Bloggang.com : ศิลาจันทรา : ความแตกต่างหรือจะกั้นขวางรัก (ยังมีรักที่อฮัคการ์..โสภาค สุวรรณ)

ความแตกต่างหรือจะกั้นขวางรัก (ยังมีรักที่อฮัคการ์..โสภาค สุวรรณ)

ความรักในนวนิยายของโสภาค สุวรรณ

“ไม่มีเจ้าชายที่นำหญิงยากจนมาเป็นชายา และไม่มีเจ้าหญิงที่แต่งงานกับขอ
ทานข้างถนน”

ช่างเป็นตรรกะที่ขัดแย้งกับโลกอันแสนหวานของนวนิยายแนวซินเดอรเรลล่า

ถึงกระนั้น คนส่วนใหญ่ก็ยอมรับว่านั่นคือสัจธรรม คือความรักของโลกแห่งความเป็นจริง ความรักอาจเกิดขึ้นในใจของคนสองคนไม่ว่าทั้งสองนั้นจะ
แตกต่างกันมากมายเพียงใด

แต่ความแตกต่างนั่นกลับชี้เป็นชี้ตายว่าทั้งสองจะได้ครองคู่กันหรือไม่

นานมาแล้วที่ความแตกต่างสร้างความรัก
และนานมาแล้วที่ความแตกต่างทำลายความรัก

ฉันยังคำพูดของรามเรนได้ดี

“...ถ้าคุณบอกไปว่าจะแต่งงานกับคนต่างชาติ นี่ลองคุณบอกเขาไปซีว่า จะแต่งงานกับผม..ตาวาเร็ค จาก อฮัคการ์ เขาก็คงพลิกเอ็นไซโคลปีเดียกันให้วุ่น” (หน้า 515)

คนทั่วโลกคุ้นเคยกับชาวอเมริกัน อังกฤษ ฝรั่งเศส

แต่ตาวาเร็คเป็นใคร

ณ ขุนเขาอฮัคการ์ พวกเขาอยู่ที่นั่น มุสลิมเบดูอินเชื้อสายคอเคเชียนที่มีวัฒนธรรมแตกต่างไปจากชาวมุสลิมอาหรับทั่วไป

ผู้ชายปิดหน้าแทนที่จะเป็นผู้หญิง

ภายใต้ผ้าคลุมหน้าสีครามแก่ สลิสามองเห็นแค่ดวงดาวพราวระยับคู่หนึ่ง มันคือดวงตาของรามเรนที่คอยเฝ้ามองเธออย่างอ่อนโยน

และแล้วโชคชะตาก็กลั่นแกล้งให้เธอเป็นสตรีเพียงผู้เดียวที่ได้เห็นใบหน้าของเขา

ใบหน้าที่งดงามราวกับเทพบุตร

ผิวขาวผ่อง จมูกโด่งสวยด้วยเชื้อสายคอเคเชียน

ตาวาเร็คสายเลือดบริสุทธิ์ วรรณะอีโมการ์(นักรบ)

หัวใจของเขาตกเป็นของเธอเมื่อโฉมหน้าลึกลับของตนถูกเปิดเผย ทว่าความรักในใจกลับไม่เหมือนใบหน้าของเขา มันยากจะเปิดเผยสานต่อในเมื่อความแตกต่างทั้งภาษา ศาสนาและวัฒธรรมกั้นกลางเอาไว้

ผู้หญิงในโลกสมัยกับผู้ชายในโลกดึกดำบรรพ์ที่เอาอูฐไปขอผู้หญิงมาเป็นภรรยา ในโลกของทุนนิยมที่เงินเป็นตัวกำหนดชนชั้นวรรณะ ตาวาเร็คช่างเป็นเผ่าพันธุ์ที่มีค่าน้อยนัก

