Bloggang.com : peiNing - The Master หนังกึ่งสารคดีที่สนุกมาก

Group Blog

มกราคม 2558

4 มกราคม 2558

The Master หนังกึ่งสารคดีที่สนุกมาก

All Blog

The Master หนังกึ่งสารคดีที่สนุกมาก

เมื่อวานเพิ่งไปดูหนังเรื่อง The Master กำกับโดย เต๋อ นวพล ที่โรงหนัง House RCA ไอ้เราก็ไม่เคยไปที่ RCA แถมหนังก็เริ่มสองทุ่มครึ่ง (จริงๆ มีรอบบ่ายสองแต่ไปไม่ทัน)แต่ก็ลองไปดูเพราะว่ามันฉายอยู่ที่โรงนี้โรงเดียว ลองเข้าไปดูเรื่องย่อในเวบของ House RCA ก็มีดังนี้

สารคดีรวมคำให้การว่าด้วยตำนานของ‘ร้านพี่แว่น‘ ร้านวิดีโอเถื่อนผู้ปลดแอกการดูหนังอินดี้ของชาวไทยเมื่อ 20 ปีก่อนช่วงเวลาที่ไม่มีใครเอาหนังอินดี้มาฉายที่ลิโด้และเฮาส์อาร์ซีเอยังไม่ถูกสร้าง /ร้านพี่แว่นนี่แหละที่แอบลักลอบเอาหนังหว่องกาไว ชุนจิ อิวาอิ คิตาโน่ โนแลนโกดาร์ด อับบาส สตูดิโอจิบลิ ฯลฯ เข้ามาในประเทศไทยให้พวกเราได้รู้จักเป็นครั้งแรก!

จริงๆ เรื่องนี้ไม่ถือว่าเป็นการรีวิวถือว่าเล่าสู่กันฟังและแชร์ประสบการณ์ละกัน เพราะเรื่องแนวนี้ มันคือสารคดีไม่เหมือนกับนิยายหรือหนังที่เป็น Fiction (ความหมายของ Fiction ขอให้ไปเปิดพจนานุกรมอังกฤษ-อังกฤษ หรือ อังกฤษ-ไทย ซึ่งไม่ใช่ความหมายเดียวกับ ฟิกชั่นที่ใช้ๆกันในสมัยนี้นะคะ) ซึ่งจะมีเคิร์ฟของมันตาม element of plot แต่แนวสารคดีคือการส่งสารที่ต้องการจะบอกผู้ชมตรงๆ เป็นเรื่องที่เล่าออกจากปากคนจริงๆ (ซึ่งอาจจะ Subjective ได้เพราะมันก็มองผ่านสายตาคนๆ นั้น) ในเรื่องรู้สึกจะสัมภาษณ์คนเป็นสิบ

เอาเป็นว่ามาเล่าเรื่องย่อจากที่ไปดูเองมาก่อนดีกว่า เรื่องมันก็ง่ายๆ คือ ผู้กำกับเอาโจทย์มาตั้งคือ เรื่องเกี่ยวกับพี่แว่น ผู้ซึ่งเอาหนังนอกกระแสมาก็อปวีดีโอพร้อมทำซับไทยให้เรียบร้อยเพื่อจำหน่ายให้กับคนที่ต้องการเสพหนังนอกกระแสในยุคที่หนังพวกนี้เป็นเหมือนตำนานรู้ว่ามีแต่ไม่มีใครเคยเห็น อินเตอร์เนตก็ช้ามาก เวบไซท์เป็นเรื่องใหม่เอี่ยมและร้านนี้แหละ ก็เป็นเหมือนกับขุมทรัพย์ของคนที่อยากเสพงานพวกนี้นักเรียนหนังผู้ซึ่งเห็นชื่อหนังพวกนี้แต่ในตำรา แต่หาดูไม่ได้และแม้แต่อาจารย์ผู้ซึ่งต้องสอนลูกศิษย์แต่ไม่มีตัวอย่างให้เขาดู

ผู้กำกับโฟกัสไปในตัวของพี่แว่นเป็นเส้นหลัก โดยให้คนมาสัมภาษณ์เล่าเรื่องจากประสบการณ์(แอบเห็นใจตอนที่ตัดต่อเลยว่าใช้เวลานานแค่ไหน)

