อย่างที่เคยบอก (เคยไหมหว่า) ว่ารุ้งได้เลิกลดการอ่านหนังสือลงไปในช่วงห้าปีที่ผ่านมา จากปีละสองสามร้อยเรื่อง ก็เหลือแค่สองสามเรื่องต่อปี แต่ไปสนุกกับ story ในรูปแบบอื่นๆ ทั้งละคร ซีรีส์ หนัง ละครเวที เนื้อเพลง ซึ่งมันก็คล้ายๆ กันในการวางเส้นเรื่อง แต่จะมีความต่างในการนำเสนอ รุ้งก็สนุกกับมันมาก และยังไม่คิดจะกลับไปอ่านหนังสือจนกว่าตลาดหนังสือจะดีกว่านี้ (อันนี้มุมมองส่วนตัว ไม่ได้คิดจะดูถูกใครนะคะ)

สิ่งที่ทำให้อยากออกจากสิ่งที่เราคุ้นเคยมาตลอดชีวิต (ก็หนังสือนั่นแหละ) นอกจากหนังสือสมัยนี้จะไม่ค่อยถูกจริตในการอ่านของรุ้งแล้ว อีกอย่างก็คือเวลาที่เนื้อเรื่องหรือส่วนใดส่วนหนึ่งของเรื่องมีปัญหา เรดาร์รุ้งก็จะจับเร็วมากและพร้อมจะเขวี้ยงมันทิ้งได้ตลอดเวลา แต่กับความบันเทิงอื่นๆ กลับตรงกันข้าม รุ้งกลับมีมาตรฐานในการจับผิดต่ำเป็นพิเศษ และสามารถเอ็นจอยกับความขาดๆ เกินๆ เหล่านั้น โดยให้เหตุผลว่านั่นคือ “ทาง” ของเรื่องนั้นๆ

จากเหตุผลข้างบน ก็มาถึงเรื่องที่จะพูดในวันนี้ คือละครเรื่องชุมแพของฉลอง ภักดีวิจิตร รุ้งได้ยินมาตลอดว่าละครของอาฉลองสนุก ก็ได้ดูมาหลายเรื่อง รวมทั้งเรื่องชุมแพนี้ด้วย ได้ดูเมื่อนานมาแล้ว (ในยูทูป) ก็รู้สึกสนุกมาก (ด้วยการมองข้ามอะไรหลายๆ อย่างไปเยอะมาก) ผ่านไปหลายปี ก็เลยหยิบเอามาดูใหม่ แบบดูไปออกกำลังกายไป จะได้ดึงความสนใจออกไปทำให้ออกกำลังกายได้นานขึ้น พอมาดูอีกรอบ สมองก็เริ่มวิเคราะห์วิจารณ์มากขึ้น ก็อยากจะเอามาแชร์กันขำๆ ว่าอะไรที่ทำให้มันสนุก และทำไมเราถึงสนุกกับความไม่สนจริงเหล่านี้

ถ้ารุ้งเข้าใจไม่ผิด ชุมแพเป็นบทประพันธ์เก่า แต่หนังสือกับละครไม่เหมือนกัน เหมือนหนังสือจะออกแนวคาวบอยๆ แต่ในละครจะทำเป็นแนวฮีโร่ ซึ่งในละครก็จะเอาชื่อตัวละคร และฉากโดยรวมมา แต่มาแต่งเหตุการณ์ใหม่ รุ้งได้เปิดนิยายคร่าวๆ แต่ไม่ได้อ่านเลยขอไม่เปรียบเทียบกับหนังสือนะคะ จะเน้นเรื่องในละครเป็นหลัก 

เรื่องย่อ (ย่อเอง ขาดบ้างเกินบ้างก็ขออภัยเพราะดูแบบข้ามๆ ตอนออกกำลังกาย เวลาตัวร้ายคุยกันก็ข้ามๆ ไปเพราะขี้เกียจฟัง)

ชุมแพเป็นเมืองที่อุดมไปด้วยพวกนักเลง ชาวบ้านก็ต้องอยู่กันไปด้วยความเคยชินกับเสียงปืนและความรุนแรง การถูกรีดไถ โดยมีจ่าถม เป็นนักเลงใหญ่โดยมีมือขวาคือนายภูเป็นนักเลงดูแลชุมแพ และมีกำนันเสือ และเสี่ยเซ้งก็เป็นนักเลงใหญ่คุมพื้นที่ใกล้เคียง แต่ก็ร่วมมือกันบ้าง ตีกันบ้างแล้วแต่ผลประโยชน์

