............เป็นที่ร่ำลือกันไปมากยิ่งขึ้นทำให้ผู้คนละแวกบ้านไม่กล้าผ่านแถวบ้านโองาว่า แต่ยังมีวัยรุ่นชอบลองของ...

“ใครกลัวก็กลัวไปแต่คนอย่างกูไม่กลัว ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเจอผีเว้ย ไม่เคยเห็น แปลว่าผีไม่มีจริงเรื่องเหลวไหลไร้สาระ”

“กูก็ไม่เคยเห็นผีแต่... ไม่เชื่ออย่าลบหลู่ กูว่าเรารีบไปให้พ้นตรงนี้ดีกว่า มันเย็นสันหลังวาบ วาบ...”

“ทำเป็นปอดแหกถ้าผีมีจริง ก็ออกมาให้เห็นสิวะ กูจะขอหวยแมร่งซะเลย” ตอนดึก ๆ มีกลุ่มเด็กวัยรุ่นนัดแข่งมอเตอร์ไซค์ มาจับกลุ่มคุยกันล้งเล้งเสียงดังข้างกำแพงบ้าน

“ท้าทายดีนี่...จัดให้ จะเอาเลขท้าย หรือรางวัลใหญ่แจ๊กพ็อตแตกล่ะ” วิญญาณลมเหนือปรากฏกายขึ้น...ในชุดคลุมสีดำทั้งร่าง ยืนบนกำแพง ซึ่งมีรั้วเหล็กดัดปลายยอดแหลม ยากยิ่งนักที่คนธรรมดาจะขึ้นไปยืนทรงตัวอยู่บนปลายเหล็กแหลมนั้นได้กลุ่มเด็กวัยรุ่นพวกนั้นมองขึ้นไปยังใบหน้าซึ่งซุกซ่อน... ภายใต้ชุดคลุม เห็นเป็นหัวกะโหลกขาวเบ้าตาเรืองแสงสีแดงเจิดจ้าฉายประกายออกมา

“นะ นั่น...นั่น...” วัยรุ่นคนหนึ่ง มือไม้สั่นเทา...ด้วยความกลัวขึ้นสมอง เขาชี้มือให้เพื่อน ๆ มองตาม

“เฮ้ย! ...ผีหลอก”

“จ๊ากกกก...ผี... ผี... ผีหลอก” เสียงตะโกนลั่นพร้อมกับเสียงเร่งเครื่องมอเตอร์ไซค์ ...เป็นที่โกลาหล รถแทบจะชนกันเองตายพวกเด็กวัยรุ่นรีบหนีกระเจิงกระจาย หายกันไปคนละทิศละทาง...

ทุกเช้ากาฬวารออกไปทำบุญใส่บาตรและอุทิศส่วนกุศลให้วิญญาณลมเหนือ

“เมื่อตอนดึกเอาอีกแล้วเสียงดังลั่นเลย กาฬเอ๊ย... เฮี้ยนจริง ๆ ผีลูกชายบ้านนี้” ยายมาลีรีบมาบอก ตอนออกมากวาดหน้าบ้านของแก แล้วจึงเล่าเหตุการณ์เมื่อกลางดึกให้ฟัง...แถมกล่าวชื่นชมคุณความดีของผี “สมน้ำหน้าพวกเด็กซิ่ง ดีแล้วถูกผีหลอกซะ อยากลองของดีเจอผีคงสยองไปนานมันจะได้ไม่มาผ่านแถวนี้ให้แสบแก้วหูเสียงรถมอเตอร์ไซค์คราวนี้คุณผีทำประโยชน์ให้มากทีเดียว”

............นายทองแดงขี้เมาเจ้าประจำของหมู่บ้านเป็นอีกคนที่ชอบลองของ บวกกับมีความบ้ากามอยู่ในเส้นเลือดพอ ๆ กับระดับแอลกอฮอล์ ...ไม่กลัวผี?

“ผีมันจะดีกว่าคนได้ยังไงไม่มีเนื้อหนังมังสาจับต้องไม่ได้ เป็นเพียงภาพลวงตา ถ้าเราทำใจแข็งไม่กลัวซะอย่างผีก็ทำอะไรเราไม่ได้” บอกกับตัวเองไม่กลัวเกรงสิ่งใดหลังเหล้าเข้าปากไปให้พอกึ่ม ๆ ดึกดื่นคืนนี้จึงแอบย่องมายืนข้างกำแพงบ้านโองาว่าเหลียวซ้ายแลขวาดูลาดเลาเห็นเปล่าเปลี่ยวร้างไร้ผู้คน จึงสบโอกาส...

“สาวน้อยนอนคนเดียวในตึกคงเปลี่ยวเหงาคืนนี้พี่จะเข้าไปนอนเป็นเพื่อนนะกาฬ จะกอดจะจูบให้ชุ่มปอดถ้าน้องไม่ยอมพี่จับปล้ำให้หนำใจ ฮ้า... แค่คิดก็เปรี้ยวปาก” ทองแดงรำพัน กระหยิ่มใจไปคนเดียว

ถึงไม่มีคนรู้เห็น...แต่ผีสางเทวดาเจ้าที่เจ้าทางท่านรู้...

