Group Blog
All Blog
|
Illness Mode+ร่ายอะไรเรื่อยเปื่อย โอย..วันนี้เพิ่งจะพอลุกขึ้นมานั่งหน้าคอมได้บ้างแต่ก็ยังไม่ดีเท่าไหร่นัก ขอมานั่งระบายอารมณ์เล่นหน้าคอมสักพักละกัน ตั้งแต่กลับบ้านมาเนี่ย เหมือนจะเป็นช่วงชีพจรลงเท้าจังเลย บ้านแทบจะไม่ได้อยู่ เดินสายเที่ยวตลอด เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมาก็ไปเดินโฉบเฉี่ยวที่งานหนังสือ ได้หนังสือไม่มากเท่าทุกปี เพราะหมดเงินไปกับการเที่ยวแล้ว งานปีนี้ก็ไม่ได้เดินโฉบที่คั่นตามบูธเหมือนอื่นๆเหมือนกับทุกครั้ง หนังสือที่ได้ก็เป็นหนังสือที่ใช้เรียน แล้วก็ Darlen Shan ที่ติดตามได้ซักพัก ซึ่งรู้สึกจะพักนานจนเริ่มลืมเรื่องซะแล้วสิ ง่า.. ตั้งแต่กลับมาบ้านก็เจอแต่โรคประจำตัวของตัวเองตามหลอกหลอน นั่นก็คือ โรคภูมิแพ้นั่นเอง ไม่รู้ว่าอากาศมันจะเปลี่ยนทำไมกันนักหนา แถมด้วยการนั่งรถเข้ากรุงเทพเจอกับอากาศไม่ดีเข้าไปอีก ทำให้รู้สึกอึดอัดหายใจไม่ออก รู้สึกว่าตัวเองไม่ดีเลยที่เกิดมาต้องเป็นโรคไรบ้าๆแบบนี้ นั่งบนรถก็เกิดอาการเมารถอีกละ เบื่อบอกได้คำเดียวเลยว่า "เบื่อมาก" แต่ก็นะใครจะชื่นชอบกับอาการป่วยของตัวเองบ้างเล่า "อะโรคยา ปรมะลาภา" คำนี้ถูกต้องเป็นที่สุด "การไม่มีโรคเป็นลาภอันประเสิรฐ" ถ้าอากาศดีๆร่างกายก็แข็งแรง พอมันเปลี่ยนเท่านั้นแหละ ได้แต่นอนซม ก็กะว่าจะไปเดินเตร่ ท่องเที่ยวอะไรคนเดียวที่จังหวัดบ้านเกิดตัวเองซะหน่อยไม่ได้ไปซะนาน ไม่รู้ว่าอาการจะหายทันรึเปล่า เพราะจะกลับมอ.วันศุกร์นี้แล้ว เวลาจ๋าทำไมเธอช่างเดินเร็วนักล่ะ ช่วงนี้อารมณ์เดิมๆกลับมาอีกแล้ว เริ่มอยากหลุดกลับไปอยู่โลกเดิมๆ (คนเดียว) เหมือนอย่างเคย อยากหลุดไปพักในโลกนั้นสักพัก อยากทบทวนอะไรตัวเองบางอย่าง หรือว่าเจออะไรมาเยอะแยะไปรึเปล่าหว่ากับชีวิต ไม่เถียงนะ ว่าชีวิตมีสีสันขึ้นมามากเชียวล่ะ แต่บางครั้งมันก็เริ่มเหนื่อยอ่า แต่แค่ขอพักสักแป๊บก็เท่านั้น เริ่มรู้สึกว่าตัวเองเริ่มทำอะไรแบบ "Out of Control" จังเลย ชีวิตจะได้มีพลังก้าวไปในวันต่อๆไปไง มันเป็นการพัก ไม่ใช่การ(หนี) เหมือนอย่างที่เคยรู้สึกแล้วล่ะ ตอนนี้รู้แล้วล่ะว่าชีวิตมีอะไรที่มากกว่านั้นนัก ช่วงนี้ได้ทำอะไรหลากหลายดีจัง แบบว่าตัวเองไม่เคยได้ทำอะไรเยอะๆอย่างนี้นี่นา สงสัยชีวิตได้เข้าโหมดเปลี่ยนแปลงอีกแล้ว แต่ว่าคราวนี้เปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นนะ  ถึงจะดียังไง ตัวเองก็อยากมีเวลาทบทวนบ้าง โลกส่วนตัวที่เคยมีสูงมากถึงมากที่สุดเริ่มลดลงแล้วล่ะ และแน่นอนว่าการเปลี่ยนแปลงนี้มันจะต้องใช้เวลาปรับตัวบ้าง ไม่รู้ว่าเป็นอะไรนะ พอได้เริ่มต้นพิมพ์ตัวอักษร ชีวิตมันก็เริ่มรู้สึกมีพลังขึ้นมา อาการเจ็บป่วยที่มีก็เหมือนจะหายไปซักพัก ไม่รู้เหมือนกันนะว่าตัวเองหลงรักในโลกตัวอักษรตั้งแต่เมื่อไหร่ ดีใจที่ได้บอกเล่าเรื่องราวออกไปแบบนี้ อย่างน้อยก็รู้สึกว่ามันเป็นเพื่อนที่สามารถระบายเรื่องราวทุกอย่างออกไปได้ล่ะนะ 1วัน 1 คืนที่ต้องนอนซมอยู่ในห้องทั้งวัน ทำให้ตัวเองรูสึกหมดค่ายังไงก็ไม่รู้ ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง ตอนบ่ายเลยอ่านหนังสือนิยายค่าเวลาเล่นซะงั้น