Bloggang.com : albatross11 : ตอนที่ 13 ปรับความเข้าใจ ผู้แปล PPP

ตอนที่ 13 ปรับความเข้าใจ ผู้แปล PPP

ปรับความเข้าใจ

เช้าวันต่อมา ผู้คนทั้งหมดที่ต่อสู้กันเมื่อคืน ไปรวมตัวกันที่ทำการศาลเพื่อตอบคำถาม หลังจากนิ่งเงียบเพื่อรับฟังคำสั่ง พวกเขาได้รับอนุญาตให้กลับไปได้ ยุนบกรู้ว่า ชายที่เขาได้ต่อสู้ไปยังคงไม่ได้สติ ความเจ็บปวดจากการต่อสู้ยังปรากฏให้เห็น

แต่ยุนบกหวังว่าชายคนนั้นจะสามารถพักฟื้นเป็นปกติได้ในเร็ววัน ยุนบกถอนหายใจอย่างโล่งอก ถ้าเขาอยากจะช่วยอีกครั้ง ยุนบกสัญญากับตนเองว่าจะไม่เข้าไปเกี่ยวพันกับการเผชิญหน้าใดๆ อีก แต่ถ้าเขาถูกดึงเข้าไปร่วมด้วย เขาจะไม่สามารถเมตตาใครได้

เมื่อพวกเขากลับไปถึงบ้านพักตระกูลฮาน ยุนบกต้องการพบคยองมี เขารู้สึกว่า ถึงเวลาแล้วที่ควรจะปรับความเข้าใจ เมื่อได้รับอนุญาตจากเถ้าแก่ฮาน เด็กรับใช้พายุนบกเข้าสู่ห้องโถงในส่วนของผู้หญิง เขารู้สึกเบาใจที่คยองมีดูเป็นตัวของตัวเองมากขึ้น ขณะที่เขานั่งลง

“เจ้ารู้สึกอย่างไรบ้าง” ยุนบกถามอย่างสุภาพ

“ข้าสบายดี พี่ซอ ขอบคุณที่สอบถามค่ะ” คยองมีแปลกใจ ยุนบกจะพูดอะไรกับนางนะ คำถามนั้นรบกวนใจนาง แล้วก็ยังมีความละอายใจในสิ่งที่นางทำยังคงตอกตรึงอยู่ในตัวเอง เกินกว่าจะให้อภัยตนเองได้ ในเมื่อนางเองเป็นผู้ที่ทำให้ชายที่นางรักจนสุดหัวใจตกลงสู่สถานการณ์ที่เลวร้ายมีผลต่อความเป็นความตายของเขาขนาดนั้น

“สิ่งที่เจ้าทำเมื่อคืนนี้ ช่างกล้าหาญนัก เอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงเช่นนั้น”

“ไม่ ข้าไม่ได้กล้าหาญหรอกค่ะ” คำชมของยุนบก ทิ่มแทงใจนาง ราวกับว่ามีลมหนาวกระทบร่างบอบบางเพียงแผ่วเบา ร่างของนางสั่นเล็กน้อย ด้วยความพยายามสกัดกั้นความรู้สึกน้อยใจที่พุ่งพล่านขึ้นมา ทำให้คยองมีรู้สึกปวดร้าวนัก เขากล่าวดูถูกนาง ยังจะดีซะกว่า แล้วนั้นล่ะ สายตาชื่นชมของยุนบกไม่ใช่สิ่งที่นางอยากจะเห็น รวมทั้งความรู้สึกแบบนี้ของเขาด้วย ประกายตาของคยองมีที่หม่นหมองลงถูกซ่อนด้วยการก้มหน้าลงเล็กน้อย

“ข้าทำตามที่ได้รับมอบหมาย ที่ข้าทำไปทั้งหมดเพื่อแก้ไขสิ่งที่ผิดให้ถูกต้องเท่านั้นเองค่ะ”

“แต่กระนั้น ยังคงปฏิเสธไม่ได้ว่าเป็นการกระทำที่กล้าหาญนัก” ยุนบกยังคงยืนกรานและรู้ดีว่านางยังคงตำหนิตนเองที่หุนหันจนต้องเผชิญกับวิกฤตในขณะนี้

“อะไรที่ควรกระทำก็ได้ทำไปแล้ว เจ้าไม่ควรย้ำคิดตำหนิตัวเองอยู่เช่นนี้ เหตุการณ์มันผ่านไปแล้วไม่ควรคิดถึงอีกต่อไป”

“พี่ซอค่ะ ข้าขอขอบคุณสำหรับคำปลอบใจที่แสนจะอ่อนโยน มีอะไรอีกมั๊ยที่ท่านอยากจะบอกข้า”

คยองมีรู้ดีว่า การที่ยุนบกมาพบนาง ใช่เพียงเพื่อกล่าวคำปลอบโยนให้นางรู้สึกพ้นผิดเท่านั้น แน่นอนย่อมมีมากกว่านี้ รอเพียงแค่เค้าเอ่ยปากเท่านั้น ใจของนางเต้นระรัว ช่างเป็นช่วงเวลาที่เร้าใจนัก สำหรับชีวิตคุณหนูที่แสนจะราบเรียบของนาง จะดีหรือร้าย อีกไม่กี่อึดใจเท่านั้น มือของนางบีบเข้าหากันจนแน่น

ยุนบกลังเลเล็กน้อยก่อนที่จะดึงผ้าเช็ดหน้าออกมาจากเสื้อคลุมและวางบนโต๊ะเบื้องหน้านาง นางรู้ว่า ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้นางใส่ลงในตะกร้าที่ส่งให้ยุนบกก่อนหน้านี้ สื่อแทนใจเพียงสิ่งเดียวที่นางอยากจะบอกเขา เท่าที่นางจะทำได้ในช่วงขณะนั้น

โดยหวังไว้ลึกๆว่า เขาจะเข้าใจว่านางรู้สึกกับเขาลึกซึ้งเพียงใดจึงยอมกระทำเรื่องที่เปิดเผยเช่นนี้และตอบรับความรู้สึกที่นางมีให้

“ข้าขอโทษ ข้าซาบซึ้งในไมตรีของเจ้าที่มีต่อข้ายิ่ง แต่ข้าไม่สามารถตอบความรู้สึกนั้นได้เสมอกัน ได้โปรดเข้าใจ นี่ไม่ใช่เป็นเพราะเรื่องที่ผ่านมาหรอกนะ แต่เพราะว่าหัวใจไม่ได้เป็นข้ามานานแล้ว นานก่อนที่เราจะได้พบกัน”

คำบอกของเขาเปรียบเสมือนด้ายเส้นบางๆ ที่ขาดผึง ด้ายที่ยึดเหนี่ยวความหวังที่แสนเลือนรางของนางไว้ ใช่ว่านางเพิ่งจะคิดได้ เพียงแต่นางปฏิเสธที่จะรับรู้ตลอดมา ถึงตอนนี้นางได้แต่เพียงทำใจยอมรับเท่านั้นหรือ ความผิดหวังเอ่อล้นท่วมหัวใจของนางขึ้นมาทันที ทำนบหัวใจของนางสูงพอที่จะต้านทานน้ำตาที่เริ่มรดรินใจทุกๆวินาทีที่อยู่ต่อหน้าเขาได้หรือไม่ นางทำได้เพียง ยิ้มตอบอย่างเศร้าๆ

“พี่ซอค่ะ ข้าเข้าใจ ข้าทึกทักเอาเองทั้งหมดและทำทุกอย่างไปโดยไม่ยั้งคิด” ยุนบกเห็นประกายน้ำตาของนางเพียงวูบเดียว

“โปรดอย่าได้ทอดอาลัยในชีวิตเพราะเรื่องนี้ เมื่อถึงเวลาหนึ่งใครบางคนอาจจะทำให้เจ้ากลับมามีความรักได้อีกครั้ง”

ยุนบกกึ่งประหลาดใจมีอะไรอีกมั๊ย หรือเขาทำได้เพียงเท่านี้จริงๆ ที่เขาจะพูดให้นางคลายความเศร้าลงได้ แต่ดูเหมือนจะไม่มีสิ่งที่เขาทำให้ได้อีก เขาอยู่นานเท่าใด คยองมีคงจะเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้น เขาได้ทำสิ่งที่ควรจะทำไปและสามารถทำได้ไปหมดแล้ว

“ข้าคงต้องขอตัวไปแล้ว ได้โปรดดูแลตัวเองล่ะ”

ยุนบกลุกขึ้นและโบกมือลาจากด้วยหัวใจที่ปลอดโปร่ง คยองมีมองตามยุนบกไปด้วยหัวใจที่ปวดร้าว ใจนางแตกเป็นเสี่ยงๆ หยดน้ำตาเริ่มล้นออกมาจากดวงตาเศร้าหมอง หัวใจที่เพรียกหาแต่ยุนบกทุกลมหายใจทำให้นางอยากจะถลำออกไปรั้งตัวเขาไว้ อยากจะอ้อนวอนขอความรักตอบจากเขา อยากจะบอกกับเขาว่านางรักเขามากเพียงใด คิดถึงเขามากขนาดไหน แต่นางทำได้เพียงยืนนิ่ง ทรงตัวอยู่ไม่ให้ล้มลงต่อหน้าเขาและมองเขาจากไป นางรู้ว่าจะไม่ได้พบเขาอีก เขาที่เป็นรักแรก รักที่ประทับฝังลึกในความทรงจำ รักที่นางไม่เคยคิดว่าจะได้สัมผัสและรักเดียวของนางในขณะนี้ นางยังเฝ้าวนเวียนถามใจตัวเอง จะต้องใช้เวลานานตราบเท่าชีวิตหรือไม่ เพื่อที่จะสามารถลืมเลือนรักนี้และแปลกใจเหลือเกินถ้ามีใครสักคนมาแทนที่เขาได้

และในวันเดียวกันนั้น นับตั้งแต่ยุนบกจากไป ใจของชองฮยางยังคิดถึงวันที่ยุนบกเข้ามาหานางอย่างเร่งร้อนหลังจากสิ้นสุดการประลองกับอาจารย์ทันวอน บอกให้นางรีบออกเดินทางหนีไปจากคิมโจนึนให้เร็วที่สุด ถึงแม้นางจะยืนกรานจะอยู่เพื่อความปลอดภัยของยุนบกแล้วก็ตาม แต่ไม่อาจหยุดความอาฆาตแค้นของเขาได้ ทำให้นางใจระส่ำ ความเยือกเย็นที่เคยมีมลายสิ้น จนกระทั่งถึงวันที่จะต้องลาจาก นางก็ยังไม่เข้าใจถึงความลำบากใจที่เขาต้องแบกรับ จนได้พบกับยุนบกอีกครั้ง และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่นางต้องรอคอยยุนบกอย่างอดทน เขาจะกลับมาอย่างปลอดภัยมั๊ย เขาต้องเผชิญหน้ากับสิ่งเลวร้ายอันใด ทำไมโชคชะตาช่างโหดร้ายกับยุนบกนัก ทั้งที่เขาต้องแบกรับความทุกข์ทั้งมวลและนางไม่สามารถช่วยแบ่งเบาสิ่งใดได้นอกจากทำตามคำขอของเขาเท่านั้น “จงอยู่อย่างมีความสุข” ต้องจากไปทั้งที่ใจยังโหยหาและทุกข์ระทม

