........... เรื่องกิจวัตรประจำวันของกาฬวารเปลี่ยนไปหลังแต่งงานกับเลวิส

“ตื่นสายเกินไปแล้วเราต้องรีบกินอาหารเช้า จะได้รีบไปทำงาน ...ทำไมมันมึนอย่างนี้” กาฬวารพูดกับตัวเอง ขณะเดินลงบันได แต่ต้องค่อย ๆชะลอเท้า แล้วจับราวบันได ...เกิดอาการหน้ามืด แขนขาอ่อนแรงทำให้ตัวเธอค่อยล้มลงอย่างช้า ๆ

“เฮ้ย! ...กาฬเป็นอะไร” ลมเหนืออุทาน พุ่งพรวดเข้ามาประคองร่างกาฬวาร

“ฉันเป็นลมนิดหน่อยช่วยพาฉันไปห้องครัวที มียาลมฉันจะได้กินยา นั่งพักเดี๋ยวคงหาย” เธอบอก

“ปกติเธอดูแข็งแรงดีไม่น่าเป็นลมได้” พูดพลางเขาช่วยโอบประคองเดิน

“คงเพราะฉันพักผ่อนน้อย” กาฬวารบอก เข้ามาห้องครัวแล้วหายาหอมในตู้ยาสามัญประจำบ้านแต่อ่อนแรง ต้องลงนั่งพักก่อน...

“เดี๋ยวฉันละลายยาหอมให้” ลมเหนือช่วยจัดการแล้วจึงส่งแก้วยาหอมให้พร้อมกับน้ำอุ่นอีกแก้ว

“ขอบคุณค่ะคุณเหนือเดี๋ยวฉันต้องรีบไปทำงาน หวังว่าวันนี้คงไม่ไปสาย...” เธอยังไม่วายห่วงงานที่บริษัท

“สภาพอย่างนี้คงไปทำงานไม่ไหว” เขาบอกพลางส่ายหน้า

“วันนี้มีงานสำคัญไม่ไปไม่ได้”

“ฉันว่าสุขภาพตัวเองสำคัญกว่าต้องพัก... ถ้ามันไม่ไหวจริง ๆ ”

“แต่ฉันพักไม่ได้เป็นห่วงงาน” ว่าอย่างนั้น และรีบกลืนกินยาขมเข้าไป...รวดเดียวหมดแก้ว

“ไม่ได้หมายถึงเรื่องงานฉันหมายถึงเลวิส... เวลาเขาเจอผู้หญิงถูกใจ เขาไม่ค่อยปล่อยให้เธอพักผ่อนชอบมาคุยอวดฉันเสมอ เขาสามารถทำให้สาวคู่นอนหมดเรี่ยวแรงอย่างแสนสุขสมและทั้งรักทั้งหลงใหลในตัวเขาจนเธอไม่มีเวลาแอบไปหากิ๊กอื่น ผู้หญิงของเลวิสมักยอมตกเป็นทาสรักของเขาแล้วเธอล่ะ? มีความสุขหรือเปล่ากับเขา”ลมเหนือไขความกระจ่างอย่างผู้รู้ใจพี่ชายตนและห่วงใยในตัวเธอ

“ฉันไม่เข้าใจชีวิตแบบนี้ฉันไม่รู้... รู้แต่ว่าชีวิตประจำวันของฉันเปลี่ยนไป ตื่นสายกว่าที่เคยตื่นไม่ได้สวดมนต์ ไหว้พระ นั่งสมาธิเหมือนอย่างเคย” เธอพูด พลางมือกุมศีรษะนั่งมึนงงอยู่ถึงได้รับยาหอมเข้าไปก็ยังไม่หายไวทันใจทันที

“หลังแต่งงานแล้วชีวิตไม่ใช่ของเราคนเดียวเวลาต้องถูกจัดสรรแบ่งปันกันไป ...ถ้าเป็นฉันอยู่กับเธอเราสองคนคงแทบไม่ต้องเปลี่ยนแปลงเรื่องเวลา แต่เธออยู่กับเลวิสเธอต้องเป็นฝ่ายตามใจ เพราะเขาเอาแต่ใจ”

........... ยามเย็นที่โต๊ะม้าหินในสวนหลังตึกใหญ่

“ทำไมคุณไม่กินข้าวแพททริเซีย คุณแม่ให้มาตาม ระเบียบบ้านเราลูกหลานต้องกินข้าวรวมกัน ลืมแล้วหรือคะ”

“ฉันไม่ลืมแต่ฉันจะรอฮคคุ”

“เขาโทรมาบอกแล้วไปปาร์ตี้กับเพื่อน”

