........... เลวิสตื่นนอนตอนหัวค่ำหลังทุกคนรับประทานอาหารเย็นแล้ว มีสิ่งที่นึกได้คือ... เขาต้องถามแม่

“แม่... ผมเห็นวิญญาณฮคคุแล้วครับ ตอนคุยกับกาฬพูดว่าเราแต่งงานกันในวันที่ฉันไม่มีชีวิตแล้ว แล้วกาฬพูดว่าฉันแต่งงานกับสามีที่ตายแล้วและทำท่าเหมือนจะร้องไห้ ผมไม่เข้าใจเรื่องของเขาสองคน เป็นแฟนกันยังไง จีบกันยังไง”

คุณมิลินให้ตื่นเต้นกับเรื่องที่ลูกชายเล่าว่าเห็นวิญญาณลมเหนือ

“ไม่น่าเชื่อ... เลวิสเห็นวิญญาณของน้อง? ที่แม่ให้กาฬกับเหนือแต่งงานกันเพราะเหนือมาเข้าฝันแม่กับยาย ขอร้องให้จัดงานแต่งงานกับวิญญาณของเหนือ เพื่อให้กาฬเข้ามาอยู่ด้วยที่นี่เพื่อเป็นเพื่อนเหนือ เพราะกาฬมองเห็นวิญญาณเหนือ ช่วยเหลือเหนือได้และอีกอย่างที่แม่ยอมรับกาฬ เพราะกาฬเป็นเด็กดี ไม่เคยคบเพื่อนผู้ชายแต่เหนือกับกาฬไม่เคยจีบกัน ไม่เคยคบหากันแบบแฟนมาก่อน”

“อย่างนั้นหมายความว่ากาฬยังเป็นเวอร์จิ้นเกิร์ล” เลวิส จู่ๆ ให้เกิดนึกเฉลียวใจ ซึ่งแต่แรกแค่อยากรู้เรื่องราวเขาสองคนไม่คาดหวังว่า... อาจจะได้เจอที่สุดแห่งการค้นหา!

“แม่ว่าน่าจะเป็น... คงยังไม่มีอะไรกับเหนือหรอก”

‘ถ้าอยากรู้ละเอียด คงต้องถามเจ้าตัว จริงสิ...พ่อเคยสอนวิธีสแกนจิตรู้อดีต เพียงแค่สัมผัสจับต้องคนคนนั้น’

เลวิสฉุกคิดขึ้นมาได้ จึงปลีกตัวจากแม่ของตน

........... กาฬวารเดินเล่นในสวนหลังตึกใหญ่จู่ๆ โดนเลวิสคว้าข้อมือ ดึงไปแนบกลางระหว่างหน้าอกของเขา

“เอ๊ะ! มาจับมือฉันทำไม” กาฬวารเสียงดังทักท้วง

‘รึนี่เขาคิดจะลวนลามเรา’

“ไม่ใช่อย่างที่เธอคิด ฉันแค่อยากรู้...ถ้ายอมให้ฉันจับมือเธอเป็นสื่อ ฉันสามารถล่วงรู้ความหลังเธอปิดบังอะไรฉันไม่ได้หรอก กล้ายอมให้ฉันจับไหมล่ะ”

“ฉันไม่มีอะไรต้องปิดบัง เชิญเถอะท่านผู้มีญาณวิเศษ”กาฬวารเชื่อมั่นตัวเอง ไม่เคยมีอดีตเลวร้าย ไม่จำเป็นต้องหวั่นเกรง หรือหวาดกลัวใครมาล่วงรู้เรื่องราวความหลังแต่เธอกลับหาได้ล่วงรู้ตัวตนที่แท้จริงของเลวิสไม่ นึกว่าเขาเป็นมนุษย์ ผู้มีพลังจิตพิเศษ

ภาพความทรงจำในมุมมองของกาฬวาร ไหลหลั่งพรั่งพรู...เข้ามาสู่ขอบเขตการรับรู้แห่งจิตของเลวิส เต็มไปด้วยพลังแรงเร็วเรียงลำดับจากเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดย้อนลึกเข้าไปยังเหตุการณ์ที่เก่ายิ่งขึ้นเรื่อย...

