Bloggang.com : Pleng-Ticha-korn : เสร็จสิ้นภารกิจของพ่อ

เสร็จสิ้นภารกิจของพ่อ - ตามหาหอพักให้ลูกสาว

ที่หน้าอพาร์ตเม้นท์ห้องรวมหรูหราหน้ามหาวิทยาลัยนั้น
ผมได้เจอกับหนุ่มน้อยหน้ามนคนหนึ่ง จัดว่าหน้าตาดี บุคคลิกดี
กำลังนั่งอยู่บนรถมอเตอร์ไซค์คันใหม่ มือขวาแนบมือถืออยู่ข้างหู
มือซ้ายคีบบุหรี่ สงสัยจะคุยกับเพื่อน (ผมคิดอย่างนั้น)
ผมเดินเข้าไปหาเพื่อสอบถามเรื่องห้องพัก ในขณะที่น้องเค้า
เลิกคุยโทรศัพท์แล้ว

" น้องชาย อพาร์ตเม้นท์นี่ ห้องรวม หรือว่า เฉพาะหญิง "
ผมถาม

" อ๋อ รวมครับ "
หนุ่มนั่นตอบด้วยน้ำเสียงที่สุภาพมากๆ
สายตาเหลือบไปมองลูกสาวผมที่กำลังยืนยิ้มอยู่ข้างๆ

" แล้วพอจะมีหอพักหญิงหลงเหลืออยู่บ้างไม๊ครับแถวๆนี้หน่ะ "
ผมถามต่อ เจ้าหนุ่ม นิ่งคิดอยู่พักหนึ่ง แล้วตอบกลับมาว่า

" อืมม ไม่มีนะครับ แต่เดี๋ยวนะครับ "
ผมเริ่มมีความหวังขึ้นมาเล็กๆเมื่อได้ยินน้องเค้าพูดอย่างนั้น

" มันมีอยู่อีก 2-3 ที่นะ แต่ว่าต้องออกไปอีกหง่ะครับ"
" อยู่ห่างๆจากนี่ประมาณกิโลน่ะ "
เจ้าหนุ่มชี้ไม้ชี้มือออกไปทางทิศใต้ ของหน้ามหาวิทยาลัย

ผมรีบถามต่อ " ต้องเดินไปเหรอ ใกลไม๊ ? "
ลูกสาวคนสวยของผมเริ่มทำหน้าเบ้ คิ้วเริ่มขมวดเข้าหากัน
ผมรู้ว่าเธอคงเหนื่อยเต็มที

เจ้าหนุ่มนั่นหันมามองเธอ แล้วยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก
คงรู้ว่าเราสองคนพ่อลูกเหนื่อยกันมามาก จึงเกิดความเห็นใจขึ้นมา

" เอางี้ เดี๋ยวผมจะลองไปถามเค้าให้นะครับรอผมอยู่ตรงนี้แหละ เดี๋ยวผมมา "
เจ้าหนุ่มนั่นรีบสตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์ออกไปทันทีหลังจากพูดจบประโยค
...

เราสองพ่อลูกนั่งๆยืนๆอยู่ตรงจุดนั้น
สักพักก็เห็นเจ้าหนุ่มนั่นกลับมาด้วยรอยยิ้มเต็มหน้า

" เป็นไงบ้าง ? พอมีไม๊ ? "
ผมยิงคำถามไปทันทีด้วยร้อนใจ

" มีครับ ยังมีเหลืออยู่ 2 ห้อง เป็นอพาร์ตเม้นท์สตรีด้วยหล่ะ "
เจ้าหนุ่มดับเครื่องรถมอเตอร์ไซค์ คุยถึงเรื่องรายละเอียดคร่าวๆกับผม