“คุณเหนือ... คนมีจิตมุ่งร้ายพุ่งเป้าหมายไปที่กาฬวารกำลังจะเข้ามาในบริเวณบ้านเรา” ชายชราวิญญาณเจ้าที่ศาลตายายบอกกับวิญญาณลมเหนือ

“ทราบแล้วครับผมจัดการเอง คิดจะปล้ำเจ้าสาวแสนสวยของผม นี่ต้องจัดหนัก... หนำใจแน่นายทองแดง”

ฝ่ายทองแดงเคยมองเห็นมาจากข้างนอกทำให้พอเดาได้ว่าห้องของกาฬวารอยู่ชั้นสอง จึงหาทางขึ้นไปที่ระเบียงชั้นสองโดยปีนต้นไม้ข้างตัวตึกแล้วขึ้นไปได้ แม้จะยังไม่ใช่ห้องของกาฬวารแต่ถ้าเข้าไปในตึกได้ย่อมไม่ยากที่จะหาห้องของเธอระหว่างกำลังใช้ลวดไขลูกบิดประตูซึ่งปิดล็อคอยู่...

“กล้าดีนักนะกำลังจะทำอะไร”

เสียงทักทายจากเบื้องหลังอีกทั้งเพิ่งสังเกตเห็น... เงาดำทอดมาบังมืดจากทางด้านหลัง ทองแดงเหลียวหลังไปมอง...เห็นผ้าดำผืนใหญ่ห้อยลงมา

“นี่มันแค่ผ้าผ้าผืนเดียวว่าแต่มันห้อยลงมาจากไหน... ตั้งแต่เมื่อไหร่? เมื่อกี้ยังไม่เห็นมี” ทองแดงมองไล่สายตาขึ้นไปยังเบื้องบนยังต้นตอของผ้าดำผืนนั้นและต้องพบกับสิ่งที่ซ่อนอยู่ภายในผ้าคลุมศีรษะ ...ใบหน้าของหัวกะโหลกดวงตาเรืองแสงสีแดงเจิดจ้า มองขึ้นไปอีกเป็นโครงกระดูกสีขาวโพลนห้อยร่องแร่ง ปลายเท้ามันเกี่ยวอยู่กับกันสาด! เท่านั้น... หัวใจของทองแดงจะหยุดเต้นเสียให้ได้หนาวเยือกเย็นจัดจับขั้วหัวใจไม่ต่างกับการได้ไปยืนบนภูเขาน้ำแข็งขั้วโลกเหนือ ...ตัวสั่นงันงก

“ผะ ผะผีหลอก... จ้ากกก...” ความตกใจคุ้มคลั่ง...ทำให้ทองแดงกระโจนลงจากระเบียง ซึ่งสูงจากพื้นดินมาก เพราะมีฐานรากสูงอารามตกใจไม่คิดชีวิตร่างจึงร่วงหล่นลงมากระแทกพื้นสนามหญ้าเบื้องล่างข้อเท้าซ้ายเคล็ดกระโผลกกระเผลกวิ่ง หนีไปได้ไม่กี่ก้าวกลับสะดุดเข้ากับสายยางฉีดน้ำวิญญาณลมเหนือแค่ปัดมือ สั่งสายยางให้รัดข้อเท้า เท่านั้นทองแดงถึงกับล้มลง ...ดิ้นพล่านเมื่อถูกสายยางรัดแน่น

“นายไม่กลัวฉันใช่ไหม?งั้นมาเล่นกัน ฮ่า ฮ่า ฮ่า...” วิญญาณลมเหนือแยกเขี้ยวหัวเราะเสียงโหดพุ่งหน้าผีหัวกะโหลกในผ้าคลุมเข้ามาชิดใบหน้าของทองแดง ทำให้ตกใจสุดขีดสุดชีวิต! สติแตก... เท่านั้นยังไม่พอแถมเปิดก๊อกน้ำฉีดพุ่งเข้าใส่หน้า ทำให้นายทองแดงเปียกไปทั่วทั้งตัว

“อ้ากกก...อย่าทำฉัน ฉันกลัวแล้ว ช่วยด้วยผีหลอก...” เสียงตะโกนลั่นดังจนคนในบ้านเรือนไม้ได้ยินถนัด

แต่หากตึกเล็กอยู่ห่างออกไปประตูทุกบานปิดสนิทเก็บเสียงได้ชะงัด และทุกคนนอนหลับหมดแล้วจึงไม่มีใครได้ยินเสียงภายนอกตัวบ้าน

“พ่อแม่...หนูได้ยินเสียงข้างนอก ไม่กล้าออกไปดู กลัว...” จุ๊บแจงตาเหลือกโตพูดเสียงเบา

“พ่อกับแม่ก็กลัวไม่ต้องออกไปดูหรอก คงมีคนรนหาที่เข้ามาในบ้านเรา สงสัยโดนคุณ... จัดการ” นายมั่นบอก ไม่กล้าแม้กระทั่งจะเอ่ยถึงชื่อ ลมเหนือ!

