>

รีวิวร้อนๆ อีกเล่มหนึ่งแล้วค่ะ ของใหม่ที่เพิ่งออกในงานหนังสือกันเลยทีเดียวค่ะกับขอเป็นนางเอกสักครั้งให้ชื่นใจ ภาคต่อของ ขอเป็นเจ้าสาวสักครั้งให้ชื่นใจ ของเจ้าป้าวรรณวรรธน์ ได้มาก็ต้องรีบอ่านไม่มีดองตามประสาแม่ยกนิยายของเจ้าป้านะคะ

ที่บอกว่าเป็นเล่มต่อเพราะว่านางเอกของเล่มนี้คือจันจว้า น้องสาวของวรรณวิวาห์นางเอกจากขอเป็นเจ้าสาวฯนั่นเองค่ะ เล่มนี้เธอคือหญิงสาวที่ช่างต่างจากพี่สาวอย่างที่เรียกว่าหน้ามือกับหลังมือเลยทีเดียว เธอป่วยด้วยโรคประหลาดทำให้ไม่อาจเรียนหนังสือได้อย่างราบรื่น และส่งผลให้เธอไม่อาจทำงานได้เหมือนคนอื่น และจากข้อจำกัดต่างๆเหล่านี้ทำให้จันจว้ารู้สึกกดดันลึกๆในใจ คงมีเพียงนิยายหวานๆ จะเติมเต็มความจริงอันปวดร้าวของเธอได้ เมื่อเธอมักสมมุติว่าเป็นนางเอกของเล่มนั้นเล่มนี้ แต่เมื่อเธอคิดจะใช้ความฝันเดียวที่มีทำให้ตัวเองเป็นที่ยอมรับก็ดูเหมือนจะไม่ถึงฝั่งฝัน จนจันจว้าคิดว่าถ้ามีสิ่งใดจะทำให้เธอไม่ใช่จันจว้าอย่างที่เธอเป็น เธอก็จะยอมทุกอย่าง และนี้คือที่มาของการข้อแลกเปลี่ยนที่แสนน่ากลัว แต่จันจว้าไม่สนใจกับผลของมัน เพราะเธออยากสมหวังในสิ่งที่ต้องการ ทว่าพระเอกที่เธอต้องการทุกคนใครล่ะจะเติมเต็มความรักและความภาคภูมิที่ได้เป็นที่รักของเขาได้ หรือว่าความฝันก็ควรเป็นความฝัน ความจริงก็ควรเป็นความจริงที่เธอต้องพอใจในตัวเองถึงจะดีที่สุด

แน่นอนว่าบางคนอาจจะถามว่าจำเป็นหรือไม่ที่ต้องอ่านทั้ง ขอเป็นเจ้าสาวฯ ก่อนจะมาอ่าน ขอเป็นนางเอกฯ ฟีน่าบอกได้เลยว่าจำเป็นค่ะ เพราะมีบทบาทของตัวละครหลักตัวละครหนึ่งที่เกี่ยวพันกันมากการกระทำจากเล่มแรก ส่งผลมาจนถึงเล่มนี้ รวมทั้งเหตุการณ์บางประการที่เราอาจจะงงได้ว่าตัวละครพูดถึงอะไร จึงขอแนะนำว่าควรอ่านเรียงกันค่ะ อันนี้ไม่ได้พูดเพื่อให้ต้องซื้อหรือขายของ แต่พูดตามเนื้อหาของเรื่องที่อ่านเลยค่ะ

ส่วนตัวนิยายเล่มนี้นะคะ ตัวละครที่มีบทบาทที่สุดคือนางเอกและตัวเอกที่เรียกว่าตัว(เกือบ)ร้ายค่ะ ดังนั้นเราจะพูดถึงนางเอกกันก่อน ถ้าวรรณวิวาห์คือตัวแทนของผู้หญิงแสนสมบูรณ์แบบ จันจว้าก็คือขั้วตรงข้ามทั้งสิ้นทั้งปวงค่ะ เธอมีร่างกายอวบอ้วนตามประสาคนเป็นโรคประหลาดจนไม่สามารถออกกำลังกายได้ หล่อเลี้ยงชีวิตด้วยนิยาย ความเพ้อฝัน เต็มไปด้วยความเนื้อน้อยต่ำใจในโชคชะตาอย่างสิ้นเชิง มีความดื้อดึงในทีเป็นที่ตั้ง เพราะเธอขาดความมั่นใจในตัวเองจนบางครั้งทำอะไรที่เรียกว่าขาดสติไปเลยนะคะ หากแต่ในความไม่เพียบพร้อมจันจว้าก็ไม่ใช่คนโง่ที่จะไม่กล้าเผชิญกับสิ่งที่เธอพลาดไป เมื่อไม่อาจแก้ไข ก็ต้องอยู่กับความจริงที่เธอเลือก แต่เรียกว่าโชคของเธอยังดีที่มีผู้ช่วยหลายคนรวมทั้งพระเอกของเรื่องด้วย


