ฉันนี่แหละSinglemom บทที่ 5 ระแวง(2)

บทที่ 5 ระแวง (2) อาหารค่ำคืนนั้นผ่านไปด้วยดี ฉันอดทนข่มความสงสัย พูดกับพี่ทะเลอย่างร่าเริงเหมือนนางเอกMV เพลงรักหวานๆ (ฉันชอบจินตนาการว่าตัวเองมีคนมองตลอดเวลา เลยต้องประดิษฐ์ท่า ทำสวยตลอด) พี่ทะเลเก็บโต๊ะ พร้อมกับดึงฉันไปนั่ง “วันนี้พี่ล้างจานให้ หนูมุ่ยนั่งดูทีวีรอก่อนนะคะ” “เหรอ เดี๋ยวมุ่ยล้างให้ก็ได้นะ วันนี้จานเยอะ” ฉันถึงกับอึ้ง เกือบจะเอามือป้องหู ตอนพี่ทะเลบอกว่าจะขอล้างจานเอง พี่ทะเลจะรู้ไหมเนี่ย ว่าฟองน้ำอยู่ไหน “มุ่ยคะ ฟองน้ำล้างจานอยู่ไหนอ่ะคะ พี่หาไม่เจอ” นั่นไง...ว่าแล้ว ฉันเดินไปหยิบฟองน้ำให้ แล้วก็ยืนพิงกรอบประตูกระจกครัว มองแผ่นหลังกว้าง กลิ่นน้ำหอมที่ฉันคุ้นเคยยังคงหอมจางๆ แม้ว่าจะฉีดมาตั้งแต่เช้า อดยิ้มไม่ได้ ฉันเริ่มวาดภาพ เราสองคนวิ่งไล่จับลูก ฉัน ในวัยสามสิบสอง (ฉันต้องสามสิบสองใช่ไหม ลูกถึงจะวิ่งได้) พี่ทะเล กลายเป็นปะป๊า สอนลูกทำการบ้าน แหมคิดแล้วมัน ครึ้มอกครึ้มใจจริงๆ “วันนี้น่ารักจังค่ะ ซื้อเค้กมาฝากมุ่ยด้วย แถมยังช่วยล้างจาน มีอะไรพิเศษหรือเปล่าคะ” “ก็ พี่คิดถึงหนูมุ่ยนี่คะ ช่วงนี้งานยุ่งไม่ค่อยได้เจอกันเลย” ต๊าย ดูพูดเข้า เล่นเอาลืมเรื่องเมี่ยงปลาทองหล่อไปเลย พี่ทะเลหันหน้ามายิ้ม ทำเอาฉันแทบเข่าอ่อน เกือบจะบอกว่าจานชามอะไรน่ะ วางไว้ในอ่างเถอะ ล้างมือเลย เดี๋ยวฉันไปเปิดแอร์ห้องนอนรอ แหม พูดไม่ได้หรอก มันไม่นางเอก พอล้างจานเสร็จ พี่ทะเลก็ถามฉันว่า “มุ่ยจะเอาเค้กเลยไหมคะ เค้กช็อคโกแล็ตด้วยนะ ” ปกติพี่ทะเลไม่ค่อยยอมให้ฉันกินของหวาน ทั้งๆที่ฉันชอบมาก เพราะกลัวฉันจะพุงยื่น เรื่องรักษาหุ่น เป็นเรื่องที่พี่ทะเลเคร่งครัดมาก คอยย้ำฉันเสมอว่าห้ามอ้วนเชียวนะ แหม ยังกับฉันจะยอมปล่อยให้อ้วนงั้นแหละ ฉันเดินเข้าไปในครัวพร้อมๆกับที่เสียงโทรศัพท์พี่ทะเลดัง ฉันหยิบจานใบเล็กสองใบกับช้อน แล้วเดินออกมา พี่ทะเลที่ยืนคุยโทรศัพท์อยู่หน้าครัวเหลือบตามาเห็น ก็หมุนตัวเดินหนีไปที่โต๊ะทานข้าว ฉันเดินตามไปเพื่อจะวางจาน พี่ทะเลก็หมุนตัวแล้วถอยห่างออกไปที่ตู้เย็น ฉันเดินไปหยิบขวดน้ำที่ตู้เย็น พี่ทะเลก็กระเถิบกลับไปที่โต๊ะทานข้าว เหมือนเรากำลังเล่นไล่เหยียบเท้ากัน พอฉันกลับมาที่โต๊ะทานข้าว