สงสัย

ใช่แน่ๆเลย

แต่ อืมม คงไม่หรอกน่ะ
ฉันเอานิ้วขึ้นมานับวันอย่างกังวล พยายามโกงนับช้าไปอีกนิด นับเร็วเข้ามาอีกหน่อย
มันขาดไปกี่วันแล้ว ฉันพยายามใช้ความรู้ด้านสุขศึกษาทั้งสมัยม.ต้นขึ้นมาทบทวน เวลาที่ประจำเดือนมาช้า
ฉันไม่คิดหรอกนะว่าตัวเองกำลังจะเป็นเนื้องอกในมดลูก
(อันที่จริงเป็นเนื้องอกในมดลูกไปเสียเลยยังจะดีกว่า) สัญาตชาติญาณของฉันกำลังตะโกนบอกว่า

ฉันท้อง ฉันท้องแน่ๆ

แค่คิดก็เสียวสันหลังวาบ

โอ๊ย ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆจะทำยังไงดีล่ะ

ไม่สิ ฉันไม่ซวยขนาดนั้นหรอก
ฉันพยายามผลักผ้านวมหนาๆและความคิดนั้นออกจากตัวอย่างยากเย็น

ฉันย่องลงจากเตียง
กลัวว่าคนที่หลับสบายอยู่ข้างๆจะตื่น อาบน้ำอย่างใจลอย
แต่ไม่ลืมบีบยาสีฟันใส่แปรงอีกด้ามวางไว้ เปิดประตูตู้เสื้อผ้าอย่างแผ่วเบา
ตู้เสื้อผ้าขนาดสี่ประตูสองหลัง ฝั่งของ”เขา”น่ะสุด
เนี้ยบ แบ่งประเภทเสื้อ กางเกง กางเกงขาสั้นพับเป็นระเบียบ
กางเกงเกงในวางเรียบร้อย แหม เคยถึงขนาดจัดตามสีไว้ด้วยซ้ำ ฝีมือฉันเองแหละ แต่ฝั่งของฉัน รกและอัดแน่นไปด้วยเสื้อที่พาดไว้เพราะลองแล้วไม่เอาบ้าง
บางตัวลองจนเละพาดไว้จนยับ ต้องรีดใหม่ตั้งห้าทีกว่าจะได้ใส่ แต่อย่านึกว่าฉันจะมีแต่ของเก่าๆเน่าๆนะ
ฉันเอานิ้วไล่ไปตามแนวไม้แขวนเสื้อ ฉันรับรองได้
ว่าแม่แต่คนที่ไม่สนใจแฟชั่นที่สุด ก็ต้องรู้ว่าฉันน่ะมีรสนิยมในการแต่งตัวขนาดไหน
นิ้วของฉันหยุดที่เสื้อชีฟองแขนพองสีขาว เอวจั๊มของ Zara แล้วก็เลือกกางเกงเอวสูง ขาลีบ สีดำของ
MNG แต่งตัวอย่างรวดเร็ว แล้วบรรจงแต่งหน้า มองเงาสะท้อนในกระจกอย่างพอใจ หุ่นดีแบบ ไม่ต้องโกย ยก หรือบีบตรงไหนทั้งสิ้น
พูดแล้วอย่าอิจฉาไปล่ะ

ฉันเหลือบมองนาฬิกา ย้อนกลับเข้าห้องนอนไปปลุกเขาอย่างนิ่มนวล
เขายังคงซุกใต้ผ้าห่ม พอฉันนั่งลงบนเตียง เบาะหนานุ่มยวบลง
เขาก็ยกมือกางนิ้วขาวเรียวออก เป็นสัญญาณว่าขออีกห้านาที
ฉันพยักหน้าราวกับทาสผู้ซื่อสัตย์ รีบออกไปเตรียมกาแฟ
และกลับเข้ามาปลุกเขาอีกในเวลาห้านาทีเป๊ะ

โอ๊ย ทำไมฉันต้องทำแบบนี้ด้วยนะ
สงสัยจะเป็นกรรมพันธุ์แน่ๆ ที่ผู้หญิงเราชอบทำแบบนี้ ต้องสวย ต้องเตรียมพร้อม ต้องเอาใจ
บางทีฉันก็รู้สึกว่าตัวเองเหมือนแม่เขาเข้าไปทุกทีแล้ว