อยู่มาวันหนึ่ง ก็มีตำรวจคนใหม่เข้ามาดูแลพื้นที่ ชื่อผู้กองไชโย เป็นคนตรงไปตรงมา มีฝีมือ โดยที่ทางการตั้งใจส่งมาให้มาปราบพวกนักเลง ในขณะเดียวกันบาร์กุหลาบ (เข้าใจว่าเป็นสถานที่หย่อนใจของคนชุมแพเพียงแห่งเดียว เพราะมากันอยู่ได้ ตีกันยิงกันแค่ไหนก็ยังมากัน) ก็มีเจ้าของคนใหม่คือคุณแววดาว มีฝีมือฉกาจฉกรรจ์ มาดูแลบาร์แทนเจ้าของคนเก่า 

ในขณะเดียวกัน ก็มีเสือเพิก ปรากฏตัวขึ้นมาปล้นพวกของเถื่อนของพวกนักเลงใหญ่ทั้งหลาย เสือเพิกเป็นลูกของพ่อพัน ที่จ่าถมได้ฆ่าเพื่อแย่งที่ดินจะมาแก้แค้นพวกของจ่าถม โดยใส่หน้ากากไว้ไม่มีใครรู้ว่าเป็นใคร ในตอนกลางวันเขาก็คือนายดอน คนส่งยาให้โรงบาลและอนามัย เสือเพิกตอนเด็กๆ พอพ่อถูกฆ่า ก็ถูกส่งไปกรุงเทพโดยลุงพลอย ซึ่งเป็นคนสนิทของพ่อพัน พอนายดอนมาที่ชุมแพ ก็มาหาลุงพลอยพร้อมบอกแผนการแก้แค้นพวกของจ่าถม 

เรื่องต่างๆ ก็เริ่มขึ้นมา

คืออยากเล่าต่อแต่เหนื่อย ลองดูนี่คือแค่ Background และ beginning force เท่านั้น ตัวละครหลายหลาย มีจุดประสงค์ในการขับเคลื่อนกันคนละอย่าง มีเส้นเรื่องของตัวเองอย่างชัดเจน เช่น ผู้กองมาปราบโจร แต่ก็มารักกับคุณดวงพร ลูกสาวจ่าถม คนที่ตัวเองจะจับ นายดอนที่ต้องเป็นเสือเพิก นอกจากปราบโจรแล้ว ยังต้องมาตามจีบคุณแววดาวที่เป็นตำรวจหน่วยพิเศษที่ต้องมีเรื่องกับพวกนักเลงตลอดเวลา แล้วยังมีคุณพรหม วิศวกรโยธามาสำรวจทางตัดถนนมาพบรักกับคุณน้ำตาล ตำรวจผู้ช่วยคุณแววดาว ส่วนในฝั่งตัวร้าย ก็มีหลากหลาย มีซีนของตัวเอง และก็มีเหตุการณ์ขัดแย้งกันที่น่าติดตาม คือนอกจากจะตีกับตำรวจ ตีกับชาวบ้าน ก็ยังตีกันเองอีก ความสัมพันธ์โยงกันเป็นใยแมงมุมอย่างนี้ จะให้เรื่องนี้มันไม่สนุกได้ยังไงล่ะ 

เนื้อเรื่องดี มีชัยไปกว่าครึ่ง ขอบอก

ปัญหาก็คือ เรื่องนี้มีวิธีเล่าเรื่องได้ตื้นเขินมาก คือ มันเป็น “ทาง” ของเขาจริงๆ เราดูไปก็ไม่ต้องคิดอะไรเยอะมาก ตามเขาไปเถอะ เขาจะมีวิธีการให้ข้อมูลที่ไม่ซับซ้อนมาก ตัวละครสามารถจะถูกจับมาอยู่ในสถานการณ์บางอย่างเพื่อพูดหรือทำบางอย่างเพื่อให้ข้อมูลกับเราโดยไม่ต้องมีเหตุผลใดใดทั้งสิ้น ตลกมาก ขอบอก มีหลายตอนที่พีคมากและชอบมาก ลองเล่าให้ฟังสนุกๆ ละกันค่ะ

