Bloggang.com : หนูใบข้าว : จดหมายของฉันจะไปถึงสวรรค์มั้ยนะ

จดหมายของฉันจะไปถึงสวรรค์มั้ยนะ

**วันที่ฉันป่วยเพราะคิดถึงพ่อจับใจเช่นในวันนี้
ฉันต้องทำอย่างไรดีคะ
นอกจากการร้องไห้
ร้องแล้วร้องอีก
ฉันควรทำอย่างไร
อึดอัดจริงๆ**

ฉันเป็นคนชอบเขียนจดหมาย ชอบมองดูลายมือเลอะๆบนแผ่นกระดาษลายสวยกลิ่นหอมมากกว่าฟ้อนท์สำเร็จรูปในหน้าจอคอมพิวเตอร์ รักการเดินทางเสาะหาตู้ไปรษณีย์มากกว่าการขยับข้อมือเลื่อนเมาส์คลิกคำว่าsend จึงมีจดหมายจำนวนมากมายถูกส่งออกไปสู่หลายคนที่ผูกพันในชีวิตของฉัน แต่ในบรรดาจดหมายที่นับไม่ถ้วนซึ่งฉันเขียนมาตลอดชีวิตนั้น ยังไม่มีสักฉบับที่ฉันนึกอยากที่จะจ่าหน้าซองถึงผู้เป็นพ่อ คนใกล้ตัวที่ฉันเชื่ออย่างสนิทใจว่าเขาจะเป็นผู้ชายคนเดียวในชีวิตที่มีความรักความห่วงใยให้กับฉันอย่างล้นเหลือเฟือฟาย โดยไม่มีข้อแม้เงื่อนไขใดใดในความรู้สึกเหล่านั้น

จำได้ว่าเมื่อหลายปีก่อนมีเว็บไซด์แห่งหนึ่งจัดประกวดบทกลอนเนื่องในโอกาสวันพ่อ จำได้ว่าในช่วงนาทีนั้นในหัวของฉันมีถ้อยคำมากมายที่อยากบอก อยากเล่า อยากพูดให้พ่อฟัง อยากกอดพ่อแน่นแน่นสักครั้งแล้วบอกว่า “หนูรักพ่อที่สุดในโลกเลย” แต่สุดท้ายฉันก็ทำได้แค่ระบายความในใจออกมาเป็นกลอนเปล่าจำนวนสองบทซึ่งใช้ระยะเวลาในการเขียนเพียงสองสามนาทีเท่านั้น เป็นการเขียนกลอนที่ไม่มีความตั้งอกตั้งใจเอาซะเลย เพราะจุดมุ่งหมายไม่ได้อยู่ที่รางวัลแต่ฉันต้องการเพียงแค่ได้บอกได้กล่าวความรู้สึกกับพ่อบ้าง และมั่นใจว่าพ่อไม่มีวันที่จะได้มาเห็นการกระทำที่ไม่เอาไหนซะเลยนี้อย่างแน่นอน ทั้งที่ฉันอยากกอดพ่อ...

“แด่พ่อบนสวรรค์” ฉันรู้จักชมรมนี้จากการบอกเล่าของโชเคียววอน ผู้ที่เป็นคนเสนอความคิดการรวบรวมจดหมายของคนที่สูญเสียพ่อให้เป็นหนังสือ “จดหมายของฉันจะไปถึงสวรรค์มั้ยนะ” เล่มเล็กเล่มนี้ ถ้อยคำเรียบง่ายแต่เต็มเปี่ยมไปด้วยความโหยไห้หาความเข้มแข็ง ความอบอุ่น ความรู้สึกอุ่นใจและปลอดภัยจากผู้ชายที่เรียกว่าพ่อ ซึ่งมันได้ทำให้ฉันอดที่จะถามตัวเองไม่ได้ว่า
“ทำไมฉันถึงไม่กล้ากอดพ่อ ในวันที่ฉันยังมีพ่อให้กอด?”