เราคบกันมาได้ เกือบสามปี
ตลอดสามปีนี่ เราอยู่ด้วยกัน
แต่ก็ให้อิสระกัน คือเป็นแฟน แต่ก็ไม่ได้ยุ่งวุ่นวายชีวิตกันและกันมาก
คบกันมานานตั้งสามปี จนเขาหอบข้าวหอบของมาอยู่ด้วย อะไร สามปีนี่ คุณว่าไม่นานเหรอ
ฉันว่าเดี๋ยวนี้เลยคืนนึงก็เริ่มจะเบื่อหน้ากันแล้วล่ะ หลังๆนี่เขาก็แปลกไปบ้างเหมือนกัน
แต่ฉันมั่นใจว่าเรายังเหมือนเดิม ก็ฉันออกจะสวยและแสนดีแบบนี้นี่นา

ฉันมักจะทำเป็นไม่สนใจ
หรืออาจจะเดินห่างออกเองไปด้วยซ้ำเวลาที่เขารับโทรศัพท์แล้วเริ่มเดินเลี่ยงออกไปคุย
ทำเป็นมองไม่เห็นเวลาเค้าแชท แล้วยิ้ม ทำตาเชื่อมใส่หน้าจอ หรือ รีบปิดหน้าจอวูบเวลาฉันเดินเฉียดไป
แล้วฉันก็ไม่เคยแอบดูโทรศัพท์เค้าหรอก นี่เพราะฉัน เป็นหญิงสาวสมัยใหม่แสนดี
ไม่ขี้งอน ให้อิสระ มั่นใจ และ เอ้อ จริงๆฉันก็กลัวที่จะรู้ความจริงด้วยล่ะ
ฉันพอใจที่จะใช้ชีวิตคู่แบนี้ และเป็นโชคดีที่เค้าก็พอใจเหมือนกัน นั่นก็พอแล้ว

แต่ว่า
เหตุการณมันเริ่มเปลี่ยนไปเมื่อฉันฉลองวันเกิดครบสามสิบไปเมื่อสามเดือนก่อนน่ะสิ ถึงแม้จะยังยืนยันว่า เป็นผู้หญิงสมัยใหม่ แสนดีไม่ขี้งอน
ให้อิสระยังไงก็ตาม ฉันก็เริ่มหวั่นไหว เมื่อเพื่อนๆเริ่มถามกันว่า
เมื่อไหร่ฉันจะแต่งงานเสียที และเพื่อนในรุ่นบางคนก็เริ่มทยอยแต่งกันไปแบบไม่ไว้หน้ากันบ้าง
ทำไมน่ะเหรอ ก็ฉันเป็นถึงดาวคณะเชียวนะ สวยเจิดที่สุดในรุ่น ตอนฉันเรียนน่ะ
เปลี่ยนแฟนเหมือนเปลี่ยนสีลิปติก แล้วก็ไม่ใช่ว่าจะคบใครง่าย ฉันเลือกแล้วเลือกอีกมาแต่ไหนแต่ไร
จบโท ภาษาอังกฤษดี มีกะตัง หน้าตาหล่อถึงหล่อมาก และแฟนคนปัจจุบัน พี่ทะเลคนนี้
พี่ทะเลนะ ไม่ใช่ผีทะเล ก็มีครบถ้วน ยังแถมมาดแบดบอย รวมรอยยิ้มกวนๆบาดใจสาวไว้ครบถ้วน

สามปีที่ผ่านมา
ฉันเชื่อหนังสือ คอสโม คลีโอ และอะไรก็แล้วแต่ ที่บอกว่า
อย่าไปเซ้าซี้ผู้ชายเรื่องแต่งงาน เดี๋ยวเค้าอยากขอก็มาขอเองแหละ และอีกอย่าง พี่ทะเลก็เป็นคนรักอิสระ
เห็นไหมคอนโดตัวเองเค้าก็ไม่ซื้อ เพราะไม่อยากมีภาระ รถนั่นก็ของแม่เค้า
ก็เค้ายังไม่อยากต้องมาคอยจ่ายค่าประกัน ต่อทะเบียน วุ่นวายจะตาย แหม
ให้แม่จัดการให้ดีกว่า แหม ผู้ชายก็ยังงี้แหละ ฉันเข้าใจ หรืออย่างน้อยก็พยายามเข้าใจมาตลอด