“มันคงยังไม่สนุกพอฉันจะเข้าไปในตัวแก ทำให้เส้นเลือดเนื้อหนังมังสาแกระเบิด เอาให้เลือดกระจายฉันโหดสะใจไหม ลองดู...”

เสียงผีขู่คำรามพุ่งเข้าหาสุดแรง ปะทะทองแดงเจ็บจุกแน่นที่ลิ้นปี่กลางอก ...จนกรีดร้องออกเสียงไม่ได้ได้แต่อ้าปากค้าง มองแขนทั้งซ้ายขวาของตัวเองมันปูดโปน ...แสนเจ็บจี๊ดทุกที่มองไปเห็นเป็นลูกพองขึ้นมาสลับกับยุบหาย แต่วิ่งไล่เป็นระลอกคลื่นบนเนื้อหนังของตัวเอง...ชวนสยดสยอง!

‘นี่มัน...เกิดอะไรขึ้น เนื้อหนังในตัวเราถึงปูดยังกับลูกมะกรูด โป่งตรงโน้นโป่งตรงนี้เจ็บ... เจ็บจริง ๆ ’

ทองแดงนึกอย่างสติแตกดิ้นทุรนทุรายเอาตัวไม่รอด หนีไปไหนก็ไม่ได้ ข้อเท้ายังโดนสายยางพันรัดไว้แน่น ต้องทนดูสารรูปตัวเองอันไม่เหมือนผู้คนปกติผิวเนื้อปูดโปนพองยืดเป็นลูกโตขึ้นบ้างยุบลงบ้าง ทั้งเจ็บแปลบ ๆ ตลอด หวาดกลัวว่าเนื้อหนังในร่างกายตนจะระเบิดแตกปริเลือดกระจาย...ยิ่งนึกยิ่งให้ตื่นตระหนก!

“กลัวแล้วกลัวแล้ว... อย่าทำฉัน ฉันกลัวแล้ว ช่วยด้วย...” ทองแดงเริ่มมีแรงตะโกนสุดเสียง...แต่หามีใครออกมาช่วยไม่

จวบจนกระทั่งรุ่งเช้า...ทุกคนจึงได้เห็นสภาพของทองแดงที่นอนหลับตาละเมอ อยู่กับพื้นสนามหญ้า แล้วดิ้นไปดิ้นมาโดยมีสายยางฉีดน้ำรัดพันขา เนื้อตัวเปียกปอนชุ่มโชกไปด้วยน้ำเหงื่อของตนเองผสมกับน้ำก๊อกที่เย็นมากแถมได้นอนตากน้ำค้างมาทั้งคืน ประกอบกับขวัญเสียกระเจิง ทำให้ร่างกายอ่อนแอและมีไข้ขึ้นสูงตัวร้อนจี๋นายมั่นจึงได้รับคำสั่งจากคุณฮิงาชิให้นำตัวนายทองแดงไปส่งโรงพยาบาล

ตลอดทางนายทองแดงพล่าม...เพ้อไม่ขาดปาก

“ช่วยด้วย... ช่วยด้วย...ผีหลอก...”

............มื้อเช้าที่โต๊ะอาหารของตึกเล็ก

“มีคนเขาเห็นวิญญาณฮคคุกันหลายคนแต่ฉันยังไม่เคยเห็นเลย” คุณฮิงาชิว่าคุณทาคามิจึงพูดเสริมบ้าง

“แปลกนะครับพวกเราไม่มีใครเคยเห็นวิญญาณฮคคุเลย”

“ฉันยังไม่เคยเห็นเหมือนกันเคยแต่เห็นเหนือมาเข้าฝันครั้งนั้นครั้งเดียว มาแบบดูดี ไม่น่ากลัวแต่ถ้าได้เห็นแบบน่ากลัวอย่างที่เขาเห็นกัน มีหวังฉันคงช็อก...” คุณนายจินตนาบอก

“หนูคิดถึง...อยากเจอลูก แต่อยากเห็นในสภาพที่ดูดี ไม่ใช่แบบน่ากลัว” คุณมิลินคุยกับพ่อแม่ของเธอ

“ที่จริงคุณเหนืออยากจะมาปรากฏตัวให้เห็นกันทุกคนแต่กลัวจะทำให้ตกใจจนช็อก โดยเฉพาะคุณพ่อ... เพิ่งผ่าตัดหัวใจมา เขาเป็นห่วงทุกคนเลยอยู่เงียบ ๆ ไม่มาปรากฏตัวให้เห็น” กาฬวารบอกความในใจของลมเหนือให้ทุกคนรับรู้...