สลิสาจะสามารถยอมรับรามเรนได้หรือ

เธอเป็นผู้หญิงไทย เติบโตในโลก ‘ศิวิไลซ์’ เธอจะสามารถรักผู้ชายที่มาจากชนเผ่าล้าหลังป่าเถื่อนอย่างรามเรนได้หรือไม่

เขาทั้งไร้การศึกษาและไร้สินทรัพย์

เหตุผลนั้นทำให้เธอไม่อยากให้รามเรนรักเธอ ยอมปิดบังหัวใจของตนเอง โดยให้ความห่วงหาอาลัยที่มีต่อจำกัดอยู่แค่คำว่า ‘เพื่อน’

แต่ความรักช่างทรงพลังนัก ในเมื่อความแตกต่างกั้นกลางระหว่างเขากับเธอไว้ รามเรนอดทนทำทุกอย่างเพื่อจะทำลายความแตกต่างระหว่างเธอกับเขา เขาปลดผ้าคลุมหน้าออก หันหลังให้กับวิถีชีวิตของชาวอฮัคการ์ เข้าหาโลกศิวิไลซ์ เรียนหนังสือ ทำงาน หาเงิน สร้างบ้าน ซื้อรถ ใช้ชีวิตเยี่ยงคนศิวิไลซ์

แต่ไม่ว่าจะเปลี่ยนแปลงตนเองไปมากเท่าไร ท้ายที่สุดเขาก็ไม่อาจปฏิเสธสายเลือดตาวาเร็คที่ไหลเวียนอยู่ในกาย ไม่ว่าเขาจะศิวิไลซ์มากมายเพียงใด แต่เขาก็ยังคือตาวาเร็คที่ล้าหลังป่าเถื่อน เผ่าพันธุ์แห่งทะเลทรายที่มีสินทรัพย์เป็นฝูงสัตว์เลี้ยง อูฐและแกะ

เขารู้ตัวอยู่แล้วว่าหากตนจะพ่ายแพ้และสูญเสียคนรักไป ทั้งหมดก็เป็นเพราะเขาคือชายตาวาเร็ค ไม่ใช่ชายอังกฤษหรือฝรั่งเศส

แต่ก่อนที่ความเศร้าจะบังเกิด สลิสากลับไม่สามารถปิดกลั้นความรู้สึกของตนเอง ไม่ว่าจะแตกต่างกันมากเพียงใด แต่หัวใจไม่อาจยึดติดกับความแตกต่างนั้นแล้ว

เธอรักรามเรน

และชีวิตที่เหลือ เธอขอใช้ชีวิตเคียงคู่กับเขา ณ อฮัคการ์ ดินแดนที่ความรักของเธอได้เกิดขึ้น

ฉันไม่อยากกล่าวเหมือนเด็กผู้หญิงช่างฝันว่า..ในที่สุดความรักก็สามารถเอาชนะทุกสิ่ง

แต่เหตุผลที่ความรักครั้งนี้จบลงด้วยความสุขเพราะสลิสาได้ค้นพบบางสิ่งบางอย่างในโลก ‘ศิวิไลซ์’

นั่นคือ..หัวใจของคนในโลกใบนั้น

เมื่อกาลเวลาผ่านไป แม้โลกยุคใหม่จะรุดหน้าเข้าสู่ความเจริญแต่ก็เป็นเพียงความเจริญทางวัตถุเท่านั้นมิใช่ความเจริญทางด้านจิตใจ

เพราะยึดติดกับวัตถุหรือสิ่งประดับภายนอกมากเกินไปจึงทำให้หัวใจไม่เคยพบพานกับความสงบสุข แปลกหรือไม่ที่คนเรายึดติดกับคุณค่าที่เราสร้างมันขึ้นมาเพื่อทรมานตนเอง

หากการแต่งงานของคนคู่หนึ่งจะบังเกิดขึ้น ในสายตาของคนทั่วไป ความเหมาะสมเป็นสิ่งสำคัญและความรักยากจะเอาชนะด่านนี้ไปได้