แต่ว่าพระเอกของเรื่องจริงๆ มีบทบาทไม่มากเท่าตัวนางเอกและตัวละครสำคัญ เรียกว่าตัวเอกแต่ไม่ใช่พระเอกจะดีกว่านะคะ แต่ไม่ใช่ว่าเขาไม่ความสำคัญ หลายๆเหตุการณ์ที่เขาคือคนที่ทำให้นางเอกรอดจากคำสัญญาซาตานมาได้ หากแต่ฟีน่าเป็นคนชอบผู้ชายที่ตรงกันข้ามกับพระเอกในเรื่องนี้นะคะ เลยไม่รู้สึกว่าเขาโดนใจฟีน่าจนเรียกว่านี้ล่ะพระเอกในดวงใจของฉัน ยิ่งเขาต้องมาประกบกับตัวเอกของเรื่องนี้ ฟีน่าผู้พ่ายแพ้ชายนิสัยเลวแบบที่สุดก็เลยไม่ได้เทใจให้พระเอก เรียกว่าคนดีๆไม่รัก รักทำไมแต่คนไม่ดีอะไรทำนองนั้น

และที่จะอดกล่าวถึงไม่ได้ก็คือตัวเอก ที่เป็นตัวร้ายของเรื่องผู้ทำให้เกิดเรื่องนี้ขึ้น เขาคือตัวละครที่ฟีน่าว่ามีบทบาทมากกว่าพระเอกนะคะ แต่ละครั้งที่เขาปรากฏในเรื่อง สายตาของฟีน่าจะดึงดูดไปหาเขา วาจาหรือว่าอำนาจที่แสดงออกมากลบพระเอกจนมิดเลยค่ะ อาจจะเป็นเหมือนที่ตามพระคัมภีร์ได้บอกไว้ว่าผู้ที่ถูกเรียกว่าซาตานคือสิ่งมีชีวิตที่เย้ายวนและดึงดูดใจก็เป็นได้ค่ะ ดังนั้นฟีน่าจึงแทบจะขอสละพระเอกแล้วคว้าตัวร้ายนี้ได้ไหมคะ

ในแง่ของความรู้สึกส่วนตัวหลังอ่านจบเป็นเช่นไร ฟีน่าขอแยกความรู้สึกเป็นสองกรณีนะคะ สำหรับแง่ความสนุก คงต้องยอมรับกันตรงๆตามประสาว่า ขอเป็นนางเอกสักครั้งฯ ยังไม่อาจเป็นนิยายที่สนุกที่สุดของฟีน่าค่ะ เพราะฟีน่าก็เหมือนจันจว้าที่ค่อนข้างบ้าชายหล่อเหลา เสน่ห์ที่กลบมิดทุกตัวละครอย่างเช่นองค์จิตรเสน ท่านบีนูหรือพระเอกคนอื่นๆของเจ้าป้า แต่ว่าเล่มนี้ พระเอกเป็นผู้ชายที่ธรรมดามากในสายตาฟีน่า แน่นอนว่าเขาก็รักนางเอก ปรารถนาดีและเป็นคนที่ไม่เคยละทิ้งหนทางที่จะช่วยนางเอกให้หลุดพ้นจากคำสัญญาที่เธอไม่ได้ตั้งใจจะทำลงไป แต่ว่าความที่ตัวละครในเล่มนี้มันไม่ได้มีฉากหวาน กุ๊กกิ๊ก เขินอายและบิดหมอนนอนฝันเลยค่ะ มาในรูปของความรักแบบเพื่อนเสียมากกว่า คือฉากฟินๆของเรื่องนะคะ กลับตกไปอยู่ในประโยคหนึ่งของตัวละครที่แย่งซีนพระเอกได้ตั้งแต่ต้นจนจบ เรียกว่ายกให้เขาเป็นพระเอกแทนพระเอกตัวจริงได้เลยค่ะ เข้าทำนองว่าประโยคน้อยนิดมหาศาล กลบฝังความพยายามที่แสนมีค่าของพระเอกด้วยคำพูดนั้นไปเลยล่ะ