“ฉันโทรถามความคืบหน้าเรื่องฮคคุกับทางตำรวจเขาบอกว่าไม่มีอุบัติเหตุกับพวกเด็กซิ่งรถในช่วงเวลาที่ฮคคุหายตัวไปและสืบประวัติคนไข้ในโรงพยาบาลแถวจังหวัดนนท์ทุกโรงพยาบาลแล้ว ไม่มีเด็กวัยรุ่นซิ่งรถถูกส่งตัวเข้าโรงพยาบาลเลย”คุณฮิงาชิบอกเล่ากับลูกเขย

“เป็นอันว่าเหลว...ยังตามหาตัวฮคคุไม่เจอ ผมโทรถามตำรวจเรื่องสืบหาผู้หญิงที่ชื่อมนตรานั่นก็ยังไม่ได้เรื่องเช่นกัน แต่ผมว่าเรื่องฮคคุเราคงต้องรอดู...เพราะเพิ่งแจ้งตำรวจไปไม่กี่วันนี่เอง” คุณทาคามิพูดกับคุณฮิงาชิผู้เป็นพ่อตา

หลังจากนั้น...ผู้คนละแวกบ้านใกล้เรือนเคียงบ้านโองาว่า ได้รับรู้โดยถ้วนทั่วถึงอาการของทองแดงซึ่งเรียกได้ว่าจับไข้หัวโกร๋น ผมร่วงจนหัวโล้นและสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวพูดจาพล่ามเพ้อตลอดจนจับใจความไม่ได้ บางทีจู่ ๆ ก็กรีดร้องโวยวายขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุรู้ตัวบ้างไม่รู้ตัวบ้าง หายจากการติดเหล้าและไม่เจ้าชู้ หากแต่เปลี่ยนไป... กลายเป็นคนคุ้มดีคุ้มร้ายแทน

............คุณมิลินคุยกับกาฬวารพร้อมนำอัลบั้มรูปถ่ายออกมาให้ดูที่ตึกใหญ่ในห้องรับแขก

“เหนือเป็นอย่างไรบ้างสบายดีไหม หมู่นี้ไม่ค่อยปรากฏตัว”

“กาฬแผ่บุญกุศลให้เขาตลอดเขามีความสุขดีค่ะ” กาฬวารตอบยิ้มอย่างอ่อนโยน

“ดูรูปเหนือด้วยกันสิมีรูปตอนเด็กด้วย”

“เป็นเด็กผู้ชายที่น่ารักจังตอนเด็กแก้มยุ้ยเชียว” เธอเอ่ยชม

วิญญาณลมเหนืออยู่เงียบๆ ในที่นั้นด้วย เขายิ้มเป็นปลื้ม...

ดูรูปไปได้พักหนึ่ง...เธอเห็นรูปเขาร้องเพลงกับเพื่อน ๆ อยู่ในวงดนตรีสมัครเล่น ทำให้เกิดความคิด...

“กาฬอยากให้คุณเหนือใส่ชุดนักร้องสวยๆ แบบที่ออกคอนเสิร์ต คุณเหนือคงมีความสุขนะคะ กาฬว่าจะไปหาซื้อแบบที่ดูหรูหราปักเลื่อมแพรวพราว คุณแม่จะว่ายังไงคะ”

“แม่ตามใจกาฬอะไรที่เป็นความสุขของลูกชายแม่ แม่ยินดี เพราะวันหน้า...ไม่รู้ว่าเขาจะวนเวียนอยู่กับเราไปอีกนานแค่ไหน ถ้าไม่มีเขาแล้วคงไม่มีโอกาสทำอะไรให้อีก” คุณมิลินพูดเศร้าๆ พลอยให้กาฬวารเศร้าตาม...

............ก่อนถึงเวลานอน...ภายในห้องนอนซึ่งมีหน้าต่างจรดพื้นห้อง บนพื้นห้องปูพรมหนา กาฬวารกึ่งนั่งกึ่งนอนตะแคงกับโน้ตบุ๊กวางบนพื้นอยู่ข้างหน้าต่างนั่นเอง เพราะเธอชอบมองขึ้นไปบนฟ้าคืนนี้พระจันทร์ใกล้เต็มดวง ส่องลอดเข้ามาทางหน้าต่าง เกิดเงาทอด... ลายตารางของหน้าต่าง

“เฮ้อ...มีความสุขจังเลยนะ มีกาฬอยู่เป็นเพื่อนแบบนี้ กาฬนี่ดูจริง ๆ น่ารักนะ” ลมเหนือนั่งใกล้มองดูเธอ ซึ่งอยู่ในชุดนอนบางทั้งดูน่ารักและเซ็กซี่

นั่นทำให้เธอรู้สึกอายเมื่อมองหน้าอกของตัวเองที่เห็นร่องอกลึกลงไป จึงเปลี่ยนท่าเป็นลุกขึ้นนั่ง แล้วนำโน้ตบุ๊กขึ้นวางบนตัก

“ฉันจะเป็นเพื่อนที่ดีของคุณเหนือตลอดไปจะไม่ทิ้งแม้ยามสุขหรือยามทุกข์ แต่ว่า... สักวันคุณเหนือคงต้องไป”

“ไม่...ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น อยากอยู่อย่างนี้ตลอดไป”

“สรรพสิ่งล้วนเป็นไปตามยถากรรมไม่อาจคงอยู่ชั่วกาล ถึงเวลาหนึ่งย่อมต้องเปลี่ยนไป สักวันคุณเหนือคงถึงเวลาไปเกิดใหม่”

“ฉันไม่อยากไปเกิดใหม่พอเป็นผีแบบนี้ฉันถึงเพิ่งได้รู้ว่าคนในครอบครัวรักฉันจริงใจได้พบเพื่อนที่ดีที่สุดและจริงใจกับฉัน นั่นคือเธอ... เอ... แล้วนั่นกำลังทำอะไร”

“ฉันเอาปีเกิดของเราสองคนไปดูดวงในอินเตอร์เน็ต ถ้าเป็นคู่ครองกันจะสมพงศ์กันไหม นี่... ป้อนข้อมูลเข้าไปรอแป๊บ... เดี๋ยวผลมา” กาฬวารบอกแล้วเงียบเสียงไปเลย นิ่ง... น้ำตาเอ่อคลอค่อยไหลร่วง...