แม้ว่าจะเป็นสารคดี มันก็ต้องมีเส้นเรื่อง การบิ้ว ไดร์ฟอารมณ์ขึ้นไปดังนั้น การเล่าเรื่องจะเล่าตาม Chronological order ตั้งแต่เริ่มโดยเพิ่ม Background ของยุคสมัยนั้นเข้าไป สำหรับเด็กเจนปลาย Y จนไปถึงยุคดิจิตอลผู้ซึ่งไม่มีทางจินตนาการชีวิตที่ไม่มีแม้มือถือได้แน่นอนตลอดเรื่อง เราเหมือนเดินตามหาพี่แว่นผ่านคนรอบๆ ตัวพี่แว่น ช่วงแรกๆ ก็เป็น background of setting (Time, place, people and environment) แต่พอพูดไปเรื่อยๆ เริ่มจาก ในช่วงต้นๆ คนหาของไม่ได้ ก็ช่วยไม่ได้ ช่วงต่อมา มีพี่แว่นมาเปิดร้านเขาเป็นใครมาจากไหนไม่มีใครรู้ แต่เขาเปิดขุมทรัพย์ให้คนเป็นร้อยเป็นพัน

พอเวลาผ่านไป พี่แว่นก็ถูกก็อปต่อ และก็มีทรัพยากรที่ถูกและเข้าถึงง่ายกว่าพี่แว่นร้านพี่แว่นก็ปิดตัวลง ทั้งหมดนี้คือ story เพียวๆแต่ถ้าหากว่ามีแค่นี้ สารคดีนี้ก็ไม่ได้มีคุณค่าอะไรเลย เพราะแค่เล่าเรื่อง Setting และ Story ของคนคนหนึ่ง แต่ที่มันสนุกก็เพราะว่า

1. กรอบจินตนาการเราเกี่ยวกับพี่แว่นจะกว้างมากเพราะการเล่าผ่านตัวละครตัวอื่น (เยี่ยงเดียวกับ วัตสันเล่าเรื่องเชอร์ล็อกผ่านมุมมองตัวเอง ทำให้เชอร์ล็อกน่าสนใจขึ้น ทั้งๆที่ความเป็นจริง เชอร์ล็อกอาจจะเป็นคนธรรมดา ไม่ได้คิดอะไรเยอะเป็นพิเศษก็ได้)

2.Message ที่ซ่อนอยู่ในเรื่องคือเรื่อง การเข้าถึงทรัพยากรกับปัญหาเรื่องลิขสิทธิ์ คือ พวกคนที่เสพงานร้านพี่แว่น พอในที่สุดส่วนใหญ่ก็มาเป็นคนที่อยู่ในวงการ และก็เป็นผู้สร้างผู้ผลิต คืออยู่คนละฝั่งกับทางร้านพี่แว่นเรื่องก็คือ การกลืนไม่เข้าคายไม่ออกก็เกิดขึ้น พวกเขามีมุมมองอย่างไรมันก็สนุกตรงนี้แหละ

(ขอเพิ่มอีกหน่อย เพิ่งนึกได้) สิ่งที่ชอบอีกอย่างก็คือ การไม่ตัดสินอะไรของผู้กำกับ คือ อย่างที่บอกว่าประเด็นบางประเด็นค่อนข้างจะเป็นที่น่าถกเถียง แต่ในการนำเสนอของผู้กำกับ เขาพยายามเสนอในหลายๆ ฝ่าย ให้เห็นทั้ง pro and con มันทำให้เราไปคิดต่อเองว่า ถ้าเป็นเรา เราจะทำยังไง (ซึ่งก็มีผลกับรุ้งมากเช่นกัน เพราะเราก็เคยอยู่ในสถานการณ์นี้มาแล้ว อาจจะไม่ใช่เรื่องหนัง แต่สถานการณ์เดียวกันเด๊ะ)

