บทที่ 7 ไม่นะ

ฉันยืนโซเซไปมา มือยังถือโทรศัพท์หาที่วางตัวเองไม่ลง เสียงในโทรศัพท์ ยังแว่วๆ

“ฮัลโหล ที่รักคะ”
ฉันมองโทรศัพท์เหมือนจะให้ทะลุไปถึงเจ้าของเสียง แล้วก็นึกอะไรได้ ฉันเดินไปค้นกระเป๋าถือ ควานหาของ พอหาไม่เจอ ก็คว่ำมันลงอย่างไม่ปราณี เครื่องสำอางมากมายเหมือนมีใครทำแผนกเครื่องสำอางหล่นลงไป กลิ้งไปตามพื้นห้อง
นี่ไงเจอแล้ว ฉันเคยอ่านเจอว่า ให้พกนกหวีดไว้ เวลาเจอโจร ให้เป่าเรียกร้องความสนใจ(จากคนอื่นนะไม่ใช่จากขโมย)

ฉันเป่านกหวีดใส่โทรศัพท์เต็มแรง หลายครั้งเหมือนคบ้า เสียงดังปรี๊ด ปรี๊ดๆๆ ดังก้องห้องอยู่นาน จนเหนื่อย ฉันหยุด เสียงในโทรศัพท์เงียบไปแล้ว อาจจะหูแตกตายไปแล้วสมน้ำหน้ายายขี้ขโมย ฉันนั่งแปะลงกับพื้น เปิดดูข้างในโทรศัพท์พี่ทะเล มีรูปพี่ทะเลกับยายอะไรซักคน ผมหยิกฟู ใส่คอนแทกเลนส์สีเทาไม่เข้ากับหน้า และเขียนขอบตาได้ไม่คมชัด

ถ้าที่คนเคยบอกว่า คนเรามักจะหน้าตาเหมือนสัตว์เลี้ยงของตัวเองเป็นความจริงยายคนนี้ก็คงต้องเลี้ยงหมาพันธุ์ปักกิ่งไว้ซักตัวสองตัวแน่ๆ พี่ทะเลนะพี่ทะเล มีกิ๊กทั้งที ทำไมเลือกคนที่ไม่มีรสนิยม แถมไว้ผมยังกับจอมปลวกแบบนี้ ฉันแค้นอยู่แล้วพอเห็นหน้ายายนี่ ยิ่งแค้น ไม่นานเสียงไขกุญแจประตูห้องเข้ามาแต่ติดโซ่ที่ฉันคล้องไว้

“มุ่ยคะ”พี่ทะเลมองลอดช่องประตูแล้วร้องเรียก
“พี่ลืมโทรศัพท์ไว้อ่ะค่ะ มุ่ยคะ เปิดประตูหน่อย”

ฮึ่มมมม หนอย บันทึกชื่อกิ๊กเป็นชื่อแม่ไว้เหรอ เชื่อเลย อีตาพี่ทะเล ฉันสุดจะโมโห เกือบจะตะโกนไล่แล้ว อตนที่นึกได้

“แป๊บนึงนะคะพี่ทะเล”
ฉันแกล้งทำเสียงเรียบ รวบรวมแรงที่เหลือลุกขึ้น สูดหายฝจเข้าเต็มปอด เดินกลับไปที่ห้องน้ำ ฉันกลั้นใจหรี่ตามอง แผ่นตรวจการตั้งครรภ์ ยังวางสงบอยู่ที่หน้ากระจก ฉันมองไม่เห็นผลจากมุมนี้

“เอาวะเป็นไงเป็นกัน”ฉันคว้าหมับขึ้นมา ผลการตรวจชัดเจนอยู่เต็มตา

ฉันเดินกลับไปที่ประตูอีกครั้ง ปลดสายโซ่ เผชิญหน้าพี่ทะเล มองหน้าหล่อๆนั้นเต็มตา พี่ทะเลดูร้อนรน กระสับกระส่ายเหมือนกำลังจะมาหาซื้อผงขาว ฉันยื่นโทรศัพท์ให้พี่ทะเล พูดเสียงเรียบ