เห็นดังนั้น...วิญญาณลมเหนือใจหาย!

“อ้าว...เป็นไรไปกาฬ”

“ผลออกมา...จะต้องตายจากกัน” กาฬวารตอบทั้งน้ำตา... เพราะว่าตรงตามความเป็นจริง เธอแต่งงานกับวิญญาณที่ยังหาร่างไม่เจอ

‘กาฬวารเป็นผู้หญิงที่หลั่งน้ำตาให้เราแต่ผู้หญิงที่เราหลงรักทำเราต้องร้องไห้ คุณค่ามันช่างเทียบกันไม่ได้เลยแม่เราก็ร้องไห้ตอนใส่บาตรยังอธิษฐานขอให้เรากลับบ้าน คนที่รักเราร้องไห้ให้เรา ทั้งพ่อและตายายคิดถึงเราอยากกลับมาอยู่กับทุกคน แต่ดูตอนนี้นี่หรือเรา... เหลือเพียงวิญญาณ’

ลมเหนือนึกอย่างอนาถใจตัวเองแข็งใจพูดปลอบคนเจ้าน้ำตาที่นั่งข้างเคียง

“เหลวไหลไปเชื่ออะไรกับดวงเอาปีเกิดไปดูแค่อย่างเดียวทำนายชะตาชีวิตคนสองคนได้ทั้งชีวิตเหรอ ไม่มีเหตุผลอย่าไปเชื่อไม่จริงหรอก ฉันไม่เชื่อ กาฬอย่าร้องไห้เลย ฉันรู้... เธอเศร้าและคิดมากถึงฉันจะตายแต่วิญญาณฉันยังคงอยู่เคียงข้างเธอ ฉันจะไม่ทิ้งเธอจะอยู่ปกป้องคุ้มครองให้พ้นภัยอันตรายทุกอย่าง”

“ถ้าทำอย่างนั้นวิญญาณจะมีห่วงผูกพันไม่หลุดพ้น...จะยังวนเวียนอยู่ไปผุดไปเกิดใหม่ไม่ได้ นั่นจะทำให้วิญญาณคุณเหนือทนทุกข์ทรมานมันเป็นทุกข์ในวัฏสงสาร สักวันวิญญาณย่อมอยากได้ไปเกิดใหม่ทั้งนั้น”

แล้วกาฬวารก็เข้านอนเพื่อตื่นมาสวดมนต์ รุ่งเช้าทำบุญใส่บาตร อุทิศบุญกุศลให้ลมเหนือมีแต่ความสุขปราศจากทุกข์

............วันรุ่งขึ้นหลังเลิกเรียนจึงไปหาซื้อชุดทักซิโด เจอแบบที่ถูกใจตัดเย็บจากผ้าไหมสีขาวชายยาวขอบปกเสื้อขลิบสีเงินสลับดำ ปักเลื่อมมุขสีขาวนวลบนปกเสื้อตรงบ่าประดับด้วยขนนกสีขาว นึกมโนภาพ... อดจะอมยิ้มอยู่คนเดียวไม่ได้

‘ตอนคุณเหนือใส่ชุดนักร้องนี้และร้องไปเต้นไปด้วยคงดูน่ารักดี’

กาฬวารตื่นนอนตอนตีสองสวดมนต์นั่งสมาธิ แผ่บุญกุศลอุทิศให้วิญญาณลมเหนือ พร้อมกับชุดนักร้องที่ซื้อมาให้เขา

สักพักหนึ่ง...เมื่อเห็นธูปไหม้ไปจวนใกล้จะหมดดอก จึงนำชุดขาวเข้าไปเก็บใส่ตู้เสื้อผ้า

วิญญาณลมเหนือเรือนร่างสว่างไสวอยู่ในชุดสีขาวที่กาฬวารอุทิศให้...

“คุณแม่เล่าให้ฟัง...คุณเหนือเป็นนักร้องนำของวงดนตรี ชอบร้องเพลงและคงชอบใส่ชุดเท่ห์ ๆ ฉันเคยดูคอนเสิร์ตเลยคิดแบบที่เข้ากับคุณเหนือแล้วไปหาซื้อมา แต่ไม่รู้ว่าแบบนี้ถูกใจคุณเหนือไหม”

“ถูกใจสิฉันชอบแบบนี้ล่ะ ฉันจะร้องเพลงให้เธอฟัง ไปที่ห้องนั่งเล่นสิแล้วเปิดคาราโอเกะ” เขาบอกให้เธอทำตาม

เข้าไปในห้องนั่งเล่นชั้นล่างแล้วเธอก็ได้ฟังเพลงจังหวะเร็วที่เขาทั้งร้องทั้งเต้นให้ดู...

