|
|
ตอนที่ 12 ปมที่คลี่คลาย และ การเดิมพันของชีวิต ผู้แปล Rosaline ผู้เรียบเรียง Machu Pichu
ตอนที่ 12
Loose Ends And A Gamble
ปมที่คลี่คลาย และ การเดิมพันของชีวิต
เจ้ากำลังจะไปเก็บไม้ใช่ไหม?
ยุนบกละสายตาจากหนังสือที่เขากำลังอ่าน มองไปที่ซุกควอนซึ่งยืนอยู่ที่ประตูและมองเข้ามา เขารู้สึกว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ เขาเลิกคิ้วขึ้นเชิงถาม ซุกควอนผงกหัวตอบเป็นนัยยะ
ได้เลยขอรับ ข้ากำลังเบื่อๆที่ต้องนั่งเฉยๆแบบนี้แล้ว จองฮยางเดี๋ยวข้ากลับมานะ เขากล่าวกับจองฮยางที่ตอนนี้ได้เพียงแต่พยักหน้ารับรู้ และทำพลางวัดความยาวของผ้าอยู่ นางก็รู้สึกว่ากำลังจะมีอะไรเกิดขึ้นเช่นกัน ยุนบกรู้ว่า นางเป็นห่วงเขามาก จึงตัดสินใจบอกทุกสิ่งให้นางรู้ก่อนที่นางจะสับสนไปมากกว่านี้ มันช่วยเขาได้มากทีเดียว เพราะแต่นี้ไปเขาไม่จำเป็นต้องหาคำโกหกและเหตุผลต่างๆ มาเลี่ยงในการบอกนางแล้ว แต่กระนั้น เขาก็ยังรู้ว่า นางยังเป็นกังวลต่อเขาอยู่ เขาจึงใช้เวลาช่วงกลางวันที่ซุกควอนไม่อนุญาตให้เขาออกไปข้างนอก บอกความจริงแก่นางไป เขาดึงตัวนางมากอดไว้นิ่งๆ และเนิ่นนานอยู่อย่างนั้น เพื่อให้นางมั่นใจในตัวเขา และก่อนที่เขาจะได้เวลาออกไปข้างนอก เขาก็พยักหน้าให้นางอีกครั้ง และจูบหน้าผากนางเบาๆ ก่อนที่จะออกไป จองฮยางยิ้มออกมาได้ เมื่อได้รับสัมผัสที่อบอุ่นจากเขา แต่นางก็ยังอดเป็นห่วงเขาไม่ได้อยู่ดี
คนงานในลานบ้านต่างเรียกยุนบกเมื่อเห็นเขาออกมา พวกเขาเป็นห่วงยุนบกมาก และ พากันต่อว่ายองจุนที่ทำให้ยุนบกเป็นแบบนี้ ความห่วงใยของพวกเขาทำให้ยุนบกซาบซึ้งใจนัก แต่เขาก็ไม่อยากให้เพื่อนร่วมงานเข้าใจยองจุนผิดไป เขาจึงอธิบายที่มาที่ไปให้ฟัง แต่แม้พวกเขาจะฟังยุนบกอธิบายแล้ว พวกเขาก็ยังแย้งว่า ยองจุนไม่ควรทำแบบนั้นอยู่ดี เขาน่าจะฟังเจ้าก่อนที่จะทำอะไรลงไป ทันใดนั้น อาจารย์ซุกควอนก็มาลากเขาออกไปจากที่นั่น ยุนบกรู้สึกดีใจที่อาจารย์มาช่วยได้ทันเวลา เพราะเขากำลังอึดอัดต่อคำถามต่างๆ ที่เกี่ยวกับจองฮยางที่กำลังถาโถมมา
มีอะไรรึขอรับ อาจารย์? เขาถามขึ้นมา เมื่อพวกเขามาถึงทางเดินตรงเนินเขาแล้ว
พวกนั้น มันได้เอาภาพวาดออกมาจากบ้านเถ้าแก่ฮาน เมื่อสามวันก่อนแล้ว ซุกควอนตรวจสอบข้อมูลดังกล่าวแน่ชัดแล้วกับคนของเขา
นางไม่เป็นไรใช่ไหม ขอรับ?
ใช่ เพราะนางทำตามที่เราบอก นางจึงไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร ซุกควอนรู้ว่ายุนบกเป็นห่วงกับหญิงสาวผู้นั้นมาก
นั่นก็ดีแล้ว ตอนนี้ก็เหลือแต่การทดสอบครั้งใหญ่ที่กำลังจะตามมา ข้าจะไปดูว่ามันมีอะไรคืบหน้าไปหรือไม่ ? ยุนบกพูดพลางลูบเบาๆ ตรงสะโพก เพราะเขายังรู้สึกเจ็บอยู่นิดหน่อย
นกพิราบสื่อสารได้มาถึงแล้ว พวกเราได้แต่คาดเดาว่าพวกนั้น อาจจะเคลื่อนไหวไม่คืนนี้ ก็วันรุ่งขึ้น
อาจารย์ขอรับ ข้าขอไปอยู่ที่นั่นด้วยได้ไหม ขอรับ ยุกบกหยุดมองนิ่งไป เมื่อเห็นซุกควอนเดินมาใกล้ตัวเขา.
เจ้าจะบ้ารึ! ข้าไม่ให้เจ้าไปเสี่ยงอันตรายคนเดียวแบบนั้นหรอก
ข้าไม่สามารถอยู่เฉยๆแบบนี้ได้ ทั้งๆที่รู้ว่ามีใครบางคนกำลังอยู่ในอันตรายเพราะข้า ข้ายอมไม่ได้เด็ดขาด!! ข้าเคยสูญเสียพี่ชายมาแล้ว ข้าจะไม่ยอมให้มีผู้ใดจากไปเพราะข้าอีกเป็นอันขาด!