“นี่ค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ”
พี่ทะเลดูโล่งอก แต่ก็จ้องฉันอย่างระแวง”มุ่ยยังไม่นอนอีกเหรอคะ นอนเร็วๆนะคะ ไม่ต้องห่วงพี่ แม่คงไม่เป็นไรมากหรอค่ะ”

“อ๋อ ค่ะ มุ่ยก็ว่างั้นแหละ” ฉันเว้นวรรคจ้องหน้าพี่ทะเล ก่อนจะพูดต่อ “เพราะคุณแม่พี่ทะเล
เพิ่งโทรเข้ามาตะกี๊เอง ตอนแรกก็คงไม่เป็นอะไรมาก แต่มุ่ยเป่านกหวีดใส่หูไปไม่รู้ตอนนี้จะยังสบายดีอยู่ไหม”
พูดจบฉันก็ปิดประตูใส่หน้าพี่ทะเลดังโครม ไม่สนใจว่าจะกระเทกจมูกเข้าให้รึเปล่า ฉันคล้องโซ่อีกครั้ง โดยไม่สนใจกับเสียงเคาะประตูถี่ๆ และเสียงเรียกชื่อฉันซ้ำๆ ฉันยืนพิงประตู มองแผ่นตรวจครรภ์ที่ยังกำไว้ในมืออีกครั้ง ฉันไม่ได้ท้อง ผลตรวจขึ้นขีดเดียวยังมองเห็นได้ชัด แม้ว่าจะมองผ่านน้ำตา

“โอเค โอเค เลิกร้องไห้ได้แล้วแกคิดว่าฉันรู้สึกสนุกไหม ที่มีชะนี้มานั่งร้องไห้กระอืด กระอือ อยู่ตรงหน้าเนี่ย”

“ก็มุ่ยเสียใจนี่นาพี่ซิม”

“โอ๊ย เค้าก็เพียรโทรเพียรส่งข้อความมาง้อ ไม่ใช่เหรอยะ ดูสิ ตั้งแต่แกนั่งสะอึกสะอื้นมาครึ่งชม.ฉันเห็นโทรศัพท์ยังไม่หยุดสั่นเลย เดี๋ยวก็เกิดสึนามิที่สระว่ายน้ำตึกข้างๆหรอก”

“ไม่รับ มุ่ยรับไม่ได้ มุ่ยสวยกว่ากิ๊กพี่ทะเลตั้งเยอะ”

“อุ๊ย จนบัดนี้ ยังมาหลงตัวเองอยู่อีก” พี่ซิมค้อน

วันนี้วันหยุด ฉันวิ่งโร่มาปรึกษาพี่ซิมถึงบ้านแต่เช้า ทำเอาเจ้าตัวหัวเสียเป็นอันมาก
แต่พอเห็นฉันร้องไห้ตาปูดตาบวม ก็ยอมนั่งฟังโดยดี

“ก็เห็นใจเย็นจนเดินไปดูผลเทสต์ก่อนได้นี่ พอรู้ว่าไม่ท้องถึงเพิ่งมาทำหยิ่งใส่เค้า หนอย ถ้าท้องล่ะ”

“ก็ทำเงียบ แล้วค่อยคิดอีกที”ฉันส่งข้อความไปบอกเลิกพี่ทะเลแต่เช้า บอกว่าให้เวลามาเก็บของที่ห้องให้เสร็จภายในวันนี้ ฉันจะไม่อยู่ เก็บตามสบาย แล้วตัวฉันเองก็มาซุกอยู่บ้านพี่ซิม ทำให้พี่ซิมต้องยกเลิกนัดผู้ชายไปหมด