พี่ทะเลก็พลิ้วออกไปคุยโทรศัพท์ที่ระเบียงห้อง ฉันนั่งรออย่างกระสับกระส่าย จนเกือบสิบนาทีพี่ทะเลถึงเดินกลับมาหาฉันที่นั่งหน้างอพอๆกับช้อนกินเค้ก “แม่น่ะค่ะ บอกให้พี่เข้าไปที่ร้านด้วยพรุ่งนี้บ่ายๆ” พี่ทะเลรีบชิงอธิบาย แล้วเปลี่ยนเรื่อง “เค้กเจ้านี้อร่อยนะ” “เหรอคะ” ฉันพยายามเก็บความสงสัย คุณแม่พี่ทะเลเป็นคนแก่ที่ไม่ถูกกับยุคสมัยไม่ชอบอุปกรณ์เสริมความสะดวกสบาย ทุกวันนี้ให้แต่พี่ๆของพี่ทะเลดูแลกิจการ มีอะไรก็ฝากพี่สาวมาบอกพี่ทะเล ไอ้เรื่องจะพกมือถือนั้นแสนจะยาก ถ้าโทรเลขมานี่สิ ฉันจะไปแปลกใจ(แต่เค้ายกเลิกกันไปแล้วนะการโทรเลขน่ะ) แล้วแม่โทนมา ต้องเดินหนีไปคุยไปขนาดนั้นเลย หน้าฉันยิ่งย่นโดยไม่รู้ตัว “มุ่ยเป็นอะไรคะ ดูหงุดหงิด”พี่ทะเลถามเสียงเรียบ ทำให้ฉันรู้สึกผิดขึ้นมา รีบงัดหน้างอๆขึ้น แล้วยิ้มหวาน “เปล่าค่ะ ทานเค้กกันถอะ เนอะ” สุดท้ายก็ไปจบลงบนเตียงอันอ่อนนุ่มในห้องนอน แหม อย่าเพิ่งจินตนาการ ยังหัวค่ำอยู่เลย เรานอนคุยกันถึงเรื่องนั้นเรื่องนี้ ฉันเล่าถึงการประชุมน่าเบื่อที่บริษัท พอหมดเรื่องคุย ฉันก็พยายามเบียดพี่ทะเลแล้วซุกอก เหมือนลูกแมว แล้วหลับตา เงยหน้ารอรับจูบหวานๆ ซึ่งปกติพี่ทะเลก็จะพ่ายแพ้กับมุขนี้ตลอด (ฉันใช้แค่มุขนี้แทนคำเชิญชวนมาสามปีแล้ว) แต่คราวนี้ เงยหน้าจนเมื่อย ต้องแอบหรี่ตามอง ปรากฏว่า พี่ทะเลหลับไปแล้ว หา!! หลับไปแล้ว มือยังกอดเอวฉันไว้ พอฉันขยับตัว พี่ทะเลก็พลิกตัว หันหลังให้ฉัน และไม่นานก็มีเสียงกรนเบาๆ(อย่างเสแสร้ง)ตามมา ให้มันได้ยังงี้สิ อุตส่าห์เปลี่ยนเป็นชุดนอนสุดวาบหวิวแล้วนะ สายสปาเกตตี้ ด้านหน้าถักเป็นสายถักไขว้ไปมา ฉันเกือบหายใจไม่ออกตอนใส่ เพราะโผล่หัวมาไม่ถูกช่อง ฉันนอนพลิกไปพลิกมาคนเดียว จนหลับไปในที่สุด จนตื่นอีกทีกลางดึก สุดท้ายก็ย่องออกมา ชงโกโก้กิน โปรดสังเกต โกโก้ค่ะ ไม่ใช่ไม่โล โอวัลติน โกโก้ ดูดี๊ ดูดี ฉันประคองแก้วเนื้อหนาไว้ในมือ เปิดหนังสืออ่านเล่น หัวข้อคือ “รู้ได้ยังไงเมื่อเขานอกใจ” ฉันไล่สายตาอ่านไปเรื่อยๆ 1.เริ่มเอาอกเอาใจเรามากเป็นพิเศษ ซื้อของที่ชอบมาให้ ตามใจเป็นพิเศษ 2.เมื่อเราซักถามธรรมดา ก็มีอาการหงุดหงิด 3.ปิดเสียงโทรศัพท์ หรือเวลารับโทรศัพท์ก็เดินหนีไปคุยที่อื่น ฉันหยุดอ่าน โกโก้ในมือ ชักดูไม่ดี ฉันกลับไปที่เตียง และนอนไม่หลับอีกเลยจนเช้า 8 โมงแล้ว ฉันนั่งจิบกาแฟรอพี่ทะเลด้วยใบหน้าบึ้งตึง (แต่พองาม เพราะบึ้งมากเดี๋ยวต้องลงรองพื้นใหม่) พี่ทะเลเดินมานั่งที่เก้าอี้ ยิ้มให้ฉัน ยกหนังสือพิมพ์ขึ้นอ่าน ฉันพยายามหาทางจะถามเรื่องที่สงสัยเมื่อวาน ฉันจะไม่กังวลคนเดียวอีกแล้ว แค่กังวลว่าท้อง ก็เครียดมากพอ แต่ฉันจะถามเค้าดีๆ ไม่ งี่เง่า “เอากาแฟเลยไหมคะ” “ดีค่ะ” ฉันเดินไปชงกาแฟในครัว ฉันนอนคิดมาแล้ว ว่าจะต้องค่อยๆถามอย่างใจเย็นไม่ขวานผ่าซาก ถามให้ดูดีเข้าไว้นะมุ่ย “มันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้ ใช่ไหม”ฉันพึมพำกับแก้วกาแฟ แก้วกาแฟไม่ตอบ ซึ่งก็ดีแล้ว ฉันเดินถือแก้วกาแฟกับมาพร้อมสมาธิที่ตั้งมั่น พอพี่ทะเลฉันหน้าฉัน ก็ถอนหายใจ พับหนังสือพิมพ์ วางบนโต๊ะ ขมวดคิ้วแล้วถาม “มุ่ยเป็นอะไรรึเปล่าคะ” ฉันยิ้มตอบ สดชื่นไว้ ค่อยๆหว่านล้อมจนกว่าเขาจะพูดความจริงออกมาเอง นี่แหละวิธีของฉัน “เมื่อวานพี่ทะเลไปซื้อของที่ทองหล่อมาใช่ไหมคะ” แหม หว่านล้อมได้ดีจริงๆ พี่ทะเลทำหน้าแปลกใจ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเบื่อหน่ายอย่างรวดเร็ว ขมวดคิ้วถามฉัน “ทำไมต้องซื้อที่ทองหล่อล่ะคะ” “ปล่าวนี่คะ ก็ถามดู”ฉันลอยหน้าลอยตาตอบ “มุ่ยเป็นอะไรรึเปล่าคะ “พี่ทะเลถามซ้ำ ขมวดคิ้วอีกหน อีกซักเดี๋ยวต้องเมื่อยคิ้วแน่ๆ “เมื่อวานพี่ไปทำงานเหนื่อยมาทั้งวันนะคะ รีบกลับมา ซื้อของชอบมาให้มุ่ย แล้วมุ่ยมาอารมณ์เสียเรื่องอะไรคะ” ฉันหน้าเสียทันที รู้สึกว่าพลาดไปแล้ว แต่กัดฟันแถลงข้อเท็จจริง “ก็มุ่ยเห็นบนถุงเมี่ยงปลา มันเขียนว่าเจ้าเก่าทองหล่อ แต่พี่ทะเลบอกว่าไม่ได้แวะไหน ไปแค่ที่ร้านกับบ้านมุ่ยนี่คะ “ “อะไรนะคะ นี่มุ่ยจะมาโมโหใส่พี่ แค่เพราะชื่อร้านบนถุงอาหารเหรอคะ” เออ เนอะ พอท่าชักไม่ดี ฉันก็รีบเข้าไปกอดคอพี่ทะเลไว้หลวมๆ เพราะกลัวเสื้อ(ฉัน)ยับ “มุ่ยขอโทษค่ะ ก็มุ่ยไปอ่านเจอบทความในหนังสือ เลยเกิดกังวลใจขึ้นมา” ฉันทำเสียงให้น่าสงสารที่สุด “ขอโทษนะคะๆ มุ่ยจะไม่ถามอะไรแบบนี้อีกแล้ว” ฉันพนมมือไหว้พี่ทะเล พี่ทะเลมีท่าทีอ่อนลงทันที จับมือฉันรวบไว้ “มุ่ยคะ ช่วงนี้พี่ว่ามุ่ยดูแปลกๆนะคะ ก็เหมือนเดิม พี่ก็รักมุ่ยไม่เปลี่ยนแปลง มุ่ยอย่ากังวลกับเรื่องเล็กๆน้อยๆไปเลยค่ะ” ฉันพยักหน้า บีบน้ำตาพอปรอยๆแตะขนตา เพราะถ้ามากไป เดี๋ยวตาจะบวม เขียนขอบตายาก “วันนี้พี่ไปส่งที่ทำงานเอาไหมคะ แล้วเดี๋ยวเย็นพี่ไปรับ” บรรยากาศเริ่มดีขึ้น ฉันพยักหน้า ครึ่งชม.