รอยรัก รอยฆาตกรรม ละครเวทีจากหนังสือสุดเลิฟ Agatha Christie

(มันเป็นเรื่องของละครเวที แต่รุ้งหากลุ่มย่อยละครเวทีไม่เจอและไม่รู้จะเลือกอะไร ก็เลยเลือกหนังสือละกันนะคะ สถานที่ที่คุ้นเคย)

นี่เป็นละครเวทีเรื่องที่สองของปีนี้ที่ได้ดู ตั้งแต่รุ้งเลิกอ่านนิยายใหม่ๆ ไปประมาณซักสามปี (จริงๆ ก็อ่านแหละ แต่ปีละเล่มสองเล่มสำหรับนิยายใหม่ๆ) เพราะรู้สึก hopeless กับนิยายสมัยนี้ รุ้งก็ได้มีโอกาสได้เสพศิลปะอื่นๆ มากขึ้น เช่น หันกลับมาดูละครไทย ซีรีย์ฝรั่ง หนังไทย และละครเวที กะว่าจะอัพบล็อกรีวิวโน่นนั่นนี่ ก็ขี้เกียจทุกครั้ง อย่างละครไทยที่น้ำเน่าได้ใจที่สุดแล้วชอบมากในเรื่องของบทก็คือ ลิขิตฟ้า ชะตาดิน (น่าจะชื่อนี้นะ) มันสุดยอดของความน้ำเน่าเอามาผสมรวมกัน แล้วก็ผสมกันได้อร่อยมากด้วย เสียอย่างเดียว ไม่มีเป็นหนังสือ จินตนาการอยากให้มีแล้วใช้กลวิธีการเขียนแบบสมัยก่อนหน่อยๆ คงจะทำให้เรื่องไปในทางของวราภาแนวๆ นั้น หรือจะเขียนแบบใหม่นิดๆ ก็ทำให้ดูมีปริศนาที่ต้องคลี่คลายเยอะ หรือซีรีย์ฝรั่งที่ชอบมากก็จะเป็นของ BBC ซะส่วนใหญ่ Sherlock ก็สนุก Doctor Who ก็บทเทพมาก นับถือคนเขียนบทของทั้งสองซีรีย์ ส่วนหนังก็ได้ไปดูพี่มาก ก็มีความคิดเห็นบางอย่างที่อยากจะแชร์เหมือนกัน

แต่ที่พูดมาทั้งหมด ยังไม่่ได้ลงมือเขียนเลย ขี้เกียจจัง ^^"

แต่วันนี้จะมาเขียนเกี่ยวกับละครเวทีที่ไปดูมาเมื่อวาน... รอยรัก รอยฆาตกรรม

ถ้าใครที่รู้จักรุ้งพอสมควรจะรู้ว่ารุ้งเป็นแฟนนิยายสืบสวนของอกาธ่าตัวยง อ่านเกือบหมดทุกเล่มแล้ว ยกเว้นเรื่องที่ไม่มีนักสืบประจำรุ้งจะไม่อ่านเพราะเคยถูกหลอกแล้วกรี๊ดๆๆๆๆๆๆ ตัวคนสืบสวนเป็นฆาตกร รับไม่ได้ เพราะฉะนั้น เรื่องที่มีปัวโรต์และป้ามาเปิ้ลเป็นนักสืบ รุ้งมั่นใจว่ารุ้งอ่านหมดแล้ว

เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องที่สนุกมากอีกเรื่องของอกาธ่าแม้ว่าจะไม่ติดใน Top Ten ของเธอก็ตาม แต่ว่าเป็นเรื่องที่เหมาะกับการทำเป็นละครเวที (นอกจากนี้ยังมี Mousetrap ที่ถูกนำมาเป็นละครเวทีเหมือนกัน) ดัดแปลงมาจากเรื่อง Five Little Pigs หรืออีกชื่อคือ Murder in Retrospect (ซึ่งเรื่องทุกเรื่องของอกาธ่าจะมีสองชื่อสำหรับใช้ขายใน UK และ US ถ้าจำไม่ผิด สร้างความลำบากให้คนอ่านมาก ต้องมานั่งจำสองชื่อว่าอีเรื่องนี้ชั้นเคยอ่านไปแล้ว จะได้ไม่ซื้อซ้ำ) แล้วพอเอามาดัดแปลงเป็นละครเวที ก็ตัดตัวปัวโรต์ออกไป โดยให้คุณทนายจัสตินมาดำเนินเรื่องในช่วงท้ายแทน และใช้ชื่อว่า Go Back for Murder สำหรับเวอร์ชั่นละครเวที