เริ่มแรก... เห็นแสงสว่างไสวเจิดจ้าสีขาวสะอาดบริสุทธิ์ อยู่ท่ามกลางความกว้างใหญ่ไพศาลอย่างไร้ขอบเขตอันอนันตกาล ราวกับหลุดเข้าไปยังโลกไร้ความมืดไม่มีกลางคืนหรือกลางวัน ความรู้สึกบางเบา ราวกับจะเหาะเหินเดินไปในอากาศได้สัมผัสได้ถึงพลังในทางบวก ให้ความสุข แช่มชื่นใจอย่างไม่เคยสัมผัสมาก่อนและเขารู้แล้วว่าเธอมีพลังจิตเหนือผู้หญิงที่เขาเคยผ่านพบมา

...ค่อยย้อนไปในอดีตก่อนหน้านั้นอีกมโนภาพผุดเข้ามาเป็นพิธีวิวาห์ กาฬวารนั่งรับน้ำสังข์เคียงข้างเจ้าบ่าว...ไม่ใช่คน! หากแต่เป็นหุ่นนายแบบถูกจัดอยู่ในท่านั่งสายตาเธอมองไปที่วิญญาณลมเหนือ ซึ่งจ้องมองเธอด้วยสายตาพึงพอใจนั่นเองดึงความสนใจเลวิส ทำให้เขาต้องหันกลับมาเพ่งมองเจ้าสาวในชุดสีขาวเธอสวยมาก... เรียกได้ว่าสวยที่สุดยิ่งกว่าสาวทุกคนที่มาในงาน จู่ๆ เกิดใจเต้นขึ้นมาเลยเสียสมาธิไปชั่วครู่ เผลอลืมตามอง...

กาฬวารกำลังแหงนหน้ามองมาเช่นกันและกระพริบตาปริบๆ สายตามีคำถาม

“เห็นอะไรบ้าง”

“เธอไม่ได้แต่งงานจริง เจ้าบ่าวไม่ใช่คนจริงฉันเห็นวิญญาณฮคคุ ยืนอยู่ใกล้เธอ เธอใส่ชุดเจ้าสาว แล้วดูสวยที่สุด”

จากคำชม กาฬวารเลยก้มหน้าหลบสายตาด้วยเกิดความเขินขึ้นมา จะดึงแขนตัวเองกลับ แต่เลวิสกลับยื้อข้อมือเธอไว้แนบแน่นอยู่กับแผ่นอกกว้างใหญ่ของเขา

“เมื่อไหร่จะปล่อยมือฉัน” เธอถามขณะช้อนสายตาขึ้นมองตาเลวิส ซึ่งเขาเริ่มพึงพอใจในตัวเธอ จึงส่งสายตาหวานซึ้งให้เธอเลยเขินไปอีกรอบหนึ่ง ก้มหน้าหลบสายตา ปล่อยให้เขาจับมือเธอต่อไป

“เพิ่งดูไปได้นิดเดียวขอดูย้อนไปให้มากกว่านี้อีก” จากนั้นเขาหลับตา ย้อนดูผู้ชายคนอื่นๆ ที่เข้ามาพัวพันในชีวิตเห็นทั้งคนที่เข้ามาจีบ คนที่ลวนลาม และแม้แต่น้องชายของเขายังเคยคิดไม่ซื่อต่อเธอด้วย แต่ไม่เคยมีคนไหนได้มีความสัมพันธ์เกินเลย ถึงขั้นทำให้เธอเสียความบริสุทธิ์

...ความยินดีอย่างประหลาดผุดขึ้นท่ามกลางกระแสจิตที่กำลังเพ่งสมาธิย้อนดูอดีต...ย้อนเวลาผ่านไปไกลอีก