“หนูๆแม่เตรียมขนมไว้ให้แล้วนะ หิวก็ลงมานังกินกันใต้ต้นไม้นั่นก็ได้” เสียงคุณแม่พี่ซิมตะโกนขึ้นมา ดูแกดีใจมากที่เห็นฉันมาหาพี่ซิมแต่เจ้า มีการแอบกระซิบถามพี่ซิม(แต่ฉันได้ยิน)ว่า “แฟนแกเหรอ แหม แม่ชอบนะแม่ชอบ ผ่านๆ”

“แม่เจ๊ไม่รู้เหรอว่าเจ๊เป็นแบบเนี้ยะ” ฉันอดถามไม่ได้ “ถึงคิดว่ามุ่ยเป็นแฟนเจ๊อ่ะ”

“รู้ย่ะ แต่ไม่อยากรู้ เข้าใจป่ะ ขนาดฉัน บอกไปแล้วว่าแกไม่ใช่แฟนฉัน แม่ยังบอกว่าไม่เป็นไร คบกันบังหน้าก็ได้นี่นา ฉันละกลุ้ม”

“วันนี้แกอยากทำอะไรล่ะ ไหนๆก็มาถึงนี่ละ”

“ไม่รู้สิ มุ่ยหนีพี่ทะเลมาเฉยๆ พี่ซิมลงไปกินขนมเหอะมุ่ยหิว” ฉันตัดบทดื้อๆพูดถึงพี่ทะเลละมันปวดใจไม่หาย

“ลงไปก่อนไป ฉันจะอาบน้ำ แกเป็นหนี้ฉันนะนังมุ่ยหนอย วันนี้นะ ฉันทำเพื่อเศรษฐกิจชาตินะ มีนัดกับฝนั่งด้วยนะแก ทำเสียฤกษ์หม้ดดด” พี่ซิมกระฟัดกระเฟียดเข้าห้องน้ำไป

ฉันย่องลงบันไดมา บ้านพี่ซิมเป็นบ้านไม้เล็กๆร่มรื่น ซ่อนตัวอยู่ในสาทร เหตุที่มีบ้านอยู่ที่นี่ แกเคยพูดด้วยน้ำเสียงภูมิใจว่า แกมีเจ้าคุณปู่เป็นผู้ดีเก่า ตั้งแต่สมัยธนบุรี รับราชการเป็นขุนน้ำขุนนาง ทำความดีความชอบมาตลอด เลยได้ที่มาวางเสาเรือน แม้ตอนนั้นจะมีเสียงแซวมาตามลมว่า มาเสียที่รุ่นเหลนนี่เอง แกก็ยังภูมิอกภูมิใจกับต้นตระกูลแกมาตลอด ฉันได้ยินเสียงคุณแม่พี่ซิมทำอะไรกุกกักอยู่ในครัวเลยโผล่หน้าไปมอง พอเห็นฉันเท่านั้นแหละ

“ อ้าวว หนูมุ่ย ลงมาทำไม ทำไมไม่นั่งคุยกับพี่เค้านานๆ แม่ไม่ว่าหรอก”
พูดจบก็ขยิบตาให้ฉันปิ๊งๆ เรียกได้ว่าถ้าฉันขอค้างที่นี่คืนนึงแม่ก็คงไม่ว่าจะให้ดีหอบผ้ามาอยู่เลยก็ได้ ฉันได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ

“ให้มุ่ยช่วยไหมคะ”

“ไม่เป็นไรๆ จะเสร็จละ แต่งตัวมาสวยๆเดี๋ยวเลอะหมด น้ำปลาหวานๆ เดี๋ยวแม่ยกไปให้ ไปนั่งเลยๆ ใต้ต้นชมพู่นั่นน่ะ บรรยากาศดี๊ดี”

ฉันต้องนั่งยิ้มเล็กยิ้มน้อยกินมะม่วงน้ำปลาหวาน คุยกะแม่พี่ซิมครู่ใหญ่ พี่ซิมถึงแต่งองค์ทรงเครื่องเสร็จเดินลงมาลากฉันออกจากร่มชมพู่ ถึงตอนนั้นฉันก็กินมะม่วงหมดจานไปแล้ว

