผนสองเพราะว่าพรุ่งเราจะแข่งควิดดิชกับฮัพเฟิลพัฟ คนเยอะ ๆ อย่างนั้นแหล่ะได้ยินกันเยอะดี” เฮอร์ไมโอนี่กระซิบ
“แล้วจะไม่บอกแฮร์รี่กับออโรร่าเหรอ”
“ไม่เอาอ่ะ แฮร์รี่ยังเตรียมเรื่องแผนกับคนอื่นอยู่เลย” เธอมองไปยังมุมหนึ่งของห้องที่แฮร์รี่กับเหล่านักกีฬากำลังวางแผนเพื่อแข่งในวันพรุ่งนี้กันอยู่ (โดยที่รอนแอบแว่บออกมาโดยที่คนอื่นไม่ทันสังเกต) “ส่วนออโรร่าก็ใจดีเกินไป” เธอมองไปยังออโรร่าที่นั่งทำการบ้านอยู่กับลาเวนเดอร์กับปราวตี ( “เฮอร์ไมโอนี่มาทำการบ้านด้วยกันสิ” ปราวตีร้องเรียก “ชั้นจะได้ลอก...เอ้ย...จะได้ถามเวลาไม่เข้าใจ” )
“แล้วเธอจะทำยังไงเฮอร์ไมโอนี่”
เฮอร์ไมโอนี่ยิ้ม “ชั้นจะจัดการพวกผู้หญิงเอง เริ่มแรกต้อง...”

******************************************

“เฮ้อ....”
“เป็นอะไรไปหรือเปล่าเฮอร์ไมโอนี่ชั้นเห็นเธอนั่งถอนใจมาตั้งแต่ตอนที่ทำการบ้านแล้ว” ลาเวนเดอร์ถามอย่างสงสัยเพราะว่าเธอสังเกตุเห็นเฮอร์ไมโอนี่เอาแต่นั่งถอนใจมาเกือบชั่วโมงแล้ว เฮอร์ไมโอนี่ทำหน้าเศร้า
“ก็ชั้นสงสารแฮร์รี่น่ะสิ”
“สงสาร? เรื่องอะไรเหรอ”
“ก็เรื่องมิสแชงน่ะสิ”
ปารวตีกับลาเวนเดอร์มองหน้ากันแล้วรีบขยับมานั่งข้าง ๆ เฮอร์ไมโอนี่ทันที (ส่วนคนรอบข้างก็พาเงี่ยหูฟังอย่างสนใจเต็มที่) “เรื่องที่ว่าทะเลาะกันกลางฮอกมี้ดน่ะเหรอ” ปารวตีกระซิบถาม (แต่ไม่เบานัก)
“นั่นแหล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่กระแทกเสียง “ทั้ง ๆ ที่ไม่ใช่ความผิดของแฮร์รี่เลยสักนิด”
“แต่เขาลือกันว่าแฮร์รี่ทิ้งมิสแชงนี่” ลาเวนเดอร์ท้วง
“จะบอกว่าแฮร์รี่ทิ้งมิสแชงไม่ได้หรอกนะลาเวนเดอร์ เพราะว่าสองคนนั้นจะว่าไปแล้วก็ไม่ได้คบหากันจริงจังเท่าไหร่นะ แถมมิสแชงเองก็ไม่ได้คบกับแฮร์รี่คนเดียวด้วย” คำพูดนั้นเรียกเสียงฮือฮาจากคนรอบข้างอย่างเต็มที่ คราวนี้คนข้างพากันหันมาสนใจเต็มที่ เฮอร์ไมโอนี่ลอบยิ้มอย่างพอใจ