ส่วนตัวรุ้งว่าผู้กำกับคุมโทนหนังดี เพราะรุ้งเชื่อว่า ด้วยฟุตมหาศาลต่อมการเลือกในหัวสมองต้องโตจนแทบจะระเบิดตอนที่ตัดต่อแน่นอน ผู้กำกับใจแข็งมากนับถือใจในเรื่องนี้จริงๆ เพราะรุ้งพูดเสมอว่า Story is the selection. ถ้าเลือกตามใจเรื่องก็จะลอยทะเลไม่มีจุดหมาย ต้องคุมโทนเรื่องเส้นเรื่องและสารที่ต้องการจะสื่อให้อยู่หมัด แม้ว่าต้องตัดช่วงไฮไลท์หลายๆตอนออกไปก็ตาม

และสุดท้าย ในทั้งหมดทั้งมวล สิ่งที่ชอบที่สุดคือ ชื่อเรื่อง ใครคิดวะ(ก็น่าจะผู้กำกับนะ) คือ นานๆ ที (ในสมัยนี้นะ) จะเจอชื่อเรื่องที่มีความหมายหลายๆ ความหมาย และมี Irony แฝงด้วย บวกคะแนนเพิ่มเป็นพิเศษ

ที่เขียนมาทั้งหมด ก็คือเชียร์ให้ไปดูค่ะ ที่เล่าๆมารุ้งว่ารุ้งไม่ได้สปอยด์นะ เพราะมันเป็นเรื่องที่ทุกๆ คนที่จะไปดูน่าจะรู้กันอยู่แล้ว(หรือเราสปอยด์ไปแล้วก็ไม่รู้นะ) แต่พอเข้าไปดู ฝีปากแต่ละคนในเรื่องการตัดต่อต่างๆ มันสนุกก็อีตรงนี้แหละคะ ถ้าจำไม่ผิด น่าจะยังยืนโรงฉายถึง 7 มคนี้ ที่ House RCA ค่ะ

รีวิวด้านบนจบไปแล้ว ด้านล่างเป็นความคิดเห็นและแชร์ประสบการณ์เฉยๆ

รุ้งก็เคยผ่านช่วงเวลาเดียวกันกับเรื่องนี้มา (มิน่าสมัยตอนเรียน หนังของหว่องกาไวดังมาก พูดกันในหมู่นักศึก เราก็งงว่ามันไปหามาจากไหนดูฟะ อ๋อ มาจากร้านพี่นี่เอง) แต่เราไม่ได้เป็นเด็กนิเทศ เป็นเด็กอักษรที่จำเป็นต้องเสพงานศิลป์เหมือนกันก็เลยโชคดีที่หนังสือเป็นสิ่งที่หาเสพได้ยากน้อยกว่าหนัง

อย่างน้อยพวกเช็กสเปียร์ก็ยังพอหาได้ เราก็พอรู้ภาษาต่างด้าวด้วย ก็เลยง่ายเข้าไปอีกหน่อย แต่เราก็เข้าใจความรู้สึกเด็กนิเทศนะว่าถ้าเราเรียนเชกสเปียร์ และเขาพูดถึง Soliloquy ที่แสนจะโด่งดังว่าเป็นการพูดคนเดียว…. ถ้าอยากรู้ให้ไปอ่าน แต่มันไม่มีให้อ่าน ชั้นก็จะรู้แค่ว่ามันคือการพูดคนเดียว แล้วไงวะ มันดีเด่ตรงไหนก็เห็นละครไทยพูดคนเดียวทั้งเรื่องเยอะแยะ

หรือถ้าจากว่ามีการสอนว่า First person กับ Limited omniscient มีไว้หลอกคน ให้ไปอ่าน Murder of Roger Ackroyd ของ Agatha Christie สิ ก็มันหาไม่ได้ ก็ต้องให้คนมาเล่าให้ฟังเหรอก็ชั้นอยากจะลองถูกหลอกเอง experience มันเอง โดยไม่ผ่านคนอื่นนี่หว่า หรือวิธีเล่าเรื่องแบบพิสดาร Stream of Consciousness ให้ไปอ่านของ Virginia Woolf สิ ถ้าหาไม่ได้ แล้วชั้นจะรู้ไหมว่าไอ้สตีมนี่มันคืออะไร