เอยองมองชองฮยางอย่างงงงวยที่เห็นเธอนั่งหมดอาลัยลืมเลือนงานเย็บปักที่วางอยู่บนตัก ตั้งแต่คุณชายซอจากไปเมื่อคืนวาน คุณหนูของนางนอนไม่ค่อยหลับ และใช้เวลาทั้งวันในการเหม่อมองถนนที่ทอดมาจากโรงงานกระดาษ แทบไม่ได้ทานอาหาร อะไรก็ตามที่เกิดขึ้นกับ คุณชายซอ อะไรก็ตามที่คุณชายซอทำเป็นเหตุรบกวนใจคุณหนูของเธองั้นหรือ?
ณ สถานที่นี้ไม่เหมือนหอนางโลมเลย เป็นสองสัปดาห์ที่อยู่อย่างสงบ ไม่มีชายมากรักคนใดลอบเฝ้ามอง ที่แห่งนี้เป็นเหมือนบ้านสำหรับนาง บ้านที่นางไม่มีโอกาสเป็นเจ้าของ ครอบครัวของนางยากจนและนางก็ถูกขาย นี่คงเป็นโชคชะตาของนางที่เจ้านายคนแรกตกอยู่ในสถานะที่ลำบากและฝากนางให้มาอยู่ในความอุปถัมภ์ของชองฮยาง แม้ว่าเธอมีห้องส่วนตัวเมื่ออยู่กับคุณชายซอ และมองออกว่าคุณชายซอมีความรักใคร่ต่อคุณหนูมากเกินจะกล่าว เขาช่างมีมารยาท ใจดีและสุภาพต่อคุณหนูของนางมาก แต่ ทำไมเขาถึงสร้างอีกห้องหนึ่งให้คุณหนูและนาง นางมองออกไปเมื่อประตูถูกเปิดออก

“ช่างเขียนคะ” ชองฮยางร่าเริงและดูสดชื่นขึ้นมาทันทีที่เห็นยุนบก
ยุนบกยิ้มตอบรับความรู้สึกของนาง ขณะที่นางถลาซุกเข้าไปในอ้อมกอดของยุนบก แก้มที่เย็นชืดซบอยู่บนไหล่อันอบอุ่น ความหวาดหวั่นในใจนางอันตรธานหายไปสิ้น ยุนบกคิด โชคชะตาช่างปราณีเขานักที่เขาไม่เป็นอะไรเลยจากเหตุการณ์เมื่อคืนที่ผ่านมา

“ข้าสบายดี” ยุนบกกอดนางแน่นก่อนที่จะลูบหลังนาง พยายามปลอบโยนให้นางหายวิตก หลังผ่านเหตุการณ์เมื่อคืนทำให้เขาคิดถึงนางเหลือเกิน

“ไม่มีอะไรต้องกังวล” ชองฮยางลูบใบหน้าของยุนบก สายตาแห่งความห่วงใยฉายออกมาจากดวงตางามทั้งคู่ ขณะที่นางกำลังช่วยยุนบกถอดหมวกออกชองฮยางกลับพบว่าแขนเสื้อของยุนบกมีรอยขาด

“อะไรกันคะนี่” นางคว้าแขนเสื้อข้างนั้นไว้ ในขณะที่ยุนบกพยายามซ่อนมันไว้

“และนั่น มีร่องอะไรอยู่บนไม้พลองของท่านคะ” มีร่องรอยปรากฏอยู่บนไม้พลองเต็มไปหมด บางร่องลึกมาก

ความเป็นจริงที่เห็นได้ชัด มีผลกระทบกับนาง ชองฮยางมองยุนบกอย่างหวาดกลัว ยุนบกควรทิ้งไม้พลองเมื่อเขามีโอกาส แต่เขาหวังที่จะเก็บมันไว้เพราะมันทำมาจากไม้ชั้นเลิศ และอีกอย่างมันเป็นของขวัญที่เขาได้รับเมื่อสามารถล้มอาจารย์ได้

“ดูซิ ข้าสบายดี ยืนอยู่นี่ ใช่มั๊ย” เขาพูดและหวังว่าความพลุ่งพล่านของนางจะสงบลง

“มันเกิดขึ้นมานานเท่าไหร่แล้วค่ะ”

“คือว่า...” ยุนบกหยุดพูดเมื่อเห็นเอยองเดินออกมาจากครัวพร้อมถาดอาหาร

“เอาไว้ก่อนนะ” ยุนบกหันกลับมามองหน้าชองฮยาง ในขณะที่นางถอดเสื้อคลุมของเขาเพื่อนำไปปะชุน

ยุนบกรู้สึกกึ่งประหลาดใจ นางคิดอะไรอยู่นะตอนที่เอยองเข้ามาขัดจังหวะการสนทนา ตอนนี้ยังไม่สามารถถามนางได้ รอจนกระทั่งเอยองเดินกลับไปในครัว ยุนบกรีบเข้าไปประชิดตัวชองฮยาง

“ฟังนะ” ยุนบกกระซิบ

“เหตุการณ์เมื่อคืนไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ ข้าต้องออกไปกอบกู้สถานการณ์ก่อนที่มันจะเลวร้ายมากไปกว่านี้”

“ท่านหรือคะ?” ชองฮยางมองนิ่งมาที่ยุนบก

“อาจารย์ท่านอยู่ที่นั่นด้วยและแน่นอนเค้าสามารถที่จะควบคุมสถานการณ์ได้”

“บางทีนะ แต่ว่าข้าไม่อยากยืนบื้ออยู่ ในขณะที่ข้าสามารถทำอะไรได้บ้าง”

“ท่านอาจจะถูกฆ่าก็ได้นะคะ ท่านคิดบ้างหรือเปล่าว่าท่านหลอกลวงข้า ในเมื่อหลักฐานเห็นชัดต่อหน้าต่อตาข้า”

“นั่น...เมื่อคืนนี้ตอนที่เผชิญหน้ากับศัตรู ข้าตกอยู่ในสภาวะที่ลำบาก”
ยุนบกสารภาพ “แต่เมื่อคิดว่าจะต้องสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง ข้าจึงมีชัยชนะ เมื่อคิดว่าจะต้องสูญเสียเจ้าไป ทำให้ข้าแข็งแกร่งและสามารถต่อสู้กลับไปได้ ข้าไม่สามารถซ่อนตัวได้ตลอดไปหรอกนะ ข้าจะต้องทำในสิ่งที่ข้าทำได้เพื่อให้มีชีวิตที่ดีขึ้น”

นั่นเป็นนิสัยอย่างหนึ่งของยุนบก ชองฮยางรู้ ความโกรธที่ไม่เคยยอมแพ้ที่จะทำให้สำเร็จ มันทำให้นางเกิดความหวาดหวั่นอย่างไม่สิ้นสุด ความหัวรั้นขี้โมโหของยุนบก ทำให้นึกย้อนกลับไปที่ฮันยาง เขาเคยทุบมือตนเองเพื่อไถ่ถอนความผิดและยังยั่วยุศัตรูหลายครั้งหลายหน ชองฮยางยิ้มขณะที่สัมผัสใบหน้าของยุนบก ทั้งคู่ต่างจ้องมองลึกออกไปในดวงตากันและกัน ต่างย้อนกลับไปในวันที่หัวใจสองดวงเชื่อมถึงด้วยศิลปะ ทุกๆสัมผัสบนผิวกายที่เรียบลื่นถูกวาดออกเป็นเส้นแล้วเส้นเล่า ปรากฏเป็นภาพวาดความงดงามของเรือนร่าง หญิงใดเล่าที่ยอมสละทุกสิ่งเพื่อคนรัก ชายใดเล่าที่วาดแรงปรารถนาออกมาเป็นงานศิลป์ที่ล้ำเลิศ
ชองฮยางคิดว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของเขา นางไม่สามารถช่วยอะไรได้แต่นางรักที่เขาเป็น วาดรูปอย่างไม่ยอมแพ้
ทั้งคู่เป็นที่พักพิงกันและกัน

“ท่านต้องสัญญากับข้า พยายามทำสิ่งที่ดีที่สุดที่จะกลับมาหาข้าถ้าเกิดเหตุเช่นนั้นอีกนะคะ”

“ข้าสัญญา เจ้าอยู่ในหัวใจและจิตวิญญาณของข้าเสมอ ข้าเห็นเจ้าชัดเจน แม้ข้าหลับตา คนงามของข้า ข้าคิดถึงเจ้าทุกห้วงคำนึงทุกการกระทำ ข้าคิดถึงแต่เจ้าเสมอ แล้วข้า...จะไปไหนได้ล่ะ” ยุนบกกระซิบ โอบกอดนางถ่ายทอดความอบอุ่น นางเขินอายยิ่ง ก้มหน้าหลบการรุกไล้ เขาเชยคางนางขึ้น โน้มหน้าลง หอมแก้มนางอย่างทะนุถนอม พวกเขาไม่ได้ทันสังเกตเลยว่าเอยองค่อยๆย่องกลับเข้าไปในครัว

พระราชวัง

“คนของเราสอบสวนผู้หญิงคนนั้นล้มเหลว ถึงตอนนี้ลุงของนางได้เพิ่มการอารักขาหลังจากที่ถูกบุกรุก คนของเราทั้งหมดถูกจับได้และถูกส่งต่อให้กรมการเมืองพะย่ะค่ะ”

“แล้ว?”

“พวกเขาถูกพิพากษาให้ไปใช้แรงงานโดยความผิดฐานปล้นและลักพาตัว ไม่มีอะไรโยงมาถึงเราพะย่ะค่ะ”

“หลังจากนั้น ดูด้วยว่าครอบครัวของพวกเขา ให้ได้รับเงินชดเชย สรุปสุดท้ายเกี่ยวกับรูปนั่นล่ะ”

“ผลลัพธ์ที่สรุปได้ก็คือ มีรูปมากกว่ายี่สิบภาพกระจายอยู่ในเขตต่างๆ และพวกเขาก็สรุปว่าเป็นเรื่องอุปโลกน์พะย่ะค่ะ”

“พวกเขาใช้อะไรมาตัดสิน?”