“หมายความว่ายังไงกันเฮอร์ไมโอนี่ เธอจะบอกว่ามิสแชงน่ะ...หลายใจเหรอ”
“ก็...แฮร์รี่กับมิสแชงเริ่มคบกันเมื่อปีที่แล้ว พอเวลาดีกันก็คบกันดีหรอก แต่พอเวลาที่มิสแชงงอนแฮร์รี่น่ะ...ก็ชอบควงคนอื่นมาเย้ย ไม่ได้เป็นแค่ครั้งเดียวด้วยนะ แต่เกิดขึ้นตั้งหลายครั้ง” หลายคนพึมพำออกมาอย่างไม่พอใจ “แล้วอย่างนี้จะให้แฮร์รี่ทนคบได้ต่อไปได้ยังไงจริงมั้ย” ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย
“พอเวลาทำแฮร์รี่เสียใจน่ะไม่เคยคิดบ้างหรอก แต่พอแฮร์รี่ทำเพื่อความสุขของตัวเองบ้างก็กลับมาร้องไห้ฟูมฟาย…ไม่ยุติธรรมเลย!!”
“ใช่...จริงด้วย” ลาเวนเดอร์บอก “ไม่ใช่ความผิดของแฮร์รี่เลย”
“แต่คนอื่นเขาไม่คิดกันอย่างนั้นน่ะสิลาเวนเดอร์” เฮอร์ไมโอนี่บอกเสียงเศร้า “พอแฮร์รี่มาคบกับออโรร่าก็มีข่าวลือแย่ ๆ ออกมา แถมแฮร์รี่เองก็เป็นสุภาพบุรุษเกินไป ไม่ยอมแก้ข่าวอะไรเลย ปล่อยให้คนอื่นเขาว่าร้ายตัวเองอยู่นั่นแหล่ะ”
“พี่พอตเตอร์นี่เป็นคนดีจังเลย” เด็กปี 2 คนหนึ่งเอ่ยอย่างชื่นชม
“นั่นสิ” อีกคนเห็นด้วย

“ออโรร่าเองก็เป็นคนดีเกินไป พอได้ยินข่าวลือพวกนั้นก็เอาแต่โทษว่าเป็นความผิดของตัวเอง”
“ออโรร่าน่ะเหรอ” เด็กปี 6 คนหนึ่งเอ่ยถาม
“ก็ใช่น่ะสิ สองคนเนี้ยเหมาะที่จะเป็นแฟนกันจริง ๆ เลยนะ คนอะไรก็ไม่รู้ใจดีจริง ๆ” หลายคนมองไปยังออโรร่าที่นั่งคุยอยู่กับแฮร์รี่ที่อีกมุมหนึ่งของห้องแล้วก็ต้องเห็นด้วย แม้ว่าจะรู้จักออโรร่าเพียงแค่ไม่นาน แต่ก็ยอมรับล่ะว่าเธอเป็นคนใจดีอย่างที่เฮอร์ไมโอนี่บอกจริง ๆ

เสียงกระซิบกระซาบคนรอบข้างเฮอร์ไมโอนี่ดังขึ้นเบา ๆ หลังจากที่แยกย้ายกันกลับไปนั่งที่เดิมแล้ว เฮอร์ไมโอนี่มองไปยังรอนที่ถูกล้อมรอบด้วยกลุ่มนักเรียนชาย ดูท่าว่ารอนเองก็เริ่มแผนแรกได้เยี่ยมไม่แพ้กันเมื่อดูจากท่าทางกระซิบกระซาบของเด็กหลายคน เธอส่งยิ้มให้รอนที่ส่งยิ้มตอบกลับมาอย่างพอใจ เอาล่ะ...แผนแรกเรียบร้อย ตอนนี้พวกเธอก็เพียงนั่งรออยู่เฉย ๆ รอให้แผนสองดำเนินต่อไปเอง

**************************************

ข่าวลือ...มันก็ไม่ต่างอะไรกับไฟที่ลุกลามไปทั่ว ยิ่งในช่วงที่มีคนมาชุมนุมกันเยอะอย่างเช้าวันนี้ที่มีการแข่งขันระหว่างกริฟฟินดอร์กับฮัพเฟิลพัฟ การแข่งขันยังไม่ทันเริ่มต้นขึ้นด้วยซ้ำ แต่ดูเหมือนว่าเกือบทุกคนจะได้ยินข่าวลือนั้น คำพูดที่มาจากปากต่อปาก เพียงไม่นานก็ไปเข้าหูทางฝั่งสลิธีรินจนได้