ซุกควอนส่งสายตาตำหนิที่ยุนบกคิดจะทำแบบนั้น แต่ ยุนบกไม่สนใจ เขามองซุกควอนอย่างท้าทาย แม้ว่าซุกควอนจะกักขังหรือล่ามเขาเอาไว้ เขาก็จะหาทางไปยังที่นั่นให้จงได้ ซุกควอนได้แต่หวังว่าเขาจะยอมเชื่อฟังบ้าง แต่ตอนนี้ดูเหมือนเขาจะไม่สามารถหยุดความตั้งใจของยุนบกได้ ซุกควอนเป็นห่วงเขามาก เพราะตอนนี้ เขารักยุนบกดั่งลูกชายและลูกสาวที่เขาไม่เคยมีมาก่อน. ทุกสิ่งทุกอย่างที่พวกเขาได้ทำร่วมกันในบ้านทำให้เขามีความสุข เขานึกถึงช่วงเวลาที่ได้อยู่กับยุนบก พวกเขาทะเลาะและขัดแย้งกันก็บ่อย แต่ก็มีหลายครั้งทีเดียว ที่พวกเขาจะปรึกษากันและให้กำลังใจกันและกัน ตอนนี้เขาจึงรู้สึกกลัว เขากลัวมากที่จะต้องเสียยุนบกไปจากอันตรายที่เขากำลังจะเผชิญ
อาจารย์ขอรับ ข้าไม่เป็นอะไรหรอกน่ะ ยุนบกกล่าวขณะมองดูใบหน้าที่กำลังครุ่นคิด ขัดแย้งกันอยู่ของซุกควอน ท่านก็จะอยู่ที่นั่นกับข้าไม่ใช่รึ แล้วข้าจะเป็นอันตรายไปได้อย่างไรกัน
งั้นก็ได้ แต่งวดนี้ เจ้าห้ามอ่อนข้อ หรือ ใจอ่อนเป็นอันขาด เพราะพวกนั้นต้องถูกกำจัดให้สิ้นซาก เจ้าเข้าใจใช่ไหม? ซุกควอนจับไหล่ยุนบก เขาพยายามให้ยุนบกรับรู้ถึงภันยตรายอันยิ่งใหญ่ที่พวกเขากำลังจะเผชิญ เขาถอนหายใจ เมื่อเห็น ยุนบกพยักหน้า และสะบัดมือของเขาออกจากบ่า งั้นพวกเรา ไปเก็บไม้กันเถอะ เก็บให้เต็มที่เลยนะ เจ้าหนู ห้ามมาบ่นว่าข้าทีหลังละกันล่ะ
โธ่....อาจารย์เป็นห่วงตัวเองเถอะน่า
อาหารเย็นคืนนั้นคือ ซุปถั่วแดง แต่ซุกควอนได้ออกไปทำธุระบางอย่างก่อนแล้ว จึงปล่อยให้ยุนบกต้องนั่งกินตามลำพังกับจองฮยาง เขากวนซุปอย่างไม่สนใจ เพราะกำลังครุ่นคิดและสงสัยว่า ผลลัพธ์จะออกมาเป็นอย่างไร ไม่ต้องสงสัยเลยว่า เขาจะเผชิญหน้ากับศัตรูที่ไม่ธรรมดา . พวกเขาดูจะมีความชำนาญในการต่อสู้ ซึ่งมันทำให้พวกเขาอันตรายกว่าคู่ปรับทั้งหลายที่เขาเคยเจอมาก่อนหน้านี้ แต่หากเขาโชคดี เขาอาจไม่ต้องลงมือทำเองทั้งหมด
มีบางสิ่งผิดปกติเกี่ยวกับซุปรึเปล่าคะ?...จองฮยางถาม.
โอ้ว...เปล่า เปล่า ข้าแค่กำลังคิด เขาพูด แล้วจึงรีบกินซุปให้หมด
หลังจากได้รับรู้ถึงปัญหาที่ยุนบกและซุกควอนกำลังจะเผชิญแล้ว จองฮยางหวังว่าจะมีทางเลือกอื่นที่จะขัดขวางเขาจากการมีส่วนร่วมในครั้งนี้ แต่นางก็คิดไม่ออกว่าจะทำไงเพื่อจะให้เขาไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวได้ นางดูซึมเศร้า พวกเขากำลังเตรียมตัวไปข้างนอกกัน เพราะอาจารย์ซุกควอนและเขาต้องไปเยี่ยมเยือนเถ้าแก่ฮานเพื่อเจรจาตกลงเรื่องธุรกิจ เขากระซิบที่หูบอกกับจองฮยาง อย่างนั้น ขณะที่เอยองจัดการเก็บโต๊ะอาหารไป
โปรดกลับมาให้เร็วที่สุด เท่าที่ท่านจะทำได้นะคะ . นางกล่าวด้วยใบหน้าที่ขาวซีด พยายามหลบเลี่ยงไม่ให้เอยองรู้สึกไม่สบายใจไปด้วย แต่นางก็รู้สึกปั่นป่วนเมื่อเห็นเขาสอดมีดสั้นเข้าไปยังแขนเสื้อ
แล้วข้าจะรีบมา, เจ้าไม่ต้องคอยนะ เขาหันกลับเพื่อจะเดินออกไป
ช่างเขียนคะ... นางพูดขึ้นมา ทำให้เขาหยุดชะงัก เขามองนางเหมือนมีคำถาม. ไม่ว่าท่านจะไปที่ใด ข้าก็จะไปกับท่านด้วย อย่าลืมนะคะ.
นางส่งภาพวาดให้เขาดู หลังจากพูดจบ หัวใจเขาถูกบีบรัดเมื่อได้เห็นภาพที่นางส่งให้ ตาของเขาสองข้างเบิกกว้าง ใบหน้าซีดจาง โอ้ว ไม่ นี่นาง ..นางกำลังจะบอกเขาว่า นางจะทำทุกอย่าง เพื่อจะตามเขาไปทุกที่ หากผลลัพธ์ออกมาไม่ดีงั้นรึ นางจะทำอย่างนั้น จริงรึ โอ้ว ไม่นะ ....? ยุนบกรู้สึกปวดใจแปลบเมื่อคิดเช่นนั้น แต่เมื่อเขาเห็นความเด็ดเดี่ยวจากสายตานางที่มองมาแล้ว เขาก็รู้ได้ว่า นางสามารถทำอย่างนั้นได้จริงๆ เขาจะทำอย่างไรต่อนางดีนะ เขารู้สึกไม่สบายใจและลังเลใจ ระหว่างนั้น เสียงซุกควอนก็ดังมาจากข้างนอก เรียกให้เขาออกไปได้แล้ว เขาจะไปดี หรือ ไม่ไปดีนะ ? เขาหลับตาลง. มันช่างทรมานใจอะไรเช่นนี้ ที่รู้ว่านางตัดสินใจจะทำอะไรลงไป
ข้า...ข้าจะ...ต้องกลับมาหาเจ้าให้ได้ในวันพรุ่งนี้ เขากัดฟันพูดพร้อมกำไม้พลองแน่น.