เพราะงั้นคนเขียนบทก็เอาบทและการดำเนินเรื่องมาจาก Go Back for Murder ทำให้รุ้งไม่กังวลเรื่องบทและความต่อเนื่องหรือการออกแบบเรื่องมาใช้ในละครเวทีเลย เพราะมันเป็น format ของมันอยู่แล้ว รุ้งจะพยายามรีวิวไม่ให้ไปสปอยด์ตัวฆาตกรเพราะนั่นเป็นหัวใจของเรื่องค่ะ แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะรีวิวเล่าเรื่องออกมาเป็นยังไง คงต้องลองอ่านไปเรื่อยๆ ดูนะคะ

เอาเรื่องย่อไปก่อน เอามาจากเวป bananabooking.com นะคะ

รอยรัก รอยฆาตกรรม เป็นเรื่องราวของ คาโรลีน แครล ซึ่งถูกคุมขังในคดีฆาตกรรมสามีตัวเองเมื่อ 16 ปีที่แล้ว ได้เขียนจดหมายไปหา คาร์ลา ลูกของเธอก่อนที่เธอจะตายเพื่อบอกให้รู้ว่าเธอเป็นผู้บริสุทธิ์ คาร์ล่าจึงกลับมาสืบหาความจริง ว่าใครแน่คือฆาตกร...!!!

ตัวละคร (คือรุ้งไม่ค่อยรู้จักดาราเท่าไหร่ เอาเป็นว่าอธิบายเป็นความสัมพันธ์ตัวละครละกันค่ะ)

ทนายจัสติน ฟอกซ์ เป็นลูกชายของคุณทนายที่ว่าความให้ในคดีฆาตกรรมสามีตัวเองของคาโรไลน์เมื่อ 16 ปีที่แล้วแล้วคดีนั้นก็ยังอยู่ในความทรงจำของเขาแม้ว่าตอนนั้นเขาจะอายุแแค่ 18

คาร์ล่า เลอมาชอง ลูกสาวของคาโรไลน์ผู้ซึ่งถูกคุมขังในคดีฆ่าสามีตัวเอง

คาโรไลน์ เครล แม่ของคนข้างบน

อามัส เครล สามีของคาโรไลน์ จิตตกรผู้มีชื่อเสียง มีเสน่ห์และเจ้าชู้มาก ถูกฆาตกรรมโดยการวางยาพิษในเครื่องดื่ม

ฟิลลิป เบลค เพื่อนสนิทของอามัส เป็นน้องชายของเมอรีดิท เบลค เป็นคนโผงผาง ตรงๆ

เมอรีดิท เบลค เพื่อนสนิทของเบลค เป็นเพื่อนบ้านของอามัส มีงานอดิเรกชอบทำแลปผสมสมุนไพรต่างๆ (รวมทั้งสมุนไพรมีพิษ)

เอลซ่า เกียร์ (หรือเกรย์หว่า) นางแบบสำหรับวาดภาพของอามัส หรืออีกนัยหนึ่ง ชู้ของอามัสที่พามาวาดภาพในบ้านที่เมียหลวงอยู่ (โหดร้ายมากจริงๆ)

แองเจลล่า วอร์เรน น้องสาวต่างบิดาหรือมารดา (คงซักอย่างแหละ จำไม่ได้) ของคาโรไลน์ เป็นเด็กสปอยด์ บนหน้ามีรอยแผลเป็นที่เกิดจากฝีมือของคาโรไลน์สมัยเด็กๆ

ซิเซลล่า วิลเลี่ยม คุณครูพี่เลี้ยงให้กับแองเจลล่า

เรื่องของอกาธ่าสำหรับรุ้ง ไม่ได้เด่นที่กลวิธีในการฆาตกรรม หรือความตื่นเต้นแบบที่หนังสือนักสืบสมัยนี้นิยม แต่เป็นการสร้างตัวละครที่เด่นชัดมาก ตัวละครมีความหลากหลายและแสดงความเป็นธรรมชาติของมนุษย์ออกมาได้เยี่ยม ฆาตกรอาจจะเป็นเพียงแค่คนธรรมดาคนหนึ่งที่ถูกเทมป์ (temptaton) หรืออาจจะเป็นคนโรคจิต หรืออาจจะเป็นคนเลวโดยสันดานที่ต้องการเงินทองทรัพย์สิน หรือความแค้น เยอะแยะตาแป๊ะไก่