มัลฟอยขมวดคิ้วกับเรื่องที่ได้ยินจากเฮลีน่า “ไปเอาเรื่องนั้นมาจากไหนน่ะเฮลีน่า”
“จริง ๆ นะคะพี่เดรโก เนี่ยเขาลือกันให้แซดเลย” มัลฟอยยังคงทำสีหน้าไม่เชื่อกับเรื่องที่ได้ยิน “หนูก็ยังงง ๆ อยู่เลยค่ะว่าข่าวนี้มันมาจากไหน เมื่อวานนี้เขายังลือกันอยู่เลยว่าพี่ออโรร่าน่ะเป็นมือที่ 3 แย่งพี่แฮร์รี่ไปจากมิสแชง แต่พอมาวันนี้มันก็กลายเป็นว่ามิสแชงน่ะทำให้พี่แฮร์รี่ช้ำใจแล้วพี่ออโรร่าก็เป็นคนที่เข้ามาปลอบใจ” เด็กสาวเกาหัว “สรุปแล้วเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่เนี่ย”

มัลฟอยมองไปรอบตัว เขาเห็นเด็กเกือบทุกคนพากันจับกลุ่มซุบซิบ แต่เนื่องจากว่าการแข่งขันใกล้จะเริ่มแล้วเขาเลยไม่แน่ใจว่าคนเหล่านั้นพูดกันเรื่องอะไร แต่เมื่อเห็นหลายคนพากันทอดสายตาไปยังฝั่งเรเวนคลอแล้วทำให้เขามั่นใจ พวกเขากำลังพูดเรื่องโช แชง!!!

มัลฟอยมองไปยังเด็กสาวที่เป็นต้นเหตุของข่าวลือ โช แชง ยืนหน้าบึ้งอยู่ ข้าง ๆ มีเพื่อนสนิท มารีเอตต้า เอจคอมป์ กำลังพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ดวงตาของทั้งคู่จ้องเขม็งไปยังอีกฝั่งหนึ่ง มัลฟอยมองตามสายตานั้นไปก็เห็นเฮอร์ไมโอนี่กำลังยืนยิ้มอยู่อย่างสาสมใจ
มัลฟอยขมวดคิ้ว เขารู้จักรอยยิ้มอย่างนี้ของเธอดี เป็นรอยยิ้มที่บ่งบอกถึงความพอใจในสิ่งที่ตัวเองทำลงไป...อย่าบอกนะว่าต้นตอของข่าวลือมาจากแฟนของเขาเอง!!!

****************************************

“ใครหน้าไหนมันกล้าปล่อยข่าวลืออย่างนั้นนะ” มารีเอตต้าฉุนจัดตั้งแต่มีเพื่อนคนหนึ่งนำข่าวนี้มาบอก “ทำอย่างนี้เธอเสียหายแย่เลยนะโช”
โชเม้มปาก เพราะความที่เธอหน้าตาดีตั้งแต่ยังเด็ก ทุกคนมักจะให้ความนิยมชมชอบเธอ เมื่อเธอโตขึ้นจึงใช้เสน่ห์ที่มีพยายามมัดใจทุกคนให้เป็นพวกเดียวกันกับเธอ ยิ่งตั้งแต่ที่แฮร์รี่ทิ้งเธอไปมีผู้หญิงคนอื่น ทุกคนก็ยิ่งให้ความสงสารเธอมากขึ้นกว่าเดิม แต่แล้วทุกอย่างที่เธอทำมาก็หดหายไปหมดเพราะไอข่าวบ้า ๆ เนี้ย!!!

“เธอลองสืบให้ชั้นหน่อยนะมารีเอตต้าว่าใครเป็นคนปล่อยข่าว” โชสั่งเพื่อนสนิท “ชั้นว่าข่าวนั้นมันต้องมาจากกริฟฟินดอร์แน่ ๆ” เธอมองเด็กกริฟฟินดอร์อย่างไม่เป็นมิตรนัก ยิ่งเห็นเฮอร์ไมโอนี่ยืนยิ้มอย่างอารมณ์ดีแล้วยิ่งหงุดหงิด “เผลอ ๆ ชั้นว่าคนปล่อยข่าวอาจจะเป็นยัยนั่น”
“เธอสงสัยใครเหรอโช”
“จะมีใคร ก็ยัยเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์น่ะสิ!!! อย่าลืมว่ายัยนี่คอยขวางชั้นกับแฮร์รี่มาตั้งแต่ปีที่แล้วแล้วนะ แถมเขายังเคยลือกันด้วยว่ายัยนั่นเป็นแฟนกับแฮร์รี่!!!” เธอเสียงสั่นเมื่ออารมณ์โกรธพุ่งขึ้นเรื่อย ๆ “ไม่ว่ายังไง ชั้นก็คิดว่ายัยนี่ต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้แน่ ๆ!!”
“ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวชั้นจะจัดการเรื่องนี้ให้เอง”