1. ฉากทำความรู้จักกัน คือฉากนี้คงต้องการให้เห็นการเริ่มต้นความสัมพันธ์ของคุณแววดาวกับคุณดวงพร ฉากนี้ก็ถูกออกแบบมาคือ จ่าถมจัดปาร์ตี้เลี้ยงต้อนรับผู้กอง ผู้กองกับคุณดวงพรอยู่ดีๆ ก็มาคุยกันที่หน้างาน จู่ๆ ก็มีรถตู้มาจอดข้างหน้า คุณแววดาวก็แต่งตัวสวยเชียวลงมาจากรถ แล้วก็แสดงความยินดีและต้อนรับผู้กอง และตัวละครก็ได้ทำความรู้จักกัน คุยกันไม่ถึงสามนาที คุณแววดาวก็บอกว่า “ดิฉันขอตัวกลับก่อน” แล้วก็ขึ้นรถกลับไปเลย …. (แวว แวว เขามีปาร์ตี้นะเธอ เข้าไปกับเขาก็ได้มั้ง เวลาแต่งตัวกับเวลานั่งรถมายังนานกว่าตอนคุยเลยเน้อ ส่วนเจ้าของงานก็ไม่ชวนเข้างานอีกแน่ะ)

2. ที่บาร์กุหลาบ ตัวละครมักจะมาที่นี่เสมอๆ มันก็เป็นที่ที่เอาไว้พูดจาให้ข้อมูลความสัมพันธ์และความคิดของทั้งฝ่ายธรรมะและอธรรม มันก็จะมีฉากที่ตัวละครเข้ามาที่บาร์ สั่งเครื่องดื่ม ถือแก้วเอาไว้ พูดๆๆๆๆๆๆ แล้วก็วางแก้ว พร้อมบอกกับทุกคนว่า “ผมขอตัวกลับก่อน” “ฉันขอไปดูลูกค้าทางโน้น” …. เดี๋ยวๆ แกเพิ่งมา กินน้ำก่อนมั้ย

3. ที่ร้านกาแฟ ก็เหมือนบาร์กุหลาบ มาสั่งกาแฟ มีนักเลงแซว คุยๆๆๆๆๆๆๆ จิบหนึ่งอึก อย่าใช้คำว่าจิบเลย แค่เอาริมฝีปากแตะแก้วดีกว่า แล้วก็ขอตัวก่อนแล้วก็จ่ายเงิน

มันค่อนข้างง่ายที่จะใช้วิธีที่จับตัวละครเป็นตุ๊กตาเดินไปเดินมา แล้วก็พูดหรือทำบางอย่างเพื่อให้ข้อมูล แต่มันไม่เนียน แต่ในฐานะของคนเสพเนื้อเรื่อง เราก็ต้องตามฉากพวกนี้เพราะเราจะตั้งใจฟังข้อมูลที่เขาให้มา มันก็เพลินดีเหมือนกันนะ จะว่าไป 

ปัญหาที่สองคือ ตรรกะของเรื่องนี้คือจะไม่มีการแอบได้ยิน การแอบได้ยินต้องเกิดจากความตั้งใจที่จะไปสืบข่าว แต่เวลาที่จะให้ข้อมูลกันที่บาร์กุหลาบ ที่ร้านกาแฟ หรือแม้ที่ที่ล็อบบี้โรงแรม ไม่ว่าจะคุยเรื่องความลับแค่ไหน แม้แต่ตอนนั้นจะมีบ๋อยมาเสิร์ฟเหล้า พวกนี้ก็จะไม่มีใครสนใจและได้ยินอะไร สุดๆ จริงๆ แล้วตรรกะนี้เซตทั้งเรื่อง คือเห็นสักครั้งสองครั้งเราก็จะรู้ พอครั้งต่อไปเราก็จะไม่ติดเพราะว่า …. เออ ก็ตามนั้นแหละ …. เอาที่สบายใจ