ตัวเองไม่ได้ให้ความสำคัญกับว่านางเอกต้องสวยหยาดฟ้ามาดิน พระเอกหล่อรวยพันล้านมากเหมือนสมัยก่อนแล้วล่ะ แต่ฟีน่าช่วงนี้ขาดความหวานมากๆ แต่ขอเป็นนางเอกฯ ยังไม่เติมเต็มความหวานในแง่นิยายรักโรแมนติค เขินอายหน้าแดง ฝันเฟื่องและตบตีแย่งชิงบทบาทนางเอกมาเป็นของตัวเองสักเท่าไรนะคะ ประมาณว่าชีวิตจริงก็ออกจะธรรมดาๆอยู่แล้ว ก็เลยอยากได้พระเอกที่เราไม่มีวันได้เขามาเป็นของเราจริงๆ ซึ่งฟีน่าต่างจากจันจว้าตรงที่ว่าเราค่อนข้างโตแล้ว แยกความฝันกับความจริงออกจากกันอย่างสิ้นเชิง พระเอกในนิยายก็มีเพียงแค่ในนิยาย เขาคือชายที่มีจำนวนน้อยนิดเพียงหนึ่งในหมื่นล้านคน เราไม่มีวันเป็นนางเอกในชีวิตจริงได้ ไม่มีพรอันใดจะส่งเขามาให้เราได้ ดังนั้นขอฝันเฟื่องในฝันไปตามประสาดีกว่า ชีวิตที่หลังจากจากการนิยายจบไปแล้วทุกเล่ม ฟีน่าแทบไม่เชื่อในเรื่องเหล่านี้เลย รักแท้มีอยู่จริง แต่ฉันไม่ได้โชคดีมีมัน ดังนั้นฉันเพ้อฝันแต่ฉันจะไม่เพ้อเจ้อเด็ดขาดค่ะ

แต่ในแง่ความคิด คงต้องยอมรับว่านี้คือส่วนที่ค่อนข้างจะชอบมากกว่าเนื้อหานิยายรักนะคะ เมื่อแกนหลักของเรื่องคือ จงภูมิใจในสิ่งที่ตนเป็น เมื่อเรื่องให้นิยามว่านางเอกไม่ต้องการเป็นตัวเธออย่างที่เธอเป็น เธอไขว่คว้าจะเป็นคนอื่นที่เธอคิดว่าดีกว่าตัวเอง แต่ใครเลยจะรู้ว่า บางครั้งสิ่งที่เธอเป็นมันก็ดีที่สุดต่างหาก นิยายดำเนินเรื่องมาจากชีวิตจริงของคน ความรักที่เราอ่านก็เป็นส่วนหนึ่งของการดำเนินชีวิตของคนคู่หนึ่ง เพียงแต่บางครั้งมุมมองที่เรามีเพียงด้านเดียว คือความงดงามของคำว่ารัก แต่ใครเลยจะรู้ว่ามันอาจมีมุมมืดที่เรามองไม่เห็น ไม่เข้าใจจนได้สัมผัสเองจะรู้ว่ารักไม่ได้จบลงด้วยคำว่าแต่งงานหรือสารภาพรักหากมันคือจุดเริ่มต้นของบางอย่างต่างหาก

หรือแง่มุมที่บอกว่า ปีศาจ ซาตานหรือสิ่งชั่วร้ายใดๆที่เกิดขึ้นบนโลกนี้ จะไม่มีสิ่งใดทำร้ายเราได้เลย หากเราไม่ทำความชั่ว และไม่หยุดทำความดีเพียงเพราะความหวั่นไหวจากความหวาดกลัวจากสิ่งใดๆก็ตาม อย่าหมดศรัทธาในความดี หรือทำดีแต่ไม่มีใครเห็น ใครไม่เห็นแต่เรานี้ล่ะที่เห็นมันก็พอแล้ว