แต่ว่า วันนี้ฉันมีเรื่องต้องคุยกับเค้า
อกจะแตกอยู่แล้ว

เขาเดินอ้อยอิ่งมานั่งตรงข้ามฉัน
ตรงหน้ากาแฟควันฉุย น้ำหอมกลิ่นเดิมที่ฉันซื้อให้ หน้าตาสดใส เสื้อเชิ้ตสีขาวแบบสุภาพแต่พอมาใส่บนหุ่นเขาแล้วดูเหมือนมันล่อแหลมขึ้นมาทันที
เขามีแผ่นอกกว้าง แขนมีกล้ามนิดๆ เคราที่ถูกตัดเล็มอย่างบรรจง
หน้าขาวใสกว่าฉันอีก เขานั่งไขว่ห้าง
คว้าหนังสือพิมพ์ ยิ้มให้ฉันหนึ่งที
ฉันยิ้มตอบซีดเซียว เขาทำไหน้าแปลกใจนิดหน่อย
กับท่าทางลุกลี้ลุกลนและกระสับกระส่ายของฉัน แต่ก็เริ่มเปิดหนังสือพิมพ์ อ่านเหมือนจะต้องใช้มันสอบ

“นอนหลับสบายไหมคะ”
เขาหยั่งเชิง เขาก็คงดูออกว่าฉันแปลกไป เขาพูดคะกับสาวๆ(เฉาะที่สวย)แบบนี้แหละ

เอาน่า พูดไปเลย
จะมากังวลใจอยู่คนเดียวทำไม เค้าน่าจะมีส่วนร่วมรับผิดชอบกับความกังวลของฉันสิ

ฉันรินน้ำลงแก้ว ถ่วงเวลา จะให้พูดว่า คิดว่าท้องเนี่ยนะ
เค้าจะหาว่าฉันประสาทรึเปล่า

“พี่ทะเลคะ ”ฉันเริ่ม
อย่างลังเล โอยฉันไม่อยากพูดเรื่องที่ทำลายบรรยากาศยามเช้าแบบนี้เลย

“คือ “
เอาล่ะ พูดไปเลย “ มุ่ยว่า “
เอาเลยยยยย บอกไปเลย

“พี่ทะเลเคยคิดเรื่องแต่งงาน ของ เราบ้างไหมคะ “…..โอเคไม่ตรงเป้า
แต่ก็ทำลายบรรบยากาศได้ดีพอกัน

เขาหยุดกึก ขมวดคิ้ว
จ้องมองแต่หน้าหนังสือพิมพ์เขม็งเหมือนเพิ่งตรวจล็อตตารี่
แล้วพบว่าตัวเองถูกเลขท้ายสามตัวตรงๆ

“หา”
ฉันนึกว่าเค้าจะถามได้ดีกว่านี้ แหมเห็นเงียบไปนาน

“ก็”
ฉันตอบช้าๆเหมือนกำลังสอนเด็กเล็กๆพูด”เราก็คบกันมานานแล้วน่ะค่ะ
มุ่ยอยากชวนพี่ทะเลไปทานข้าวกับน้าที่บ้านบ้าง”
พ่อแม่ฉันน่ะเสียไปแล้ว ญาติผู้ใหญ่ที่สนิทที่สุดคือน้าของฉัน
ที่อยู่ไกลถึงเชียงใหม่ เป็นข้ออ้างที่พี่ทะเลใช้เสมอมาว่า มันไกล จนไม่มีเวลาจะไป

เขายกกาแฟขึ้นจิบ
ช้าๆเหมือนแก้วมันหนักมาก จนต้องประคองไว้

“คบกันแบบนี้ ก็ดีแล้วนี่
มีใครพูดอะไรให้มุ่ยไม่สบายใจหรือเปล่าคะ” อืม
พี่ทะเลลงท้ายว่าคะเสมอเวลาพูดกับสาวๆ (ที่พิจารณาแล้วว่าสวย) “อย่าไปฟังคนอื่นเค้ามากเลยนะ
“ ฮึ่ม
พอฉันพูดอะไรที่เค้าไม่อยากฟังก็ต้องหาว่าไปเอาคำพูดคนอื่นมาคิดมากทุกที
ฉันก็คิดเองเป็นน่ะเรื่องแบบนี้

“พี่ทำอะไรให้มุ่ยกังวลใจรึเปล่าคะ”

เพียบบบบ

“ปล่าวค่ะ ” เขาทำหน้าโล่งอกทันที
พับหนังสือพิมพ์หลายหนอย่างอึดอัดจนเกือบจะเป็นนกกระดาษอยู่แล้ว “ดีค่ะ เดี๋ยวพี่โทรหานะคะ สายแล้ว
พี่ไปทำงานก่อนนะ”

แล้วก็เดินหล่อจากไป
ทิ้งไว้แต่น้ำหอมในบรรยากาศ ยกที่หนึ่งฉันแพ้