ถ้าใครยังจำได้ เราเคยลงเรื่อง "หอพักสยอง ใจกลางบางแสน" ไว้ในกลุ่ม ซึ่งวันนี้ เราจะมาเล่าเรื่องที่เราคิดว่าหลอนที่สุด เท่าที่เราเคยเจอที่หอพักแห่งนี้

อยากให้ทุกคนนึกภาพตาม ห้องของเรา พอเปิดประตูเข้ามาจะเจอห้องน้ำอยู่ทางขวามือ มีตู้เสื้อผ้าอยู่ตอดกับผนังห้องน้ำ โดยหันหน้าตู้ไปทางหลังห้อง ถัดจากตู้เสื้อผ้าก็จะเป็นเตียงนอน หัวเตียงชี้ไปทางขวา ปลายเตียงชี้ไปทางซ้าย โดยเตียงจะห่างจากตู้เสื้อผ้านิดเดียว แค่พอเปิดประตูตู้ได้ ถัดจากเตียงไปก็จะเป็นโต๊ะ เเละถัดจากโต๊ะก็เป็นระเบียงหลังห้อง ปลายเตียงมีโทรทัศน์ เหนือโทรทัศน์จะเป็นพัดลมติดผนัง

ประตูตู้เสื้อผ้ามันจะปิดไม่สนิท ชอบแง้มออกมาเองได้ ไม่รู้เพราะอะไร ตอนนั้นเราคิดว่าคงเพราะ้ป็นตู้ราคาถูกที่เขาสั่งมาให้ใช้ในหอพัก เวลาประตูตู้แง้มเปิดเองจะมีเสียง "แอ๊ดดดดดด" ช้าๆ ซึ่งเรารำคาญเสียงนี้มาก เลยแก้ไขด้วยการพับกระดาษชิ้นเล็กให้หนาๆหน่อย แล้วเอาเหน็บไว้ที่ประตูตู้เสื้อผ้าให้แน่น ป้องกันประตูตู้เสื้อผ้ามันแง้มเปิดเอง ซึ่งก็ได้ผลบ้างไม่ได้ผลบ้าง เพราะกระดาษชิ้นนี้มันชอบหล่นลงมาบ่อยๆ

คืนนึง เรากำลังหลับ โดยที่เปิดพัดลมติดผนังตรงปลายเท้าไว้ให้มันส่ายไปมา เราก็ได้ยินเสียง "แอ๊ดดดดด" ของประตูตู้เสื้อผ้า ครั้งแรกก็ทำให้รู้สึกตัวแล้ว แต่เราขี้เกียจลุกกำลังจะหลับต่อ ก็ได้ยินเสียง " แอ๊ดดดดด" อีกครั้ง เราคิดว่าเศษกระดาษที่เหน็บไว้คงหล่น ประตูตู้เลยแง้มออกมา พอพัดลมส่ายไปโดน ประตูตู้ขยับเลยเกิดเสียง ซึ่งอย่างที่บอกไว้แต่แรกว่าเรารำคาญเสียงนี้มาก เลยหันไปทางตู้เสื้อผ้า ตั้งใจจะลุกไปเก็บเศษกระดาษมาเหน็บประตูตู้ไว้อย่างเดิม ป้องกันเสียงรบกวนการนอน

จังหวะที่เราหันไปนั้น เราเห็นเป็น "เด็ก" อายุประมาณ 8-10ขวบ "กำลังก้าวเข้าไปในตู้เสื้อผ้า" ซึ่งอยู่ห่างจากเราไม่เกิน2เมตร (ใกล้มาก) ไม่แน่ใจว่าหญิงหรือชาย เพราะมืดมาก ประกอบกับส่วนหัวเข้าไปในตู้แล้ว เหลือแค่ส่วนเอวและขากำลังก้าวตามเข้าไป เราตกใจมาก ช๊อค นิ่ง จ้องมองอยู่อย่างนั้น จนเด็กคนนั้นก้าวเข้าไปในตู้เสื้อผ้าหมดทั้งตัว แล้วประตูตู้ ก็ค่อยๆปิดกลับเข้าไปพร้อมเสียง "แอ๊ดดดด" เหมือนเดิม

พอประตูตู้ปิดเสร็จ ก็เหมือนเราตั้งสติได้ เลยรีบหันกลับมา คลุมโปง ในสมองคิดว่าจะวิ่งหนี แต่ก็กลัวเกินกว่าจะหันกลับไปอีก กลัวว่าหากลุกขึ้นวิ่ง แล้วเด็กคนนั้นวิ่งตาม เราช๊อคตายแน่ๆ เลยตัดสินใจนอนคลุมโปงหันหลังให้ตู้เสื้อผ้าใบนั้น พร้อมทั้งได้ยินเสียง "แอ๊ดดดด" "แอ๊ดดดดด" ทั้งคืนจนผลอยหลับไปตอนไหนไม่รู้

พอตื่นมาในตอนเช้า เรารีบไปซื้อราวแขวนผ้า และเอาเสื้อผ้าทั้งหมดออกจากตู้มาแขวนไว้ที่ราวแทน จากนั้นก็เอาทั้งเชือกทั้งเทปกาว มาพันปิดรอบตู้เสื้อผ้าหลังนั้นไว้ เพราะกลัวว่าประตูมันจะเปิดเองอีก หลังจากเหตุการณ์นั้นไม่นาน เรารอจนครบสัญญาเช่า1ปี ก็ย้ายออกจากหอพักนั้น ไปอยู่บ้านเช่ากับเพื่อนแทน

**จบ**