ผมดีใจที่ได้ฟังข่าวดีจากหนุ่มนั่น
ผมหยิบธนบัตรใบละร้อยออกมาจากกระเป๋าสตางค์ ยื่นให้
พร้อมกับเอ่ยปากขอร้องไปว่า ช่วยเป็นธุระให้อีกหน่อย นี่เป็นค่าเหนื่อย
เจ้าหนุ่มปฎิเสธการรับเงินที่ผมยื่นให้ ถึงผมจะใส่ในกระเป๋าเสื้อให้ก็ตามที
ผมสอบถามชื่อแซ่และถามถึงที่ไปที่มาเกี่ยวกับเจ้าหนุ่มนั่น
ได้ความว่าเป็นคนเพชรบูรณ์ เรียนอยู่วิศวะปี 3
เช่าอพาร์ตเม้นท์อยู่แถวนี้เหมือนกัน

ผมมาถึงหน้าอพาร์ตเม้นท์ที่หนุ่มนั่นแนะนำในเวลาต่อมา
โดยมีเจ้าหนุ่มนั่นนำทางมาด้วย และที่นั่น เจ้าหนุ่มช่วยเป็นธุระให้ทั้งหมด
จนผมกับลูกสาวแทบไม่เหนื่อยอะไรเลย

ระเบียบการเช่าอยู่ของอพาร์ตเม้นท์ที่ว่านี่ ก็เหมือนกับทุกที่
ไม่ได้แตกต่างกันมากนัก สภาพแวดล้อมก็ดูปลอดภัยดี
มี รปภ.และแม่บ้านดูแลตลอด 24 ชม.ผมเห็นแล้วก็อุ่นใจ
ผมบอกกับเจ้าหนุ่มนั่นว่า ผมจะให้น้องเค้าอยู่ที่นี่ เดี๋ยวจะมาทำสัญญาอีกที
เพราะนี่มันเย็นมากแล้วจะต้องรีบกลับ บ้านอยู่ต่างจังหวัด

ผมยื่นเงินให้ 100 บาทก่อนจะเดินทางกลับ
แต่ก็ได้รับการปฎิเสธจากหจ้าหนุ่มนั่นอยู่ดี ผมจึงขอเบอร์โทรศัพท์ไว้
เผื่อสักวันจะได้มีโอกาสตอบแทนน้ำใจสักครั้ง

พ่อลูกกลับถึงบ้านก็มืดเต็มที เหนื่อยแสนเหนื่อยแต่ก็อิ่มเอิบใจ
ที่หาห้องพักได้แล้ว หมดห่วงไปอีกเปาะ
ต่อมาในตอนเช้าของวันถัดไป ผมได้โทรศัพท์ไปหาเจ้าหนุ่มแสนดีคนนั้น
ผมบอกเจตนาว่า ผมจะโอนเงินไปให้เพื่อเป็นค่ามัดจำล่วงหน้า
เจ้าหนุ่มตอบรับโดยดี และยินดีเป็นธุระให้

และในตอนบ่ายของวันนั้น หนุ่มโทรมาบอกกับผมว่า
ได้จัดการทุกอย่างให้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ไม่ต้องห่วง

ลูกสาวถามผมว่า คนดีๆอย่างนี้ยังมีเหลืออยู่ในโลกนี้อีกหรือพ่อ
นี่ขนาดพ่อโอนเงินไปให้พี่เค้า หนูยังกังวลเลยว่า
กลัวพี่เค้าจะเชิดเงินเราหายไป เค้าอาจทำได้นะ
พ่อมีวิธีดูคนอย่างไร ? จึงสามารถบอกได้ว่าเราจะไว้ใจเค้าได้

ผมบอกว่า " ก็ดูที่แววตา "
...