“เพื่อนเขามีแต่ผู้หญิงทั้งกาญจนา มัณฑนา จีรา ชอบบ่นคิดถึงคนโน้น คิดถึงคนนี้ แล้วต้องไปหาเขาเห็นเพื่อนสำคัญกว่าแฟน นั่นเพราะเป็นเพื่อนหญิง เขาบอกเป็นเพื่อนจริง ๆ แต่ฉันไม่เชื่อ...เขาเจ้าชู้ ชอบนอกใจฉัน”

“พวกนั้นเป็นเพื่อนรักของฉันต่างหากคุณเหนือทึกทักเป็นเพื่อนของตัวเองได้ยังไง”

แพททริเซียหันมองหน้ากาฬวารและเอ่ยถาม

“คุณกาฬรู้จักเพื่อนผู้หญิงของฮคคุเหรอ”

“ใช่ค่ะอย่าคิดมากเลยเพื่อนก็คือเพื่อน เขาจะกลับมาตอนไหนตามใจเขา เราถึงเวลากินก็กินตามเวลารู้จักรักษาสุขภาพตัวเอง เราไปกินข้าวกันดีกว่าอย่าทรมานตัวเอง อย่ารักคนอื่นมากกว่าตัวเองมันไม่ช่วยให้เขารักเราเพิ่มมากขึ้นเท่าเรารักเขา” เหตุผลของกาฬวารฟังขึ้นแพททริเซียจึงไปทานอาหารมื้อค่ำ

หลังอาหาร... เป็นเวลากาฬวารเอาเรื่องเพื่อน

“นี่กาญจนา...เธอชวนแฟนชาวบ้านไปเฮฮาปาร์ตี้นะรู้ไหมแฟนเขาเป็นห่วง ข้าวปลาอาหารแทบไม่กินเพราะน้อยใจหาว่าคุณเหนือเห็นเพื่อนสำคัญกว่าแฟน และเขาหึงที่คุณเหนือมีแต่เพื่อนผู้หญิงเลยพาลคิดไปเลยเถิดว่าคุณเหนือชอบนอกใจ ที่จริงคุณเหนือเคยจีบเธอบ้างไหม”

“เคยบอกรักฉัน...บอกรักมัณฑนา บอกรักจีรา ทำให้ฉันเข้าใจไปว่าเขาเจ้าชู้มาก แต่เอาเข้าจริง ถามตรงๆ เขาตอบยังไงรู้ไหม”

“หือ? ...”กาฬวารอุทานสงสัย

“ผมรักเพื่อนกาฬวารทุกคนเพื่อนรักของกาฬวารก็เหมือนเพื่อนรักของผม แล้วเขายังเอาแต่ถามเรื่องของเธอมีใครมาจีบเธอบ้าง เธอแอบคบผู้ชายคนไหน ...อะไรประมาณนี้ฉันถึงรู้ว่าเขาต้องการรู้ความลับเกี่ยวกับเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ของเธอสงสัยเขาอาจจะแอบรักเธอ ...กาฬวาร” กาญจนาสาธยายให้ฟัง

กาฬวารอึ้งไป...ด้วยนึกไม่ถึง

‘คุณเหนือแอบรักเรา?เป็นไปไม่ได้ ห้ามคิด... เขามีเมียแล้ว ส่วนเรามีคุณเลวิสอยู่แล้วเช่นกัน’

“พวกเธอจัดปาร์ตี้ทำไมไม่ชวนฉันทำเป็นลืมเพื่อนลืมฝูงเชียวนะ” กาฬวารถาม เปลี่ยนความสนใจจากตัวเองไปเรื่องอื่นแทน

“ชวนทำไม?เธอโผล่ศีรษะมาได้เหรอจ๊ะ” กาญจนาย้อนถามแกมแนมเหน็บ

“ทำไมฉันจะไปหาพวกเธอไม่ได้เดี๋ยวฉันชวนคุณเลวิสไปด้วย”

“เลวิสไม่มาด้วยหรอกและจะไม่ยอมปล่อยเธอมาแน่ ฮคคุบอกว่าเลวิสทำตัวติดอยู่กับเธอ ทุกวันคืนเช้าสายบ่ายค่ำปลุกปล้ำพาเข้าหอไม่เว้นว่างมัวกกกันอยู่แต่บนเตียง เธอนั่นแหละตัวดีกาฬวาร... ได้ผัวแล้วลืมเพื่อน”

จากคำว่ากล่าวของเพื่อนเช่นนั้นทำให้ร้อนวูบชาไปทั่วใบหน้า ความอายแล่นขึ้นมาไม่ให้ตั้งตัว...