“ตายละ มุ่ย แก กินมะม่วงหมดสองลูกคนเดียว ไปตายอดตายอยากมาจากไหน”พี่ซิมบ่นพลางควักตลับแป้งมาตบเบาๆบนรถโดยมีฉันเป็นคนขับ แกให้เหตุผลว่าถ้าขืนไปตบแป้งต่อหน้าแม่ แม่อาจจะแย่งตลับแป้งมาปาใส่หัวได้ด้วยความหมั่นไส้

“น้ำปลาหวานอร่อยดี วันหลังไปบ้านพี่อีกดีกว่า”

“อย่าเชียว ถ้ายังไม่อยากโดนจับแต่งงานกับฉัน อุ๊ย แค่คิดก็ขนลุก นี่แกแน่ใจเหรอว่าไม่ท้อง”

“ไม่ท้องสิ ตรวจแล้วไม่ท้องนี่”

“อ่านละเอียดรึเปล่า”

“ละเอียดดดดดดด จริงๆ มุ่ยทำตามขั้นตอนทุกอย่าง”

“ แต่ไม่เป็นเมนส์ แกเป็นมะเร็งป่าววะ ไปตรวจกันไหม”

“ไม่ไป ไม่ได้เป็นอะไรหรอกพี่
มันก็เจ็บๆน้องนมแล้ว เดี๋ยวก็เป็น”

“เจ็บๆ แต่ก็ไม่เป็นเสียที??? เหมือนท้องเลยว่ะ พี่สาวชั้นตอนท้อง ก็เป็นงี้แหละ”

“อย่ามาพูดให้กลัวสิเจ๊ มุ่ยไม่ได้ท้อง” ฉันชักหงุดหงิด

“แกอ่านวิธีใช้ละเอียดแน่นา” พี่ซิมจ้องฉันที่กลอกตาอย่างเบื่อหน่าย “
อ่านตรงที่เค้าเขียนว่า มีโฮกาสผิดพลาดรึเปล่า”

มือที่จับพวงมาลัยอยู่ร็สึกเย็นขึ้นมาทันที

“นี่ฉันเป็นห่วงแกนะมุ่ย ถ้าชัวร์ก็ไม่ต้องเดือดร้อนอะไร แต่ถ้าท้อง จะได้รีบช่วยกันคิด”

หนึ่งชม.ต่อมา ฉันก็มานั่งกระสับกระส่ายอยู่ที่โรงพยาบาล ฉันเลือกโรงพยาบาลสุดหรูปลายถนนลาดพร้าว เอาที่ไกลบริษัทฉันสุดๆ กะว่าจะไม่เจอใครแน่ๆ ถึงเจอก็ไม่เป็นไร ฉันใส่แว่นตาดำอันโตเท่าเขียงมาอำพรางด้วยพอจอดรถ ยังไม่ทันล็อคประตู

“อ้าว พี่มุ่ย มาได้ไงคะแถวนี้” เสียงเจื้อยแจ้วของรุ่นน้องที่บ.ดังก้องลานจอดรถ

“อ้อ พี่มา มา”

“พี่มาหาเพื่อน เพื่อนเป็นหมอที่นี้จ้ะ” พี่ซิมรีบพูดแทรกฉันที่กำลังอ้ำอึ้ง

“อ๋อ เหรอคะ”
สาวน้อยทำตาโต”หมอคนไหนคะ หนูพาแฟนมาหาหมอค่ะ เป็นหวัด เผื่อได้ลด”พูดจบก็หัวเราะคิกคักเหมือนเสียจริต

“หมอรักษากระดูกน่ะ”พี่ซิมรีบตอบหน้าตาเฉย”เสียดายจังคงจะลดไม่ได้”

“อุ๊ยดี พี่สาวหนูเป็นโรคกระดูกเสื่อมนะพี่ซิมหมอชื่ออะไรคะ??” เวรจริงๆ ทำไงจะสลัดยายนี่หลุดนะ
ฉันได้ยินพี่ซิมสูดหายใจอย่างรำคาญ ก่อนจะตอบว่า