เอยองรู้สึกแปลกใจว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างคุณหนูของนางและคุณชายซอ. พวกเขามีการแสดงออกแปลกๆทางสีหน้าหลังจากที่คุณหนูนางกล่าวประโยคแปลกๆนั้นออกไป. ดูเหมือนตอนนี้ คุณชายซอก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรดี ก่อนที่จะออกไปด้านนอก ในวินาทีนั้นเอง จองฮยางได้แต่หวังว่ายุนบกจะเปลี่ยนใจเกี่ยวกับสิ่งที่ตัวเขาและอาจารย์ซุกควอนได้วางแผนไว้แล้ว นางรู้ตัวว่า นางทำให้เขาอยู่ในสถาณการณ์ที่ยากลำบาก แต่นางก็หมายความตามคำพูดทุกๆคำของนางจริงๆ ขณะเดียวกัน นางก็หวังว่า คำพูดนางจะทำให้เขาระวังตัวมากขึ้นในทุกๆก้าวที่เขากำลังจะข้ามไป เพราะหากเขาไม่มีชีวิตกลับมาหานางได้ นางก็ไม่ต้องการที่จะมีชีวิตอยู่อีกต่อไป. นางไม่ต้องการที่จะพรากจากเขาอีกแล้ว. ห้าปีที่ผ่านมา ที่นางต้องอยู่ตัวคนเดียว ด้วยหัวใจที่ว่างเปล่านั้น มันหนักหนาสาหัสมามากพอแล้ว นางไม่อาจจะทนความรู้สึกแบบนั้นได้อีก ยุนบกตอนนี้เขาไม่รู้จะทำอะไรดี เขาทำได้แต่ดึงตัวนางมากอดไว้หลวมๆ แล้วค่อยๆกระชับขึ้น ข้าจะต้องกลับมาหาเจ้าให้ได้ จองฮยาง เขาบอกได้แค่นั้น ก่อนที่จะเดินออกไป
ความคิดของเขาสับสนไปหมด ขณะที่กำลังมุ่งหน้าไปบนถนนในเมืองอูริยองกับซุกควอน. นางต้องล้อเล่นกับเขาอย่างแน่นอนน่ะ ไม่สิ นางไม่ได้ล้อเล่น นางจะทำอย่างนั้นไปทำไม? มันเป็นความคิดที่น่ากลัวเกินไป มันเป็นสิ่งไม่ถูกต้องเอาซะเลย นางจะทำอย่างนั้นไม่ได้เป็นอันขาด หากเขาไม่ได้กลับไปหานาง , ถ้าเช่นนั้น...
อาจารย์ขอรับ. ข้าอยากให้ท่านช่วยข้าเรื่องหนึ่งได้ไหม ขอรับ?
อะไรรึ?. ซุกควอนสงสัยว่ายุนบกกำลังคิดอะไร เพราะเขามองดูโศกเศร้าจนผิดปกติ
หาก...หากเกิดอะไรขึ้นกับข้า ได้โปรด...ช่วยดูแลจองฮยางแทนข้าได้ไหม ขอรับ?
เจ้าว่าไงนะ! ? ..ซุกควอนตกใจและหยุดชะงัก. นี่ เจ้าฟังให้ดีนะ หากเจ้ามีความคิดเช่นนั้นในสมองล่ะก็ ข้าว่า เจ้ากลับไปเลยดีกว่า ตอนนี้ด้วย!! ข้าเคยสอนเจ้าว่าอย่างไร..เจ้าลืมไปแล้วงั้นรึ?.. ตอนนี้เจ้ากำลังจะไปเผชิญหน้ากับสถาณการณ์ขั้นวิกฤติ เจ้าไม่มีเวลาจะมาสงสัย หรือ คิดว่า เจ้าจะเป็นหรือเจ้าจะตาย สิ่งที่เจ้าทำตอนนี้ คือ ทำใจให้ว่าง และตั้งใจให้แน่วแน่กับสิ่งที่กำลังจะทำไปเท่านั้น!! เจ้าแค่สนใจว่า เป้าหมายคืออะไร? ..ภารกิจสำคัญที่จะต้องทำคืออะไร? มีทางออกอะไรบ้างที่พอจะเป็นไปได้ นี่ต่างหาก คือสิ่งที่เจ้าควรจะคิด!!
ข้า.... .ยุนบกไม่สามารถจะสงบจิตใจลงได้
หลับตาเจ้าซะ ตอนนี้ไม่ต้องคิดมากอะไร ทำใจให้สบายๆ ซุกควอนพูดเบา. หายใจเข้าลึกๆ
หากยุนบกไม่สามารถทำได้. เขาก็จะรู้สึกยินดีมาก ที่ต้องส่งตัวเขากลับไป. แต่ซุกควอนรู้จักความหัวรั้นของยุนบกดี เขารู้ว่าหากยุนบกตั้งใจจะทำอะไรแล้ว อะไรก็มาเปลี่ยนใจเขาไม่ได้ เขาคอยเฝ้ามองสีหน้าของยุนบก จนแน่ใจว่าตอนนี้ เขากลับมาสงบ หนักแน่นได้อีกครั้ง
ดีขึ้นรึยัง? ..ซุกควอนถอนหายใจ เมื่อเห็นยุนบกพยักหน้ารับ. มาเถอะ เราไม่มีเวลากันแล้ว
คนรับใช้ออกมาเปิดประตูให้ซุกควอนที่เคาะประตูจากด้านนอก เขาพาซุกควอนและยุนบกไปหาเถ้าแก่ฮานที่ห้องทำงานทันที. ยองจุนกำลังคอยพวกเขาอยู่เช่นกัน ยองจุนโค้งคำนับให้ยุนบกแบบลึกซึ้งกว่าทุกๆครั้ง พวกเขาไม่ได้พูดอะไรกันอีก เพราะต้องคอยระมัดระวังต่อการถูกแอบดักฟังได้ หลังจากการสนทนาที่ยาวนาน เกี่ยวกับสัญญาทางธุรกิจแล้ว เถ้าแก่ฮานจึงเชิญทั้งคู่ให้พักค้างคืนที่นี่ เพราะตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว. พวกเขายอมรับการเชื้อเชิญด้วยความเต็มใจ จากนั้นพวกเขาก็ถูกนำไปยังห้องพักรับรองแขก ส่วนที่ติดกับห้องพักของพวกผู้หญิง ยุนบกจัดแจงเครื่องนอนออก และ กางไว้บนพื้น หลังจากนั้น ก็เป่าเทียนให้ดับ แล้วพวกเขาก็นั่งคอยอยู่ในความมืด
ข้าจะเฝ้ายามให้ก่อน. เจ้าพักผ่อนเถอะ ซุกควอนกล่าวเบาๆ . พวกนั้น อาจจะไม่มาในคืนนี้ ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องอดหลับอดนอนพร้อมกันทั้งสองคน
ขอรับ.. ยุนบกนอนลงบนฟูกโดยไม่ได้ถอดเสื้อคลุมออก เขาสงสัยว่า เขาจะนอนหลับได้อย่างไร แต่เขาก็หลับตาลง พยายามจะสงบสติอารมณ์ เขาพยายามจะไม่คิดเรื่องอื่นที่ทำให้กังวล แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ง่ายอย่างที่พูดไว้ เขาพยายามนึกถึงภาพหยดน้ำไหลแทน และควบคุมลมหายใจเข้าออกให้เป็นจังหวะ ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องดังมาขึ้นมา เขาเปิดตาขึ้นทันที หลังจากเพิ่งจะเผลองีบหลับไปไม่นาน
รออีกสักหน่อย... ซุกควอนยื่นมือออกมาห้ามเขาไว้ ขณะที่เขากำลังจะลุกออกไป
พวกเขายืนรออยู่ที่ประตูเพื่อรอจังหวะ. ตอนนี้ในใจยุนบกกำลังเต้นระส่ำ เขาพยายามกดข่มอารมณ์ที่พลุกพล่านอยู่ในใจให้สงบลง แล้วทันใดนั้นก็มีเสียงร้องตะโกนขอความช่วยเหลือดังขึ้น
ตอนนี้แหละ!