เห็นกาฬวารนั่งอยู่ท่ามกลางมวลหมู่ผู้หญิงในชุดนุ่งขาวห่มขาวนั่งเรียงรายกันเป็นแถวเป็นแนว พนมมือพร้อมกัน ไหว้พระพุทธรูป มีแม่ชีผู้นำสวดมนต์

“หลังจากสวดมนต์จบแล้ว เราจงมาสร้างบุญกุศลยิ่งใหญ่คือการทำสมาธิ เพื่อลดละกิเลส” ผู้นำแม่ชี เป็นเพียงคนเดียวที่โกนผม โกนคิ้วเป็นผู้สอนการปฏิบัติกรรมฐาน...

ผู้หญิงชุดขาวทั้งหลาย ต่างทำตามนั่งนิ่งสงบหลับตา อยู่ในท่าขัดสมาธิเพชร ด้วยบุญกุศลที่สั่งสมมานานข้ามภพชาติเคยปฏิบัติมาทำให้ดวงจิตของกาฬวารหลุดพ้นขึ้นมาสู่ทางแห่งแสงสว่างวาบวาวโรจน์แสงรัศมีเปล่งออกจากร่าง เลวิสสัมผัสได้ การวาฬสำเร็จสมาธิในคราวนั้น

หลังจากเลิกปฏิบัติกรรมฐาน จึงได้พูดคุยกับแม่ชีผู้สอน

“เห็นแสงสว่างแล้วใช่ไหมกาฬวาร”

“เห็นแล้วค่ะ รู้สึกจิตใจเป็นสุขมาก แล้วสิ่งที่เห็นคืออะไรคะ”

“ในการปฏิบัติกรรมฐานมีความสงบอยู่สามระดับ หนึ่งขณิกสมาธิ คือสมาธิชั่วขณะ เป็นความสงบขั้นต้นในการภาวนา สอง อุปจารสมาธิคือสมาธิเฉียดฌาน จวนจะแน่วแน่ ระงับนิวรณ์ทั้งห้าได้คือระงับกิเลสที่มากระทบทั้งรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส แต่ยังไม่เสถียรเสียทีเดียว สาม อัปปนาสมาธิ คือขั้นที่จิตตั้งมั่นอย่างสนิทแน่วแน่ตัดอารมณ์ทั้งปวงขาดสิ้น เข้ารวมกำลังสติ สมาธิและปัญญาให้มีกำลังสมบูรณ์ผ่องใส สว่างแจ่มใสอยู่โดยลำพังดวงเดียวไม่เกาะเกี่ยวด้วยอุปาทานใด เป็นสมาธิระดับสูงสุด ซึ่งมีในฌานทั้งหลาย สิ่งที่กาฬวารเห็นนั้นเป็นปฐมฌานหากขยันหมั่นฝึกฝนต่อไปเรื่อย จะได้ความรู้พิเศษเกิดจากฌานคือ อิทธิวิธีแสดงฤทธิ์ได้ต่างๆ ทิพยโสต มีหูทิพย์ เจโตปริยญาณ หยั่งรู้จิตใจของผู้อื่นบุพเพนิวาสญาณ ระลึกชาติหนหลังได้ ทิพยจักขุ มีตาทิพย์ เป็นต้นซึ่งเกิดขึ้นเฉพาะผู้มีอุปนิสัยวาสนาเท่านั้น หากไม่ขยันฝึกฝนฌานอาจจะเสื่อมสลายได้เพราะยังเป็นโลกียฌานไม่มั่นคง ยังไม่หลุดพ้นการเวียนว่ายตายเกิด”แม่ชีกรุณาอธิบายให้ฟัง

กาฬวารเกิดความปิติยินดี และศรัทธาจิตเปี่ยมล้น

“หนูจะตั้งใจฝึกปฏิบัติกรรมฐานต่อไปไม่มีวันหยุดค่ะ”