“เพื่อนพี่ชื่อ หมอบังเอิญ ชอบนอนหงาย นะ”พี่ซิมตอบหน้าเรียบเฉย แถมควักนามบัตรของแกให้”เนี่ย ถ้าต่อไปหนูมานะ ก็เอานามบัตรพี่ไปเบ่ง ไปบอกประชาสัมพันธ์เลย ว่า มาหาหมอกระดูกนะ หมอบังเอิญ ชอบนอนหงาย เดี๋ยวเค้าลดให้ยี่สิบเปอร์เซ็นต์ ไปละ รีบ” พอยัดนามบัตรใส่มือคุณเธอได้ พี่ซิมก็ลากแขนฉันโกยลิ่วเข้าประตูรพ.ไป

“ตรวจปัสสะวะก็ได้ค่ะ ”
พยาบาลสาวยิ้มและตอบ พยายามบังคับสายตาไม่ให้มองฉันกับพี่ซิมด้วยความสงสัย
ฉันพอเข้าใจนะ ชะนีกับเกย์ มาตรวจตั้งครรภ์ เป็นฉันก็อดงงไม่ได้

“ฮ่ะ เอาให้ชัวร์ๆนะคะหมอ” พี่ซิมย้ำ แล้วพยาบาลก็พาฉันไปชั่งน้ำหนัก วัดความดันอะไรวุ่นวาย ไม่นานฉันก็กลับมานั่งมือเย็นเฉียบ รออยู่หน้าห้องตรวจ ไม่นานหมอก็เรียกฉันเข้าไป พี่ซิมเดือนจับมือเย็นเฉียบของฉันเข้าไปด้วย

หมอไม่ได้บอกว่ายินดีด่วยนะครับหรืออะไรทำนองนั้น แต่ยิ้ม มองฉันกับพี่ซิมลอดแว่นวาวๆแล้ว ผายมืออก เหมือนจะเล่นมายากล

“ผลเป็นบวกครับ”

เหมือนเพดานโรงพยาบาล ถล่มมาบนหัวฉัน หน้าฉันคงซีดมากทีเดียว แต่ก็พยายามยิ้ม คือ ฉันเป็นคนรักษาภาพพจน์น่ะ ทำไงได้

“ดี ดีจังเลยนะคะที่รัก”
ฉันหันไปกุมมือพี่ซิม ที่ทำตาถลนไม่แพ้ฉัน แต่ก็ปรับสีหน้าและยิ้มออกมาทันที

“ชั้น เอ๊ย เจ๊ เอ๊ย พี่ก็ว่าดี แหม รอมานานแล้ว กี่เดือนแล้วคะ เอ่อ ครับ หมอ”

“อ้อ ประจำเดือนมาครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ครับ”

“เอ้อ จำไม่ได้ค่ะ”ฉันเกิดสมองเสื่อมขึ้นมาทันที ทั้งที่เดือนที่แล้วยังนั่งนับไปนับมาอยู่เลย

“อ้อ งั้นก็ต้อง ซาวด์น่ะครับ แต่ถ้าอายุครรภ์ยังน้อยมาก ก็อาจจะมองไม่เห็น ต้องลองคลำท้องดู ไม่งั้นก็ส่องกล้องครับ”

“ส่องกล้อง” พี่ซิมทวนคำ ดูจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวพอกับฉัน

“ครับ สอดกล้องเข้าไปในช่องคลอดครับ”หมอพูดแบบธรรมดา เหมือนใครๆเค้าก็ทำกันทุกวัน โอยฉันจะเป็นลม ฉันจินตนาการถึงกล้องมากมายที่ฉันพอจะรู้จัก กล้องส่องทางไกล กล้องดิจิตอลกล้องจุลทรรศน์ กล้อง กล้อง กล้อง แล้วก็หายวับเข้าไปในจีโบ๊ะฉัน

ไม่จริง
ไม่จริง ไม่จริง