และสิ่งที่ฟีน่าชอบที่สุดก็คือตัวที่ช่วยแก้ไขเรื่องราวที่จันจว้าได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย ฟีน่าเองมองไม่เห็นว่าอะไรจะเป็นทางออกของปัญหานี้เลย จนพระเอกที่ฟีน่าบอกว่าเขาอาจมีบทบาทไม่สู้นางเอกและตัวเอก ได้ทำให้เราเห็นว่าทำไมเขาถึงเหมาะกับบทพระเอก แม้ว่าจะตกเป็นรองเรื่องด้านอื่น แต่เมื่อสิ่งที่เขาบอกให้นางเอกทำมันใช่และเรียกว่าคิดได้ไงกันคะ เป็นจุดที่ฟีน่าชอบที่สุดในเรื่องล่ะ มันคือจุดพีคที่หักทุกอย่างลง ลบทุกสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ลงอย่างสิ้นเชิง ปิดทุกจุดบกพร่องที่เคยพยายามมา แต่ว่าประเด็นเช่นกันที่ก็กลับไปส่งเสริมตัวเอกนี้อีกเช่นกันว่า คำพูดบางอย่างที่มาจากตรงนี้ทำให้เขากลับกลายเป็นพระเอกด้วยคำพูดนี้ได้อีกเช่นกัน ประดุจว่าเขาไม่ยอมที่จะปล่อยมือให้พระเอกได้เป็นพระเอกง่ายๆกันเลยทีเดียว ฉันรั้งตำแหน่งว่าที่พระเอกมาตลอด แต่ไฉนเขาจึงไม่ได้เป็นพระเอก ได้เป็นแค่ตัวเอกเท่านั้น จริงๆ เขาก็ไม่ได้อยากเป็นพระเอกหรอกนะคะ แค่ฟีน่ายกตำแหน่งนี้ให้เอง เพราะว่าฟีน่าชอบชายแบดบอยเท่านั้นเอง

ขอพูดเสริมตรงนี้นิดหนึ่งนะคะ คือถ้าใครได้อ่านเล่มนี้จะเจอตัวละครหนึ่งที่ชื่อลิลิธ เป็นอะไรที่แปลกใจสำหรับตัวเองมากว่า ปีนี้อ่านนิยายอีกเล่มหนึ่งมาก็เจอชื่อนี้ และเธอเองก็มีที่มาที่ไปที่น่าสนใจมากว่า ทำไมเธอเพิ่งถูกปลุกให้มีชีวิตในช่วงนี้ ก็เพียงเพราะว่าเพิ่งมาการพูดถึงเธอนั่นเองค่ะ เหมือนว่าเธอรอคอยการปรากฏชื่อออกมาหลังจากสาปสูญไปแสนนาน และตัวละครนี้ก็ค่อนข้างมีความสำคัญมากด้วยค่ะ แต่จะแบบไหน อย่างไร ต้องอ่านเองนะคะ