“ดีแล้วล่ะกาฬวาร จำไว้ว่าผู้ประหารกิเลสได้ จิตจึงสะอาดย่อมเปล่งแสงแห่งพลังความบริสุทธิ์สีขาวเรืองรอง และในทางพระจะไม่ประกาศตัวว่าได้ขั้นไหนเพราะผิดวินัยพระ ถึงแม้เราไม่ใช่พระ ก็ไม่สมควรอวดตัวนะกาฬเพราะมีทั้งผู้ที่เชื่อถือ ทั้งผู้ที่ไม่เชื่อ มันเป็นเรื่องที่รู้ได้เฉพาะตัว”แม่ชีให้คำแนะนำ

“หนูจะจำไว้ค่ะ จะไม่คุยโอ้อวด”

ดวงตาเลวิสสว่างวาบไปด้วยแสงสีเหลืองส่องประกายออกจากนัยน์ตาชั่วครู่หนึ่ง เพิ่งรู้ซึ้ง... เข้าใจในความหมายที่ผู้นำแม่ชีกล่าวกับกาฬวารในตอนนั้น

‘ผู้ประหารกิเลส จิตสะอาดย่อมเปล่งแสงแห่งพลังความบริสุทธิ์สีขาวเรืองรอง’

แล้วนั่นทำให้เลวิสเกิดนึกถึงความหมายคำว่า ‘เพชฌฆาต’ ในทางคุณธรรมนั้นไม่ได้ไปฆ่าใครแต่คือผู้มีใจแน่วแน่ฆ่ากิเลสในใจตัวเอง ยากนักที่มนุษย์ธรรมดาจะละกิเลสได้นับว่าผู้หญิงอย่างกาฬวารนั้นค่อนข้างหายากทีเดียว

“เมื่อย...” กาฬวารบ่นหลังดูเวลาจากนาฬิกาติดผนังหน้าตึกเล็ก เป็นเวลาครึ่งชั่วโมงที่เขาจับกุมมือให้ยกค้างอยู่อย่างนาน ถ้าหากใครมาเห็นเขาและเธอขณะถูกนำมือไปแนบอก อาจเข้าใจผิดพากันคิดอะไรไปใหญ่โต และตัวเธออาจจะโดนนินทาว่าร้าย

แต่เลวิสยังจิตจดจ่ออยู่ จนไม่ได้ยินเสียงบ่น

“เมื่อยแล้วนะ เมื่อไรจะปล่อยมือซะที” กาฬวารส่งเสียงดัง ยังผลให้เลวิสรู้ตัวแต่ยังมิได้มีการปล่อยมือแต่ประการใด

“ขอโทษ... นานไปหน่อย ขอบคุณที่ให้จับมือ” เลวิสพูดออกมา ไม่รู้ว่าอยู่ในอารมณ์ไหน จนเขาบอกประโยคต่อมา...

“แต่มือเธอนุ่มนิ่มอบอุ่นดี แถมหอมด้วยนะ”พร้อมรอยยิ้มหว่านเสน่ห์ เขาฉวยมือเธอยกขึ้นสูงอีกนิด ก้มตัวเองลงมาอีกหน่อยทำเป็นหอมชื่นใจ ใช้จมูกดอมดมมือน้อยๆ ของเธอ

“ต่อไปเธอจะชอบฉัน”

พอสิ้นคำของเลวิส กาฬวารรีบดึงมือตัวเองออกจากการถูกจับกุมใจข้างในวอกแวกไปชั่ววูบ แต่กลับสำรวมจิตได้ทัน จึงปั้นหน้าเอ่ยราตรีสวัสดิ์

“ฉันง่วงแล้ว ขอตัวไปนอนค่ะ” กาฬวารเดินหนีจากไป

ทิ้งให้เลวิสคิดกระหยิ่มใจจนพูดออกมากับตัวเองเบาๆ

“คนหล่อมาขอจับมือ ใครล่ะจะไม่จิตใจไหวหวั่น”

