โปรยปกหลัง

ความใฝ่ฝันแสนงามของสายสุรีย์พลันดับวูบ
เมื่อต้องมารับรู้หนี้สินก้อนโตที่พ่อขึ้น
และหนทางเดียวที่จะ "ปลดหนี้" นั่นก็คือ...ตัวเธอ พร้อมสัญญาอัปยศ...สามปี !
อึ้ง อาย และอดสู...คือความรุ้สึกที่ประดังเข้ามา
เมื่อต้องจำทนรับสภาพ "เมียบำเรอ" ของตรี นายธนาคารหนุ่มรูปหล่อ
เจ้าสำราญ ผู้มีดวงตาคมกริบและ "รู้ทัน" เกมปลดหนี้นี้อย่างทะลุปรุโปร่ง

................................................

 "รู้มั๊ยว่าแต่งชุดแบบนี้ไม่เหมาะกับตัวคุณเลย"
ชายหนุ่มชื่อดังซึ่งบัดนี้ทำหน้าที่ขับรถเอ่ยขึ้น สายสุรีย์หันขวับ
ไปมองหน้าเขา แล้วก็พบสายตาและรอยยิ้มเจือความสมเพช
"มันไม่เข้ากับคุณ ผมชอบผู้หญิงเรียบๆ ชอบอย่างที่คุณเป็นในวันแรกที่เราเจอกันน่ะ...
ยังไงก็ลองบอกคุณวิสาด้วยนะว่า ผมชอบแบบเดิม"
สายสุรีย์ร้อนผ่าวไปทั้งตัว ตำพูดของเขาดูถูกเธออย่างร้ายกาจ...
วินาทีนั้นหญิงสาวรู้สึกอับอายจนอยากแทรกแผ่นดินหนี

หลังอ่าน

เนื้อเรื่องก็ตามปกหลังเลยค่ะ  พล็อตน้ำเน่า ที่ควรเก็บเข้ากรุ  แต่ก็ยังคงมีอยู่ทุกยุคทุกสมัย ....นิยายในปัจจุบัน ก็ยังมีอยู่นะคะ การขายตัวใช้หนี้ เนี่ย....

ไม่รู้ว่าเพราะมันเป็นเล่มเล็ก ๆ บาง ๆ หรือเปล่า อ่านจบแล้วเลยให้ความรู้สึำกไม่อิ่ม  สำนวนภาษาของผู้เขียนไม่มีอะไรให้ขัดใจ  แต่อยากได้รายละเอียดปลีกย่อย ช่วยสนับสนุนเรื่องราว ให้เข้มข้น ลึกซึ้งขึ้นกว่านี้...ประมาณว่า ทำไมพระเอกถึงเลือกรับนางเอกเป็นนางบำเรอ  ( น่าจะมีความรักความหลังสักหน่อยนะ ) อ่านจนจบก็เลยรู้สึกว่าเรื่องมัน เบาไปหน่อย  เรื่องราวความเป็นไปดูลอย ๆ ไม่ค่อยน่าเชื่อนัก...