ซุกควอนเลื่อนประตูออกไป และรีบมุ่งหน้าไปยังห้องโถงหลัก เขาวิ่งจนเกือบจะชนเข้ากับยองจุนที่มือถือดาบอยู่ และเพิ่งจะออกจากห้องมาเช่นกัน ยุนบกรีบใส่ร้องเท้าอย่างรวดเร็วและตามพวกเขาไปติดๆ พวกเขายังคงได้ยินเสียงตะโกน ขณะที่พุ่งไปยังประตูฝั่งห้องของพวกผู้หญิง. เมื่อมาถึงพวกเขาก็พบคนรับใช้สองคนกำลัง กำลังเผชิญหน้ากับชายที่สวมหน้ากาก สามคน ที่สนามภายในบ้านพร้อมกับคราดและส้อมโกยหญ้าในมือ ยองจุนรีบเข้าไปช่วยเหลือคนรับใช้ของเขาในสนาม ขณะที่ยุนบกก็มองไปรอบๆ และพบว่าประตูห้องๆหนึ่งถูกเปิดอยู่ เขาเห็นฮยอนซุกหมอบกลัวอยู่ในห้อง เขาจำนางได้ว่าเป็น สาวใช้ของคยองมี เขาจึงรีบวิ่งไปดู และ พบว่าไม่มีสัญญาณของคยองมีอยู่ในนั้นเลย
คุณหนูของเจ้าอยู่ที่ไหน? เขารีบถามขึ้น
ข้า...ข้าไม่ทราบเจ้าค่ะ มีชายคนหนึ่ง..พานางไปทางสวนหลังบ้าน ฮยอนซุกสั่นระรัว
อาจารย์ซุกควอน! ยุนบกเรียกให้อาจารย์เขาตามเข้าไปยังสวนทันที
เมื่อพวกเขามาถึงที่สวน ก็พบว่าชายสวมหน้ากากคนหนึ่งกำลังพาร่างๆ หนึ่งข้ามกำแพงไป ก่อนที่เขาจะปีนตามไป
ซุกควอนทำต่อมือเพื่อให้ ยุนบกตามไป. พวกเขาลงมาจากด้านบนของกำแพงได้ทันเวลา ที่จะได้เห็นชายสองคนสะบัดเท้าเพื่อให้รถม้าวิ่งไป
หยุดนะ! ซุกควอนตะโกน. ชายผู้นั้นมองมาและทิ้งสัมภาระของเขาออกทันที ก่อนที่จะชักดาบออกและเดินเข้ามา
เจ้าจัดการคนด้านขวานะ ซุกควอนกระซิบกับยุนบก ก่อนที่จะกระโดดไปหาชายที่อยู่ด้านซ้าย
ชายอีกคนจับจ้องมาที่ยุนบก, พวกเขาทั้งคู่กำลังมองกันไปมา เพื่อดูท่าทีของอีกฝ่าย ฝ่ายตรงข้ามของเขาดูไม่ใช่ชาวบ้านทั่วไป หรือ คนอารมณ์ร้อนแต่อย่างใด ยุนบกรู้ดีว่าเขากำลังเผชิญหน้ากับศัตรูที่น่าเกรงขาม ผู้ที่เคยฆ่าใครต่อใครมาก่อนหน้านี้. เขาเห็นมันได้จากสายตาของอีกฝ่ายที่มองมา ขณะที่ฝ่ายตรงข้ามก็ประเมินยุนบกว่า เขาเป็นเพียงแค่คนอ่อนหัด แต่เขาก็รู้สึกถึงความอวดดีและ ความน่าทึ่งในตัวยุนบก จากการลองประเมิณค่าอีกครั้ง ทันใดนั้น ชายสวมหน้ากากก็พุ่งเข้ามาที่ยุนบกอย่างรวดเร็ว ดั่งกับงูที่โผเข้าฉกเหยื่อก็ไม่ปาน ยุนบกหลบทันอย่างหวุดหวิด ซุกควอนรีบบอกยุนบกว่า ชายที่ดูเงียบกว่า ดูจะอันตรายกว่า
ยุนบกพยายามปัดป้อง ดาบที่พุ่งเข้ามาหาเขาอย่างหนักแน่นและรุนแรง การปะทะกันของดาบทำให้เกิดประกายไฟขึ้น ตอนนี้ชายสวมหน้ากาก เริ่มการต่อสู้แบบเต็มรูปแบบ เขาทั้งพุ่งโจมตีอย่างรวดเร็ว ทั้งการหลอกล่อให้อีกฝ่ายสับสน และพยายามเตะอีกฝั่งให้ล่าถอยไป
ยุนบกกำลังพยายามควบคุมความกลัวที่วิ่งวนอยู่ในใจของเขาไว้ โอกาสรอดชีวิตของเขาดูเหมือนจะมีน้อยเต็มที ตอนนี้เขาทำได้แต่พยายามถอยออกมาก่อน และหลบเลี่ยงจากการถูกโจมตีอย่างถึงที่สุด เพราะหากเขาเคลื่อนไหวพลาดแม้แต่เพียงก้าวเดียว นั่นย่อมอาจทำให้เขาถูกแทงได้ ตอนนี้หัวใจเขากำลังเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง เหงื่อก็ไหลโชกไปทั่วร่างกาย