“อย่างแรก เป็นที่รู้กันว่าเฮวอนมีความประณีตในการลงเส้น จากรูปนั้นเราพบว่า เส้นที่ปรากฏสั้นเกินไป โดยความเป็นจริงมีจังหวะหยุดมากเกินไป อย่างที่สอง ที่พวกเขาอธิบายคือตราประทับ พวกเขาพบว่าเส้นของไม้จันทร์บนตราประทับ ไม่ลงรอยกับตราประทับของเฮวอนพะย่ะค่ะ”

“ข้ารู้แล้ว พวกท่านพบอะไรอีกบ้าง”

“พวกเราคิดว่า ภาพนั่นไม่ได้เป็นของเฮวอน มีช่างเขียนมากมายพยายามที่จะเลียนแบบ อาจจะมีนักปลอมแปลงที่เก่งฉกาจ อยากสร้างความประทับใจให้กับหญิงสาวก็เป็นไปได้พะย่ะค่ะ”

“ตราประทับนั่นเกือบจะไม่ข้อผิดพลาด อัจฉริยะจริงๆ ต้องใช้ความพยายามอย่างสูงทีเดียว แต่ในเมื่อตอนนี้มีงานของเฮวอนออกมาให้เห็นอย่างผิดธรรมดา เป็นเครื่องหลอกล่อที่ดีมาก ฉะนั้นส่งทหารออกไปโดยรอบเขตใกล้เมืองอูริยอง ข้าสงสัยว่าเราจะอะไรอีกนอกจากรูปทำซ้ำพวกนั้น”

“รับด้วยเกล้า พะย่ะค่ะ”

ห้องทรงงานของพระราชาจองโจ

พระราชาจองโจม้วนกระดาษเป็นวงและจ่อมันเข้ากับเทียน เขาจับกระดาษที่กำลังไหม้อยู่บนถาดขี้เถ้าอย่างระมัดระวัง เพื่อให้มั่นใจว่า มันถูกเผากลายเป็นขี้เถ้าทั้งหมด

พระราชาจองโจพยักหน้าให้มหาดเล็กเรียกคิมฮองโด ซึ่งรออยู่ด้านนอกเข้ามา คิมฮองโดเข้ามา คำนับและนั่งลง พระราชาจองโจไล่ให้มหาดเล็กออกไป ก่อนที่จะมาจับจ้องใบหน้าของคิมฮองโด และสังเกตเห็นความอ่อนล้าและรอยคล้ำใต้ตา

“ทันวอน ข้าเรียกเจ้ามาเพื่อจะบอกว่า วิกฤตได้ผ่านพ้นไปแล้ว”

“ขอบพระทัยฝ่าบาท ข้าดีใจยิ่งที่ได้ยินเช่นนั้น” เมฆดำที่ปกคลุมถูกพัดกระจายไป

“ข้าเข้าใจว่า ตอนนี้ท่านคงพักผ่อนได้ง่ายขึ้นกระมัง” พระราชาจองโจยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าคิมฮองโดเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว

“พะย่ะค่ะ ฝ่าบาท หลายอาทิตย์ที่ผ่านมา ช่างยุ่งยากเสียจริง ข้า...หวังว่าจะได้กลับไปเยี่ยมนาง” คิมฮองโดกล่าวอย่างมีความหวัง

“ไม่ใช่เวลานี้ ทันวอน” พระราชาจองโจสั่นศีรษะ “เจ้ายังคงถูกจับตา ข้าไม่อาจเสี่ยง แต่ข้าสัญญา ทันวอน เจ้าจะได้พบนางอีกครั้งแน่”

#จบตอนที่ 13#

เรื่องของ ผอ ต่อท้าย อ่านเล่นๆ นะคะ

บริเวณสระว่ายน้ำ รพ.วันนี้คึกคักเป็นพิเศษ บรรดาคนไข้ที่อาการปกติต่างพากันชื่นมื่นกันทั่วหน้าเพราะวันนี้เป็นวันที่ปล่อยให้คนไข้ได้ทำกิจกรรมตามแต่จะสมัครใจ อากาศที่แสนจะร้อนอบอ้าวกลางเดือนเมษา ทำให้หลายคนพุ่งตรงมาที่สระว่ายน้ำยาว 50 เมตร ที่อยู่ด้านหลังโรงพยาบาลเพื่อจับจองเตียงผ้าใบสีขาวสะอาดน่านอนข้างสระ

ตามกฎของโรงพยาบาล วันที่แสนสบายผ่อนคลายเช่นนี้คนไข้ที่มีอาการไม่น่าเป็นห่วงจะได้รับหน้าที่ตามแต่ความถนัดของแต่ละบุคคล

เกษตรศิลป์วันนี้รับหน้าที่เอาสวิงช้อนใบไม้ขึ้นจากสระ กำลังทำหน้าที่อย่างขะมักเขม้น PPP ในชุดกางเกงว่ายน้ำรัดติ้วสีชมพูอาสามาเป็นบาร์เทนเดอร์ที่ Pool Bar กำลังเตรียมจัดวางขวดต่างๆ อยู่ที่เคาท์เตอร์บาร์ในสระ ยามควงกะ รับหน้าที่ Life Guard กำลังเดินกร่างไปมาในชุดว่ายน้ำเต็มตัวที่เพิ่งได้มาใหม่ จึงกะโชว์มัดกล้ามเหี่ยวๆ อวดสาวๆ เต็มที่ เฮนี่กับโคล่า วันนี้รับหน้าที่ตกแต่งสวนหย่อมริมสระ

OKK นอนอยู่บนแพยางสีแดงกลางสระ เธออยู่ในชุดบิกินี่ตัวจิ๋วสีเขียวปี๋ตัดกับผิวสีดำสนิท และเมื่อรวมกับแพยางสีแดงแปร๊ด ทำให้เธอดูดีอย่างบอกไม่ถูก ^__^ ตอนนี้เธอกำลังนอนปวดตาปล่อยตัวปล่อยใจ ล่องลอยอยู่ในสระน้ำสีฟ้าใส ที่ศีรษะมีหมวกฟางสานปีกกว้างกันแดด แว่นกันแดดอันโตปิดบังใบหน้าอันแสนตลกไว้ ที่หน้าอกมีหนังสือภาษาญี่ปุ่นวันละคำ ที่เหมือนอ่านค้างคว่ำอยู่

เมษา นอนหงายอาบแดดในชุดบิกินี่บางจ๋อยสีขาว กำลังอาบแดดโชว์พิณน้อยส่วนตัวอย่างไม่เกรงสายตาผู้ใด ที่โต๊ะข้างๆ เธอมี แก้วทรงสูงก้านยาวใสแจ๋วบรรจุน้ำสีฟ้าน่ากินแก้วหนึ่ง กำลังฟังเพลงจาก Ipod ปากก็พึมพำแต่ประโยคเดิมๆ ซ้ำๆ “ข้าขอโทษ เจ้าจะอภัยให้ข้าได้ไหมที่ข้ามีใครอีกคนอยู่ในหัวใจ” เธอพูดประโยคนี้ซ้ำๆมาได้ เกือบเดือนแล้ว บรรดาแพทย์ใน รพ ต่างวิเคราะห์ว่า เธอสร้างโลกรักสามเส้าขึ้นมาในจินตนาการ แล้วก็เอาตัวเองจ่อมจมอยู่ในนั้น ซึ่งไม่น่าจะเป็นอันตรายใดๆ แต่ก็ควรจะหาทางเอาเธออกมาจากสถานการณ์นั้น ไม่งั้นเซลส์สมองจะเสื่อมถอยเพราะไม่ได้รับการพัฒนาต่อไป

บกน้อย ในชุดบิกินี่สีบานเย็นลายลูกไม้บางๆ กำลังนอนอ่านสารพัด Fan Fiction ที่ print มาจากสารพัดเวป โต๊ะเล็กข้างตัวเธอยังมีนิตยสารแวดวงดาราเกาหลี เธอกำลังขมวดคิ้วย่นพร้อมกับพยายามสะกิดเมษาที่กำลังฟังเพลง เพื่อถามว่า ตอนที่ 13 ของท่านยามสา ที่จองฮยาง พูดว่า ช่างเขียนคะ ข้าเป็นของท่านแล้วนะคะ นี่ เป็นยังไงมายังไง เค้าแค่จับแขนกันใช่ไม๊ แต่ยังไงเมษาก็ไม่มีท่าทีจะสนใจ พอหมดหวังคำตอบจากเมษา เธอก็สอดส่ายสายตาหาเหยื่อเพื่อยิงคำถามต่อไป

ที่บาร์กลางสระ เติมเต็มและเจ้าเงาะ นั่งเบียดชิดติดกันอย่างไม่เกรงสายตาผู้ใด เหมือนโลกนี้มีเพียงเธอกับเขา มือของเขาป่ายป้ายเปะปะอยู่บนตัวเธอ ตัวของเธอก็ไปลดเลี้ยวเกี่ยวพันอยู่ในมือของเขา ยากที่จะคาดเดาได้ว่าอันไหนคือมือเจ้าเงาะ อันไหนเป็นเรือนร่างของเติมเต็ม

มีคนสองคนถือเครื่องดนตรีพะรุงพะรุงเข้ามาเตรียมเล่นดนตรีข้างสระ สุเกียงกับ Ulwil นั่นเอง วันนี้ทั้งสองคนรับหน้าที่เป็นเอนเตอร์เทนเนอร์คู่ดูโอ สุเกียงอยู่ในชุดราตรีกรุยกรายสีตุ่นๆ ยากที่จะบรรยายว่าเคยเป็นสีอะไรมาก่อน กำลังช่วย Ulwil ที่อยู่ในชุดกางเกงขาบานสีม่วงเข้ม เสื้อแขนกระดิ่งยาวรัดหน้าอกติ๋วติ้วสีส้มแจ๋น เอากีตาร์ออกมาตั้งเสียง

วันนี้ทั้งสองเลือกเล่นเพลงที่มาจากใจ ชื่อ เพลง แดงยกแผง สุเกียงถือไมค์ยืนร้องหลับตาพริ้ม ส่ายตัวเคลิ้มเคลิ้ม อินไปกับเสียงเพลงอย่างเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน เสียงร้องที่เปล่งออกมาเหมือนมาจากใจจริงอันร้าวราน เหมือนกำลังตัดพ้อใครบางคน หรือตลาดอะไรสักแห่ง

ตั้งใจซื้อหุ้นมา เพื่อจะลงทุน ขาดทุนกำไรก็ช่างมัน เลือกแต่หุ้นดีดี ที่มันมั่นคง จะลงทุนไปอีกย๊าวยาว……. บรา บรา บรา (เสียงท่านสุเกียงเปิดฟังได้ที่นี่ //www.doohoon.com/songs/song3.htm)