*************************************

“วันนี้ดูเธออารมณ์ดีผิดปกตินะเฮอร์ไมโอนี่” ออโรร่าทักเมื่อเห็นว่าเพื่อนสาวยิ้มไม่หุบตั้งแต่เช้า และดูเหมือนว่ายิ่งเวลาผ่านไปอีกฝ่ายก็ดูจะยิ้มมากขึ้น “มีอะไรดีเหรอ เล่าให้ฟังมั่งสิ”
เฮอร์ไมโอนี่อมยิ้ม “เปล่านี่...ก็แค่เมื่อคืนฝันดีเท่านั้นเอง” เรื่องอะไรจะบอกล่ะว่า ‘ข่าวลือ’ มันไปเร็วกว่าที่คิด
“ฝันดี? ฮั่นแน่...ฝันถึงมัลฟอยล่ะสิ” ออโรร่าล้อ
เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดง “ทำไมชั้นต้องฝันถึงตานั่นด้วย”
“อ้าว...ถ้าไม่ฝันถึงแฟนตัวเองแล้วจะฝันถึงใครล่ะ”
“ออโรร่า!!!” เฮอร์ไมโอนี่รีบยกมือปิดปากเพื่อนที่พูดเสียงดัง แต่ดูเหมือนว่าคนอื่นจะสนใจกับเรื่องที่คุยมากกว่าที่พวกเธอกำลังพูดกัน
“ไม่มีใครได้ยินหรอกน่า เสียงดังออกอย่างนี้” ออโรร่าชะโงกหน้ามองไปในสนาม “เมื่อไหร่จะเริ่มแข่งกันสักทีนะ” เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มเมื่อเห็นเพื่อนสาวดูจะมุ่งความสนใจไปที่แฮร์รี่คนเดียวจนไม่สนคนรอบข้าง สงสัยงานนี้ต้องสะกิดต่อมความอยากรู้ของออโรร่าหน่อยแล้ว ออโรร่าจะได้ไม่ตกข่าว

“เออ..นี่ ออโรร่า”
“มีอะไรเหรอ”
“เธอสังเกตมั้ยว่าวันนี้คนอื่นเขาดู...แปลก ๆ”
“แปลกยังไง”
“ก็ดูสิ เหมือนเขากำลังซุบซิบอะไรกันอยู่ก็ไม่รู้”
ออโรร่าหันไปมองรอบข้างตามคำบอกของเฮอร์ไมโอนี่...จริง ๆด้วยแฮะ...”แล้วมันเรื่องอะไรกันล่ะเฮอร์ไมโอนี่”
เฮอร์ไมโอนี่ยักไหล่ “ไม่รู้เหมือนกัน อ๊ะ...การแข่งขันกำลังจะเริ่มแล้ว” เธอร้องเสียงดังเมื่อเห็นเหล่านักกีฬาพากันขี่ไม้กวาดเข้ามาในสนาม “เอาไว้ชั้นจะสืบให้แล้วกันนะว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น”

“อะ...แฮ่ม...ขอต้อนรับเข้าสู่การแข่งขันระหว่างกริฟฟินดอร์กับฮัพเฟิลพัฟ” เดนนิส ครีฟวีย์ นักเรียนชั้นปีที่ 3 จากบ้านกริฟฟินดอร์กระแอมแล้วตะโกนใส่ไมค์เสียงดังลั่นเมื่อเห็นว่าแม้ว่านักกีฬาจะพากันเข้าสู่สนามแล้วแต่บรรดาคนดูจากทั้ง 4 บ้านต่างพากันสนใจเรื่องอื่นมากกว่าการแข่งขันที่กำลังจะเริ่มขึ้น ทำเอาบรรดาคนดู (รวมทั้ง ศ.มักกอนนากัลนั่งคุมอยู่ใกล้ ๆ) พากันสะดุ้งเฮือก (“เธอจะตะโกนทำไมกันฮะครีฟวีย์” ศ.มักกอนนากัลเอ็ด “แฮะๆ ขอโทษครับอาจารย์” เดนนิสพูดเสียงอ่อย “ก็พวกเขาไม่ยอมสนใจกันเลยนี่”)