ต่อมา เราก็นั่งฟังเพลงด้วยกันบนรถ พี่ทะเลไม่หงุดหงิดกับแถวรถติดยาวเหยียดเหมือนทุกวัน ฉันถึงที่ทำงานเก้าโมงพอดีเป๊ะ วันนี้ฉันชุดสีขาว เข้ากับบรรยากาศ ปลอบประโลมจิตใจให้ใสสะอาดเหมือนแม่ชีเทเรซ่า ไม่ระแวง สมัยใหม่ ไว้ใจเชื่อมั่นที่สุด มีถุงใบเล็กๆวางอยู่บนโต๊ะทำงาน ฉันแกะออกดู เห็นการ์ดใบเล็กๆเขียนว่า “ชั้นนึกแล้วว่าแกต้องพลาด” พอยกการ์ดขึ้น ก็เห็นกล่องชุดตรวจครรภ์วางสงบนิ่งอยู่ก้นถุง ต๊าย รู้ใจกันกันจริงๆ ความกังวลเรื่องท้องกลับขึ้นมาอีก ฉันพุ่งไปหาพี่ซิมที่แผนกทันที “ต๊ายเห็นหงอน เอ๊ย กระบังตั้งสูงมาแต่ไกล นึกว่าคุณนายจะไปประมูลเพชรที่ไหน” พี่ซิมจิกฉันด้วยสายตาและวาจาทันทีที่เห็นฉัน “ ไงยะ วันนี้หน้ามุ่ยสมชื่อเลยนะ” ฉันกระแทกตัวลงนั่งตรงหน้าพี่ซิม เล่าเรื่องที่ทะเลาะกับพี่ทะเลเมื่อเช้าก่อนเป็นอย่างแรก “แต่ดีกันแล้วแหละ” ฉันพูดปิดท้าย “เออ ดีนะ ไปจับผิดจิกกัดผู้ชายเรื่องซื้อกับข้าวที่ไหน หล่อน หล่อนไม่เคยเห็น ไก่ย่างวิเชียรบุรี ขายที่พัทยาเหรอยะ” พี่ซิมค้อน ตามตำราออกแรงปกป้องผู้ชาย คือนโยบายของเกย์ ในยุคผู้ชายแท้ๆหายากแบบนี้ สามปีก่อนตอนที่ฉันเจอพี่ทะเลที่หล่อระเบิด แถมโสด ฉันลากมาให้พี่ซิม พิจารณามาแล้ว โดยที่พี่ทะเลก็ไม่ได้รู้ตัว พี่ซิมเห็นพี่ทะเล แล้วแอบทำจมูกฟุดฟิด บอกฉันว่า “ดมจนจมูกสึก แต่ไม่ใช่ว่ะ โคตรเสียดายเลย” พี่ซิมเคยโอดครวญ “เอาเรื่องนี้ดีกว่า”พี่ซิมหรี่ตามองหน้าท้อง(แบนเรียบ)ของฉัน “จะตรวจอีกเมื่อไหร่” “มุ่ยจะลองดูใหม่วันนี้แหละ ถ้ามุ่ยพลาดอีกล่ะ” “อุ๊ย ฉันไม่รู้ ฉันฉี่ตรงเป้ามาตั้งแต่อายุหกขวบ หล่อนอย่ามาถาม ไปไป๊ ฉันจะทำงาน ฉันไม่ชอบให้มีชะนีมานั่งที่โต๊ะ เหม็นสาบ” “ค่า” ฉันลากเสียงตอบ เอาน่า ลองอีกซักตั้ง จะได้หายกังวลเสียที

Free TextEditor

Create Date : 10 กุมภาพันธ์ 2553		2 comments
Last Update : 17 กุมภาพันธ์ 2553 11:55:53 น.
Counter : 224 Pageviews.
Share Tweet