วิญญาณลมเหนือจับจ้องดูอยู่อย่างไม่สบอารมณ์

“กาฬวารเป็นของฉัน อย่ายุ่ง...” ว่าแล้ว และอดรนทนไม่ได้ต้องแผลงฤทธิ์แปลงเป็นแมวดำเกาะเกี่ยวกิ่งไม้ โหนตัวหัวห้อย ทำอาการขยายยืดตัวออกจนมีขนาดใหญ่เท่าเสือดำ ดวงตาทั้งสองข้างส่องประกายแสงสีแดงโรจน์ ตีนเสือดำตวัดไล่ไขว่คว้าประสงค์ร้ายหมายให้บาดเจ็บ กางกรงเล็บยาวเป็นใบมีดปลายแหลมคมกริบทุกกรงเล็บ ส่งเสียงเยี่ยงเสือดำขู่คำรามกึกก้องอย่างแหลมปรี๊ด เสียดแทงเข้าไปถึงในใจกลางโสตประสาท

“โฮกกกก... หง้าววว...”

กวัดไกวข่วนเฉียดเฉี่ยวใบหน้าของเลวิสไปมา...น่าหวาดเสียวยิ่ง

“เฮ้ย! ผีหลอก ไอ้น้องผีขี้หึงจ๊ากกก...” เสียงเลวิสกรีดร้องดังลั่นฉับพลันหายวับ กลับกลายร่างเป็นค้างคาว บินหนีหาย... กลืนไปในความมืด

ชาวบ้านละแวกใกล้เรือนเคียงต่างได้ยินเสียงกันถ้วนทั่วทุกตัวคน ไม่มีใครกล้าเสนอหน้าว่าอยากเห็นผี

ยิ่งมีเสียงคลอของสุนัขเห่าหอนอย่างโหยหวน รับส่งต่อกันเป็นทอดๆกระแสเสียงเยือกเย็นเข้าถึงไขสันหลังลอยไปพร้อมกับสายลมกรรโชก หมู่ต้นไม้ทิวไผ่น้อยใหญ่ช่วยกันเขย่าโยกไหวอย่างกับกองทัพผีออกอาละวาด...ทำให้สยองขวัญหวาดกลัว มันยิ่งกว่าชวนขนหัวลุกเสียอีก เป็นเหตุให้ถนนที่ผ่านหน้าบ้านโองาว่านั้น...ร้างสัญจร...

........... ตอนนี้เลวิสรู้แล้วว่ากาฬวารเป็นสาวพรหมจรรย์มีพลังจิตบริสุทธิ์ เหลืออีกเพียงอย่างเดียวที่อยากรู้เธอเกิดในเวลาที่เรียกว่าฤกษ์เพชฌฆาตหรือไม่? และเพื่อให้ได้รู้เลวิสจึงมีธุระกับยายเพียรด้วย แม้มืดค่ำยังไปหาถึงหน้าห้อง

“ยายครับ กาฬเกิดวันเดือนปีอะไร เกิดเวลากี่โมง ยายช่วยจดใส่เศษกระดาษ...ให้ผมหน่อยนะครับ”

“ถามทำไมล่ะคะ คุณเลวิส”

“ผมจะให้หมอดู ดูดวงให้กาฬ” เขาตอบ ยื่นกระดาษโน้ตแผ่นเล็กที่เตรียมมาพร้อมทั้งปากกา ส่งให้ยายเพียรรับไป แล้วจดให้ตามความต้องการของเขา

เวลาสองทุ่มกว่า... เลวิสนำวันเดือนปีเกิดและเวลาตกฟากของกาฬวารไปให้หมอดู

“ช่วยดูดวงผู้หญิงคนนี้ให้ผมหน่อยครับจดวันเดือนปีมาให้แล้วกับเงินค่าดูดวงด้วย” เลวิสส่งแบงค์สีม่วงให้พร้อมกระดาษโน้ต หมอดูรับไปคำนวณ แล้วเอ่ยคำทำนาย...