“ขอต้อนรับเข้าสู่การแข่งขันระหว่างกริฟฟินดอร์กับฮัพเฟิลพัฟ” คราวนี้บรรดาคนดูต่างพากันเสียงเฮลั่น “วันนี้เป็นนัดแรกของทั้งสองทีมซึ่งมีการเปลี่ยนผู้เล่นเกือบหมดทั้งคู่ ดูสิว่าวันนี้กัปตันทีมทั้งสองจะมีการวางกลยุทธ์ยังไงเพื่อคว้าชัยชนะ…อ๊ะ นั่นมาดามฮูซเดินเข้ามาในสนามแล้วครับ”
มาดามฮูซเดินเข้ามาพร้อมกับไม้กวาดและลูกควัฟเฟิล มาดามฮูซกวาดตามองบรรดาผู้เล่น “พวกเธอรู้กติกากันดีอยู่แล้ว ทีมไหนจับลูกสนิชได้ก่อนจะได้ 150 คะแนน และจะถือเป็นผู้ชนะ” มาดามฮูซโยนลูกควัฟเฟิลและเป่านกหวีด “เริ่มการแข่งขันได้”

**************************************

ในขณะที่ทุกคนกำลังจดจ่ออยู่กับการแข่งขัน เบื้องล่างของอัฒจรรย์มีร่างสุนัขสีดำตัวใหญ่ปรากฏกายขึ้น ซิเรียสค่อย ๆ ลัดเลาะไปจนถึงด้านใน เขากวาดตามองหาร่างของจูเลียน่า แล้วก็ต้องถอนใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อเห็นเธอดูสบายดี ไม่เป็นอะไร จดหมายที่เขาได้รับจากเฮอร์ไมโอนี่ทำเอาเขาใจไม่ดีและหาทางหนีออกมาอยู่หลายวัน แต่ก็แปลก เพราะดูเหมือนว่าช่วงหลายวันมานี้รีมัสดูเหมือนจะจับตาดูเขาเป็นพิเศษ ทำเหมือนรู้อย่างนั้นแหล่ะว่าเขาจะหนี กระทั่งวันนี้ที่รีมัสออกไปทำธุระให้ภาคีปล่อยให้เขาเฝ้าบ้านอยู่คนเดียว

ฟิ้ว...ร่างหนึ่งบินผ่านซิเรียสไปอย่างรวดเร็วโดยที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัว ซิเรียสรีบหันไปมองร่างนั้นแล้วก็ต้องรีบหลบออกไปจากบริเวณนั้นทันทีเมื่อเห็นร่างสูงของลูกทูนหัวที่หันกลับมามองเหมือนไม่แน่ใจว่าเพิ่งบินผ่านอะไรไป ‘ฮู้...เกือบไปแล้วเรา’ เขาคิด แต่ต่อจากนี้จะทำยังไงดีนะ กลับบ้านหรือว่าอยู่รอจูเลียน่าดี?

*****************************************

ดูเหมือนว่าแผนที่วางไว้จะผ่านไปได้ด้วยดี เห็นได้จากการที่กริฟฟินดอร์มีคะแนนนำห่างจากฮัฟเฟิลพัฟถึง 70 คะแนน แฮร์รี่กวาดตามองไปรอบ ๆ สนามพยายามมองหาลูกสนิชสีทองว่าอยู่ในบริเวณใด และแล้วในระหว่างที่ทุกคนในทีมต่างพากันพยายามช่วงชิงคะแนนให้ได้มากที่สุดนั้น ลูกสนิชสีทองเจ้ากรรมก็ลอยมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขาเหมือนจะเยาะเย้ยที่ไม่สามารถหามันเจอได้ก่อนจะรีบบินหนีไป

แฮร์รี่รีบเร่งไม้กวาดไล่ตามลูกสนิชไปอย่างรวดเร็วโดยมีซีกเกอร์ของฮัฟเฟิลพัฟที่คอยจับตามองตลอดไล่ตามมาไม่ห่าง แฮร์รี่บินลดเลี้ยวไปมา สองตาจับจ้องเพียงลูกสนิชสีทองโดยไม่สนสิ่งรอบตัว มีอยู่ครั้งหนึ่งเขาบินเฉียดเชสเซอร์สาวของฝ่ายตรงข้ามทำเอาอีกฝ่ายร้องเสียงหลงด้วยความตกใจเมื่อจู่ ๆ แฮร์รี่ก็โผล่ออกมาจนทำให้เธอเกือบตกจากไม้กวาด เขาเร่งไม้กวาดให้เร็วขึ้นเมื่อเห็นว่าระยะห่างของตนและลูกสนิชสีทองเริ่มน้อยลง
“เร็ว ๆ เข้าแฮร์รี่ เร็ว ๆ ใกล้แล้ว” เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนด้วยความตื่นเต้น

แฮร์รี่ไล่ตามลูกสนิชสีทองเข้าไปในอัฒจรรย์ เขายื่นมือไปข้างหน้าเพื่อความลูกสนิชสีทองไว้ แล้วก็ต้องใจหายวาบเมื่อจู่ ๆ ก็มีอะไรบางอย่างที่รู้สึกคุ้น ๆ สายตาโผล่ออกมาโดยที่เขาไม่ได้ตั้งตัว เขาเบี่ยงตัวหลบก่อนจะหันไปมองให้แน่ใจว่าตนไม่ได้ตาฝาด ตอนนั้นเองที่ลูกสนิชสีทองกระทบเข้ากับฝ่ามือ แฮร์รี่กำลูกสนิชสีทองไว้โดยอัตโนมัติ เขามองมือที่กำไว้อย่างงง ๆ ในขณะที่มาดามฮูซเป่านกหวีดแล้วประกาศเสียงดังลั่น “กริฟฟินดอร์เป็นฝ่ายชนะ!!”

**********************************

เฮอร์ไมโอนี่กับออโรร่ากระโดดกอดกันด้วยความดีใจ (ในขณะที่มัลฟอยยืนหน้าหงิกอยู่ที่อีกฟากหนึ่งของสนาม)
“ยอดเยี่ยมไปเลยแฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่ร้องเสียงแหลมหลังจากที่เธอกับออโรร่าฝ่าฝูงชนที่กรูกันเข้ามาแสดงความยินดีกับเหล่านักกีฬาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“เธอเก่งมากเลยแฮร์รี่ เธอขี่ไม้กวาดเก่งมาก ๆ เลย” ออโรร่าบอก ดวงตามองเด็กหนุ่มอย่างชื่นชม

“เก่งมากพอตเตอร์” ศ.มักกอนนากัลแทรกเข้ามาในกลุ่ม
“สมแล้วนะคะที่เป็นกัปตันทีม” จูเลียน่าพูดยิ้ม ๆ โดยที่ ศ.มักกอนนากัลป์พยักหน้าสนับสนุนทำเอาแฮร์รี่ถึงกับหน้าแดงที่โดน ศ.ทั้งสองชม
“เอาล่ะ พวกเธอรีบไปเปลี่ยนเครื่องแต่งตัวซะ” ศ.มักกอนนากัลบอกนักกีฬาเสียงดัง “ส่วนพวกเธอปล่อยเพื่อน ๆ ได้แล้ว” ศ.มักกอนนากัลหันไปบอกเด็กคนอื่นที่ยังรั้งนักกีฬาบางคนไว้ “ไม่ต้องห่วง พวกเธอยังมีเวลาแสดงความยินดีกันอีกทั้งคืน”

“ไปเถอะแฮร์รี่ มัวรออะไรอยู่” รอนร้องเรียกเมื่อเห็นแฮร์รี่หันไปมองด้านหนึ่งของอัฒจรรย์ไม่ขยับไปไหนแม้ว่าคนอื่นจะไปกันหมดแล้ว
“มีอะไรเหรอแฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“ชั้นก็ไม่แน่ใจนักหรอก...” แฮร์รี่หันมาหาเพื่อนทั้ง 3 เขากระซิบเบา ๆ “...แต่ตอนที่แข่ง...ชั้นคิดว่าชั้นเห็นสนัฟเฟิลล์นะ”

Create Date : 22 พฤษภาคม 2549

Last Update : 23 พฤษภาคม 2549 12:03:05 น.

0 comments

Counter : 435 Pageviews.

ღMember Zoneღ