เขาพยายามจะเพ่งสมาธิไปที่การต่อสู้อย่างเดียว แต่ก็ไม่วายกังวลใจในสิ่งที่กำลังเผชิญอยู่ ตอนนี้สมาธิในการต่อสู้ของเขาค่อยๆหลุดออกไปทีละนิด ทีละนิด ดาบของชายนั้นฟาดเข้ามาอย่างแรง ที่แขนเสื้อของเขา มันเกือบจะตัดแขนเขาเข้าให้แล้ว เขาตกใจกลัวมาก จึงรีบถอยห่างออกไปอีกหลายก้าว และยืนหอบ เมื่อเห็นยุนบกหวาดกลัวและขาดความมั่นใจ ชายสวมหน้ากากจึงรีบฉวยโอกาสนี้ในการเผด็จศึก ยุนบกรู้ดีว่า การทำเช่นนี้ เป็นการตอบโต้ที่ผิดพลาด เพราะเขาทำให้อีกฝ่ายคุมสถานการณ์ไว้ได้ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สามารถบังคับตัวเขาได้เช่นกัน หากสถานการณ์ยังคงดำเนินไปเช่นนี้ ในที่สุดเขาก็จะพลาดท่าได้ ตอนนี้ความคิดเขาเริ่มตกผลึกแล้ว เขาตั้งใจจะหาทางยุติการถูกโจมตีแบบไม่หยุดยั้งนี้ให้ได้ สิ่งที่เขาทำได้ตอนนี้ คือ พยายามเขวี้ยงเศษไม้ชิ้นเล็กๆต่างๆออกไป เพื่อให้ดาบหลุดออกจากมือของอีกฝ่ายให้ได้ เขาจะยอมแพ้ไม่ได้เป็นอันขาด!! เพราะหากเขาพลาดท่าไป จองฮยางก็จะต้องทำร้ายตัวเองตามที่นางบอกไว้ และ นางก็จะตายตามไป นั่นก็เพราะเขาเป็นต้นเหตุคนเดียว เมื่อคิดเช่นนั้น ความโกรธที่แฝงตัวอยู่ก็พลุ่งพล่านออกมา ไม่มีทาง!! เขาจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นเป็นอันขาด!! คราวก่อน เขาไม่มีโอกาสที่จะขัดขวางความตายของพี่ชายเขา ฉะนั้นครั้งนี้ เขาจะต้องทำให้ได้ โดยไม่มีข้อแก้ตัวใดๆอีกต่อไป จองฮยางเจ้าจะต้องไม่ตาย!
ด้วยโทสะที่พุ่งพล่านและความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะรักษาชีวิตจองฮยางไว้ ทำให้ยุนบกฮึดสู้ขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง เขาตอบโต้อีกฝ่ายอย่างแข็งกร้าว จนอีกฝ่ายอดประหลาดใจไม่ได้ และต้องล่าถอยออกไป วินาทีนั้น ชายสวมหน้ากากก็พลาดท่าในการตั้งหลัก ทำให้ยุนบกมีโอกาสที่จะพุ่งเข้าไปล็อคแขนที่ถือดาบเอาไว้ แต่ชายผู้นั้นก็พลิกสถานการณ์เป็นทางตรงกันข้าม เขาพยายามจะให้ยุนบกปล่อยไม้พลองที่อยู่ในมือลง เขาเห็นโอกาสที่จะพิชิตยุนบกได้ไม่ยากแล้ว ตอนนี้ ไม้พลองตกไปอยู่ที่พื้นแล้ว เขารีบพุ่งไปหายุนบกเพื่อจะยุติศึก แต่แทนที่เขาจะพิชิตยุนบกได้ เขากลับรู้สึกเหมือนตัวเองลอยไปในอากาศและ ตกลงบนพื้นซึ่งเย็นจัด อย่างเจ็บปวด ขณะที่เขากำลังจะลุกขึ้น เขาก็เห็นยุนบก คนที่เขาประเมินว่าเป็นพวกอ่อนหัด พุ่งเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็วพร้อมไม้พลองในมือ ด้วยความโกรธที่เขาประหม่า ทำให้ตอนนี้เขาใช้ดาบปัดกวัดแกว่ง สะเปสะปะไปมาเพื่อป้องกันตัว ส่วนมืออีกข้างก็พยายามจะชกเข้าที่หน้ายุนบก การทำแบบนี้ทำให้เขาเผลอเปิดช่องโหว่ให้อีกฝ่ายจัดการได้ ยุนบกเห็นช่องว่างที่เกิดขึ้น เขาจึงรีบฟาดไม้พลองไปยังสะโพกของฝั่งตรงข้ามอย่างแรง มีเสียงกระดูกหักดังออกมาหลังจากนั้น ชายผู้นั้นคารามออกมาด้วยความเจ็บปวด และซวนเซตัวไปมา ยุนบกไม่รอช้า เขารีบตีไม้พลองไปยังขมับของชายผู้นั้นทันที จนทำให้เขาสลบไปกองอยู่กับพื้น
เหี้ยมโหดดีจริงๆ เจ้าหนู . ซุกควอนกล่าวเบาๆ. จริงๆเขาได้ปราบคู่ต่อสู้เขาให้หมดสติไปแล้วก่อนหน้านี้ แต่เขาก็ไม่ได้ยื่นมือไปช่วยยุนบก เพราะเขาอยากรู้ว่า ยุนบกจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร ทั้งๆที่ในใจแล้ว เขาก็กังวลใจไม่น้อยว่ายุนบกอาจทำพลาดได้ตลอดเวลา แต่เขาก็พอใจที่เห็นศิษย์ของเขา ผ่านการทดสอบที่ยากลำบากมาจนได้.