สรุปแล้วสำหรับฟีน่าเป็นเช่นไร แน่นอนว่าในแง่ความเป็นนิยายรักน้ำตาลเรียกพี่ ขอเป็นนางเอกฯ ไม่ใช่นิยายที่จัดไว้สำหรับความเป็นนิยายรักหวานซึ้ง หน้าแดง เขินอาย อยากจะกรี๊ดพระเอก สมมุติตัวเองเป็นนางเอกสักเท่าไรนะคะ ไม่ใช่เพราะจันจว้าไม่ใช่นางเอกที่ถูกหล่อให้มาเป็นนางเอกตามขนบ สวย บอบบางเป็นตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ แสนดีรักทุกสรรพสิ่งบนโลกนี้ เพราะในบางแง่มุม เธอก็เด็กมาก เอาแต่ใจตัวเองเป็นที่ตั้งจนลืมคนรอบข้าง เพ้อฝันและอาจจะเข้าขั้นเพ้อเจ้อไปเลย
ฟีน่าเองเป็นคนบ้านิยายมาก มากชนิดที่ว่าขนาดไหนก็คงรู้ดี แต่ฟีน่าไม่คิดว่าจะมีพระเอกในนิยายจริงๆ แยกความจริงกับนิยายออกจากกันแบบไม่เอาปะปนกัน อาทิเช่น พรหมจรรย์ในนิยายคือสิ่งสำคัญที่สุดในเรื่อง มันขจัดได้ทุกปัญหาแม้แต่คำว่ารักก็ได้มาง่ายๆจากสิ่งนี้ แต่ความจริงมันไม่ใช่ มันจะไม่ทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งที่เสียมันได้ไปแบบนางเอกในนิยายได้มาเลย หรือในยามคับขัน นางเอกต้องมีพระเอกมาช่วย แต่ความจริง เราต้องแก้ไขมันด้วยตัวเองทั้งสิ้น ไม่มีใครช่วยเราหรอก ตนคือที่พึ่งที่ดีที่สุด อาจจะเพราะว่าเราเองผ่านชีวิตมาในระดับหนึ่ง และภาคภูมิใจในสิ่งที่เป็นอยู่ค่ะ ไม่คิดไขว่คว้าในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ อาจจะฝันเฟื่องไปบ้างว่า ฉันจะตู่พระเอกคนนั้น คนนี้เป็นของเรา อย่างที่มาของฟีน่า เฉิน แต่มันก็แค่นิยาย เป็นความฝันสนุกๆเสียมากกว่านะคะ มันก็เหมือนที่นิยายเรื่องนี้สอนให้เราเข้าใจว่า จงอย่าคิดว่าตัวเองไร้ค่า คนเรามีค่าทั้งหมด แค่เราเองจะแปรเปลี่ยนความสามารถที่เรามีไม่เหมือนคนอื่นให้เป็นพรสวรรค์พิเศษที่ทำให้เป็นที่ยอมรับในสังคมหรือเปล่าก็เท่านั้นเอง แน่นอนว่าประสบการณ์ที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมันจะทำให้เราโตขึ้น เข้าใจโลกมากขึ้น อันนี้ฟีน่าพูดจากตัวเองเลยนะคะ จากผู้หญิงธรรมดาที่ไม่ต่างจากจันจว้า เป็นคนที่ถ้าไม่ได้บอกว่านี้คือใคร จะไม่มีใครรู้จักเราเลย แต่เมื่อฟีน่าค้นพบว่าสิ่งที่ทำให้เราพอจะมีคุณค่าในสังคม เป็นใครคนหนึ่งก็คือการอ่านมาก บ่นมาก เราก็เปลี่ยนมันให้สร้างคุณค่าในตัวเองได้จนกลายมาเป็นฟีน่าในวันนี้ เหมือนที่จันจว้าเองแล้วที่สุดเธอก็รู้ว่าพรสวรรค์ของเธอคืออะไร และทำให้มันสร้างความเป็นจันจว้าด้วยมันไม่ใช่ด้วยพรอันใด ขอบคุณที่โลกนี้มีนิยายค่ะ ขอบคุณที่มันก็ทำให้เรากลายเป็นนางเอกได้ด้วยสองมือเราเอง

อ๊ากกกกกกกกกกกกก ฟีน่าเบลอจัดค่ะ เผลอไปลบรีวิวขอเป็นเจ้าสาวสักครั้งฯ อะไรกันเนี่ยฉัน แล้วจะไปหาจากไหนล่ะเนี่ย ข้อมูลก็ลบทิ้งไปนานแล้ว

ชอบตัวเอกเกินหน้าพระเอกเหมือนกันค่ะ ยิ่งคำพูดทิ้งท้ายนี่ ยิ่งชอบมาก ไปๆมาๆ เลยพาลสงสัยไปอีกว่าวันที่พระเอกนางเอกสิ้นอายุขัยแล้ว พระเอกจะโดนอะไร เพราะหมดประโยชน์ซะแล้ว

เป็นแฟนคุณวรรณวรรธน์มาตั้งแต่เล่มแรก ขอบอกตรงๆนะคะ เราซื้อมา 2 เรื่อง(ขอเป็นเจ้าสาวฯและขอเป็นนางเอกฯ) อ่านแล้วไม่โดนใจเลย(สำหรับเราคนเดียวนะ)เพราะเรายังคิดถึงจันทราอุษาคเนย์ บัลลังก์สายหมอกพระเอกในทะเลทรายของเจ้าป้าอีกหลายๆเรื่อง เมือไรจะได้อ่านแบบนั้นอีกก็ไม่รู้ ได้ทั้งความรู้และความสุขในการอ่านค่ะ

ว่างทีไรก็เอาจันทราอุษาคเนย์มาอ่านแล้วอ่านอีก
สองเล่มนี้ ยังไม่ได้ซื้อเลยค่ะ ยื้อๆ ยุดๆ

ปล. ซึ่งพารากราฟสุดท้ายจัง คุณค่าของตัวเอง
มันอยู่ในตัวเราเองเนอะ แต่เหมือนจะมองข้ามไปทุกทีๆ