ขณะที่ทุกคนกำลังเพลิดเพลินกับเสียงเพลงริมสระอยู่นั้น ก็ปรากฎหญิงนางหนึ่งใส่ชุดฮันบกมอซอสีม่วงขาวท่าทางเศร้าสร้อย เดินเข้ามาบริเวณริมสระ มือขวาของนางจูงหมาตัวเล็กพันธุ์ชิวาว่า ขนเกรียนสีขาว มีจุดน้ำตาล ลายลูกวัว ที่ไหล่ซ้ายแขวนสะพายกล้วยเล็บมือนางที่สุกเต็มที่แล้วหวีหนึ่ง

“ห้ามนำสัตว์เข้ามาบริเวณสระว่ายน้ำครับป๋ม” ยามควงกะรีบวิ่งขาถ่างมาดแมนเข้ามาขวางเธอไม่ให้เข้าไปบริเวณสระน้ำ

เธอมองยามควงกะในชุดว่ายน้ำรัดติ้วตั้งแต่หัวจรดเท้า และเท้าจรดหัว กลับไปกลับมารวมทั้งหมดสองรอบ แล้วก็เดินผ่านเขาไปอย่างไม่ให้เครดิต นางเดินไปที่ริมสระอย่างช้าๆ ใบหน้านางเลอะสีดำเป็นทางยาว โอ้ น้ำตาที่ไหลมานานเขลอะเลอะผสมรวมกับมาสคาร่าที่ไม่กันน้ำนั่นเอง ทำให้ใบหน้านางน่ากลัวเช่นนี้ ทันใดนั้น จู่ๆ นางก็ร้องตะโกนดังลั่นขึ้นมาว่า

“มีใครพบดวงใจข้าไม๊ เขาไม่กลับบ้านมา 4 วันแล้ว” เสียงของนางดังและมีพลังจนน่าตกใจ สะท้อนก้องไปรอบบริเวณ ทั่วทั้งสระว่ายน้ำหยุดการเคลื่อนไหว สายตาทุกคู่มาหยุดอยู่ที่นาง ในหัวแต่ละคนต่างคิดกันไปต่างๆ นาๆ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงคนนี้ ทำไมนางจึงมาหาดวงใจที่นี่ ใครคือดวงใจของนาง นางสติดี หรือเป็นพวกเดียวกันกับพวกเราใน รพ ทำไมนางต้องจูงหมาและถือกล้วยมาด้วย หนำซ้ำนางยังใส่ชุดฮันบกอีก

OKK ที่นอนลอยอยุ่บนแพยางเป็นผู้ที่อยู่ใกล้นางที่สุด ก็เลิกแว่นกันแดดลืมตาขึ้นมาพูดกับนางด้วยสีหน้ารำคาญๆ ว่า

“ดวงใจของคุณน่าจะอยู่ที่หน้าอกด้านซ้ายนะคะ ลองจับดูคะ ของใครๆ ก็อยู่ตรงนั้นทั้งนั้นล่ะค่ะ” พูดจบเธอก็พยักหน้าอมยิ้ม ^__^ พูดพึมพำ สุโก่ย สุโก่ย คล้ายชมตัวเองว่าพูดได้เข้าท่ามาก แล้วก็นอนปวดตาพริ้มต่อไป

หญิงในชุดฮันบก มองลงมาที่ OKK ด้วยตาขวางๆ อย่างไม่ให้เครดิต ที่มุมปากนางมีรอยคราบน้ำลายที่เกิดจากการตะโกนเมื่อสักครู่ปรากฏอยู่ เมินมองหาดวงใจของนางต่อไป

เจ้าเงาะกับเติมเต็มที่ตอนนี้ไปลอยคอนัวเนียกันในสระแล้ว เจ้าเงาะเป็นผู้กล้าหาญพูดแหวกอากาศอันเงียบงัน ถามนางออกไปว่า

“ดวงใจของคุณนี่หน้าตาเป็นอย่างไรหรือ เผื่อเราจะพอช่วยได้ เราก็อยู่ที่นี่มานาน ไม่มีใครในนี้ที่เราไม่รู้จักนะ” เจ้าเงาะหยุดกิจกรรมชั่วคราว หันมาให้ความช่วยเหลือหญิงในชุดฮันบก

“โอ้ เป็นท่านที่ข้าหามานาน” นางยิ้มให้เจ้าเงาะมีความหวังเปี่ยมล้น ในดวงตา

“ข้าชื่อ ฮูหยิน ดวงใจของข้าชื่อ Oui ส่วนหมาตัวนี้เป็นพยานรักของข้ากับเค้า ชื่อ หยวนเปียว ค่ะ” นางลงนั่งยองๆ ข้างสระกล่าววาจาออกมาอย่างเรียบร้อยสุภาพนอบน้อมให้เกียรติเจ้าเงาะ

“อ้อ Oui นั่นเอง ฉันรู้จักเขาดี ตอนนี้น่ะเขาอยู่..... ซวยแล้ว ...” หางเสียงของเจ้าเงาะขาดหายไป เพราะหางตาเหลือบไปเห็น คนสองคนกำลังเดินอิงแอบกันมาทางสระน้ำ

หญิงหญิงคู่หนึ่งกำลังเดินกระหนุงกระหนิงกันมา คนหนึ่งจูงหมาพันธ์ปั๊ก สีน้ำตาลหน้าตาเหี้ยมโหด อีกคนสะพายกล้องใส่เลนส์สำหรับถ่ายภาพ portrait เดินมาข้างสระ ท่าทางเหมือนโลกนี้มีเพียงเขาสองคน เฝ้ามองและ Oui นั่นเอง ตอนนี้ทุกคนในสระได้แต่กลั้นหายใจไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมาแต่คำเดียว ทุกสรรพสิ่งเงียบงัน มีเพียงคู่รักที่กำลังเดินมาแบบโลกนี้เป็นสีชมพูคู่นี้เท่านั้น ที่ไม่สังหรณ์ใจเลยว่าจะมีอันตรายเกิดขึ้นกับตัว เสียงเดียวที่ได้ยินคือ เสียงสวดมนต์ของเฮนี่กับโคล่า ที่นั่งทำสวนอยู่ใกล้ๆ คู่รักชะตาขาด

“ที่รักคะ ดูเหมือน ‘เยอะเป้า’ จะอยากอุจจาระนะคะ” เฝ้ามองช้อนตาหวานเยิ้มขึ้นมองOui หลังจากสังเกตเห็นอาการดมนั่นดมนี่ของสุนัขพันธ์ปั๊กที่ชื่อ ‘เยอะเป้า’

“โอ้ สุดที่รักคนดีของ Oui เพิ่งจะหัดเลี้ยงหมา ทำไม เบบี๋ ของ Oui ถึงได้ อัจฉริยะเช่นนี้ มะมา มาให้พี่กอดคนฉลาด หอมคนฉลาดของพี่หน่อยน๊า” ว่าแล้ว Oui คนจริงก็ปฎิบัติทันที

เสียงสวดมนต์สั่นๆ ของเฮนี่กับโคล่า ก็ดังขึ้นกว่าเดิมอีกได้ยินแว่วๆ เหมือนกับสวดว่า ระวัง ระวัง Oui คนจริงไม่สนอะไรแล้วตอนนี้ โลกนี้มีเพียงเฝ้ามองของข้าเท่านั้น

ทันใดนั้น มีเสียงกรีดร้องประหนึ่งโลกจะถล่มทลาย เสียงของหญิงที่จิตใจร้าวรานแตกสลายไปแล้วคนนั้นนั่นเอง เสียงของนางทำให้เมษาถอดหูฟังออก หันมาสนใจเรื่องราวภายนอกอย่างเข้าใจ

เมษาเดินเยื้องย่างอวดพิณน้อยออกมาหาฮูหยินอย่างไม่เกรงกลัวสายตาผู้ใด เธอเดินตรงไปหาฮูหยินที่กำลังร้องไห้เสียงสนั่น สะกิดไหล่นาง

“เฮ้ ยู ยูจะอภัยให้เขาได้ไม๊ที่เขามีใครอีกคน และหมาอีกตัว” พูดจบเมษา ก็เดินหัวเราะฮ่าๆ อย่างสะใจไปที่สปริงบอร์ด กระโดดหมุนตัวลงสระไปแบบน้ำไม่กระจายในทันที (ก่อนเมษาจะมาอยู่ รพ เธอเป็นนักว่ายน้ำทีมชาติมาก่อน)

ฮูหยิน ที่กำลังร้องไห้คร่ำครวญ หยุดร้องทันใด เหมือนคำพูดของเมษา จะทำให้นางคิดอะไรขึ้นมาได้ นางหันมายิ้มอย่างใจเย็น พร้อมกับจูงหยวนเปียว ในมือถือกล้วยเล็บมือนางเดินลงจากสระ มาหาคนที่เมื่อสักครู่นางประกาศว่าเป็นดวงใจของนาง

Oui และ เฝ้ามอง ยืนทำหน้าใจดีสู้เสือ เอ๋อเหรอเล็กน้อย ยามควงกะวิ่งขาถ่างมาดแมน ตามติดมาด้วยเกษตรศิลป์ในมือถือสวิงช้อนใบไม้ สามพี ถือกระบอกผสมเหล้า หน้าตาตื่นมุงดูเหตุการณ์

“หมาหน้าตาขี้ริ้วขี้เหร่ตัวนี้คงชื่อ เยอะเป้า สินะ” นางมองไปที่หมาอย่างเอ็นดู แล้วเงยหน้าขึ้นมาจ้องนิ่งที่ใบหน้าเฝ้ามอง

“ครั้งหนึ่งคนข้างๆ เขาคือ ข้า หมาที่จูงก็คือ ‘หยวนเปียว’ ไม่มีเหตุการณ์ใดผิดเพี้ยน ภาพที่ข้าเห็นเมื่อสักครู่ เหมือนข้าได้เห็นครั้งหนึ่งของตัวเอง ข้าต้องขอบใจเจ้ามาก ข้าไม่อยากรู้ว่าเจ้าชื่ออะไร อายุเท่าไร ลูกเต้าเหล่าใคร รู้จักกับเขาได้อย่างไร แต่ข้าอยากขอบใจเจ้าที่ทำให้ข้าได้เห็นตัวเองในอดีตอย่างชัดเจน” ฮูหยินกล่าวอย่างสงบ ราวกับว่านางได้ตรึกตรองมาอย่างดีแล้ว