ข้าทำรุนแรงไปรึเปล่า ยุนบกมองมือที่สั่นสะท้านของเขา และ คู่ต่อสู้ที่หมดสติอยู่บนพื้น เขาหอบหายใจหนัก พร้อมเหงื่อที่ไหลท่วมกายไม่หยุด ชายผู้นั้นจะตายไหม ขอรับ? เขารู้สึกผะอืดผะอมในลำคอขึ้นมาทันที จึงรีบหันไปด้านข้างและอาเจียนออกมา มีมือมาลูบหลังเขาเบาๆ เขารู้สึกว่า ท้องว่างเหลือเกิน. ตอนนี้สารอะดรีนาลีนที่กระตุ้นให้เขาต่อสู้อย่างดุเดือดได้หายไปหมดแล้ว เขาจึงรู้สึกอ่อนเพลียและเจ็บป่วยขึ้นทันที เขาไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อน นั่นเพราะเขาไม่เคยเผชิญหน้ากับฝ่ายตรงข้ามที่คิดจะฆ่าเขาจริงๆแบบนี้ มาก่อน
ทุกสิ่งทุกอย่าง ย่อมต้องมีครั้งแรกเสมอ . ซุกควอนพูดอย่างจริงจัง. เจ้าคงกลัวน่าดู ข้ารู้ดี แต่เจ้าก็ใช้ความกลัวที่จะพ่ายแพ้นั้นมากระตุ้นให้ต่อสู้ต่อไป มันเป็นเรื่องธรรมดาที่เกิดขึ้นได้กับทุกๆคนรวมทั้งข้าด้วย ข้าเคยป่วยหนักมาก หลังจากเหตุการณ์แบบวันนี้ ข้าต้องนอนบนเตียงไปหลายวันทีเดียว หลังจากนั้น
น่าน...ท่านก็โม้เกินจริงไปอีกแล้วนะ ขอรับ อาจารย์ , ยุนบกหัวเราะ พลางเช็ดปากไปด้วย เขายื่นมือไปที่หิมะ เพื่อทำความสะอาดมือที่เปรอะเปื้อน ตอนนี้เขาค่อยๆรู้สึกดีขึ้นมาแล้ว
เฮ้ เจ้ารู้แค่นี้ก็พอน่ะ ซุกควอนคุกเข่าไปดูอาการของคู่ต่อสู้ของยุนบก. เขาดึงผ้าที่ปิดบังใบหน้าออก. เขายังมีชีวิตอยู่. เจ้าหนู เราต้องเฝ้าระวังเขาให้ดีๆก่อน
ท่านคิดว่าเขาจะกลับมาหาข้าอีกไหม? บางทีมันอาจจะดีกว่า หากเขาจัดการฆ่าชายผู้นั้นไปตั้งแต่แรก. แต่นั่นคงดูเลือดเย็นเกินไปสำหรับเขา ยุนบกทำหน้าบูดเบี้ยว.
เขาอาจจะมา หรืออาจจะไม่มาหาเจ้าก็ได้ แต่เจ้าจะไม่ได้พบเขาอีกในเร็วๆนี้แน่ๆ สิ่งที่เขาทำลงไปในคืนนี้ก็เพียงพอที่จะลงโทษเขาให้ต้องทำงานหนักชดใช้ความผิดอยู่หลายปีหรอก แต่เพื่อความไม่ประมาท เจ้าต้องจำหน้าพวกมันให้ได้อย่างแม่นยำซะก่อน ใครจะไปรู้ว่า เผลอๆในอนาคตเจ้าอาจเดินไปชนเข้ากับพวกมันได้ โดยไม่ตั้งใจ เจ้าว่าไหม ?
ยุนบกเห็นว่า มันมีความเป็นไปได้ตามอาจารย์บอก เขาจึงพิจารณาใบหน้าของพวกนั้นอย่างเอาใจใส่
ข้าจะหาข้อมูลอื่นๆของพวกเขาที่เท่าที่จะทำได้. เจ้าไปดูนางเถอะ ซุกควอนพยักหน้า แล้วจับคนกลุ่มนั้นมัดรวมกันไว้แล้วเอาขึ้นรถม้าไป.
คยองมียังคงนั่งอยู่ที่พื้น รู้สึกมึนงงและหวาดกลัว. แม้ว่านางได้เตรียมพร้อมสำหรับเหตุการณ์นี้และ พยายามจะถ่วงเวลาในช่วงที่ถูกลักพาตัวออกไป แต่นางก็ไม่เคยนึกเลยว่ามันจะอันตรายมากเช่นนี้ การต่อสู้ที่เหี้ยมโหดจะยังคงติดตรึงอยู่ในใจของนางตลอดไป นางเงยหน้าขึ้น มองยุนบกที่กำลังเดินใกล้เข้ามา รอยยิ้มเขาทำให้นางอุ่นใจ เขาช่วยแก้เชือกที่มัดนางไว้ และเอาผ้าที่ปิดปากนางออก นางจ้องมองแขนเสื้อของเขาที่ฉีกขาด นึกถึงภาพตอนนั้น นางรู้สึกหวาดกลัวมากที่เห็นเขาโดนรุกไล่ และ เกือบเอาตัวไม่รอดจากการโดนตัดแขนไปต่อหน้าต่อตานาง ก่อนที่เขาจะพลิกสถานการณ์กลับมาพิชิตฝ่ายตรงข้ามได้ ทั้งหมดมันเป็นความผิดของนาง, ทุกๆอย่างเป็นเพราะนางเอง ความคิดนั้นวิ่งวนอยู่ในใจนางตลอดเวลา
ข้าคิดว่า นางยังอยู่ในอาการตกใจ ยุนบกพูดกับซุกควอน. เขาเฝ้ามองดูใบหน้านางอย่างเป็นกังวล.
พวกเราพานางกลับไปที่บ้านของนางก่อนดีกว่า ส่วนสองคนนี้คงยังไม่สามารถไปที่ไหนได้สักระยะ เราสามารถปล่อยพวกเขาไว้ที่นี้ก่อน ซุกควอนถอดเสื้อคลุมของเขาออกให้คยองมี. พวกเขาช่วยนางยืนขึ้นอย่างสุภาพและนำทางนางเดินไปบังประตูทางด้านสวน. ยองจุนและเหล่าคนรับใช้ดูกังวลใจมาก เมื่อเห็นพวกเขามาถึงที่หน้าประตู
นางไม่เป็นอะไรใช่ไหม? เขาถามอย่างห่วงใย เมื่อมองดูน้องสาวของเขาที่ดูคล้ายจะมึนงงอยู่
นางได้รับการกระทบกระเทือน, แต่ข้าคิดว่านางคงไม่ได้ถูกทำร้ายอะไร ซุกควอนพูดปลอบใจ. พวกเรายังมีชายอีกสองคนที่หมดสติอยู่ด้านหลัง พร้อมกับรถม้า ข้าต้องไปดูพวกเขาก่อน และจะกลับมาพร้อมรถม้า ท่านได้แจ้งความไปยังเจ้าหน้าที่แล้วรึยัง?
