The missing me.
"โตหน่ะ...ไม่ใช่โตแต่ตัว...จำไว้" คำพูดที่คุณพูด...เป็นคำสุดท้าย ก่อนจากกันไป มันอาจจะนานแล้วละ ...แต่ก็ยังคงจำมันเอาไว้...เหมือนที่คุณบอกให้จำ ตอนนั้น...คิดมาตลอดว่า มันเป็นเพียงแค่ข้ออ้างที่คุณใช้ให้มันเป็นเหตุให้เรา...จบกัน ตอนนี้ ...เพิ่งคิดได้ว่า...ตัวเราเองไม่เคยโตขึ้นเลย...จากวันนั้น . . ไม่ได้โทษว่าเป็นความผิดของคุณ ไม่ได้โทษเลยจริง ๆ เพราะเชื่อในการตัดสินใจของคุณตลอด แต่ความโง่เขลา ความหลงผิด มันบังตาของคนคนหนึ่ง ไม่ให้มองเห็นความผิดของตัวเองเลย... แปลกนะ...ที่ต้องใช้เวลานานถึงขนาดนี้ ในการตระหนักถึงคำพูดของคุณ...คำพูดที่พยายามจะเตือนสติผม ..... จนวันนี้ เมื่อได้ลองคิด นั่งคุยกับตัวเองจริง ๆ คุณเป็นคนแรกที่เห็นข้อเสียข้อนี้ในตัวผม... เมื่อวันนี้เหตุการณ์หลาย ๆ อย่างที่มันเลวร้ายและแย่ลง รู้ไหมว่าคำพูดของคุณมันยิ่งคอยตอกย้ำ ดัง ๆ อยู่ในหัว ชี้ให้ผมเห็นข้อผิดพลาดในชีวิตของผมเอง ที่ไม่มีความเป็นผู้ใหญ่เพียงพอ... . . ขอบคุณจริง ๆ นะครับที่เป็นคนแรกที่เตือนผมมา ขอโทษที่ผมเพิ่งมาคิดได้... . . . ผมคงไม่มีหน้าไปบอกขอบคุณกับคุณ ทำได้แค่รำพึงรำพันอย่างนี้ ขอให้คุณรับมันเอาไว้... .... สักวันผมจะทำให้ตัวเองเป็นผู้ใหญ่มากพอ... หวังว่าสักวันนั้น...คงจะไม่ไกลเกินไป ก่อนที่อะไรมันจะสายไปกว่านี้ _______________________________________________
ครั้งวัยเยาว์ เราฝันไว้ ในใจว่า เติบโตมา เป็นผู้ใหญ่ ที่ดีหนอ รู้จักรัก เข้าใจโลก ให้ดีพอ รับผิดต่อ หน้าที่ และสังคม เติบโตมา ไม่ได้เป็น อย่างที่หวัง คล้ายกับดั่ง มีบางสิ่ง โดนทับถม มัวหลงไป กับสิ่ง ที่คล้ายลม ใจต้องตรม ลืมตัวตน ที่เคยเป็น เหมือนสิ่งฝัน นั้นหล่นหาย ตอนใกล้รุ่ง ใจที่มุ่ง สู้ทำดี นั้นเหนื่อยเข็ญ
เพราะว่าโดน ความหมองมัว เข้าซ่อนเร้น ใจจึงเป็น แค่ก้อนเนื้อ เต้นร่ำไป ความเป็นเด็ก ในหัวใจ หายห่างสูญ กลับเพิ่มพูน ความมืดหม่น ซ่อนเอาไว้ ความร่าเริง ที่เคยมี เหมือนห่างไกล มีชีวิต แค่อยู่ไป ล้อวันวาร อยากจะขอ ลาไป หาตัวฉัน ตามคนนั้น ให้กลับมา เพื่อขับขาน สร้างบทเพลง ของชีวิต ให้ชื่นบาน หวังพบพาน กับตัวเอง ที่หายไป...
ปีที่ผ่านมามีเรื่องแย่ ๆ หลายอย่างในชีวิตครับ... ทั้งร่างกาย และจิตใจ ทำเอาค่อนข้างเป๋ ๆ กับความคิดตัวเองไปนิดหน่อย สิ่งที่รู้สึกอีกอย่าง... รู้สึกว่าตัวเองไม่เหมือนก่อน... ขาดแรงบันดาลใจ... ขาดความร่าเริง ขาดชีวิตชีวา ขาดความภูมิใจในตัวเอง ขาดความเข้มแข็ง คนที่เคยร่าเริง ยิ้มแย้มได้ตลอดเวลา... กลับกลายเป็นคนหม่น ๆ เงียบ ๆ นัยน์ตาเหม่อ... มันรับตัวเองไม่ได้อะครับ ขอไปตามหาส่วนที่เคยมี...แต่อยู่ ๆ ก็หายไปไหนไม่รู้ ขอไปตามเค้ากลับมาหน่อย หยุดปีใหม่กลับบ้านไป เติมพลังชีวิตกลับมาจากคนในครอบครัว... คราวนี้ถึงคราวที่ตัวเองจะเติมเต็มพลังชีวิตด้วยตัวเองบ้าง จึงขอใช้ช่วงเวลาที่ได้วันหยุดยาวมาอีกหนึ่งอาทิตย์ ออกเดินทางตามหา "ไฟ" ให้ตัวเองซักหน่อย หวังว่ากลับมาความรู้สึกต่อตัวเองจะดีขึ้นบ้าง หวังว่าคงกลับมาพร้อมความเป็นตัวเองอีกครั้ง ^^
ส10012552 วันเสาร์ สีม่วง ห้วงอุโมงค์ที่มีแสงอยู่ปลายทาง
Create Date : 10 มกราคม 2552 |
|
40 comments |
Last Update : 10 มกราคม 2552 3:14:34 น. |
Counter : 483 Pageviews. |
|
|
|
ลบสิ่งแย่ๆออกไปให้หมดนะคะ