จบไปแล้วอีก 1 เรื่อง ชอบจังเลยกับชีวิตในไร่ ในฟาร์ม ความใฝ่ฝันเลยนะนั่น แต่ไม่รู้ว่าพอได้ทำจริงๆแล้วจะเหมาะกับตัวเองรึเปล่านะ ไม่รู้เป็นอะไรอ่านเรื่องไหนที่เป็นฉากแบบนี้ดันหลงรักไปได้ทุกเรื่องไป อย่างน้อยความฝันที่จะขี่ม้าก็ได้เป็นจริงไปแล้วครั้งนึง แต่ยังหรอกนะ มันยังไม่พอ เพราะว่าฉันยังอยากจะขี่ ขี่ด้วยตัวเองไปเที่ยวรอบๆไร่ มันคงจะสนุกดีไม่น้อย ตอนนี้เป็นแค่ฝัน แต่สักวันต้องทำมันให้ได้ ตอนนี้รู้แล้วล่ะว่าความฝันน่ะไม่ใช่จะปล่อยให้มันวิ่งเข้ามาหาตัวเราเท่านั้น แต่ว่าเราต้องหาโอกาสของตัวเองที่จะไขว่คว้ามันเอาไว้ด้วย ฟังดูเหมือนยิ่งใหญ่นะ ยิ่งตอนที่ไขว่คว้ามันมาได้ดังใจแล้วล่ะก็ รู้สึกดีไม่น้อยเชียวล่ะ ผ่านมาได้ถึงวันนี้ได้ยังไง ยังไม่แน่ใจตัวเองเลย ทั้งๆที่ตัวเองไม่เคยคิดด้วยซ้ำ ก็อย่างว่านะ อะไรๆก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้นแหละ คิดแล้วตลกตัวเองชะมัดเลยอ่า 555++ ได้ทำอะไรหลายๆอย่าง ได้เจอคนมากมายผ่านเข้ามาในชีวิต ได้เรียนรู้ความอยู่รอด จากหลายๆคน ได้แชร์ประสบการณ์ด้วย มีคนเค้ามาสอนในสิ่งที่ไม่เคยรู้ หรือ คนที่บอกข้อผิดพลาดให้แก้ไข "ขอบคุณนะคะ" บอกคำนี้จากใจเลยจริงๆ เมื่อก่อนอยู่ในโลกเหงาๆ คนเดียว เพราะคิดว่าโลกมันน่ากลัวเกินคนที่อ่อนแอคนนึงจะอยู่ได้ ต้องคอยหลอกให้ตัวเองมีความสุขในโลกแห่งจินตนาการแห่งคนเดียว พอย้อนกลับไปวันนั้นแล้ว น่ากลัวแทนตัวเองจริงๆ เพราะมันลงไปมากเกินไป และแน่นอนคำว่า "คนดี" และก็คำว่า "คนบ้า" มันเป็นแค่เส้นบางๆเท่านั้น แค่เพียงหลุดไปโลกแห่งความฝันมากไปหน่อยก็คงโดนเรียกว่า "คนบ้า" ไปแล้วล่ะค่ะ ตอนนี้อาจหลุดในโหมดเอาแต่ใจไปบ้าง มีบางอย่างที่ไม่อยากจะทำ ยังไงก็อย่าเพิ่งมาบังคับกันนะ ถ้าสบายใจ และ สบายกายดี อะไรๆก็ทำให้ได้ แม้ไม่ต้องร้องขอ แต่ช่วงเวลาไม่ค่อยจะดีนัก อย่าเพิ่งมาเซ้าซี้เลย บอกตามตรงว่าไม่อยากวีน (เสียภาพพจน์)  ถ้าใครบังเอิญเคยเห็นมุมนั้น คงต้องบอกได้คำเดียวว่าโชคร้ายมากๆ เคยหลุดโลกไปครั้งนึง (ครั้งเดียวจริงๆ) ดีนะที่ไม่ถึงกับเสียเพื่อน แต่ว่าต้องเสียใจที่หลังนี่ดิ แย่ว่ะ!!! แต่ก็ผ่านมาได้โดยไม่ได้ปากหนักกับคำว่า "ขอโทษ" กับคำนี้หลายคนอาจจะเคยปากหนัก หรือว่าเพราะคำว่า "ศักดิ์ศรี" เสียใจด้วยนะเพราะว่าตัวเองมี แต่ว่ารู้หรอกว่าควรใช้ยังไง แต่ก็รู้ตัวว่าทำเกินไปจริงๆ แล้วเป็นคนพูดมันออกไป ทุกอย่างก็เลยกลับมาเหมือนเดิมพอไม่สบายแล้วชอบมาบ่นไรมากมายไปเรื่อยเนี่ย ใครเข้ามาอ่านก็อย่ารำคาญนะคะ เพราะว่ายังไม่ได้บ้าหรอกค่ะ 555++ สงสัยจะเพ้อหนักเพราะพิษไข้ หรือ เอ...จะเพราะความบ้า(บอ) ในสายเลือดหว่า ตอนนี้ก็ได้แต่ว่าจะหายโดยไว ไม่ยังไงก็ขอให้หายพรุ่งนี้เลยละกัน จะได้หนีเที่ยวอีก แล้วจะได้มีภาพสวยๆมาฝากกันไงล่ะคะ 
แวะมาทักทายนะคะ ยินดีที่รู้จักจ้า
โดย: เจ้าฮาจิ
 วันที่: 22 ตุลาคม 2550 เวลา:22:45:37 น. |
PaYoonNoy
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] บล็อกนี้ยินดีต้อนรับทุกคนค่ะ แต่ขอความกรุณาขอความกรุณาบุคคลที่นำภาพออกไปใช้โดยไม่ได้ขออนุญาติ ถือเป็นการละเมิดลิขสิทธิ์นะคะ
Friends Blog
|
|||||||||||||