ท่านพ่อได้จัดการไปหมดแล้ว ยองจุนกล่าว. ข้าจะไปดูสองคนนั้นก่อน เขาโบกมือให้กับผู้ติดตามอีกสองคน ตามเขาไป
ฮยอนซุกซึ่งกำลังจะเป็นบ้า รู้สึกโล่งอกทันทีที่เห็นคยองมีกลับมาปลอดภัย คยองมีไม่ยอมพูดอะไรเลย นางจึงพาได้แต่พาคุณหนูไปนอนพักอยู่ที่ห้องนอนก่อน
ด้านเถ้าแก่ฮานก็กำลังรอพวกเขาอยู่ที่ห้องโถง ดวงตาของเขาเป็นประกายเมื่อเห็นซุกควอนและยุนบก. ท่าทีที่ดูนิ่งสงบของเขา เป็นสิ่งรับประกันได้ว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี สรุปได้ใจความว่า พวกทหารและเจ้าหน้าที่ได้มาจัดการพาพวกผู้ร้ายออกไปเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ห้องทำงานได้ถูกตกแต่งใหม่เพื่อความปลอดภัยที่มากขึ้น เถ้าแก่ฮานเปลี่ยนตำแหน่งในการพูดคุยใหม่ เขาละออกจากโต๊ะส่วนตัว แล้วเลือกที่จะนั่งร่วมกับแขกของเขาแทน
เช่นนั้น, พวกเขาก็ทำในสิ่งที่พวกเราคาดไว้ เถ้าแก่ฮานมองไปยังยุนบก. เจ้าคิดว่าพวกเขาจะทำอะไรกันต่อไป ?
สำหรับตอนนี้, พวกเขาคงรู้สึกแน่ใจแล้วว่า ภาพต้นฉบับนั้นเป็นของปลอม มันไม่ได้มีวาดภาพของเฮวอนมาตั้งแต่แรก. แต่หากไม่สำเร็จ ข้าเดาว่าแผนต่อไปคือ เราจะต้องจัดการฆ่าเฮวอนซะ ยุนบกกล่าวอย่างสุขุม.
ข้าได้วางแผนไว้แล้ว. เราแค่เพียงรอเวลาเท่านั้น ซุกควอนทำหน้าบูดเบี้ยว แผนที่สองดูเหมือนจะซับซ้อนมากขึ้น และ เขาก็ไม่ได้อยากจะให้แผนที่สองเกิดขึ้นเลย
วันนี้พวกเราก็เหนื่อยกันมามากแล้ว ค่อยมาถกเถียงเรื่องนี้กันต่อ ในภายหลังเถิด เถ้าแก่ฮานกล่าว เข้าใจความเหน็ดเหนื่อยของซุกควอนดี
#จบตอน 12 #
เช่นกันจ้า ข้าน้อยกับท่านโรสจับมือกันสร้างสรรตอนนี้ขึ้นมา เนื่องจากหลายคนในนี้บ่นเรื่องความหวาน ตอนนี้ข้าเลยใส่ไข่ เอ้ย แต่งแต้มความหวาน โดยการใส่น้ำตาลลงไปบ้างแต่พองาม โดยไม่ให้อรรถรสของเนื้อหาผิดเพี้ยนไปแต่ประการใด หวังว่าทุกท่านจะพอใจนะคะ ตอนนี้มีหลายรสชาติทั้งบู๊ และ หวานนิดๆ ^^
PS: ดีใจจังเลย ตอนสุดท้ายแล้วที่ข้าพเจ้าจะต้องแปล เย้ๆๆๆ ต่อไปจะได้รออ่านฟิคคนอื่นอย่างสบายใจซะที ฮ่าๆๆๆ
ขอบคุณที่ติดตามและเป็นกำลังใจให้ตลอดมา ^^
Machu Pichu
ดีใจด้วยค่ะท่านมาชู ท่านโรส ถึงเส้นชัยแล้ว สองตอนสุดท้ายของท่านสามพี อยู่ในมือข้าเรียบร้อยแล้ว ตอนที่ 13 ลงวันพุธ ตอนที่ 14 อวสาน ลงวันพฤหัสค่ะ
มีเรื่องของลูกบล็อกมาใหม่นะคะ ของผีเสื้อโรส และผีเสื้อรัก ขอเชิญบรรดาลูกบล็อกเข้าไปอุดหนุน และจ่ายค่าเรื่องให้คนเขียน คนละ 1 คอมเม้นท์นะคะ ตามธรรมเนียมบล็อกเรา
ตอนนี้ท่านสามพี เริ่มกิจกรรมใหม่ แลกรูป เปิดตัว ใครสนใจอยากเห็นหน้าใครติดต่อได้ที่เอเจนท์ใหญ่สามพีได้เลยค่ะ
เกมส์ที่แล้วโหวต ได้ผู้ชนะคือท่านยามสาและท่านเฝ้ามอง ให้ท่านเฝ้ามองเลือกของก่อนนะคะ (เพราะท่านยามได้ของรางวัลบ่อยมาก) มี สกินฟู้ด กับแมกเนท จองฮยาง ส่งที่อยู่มาด่วนเลยนะคะ ท่านเฝ้ามอง ผอ จะส่งของทั้งหมด วันพฤหัสนี้ค่ะ
วอนวอน
| Create Date : 22 กุมภาพันธ์ 2553 |
| Last Update : 24 กุมภาพันธ์ 2553 13:57:14 น. |
|
48 comments
|
| Counter : 1898 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: Celanee IP: 111.84.11.215 วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:12:49:06 น. |
|
|
|
| โดย: เฝ้ามอง IP: 110.164.141.37 วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:12:53:17 น. |
|
|
|
| โดย: ตกหล่น IP: 203.144.144.164 วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:13:06:43 น. |
|
|
|
| โดย: ไม้หมอน IP: 203.144.144.164 วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:13:08:57 น. |
|
|
|
| โดย: Post Modern Girl IP: 112.142.23.88 วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:13:23:22 น. |
|
|
|
| โดย: ulwil IP: 222.153.149.167 วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:13:34:08 น. |
|
|
|
| โดย: Post Modern Girl IP: 112.142.23.88 วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:13:41:37 น. |
|
|
|
| โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 114.128.52.119 วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:13:47:59 น. |
|
|
|
| โดย: อะตอมมูน IP: 203.149.47.3 วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:14:08:52 น. |
|
|
|
| โดย: ตามมาอ่าน IP: 58.137.30.201 วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:14:15:34 น. |
|
|
|
| โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:15:31:48 น. |
|
|
|
| โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:15:59:58 น. |
|
|
|
| โดย: บกน้อย IP: 58.136.8.163 วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:17:53:19 น. |
|
|
|
| โดย: mai.ka IP: 114.128.89.12 วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:18:24:08 น. |
|
|
|
| โดย: KK IP: 10.0.0.193, 61.90.21.185 วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:18:31:27 น. |
|
|
|
| โดย: ZIG_ZAG XL IP: 118.172.172.234 วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:18:38:18 น. |
|
|
|
| โดย: haewonny IP: 125.24.153.145 วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:18:42:41 น. |
|
|
|