ดังนั้น สิ่งที่รุ้งหวังไว้มากในละครเวทีนี้ก็คือ นักแสดงต้องเทพ!!!!! ตัวละครแต่ละตัวต้องแสดงลักษณะเด่นแบบกระแทกตาออกมาให้ชั้นเห็น

แล้วก็เป็นแบบนั้นจริงๆ นะ นักแสดงเก่งมาก อยากกรี๊ดให้ด้วย แต่เขิล ^^ เดี๋ยวค่อยพูดถึงการแสดงละกัน ขอเล่าภาพรวมๆ ตอนที่ไปดูก่อน

โรงละครเล็กดีค่ะ คือไม่เคยดูโรงนี้เลยไม่รู้ว่าปกติเล็กแบบนี้หรือเปล่า แต่เล็กสิดี เรื่องแนวนี้ต้องการสมาธิในการดูมาก เพราะว่าไม่มีแสงสีเสียง production หรือสิ่งอื่นๆ มาช่วยเลย บทกับนักแสดงเท่านั้นต้องช่วยเหลือตัวเอง ดังนั้นการทำให้โรงเล็กจะทำให้เรามีสมาธิในการดูสีหน้าท่าทาง และบทพูดอย่างมาก แน่นอนว่ารุ้งไม่หวังกับโปรดักชั่นและฉากอะไรมากนัก เพราะเพิ่งไปดู Phantom มาและนั้นก็เป็นละครเวที (แบบ commercial) เรื่องแรกที่เคยไปดู นั่นก็อลังการซะ เพราะงั้นก็ทำใจไว้ก่อนแล้ว

การแสดงมีสององค์ องค์แรกจะเป็นตอนที่คาร์ล่าเพิ่งบรรลุนิติภาวะและได้รับทราบอดีตของพ่อกับแม่ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอกำลังจะแต่งงานกับคู่หมั้น เป็นช่วงเวลาที่ต้องมองไปที่อนาคต แต่อดีตก็กลับเป็นตัวรั้งเธอไว้ เธอต้องการจะก้าวผ่านอดีตนั้นเพื่อเดินหน้า เธอจึงมาหาคุณทนายจัสตินเพื่อขอข้อมูลของคดี และให้คุณทนายช่วยติดต่อนัดผู้เกี่ยวข้องทั้งห้าคนให้เธอ และเธอก็ไปเจอมาหมดทั้งห้าคน เธอวาดภาพพ่อและแม่ของเธอและเหตุการณ์ผ่านทางคำบอกเล่าของทั้งห้าคน แต่แต่ละคนก็เล่าอดีต 16 ปีที่แล้วผ่านทางสายตาของตนเองและสิ่งที่ตัวเองอยากจะจำ ดังนั้นเธอจึงขอนัดทุกคนไปที่สถานที่เกิดเหตุในวันนั้นอีกครั้งหนึ่ง

องค์ที่สอง เป็นตอนที่ทั้งหกคนได้ไปรวมตัวอยู่ในสถานที่จริงแล้วจำลองภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อ 16 ปีที่แล้ว (แน่นอนว่าทุกคนก็จะดูสดใสสมวัยเอ๊าะของพวกเขา) พวกเราคนดูก็ได้ดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนั้นตามคำบอกเล่าของแต่ละคน และแน่นอนสิ่งนี้ได้นำไปสู่สิ่งที่ทุกๆ คนอยากรู้และบทสรุปของมัน

เรื่องอื่นๆ ไม่ขอพูดถึง ขอพูดถึงแต่ตัวละครกับนักแสดงอย่างเดียว เพราะว่าอย่างที่บอกว่า บทมันก็ถูกพัฒนามานานพอสมควรจากทางเมืองนอก น่าจะเป็นหลายๆ สิบปี เพราะงั้นเรื่องบทและการเล่าเรื่องน่าจะนิ่งพอสมควร (แม้จะมีการดัดแปลงมาใช้เป็นภาษาไทย แต่แกนหลักๆ ก็น่าจะคงเดิม) แต่ละครเวทีแบบนี้ บอกตรงๆ มันไม่มีตัวช่วย นักแสดงต้องเทพ ถึงจะเอาอยู่