“แปะ แปะ แปะ...” กาฬวารปรบมือเป็นกำลังใจให้เมื่อเพลงจบ “นับเป็นบุญตาเกิดมาเพิ่งจะเคยได้ดูผีร้องเพลงให้ฟังนี่ล่ะ โถ... ช่างเป็นผีที่น่ารักที่สุดในโลก” กาฬวารกล่าวยกย่องอย่างเลิศเลอ

วิญญาณลมเหนือยิ้มแป้นไม่หุบไปเลย...

............ลงจากรถประจำทางเวลาเย็นจวนพลบค่ำ ทั้งที่ฝนกำลังตกพรำกาฬวารไม่รอฝนหยุด เธอเดินตากฝนข้ามถนนแล้วเลี้ยวเข้าซอย ตรงเข้าบ้านโองาว่า

วิญญาณลมเหนือเห็นจึงเอ่ยถาม...สีหน้าอาทรห่วงใย

“ทำไมเดินตากฝนมาอย่างนี้ล่ะหนาวเย็นเดี๋ยวเป็นหวัดแย่...”

“ฉันไม่ได้เอาร่มไปไม่อยากรอฝนหยุดตกเลยเดินตากฝนมา”

“ชุดนักศึกษาเวลาเปียกฝนสวย... เซ็กซี่ดี” เขามองชุดบางสีขาวแนบเนื้อเปียกปอนรัดรึงไปทั้งเรือนร่างที่ได้สัดส่วนเหมาะสม

“ฉันไม่คิดอย่างนั้นฝนเปียกผมฉันลีบหมดกลัวหัวเหม่ง หน้าผากฉันมันเหม่งมากไหม ดูน่าเกลียดรึเปล่า?”

เธอกังวลในเรื่องที่ใครคาดไม่ถึงแต่นั่นกลับทำให้เขาเส้นตื้นถึงกับปล่อยขำชนิดท้องคัดท้องแข็ง มองหน้าผากโหนกนูนของเธอและอุตส่าห์พูดให้กำลังใจ...

“ไม่น่าเกลียดหรอกตลกมากเธอนี่ทำฉันหัวเราะโดยไม่ตั้งใจอีกแล้ว ขำเป็นบ้า... ก๊าก ฮ่า ฮ่า ฮ่า...”

เพราะตากฝนมาจนหนาวแล้ว...กลัวเป็นหวัด กาฬวารจึงขอตัวไปอาบน้ำอุ่นก่อนเพราะทานอาหารเย็นมาก่อนเข้าบ้านแล้ว หลังอาบน้ำจึงแต่งตัวชุดนอนแล้วเข้านอนหลับไปเลย

วิญญาณลมเหนือเฝ้ามอง...ด้วยใจชักเริ่มหลงใหล ใคร่อยากสัมผัสตัวเธอ แต่เพราะอยู่คนละภพภูมิร่างกายไม่อาจแตะต้องถึงกันได้จึงเริ่มได้คิดและพูดอยู่คนเดียว...

“เธอหลับแล้วถ้าเข้าฝันได้... ฉันจะกอดเธอหอมแก้มเธอ”

วิญญาณลมเหนือเพ่งกระแสจิตแล้วเอ่ยเรียกชื่อ

“กาฬ...ออกมาคุยกับฉันสิ”

มนุษย์ทุกคนย่อมมีเจตภูตภายในยามหลับใหลบางคนเจตภูตออกไปท่องเที่ยวนอกร่างได้วิญญาณลมเหนือจับมือเจตภูตของกาฬวารได้เขานั้นทั้งแปลกใจและดีใจที่ร่างกายสัมผัสถูกต้องกันได้แล้ว

“คุณเหนือ...”กาฬวารเอ่ยชื่อเขา แปลกใจเช่นกันที่โดนจูงมือ ลุกเดินตามไปนั่งบนพื้นด้วยกันข้างหน้าต่างห้องนอน

“นั่งพิงอกฉันสิ”วิญญาณลมเหนือให้เธอนั่งซ้อนแนบข้าง เอนกายพิงซบบ่าเขา หันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างในทิศทางเดียวกันบนท้องฟ้ายามราตรีมีดวงดาวมากมาย โอบกอดเธอจากด้านหลัง แล้วถาม...