ชอบบทวิจารณ์ที่เขียนนะคะ ขอบคุณที่ให้ความเห็น ไม่ได้รู้จักคุณฟีน่าแต่ตามลิงค์มาค่ะ เข้ามาอ่านรีวิว แต่จำสโลแกนได้ โลกที่มีแต่นิยายและผู้ชายหล่อ อิ อิ
ปล. ชอบประโยคนี้มากค่ะ ...รักแท้มีอยู่จริง แต่ฉันไม่ได้โชคดีมีมัน ดังนั้นฉันเพ้อฝันแต่ฉันจะไม่เพ้อเจ้อเด็ดขาดค่ะ .... ถูกมากค่ะ ผ่านช่วงเวลานั้นมาแล้ว เดี๋ยวนี้สิงแล้วออกง่ายค่าาา 5555
คุณฟีน่า น่ารักจุง

คำว่าเพ้อฝันแต่ไม่เพ้อเจ้อ เป็นคำพูดของคุณเพื่อนค่ะ ชอบคำพูดนี้มาก เราเป็นสาวช่างฝันเฟื่องในนิยายนะคะ แต่เราไม่เพ้อเจ้อคิดเอาเองว่าโลกความจริงกับโลกนิยายจะเหมือนกัน เราโตจนอยากมันออกจากกันอย่างสิ้นเชิง

ขอเป็นเจ้าสาวสักครั้งฯ ไม่โดนใจเท่าไร
มาเรื่องนี้ขอเป็นนางเอกสักครั้งฯ เลยลังเลยังไม่ได้
ซื้อ เจ้าป้าก็ตั้งชื่อคล้ายๆๆกันอีก แต่หยิบเอาเรื่องเก่าๆ
มาอ่านแล้วก็มีความสุกทุกครั้ง ตอนนี้ตั้งตารอดูละครของเจ้า
ป้า เพราะชอบเรื่องนี้มากเช่นกัน "ข้าบดินทร์"

ซื้อมาอ่านแล้วทั้งสองเรื่อ รู้สึกผิดหวังมากๆ จนสงสัยว่าคนเขียนเป็นคนเดีญวกับเรื่องอื่นๆหรือเปล่า เพราะซื้อมาอ่านเกือบหมดแล้วของคุณวรรณวรรธ์ กลับมาแนวเดิมได้ไหม ได้โปรด

งานแต่ละชิ้นร้อยเรียงเป็นตัวอักษรให้แฟนๆประทับใจและมีความสุขโลดแล่นไปกับพระเอกนางเอกของเรื่อง แต่ละคนจะรับได้ไม่เท่ากัน มองคนละมุมกันอารมณ์ของคนอ่านกับคนเขียนอยู่คนละโหมด ขอแนะนำว่าจะอ่านนวนิยายให้สนุก ข่าวพาดหัว ห้ามกดดันตัวเอง อย่าฝืนสังขานถ้าง่วง มันจะเข้าไม่ถึงสิ่งที่ผู้เขียนต้องการสื่อ ผ้าพันคอ มองหลายๆด้าน เลือกแนวที่ชอบเท่านั้น นักเขียนแต่ละคนเป็นมือใหม่ทุกครั้งที่เริ่มงานชิ้นใหม่ คำติชมจากแฟนๆจะทำให้เขามีกำลังใจสร้างสรรค์ผลงานให้เราได้ติดตามกันต่อไปค่ะ เป็นกำลังใจให้วรรณวรรธน์สู้ต่อไปค่ะ

เลือกนวนิยายแต่ละเล่มมาเป็นเจ้าของทำอย่างไรจะไม่เลือกผิด 1ดูนามปากกา บางท่านแค่เห็นนามปากกาก็รู้ว่าแนวไหน 2ดูชื่อเรื่องแล้วตีความให้ออก ถ้าชื่อเรื่องไม่สัมพันธ์กับตัวละครและการดำเนินเรื่ิอง ให้คัดออก เลือกเรื่องต่อไป 3จับทิศทางการเขียนของผู้เขียน ว่าตามใจตลาดและเขียนเอาปริมาณเข้าไว้ ป้อนอาหารคนดูแบบยัเเยียด ป้อนข้อมูลผิดๆให้พิจรณาให้ดีว่าเลือกดีมั้ย 4ต้องไม่เขียนนวนิยายเป็นเชิงพานิชย์ และคิดว่าดังมีชื่อเสียงแล้ว ที่้คยเจออ่านแล้วเหมือนคนเขียนทำงานถอยหลังเข้าคลองค่ะ ข้อความที่แล้ว พาดหัวข่าวกับผ้าพันคอมาเพราะความง่วงค่ะ ตกวรรณยุกต์บ้างขออภัยค่ะ