“ดวงดี มีบุญวาสนาสูง ได้คู่ครองดี แต่มีคู่ครองสองคน”

“ผมแค่อยากรู้ว่าฤกษ์ที่เกิดคืออะไร” เลวิสรีบพูดตัดบท เขาใจร้อนอยากรู้ให้ตรงจุดโดยไม่สนใจรายละเอียดปลีกย่อย

“อ๋อ... เกิด...ฤกษ์เพชฌฆาต”

“ฤกษ์เพชฌฆาตแน่เหรอครับ ดูให้แน่นะครับ”

“แน่นอน เกิดช่วงเวลานี้อยู่ในฤกษ์เพชฌฆาต...แน่นอน” หมอดูตอบย้ำให้เขาแน่ใจ

“ขอบคุณครับ บ๊าย บาย...”

“อ้าว... แล้วไม่ฟังคำทำนายต่อแล้วหรือ” หมอดูถาม ท่าทาง... งงงวย เมื่อเห็นเด็กหนุ่มรีบร้อนกลับออกไป

‘พบแล้ว... สาวพรหมจรรย์ มีพลังจิตบริสุทธิ์เกิดในฤกษ์เพชฌฆาต’

เลวิสในร่างค้างคาวสีดำตัวเล็กคิดได้ทันทีว่าเขาจะทำอะไรต่อ...

ค้างคาวดำบินตรงเข้าไปในห้องนอนของกาฬวาร แล้วกลับกลายคืนร่างเดิม

สาววัยรุ่นกำลังหลับสนิทบนเตียงนอนสีขาวเขาไม่คิดจะปลุกเธอ แล้วเกิดนึกหวาดกลัววิญญาณลมเหนือ

“ต้องสร้างม่านพลังจิตพรางตาไม่ให้มีใครเห็นทุกสิ่งภายในห้องนี้ พรางตาให้ดูเหมือนห้องว่างเปล่าไม่มีคนอยู่”เขาพูดกับตัวเอง

แวมไพร์ผู้มีพลังวิเศษมิใช่พ่อมดไม่ต้องท่องคาถาใด การสร้างม่านพลังจิตพรางตานั้น เลวิสใช้เพ่งพลังจิต วาดฝ่ามือไปโดยรอบภายในห้องบังเกิดม่านอากาศ... ซึ่งม่านนี้มองไม่เห็นด้วยดวงตามนุษย์และดวงตาของวิญญาณ...สำเร็จ!

จึงหันมาสนใจกาฬวาร แล้วเกิดความรู้สึกแปลกๆขึ้นมาพร้อมกัน

“ต้องดื่มเลือดเธอ...”

เลวิสมองเรือนร่างเล็กบางเพรียวลงนั่งบนเตียงข้างๆ ร่างเธอที่อยู่ในชุดนอนผ้าลูกไม้บาง กระโปรงสั้นเหนือเข่ารูปร่างสมส่วน ผิวพรรณค่อนข้างขาว พิศดูวงหน้าเนียนนวล คิ้วเข้ม หลับตาพริ้ม ขนตาดำดกเป็นแพและยาวงอนจมูกเชิดขึ้นนิดๆ ปากเล็ก เรียวปากอิ่มหนาเท่ากันทั้งริมฝีปากล่างและบน ยิ่งพินิจดวงหน้างามยิ่งคิดถูกใจ...