อย่างรุ้งชอบเรื่อง investigation มากแต่ก็รู้จักแค่เชอร์ล็อกกับอกาธ่าเท่านั้น เพิ่งมาช่วงหลังๆ ที่เริ่มอ่านงานของโปและก็เพิ่งรู้ว่างานของญี่ปุ่นดีๆ หลายเรื่อง งานของฝรั่งเศส ก็ไม่เคยอ่านงานของเยอรมันรู้จักเรื่องเดียวคือน้ำหอม งานของจีนอ่านแต่โกวเล้งกับกิมย้ง และสามก๊กอะไรๆ ก็ไม่รู้สักอย่าง แล้วเราจะต้องทนโง่ไม่รู้เรื่องหรือเราจะยอมดูงานพวกนี้ผ่านช่องทางที่ผิด ก็เป็นเรื่องที่ต้องถกเถียงกันเหมือนกันพอมาดูหนังเรื่องนี้ก็รู้สึกพอเข้าใจอยู่บ้างแหละ

ปล (ขอเติมอีกหน่อย) เรื่องนี้ทำให้เราคิดถึงตอนไปท่อมๆ หาเกม nancy drew มากจริงๆ ดีกรีความยาก หายากกว่าหนังใต้ดินเยอะ ถ้าหากว่าตอนนั้นไม่หามาเล่น ภาษาอังกฤษเราก็คงไม่ได้สำเนียงนี้ (ก็ไม่ได้ว่าสำเนียงดีอะไร แต่ก็ดีกว่าสมัยก่อนเยอะ) การเข้าถึงทรัพยากร VS ลิขสิทธิ์

Create Date : 04 มกราคม 2558
Last Update : 4 มกราคม 2558 19:20:14 น.
Counter : 1774 Pageviews.

3 comments

น่าสนใจมาก แต่ไม่มีปัญหาเข้ากรุงไปดูแน่ๆ เสียดายจัง

โดย: Froggie

วันที่: 4 มกราคม 2558 เวลา:18:35:25 น.

เรื่องนี้น่าดูค่ะ
แต่สงสัยต้องรอแผ่นแน่ๆเลย

ขอบคุณมากๆค่า

โดย: lovereason

วันที่: 5 มกราคม 2558 เวลา:0:34:11 น.

@ พี่กบ ถ้ามีแผ่นขายนะ จะซื้อส่งไปให้เลย ตอบแทน Nancy Drew ที่พี่เคยส่งมาให้ ปัญหาคือเขาจะทำรึเปล่าเนี่ย

@ Lovereason ลองๆ ลุ้นดูค่ะ ว่าจะมีแผ่นไหม

โดย: Rung (peiNing

) วันที่: 23 มกราคม 2558 เวลา:22:53:57 น.

peiNing

Location :
กรุงเทพ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์

Rss Feed

Smember

ผู้ติดตามบล็อก : 45 คน [?]

เป็นเด็กกรุงเทพแท้ๆ แต่อยู่บ้านนอกของกรุงเทพน่ะนะ ไม่ได้ชอบอะไรเป็นพิเศษนอกจากแกล้งสัตว์เลี้ยงที่บ้าน นั่นคือนกฮู้ผู้มีอายุ 10 ปีได้ (นกแก่มีหนวด) (แต่ตอนนี้ในที่สุดนกฮู้ก็จากไปอย่างสงบ ไม่รู้อายุรวมเท่าไรแต่มาอยู่ที่บ้านได้ 11 ปี ขอไว้อาลัยปู่ฮู้ ขอให้ไปสู่สุขคตินะ T^T)

ขอชี้แจงอีกอย่าง ชื่อ peiNing นี้ เป็นชื่อที่พี่กะน้องใช้ร่วมกันสองคน ดังนั้นอย่างงว่าเดี๋ยวก็แทนตัวว่ารุ้งบ้างหนิงบ้าง ก็มันคนละคนนิ (รุ้งน่ะคนพี่ หนิงน่ะคนน้อง)

FB สำหรับคนชอบงานเขียน peiNing ค่ะ

FB สำหรับคนชอบบทความสอนห้องเรียนนิยายค่ะ

Friends Blog

Webmaster - BlogGang

[Add peiNing's blog to your weblog]

Bloggang.com