ความเหมาะสมที่ว่านั่นมักจะเป็นเรื่องของวัตถุหรือสิ่งประดับนอกกายทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็นการศึกษา ฐานะหรือเงินทอง

ฉันเคยสงสัยว่า ครอบครัวที่พยายามขัดขวางความรักของลูกหลานแท้จริงนั้นทำเพื่อลูกหลานหรือทำเพื่อปกป้องตนเองจากการเสื่อมเสียชื่อเสียงหรือถูกสังคมครหานินทา

เขารู้ตัวหรือไม่ ยิ่งเขาให้ความสำคัญกับวัตถุมากเท่าไร เขาก็ยิ่งลืมเลือนหัวใจของตนเอง

และท้ายที่สุดก็ลืมเลือนหัวใจของคนอื่นด้วยเช่นกัน

ในชีวิตจริง มีความรักของคนหลายคู่ถูกบูชายัญด้วยเหตุผลของความไม่เหมาะสมกัน ไม่ว่าจะด้วยมือของคนอื่นที่ยื่นเข้ามาเกี่ยวข้องและมือของคู่รักทั้งสองที่เต็มใจสละความรักนั้นเอง

ในยุคสมัยของฉัน เพียงเพราะไม่สามารถยอมรับตัวตนของอีกฝ่าย พวกเขาจึงทำใจทนยอมรับความปวดร้าวเพื่อที่จะลืมความรักนั้น กลายเป็นความเห็นใจแก่ผู้พบเห็นหรือรับรู้ พวกเขาจากกันทั้งที่ยังรักเพราะเหตุผลของ ‘ความไม่เหมาะสมกัน’

ส่วนฉันตั้งคำถาม..ทำไมเขาถึงไม่กล้าต่อสู้เพื่อความรัก

ทำไมเขาไม่กล้าสูญเสียเพื่อความรัก

...เหตุใด..พวกเขาถึงขี้ขลาดถึงขนาดนั้น..

ในปัจจุบันเป็นยุคแห่งการโอดครวญ ยากนักที่จะพบหัวใจสู้เยี่ยงรามเรน ที่ยังสู้เพื่อความรักแม้ไม่เห็นทางชนะ ยากนักที่จะพบผู้หญิงที่กล้าตัดสินใจทิ้งสังคมของตนเพื่อเลือกผู้ชายที่ต้อยต่ำกว่าอย่างสลิสา

ถึงแม้จะเหน็ดเหนื่อยและบอบช้ำไปบ้าง แต่พวกเขาก็พร้อมจะ ‘จ่าย’ เพื่อสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตของพวกเขานั่นคือ ‘ความรัก’

และสุดท้าย พวกเขาก็ได้ความรักไปครอบครองจริงๆ

ประสบการณ์ที่มีชีวิตอยู่ทำให้ฉันเชื่อว่าในโลกใบนี้ เมื่อเราต้องการสิ่งใด เราต้องจ่ายเพื่อมันเสมอ ไม่มีของฟรีที่ได้มาฟรี และน้อยนักจะหาของดีๆได้โดยปราศจากความทุกข์ยาก

ดังนั้นเป็นความจำเป็นอย่างยิ่งที่ฉันต้องเรียงลำดับสิ่งสำคัญในชีวิต เพื่อจะได้รู้ว่าสิ่งใดที่ฉัน ‘ต้องได้มา’ และสิ่งใดต้องกลายเป็นสินที่ ‘จ่ายออกไป’

แท้จริง การดำรงชีวิตคือการซื้อขาย เราจะได้อะไรและเราต้องสูญเสียอะไร ยาก...ที่คนเราจะครอบครองทุกสิ่งโดยไม่สูญเสียสิ่งใด

ถ้าเป็นเหตุผลนี้ล่ะก็ บางทีก็น่าคิดว่า ความแตกต่างใดๆอาจไม่ใช่สิ่งที่สำคัญ

ตราบใดที่ความรัก..กลายเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดของคนสองคน