............... ทั้งเลวิสและลูกน้องของเขาต้องเหนื่อยกันมากกว่าจะทำให้สองพี่น้องร่างยักษ์สิ้นฤทธิ์ลงได้

“เพราะได้นายสองคนช่วยไม่อย่างนั้น... ฉันคงแย่ไปเหมือนกัน ขอบใจนายสองคนมาก” เลวิสกล่าวกับลูกน้องของเขา

“ขอบใจนายเข้ามาช่วยฉันได้ทัน... นายเป็นพี่ชายที่พึ่งได้จริง ๆ ” ลมเหนือกล่าวด้วยท่าทางบอบช้ำภายใน เลวิสต้องคอยประคองให้ค่อย ๆ เดิน

“นายเป็นน้องชายคนเดียวของฉันเราสองคนเป็นพี่น้องมีอะไรต้องช่วยกันอยู่แล้ว ฉันยอมให้ใครทำร้ายนายไม่ได้เด็ดขาด”

“ขอบใจนายสองคนด้วย”ลมเหนือยังมีแก่ใจกล่าวขอบคุณลูกน้องในร้านอาหารด้วย

“ต้องไปโรงพยาบาลเข้ารับการตรวจร่างกายหน่อยดีกว่าท่าทางอย่างนี้ไม่รู้ซี่โครงนายหักไปกี่ซี่” เลวิสบอกลมเหนือแล้วพาไปส่งโรงพยาบาล ...โชคดีที่แค่ฟกช้ำ

............... ผ่านเรื่องร้ายมาถึงคราวได้พบเรื่องดี ๆ สำหรับลมเหนือบ้าง

“มีสาวมานั่งดูฉันทุกคืนเป็นแม่ม่ายสาวสวยรวยเสน่ห์ น่าสน... แต่เสียดาย... ฉันไม่ใช่คนโสดร้อยเปอร์เซ็นต์” ลมเหนือคุยอวดพี่ชาย

เลวิสรีบสนับสนุนถึงขั้นเรียกได้ว่ายุยงส่งเสริมทันที

“ฮคคุ...ถ้าเธอน่าสนก็เอาเลยสิ ที่จริงนายไม่ต่างกับคนโสด ลองนึกดูนะ...สงกรานต์กลับไปเยี่ยมบ้านทีไรไม่เคยเจอกาฬสักปี เพราะเธอไปถือศีลอยู่วัดประจำแถมไม่ให้ใครไปเยี่ยมอย่างกับไม่รักกัน ผิดปกติผัวเมียต้องรักและอยากเจอกันฉันว่าทะเบียนสมรสมันแค่กระดาษแผ่นเดียวเหนี่ยวรั้งใจไม่ได้หรอกรักใครชอบใครจะช้ารีรออะไร ทุกอย่างมันอยู่ที่ใจนายรู้อยู่เต็มอกว่ากาฬไม่ได้รักนายสุดท้ายนายอาจต้องอยู่อย่างเดียวดายจะเหลือใครเคียงข้าง คิดไปแล้วน่าสงสารนาย” เลวิสบอกเป็นนัยว่าลมเหนือจะต้องผิดหวังหากยังรั้งรอ... ไม่เลือกรักใครไปสักคน ดังนั้นจิตใจลมเหนือจึงเริ่มอ่อนไหวหวั่นกลัว... ไม่อยากให้ถึงวันที่ไม่มีใคร

แพททริเซียลอยด์ เพิ่งแยกทางต่างคนต่างอยู่กับสามีมาหมาด ๆชอบมาดินเนอร์ตามลำพังที่ร้านอาหารเลโฮแห่งนี้และแอบปลื้มลมเหนือถึงขนาดมานั่งเฝ้าดูเขาร้องเพลง

เลวิสรู้ว่าเธอชอบลมเหนือจึงเป็นใจให้ทั้งสองได้สนิทชิดเชื้อกัน สั่งให้ลมเหนือคอยเทคแคร์ดูแลนั่งคุยเป็นเพื่อนแก้เหงาให้เธอทุกคืน แล้วพาไปส่งบ้าน

ครอบครัวเธอนั้นมีฐานะดีและเป็นบุตรสาวเพียงคนเดียว บิดามารดาทำธุรกิจเรียลเอสเตท ทั้งออกแบบรับเหมาก่อสร้าง ซ่อมแซม ตกแต่งบ้าน ซื้อขายอสังหาริมทรัพย์ท่ามกลางเศรษฐกิจของอเมริกาที่ทรง ๆ ทรุด ๆ ในช่วงนี้แต่ธุรกิจของครอบครัวเธอยังสามารถประคองตัวอยู่รอด

............... หลายปีมานี้ทั้งคุณมิลินและกาฬวารช่วยกันทำธุรกิจจนเจริญรุ่งเรืองออกสู่ระดับอินเตอร์นำเครื่องเพชรทองในแบรนด์ของบริษัทจินตนาโองาว่าเข้าร่วมแสดงในงานแฟชั่นระดับไฮคลาส

ครั้งนี้กาฬวารต้องเดินทางมาอเมริกาเพื่อร่วมงานแฟชั่นฤดูร้อนโชว์ชุดบิกินี่ซึ่งจัดให้มีการประมูลเครื่องเพชร

เธอใช้การประชาสัมพันธ์เครื่องเพชรโดยทำเป็นคลิปวีดีโอ...

หญิงสาวเปล่าเปลือย...ขึ้นมาจากสระน้ำสีมรกต

มีตะปิ้งทองคำสามเหลี่ยมปิดด้านหน้าและด้านหลังสายเดี่ยวของตะปิ้งประดับเพชรส่งประกายสะท้อนรับกับแสงแห่งเปลวเทียนราวกับสีของทองคำ...

แวดล้อมด้วยสาวรับใช้ที่แต่งตัวนุ่งน้อยห่มน้อยด้วยเนื้อผ้าเบาบางสวมใส่เครื่องประดับเพชรพลอยแพรวพราว

สาวรับใช้ส่งสร้อยไข่มุกเม็ดโตเรียงรายหลายเส้นให้คล้องคอ

เธอหันหน้าเดินมาหน้าอกเต่งตึงกลมกลึงซึ่งมีสายสร้อยไข่มุกปิดบังส่วนสุดยอดบัวตูมปทุมถันนั้นงามสะกดทุกสายตา

แท่งเทียนสีเหลืองเรียงรายหลายแท่งตั้งบนโต๊ะเครื่องแป้งส่องแสงเรื่อเรืองฉาบผิวนวลสีน้ำผึ้งอ่อนขับผิวให้เรืองรองกลมกลืนกับสีของทองคำ...

เธอนั่งลงหน้าโต๊ะปล่อยผมดำเงางามสลวยสยายแผ่... และสาวรับใช้มาหวีผมให้ ครู่หนึ่งจึงรวบรัดผมเกล้าประดับปิ่นปักผมทองคำฝังเพชร

สาวรับใช้ส่งตุ้มหูเพชรระย้าให้เธอค่อยใส่ทีละข้าง ใส่กำไลข้อมือทองคำ นิ้วเรียวถูกสวมแหวนเพชรน้ำงามสี่กะรัต

จากนั้นเธอใส่ถุงน่องปักเพชรที่ยาวขึ้นมาถึงโคนขาเรียบร้อยแล้วจึงลุกไปนั่งเหยียดขาในท่าตะแคงบนแท่น หนุนหมอนอิงอย่างสบายอารมณ์ แวดล้อมด้วยสาวรับใช้คอยโบกพัดแพนนกยูงบรรยากาศพราวพร่างอย่างกับอยู่ในความฝันมีแสงสะท้อนจากเหลี่ยมเพชรเปล่งประกายวูบวาบแวววาว...

จบคลิปประชาสัมพันธ์เครื่องเพชรจากบริษัทจินตนาโองาว่าซึ่งสงวนลิขสิทธิ์ห้ามผู้ใดนำไปเผยแพร่ออกสู่สื่อสาธารณะรวมทั้งทางอินเตอร์เน็ตนับเป็นคลิปที่ฮือฮา... ได้รับเสียงวิพากษ์วิจารณ์ต่าง ๆ นานาผู้หญิงที่มีเงินส่วนใหญ่อยากได้เครื่องเพชรแบบที่กาฬวารสวมใส่แต่เสียงวิจารณ์จากพวกผู้ชายต่างไปจากนั้น...

“อ๊าย...ทำผมคลั่งไคล้ อยากได้... อยากได้ไปหมด ทั้งเครื่องเพชร ทั้งคนที่ใส่” จักรวาลทำเสียงอ่อนเสียงหวานพูดคุยกับคมกริชเพื่อนคู่หูของเขา

“ผู้หญิงอย่างกาฬวารไม่ต้องยั่วผู้ชายก็วิ่งเข้าใส่แทบหลบไม่ทันอยู่แล้วมาออกคลิปโปรโมทเล่นไม่ใส่เสื้อผ้าสักชิ้นแบบนี้ คู่แข่งผมคงโผล่หน้าขึ้นมาเพียบ”

‘โป๊อะไรขนาดนี้’

เลวิสได้แต่นึกตำหนิอยู่ในอารมณ์หวงปนหึง ถึงกระนั้นยังจ้องจนลูกนัยน์ตาแทบถลน

“ผมเคยนัดทานข้าวตามลำพังกับคุณกาฬไม่เคยสำเร็จสักทีโดนปฏิเสธตลอดพยายามอ้างเรื่องงานก็แล้ว เธอรู้ทันทุกที หาโอกาสอยู่กันสองต่อสองยากมาก”จักรวาลคุยกับคู่หูต่อไป

“จะจีบผู้หญิงสวยเก่งฉลาดชั้นสูงอย่างคุณกาฬวารมันต้องคนมีกึ๋นฝีมือขั้นปรมาจารย์”

“คนแบบที่คุณคมกริชว่าเขาจะทำยังไง” คมกริชและจักรวาลนินทากันสองคนโดยไม่สนใจคนที่นั่งอยู่ข้างหลัง เพราะต่างคิดว่าเป็นคนต่างชาติที่ฟังภาษาไทยไม่รู้

แต่ทั้งเลวิสและลมเหนือฟังเข้าใจทุกถ้อยคำ

“ผมจะเล่าให้ฟัง...ผมไม่ใช่รู้จักแต่เพียงเธอคนเดียว ผมตีสนิทกับบรรดาเพื่อนเธอด้วยเวลาผมนัดเธอไปปาร์ตี้ที่บ้านผม ผมจะชวนพวกหนุ่ม ๆ นายแบบไปด้วยเท่าจำนวนเพื่อนของเธอตอนเต้นรำกันผมจับคู่กับเธอ เลยได้เต้นรำกับเธอสองคน ได้จับมือของเธอมาแล้วทั้งนุ่ม ทั้งหอม... หึ หึ...” คมกริชหัวเราะเจ้าเล่ห์เจ้ากลกล่าวอ้างอวดกระหยิ่มยิ้มย่อง

“โอ้โฮ...น่าอิจฉาจัง อย่างนั้นผมขอยืมไอเดียจากคุณคมกริชดีกว่า จะได้นัดคุณกาฬออกไปเที่ยวบ้างคราวนี้เธอคงไม่ปฏิเสธผม”

“แหม...แต่เรื่องแบบนี้ต้องใช้เสน่ห์เฉพาะตัวด้วยมันเป็นเรื่องของคุณจะเอาชนะใจคุณกาฬได้ไหม ผมไม่รับประกันนะครับ” คมกริชกล่าวแล้วสองหนุ่มจึงหยุดการสนทนาเพียงเท่านั้น

...เมื่อบนเวทีมีพิธีกรขึ้นมากล่าวเริ่มต้นงานประมูลเครื่องเพชรจากบริษัทจินตนาโองาว่า

“ถ้าใครประมูลเครื่องเพชรชุดนี้ได้คุณกาฬวารอนุญาตให้ถอดออกจากตัวเธอเลย” พิธีกรประกาศหน้าเวทีสร้างเสียงฮือฮาจากบรรดาหนุ่มเศรษฐีที่สนใจทันที

“รวมทั้งชุดถุงน่องปักเพชรนั่นด้วยหรือเปล่าครับ” หนุ่มอเมริกันที่มาร่วมประมูลคนหนึ่งตะโกนถามขึ้น

“แน่นอน...รวมอยู่ด้วยครับ” พิธีกรตอบ

เลวิสได้ฟังแล้วเกิดความคิดว่าต้องประมูลแข่งขันกับผู้ชายคนอื่นให้ได้

กาฬวารเดินโชว์ในชุดว่ายน้ำทูพีซสีทองพร้อมเครื่องประดับเพชรแท้ในงานนี้มีตำรวจนอกเครื่องแบบ และบอดี้การ์ดคอยคุ้มกันอยู่ด้านล่างเวทีพร้อมด้วยบรรดาเศรษฐีต่างมีบอดี้การ์ดติดตามตัวมาด้วยอยู่แล้วอีกทั้งสถานที่จัดงานมีระบบรักษาความปลอดภัยเยี่ยมยอดจึงไม่ต้องกังวลใจในเรื่องโจรกรรมเครื่องเพชร

...และในท้ายที่สุดเลวิสชนะการประมูลสมดังใจปรารถนา

............... ในห้องแต่งตัววีไอพีกาฬวารต้องยอมให้เลวิสเข้ามาเพื่อถอดเครื่องเพชร รวมทั้งถุงน่องปักเพชร

กาฬวารนึกถึงก่อนหน้านั้นยูชิยะเคยบอก...

“ช่วงสงกรานต์กาฬเอาแต่หลบหน้าหลบตาไปถือศีลประจำปี ไม่อยากเจอฮคคุไม่เป็นไร แต่ลืมไปแล้วหรือ?ยังมีอีกคนอยู่ที่รอรักแต่เธอคนเดียว ฉันหมายถึงเลวิส ถึงเธอยังไม่คิด...ก็น่ารับไว้พิจารณา” เธอแค่รับฟัง...แม้กระนั้นยังเก็บเอามานึกทบทวนและจดจำไว้ในใจ

“ฉันไม่ได้เจอเธอเลยหลายปีได้เจอกันคราวนี้เธอสวยขึ้นกว่าแต่ก่อน” ทุกคำพูดออกไป สายตาเลวิสจับจ้องดวงหน้านวลผ่องของสาวสวยตรงหน้าไม่วางตา

“ขอบคุณที่ชมค่ะที่จริงฉันไม่แตกต่างจากเดิมมากนักหรอก”

“ใครว่าล่ะตอนนี้เธอดูเป็นสาวแล้ว เซ็กซี่ซะด้วย ตกลงยอม... ให้ฉันถอดถุงน่องนั่นใช่ไหม”เลวิสทอดเสียงตรงคำ ‘ยอม...’อย่างมีลูกเล่นลีลาหยอกเย้าให้สาวเข้าใจความหมายแอบแฝงใจอยากเห็นสาวสวยมีอาการเขินงามน่ารักอีกสักครั้ง

“เอ่อ... ค่ะ” กาฬวารตอบไม่เต็มคำเกิดรู้สึกเขินขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อเลวิสเข้ามาใกล้และคุกเข่าลงตรงหน้า...ชม้ายชายตามองช้อนขึ้นประสานสายตากันและกัน ทำให้เธอถึงกับใจแกว่ง...

‘เขาดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากหน้าตาดีกว่าตอนเป็นวัยรุ่น ทั้งหุ่นเท่ห์อย่างกับพวกนายแบบ’

เธอได้แต่นึกอยู่ในใจไม่กล้ากล่าวชื่นชมออกไป มองดูเขาปลดถุงน่อง ค่อย ๆ รูดลงไปผ่านน่อง ...เรียวขาไปจนหลุดออกจากปลายเท้าด้วยฝ่ามือใหญ่นิ้วเรียวยาวสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากฝ่ามือใหญ่ของเขา ซึ่งทำอย่างบรรจงทีละข้าง

“ถอดออกหมดแล้วเหลือแต่ผิวเนื้อ กาฬนี่ผิวเนียนดีนะ ขาเรียวยาวสวย” มือเขาลูบไล้จากข้อเท้าเธอขึ้นมาถึงหัวเข่า ทำท่าจะลามเรื่อยไปถึงขาอ่อนให้รู้สึกร้อนวูบวาบพิกล เธอจึงจับมือเขาหยุดไว้ก่อนเสพูดเรื่องอื่นเป็นงานเป็นการเพื่อปรับเปลี่ยนอารมณ์ที่เกิดขึ้น

“เดี๋ยวกาฬพับถุงน่องเก็บใส่กล่องให้นะคะว่าแต่คุณเลวิสประมูลถุงน่องได้นี่จะเอาไปทำอะไรคะ” กาฬวารถาม

ในขณะเลวิสส่งสายตาให้แสนหวานปานจะกลืนกินยิ้มหว่านเสน่ห์... ก่อนเอ่ยตอบ

“ของมีค่าราคาแพงแบบนี้ต้องเอาไปเก็บรักษาอย่างดี...ตลอดชั่วชีวิตฉัน”

กาฬวารรับฟังไว้...หัวใจดวงน้อยค่อยละลาย ...ไหวหวาม

............... หลังจากงานแฟชั่นโชว์กาฬวารไปเที่ยวต่อกับกลุ่มเพื่อนนางแบบสาว เลวิสขอติดตามไปด้วย

“ทำไมคุณเหนือไม่มาด้วยล่ะคะ”

“ติดธุระส่วนตัวครับเอ่อ... ความจริงฮคคุมีแฟนแล้ว” เลวิสพูดเน้นชัดถ้อยคำ เพื่อทำลายความหวังหากกาฬวารตั้งใจชอบหรือมีเยื่อใยให้ลมเหนือ จะได้เลิกหวัง...

“ฉันไม่แปลกใจกะแล้วต้องเป็นอย่างนั้น” แม้กาฬวารไม่ใช่ผู้หญิงคิดมากแต่ได้รับคำตอบเช่นนั้นเพียงวูบหนึ่งยังใจหาย... สายตาหลุบมองลงพื้น

“ผู้หญิงคนนั้นทั้งสวยทั้งรวยเป็นฝ่ายมาชอบก่อน มานั่งเฝ้าดูฮคคุร้องเพลงทุกคืนจนฮคคุใจอ่อนรู้อย่างนี้แล้วกาฬจะว่าไง”

“ถือเป็นสิทธิส่วนตัวเขาฉันจะไม่เข้าไปก้าวก่าย แล้วคุณเลวิสล่ะคะมีแฟนหรือยัง”เธอตอบแล้วเปลี่ยนเรื่องคุย

“มีแฟนแล้วครับ” เลวิสแกล้งตอบด้วยใบหน้ายิ้มกริ่มสังเกตเห็นหน้าเธอสลดไป...

“ฉันนี่ถามอะไรโง่จังอย่างคุณเลวิสมีสาวชอบเยอะแยะจะไม่มีแฟนได้ยังไง”

“บอกให้ก็ได้แฟนฉันชื่อ... กาฬวาร หึ หึ...” เลวิสหัวเราะมีลับลมคมในให้น่าสงสัยส่งสายตามองอย่างแน่วแน่แต่เธอ

“อะไรกันคุณเลวิสล้อเล่นน่า เอ๊ะ! หรือแฟนคุณเลวิสมีชื่อเดียวกับฉัน”

“ผู้หญิงชื่อกาฬวารมีคนเดียวสำหรับฉันคือกาฬคนนี้...เต้นรำกับฉันนะ” เลวิสเอ่ยขอพลางจับมือเธอมากุมไว้

กาฬวารพลอยยิ้มกับการหยอกเย้าของเขาและตอบรับโดยไม่ลังเล

นับจากนี้ต่อไป...ในมโนภาพของกาฬวารเริ่มมีแต่รอยยิ้มพิมพ์ใจของเลวิส ราวตอกสลักปักตรึงให้คิดถึงคิดถึง... ทุกคืนค่ำยามนอนถึงก่อนจะหลับตาลง

............... ความสวยบริสุทธิ์และเซ็กซี่ของกาฬวารยั่วใจให้เลวิสเฝ้ามองอย่างเคลิ้มฝัน

“นายกำลังทำอะไรเลวิส”ลมเหนือถาม เมื่อมาเห็นพี่ชายจ้องอยู่แต่หน้าจอโน้ตบุ๊ก

“ดูคลิปของกาฬ...นายดูแล้วรู้สึกยังไง”

“สวยดี...”

“ตอบสั้น ๆ อย่างนี้แสดงว่าไม่สนใจและคงไม่คิดกลับไปหาฉันอยากให้นายหย่ากับกาฬได้ไหม”

“เรื่องนั้นฉันขอคิดก่อน” ลมเหนือตอบพี่ชายไปสั้น ๆแล้วปลีกตัวกลับมายังห้องนอนของตน เปิดคลิปของกาฬวารดูบ้างซึ่งเขาดูซ้ำไปรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ นึกเสียดาย... ได้แต่ตั้งคำถามกับตัวเอง

“ฉันจะต้องหย่ากับเธออย่างนั้นเหรอ?...”

“กำลังทำอะไรเหรอคะ”

เสียงเอ่ยทักทายทำให้ลมเหนือรีบปิดคลิปนั้นก่อนแพททริเซียถือวิสาสะชะโงกดูหน้าจอโน้ตบุ๊ก

“กำลังอ่านเมล์อยู่ไม่มีอะไรพิเศษหรอก เอ่อ... แพททริเซีย ผมไม่ค่อยสบาย”

“เป็นอะไรไปคะไปโรงพยาบาลไหม” เธอถามชักสีหน้าแปลกใจเล็กน้อยเพราะไม่เคยเห็นมีวี่แววว่าเขามีอาการป่วยไข้มาก่อน กระนั้นยังคงถามอย่างห่วงใย

“ท่าจะเป็นไข้หวัดเดี๋ยวกินยาแล้วนอนพักคงหาย ไม่เป็นไรมาก ไม่อยากให้คุณติดไข้หวัดจากผม ผมขอนอนคนเดียวในห้องหนังสือนะครับ” ลมเหนือโกหกไปอย่างนั้นทั้งที่ไม่มีไข้สักนิดแต่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว อยากอยู่เงียบ ๆ ในที่ส่วนตัว แค่นั้นเอง...

“อย่างนั้นตามใจค่ะ”แพททริเซียนั้นอย่างไรก็ได้ ยังไม่รู้เรื่องใดที่ชวนให้นึกระแวงหึงหวง

เมื่อได้อยู่ลำพังลมเหนือเอาแต่นั่งดูคลิปกาฬวารซ้ำไปซ้ำมานับครั้งไม่ถ้วน มีกาฬวารอยู่ในห้วงคำนึง...ถึงกับผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว

‘อยากมีเธออยู่ด้วยกันทุกคืนทุกวันอยากหลับฝัน... ในฝันของฉันขอให้มีแต่เธอ’

............... จู่ ๆเลวิสบอกกับลมเหนือ

“ฉันจะกลับเมืองไทยนายจะกลับไปพร้อมฉันด้วยไหม? ฮคคุ”

“แล้วนายจะไปนานแค่ไหน?เลวิส”

“บางทีฉันอาจจะ...อยู่บ้านโองาว่าตลอดไป” ตอบแบบเว้นวรรคมีช่องว่างลังเลเนื่องจากใช้ความคิดคาดหวังอันยังไม่แน่นอนเสียทีเดียว

“อ้าว... แล้วร้านอาหารของเราที่อเมริกานี่ล่ะจะทำยังไงนายจะให้ฉันทำคนเดียวเหรอ”

“แล้วแต่นาย...”

“ฉันไม่อยากแยกกับนายนะความจริงฉันอยากกลับเมืองไทย แต่...” ลมเหนือเอ่ยอย่างลังเลด้วยเช่นกัน

“นายเป็นห่วงเมียนายแพททริเซียใช่ไหมล่ะ เธออาจไม่ยอมไปเมืองไทยกับนาย”

“เรื่องนั้นฉันไม่ห่วงแต่ฉันสงสัยทำไมนายต้องกลับเมืองไทย”

“มันถึงเวลา...ฉันเคยพูดว่าสักวันฉันจะกลับไปแล้วทำให้กาฬรักฉัน ฉันอยากแต่งงานกับกาฬ”

‘นายคิดอย่างนั้นเหรอเลวิสทั้งที่ฉันยังไม่ได้หย่า เพราะไม่อยากหย่า แต่ฉันอยากกลับไปหากาฬ อยากรักกัน...แต่ฉันไม่มั่นใจ กาฬจะรักฉันไหม’

“อ้าว...ทำไมนายเงียบไปเลยล่ะฮคคุ คิดอะไรอยู่” เลวิสถาม ทุกวันนี้ไม่มีจิตสัมผัสพิเศษจึงอ่านใจน้องชายไม่ได้แต่ถ้าอ่านใจน้องออกเลวิสคงจะต้องพูดดับความหวังของน้องว่า...

‘กาฬไม่มีวันรักนายหรอกเพราะเธอเผลอใจชอบฉันไปแล้ว’

“นายเป็นพี่ชายคนเดียวของฉันฉันไม่อยากอยู่โดยไม่มีนาย คงต้องตามนายกลับเมืองไทยด้วย” นี่เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ลมเหนือตัดสินใจไปจากอเมริกาและเลวิสคิดขายร้านอาหารที่ร่วมกันทำมา

“ถ้าอย่างนั้นเราประกาศขายกิจการร้านอาหารของเราเถอะฮคคุ”

............... ประเทศไทย

“ขอพบผู้จัดการฝ่ายศิลป์ครับวันนี้ว่างไหม ช่วยนัดให้ผมหน่อย”

“ว่างค่ะขอโทษนะคะ จะให้เรียนผู้จัดการว่าใครต้องการพบคะ”

“บอกว่า...สามีของผู้จัดการต้องการพบครับ” ลมเหนือจงใจพูดช้าเน้นคำสำคัญเพื่อให้ได้การตอบรับโดยไม่มีปฏิเสธแต่คลาดเคลื่อนจากที่คาดหมายไปบ้างเมื่อเลขาสาวตอบกลับมา

“อ๋อ...มาจีบผู้จัดการอีกละ เคยมีคนใช้มุขนี้แล้วค่ะ” ระวีเป็นเลขาสาวลูกน้องกาฬวารเธอตอบมาในโทรศัพท์

ลมเหนือพอรู้อย่างนี้กลับขมวดคิ้วสงสัย...

“มีหนุ่ม ๆมาขายขนมจีบให้ผู้จัดการเยอะเหรอครับ”

“เยอะสิคะทั้งหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ ผู้จัดการจึงบอกดิฉันให้คอยสกรีนคนถ้าหากมาก่อกวนจะไม่ให้เข้าพบค่ะ”

“เปล่าก่อกวนครับผม... ลมเหนือ เรืองอารยะ คุณระวีเลขาคงเคยเจอผมบ้างมั้งครับปีที่แล้วผมเคยมาเยี่ยมบริษัท ตอนผู้จัดการลาพักร้อน”

“อุ๊ย! ได้ค่ะจะนัดให้บ่ายโมงนะคะ” เมื่อได้รับทราบว่าตัวจริงโทรมาจึงรีบรับหน้าที่จัดคิวให้

............... ในห้องทำงานผู้จัดการฝ่ายศิลป์ลมเหนือได้พบพูดคุยกับกาฬวารหลังจากไม่เคยพบหน้ากันมานานหลายปีตอนพิธีรับปริญญาของกาฬวารนั้นไม่เคยชวนเขามาร่วมงานเช่นเดียวกับตอนเขาเรียนจบก็ไม่เคยเชิญใครไปร่วมงานฉลองจบปริญญาเป็นเพราะอยู่ห่างไกลกันคนละประเทศ และต่างฝ่ายไม่มีเวลาว่างต่างคนต่างทำธุรกิจ

“ห้องท่านผู้จัดการนี่...ช่างประหยัดแอร์จังเลยนะ เปิดแต่พัดลมอย่างนี้บริษัทรวยแย่”

“เก็บเงินที่ต้องจ่ายค่าไฟไปแบ่งเป็นโบนัสให้พนักงานที่ขยันทำงานและจ่ายปันผลให้เจ้าของบริษัทดีกว่าค่ะ” เป็นคำตอบเรียบง่ายจากปากกาฬวารซึ่งเป็นคนมัธยัสถ์และสมถะเป็นนิสัยอยู่แล้ว

“มิน่า แม่ถึงรักแต่ลูกสะใภ้คนนี้ไม่เคยสนใจลูกชายจะไปไหนมาไหน แม่ไม่เคยถามถึงเลย ...ขอโทษนะ รู้สึกร้อนขอปลดกระดุมเสื้อหน่อย” ลมเหนือปลดกระดุมเสื้อออกจากนั้นจึงลุกไปเร่งพัดลมเปิดเบอร์ที่แรงขึ้น แล้วเดินกลับมานั่งเก้าอี้ตัวที่อยู่หน้าโต๊ะผู้จัดการ ค่อย ๆ ก้มลงนั่งอย่างช้าเขาจงใจโชว์อกให้เห็นกันได้ชัด ๆ เพราะรู้ว่าสิ่งที่เขามีนั้นดึงดูดสายตาสาว ๆเสมอ พอได้เห็นสายตากาฬวารจับจ้องมองจริง ๆ จัง ๆ เกิดความรู้สึกภูมิใจเล็ก ๆและนึกได้ว่าเธอคงไม่ใช่ผู้หญิงเย็นชานักหรอกอย่างน้อยคงมีความรู้สึกหวั่นไหวอยู่บ้าง

“ไม่ได้เจอคุณเหนือนานหลายปีดูภูมิฐานเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากนะคะ” กาฬวารกล่าวชื่นชมสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงแตกต่างจากตอนวัยรุ่น

ร่างกายชายหนุ่มนั้นดูหนามีกล้ามเนื้อแน่นมากกว่าแต่ก่อนใบหน้าคมสันอย่างผู้ใหญ่ ปากอิ่มรูปกระจับช่างเจรจาของลมเหนือกล่าวโต้ตอบพร้อมรอยยิ้มดึงดูดใจให้เห็นไรฟันเขี้ยวเสน่ห์และจงใจสะกดเธอด้วยสายตามองพินิจเพียงแต่ใบหน้าเธอเท่านั้น

“เหมือนกันนั่นแหละเธอดูมีสง่าราศีสมเป็นผู้บริหาร”

“ขอบคุณที่ชมค่ะที่ฉันดูดีได้อย่างนี้ไม่ใช่อยู่ๆ เป็นเอง ในการทำธุรกิจต้องมีการเข้าสังคมเสมอฉันได้เข้าฝึกอบรมจากสถาบันพัฒนาบุคลิกภาพ ฉันชอบเรียนรู้โน่นนี่เยอะแยะแม้แต่เรียนร้องเพลง เต้นรำแบบต่าง ๆ เรียนเดินแบบอย่างกับนางแบบเลยแถมเรียนภาษาจีน ญี่ปุ่น เกาหลี ฉันสนุกกับศึกษาหาความรู้อยู่เสมอ”เธอเล่าอย่างสนุก

“เธอสวยมาก” หลังจากมองเธอนิ่ง ๆ ครู่หนึ่ง จึงได้กล่าวชมแล้วให้แปลกใจเมื่อเห็นเธอเงียบอึ้ง และดวงตาเบิกโตยิ่งขึ้นกว่าปกติทำให้เขาเปลี่ยนสีหน้าเหมือนอยากจะถาม

“ฉันค่อนข้างตกใจค่ะไม่คิดว่าคุณเหนือจะชมฉัน”

“เธอรักใครหรือยัง”

“ยังค่ะแต่หลายปีมานี้หัวใจฉันไม่ว่าง คอยคิดเป็นห่วงกังวลถึงทุกคนตั้งใจดูแลทุกคนให้ดีที่สุด ทั้งคุณพ่อคุณแม่ คุณยายของคุณเหนือและพ่อแม่กับย่าของฉันเอง ส่วนลูกน้องฉันคอยเอาใจใส่ ใครเจ็บไข้ได้ป่วยเดือดร้อนเรื่องอะไร ใครแต่งงาน ใครอกหัก ใครคลอดลูก ฉันต้องไปเยี่ยม คอยถามสารทุกข์สุกดิบพวกเขาเสมอ” เธอบรรยายละเอียด แถมด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนจนเขาอดยิ้มตามไปด้วยไม่ได้

“ได้ข่าวว่ามีหนุ่มมารุมจีบหลายคนไม่นึกอยากรักใครสักคนบ้างเหรอ”

“แต่ฉันไม่ใช่คนโสดฉันแต่งงานและจดทะเบียนสมรสกับคุณเหนือแล้ว ลืมไปหรือไงคะ”

“ฉันไม่เคยลืมแต่เลวิสเคยบอกฉัน เขารักเธอและจะรักไปตลอดชีวิตไม่มีวันทอดทิ้งเธอเลวิสไม่เคยคิดจีบผู้หญิง มีแต่ผู้หญิงเข้ามาหาเขา แต่เขาไม่เคยคบใครจริงจังเลยผ่านมาหลายปีเธอโชคดีที่อยู่ในใจเขาตลอดมา” ประโยคหลังที่พูดมาสายตาคอยจับจ้องมองสังเกตว่าเธอดีใจไหม หากได้รับรู้ว่าเลวิสรักเพียงแต่เธอ

“คุณเลวิสไม่เคยบอกฉันอย่างนั้นเคยแต่บอกว่าคุณเหนือมีเมียใหม่แล้ว”เธอใช้น้ำเสียงกล่าวราบเรียบไม่แสดงความรู้สึกใดให้เขาเห็น

จากคำพูดของกาฬวารทำให้ลมเหนือสลดไปเล็กน้อยด้วยสำนึกผิดผุดขึ้นมาเขาเป็นฝ่ายนอกใจภรรยาตามกฎหมาย

“ใช่... ชื่อแพททริเซีย เธอเป็นฝ่ายเข้ามาหาฉันก่อนในตอนที่ฉันเหงาทั้งที่อยู่กับพี่ชายและมีผู้หญิงหลายคนมาสนใจฉันแต่คนที่ฉันคาดหวังความรักจากเขากลับไม่สนใจฉัน ไม่เคยพบเจอหน้ากันนานชั่วนาตาปีใครจะไปทนเหงาได้”

กาฬวารได้แต่ย้อนนึกเรื่องราวที่ผ่านมาเมื่อเธอเอาแต่ขยันเรียนจนจบแล้วตั้งหน้าตั้งตาทำงานไปพร้อมการดูแลคนอื่นสาเหตุที่เอาแต่หลบหน้าหลบตาลมเหนือมาตลอดเพราะกลัวเสียตัว กลัวมีลูกก่อนเรียนจบจวบจนถึงวันนี้ยังไม่เคยเสียเนื้อเสียตัวให้ชายใดแม้กระทั่งสามีตีทะเบียนถึงไม่เสียตัวแต่ต้องมานึกเสียดาย

‘คาดไม่ถึงว่าคุณเหนือพอเติบโตเป็นผู้ใหญ่แล้วจะหล่อถูกใจเราเสียดาย... เขากลายเป็นของหญิงอื่นไปเสียแล้ว’

“นั่นสินะคะฉันเข้าใจ ฉันไม่ว่าอะไรคุณเหนือหรอกค่ะ เพราะคุณเหนือไม่ผิดคุณเหนือมีสิทธิ์เลือกคู่ครองด้วยตัวเอง ว่าแต่คุณเหนือมาหาฉันถึงที่นี่เพื่อมาเยี่ยมอย่างเดียวหรือมีธุระอย่างอื่นด้วย”

“กาฬรักเลวิสพี่ชายฉันไหมนี่คือสิ่งสำคัญที่สุดที่ฉันอยากรู้” ลมเหนือถามตรง ตามองจ้องตาต่อตารู้ว่าเธอกำลังอึ้ง “หึ หึ...” แล้วแสร้งหัวเราะกลบเกลื่อนความรู้สึกเหงาและน้อยใจ “ฉันไม่น่าถาม หล่อเฉียบขาดบาดใจสาวใดได้เจอเป็นต้องแอบหลงรักอย่างเลวิส มีหรือจะไม่ถูกใจกาฬ”ปากพูดไปแต่ภายในใจคิดอีกอย่าง

‘อยากบอกว่าฉันชอบเธอแต่มันพูดไม่ได้ กลัวเธอไม่ชอบและตอบมาตามตรง ฉันคงแทบน้ำตาเล็ด’

ใครจะไปล่วงรู้คนทั้งคู่แอบคิดตรงกันเพราะต่างคนพูดไม่ออก ...บอกกันไม่ได้

‘เขาไม่คิดจะถามว่าเราชอบเขาไหมใจอยากบอกชอบนะแต่ไม่กล้าพูด เพราะไม่มีประโยชน์อะไรและสายเกินไปเขามีคนใหม่เป็นเมียอยู่ด้วยกันแล้ว เราจะไปเป็นอะไรกับเขาได้’

“ฉันไม่มีสิทธิ์จะคิดอะไรกับใครทั้งนั้นค่ะ”นั่นเป็นบทสรุปภายใต้สีหน้าราบเรียบตามมารยาท

ทั้งสองได้แต่มองตาด้วยใจอาวรณ์นิ่งนานสักพักหนึ่ง... ก่อนลมเหนือจะลากลับไป