โปรยปก

ศิรัณย์ : นักเขียนนิยายพาฝันที่ใช้ชีวิตอยู่ร่วมบ้านกับยักษ์ --เพื่อนรักซึ่งเป็นนักเขียนสารคดี เช้าวันหนึ่งเขาพบหญิงสาวความจำเสื่อมนอนอยู่ในโรงรถ หล่อนจำอะไรไม่ได้เลย ทั้งเนื้อทั้งตัวมีเพียงกระเป๋าเสื้อผ้า เงินหนึ่งหมื่นบาท และตุ๊กตาหนึ่งตัว หลังพยายามถามไถ่และหว่านล้อมให้ไปจากบ้านของเขาไม่เป็นผลสำเร็จ ศิรัณย์ใจอ่อนยอมให้หล่อนอยู่ร่วมบ้านด้วยสองวัน เขาเรียกหล่อนว่า...ตุ๊กตา

ยุกติ : ชายหนุ่มมองเห็นปัญหาที่จะตามมาหากรับหญิงสาวความจำเสื่อมให้อยู่ร่วมบ้านด้วยไม่ว่าจะกี่วันก็ตาม แต่เขาก็ใจไม่แข็งพอที่จะไล่หล่อนออกไป ทว่าการมีหญิงสาวอีกคนมาอยู่ร่วมบ้านด้วยก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ชีวิตในซอยทองคำสิบเอ็ดมีเรื่องชวนปวดหัวมากพออยู่แล้ว ทั้งอาม่าจอมสอดรู้สอดเห็น เพื่อนบ้านเห็นแก่ตัว แม่บ้านสุดเนี้ยบ ยังจะเรื่องราวของสาวข้างบ้านที่เพื่อนของเขาหลงรัก และไหนจะงานสารคดีที่เขาจะเขียนส่งประกวดอีกล่ะ

ตุ๊กตา : สิ่งเดียวที่หญิงสาวจำได้ คือบางข้อความในหนังสือนิยายของศิรัณย์ “การพบกันครั้งแรกของคนสองคนอาจเป็นความบังเอิญ การพบกันครั้งต่อมาอาจเป็นเรื่องของโชคชะตาหรือคนบนฟ้าส่งสัญญาณบางอย่างบอกเรา ให้เราลงมือทำอะไรสักอย่างเพื่อที่จะได้พบเจอใครคนนั้นอีกเป็นครั้งที่สาม ที่สี่ ...ได้พบ ได้รัก และได้อยู่ด้วยกันไปตลอดกาล”

หลังอ่าน

อ่านแล้วชัดเจนเลยว่า ผู้เขียนได้แรงบันดาลใจของเรื่องจากวลีนี้ ....เด็กสมัยนี้...

พักหลัง ๆ นี้ รู้สึกว่าตัวเองค่อนข้างเส้นลึกขึ้น เมื่อมาอ่านงานเล่มนี้ที่เป็น โรแมนติกคอมเมดี้ ที่ผู้เขียนตั้งใจให้มันขำ...แต่เพราะความที่เส้นลึกมาก  นอกจากไม่ขำแล้ว ยังรู้สึกว่ามัน เยอะ...จนทำลายความสมจริง  ( โดยเฉพาะช่วงท้ายเล่ม ที่เหตุการณ์มันเข้มข้น...ยังไม่วายให้ตัวละครหยอดมุกอีก  คือถ้าคนไหนอ่านแล้วขำก็ดีไป  แต่เมื่อไม่ขำแล้ว มันเสียโทนอารมณ์ตรงนั้นหมดเลย  )

พล็อตเรื่องไม่ได้ซับซ้อน สับขาหลอกอะไรมากมาย เพราะพอพ้น ช่วงกลางเล่ม ผู้เขียนก็บอกที่มาที่ไปของนางเอกแล้ว...ก็ดูสอดคล้องกันดีตลอดตั้งแต่ต้น จนจบค่ะ ....แต่ก็ยังเป็นในระดับความบังเอิญแบบนิย๊าย นิยายอยู่นะคะ 

ฉากสวีทหวานของดวงตะวัน ที่เคยชอบ เพราะมันน่ารัก น่าหยิก....ในเล่มนี้ ก็พัฒนาเป็นถึงเนื้อถึงตัวพระนางมากขึ้น อืมม.... ก็ตามความนิยมของแฟนคลับ และสภาพสังคมสมัยนี้ กระมังคะ...( แต่ จขบ.อยากได้แบบเก่ามากกว่าค่ะ )

เล่มนี้ดูตั้งใจใส่เรื่องราวบางจุด เพื่อเปิดซีรีส์มากไปนิด  แต่ก็เอาเหอะ สนพ.ไหน ๆ ก็ทำหนังสือชุดกันให้เกลื่อน...

ก็เรียกได้ว่า อ่านได้เพลิน ๆ นะคะ  แต่หากเทียบกับงานในยุค ความรักเจ้าขา รักร้อยพันใจ แล้วเราว่าเล่มนี้ด้อยกว่า ทั้งธีมหลัก และอารมณ์ของเรื่อง....