เวลาที่เราทะเลาะกัน,

ทำ ไ ม เ ร า ถึ ง ลื ม เ ว ล า ที่ เ ร า รั ก กั น ไ ป ห ม ด สิ้ น 

และทำให้เราเกลียดกันได้ขนาดนั้น
ใบหน้านั้นเป็นสิ่งสุดท้ายที่อยากจะมอง, ไม่อยากจะเห็น
ในหัวมีแต่คำพูดที่อยากจะทำให้อีกฝ่ายเจ็บกว่า
ถ้อยคำด่าทอกลายเป็นเรื่องที่แสนง่ายดายที่จะพูดมันออกไป 

เพียงแต่อยากหนีไปให้ไกล
ที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ที่นี่

ทำ ไ มค ว า ม เ งี ย บ ถึ ง ใ ห้ คำ ต อ บ ข อ ง ทุ ก คำ ถ า ม ไ ด้ ชั ด เ จ น

ที่ ผ่ า น ม า ไ ม่ ว่ า น า น เ ท่ า ไ ร ก็ มี ค่ า เ ป็ น ศู น ย์

อารมณ์ถูกใช้จ่ายไป, ใช้ไป ใช้ไป และใช้ไป
สิ่งที่เข้ามาแทนที่เหลือเพียงชัยชนะที่แลกมาด้วยการสูญเสียคนหนึ่งไป
ภาพความเลวชัดเจนจนใบหน้าที่คุ้นเคยของทั้งคู่กลายเป็นสิ่งที่อยากจะลบมันออกไป

ห รื อ จริ ง จ ริง แ ล้ ว ไ ม่ มี ใ ค ร รั ก กั น
เพียงแต่อยู่, เพื่อรอว่าเมื่อไหร่ความอดทนของใครจะหมดลงก่อนกัน
รอวันที่สัตว์ร้ายของใครจะตื่นจากหลับใหลก่อนกัน.เท่านั้นเอง