“เธอชอบฉันไหม...กาฬ”

กาฬวารรู้สึกได้ว่าร่างกายถูกกอดไว้ให้รู้สึกอบอุ่นใจอย่างประหลาด

“ฉันไม่ได้ชอบแบบแฟนฉันชอบคุณเหนือแบบเพื่อน”

“ฉันรู้... แต่ถ้าใจเธอไม่ได้รักใครเลยเราจะได้อยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต เราแต่งงานกันแล้ว ฉันจะปกป้องคุ้มครองเธอตลอดไปชีวิตนี้จะมีเพียงเราสองคนอยู่ด้วยกันตราบนานเท่านาน”

“ฟังคุณเหนือพูดแล้วรู้สึกอบอุ่นจังเลยหนา...”กาฬวารทอดเสียงเอื้อนเอ่ย สบายใจเหมือนว่าไม่มีกาลเวลา ทุกอย่างหยุดแล้ว พอใจที่จะปล่อยให้เป็นไปอย่างนี้เรื่อยไปเรื่อยไป... ใจจริงไม่เคยคิดนึกรักใคร่ผู้ชายคนไหน ยังไม่เคยมีรักครั้งแรกแต่รู้สึกประทับใจที่สุดกับเพื่อนคนสำคัญในชีวิตตอนนี้คือเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น

“ฮื่อ...ฮืม... ฮืม... ฮื้อ... ความรักเอยเจ้าลอยลมมาหรือไร มาดลจิตมาดลใจเสน่หา...” วิญญาณลมเหนือฮัมเพลงอย่างครึ้มอกครึ้มใจช่างมีความสุข...

“คุณเหนือร้องเพลงเก่าๆ เพลงรักเอยนี้ได้ด้วยหรือ”

“แม่เคยสอนร้องเพลงภาษาไทยให้ฉันฉันจำเพลงนี้ได้ เพราะดีนะ...” ว่าแล้วก็ร้องเพลงให้ฟังต่อไป

กาฬวารฟังไปยิ้มไป...

“เพลินดีเหมือนกันนะนี่มีผีร้องเพลงให้ฟัง หึ หึ...” กาฬวารหัวเราะเบา ๆชื่นชมเอ็นดูในความน่ารักของวิญญาณลมเหนือ

ซึ่งแน่นอนพอเป็นวิญญาณเช่นนี้เขาได้รับรู้ถึงความรู้สึกของกาฬวาร เธอเป็นสุขสบายใจจริงดังคำพร่ำบอกมาเขาเองก็เป็นปลื้มเมื่อได้กอดเธอไว้ในวงแขน จนอดไม่ได้ที่จะหอมแก้มเข้าสักฟอดหนึ่งและรู้สึกได้ว่าเธอเขินอาย

“คุณเหนือนี่ชอบฉวยโอกาสได้กอดแล้วยังจะแถมหอมแก้มอีก พอแล้ว... ฉันไม่ให้หอมแล้ว”

วิธีที่จะหลุดพ้นจากอ้อมกอดวิญญาณลมเหนือออกมาได้คือต้องตื่นจากความฝันที่เขากำลังเข้าฝันเธออยู่

“ทำอย่างนี้ไม่ดีนะคะมาลักหลับคนกำลังหลับกำลังนอน” ตื่นนอนแล้วยังไม่วายต่อว่าต่อขานหลังมือตนนั้นเช็ดถูแก้มตัวเอง จนแก้มขึ้นรอยแดงทั้งที่ร่างกายไม่ได้โดนหอมแก้มจริง ๆ เสียหน่อย เพียงฝันไปเท่านั้นแต่แค่นั้นกลับยังเขินไม่จางหาย

แม้ถูกต่อว่าแต่อีกฝ่ายหารู้สึกผิดไม่มีแต่อมยิ้มและยังคิดจะพยายาม...

“เสียดายจัง กาฬตื่นซะแล้วเดี๋ยววันหน้าค่อยเอาใหม่” วิญญาณลมเหนือบ่น...

“แน่ะยังจะไม่เลิกอีกไม่อยู่คุยด้วยแล้ว ฉันจะไปห้องพระ ได้เวลาสวดมนต์พอดี”

นับวันผ่านไป...วิญญาณลมเหนือเริ่มซึมซับรับเอาแต่ความสวย ...บริสุทธิ์ ดีงามของกาฬวารก่อตัวเป็นความรักในส่วนจิตใต้สำนึก ...ลึกซึ้งเข้าไปในจิตวิญญาณ

............หากเป็นคนแถวละแวกบ้านใกล้เรือนเคียงบ้านโองาว่ายามค่ำคืนไม่มีใครอยากผ่านมา ต่างรู้กันดีว่าบ้านนี้ผีดุ...

“ใครมากดกริ่งหน้าบ้านค่ำมืดอย่างนี้” คุณมิลินถามแปลกใจ...

กาฬวารอยากรู้เช่นกันจึงรับอาสาเดินไปดูที่ประตูรั้ว เห็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ ผิวขาวสว่างเจิดจ้ามีออร่าดูราวกับมิใช่คนธรรมดา และใบหน้าเหมือนเคยเห็นที่ไหนสักแห่ง จึงเอ่ยถาม...

“มาหาใครคะ”

“ฉันมาหาแม่ฉันแม่ชื่อมิลิน”

“คุณเลวิสใช่ไหม” กาฬวารถามเพิ่งนึกออกเมื่อเขาบอกชื่อแม่และเคยเห็นหน้าในอัลบั้มรูป จึงเชิญเขาเข้าบ้าน

เลวิสพบแม่ของตนความคิดถึงแม่สะสมมานาน ซาบซึ้งดีใจที่ได้พบเจอกัน ถึงกับโผเข้ากอด...