‘ดูๆ ไป เธอนี่สวย... น่าจูบ’

ปลายนิ้วมือของเขาแตะเรียวปากเล็กนั้นไล้ไปมาเพียงแผ่ว ยังไม่อยากทำเธอรู้สึกตัวตื่น อยากชมความสวยงามของเธอให้นานกว่านี้ในขณะที่ดวงจิตเริ่มเกิดพิศวาส ใคร่สัมผัสลูบไล้ผิวพรรณที่นุ่มนิ่มและอบอุ่นจับที่หัวไหล่และแขนคลึงเคล้าเบาๆ ความต้องการพลุ่งพล่านขึ้นมาท่วมท้นทันที

“นี่เราจะทำอะไรเธอ? ...ไม่ได้นะเธอจะเสียความบริสุทธิ์ เราเองจะหมดโอกาสกลับเป็นมนุษย์อีก” บอกเตือนสติตัวเองก่อนจะเผลอไผลไปไกล แล้วจึงรามือจากตัวเธอ

ในขณะนั้น กาฬวารเริ่มขยับร่าง... กำลังจะตื่นขึ้นมา

“เอ๊ะ!คุณเลวิสเข้ามาในห้องนี้ได้ยังไง” กาฬวารถามทันทีที่ตื่นลืมตาเห็นหน้าเลวิส เมื่อมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นท้องฟ้ามืดสนิท ประตูยังคงปิดมีเพียงหน้าต่างบานเดียวที่เธอเคยแง้มไว้เล็กน้อย จึงเป็นเหตุให้เธอคาดเดาว่าเขาอาจปีนเข้ามาทางหน้าต่างบานนั้น

“คุณเลวิสคิดจะทำอะไรฉัน” กาฬวารถามด้วยนึกหวั่นกลัวสถานการณ์ผิดปกตินี้ขึ้นมา

“ไม่ต้องกลัว... ฉันจะไม่ทำอะไรเธอ” เลวิสบอก

แต่แววตาที่มองมา... ไม่ใช่อย่างปากว่าเสียทีเดียวบัดนี้เธอกอดตัวเอง ปกปิดหน้าอก อยากหลบหนีสายตาที่เขาจ้องมอง ด้วยสัญชาตญาณของลูกผู้หญิงรู้ว่าเด็กหนุ่มอย่างเขามีความปรารถนาในเรือนร่างเธอนั่นทำให้ใจเธอเต้นรัว... ทั้งกลัวหวั่นหวาด แล้วก็...

“เธอ... พิศวาสฉัน ฉันจับความรู้สึกเธอได้” เลวิสจับแขนกาฬวาร จ้องมองนัยน์ตาเธอ

แต่เธอเบือนหน้า เลี่ยงหลบก้มหน้าหนีรีบเตือนสติตนเอง และควบคุมความรู้สึกนึกคิดจิตใจภายในให้ค่อยสงบลง

‘ไม่ได้นะ เราจะเสียพลังสมาธิกำจัดกิเลสในใจเดี๋ยวนี้...’

“ความรู้สึกนั้น... หายไปแล้ว เธอทำใจได้ไว จิตใจอ่อนไหวเปลี่ยนแปรเร็วจิตใจไม่สะสมความรัก”

“ปล่อยฉันไปเถอะ อย่าทำอะไรฉันเลย ขอร้อง...”

“อย่ากลัวเลย ฉันจะไม่ทำลายความบริสุทธิ์เธอเพราะนั่นสำคัญเท่าชีวิตฉัน”

“สำคัญยังไง”

“ฉันพบแล้ว เวอร์จิ้นเกิร์ล เกิดในฤกษ์เพชฌฆาตที่แท้คือเธอ...กาฬ เธอเท่านั้นช่วยฉันได้”

“แล้วฉันจะช่วยได้ยังไง”

“ฉันต้องได้ดื่มเลือดเธอ”

“ว้าย! ...หรือว่าคุณเลวิส... ไม่ใช่มนุษย์” กาฬวารตกใจมากร้องอุทานเสียงหลง สะบัดแขนวิ่งหนีลงจากเตียง ตรงไปที่หน้าประตูรีบหมุนลูกบิด แต่ประตูกลับไม่เปิดไม่สามารถออกจากห้องนี้ไปได้

