นิทาน - ตัวยุ่งกับถุงวิเศษ 5

ตลอดเวลาที่ตัวยุ่งอยู่กับชายคนนี้ เขาไม่ได้เรียกร้องอะไรจากตัวยุ่งเลย แล้วดูเหมือนเขาก็ไม่ได้ต้องการอะไรจริง ๆ จนตัวยุ่งรู้สึกประหลาดใจว่าทำไมเขาจึงยอมคุยกับตัวยุ่ง ยอมให้ตัวยุ่งมาตามวุ่นวายอยู่ตลอดเวลา ทั้ง ๆ ที่เขาก็ดูว่าจะเป็นคนชอบอยู่อย่างสงบเงียบ ๆ คนเดียว ไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวาย

“ตัวยุ่ง ข้าน่ะไม่ได้ต้องการอะไรจากถุงของเจ้าหรอก แค่ข้าได้พบเห็นคนที่มีจิตใจดีงามเช่นเจ้า ก็นับว่าข้าโชคดีมากแล้ว ข้าไม่เคยเห็นใครเช่นเจ้ามาก่อน จนบางทีข้าคิดว่าเจ้าอาจไม่ใช่มนุษย์บนโลกนี้”

ชายพเนจรเปรยขึ้นกับตัวยุ่งในวันหนึ่ง แต่ตัวยุ่งก็ยังคิดว่าสิ่งที่ตัวยุ่งทำอยู่นั้นเป็นการเรียกร้องความสนใจ เป็นการสร้างเรื่องวุ่นวายโกลาหล เป็นการสนองความอยากของผู้คนอย่างไม่รู้จบ แต่ตัวยุ่งก็ยังยินดีที่จะทำมันต่อไป เพราะเมื่อได้เห็นความดีใจของผู้คนที่ได้รับสิ่งของไปแล้ว ตัวยุ่งก็อดที่จะรู้สึกดีใจไปกับเขาด้วยไม่ได้

“ตัวยุ่ง เจ้ามีความสามารถมากพอที่จะทำให้คนในโลกนี้เชื่อฟังเจ้า แล้วเจ้าก็สามารถชักนำคนเหล่านั้นไปในทางใดก็ได้ที่เจ้าต้องการ เพียงแต่ว่าเจ้าอาจจะมีจิตใจที่ดีเกินไปจนไม่คิดที่จะทำอย่างนั้น แต่ตัวยุ่ง เจ้าต้องรู้ตัวเองแน่ ๆ ว่าถ้าคนทั้งหลายเชื่อฟังเจ้าแล้ว เจ้าจะไม่นำทางจิตใจพวกเขาไปในทางที่ผิด”

ตัวยุ่งตั้งใจฟังพร้อมทั้งสงสัย

“ข้าไม่มีอะไรดีขนาดนั้นหรอกท่าน” – ภูตน้อยตอบชายพเนจรด้วยจิตใจที่บริสุทธิ์

“ตัวยุ่ง สิ่งที่วิเศษจริง ๆ คือจิตใจของเจ้านั่นเอง แม้ถุงวิเศษที่เจ้ามีจะเป็นสิ่งที่หาได้ยากในโลก แต่คนที่มีจิตใจเช่นเจ้ากลับหาได้ยากยิ่งกว่า แต่เจ้า ตัวยุ่ง เจ้ามีทั้งสองอย่าง” – ชายพเนจรคิดคำนึง

ทั้งสองแยกย้ายกันไปอีกวัน และในวันหนึ่งชายพเนจรนอนหลับอยู่ เขาได้ตื่นขึ้นมาในตอนเช้าและพยายามที่จะพลิกตัวลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลเพราะไม่มีแขน พลันก็มีสองมือเล็ก ๆ เอื้อมเข้ามาประคองและช่วยฉุดเขาให้ลุกขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย

“เจ้าทำอะไรหรือตัวยุ่ง” – ชายพเนจรถามเจ้าของมือคู่นั้น
“ข้าให้แขนท่านยืมไงล่ะ” – ตัวยุ่งตอบ

แล้วต่อจากนั้น ไม่ว่าชายพเนจรจะทำอะไร ตัวยุ่งก็จะคอยเป็นแขนให้เขาอยู่เสมอ จึงทำให้ชายพเนจรผู้เคยมีใจสงบนิ่งด้านชามานานแสนนานนั้น ต้องเกิดความสับสนขึ้นในจิตใจอีกครั้งหนึ่ง ที่ผ่านมาแทบจะไม่เคยมีใครมาใส่ใจเขาเลย จะมีที่คอยช่วยเหลือบ้าง แต่ทั้งหมดก็ไม่เคยมีใครที่จะอยู่คอยยื่นมือช่วยเหลือคนพิการเช่นเขาได้อยู่ตลอดเวลา

“เจ้าไม่ไปไหนเหรอ” – คำถามเดิมที่ชายพเนจรเคยถามตัวยุ่งมาก่อน
“ยังไม่อยากไปไหนจ๊ะ” – ตัวยุ่งตอบคำเดิมอีก

“ตัวยุ่ง เจ้าอยากจะไปไหนเจ้าก็ไปได้ ไม่ต้องมาคอยช่วยเหลือข้าอยู่อย่างนี้หรอก ข้าชินเสียแล้วล่ะ”
“ข้าอยากตอบแทนท่านบ้าง ท่านช่วยให้ข้ามีกำลังใจที่จะทำสิ่งที่ข้าอยากทำขึ้นมาอีก” – ตัวยุ่งตอบ

“คนอย่างข้าคงทำอะไรไม่ได้มากหรอกนะเจ้าตัวยุ่ง ข้าก็แค่ยอมรับฟังสิ่งที่เจ้าพูดระบายออกมาในเวลาที่อยากระบายก็เท่านั้นเอง ข้าทำให้เจ้าได้แค่นั้นเอง” – ชายพเนจรอธิบาย
“แต่ข้าก็ยังอยากช่วยท่านอยู่ดี” – ตัวยุ่งตอบอีก

“แล้วเจ้าคิดจะอยู่ช่วยข้าไปถึงอีกเมื่อไรล่ะ” – ชายพเนจรถาม
“ไม่รู้สิท่าน ข้ารู้แค่ว่าตอนนี้ข้าสบายใจที่ได้คุยกับท่าน และได้อยู่ช่วยท่าน” – ตัวยุ่งตอบ

“ถ้าเช่นนั้นแล้ว เจ้าก็ไม่ต้องช่วยข้าหรอก สักวันเจ้าก็ต้องไป แล้วข้าก็ต้องคอยช่วยเหลือตัวเองอย่างลำบากต่อไป สู้ข้าฝึกช่วยเหลือตัวเองให้เคยชินอย่างนี้ต่อไปดีกว่า จะได้ทำใจได้แต่เนิ่น ๆ”

ต่อตอน 6 ...
//www.bloggang.com/viewdiary.php?id=relax&month=09-2005&date=26&group=4&gblog=3

Create Date : 25 กันยายน 2548		1 comments
Last Update : 18 มิถุนายน 2552 15:08:08 น.
Counter : 506 Pageviews.
Share Tweet