บันทึกนี้เพื่อตอบแทนน้ำใจเด็กไทยรุ่นใหม่คนหนึ่ง
และหลังจากนี้ผมคงจบภารกิจเรื่อง หาหอพักให้ลูกสาวเสียที

(บันทึก มิถุนายน 2550 เปิดภาคเรียนที่มหาวิทยาลัย)

บันทึกหน้าเก่าๆถึงลูกสาว
คืนนั้นผมได้รับโทรศัพท์เบอร์แปลกๆอยู่เบอร์หนึ่ง
ก่อนกดรับผมมองดูเบอร์ที่โทรเข้ามานั่นอีกครั้ง แต่ก็รู้สึกว่าเป็นเบอร์ไม่คุ้นอยู่ดี
เสียงหนุ่มน้อยอายุไม่น่าจะเกิน 22 ขวบปีเจื้อยแจ้วแว่วเว้าวอนมาตามสาย

"ฮัลโหล สวัสดีจ้า ดีใจมากน๊าที่เจอ"
ผมฮัลโหลตอบด้วยทันใด เสียงหนุ่มนั่นตะกุกตะกักเล็กน้อยก่อนถามผมต่อว่า

"น้องเพลงอยู่ป่ะครับ แล้วพี่เป็นใครอ่ะ?"
(โหว นี่พ่อนะโว๊ย !!!)

ผมตอบกลับไปด้วยดี ไถ่ถามถึงที่ไปที่มาว่าเป็นใคร บ้านช่องอยู่ที่ใหน
ตอนนี้เพลงไปเรียน มีอะไรฝากข้อความไว้ได้

"นี่เป็นพี่ชายเค้าเอง"
(เจ้าหนุ่มนั่นเชื่อสนิท)

หลังจากที่บอกชื่อแซ่แหล่งกำเนิดที่พักพิงเสร็จสรรพ
หนุ่มนั่นเว้าวอนขอเบอร์ลูกสาวโดยอ้างว่าเป็นเพื่อนสนิทกันมากสมัยเรียนมัธยม
และไม่ได้ติดต่อกันนานหลายเดือน

"คิดถึง"

ผมปฏิเสธ ใครจะให้ง่ายๆ(คุณว่าจริงไม๊ ?)

"อ๋อ ไม่รู้เหมือนกัน เค้าเปลี่ยนเบอร์บ่อยอ่ะ ไม่รู้จริงๆนะ"
ผมตอบออกไป

แต่จริงๆแล้วผมจำเจ้าหนุ่มคนนี้ได้ เค้าเป็นกิ๊กกับเจ้าลูกสาวตั้งแต่เรียนอยู่ชั้น ม.6
คบกันมาเกือบๆปีเห็นจะได้แต่ไม่เคยเจอตัวกันสักที
แต่หลังจากที่ลูกสาวเข้าเรียนต่อในชั้นมหาวิทยาลัย
เธอได้ฝากซิมเบอร์เก่านี้ให้พ่อเก็บไว้ให้ ด้วยเหตุผลเดียวคือ
ถึงเวลาเป็นผู้ใหญ่และเข้าสู่โลกของความเป็นจริงเสียที

"กิ๊กก็คือกิ๊กจะเอาอะไรแน่นอนได้ที่ใหน"
(เธอว่าอย่างนั้น)

มันเป็นความอยากรู้อยากเห็นของผมเองที่ดันหยิบเอาซิมเบอร์เก่า
ของลูกสาวที่ฝากเอาไว้ตลอดระยะเวลา 4 เดือนออกมาใช้
ผมนั่งคิดไปเองว่า เออ นี่ถ้าเจ้าตัวเค้ารู้มีหวังโดนถอนหงอกชัวร์

แล้วนี่ผมจะเจออะไรอีก เบอร์แปลกๆที่ไม่เคยรู้จัก เมสเสจอีกกี่หลายฉบับ
ผมจะถอดซิมของลูกเก็บไว้อย่างเดิม
เพื่อให้มันหลับอยู่ที่เดิมของมันอย่างนั้นนานเท่านาน
หรือว่าจะทดลองใช้ไปอย่างนี้สักระยะก่อน เผื่อจะเจออะไรดีๆบ้าง

(บันทึก ตุลาคม 2550)
...

Create Date : 25 สิงหาคม 2550

Last Update : 15 มกราคม 2551 13:40:32 น.

0 comments

Counter : 231 Pageviews.