สายตานางเลื่อนมาที่คนที่นางเรียกว่าดวงใจของนาง ดวงตาของนางนิ่งสงบ สบสายตากับเขาแบบเต็มตา เป็น Oui ที่ทนสบสายตานางไม่ได้ เขาหลบตานางมองลงต่ำ

“ท่านพี่คะ ข้าคงไม่มีสิทธิ์อะไรจะไปขัดขวางความสุขของท่าน ถ้าข้าครอบครองท่านโดยให้ท่านทิ้งสิ่งที่ท่านอยากทำ สิ่งที่ท่านรัก รักของข้าคงเรียกว่า รักแท้ไม่ได้ ท่านไปตามทางของท่านเถอะคะ ส่วนข้าจะหาเอาใหม่แถวนี้ล่ะ” พูดจบนางก็เอาหยวนเปียวไปผูกไว้ใต้ต้นไม้ วางกล้วยไว้ข้างๆ มัน แล้วเดินไปที่ริมสระ แน่นอนสามหนุ่มสามสไตล์ เกษตรศิลป์ ผู้ใฝ่รัก ppp ผู้ไม่เคยโกหก ยามควงกะที่แสนซื่อสัตย์(เมื่ออยู่ต่อหน้าฮูหยินของเขา) เดินตามติดเป็นลูกสมุนฮูหยินไปเสียแล้ว หลังจากได้ยินคำว่า “ส่วนข้าจะหาเอาใหม่แถวนี้”

นางเดินมาที่เตียงผ้าใบข้างบกน้อย สะบัดชุดฮันบกออกอย่างง่ายดาย เผยให้เห็นชุดบิกินี่สีขาวลายเสือ New arrival from victoria’s secret เรือนร่างใต้ชุดฮันบกเก่ามอซอของนางสวยงามจนน่าตื่นตะลึง ไม่น่าเชื่อว่านางจะซ่อนรูปร่างอันแสนงดงามน่าหลงใหลไว้เช่นนี้

ตอนนี้สายตาทุกคู่บริเวณสระว่ายน้ำหันมามองนางเป็นตาเดียว สามหนุ่มรีบวิ่งมาเสนอคุณสมบัติของตัวเองทันที

เกษตรศิลป์ : แฟนข้าแต่งงานไปนานแล้ว ตอนนี้ข้าว่าง โสดสนิท รักหมา อ่า ข้ารักได้ทีละคน ครับผม
PPP : ข้าไม่เคยโกหก พูดคำไหนคำนั้น และที่สำคัญ ข้าชอบเปิดดิก และที่สำคัญกว่านั้น ข้าพร้อมรับผิดชอบหมา ครับผม
ยามควงกะ : ส่วนข้าเป็นมุสลิม ตอนนี้มีแค่หนึ่ง ตอนนี้ยังว่างอีกสามตำแหน่ง หมาคงต้องให้คนอื่นเลี้ยง ครับป๋ม

โคล่าหลังจากฮูหยินสะบัดเปลี่ยนชุดเป็นบิกินี่ ก็ละมือจากการช่วยเฮนี่ทำสวน วิ่งอย่างลืมตัวมาร่วมรายงานตัวกับสามหนุ่ม

โคล่า : รักหมา เพิ่งทิ้งแฟนมาเมื่อกี๊ พร้อมรับผิดชอบท่านเมื่อเรียนจบ ตอนนี้ยังเรียนไม่จบให้ท่านรับผิดชอบข้าไปก่อน อิอิ ส่วนหมาข้าเอ็นดู แต่ไม่มีที่เลี้ยงเพราะยังอยู่หอมหาลัย ครับผม

ฮูหยินในชุดวาบหวาม หลังจากยืนฟังคำพูดอันหาสาระไม่ได้จากผีเสื้อหนุ่มแสนหื่นทั้ง 4 ราย นางก็สะบัดหน้าพืดอย่างไม่สนใจและไม่ให้เครดิต กระโดดตูมลงน้ำ ว่ายท่าผีเสื้อกลับไปกลับมาอย่างคล่องแคล่วสง่างาม น่ามอง สร้างความตื่นตะลึงให้กับผู้คนรอบสระอีกครั้ง

กลับมาทาง Oui คนจริง และสาวน้อยเฝ้ามองตอนนี้ยืนทำอะไรไม่ถูก เยอะเป้ากำลังยองๆ ถ่าย เฮนี่ที่กำลังนั่งพรวนดินต้นเข็มอยู่ เงยหน้าขึ้นมอง พูดขึ้นว่า “ฉันว่าพวกคุณหลบไปก่อนดีกว่านะ มันจะดีกับทุกฝ่าย” เธอพูดจบก็ก้มหน้าก้มตาพรวนดินต่อไป ในใจแสนจะขัดเคืองไปกับทุกเรื่อง โดยเฉพาะโกรธเจ้าโคล่านักที่วิ่งตามฮูหยินไปอย่างขาดสติ

ทั้งสองพยักหน้าอย่างยอมตามคำแนะนำ หันหลังจูงหมากลับหลบออกไปอย่างหงอยๆ ผิดกับขามาลิบลับ บกน้อย รีบวิ่งตามสองคนนี้ไปทันที เพราะเพิ่งคิดขึ้นมาได้ว่า เฝ้ามอง คือ เจ้าของเรื่องตอน 10 ภาคเฮียบกไปรักษาตัวที่เมืองจีน โอ้ว เธอต้องรู้เรื่องที่ฉันกำลังสงสัยนี้แน่ๆ บกน้อยอยากจะรู้จริงๆ ว่าทำไมแค่เฮียบกจับแขนจองฮยาง เจ้ถึงได้มีอาการสะท้าน เสียวซ่านขนาดนั้น วิ่งไปพึมพำ ไป เอ้ เค้าจับกันตรงไหน อย่างไร ถึงจะได้อารมณ์ขนาดนั้น ต้องถาม ต้องถาม

สุเกียง นักร้องประจำสระหันหน้าไปพยักเพยิดกับ Ulwil นักดนตรีประจำตัว อย่างรู้กัน ทั้งสองร่วมกันสร้างสรรค์เพลงบทใหม่ขึ้นมาอย่างเอามันส์ ไม่สนใจว่ามันจะไปจี้ใจดำใคร หรือจะทำให้บรรยากาศครุกรุ่นขึ้นมาอีก เพลงของทาทา “อยากเก็บเธอเอาไว้ทุกๆ คน”

ตอนนี้ในสระ มีใครบ้างจำได้ไม๊คะ มีคู่ของเจ้าเงาะและเติมเต็มที่กำลังทำอะไรคะ นัวเนียกันอยู่ แล้วก็เมษา ที่กำลังโชว์พาว นักกีฬาว่ายน้ำทีมชาติ ฮูหยินที่กำลังว่ายท่าผีเสื้ออย่างสง่างาม Okk ที่นอนเกะเกะปวดตาอยู่บนแพยาง และสี่หนุ่มที่ยืนเรียงรายเอามือกุมเป้ารอคำตอบจากฮูหยินอย่างใจจดใจจ่อ และเสียงดนตรีขับกล่อมบรรเลงสร้างบรรยากาศมากชู้หลายใจ

วอนวอนเพิ่งกลับมาจากดูหนังเรื่อง ‘ขงจื้อ’ เขาเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างอยู่บนตึกชั้น 2 ข้างสระ คิดในใจว่า “ ทำไมโรงพยาบาลของข้ามันถึงซับซ้อนวุ่นวายขนาดนี้ นี่เพียงความสัมพันธ์ช่วง 3 เดือนที่ผ่านมา เฮ้อ ข้าคงต้องขอลาออกไปพักผ่อนล้างจิตใจให้สบายซะหน่อย เขาถอนใจยาวอีกครั้ง คิดในใจ

‘ถ้าเราเปลี่ยนแปลงโลกไม่ได้ เราก็ต้องเปลี่ยนแปลงตัวเราเอง (ขงจื้อ) ข้าพยายามแล้วนี่นา ที่จะสร้างบล็อก สร้าง รพ บ้า ที่สวยสดงดงามขึ้นมา แต่แล้วทุกอย่างก็คงเป็นเช่นนี้ ข้าคงหันมาพิจารณาตัวเอง เปลี่ยนแปลงตัวข้าเองก่อนแล้ว เฮ้อ! ลาก่อนลูกบล็อกที่แสนวุ่นวายของข้า คงได้เจอกันอีก เมื่อชาติต้องการ’ วอนวอน คิดไปพลางเขียนใบลาออกไปพลาง เมื่อเขียนเสร็จแล้ว เขาบรรจงพับใส่ซองวางไว้บนโต๊ะทำงาน

เขาเดินออกไปที่จอดรถจักรยานคันเก่ง ปั่นออกไปช้าๆ ไกล ออกไป ออกไป ลาก่อนลูกบล็อกที่รักทั้งหลายของข้า

***********************************
พรุ่งนี้มารับตอนอวสาน ที่ 14 งานแต่งงานเฮียบกนะคะ สนุกมากห้ามพลาด

ขออภัยลูกบล็อกทั้งหลายที่ ผอ กล่าวพาดพิง เรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจจากตอนที่ ฮูหยินท่าน Oui อุ้มหยวนเปียวมาตามหาท่าน Oui ในบล็อก ข้าประทับใจในความรักของคนคู่นี้อย่างแรง จึงเกิดเป็นเรื่องนี้ขึ้นมาค่ะ พฤติกรรมในเรื่องเป็นเรื่องแต่งนะคะ อย่าจริงจัง เขียนขึ้นมาด้วยความรักและเอ็นดูลูกบล็อกจริงๆ ค่ะ ถ้าทำให้ผู้ใดขุ่นเคือง ขออภัยด้วยนะค้า

ผอ มีซีดี ดีวีดี ซี่รี่ส์ที่ดูแล้วไม่อยากเก็บไว้ (รกบ้าน อิอิ) เรื่องจูมง อิมซังอ๊ก คิมชูซอน มูยุล gourmet, hwang jin-yi, cinderella man, bad loveผู้ใดยังไม่ได้ดูหรืออยากดู แจ้งความประสงค์ที่เมล์ ผอ ได้เลยนะคะ จะส่งไปให้

ตอน 13-14 เป็นผลงานแปลของท่านสามพีแต่เพียงผู้เดียว เฮนี่พิสูจน์อักษร ค่ะ ขอคอมเม้นท์ให้ช่างแปล และเรื่องบ้าๆ บอๆ ของผอ ด้วยนะคะ ตอนที่แล้วคอมเมนท์น้อยมาก (ไปเข้าห้องแชทกันหมดค่ะ สงสัยความผิด ผอ ที่เอาความทันสมัยเข้ามาสู่บล็อก 5555)

อีกครั้ง ถ้าชอบเรื่องที่ลงขอคอมเม้นท์ด้วยนะคะ เพราะ ผอ ไม่ได้เข้ามาแชทกับลูกบล็อกตอนดึกๆ ขอกำลังใจให้ช่างแปลสามพีด้วยค่ะ

วอนวอน

Create Date : 24 กุมภาพันธ์ 2553

Last Update : 3 กันยายน 2553 11:43:07 น.