| โดย: ยามควงกะ IP: 203.144.144.164 วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:19:07:58 น. |
|
|
|
| โดย: ppp IP: 115.67.124.139 วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:19:24:23 น. |
|
|
|
| โดย: มาใหม่ IP: 119.31.126.141 วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:19:34:41 น. |
|
|
|
| โดย: รัตน์ IP: 203.144.144.164 วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:19:48:01 น. |
|
|
|
| โดย: oui IP: 203.144.144.164 วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:19:49:12 น. |
|
|
|
| โดย: U IP: 118.173.36.61 วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:20:05:11 น. |
|
|
|
| โดย: haewonny IP: 125.24.153.145 วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:20:18:11 น. |
|
|
|
| โดย: too IP: 203.144.144.164 วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:20:21:23 น. |
|
|
|
| โดย: tatom IP: 119.31.121.87 วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:20:32:32 น. |
|
|
|
| โดย: ppp IP: 115.67.124.139 วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:20:34:07 น. |
|
|
|
| โดย: น้ำ IP: 110.164.143.46 วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:22:34:10 น. |
|
|
|
| โดย: ไม้หมอน IP: 119.31.121.78 วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:23:11:15 น. |
|
|
|
| โดย: สุเกียง IP: 113.53.180.4 วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:0:01:54 น. |
|
|
|
| โดย: Reader IP: 125.24.107.199 วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:1:48:39 น. |
|
|
|
| โดย: ppp IP: 111.84.76.187 วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:7:30:05 น. |
|
|
|
| โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 114.128.122.179 วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:7:50:40 น. |
|
|
|
| โดย: Adayz IP: 180.180.167.98 วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:8:49:33 น. |
|
|
|
| โดย: N.K IP: 192.168.5.26, 61.7.233.204 วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:9:26:00 น. |
|
|
|
| โดย: haewonny IP: 158.108.52.126 วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:12:27:35 น. |
|
|
|
| โดย: haewonny IP: 158.108.52.126 วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:13:21:39 น. |
|
|
|
| โดย: น้ำ IP: 110.164.128.140 วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:14:33:52 น. |
|
|
|
| โดย: moons IP: 165.208.150.3, 203.154.146.54 วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:17:02:46 น. |
|
|
|
| โดย: ใจเอย IP: 125.26.96.179 วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:17:42:12 น. |
|
|
|
| โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 114.128.48.28 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:7:14:17 น. |
|
|
|
| โดย: หมาขาซ่าส์...ส์ IP: 125.24.1.70 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:7:39:03 น. |
|
|
|
| โดย: ตกหล่น IP: 203.144.144.164 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:8:23:44 น. |
|
|
|
| โดย: เฝ้ามอง IP: 112.143.10.148 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:9:40:50 น. |
|
|
|
| โดย: ppp IP: 115.67.29.232 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:9:41:46 น. |
|
|
|
| โดย: ไม้หมอน IP: 203.144.144.165 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:12:08:08 น. |
|
|
|
| โดย: april snow IP: 71.108.177.37 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:13:51:33 น. |
|
|
|
|
|
|
|
รักกันเพียงใดก็ต้องพลัดพราก
หวงไว้เพียงใดก็ต้องจำจาก
ข้ามาคนเดียวข้าไปคนเดียว
ไม่มีใครเป็นอะไรของใคร
ต่างคนมาต่างคนไป
ยิ่งยึดยิ่งทุกข์
ปล่อยวางได้จึงเบาสบาย...
เมื่อปัญญาแจ่มแจ้งจะสลัดคืน
เมื่อมาจากดิน
ท้ายที่สุดก็สลายกลายเป็นดิน
ยึดเอาไว้ก็ได้แต่ทุกข์ตอบแทน
อยากโง่ก็ยึดต่อไป
คิดได้ก็วางเสีย
พุทธทาสภิกขุ............
..............................
..............................
ความทุกข์ที่เกิดจากการพลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รักที่พอใจนั้น
เป็นเรื่องทรมานยิ่ง และเรื่องที่จะบังคับมิให้พลัดพรากก็เป็นสิ่งสุดวิสัย...
ทุกคนจะต้องพลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รัก ที่พอใจ ไม่วันใดก็วันหนึ่ง...พุทธโอวาท
---------------------------
พระราชดำรัส ในรัชกาลที่ 7 เมื่อทรงสละพระราชสมบัติ เพื่อประชาชน
ข้าพเจ้ามีความเต็มใจที่จะสละอำนาจ อันเป็นของข้าพเจ้าอยู่แต่เดิม ให้แก่ราษฎรทั่วไป ข้าพเจ้าไม่ยินยอมยกอำนาจทั้งหลายของข้าพเจ้าให้แก่ผู้ใด คณะใดโดยเฉพาะ เพื่อใช้อำนาจโดยสิทธิ์ขาด และโดยไม่ฟังเสียงอันแท้จริงของประชาราษฎร
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 20 คน [
แต่ก็เศร้าใจเพราะเรื่องราวใกล้จบลงแล้ว
ขอบคุณท่านช่างแปลนะคะ
ขอบคุณผอ.วอนวอน
ขอบคุณทุกคนที่ให้ความสุขแก่กัน