“แม่...ผมคิดถึงแม่”

คุณมิลินไม่คาดฝันว่าจะได้เจอลูกชายคนโตซึ่งไม่ได้เจอกันมานาน ดีใจจนน้ำตาปริ่ม...

“ลูกแม่ตัวสูงขึ้นมากเลยทำไมช่วงคริสต์มาสที่ผ่านมาถึงไม่ไปเยี่ยมแม่เหมือนทุกปี แถมไม่ส่งข่าวเลยล่ะลูก”

“ผมมีธุระจำเป็นครับเลยไม่ได้ส่งข่าว”

“อย่างนั้น...กาฬขอตัวก่อนนะคะ” กาฬวารเอ่ยลา ปล่อยให้แม่ลูกคุยกันตามประสา...เธอเดินกลับเข้าตึกใหญ่

“เมื่อกี้...คุณเลวิสพี่ชายคุณเหนือมาหาคุณแม่ที่ตึกเล็กค่ะ” กาฬวารบอกข่าวกับลมเหนือ

“เลวิสมาเมืองไทยเหรออย่างนั้นฉันต้องตามไปดู” เขาบอก และหายร่างไปในทันใด

“แม่ครับ...ไม่เห็นฮคคุ น้องอยู่ไหนครับแม่”

“เลวิส...ฉันอยู่นี่” วิญญาณลมเหนือพูดด้วยทั้งที่รู้ว่าไม่มีใครเห็นหรือได้ยิน ไม่อยากปรากฏตัว เพราะเกรงจะทำให้ตกใจ...

“ไม่รู้อยู่ไหน?...อาจจะตายแล้ว พวกเรากำลังสืบหาร่างอยู่ แต่ตอนนี้ยังไม่พบศพ” คุณมิลินตอบน้ำเสียงพร่าเครือ... ใบหน้าเศร้ามากจนมีน้ำตาคลอ

“หา!เป็นไปไม่ได้น่า มันเกิดอะไรขึ้น โธ่... ฮคคุ ถ้าไม่เจอศพอาจจะไม่ตายก็ได้นี่แม่” เลวิสอุทานไม่อยากเชื่อและตกใจ...!

“เหนือมาเข้าฝันแม่กับยายบอกว่าตัวเองตายแล้ว แต่ไม่รู้ตายที่ไหนความหวังน้อยเหลือเกินเรื่องที่ว่ายังไม่ตาย และมีคนเห็นวิญญาณเหนือแล้ว”

“ใครเห็นวิญญาณฮคคุ”

“ภรรยาของเหนือเด็กสาวคนเมื่อกี้ที่เปิดประตูให้เลวิสไง ชื่อ กาฬวาร”

“ภรรยาของฮคคุ?หมายความว่า... ฮคคุแต่งงานแล้ว? ...” เลวิสทวนคำ เขางงและสงสัยเรื่องราวต่างๆ ที่ไม่คาดคิดมาก่อน

“ใช่แล้วเลวิส”

“ฮคคุอายุเท่าไหร่”

“สิบแปดไงล่ะน้องอายุอ่อนกว่าลูกแค่ปีเดียว จำไม่ได้เหรอ”

“ผมจำได้...ถึงไม่อยากเชื่อ พวกเรายังเป็นเด็กวัยรุ่นอยู่แต่งงานได้ยังไง”

“เข้าพิธีแต่งงานอย่างเดียวไม่ได้จดทะเบียนสมรสหรอก กาฬอายุสิบเก้าเท่ากับเลวิสนั่นล่ะ”

“อายุเท่านี้ยังเป็นวัยรุ่นอยู่คงเป็นเด็กแก่แดด ...ท้องก่อนแต่งเลยต้องรีบแต่งล่ะสิ” เขาคาดเดาเอาเอง

“ไม่ใช่อย่างที่ลูกคิดหรอกเอาล่ะ... ลูกเพิ่งมาถึงเหนื่อย ๆ ไปที่ห้องเถิดจะได้พักผ่อน แม่จะจัดห้องให้นอนที่ตึกเล็กนี่ด้วยกันอยู่ห้องชั้นบนข้างห้องนอนแม่” คุณมิลินหันมาเอาใจใส่ดูแลลูกชาย และถามในสิ่งสำคัญที่อยากรู้...

“ลูกอยู่กับยูชิยะมานานมีปัญหากันหรือเปล่า”

“ครับ...นิดหน่อย ผมไม่อยากอยู่กับพ่อแล้ว” เลวิสก้มหน้ายอมรับ

“เลวิส...แม่ถามสักคำ ต้องตอบแม่ตามความจริง ลูกยังเป็นมนุษย์ธรรมดาอยู่ใช่ไหม”

“ไม่ครับ”

คำตอบของลูกทำให้ผู้เป็นแม่หันหลังให้ถอนหายใจ... และปิดเปลือกตาแน่น ข่มใจที่โศกสลด...

“หมายความว่าไงที่แม่ถามเลวิส” วิญญาณลมเหนือถามในความเงียบ...ไม่มีใครได้ยิน เป็นคำถามที่ไม่มีคำตอบ