51 comments

Counter : 2400 Pageviews.

ขอบคุณมากขอร้าบบบบ

มาแล้ว มาแล้ว ตอนที่ 13 ปรับความเข้าจาย

มา มะ เรามาปรับความเข้าจายกันหน่อยนะ มา มะ

โดย: ไม้หมอน IP: 203.144.144.165 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:14:02:51 น.

มาเจิมก่อนอ่าน ท่านลุงวอนทำให้ข้าน้อยหวั่นในเสียแล้ว.. เดี๋ยวขอขึ้นไปอ่านก่อนนะคะ

โดย: เฝ้ามอง IP: 58.8.246.21 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:14:16:16 น.

ป๋า3 แปลมีหวานไมเนี้ย ต้องไปอ่านก่อน

โดย: ตกหล่น IP: 203.144.144.164 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:14:36:09 น.

คนแรก อิอิ เจิมก่อน comments ที่หลัง กิ้วๆๆๆ

โดย: april snow IP: 71.108.177.37 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:14:38:48 น.

ขอบคุณท่าน ppp นะท่าน
และท่านวอนวอน
เรื่องแปลเหลืออีก1ตอนสุดท้าย
ขอหวานๆนะท่านช่างแปล555
ขอบคุณทุกท่านที่นำพาความสุขมาให้เพื่อนพ้องเสมอ
จะมีmeeting กันบ้างหรือเปล่าคะ

โดย: Celanee IP: 115.67.254.211 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:14:51:08 น.

ขอบคุณมากครับผมน้ำใจพวกท่านที่ได้แปลให้ได้อ่านช่างงดงามมากเสียจริงครับ
รักทีมแปลจังครับ

โดย: ตามมาอ่าน IP: 58.137.30.201 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:14:52:46 น.

แวะมาให้กำลังใจ 1 คอมเมนท์ค่ะ^^

โดย: น้ำ IP: 110.164.142.8 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:15:05:15 น.

เข้ามาขอบคุณช่างแปลทุกท่าน ทั้งที่แปลตอนก่อนหน้านี้และคุณ ppp ในตอนนี้ด้วยค่ะ เป็นกำลังใจให้เสมอ

เรื่องแชท ตามไม่ทันค่ะ ได้ดูเป็นพักๆ เท่านั้นเอง

ส่วนที่สำคัญ ใบลาออกของ ผอ ไม่อนุมัติคะ คงมีคนสงสัยว่าแกเป็นใครว่ะ ถึงพูดถึงเรื่องอนุมัติหรือไม่ ก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าเป็นใคร รู้แต่ว่าไม่อนุมัติให้ลาออกก็แล้วกัน แล้วต่อไปห้าม ผอ พูดถึงเรื่องลาออกอีกเป็นเด็ดขาด เข้าใจไหมคะ เตือนครั้งสุดท้าย ไม่งั้นมีบุกถึงบ้านนะคะ

โดย: ติดหนึบ IP: 203.144.144.164 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:15:08:29 น.

^^^^

โอ๊ะๆ มีงี้ด้วยเหรอ ท่านติดหนึบ ปล่อย ผอ ไปเถอะนะคะ

โดย: albatross11

วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:15:14:49 น.

ขอบคุณค่ะ

โดย: KK IP: 210.246.181.3 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:15:21:35 น.

-ขอบคุณทีมช่างแปลคร้าบ

โดย: ulwil (กระรอกสวน

) วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:15:31:34 น.

ผอ คะ
โลกทั้งใบ ก็เจอ ผอ นี่แหละ ที่แปลงานเขียนมาให้อ่านจนติด..หนึบ
แล้ว ผอ จะไปไหนคะ จะให้ปล่อย ผอ ไปได้ยังไง
ว่าแล้วก็ คว้ามือ ผอ ไว้ ยกขึ้นมา เช็ดน้ำตาและขี้มูกด้วย สกปรกไปหรือเปล่า อย่าไปไหนอีกเลยนะคะ ขอร้อง วิงวอน อยู่ด้วยกันใน รพ นี้ต่อไปเถอะนะ ..หน่า...นะ
ออดอ้อน...

โดย: ติดหนึบ IP: 203.144.144.164 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:15:34:19 น.

^^
โอ๊ะติดหนึบ มือ ผอ สกปรกหมดเลยอ่ะ ขี้มูกท่านเขียวอื้อเลยอ่ะ ข้าไม่ไปไหนหรอกนะ ข้าอยู่ที่นี่แหละ คิดถึง ผอ ก็มาที่นี่นะ นะคะ คนดี อย่าร้อง เลอะเทอะหมดแล้ว

โดย: วอนวอน (albatross11

) วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:15:50:21 น.

ขอขอบคุณกะละมังใจทุกใบจากทุกท่าน
แต่ตอนนี้คอขมไปหมดแล้ว
ท่าน ผอ. กลายเป็นตาแก่ขี้น้อยไปตั้งแต่เมื่อไหร่เพราะแมวตัวเล็กๆจาก ppp หรือเปล่า
หรือกลายเป็นตาแก่ที่อ่อนล้า ถึงจะได้ยาบำรุงเป็นกะละมังใจจากลูกบล็อก ที่ผ่านมาใกล้ทะลุหมื่นเม้นท์ ก้อยังไม่พอ
หรือท่านได้รับภาระกิจ ที่มิอาจปฏิเสธได้

หรือ..หรือ..จะให้เดากันไป ถ้าท่าน ผอ. ไม่เคลียร์ มีหวัง ลูกบล็อกคงได้แต่ร้องเพลง คาใจ ของเจ

โดย: ppp IP: 115.67.3.140 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:15:54:38 น.

ที่ ผอ. จะลาออก เพราะไปแต่งงานป่าว

โดย: KK IP: 210.246.181.3 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:16:00:14 น.

ขอบคุณ ppp สุดท้ายขอหวานๆนะ

(คอขมเพราะเหล้าล้นกระเพาะ-หลอดอาหาร ป่าว)

โดย: KK IP: 210.246.181.3 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:16:03:29 น.

^^
ลาคลอดต่างหาก ตะเอง (เอามาจากห้องขายขนมจีบซาละเปา)

โดย: วอนวอน (albatross11

) วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:16:03:39 น.

โอ๊ย...KK ทำไมท่านถึงได้จี้ใจดำนัก จี้ไม่พอ บี้ๆอีกต่างหาก ไม่เอาหรอกคำขอบคุณของท่าน ขอเปลี่ยนเป็นสวิงดีกว่า...5555

ท่าน ผอ. หาพ่อของเด็กได้แล้วหรือยัง ถ้ายังท่านยามควงกะยังว่างที่ 3 ทีนะ รับไว้พิจารณาด้วย...555

โดย: ppp IP: 115.67.131.8 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:16:12:14 น.

คนใจอ่อนมักแพ้น้ำตา ผอ คงเป็นคนใจแข็ง ไม่แพ้น้ำตาใครง่ายๆ แต่ ผอ แพ้ขี้มูก เห็นไหมละ สัจธรรมอีกข้อ น้ำตาแก้ปัญหาอะไรไม่ได้เลย ต้องขี้มูกเท่านั้น เน้นเขียวด้วยนะคะ

ผอ คะ อย่าลืมเข้าห้องน้ำ ล้างมือให้สะอาดด้วยนะคะ

เออ...ลืมบอกไปเลยว่าเรื่องตอนที่ 13 และเรื่องแต่งของ ผอ สนุกมาก อ่านแล้ว อารมณ์ดี แต่มาติดใบลานี่หละ เฮ้ย...

โดย: ติดหนึบ IP: 203.144.144.164 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:16:17:42 น.

สวิง...สวิง
ถ้าไม่มีเพื่อนกินเหล้าคงคิดว่า สวิง คือ สวิงกิ้ง

หรือท่าน ppp หมายถึงสวิงกิ้งจริงๆ ((ไม่เอานะ))
ไม่ได้หมายถึงเหล้าสวิง

โดย: KK IP: 210.246.181.3 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:16:21:30 น.

ท่านผอ.จะไปไหนๆๆๆๆ กลับมาก่อน..
ยังคุยเรื่องหุ้นค้างอยู่เลยนะท่าน
ทั้ง top ptt scc มีปันผลงามนะท่าน
เดือนหน้าวันที่ 3-3-53 top ปันผล 1.50บาท
วันนี้ข้าสู้ตาย
คว้ามา 5000หุ้น 42.25บาท จะถือไปจนชั่วฟ้าดินสลาย
ptt ก็มีปันผล 4-3-53 ที่ท่านถืออยู่นั้น แจ่มเลย ได้ตั้ง 4.50บาท
ส่วนที่เราเพิ่งนินทา อยากซื้อ scc ราคา 216 นั้น ตอนนี้ 220 ขึ้นไป 4บาทแล้วล่ะ
คงได้แต่มอง เดือนหน้า 7-4-53 ปันผล 5 บาท รับข่าวไปแล้วเลยขึ้นซะก่อน อดเลย จะเข้าก็ไม่รู้จะขายแฟนคนไหนทิ้ง
ท่านผอ.อย่าทิ้งลูกบล๊อคอย่างข้าไปไหนนะ
เพราะท่านคุยเรื่องหุ้นเรื่องจักยานและคุยเรื่องจั๊กจี้ให้ข้าหลงท่าน แล้วจาทิ้งกันดื้อๆเลยเหรอ..
อิอิ..ถ้าท่านลาคลอด จริงๆข้าจะช่วยลุ้นและเป็นกองเชียร์ขอให้ท่านได้ลูกชายแข็งแรงๆน่ารักๆนะท่าน

***
เข้ามาอ่านสำนวนการแปลของท่าน 3 พี แล้ว
อ่ะบทนี้ค่อยถูกใจคนแก่อย่างข้าหน่อย
ทั้งหวาน ทั้งลึกซื้ง ท่านนั้นเป็นช่างแปลที่ขึ้นทำเนียบกะเขาแล้ว
แปลได้เนียนและไม่ติดขัดเลยขัด
เสียดายจะจบแล้ว หลังการแปลจบ
ข้าคงคิดถึงบล๊อคนี้น่าดู ใจหายเหมือนกัน

โดย: สุเกียง IP: 125.24.96.212 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:16:24:55 น.

^^^^

ท่านสุเกียงจริงจังไปค่ะ ผอ ล้อเล่นเรื่องไปคลอด

โดย: albatross11

วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:16:42:43 น.

