เป็นวัน เทาๆ วันนึงที่เรานึกถึงเรื่องราวเก่าๆ ที่ผ่านมา...แล้วก็เกิดสงสัยขึ้นมา
ว่าทำไม เราจำได้ถึงเรื่องราว แต่ ไม่สามารถสัมผัสถึงความรู้สึกในเรื่องราวเหล่านั้นได้เลย

ผมว่าบางที"ความรู้สึกของคนเรา"ก็เหมือนรูปถ่าย
ที่เต็มไปด้วยสัสันที่สื่อความรู้สึกได้อย่างชัดเจน
สิ่งที่อยู่ในภาพบอกเล่าเรื่องราวทุกฉากได้อย่างน่าประทับใจ
ในตอนนั้นผมว่าผมคง รู้สึก ถึงมันได้อย่างเต็มที่

แต่วันนี้

เมื่อนึกถึงเรื่องราวพวกนั้น
สิ่งที่อยู่ในภาพเมื่อครั้งแรกยังคงชัดเจนเหมือนเดิม
แต่สีสันกลับหายไป ราวกับเป็นภาพ ขาว-ดำ 
ความรู้สึก ณ ตอนนั้น เป็นสิ่งที่รู้สึกได้ยากเกินไปแล้วในตอนนี้

ถึงตอนนี้
น่าเศร้าที่ภาพเหล่านั้นคงสามารถบอกได้แต่"เรื่องราว"ที่ปราศจาก"ความรู้สึก"
แล้วถ้าเปรียบตัวเราเหมือนกล้องถ่ายรูป
มันคงจะดีถ้ากล้องตัวนี้ไม่ได้มีไว้เพียงแค่ถ่ายภาพสวยงาม
หากแต่ถ่ายความรู้สึกของเรื่องราวเหล่านั้นเก็บไว้ได้อย่างไม่มีวันเลือนหายไป