จริงๆ มีอีกเยอะ แต่จะพูดเรื่องนี้เป็นเรื่องสุดท้ายคือ การวางฐานะของพระเอก หมายถึงดอน (ไม่ใช่เสือเพิก จะไม่พูดถึงเรื่องที่เสือเพิกกับดอนหุ่นเดียวกันเด๊ะ บึกบึนมาก เสียงก็ค่อนข้างพิเศษ แต่ไม่มีใครสังเกตหรือจำได้ จริงๆ มีซักนิดก็ได้นะ แบบว่า ทำไมคุ้นๆ จังอะไรแบบนี้น่ะ) คือ ดอนต้องไปอยู่ในหลายสถานการณ์มากเพื่อสืบข่าว เขาว่า position ตัวเองเป็นแค่คนส่งยากระจอกๆ แต่จ้างลุงพลอยเป็นไกด์นำเที่ยว ไปเลี้ยงกาแฟคนในร้านกาแฟ ไปเปย์ให้พวกลูกน้องจ่าถม แล้วก็ชอบเน้นว่าเป็นแค่คนส่งยากระจอกๆ นอกจากนั้นไปขลุกอยู่กับคุณแววดาวตลอด แต่ก็ไปขลุกอยู่กับพวกนักเลงลูกน้องจ่าถม จ่าถมก็รู้ดีว่าดอนเป็นพวกคุณแววดาว แต่ทำไมลูกน้องจ่าถมไม่รู้ฟะ ไม่มีการ communication กันเล้ยยยยยยย  แกไม่รู้เหรอว่าเขาอยู่คนละฝั่งกัน 

ทั้งหมดนี้ยังไม่รวมวิธีการปิดบังฐานะตัวเองของแต่ละคนอีก ดูไปก็ยิ้มไป 

คือความไม่เนียนพวกนี้ บอกเลยว่าน่าจะเป็นสไตล์ คือ มันคงเป็นแบบหนังแบบเก่าพวกร้อยตำรวจเอกปลอมตัวมา ทำไปทำมามันก็เป็นเสน่ห์อีกแบบ คือถ้ามั่นใจแล้วไปสุดทางแบบนี้ คือคนดูก็จะรู้เองว่า มันเป็น “ทาง” ของละครเรื่องนี้ พอเซ็ตตรรกะในหัวของคนดูได้ เราก็พร้อมจะเอ็นจอยไปกับมันโดยไม่ติดนะ เพราะเราพร้อมจะเดินไปกับละครเรื่องนี้ 

และในขณะเดียวกัน เนื้อเรื่องมันเต็มมาก อุดมสมบูรณ์ไปด้วย conflict และ น้ำเน่าเต็มสูบ รุ้งบอกเสมอว่ารุ้งชอบเรื่องน้ำเน่า เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องที่สนุกมาก เส้นเรื่องประมาณ 8 เส้นมาพาดไปพาดมาในเรื่องนี้ รุ้งในฐานะผู้เสพ Story แฮปปี้ ณ จุดนี้เอามากๆ เอาจริงๆ นะ ถ้าหากว่ามีการวางรูปแบบสถานการณ์ การให้ข้อมูล อะไรต่างๆ ที่ดีกว่านี้ ดีไซน์ให้มีชั้นเชิงหน่อย (คือทำแบบคาวบอยมันก็มีชั้นเชิงได้นะ) มันจะเป็นเรื่องที่ดีมากอีกเรื่อง

ปล 1 ตอนนี้ให้สามดาวไปก่อนละกัน

ปล 2 จริงๆ จะวิเคราะห์เนื้อเรื่องตามเส้นเรื่องว่ามันดียังไงก็ได้แหละนะ แต่ถ้าจะวิเคราะห์ก็ต้องเล่าเื่องย่อ แค่เล่าเรื่องย่อก็คงหมดไปห้าหน้ากระดาษแล้ว น่าจะไม่ไหวล่ะ 

ปล 3 ไม่ได้เขียนบล็อกนาน จริงๆ ก็มีวัตถุดิบในการเขียนเยอะพอควร ใกล้ๆ นี้อาจจะเขียนอะไรเพิ่มเติม แต่คงไม่ใช่หนังสือเพราะไม่ได้อ่าน น่าจะเป็นความบันเทิงประเภทอื่นๆ หวังว่าจะชอบนะคะ