อ่ะล้อเล่นก็ดีแล้ว ท่าน
ไม่ว่าท่านจะล้อเล่นอะไร
น่ารักไปหมด

ข้าจะไปปั่นจักรยาน ไปซื้อกาวติดกระจกที่เจเจ
เมื่อคืนล้างตู้ปลา กาวซีลีโคนเสื่อม
เหงื่อแตกปล้ำกะตู้ปลาหลายชม.
เจ้าปลาหมอสีมันจ้องข้าตลอด
หัวมันก็โต แถมฟันคมจ้องจะกัดนิ้วข้าตลอด
อุตส่าห์เลี้ยงมาตัวแค่2นิ้ว ตอนนี้ตัวใหญ่ตั้งเกือบ10นิ้ว
พอเอามือจุ่มน้ำดูกระจกที่หลุด มันจะกัดนิ้วข้าทุกที

มีมะโหหลายรอบ เกือบจะเอามาทอดเป็นปลาสลิดกินซะเลย
ตัวใหญ่น่ากิน แต่มันแพงพอๆกะราคาปลาสลิด 10กก.เลยเปลี่ยนใจ กินไม่ลง

ไปดีกว่า เดี๋ยวนักอนุรักษ์โยนระเบิดเข้าบ้าน

..

โดย: สุเกียง IP: 125.24.96.212 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:16:46:38 น.

ขอบคุณนะคะท่าน ppp สำหรับตอนใหม่สุกมาก
มีหวานนิดนิดพอให้มีกำลังใจไม่จืดเกินไป

อันนี้มีผิดนิดนึงนะ
ข้าขอโทษ ข้าซาบซึ้งในไมตรีของเจ้าที่มีต่อข้ายิ่ง แต่ข้าไม่สามารถตอบความรู้สึกนั้นได้เสมอกัน ได้โปรดเข้าใจ นี่ไม่ใช่เป็นเพราะเรื่องที่ผ่านมาหรอกนะ แต่เพราะว่าหัวใจไม่ได้เป็นข้ามานานแล้ว นานก่อนที่เราจะได้พบกัน”

น่าจะเป็น
แต่เพราะว่าหัวใจข้าไม่ได้เป็นของข้ามานานแล้ว นานก่อนที่เราจะได้พบกัน”

แต่จะขาดใจก็ใบลาออกของท่าน ผอ. นี่แหละ
อย่าจากกันไปไหนเลยนะคะ
ไม่มีเรื่องแปล แต่งเองก็ได้นะ
ท่านทำได้อยู่แล้ว ดูจากที่ท่นแต่งเรื่องของลูกบล็อกซิ
สนุกจะตายไป
ยังไงก็อยู่เป็นร่มโพธ์ ร่มไทร ให้ลูกบล็อกต่อไปเถอะนะ
พลีสสสสสสสสส

โดย: mai.ka IP: 222.123.160.140 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:16:48:43 น.

ขอบคุณทีมสร้างสรรค์ทุก ๆ ท่าน เหมือนกัน จ้า

โดย: moons IP: 165.208.150.3, 203.154.146.54 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:16:49:19 น.

ท่าน KK ตกหลุมพรางซะแล้ว ข้ารู้แล้วว่าท่านเป็นคนเยี่ยงใด....555

โดย: ppp IP: 180.180.95.4 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:17:21:18 น.

รอตอนสุดท้ายอย่างใจจดใจ่อจอเลยค่ะ
ขอบคุณค่ะ

โดย: nift13 IP: 58.8.23.151 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:17:36:26 น.

อาร๊ายย สนุกมาก แต่...จะจบแล้วหรอ TT

ขอบคุณทีมช่างแปลทุกคนอีกครั้งนะค่ะ แปลได้บรรเจิดมาก

โดย: Post Modern Girl IP: 112.142.146.38 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:18:07:10 น.

"เฮ้อ เสียดายจังที่ตอนหน้าจะจบแล้ว
แต่ก็จะรอฉากแต่งงานของยุนบกกับชองฮยาง อย่างใจจดใจจ่อ อิอิ"

สำนวนแปลยังสุดยอดทุกตอน
ขอบคุณทีมแปลทุกท่านที่นำความสุขมาให้ผู้อ่าน

โดย: ZIG_ZAG XL IP: 118.172.183.164 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:19:47:44 น.

ประทับใจท่านอย่างแรงเช่นกัน
ขอบคุณที่ช่วยระลึกชาติย้อนรอยให้ดูชัดๆ อีกที เดี๋ยวจะลองย้อนดูเม้นท์เก่าๆ นะ
และก็ขอบคุณที่ช่วยเป็นกระจกส่องให้เห็นภาพตัวเองชัดๆ ท่านอัดได้แรงดีจริงๆ รู้สึกระบมไปทั้งตัวและหัวใจเลยขอบคุณจริงๆ ถ้านี่คือการหยอกเล่นก็ถือว่าเล่นได้กระอักเลือดเลย (ร้อนฉ่าไปทั้งหน้าจริงๆ)

โดย: oui IP: 203.144.144.165 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:20:02:34 น.

ฮี่ๆๆๆ

รอคอยตอนที่ 14 พะย่ะค่ะ

เฝ้ารอ เข้ามาเมียงมองหลายรอบมาก

สู้ๆค่า ท่านผอ.และทีมงานทุกท่าน

โดย: หลวงแพ่ง IP: 119.31.121.87 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:20:10:15 น.

ppp ท่านก็เป็นช่างแปลพู่กันทองอีกคนแล้วสินะ ดีจัง
ส่วนข้าก็เป็นได้แค่คนขายหนมจีบประจำบล๊อค
พรุ่งนี้จะเข้ามาเชียร์นะถ้าไม่เหนื่อยจนสลบไปก่อน
มีงานทำก็ดีงี้นี่เอง ไม่ต้องมาอ้อนใครๆ อีกแล้วล่ะเพราะเราก็จะไม่เหงาอีกต่อไป (ระยะนึง)

โดย: oui IP: 58.9.69.197 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:20:13:23 น.

ขอบคุณท่านอาสามพีนะคะ ที่ขยันเปิดดิก แปลสิ่งดีๆ มาให้เหล่าลูกบล็อกได้อ่านกัน แปลได้ดีจังเลยนะคะ อ่านแล้วไม่ชอบค่ะ ยิ่งตอนจบนะ ปลื้มมากเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้อานะคะ หากมีงานแปลเรื่องต่อไป

เรื่องของผอ. ก็หนุกดีค่ะ เขียนเรียบเรียงดีค่ะ ภาษาสวย อ่านแล้วเห็นภาพ (นี่อ้างอิงจากชีวิตจริงรึเปล่าคะเนี่ย) แต่คงไม่นะ!! เพราะโคไม่เจ้าชู้นะคะ ^__^ (รึเปล่าหว่า)

โดย: haewonny IP: 125.24.104.2 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:20:40:08 น.

ขอบคุณท่านสามพี สำหรับตอน 13 นะคะ

ฮ่าๆๆ ท่านใส่มิตรผล(ความหวาน) ไปได้ดีทีเดียวค่ะ

สู้ๆนะคะ

ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับตอนพิเศษนะคะ 5555

โดย: machu pichu IP: 125.24.56.73 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:21:18:31 น.

ขอบคุณท่านpppที่แปลได้เหมือนภาคแรกเลย และขอบคุณทุกๆท่านที่แปลต้ังแต่ตอนที่ถึงตอนล่าสุดนี้ข้าจะจดจำพวกท่านไปตลอด เมื่อยานคิดถึง 2moon ก็จะคิดถึงพวกท่านด้วยเช่นกัน

โดย: มาใหม่ IP: 119.31.126.141 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:21:29:02 น.

อ่อ ผอ คะ ว่าได้โปรดกลับไปพิจารณาใบลาออกอีกครั้งนะคะ
ผอ จะใจร้าย ทิ้งคนไข้ สว. ทั้งหลายได้ลงคอเชียวรึคะ น่าสงสารน๊าา (ทำตาที่มีรอยเท้ากาอยู่ 2-3 เส้นปริบๆ) อีกอย่างถ้าผอ ลาออก ต้องมีคนตกงานอีกเพียบเลยนะคะ ยามงี้ ผีเสื้อก็จะแห้งเหี่ยว ดอกไม้ก็จะเฉาร่วงโรยรา
T_T ขอให้ผอ สู้..สู้เพื่อลูก

โดย: haewonny IP: 125.24.104.2 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:21:42:32 น.

Thanks a lot n made everyone enjoy from ur work
c ya 4 d next coming n take ur time
have a g'nite/take care

โดย: Reader IP: 125.24.147.172 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:22:32:48 น.

"...ข้าคิดถึงแต่เจ้าเสมอ แล้วข้า...จะไปไหนได้ล่ะ” ยุนบกกระซิบ

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
เฮีย หวานได้อีกนะขอร้าบบบ 5555
ดดนใจสุดๆขอรับท่านppp ขอบคุณมากขอร้าบ
แต่ตอนหน้าก้จะจบแล้วนะขอรับ เฮ้อ ไม่อยากให้จบเลย
ใจหวิวๆยังไงชอบกล ...

โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:23:36:32 น.

ท่านผอ. ข้าไม่ให้ท่านลาออกหรอก ท่านเพิ่งให้ข้ามีฮูหยินได้ 4 คนนะ แล้วท่านจะหนีไปไหนได้ยังไงล่ะ ข้าไม่ให้ท่านลาออกจนกว่าท่านจะมาเป็น 1 ใน 4 ของฮูหยินข้า 55555

ว่าแต่ ข้าไม่ได้เป็นอิสลามนะ แต่ถ้าได้ฮูหยินถึง 4 คนก็น่าสนอยู่เหมือนกัน อิอิ

ท่าน ppp งานแปลท่านยอดเยี่ยมมากเลย ข้าจะรอคอยตอนสุดท้ายนะท่าน มาเร็วๆล่ะ คิดถึง...

โดย: ยามควงกะ IP: 203.144.144.165 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:23:56:47 น.

ขอบคุณทีมแปลมากขอรับ

ยิ่งอ่านยิ่งน่าติดตาม ขอให้ทุกท่านสร้างสรรค์ผลงานดีๆอย่างนี้ต่อไปน่ะขอรับ

ข้าน้อยเป็นกำลังใจให้ทุกท่าน

โดย: yunhyang IP: 115.67.152.249 วันที่: 25 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:0:32:17 น.