แต่ปัญหาของรุ้งคือ รุ้งรู้เรื่องก่อนหมดแล้วน่ะสิ เพราะงั้นการดูของรุ้งจะมองด้วยสายตาต่างจากคนที่ไม่เคยดู จะเหมือนคนที่มาดูรอบสองแล้วเก็บรายละเอียด (และก็เหมือนคนที่อ่านนิยายสืบสวนรอบที่สองเพื่อมาชำแหละพวก clue ต่างๆ) และแน่นอนสายตารุ้งก็จะต้องจับจ้องกับตัวละครที่มีความซับซ้อน ซึ่งในเรื่องนี้ก็มีหลายตัว หรือพูดจริงๆ ก็ซับซ้อนเกือบหมด แต่แค่มีดีกรีความซับซ้อนที่ต่างกัน ถ้าเล่าหมดก็จะรู้หมดสิ เพราะงั้นพูดถึงความประทับในทั่วๆ ไปละกันค่ะ

รุ้งตอนแรกก็คิดว่า ถ้าไปดู คุณบุ๋มกับคุณนุ่นจะทำให้รุ้งประทับใจที่สุด แต่รุ้งคิดผิด ผู้ชายสามคนนี้ในเรื่องทำให้รุ้งเซอร์ไพร์สมาก คุณจัสติน (อั๋น) คุณฟิลลิป (โอ๊ต) และคุณอามัส (เพชร) ส่วนคุณวิลเลี่ยม (บุ๋ม) ก็เล่นได้ดีมากอย่างที่หวัง ขอพูดเฉพาะคนที่รุ้งมีความคิดเห็นละกันค่ะ

ขอแซมก่อนจะพูด ความยากของมันก็คือ ตัวละครทั้งห้าตัวจะต้องเล่นเป็นสองพีเรียด คือช่วงสดใสสมวัยก่อนเหตุการณ์ร้ายจะเกิดขึ้น และตอนปัจจุบันที่ทุกคนเติบใหญ่วัยกลางคน แต่เหตุการณ์ร้ายนี้ก็หลอกหลอนอยู่ในใจของทุกคนไม่เคยเลือน การแสดงเลยต้องต่างมาก

คุณจัสติน รุ้งไม่เคยคิดว่าคุณอั๋นจะเล่นละครดีนะ นี่เป็นครั้งแรกที่รู้สึกอย่างนั้น เขายืนอยู่กับรุ่นใหญ่ๆ คนเก่งๆ เขาก็ไม่ถูกกลืน บทพูดมหาศาลบานตะไท คิดไม่ถึงว่าจะโอเคขนาดนี้ แต่แอบนิดหนึ่งตอนท้ายๆ ที่คุณจัสตินพูดถึงภาพวาด น่าจะมีพลังกว่านี้เพราะช็อตนั้นเป็นช็อตเด็ดที่รุ้งอยากดู แต่ก็ยังไม่ค่อยเท่าไหร่นักค่ะ

คุณคาร์ลา/คาโรไลน์ เป็นบทที่ท้าทายมาก ออกทุกซีน ออกทุกฉาก บทพูดมหาศาลยิ่งกว่าคนข้างบน น้ำเสียงดี แต่คาริสมาไม่ออก คือไปคู่กับใคร คนที่คู่ด้วยเด่นกว่าทุกคน ก็ว่าไม่ได้ ประสบการณ์มันอาจจะต่างกันเกินไป แล้วตัวละครตัวนี้เด็กสุด(สำหรับคาร์ลา) ความซับซ้อนของตัวละครให้เล่นก็น้อยกว่าทุกๆ ตัว ตอนที่เล่นเป็นคาโรไลน์ก็ยังด้อยอยู่ รุ้งก็ยังไม่เห็นความแตกต่างของคาร์ลากับคาโรไลน์มากนัก ความโกรธเกรี้ยวของคาโรไลน์ก็ดูไม่เฉียบ ตอนที่รุ้งดู เสียดายมากก็คือตอนที่ คาโรไลน์บอกว่า ถ้าอยากได้อามัส ก็เอาไปแต่ศพละกัน (ประมาณนี้น่ะ) แต่ตอนที่แสดง คำว่าศพ มันพูดไม่ชัด (หรือรุ้งได้ยินไม่ชัด) คือมันแสดงถึงความเกรี้ยวกราดที่จะชี้ไปถึงอารมณ์ของคาโรไลน์ แต่รอบนี้ทำไม่ถึง สู้ๆ รอบหน้านะคะ (สรุป อยากจะชมว่าเก่งมาก แต่ถ้าเทียบกับรุ่นใหญ่ ต้องพัฒนาอีกเยอะค่ะ เอาใจช่วย)