เป็นเวลานานมากแล้วจนฉันไม่อาจจดจำจุดเริ่มต้นของการไม่ได้นั่งกินข้าวเย็นพร้อมหน้าพร้อมตากันได้ทั้งที่เราก็ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันภายใต้ชายคาบ้านหลังเล็ก มีหลายครั้งที่พ่อเรียกให้ฉันนั่งลงกินข้าวพร้อมกันแต่สิ่งที่ฉันทำทุกครั้งก็คือการบอกว่ายังไม่หิว ก่อนจะเดินขึ้นไปปิดประตูเงียบอยู่บนชั้นสองแล้วลงมาข้างล่างอีกทีในเวลาที่ทุกคนเข้านอนกันหมดแล้ว

ฉันรู้สึกว่าสบายใจดีกับการที่ได้ใช้เวลาอยู่เงียบเงียบ ลำพังทั้งที่โดยลึกลึกแล้วจะรู้สึกเหงาบ้างก็ตาม

ฉันต้องเข้าพักรักษาอาการป่วยไข้ของตัวเองในโรงพยาบาลหลายครั้ง แต่มีเพียงครั้งเดียวเท่านั้นที่พ่อไปเยี่ยมฉัน แม้วันนั้นพ่อจะใส่ชุดเก่งของพ่อ แต่ฉันก็ดูออกว่าพ่อรู้สึกอึดอัด ทำตัวไม่ค่อยถูก กลัวจะเกะกะเก้งก้างไปซะหมด สุดท้ายพ่อจึงเลี่ยงออกไปนั่งดูทีวีด้านนอก ฉันได้แต่นอนอมยิ้มแล้วบอกกับแม่ว่าไม่ต้องพากันมาเยอะแยะหรอกฉันอยู่คนเดียวได้

แม้ว่าพ่อจะไม่ได้ไปเยี่ยมฉันอีก แต่ฉันก็ได้รู้ว่าพ่อคิดถึงฉันอยู่เสมอจากของกินที่พ่อยัดเยียดให้แม่หิ้วติดมือมาฝาก เพราะพ่อรู้ว่าที่โรงพยาบาลไม่มียำผักกระเฉด ไม่มีสลัดทูน่า และไม่มีขนมให้ฉันกินตอนสามสี่ทุ่มเหมือนตอนที่อยู่บ้าน

แม้ว่าพ่อจะรักลูกสาวคนเดียวของพ่อมาก แต่ด้วยความที่พ่อไม่เคยได้รับการดูแลจากผู้เป็นพ่อของตัวเอง พ่อจึงไม่รู้ว่าควรจะอบรมเลี้ยงดูลูกสาวคนเดียวคนนี้แบบไหน พ่อจึงเลี้ยงฉันในแบบของพ่อ ซึ่งฉันเชื่อมั่นว่ามันคือการเลี้ยงดูที่ดีที่สุดในโลก เพราะในเลือดของฉันมีความเป็นคนแบบพ่ออยู่เต็มตัว

ฉันคงไม่สามารถเข้มแข็งได้เท่านี้ถ้าหากไม่มีผู้ชายคนนี้เป็นพ่อ คงไม่มีวิธีรับมือกับสารพัดภัยของสังคมเมืองซึ่งมีอันตรายอยู่รอบด้าน เพราะพ่อสอนให้กล้าทำต้องกล้ารับฉันจึงกล้าเผชิญหน้ากับความจริงและยอมรับในสิ่งที่ตัวเองได้กระทำอย่างกล้าหาญ ด้วยความเชื่อมั่นว่า “มนุษย์ต่างจากสัตว์ตรงที่ต้องรู้จักรับผิดชอบในการกระทำของตนเอง”

ฉันไม่ต้องการเป็นคนดีหรือคนเก่งในสายตาคนอื่น เพราะรู้ดีว่ามีผู้ชายหนึ่งคนที่พร้อมจะชื่นชมฉันอยู่เสมอ ฉันคือสิ่งที่พ่อภาคภูมิใจที่สุด ฉันจึงบอกกับตัวเองอยู่เสมอว่าอย่าทำให้พ่อรู้สึกเสียใจทั้งต่อหน้าและลับหลัง

พ่อคือฮีโร่ที่สุดในชีวิตของฉัน....

ฉันจึงตั้งใจแล้วว่า...
จะบอกรักพ่อ ในวันที่ยังมีพ่อรอฟังอยู่บนพื้นดินผืนเดียวกัน

- All Rights reserved -

** คัดลอกจากหนังสือ
ชื่อหนังสือ...จดหมายของฉันจะไปถึงสวรรค์มั้ยนะ
นักเขียน...ลี ยอง จี/ฮันซู เฮียน/ซอง กยอง แทก
ผู้แปล...Whanmeister

Create Date : 18 กรกฎาคม 2551

Last Update : 20 ธันวาคม 2551 17:53:44 น.

6 comments

Counter : 1092 Pageviews.