ฮา ทั้งน้ำตาจริงๆขอร้าบท่านผอ. เพราะใบลาของท่านนี่แหละขอร้าบบบ จักรยานนั่น ข้าน้อยแอบไปถอดล้อออกแล้วนะขอรับ คงปั่นไปไหนไม่ได้แล้ว T T ได้โปรดอยู่กับพวกเราด้วยเถอะนะขอรับ อย่าเพิ่งทิ้งดรงบาลไปเลย ความอบอุ่นยังคงไม่จางหาย(อะไรเนี่ย55)กะทำซึ้งซะหน่อยแต่ได้เท่านี้แหละขอรับ ^ ^

ขอบคุณมากขอรับ อยู่ต่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เถอะขอรับ

โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 วันที่: 25 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:0:37:25 น.

สำนวนซาบซึ้งใจยิ่งนัก แปลได้ใจมาก.........
คาราวะ10จอก ท่านพี่3พี

โดย: หมาขาซ่าส์...ส์ IP: 118.173.93.243 วันที่: 25 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:7:42:11 น.

โอ้ลาล้า..งานเข้าเจ้าข้าเอ้ย...และแล้วน้องเมย์จ๋า..ของพี่เฮขา ..ก็ได้รับเลือกจากท่าน ผอ.นงคราญสะท้านไซเบอร์ให้รับบท..นางแมว (เหมียว ๆ) ยั่วสวาท..สมใจข้าน้อยจิง ๆ..อิอิ..หลังจากที่หิ้วพิณน้อย(ฝ่ามือพิฆาต)..ตามหาท่านวอนวอน ที่รับปากว่าจะเป็นคู่ซ้อมกับข้า..และหลอกให้ข้าหลงร้องโด โด เร มี..มายาวนาน (ก่อนจะเข้าคอร์สติวเค้มกับท่าน oui ) มา but now ..ข้าน้อยก็ผ่านการเข้ารอบนำโด่ง แซงโค้ง ..อั้ม ซีสส์ แบบไม่เห็นฝุ่น ..เคอะ ๆ เจอ น้องเมย์จ๋า ของ พี่เฮขา ..ตกขอบชิดซ้ายไปเลย ..อิอิ..ตอนนี้งานเข้าตรึม เป่า ยิง ฉุบ ทุกคืน อิอิ....กิ้ว ๆ

ขอยกนิ้วโป้งให้สองโป้งเลย...ท่านช่างเป็น ผอ. รพ. ที่น่าร๊ากที่ซู๊ด ช่าง มีสายตายาวไกล และเอาใจใส่ต่อคนไข้ลูกบล็อกทุกคน ..เก็บรายละเอียดแต่ละคนได้เนียลม๊าก มาก เจ้าค่ะ ต้องขอมอบรางวัล พิณทอง(น้อย) ประจำปี ให้แก่ท่าน ในฐานะที่เป็นผู้เขียนบท และกำกับ ได้สุดยอด สุดยอด ๆ...

แต่..แต่..และ ก็แต่..ใยท่านจึงใจร้ายกับลูกบล็อกเช่นนี้ ท่านทำให้พวกเรามีความสุขในตอนต้น ..แต่ต้องอารมณ์ค้าง..เพราะท่านทิ้งปริศนาที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนั้น...ฮือๆๆๆ น้องเมย์จ๋า ของ พี่เฮขา ไม่ย้อม ไม่ยอม ..ห้ามขาด ห้ามลา และ ห้ามหาย ..ท่านต้องรักษาพวกเราให้หายขาด Please อย่าทำอะไรให้ค้างคาใจ ..มิดี มิดี ..มันเป็นบาปนะเคอะ ..นะเคอะ..อิอิ...Serious นะเนี่ย ขอบอก ขอบอก

และขอขอบคุณท่านสามพีนะจ๊ะ ท่านแปลได้ไม่เลวเลยนะเนี่ย.."ชองฮยางยิ้มขณะที่สัมผัสใบหน้าของยุนบก ทั้งคู่ต่างจ้องมองลึกออกไปในดวงตากันและกัน ต่างย้อนกลับไปในวันที่หัวใจสองดวงเชื่อมถึงด้วยศิลปะ ทุกๆสัมผัสบนผิวกายที่เรียบลื่นถูกวาดออกเป็นเส้นแล้วเส้นเล่า."..ว้าว..คิดว่าท่านทำโจ๊กเก่งอย่างเดียวซะอีก อิอิ สู้ ๆ นะ
ตามติดและติดตามจ้ะ

โดย: april snow IP: 71.108.177.37 วันที่: 25 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:8:42:07 น.

"ตามเชียร์ผอ.ซะหน่อย เด๋วจะน้อยใจ อิอิ
มีผอ.รำรวยอารมณ์ขันเช่นนี้ ลูกบล็อกก็อ่านไปยิ้มไปนะ ซีคะ ขำ ขำ หนุกหนานดีค่ะ"

ขอบคุณมากนะคะ

โดย: ZIG_ZAG XL IP: 118.175.247.24 วันที่: 25 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:12:09:15 น.

ข้าเอ่อ..ยังไม่ได้อ่านเลย..
..แต่เกิดอะไรขึ้น..ผอ.ของข้าท่านจะไปไหนรึ
..อย่างไรกันท่าน..
..อย่าทำเช่นนั้น..

ท่านโดด..ข้าโดด
ท่านไป..ข้าก็จะไปด้วยเช่นเดียวกัน

โดย: เติมเต็ม IP: 172.18.252.54, 202.44.7.57 วันที่: 25 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:12:49:44 น.

ท่าน ผอ.
ท่าน ppp"
ข้าไม่ได้เข้ามาแค่ สองวัน..ppp เพื่อนข้าแปลงร่าง
เป็น นักแปลไปแล้ว..สุดยอด..สุดยอด
ขอบคุณจากใจ..ที่แปลให้อ่าน
ขอบคุณท่าน ผอ.ที่มีข้าเป็นตัวละครให้ท่าน..อย่างไรแล้ว ท่านจ่ายค่าตัวให้ข้าด้วย 5 เนียง

ก่อนบ่ายคลายเครียด.........
แอร์โฮสเตสสายการบินที่ตกบ่อยๆประกาศก่อน
เครื่องออก
' ท่านผู้โดยสารทุกท่านโปรดทราบ
" เที่ยวบินสู่เมืองปักกิ่งกำลังจะออกเดินทาง ณ บัดนี้แล้ว
เพื่อความปลอดภัยขอให้ทุกท่านโปรดคาดเข็มขัดนิรภัย"
" ท่านที่พบว่าเข็มขัดนิรภัยตรงที่นั่งท่านชำรุด
"กรุณา มัดไว้ด้วยเงื่อนพิรอดนะคะ"
"กรุณาอย่าใช้เงื่อนตาย ถ้าท่านหาสายรัดเข็มขัด"
"นิรภัยไม่พบ"
"กรุณาย้ายไปที่นั่งอื่นที่ว่างอยู่"
"ทั้งนี้ขอให้ท่านได้โปรดวางใจ"
"ถึงแม้เครื่องบินของเราจะเก่า"
"แต่ทั้งนักบินและนักบินผู้ช่วยของเรายังใหม่อยู่นะคะ"

โดย: เติมเต็ม IP: 172.18.252.54, 202.44.7.59 วันที่: 25 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:13:15:50 น.

เพิ่งทานข้าวอิ่ม กะลังง่วงเลย ได้อ่านก่อนบ่ายคลายเครียดของท่านเติมเต็มแล้ว ฮา ดีค่ะ ค่อยกระปี้กระเปร่าขึ้นมาหน่อย ขอบคุณนะคะ

โดย: haewonny IP: 158.108.52.144 วันที่: 25 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:13:21:42 น.

แวะมาให้กำลังใจช่วงบ่ายค่ะ สู้ๆ นะเจ้าคะทุกท่าน ^^

ปล..ท่านผอ.ขอพลังจงสถิตย์อยู่กับท่าน อย่าออกเลยนะ Pls... T_T

โดย: น้ำ IP: 110.164.127.211 วันที่: 25 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:13:31:01 น.

อิอิ เข้ามาอีกรอบ เพื่ออ่านเม้นท์เลยนะเนี่ย

อ่านไปยิ้มไป ดูเหมือนจะถูกใจกันใหญ่เลย 55

ท่าน ppp ท่านแปลเก่งนะนี่ สอนข้ามั่งดิ ว่าแต่ ตอนหน้าเอาหวานๆนะ ช่วงนี้ชีวิตขาดหวาน ต้องการมากมาย

ส่วนท่านผอ. ข้าชอบงานแต่งท้ายฉากของท่านมากเลย เอาอีกนะ จะรอ.... แล้วก็ห้ามลาออกจนกว่าท่านจะทำตามที่ข้าขอไว้จากเม้นท์อันก่อนนะท่าน ฮา...

โดย: ยามควงกะ IP: 124.121.101.169 วันที่: 25 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:13:41:58 น.

มีหนังจีนทางช่อง3ตอน18.00หรือ18.30น ท่าทางจะสนุกนะคะเห็นว่าเกาหลียังติดกันงอมแงมเลย

โดย: มาใหม่ IP: 110.49.174.36 วันที่: 25 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:14:25:29 น.

บกน้อย รีบวิ่งตามสองคนนี้ไปทันที เพราะเพิ่งคิดขึ้นมาได้ว่า เฝ้ามอง คือ เจ้าของเรื่องตอน 10 ภาคเฮียบกไปรักษาตัวที่เมืองจีน โอ้ว เธอต้องรู้เรื่องที่ฉันกำลังสงสัยนี้แน่ๆ บกน้อยอยากจะรู้จริงๆ ว่าทำไมแค่เฮียบกจับแขนจองฮยาง เจ้ถึงได้มีอาการสะท้าน เสียวซ่านขนาดนั้น วิ่งไปพึมพำ ไป เอ้ เค้าจับกันตรงไหน อย่างไร ถึงจะได้อารมณ์ขนาดนั้น ต้องถาม ต้องถาม
ท่าน ผอ. ท่านนำความลับสวรรค์ของข้าน้อยไปเผยแพร่เสียแล้วท่าน แล้วข้าน้อยจะเอาหน้าไปไว้ไหนกันนี่
5555 แต่ข้าน้อยชอบนะท่าน อ่านแล้วขำก๊ากกกก
โดยเฉพาะที่ท่านเมษา โชว์พิณน้อย ท่านคิดได้เช่นไรท่าน

และ ที่ลืมไม่ได้ต้องขอบขอบคุณท่าน PPP ที่แปลอักษรสวยงามให้ข้าน้อยได้อ่านโดยเฉพาะฉกาหวนซึ้งของ ยุนกับ กับ ฮยาง
นานๆๆที จะมีซักฉาก 5555 ปลื้มใจแทนเขาทั้งคู่

โดย: บกน้อย IP: 58.136.8.155 วันที่: 25 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:14:50:11 น.