คุณฟิลลิป ไม่คิดว่าจะชอบบทนี้นะ คุณฟิลลิปไม่ใช่ตัวละครที่คนจะชอบ แต่คุณโอ้ตเล่นดีจริงๆ ยืนกับนางเอก กลบนางเอกมิดเลยค่ะ ^^" ยิ่งตอนที่ได้ดูองค์สองด้วย ก็ยิ่งเห็นความแตกต่างของสองคนนี้ ฟิลก็เป็นคนที่ได้รับผลกระทบกับเรื่องนี้มากๆ จริงๆ (เห็นได้จากการแสดงเลยค่ะ)

คุณอามัส รุ้งชอบมาก ตัวละครตัวนี้ซับซ้อน เขาควรจะเป็นคนที่น่ารังเกียจจากพฤติกรรมของเขา แต่เขาก็เป็นคนน่ารักมีเสน่ห์ด้วยเช่นกัน รุ้งแอบจับจ้องตัวละครตัวนี้เป็นพิเศษด้วยสาเหตุบางประการ และคุณเพชรก็ทำมันออกมาได้ดีมาก

คุณวิลเลี่ยม รุ้งชอบตอนที่เป็นคนแก่มากกว่า คุณบุ๋มเล่นได้แก่จริงๆ น้ำเสียงทุกๆ อย่าง เจ๋งมากๆ

คุณเอลซ่า ตัวละครตัวนี้มีสีสันมาก อายุ 19 ก็แรดแบบ 19 อายุ 35 ก็ดูแรดแบบกร้านโลก ปัญหาของรุ้งก็คือ รุ้งไม่ได้จินตนการตัวละครตัวนี้แบบที่คุณนุ่นตีความ และตัวละครของทั้งสองอายุสำหรับรุ้งมันก็คือความแรดที่เพิ่มขึ้นตามอายุ แต่ดีกรีของเหตุการณ์ที่มีต่อตัวละครน้อยไปหน่อย แต่ก็เห็นนะคะ ความแห้ง ความกร้านที่แสดงออกมาเหมือนกับเหตุการณ์นั้นดูดความสดใส ดูดชีวิตชีวาออกไปจนหมดจนเหลือแต่ซาก แต่ว่ารุ้งรู้สึกว่ายังซากไม่พออีกอยู่ดี และในขณะเดียวกันตอนเอลซ่าอายุ 19 ชีวิตชีวาและความสดใสก็ดูน้อยไปสำหรับรุ้ง มีฉากที่รุ้งชอบโดนมากๆ ก็คือฉากสะอื้นตอนท้ายๆ เจ๋งมากๆ เลย

สุดท้าย รุ้งมาสังเกตุเห็นว่า ตัวละครตัวไหนอยู่ฝั่งซ้ายเยอะรุ้งจะชอบ เพราะรุ้งนั่งฝั่งซ้าย บางทีก็คิดว่า มันก็ไม่แฟร์สำหรับนักแสดงฝั่งขวาอย่างเอลซ่า เพราะมันอาจจะเกิดจากรุ้งรับสารได้ไม่ดีพอก็ได้ วันนี้หนิงน่าจะไปดู อาจจะยุให้หนิงนั่งฝั่งขวาเผื่อจะได้มุมมองที่แตกต่าง อยากไปดููอีกรอบนะ แต่ว่าจ่ายไปพันห้าแล้ว ถ้าอีกพันห้า กินแกลบแน่ๆ เลย

สรุป รุ้งชอบมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อยากให้ไปดูกันเยอะ เผื่อมีละครแบบนี้มาอีก ปกติรุ้งไม่ค่อยดูละครเวที คราวนี้ไปถึงเอ็มเธียเตอร์ที่ก็ไปไม่เป็น พอได้ดูแล้วประทับใจก็อยากให้สนับสนุนกันเยอะๆ ค่ะ

Create Date : 07 กรกฎาคม 2556 Last Update : 7 กรกฎาคม 2556 12:30:15 น. Counter : 2262 Pageviews.		1 comments
Share Tweet