“ฉันใช้มนต์สะกดล็อคประตูห้อง เธอออกไปไม่ได้หรอก...ที่เธอคิดถูกแล้ว ฉันไม่ใช่มนุษย์ เป็นแวมไพร์ แต่ฉันจะไม่กัดกินเธอ จะทำเธอตายไม่ได้เธอต้องมีชีวิตถึงจะช่วยฉันได้” เขาบอกรู้ตัวว่าเธอกลัวจนลนลาน จึงรักษาระยะห่างไว้ ไม่เข้าใกล้... ซึ่งจะทำให้เธอยิ่งเสียขวัญ

กระนั้นกาฬวารยังเสียงสั่น... แข็งใจเอ่ยถาม

“ผี... ผีดูดเลือดอย่างนั้นเหรอ”

“ใช่... ฉันต้องดื่มเลือดเธอคนเดียวเท่านั้นต้องเป็นเธอถึงมีเลือดที่ผสมพลังจิตบริสุทธิ์ ล้างเลือดแวมไพร์ในตัวฉันได้”

“ฉันต้องตายแน่ๆ ถ้าถูกดูดเลือด”

“ไม่... เธอต้องไม่ตาย ฉันจะไม่ทำเธอตายเพียงแต่ตอนนี้ยังคิดไม่ออก จะทำยังไงกับเธอ...”

“ถ้าคุณเลวิสยังคิดไม่ออก บางทีถ้าถามคุณเหนือเขาอาจช่วยคิดเรื่องนี้ได้”

“ให้ไปถามผี? ...ไม่ไหว ฉันกลัวผีหลอก” เลวิสรีบปฏิเสธทันที

“ฉันจะเป็นคนไปปรึกษาคุณเหนือเอง แล้วมาบอกคุณเลวิส”

ดังนั้นเลวิสจึงคลายสะกดม่านพลังจิตพรางตา เดินกลับออกไปรอฟังผล...

........... วิญญาณลมเหนือปรากฏร่างทันทีที่เขาเข้ามายังห้องนอน

“กาฬ... เมื่อกี้เธอหายไปไหน”

“ฉันอยู่ที่นี่นี่นา แต่คุณเลวิสเข้ามาในนี้ บอกว่าฉันคือคนที่เขาตามหาเป็นคนที่จะช่วยให้เขาคืนชีวิตกลับเป็นมนุษย์เหมือนเดิม เขาต้องการดื่มเลือดฉัน เพื่อล้างเลือดแวมไพร์ในตัวเขา”

“เลวิสเป็นแวมไพร์อย่างนั้นเหรอ โธ่...พี่ชายฉันกลายเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง”

“เรื่องนั้น... ฉันไม่รู้หรอกค่ะ คุณเลวิสไม่ได้เล่าให้ฟังเขาไม่กล้าทำอะไรฉัน เขากัดฉันไม่ได้ กลัวฉันตาย แต่เขาไม่รู้จะหาทางทำอย่างไรถึงจะได้ดื่มเลือดฉัน”

“ถ้าใช้มีดกรีดเลือด จะเกิดบาดแผลต้องรักษา...และต้องทำการห้ามเลือด ถ้าห้ามเลือดแล้วเลือดไม่หยุดไหล จะทำให้เสียเลือดมากไม่ดีต่อร่างกายเลย มีอีกวิธี... คงต้องเจาะเลือดด้วยเข็มฉีดยาถึงลดปริมาณการสูญเสียเลือด”

“จริงสิ ฉันเคยเห็นเขาบริจาคเลือดใช้วิธีนั้นดีกว่า แต่ฉันเคยไปบริจาคเลือด พยาบาลไม่รับเจาะเลือด บอกว่าฉันน้ำหนักตัวน้อยเกินไปไม่ได้มาตรฐาน แถมมีเม็ดเลือดขาวมากเกินด้วย เลยให้ยาบำรุงเลือดฉันมากิน”