“คุณเหนือพูดเกินจริงนี่มันเรื่องในครอบครัวไม่น่าไปเล่า... ทำให้พวกเราขายหน้า”

“กาฬ... คุยโทรศัพท์กับเพื่อนเหรอเข้านอนเถอะ ได้เวลานอนแล้ว” เลวิสเห็นกาฬวารคุยโทรศัพท์จึงเรียกเสียงดังหวังให้คนที่คุยอยู่พลอยได้ยินด้วย เผื่อคู่สนทนาจะได้เกรงใจรีบเลิกคุยกับกาฬวารโดยไม่สนใจว่าใครกำลังคุยกับเธออยู่

“นั่น... ฉันว่าไม่ทันขาดคำเสียงเลวิสแว่วเข้ามาในสาย” กาญจนาว่า หลังจากนั้นจึงได้ยินเสียงหอบหายใจพร่าแผ่วแล้วตามด้วยเสียงคราง...

“อย่า... อื้อ...คุณเลวิส” แล้วกาฬวารกลับพูดไม่ออก...เมื่อโดนเลวิสเข้ามาซ้อนกอดจากทางด้านหลัง พร้อมกับมือเขาลูบคลำหน้าอก ถูกสัมผัสตรงจุดอ่อนของเธอเข้าพอดี

“จบ...สิ้นกันความโสด โชคดีเพื่อน... ฉันวางสายละนะ เชิญเข้าหอล่อกามากันให้หนำใจ”

........... ค่ำคืนถัดมา เพราะแพททริเซียมีเรื่องแง่งอนลมเหนือเขาจึงต้องอยู่ง้อเฝ้าเอาใจไม่ห่าง

พอดีกาฬวารลงมาเดินเล่นในสวนเห็นลมเหนือนั่งอยู่กับแพททริเซียที่ชุดโต๊ะม้าหิน เขากำลังจูบอย่างนุ่มนวล...และมองเห็นเธอพอดี เธอมองดูเขาอยู่พักหนึ่ง จึงถอยไปอย่างเงียบเชียบ ด้วยไม่อยากรบกวนคู่รัก

“ผมขอตัวไปห้องน้ำเดี๋ยวเดียวรอผมตรงนี้ก่อนนะครับ แพททริเซีย” ลมเหนือแสร้งกล่าวอ้างแต่แท้จริงอยากหาโอกาสคุยกับกาฬวาร จึงรีบเดินตามขึ้นบันไดไปชั้นบน

“คุณเหนือ...ตามฉันมามีอะไรหรือคะ”

“เธอแอบมองฉันคิดอะไรอยู่ หรือว่า... อยากจูบกับฉันบ้าง” ลมเหนือพูดเว้นวรรคอย่างมีจังหวะจะโคลงแกล้งยั่วเย้าหยอกเล่น

“แค่จูบ...จูบเยือกเย็นแบบนั้น จะได้รสชาติอะไร” เธอพูดธรรมดาไม่นึกเคืองหรือหึงหวงในแฟนของคนอื่น

“นี่เธอหาว่าฉันไม่ได้เรื่องเหรอ”ลมเหนือปราดเข้าใกล้ ประชิดกายกาฬวารอย่างพาลอยากจะเอาเรื่อง

“เปล่าเลยค่ะหลังจากฉันได้คุยกับแพททริเซีย ฉันเข้าใจและเห็นใจเธอที่เคยเจ็บช้ำใจจากอดีตสามีจอมเจ้าชู้คุณเหนือเป็นความหวังเพียงหนึ่งเดียวสำหรับเธอ ฉันรู้ใจเธอคงคิด... อาจจะเป็นคนนี้ที่คงไม่ทำให้เธอช้ำใจฉันเอาใจช่วยเธอ คุณเหนืออย่านอกใจ อย่าไปมีผู้หญิงอื่นอีกเลยนะคะ”คำพูดท้ายประโยคเป็นการวิงวอนแทน ด้วยเห็นใจหัวอกลูกผู้หญิงด้วยกัน

“ฉันเข้ากับคนง่ายโดยเฉพาะผู้หญิงส่วนใหญ่เป็นฝ่ายเข้ามาหาก่อน ฉันไม่ได้ตั้งใจจีบใคร แต่แพททริเซียชอบคิดมากเกิดระแวงหึงหวงไปเอง ฉันไม่ได้ทำให้ใครช้ำใจ มีแต่เขาทำตัวของเขาเอง”ลมเหนือพูดอย่างเย็นชา

“รักแพททริเซียจริงไหม?เธอบอกฉัน... คุณเหนือไม่เคยบอกรัก รักแล้วไม่กล้าบอก ไม่รักก็ไม่บอกหรือบอกรักง่ายแล้วหน่ายเร็ว วันนี้รักพรุ่งนี้ลืม คุณเหนือเป็นอย่างไหนฉันไม่รู้ใจคุณเหนือเลย”

“นั่นสินะเธอไม่รู้ใจฉัน เพราะเธอมีคนรู้ใจเธอ และเธอรู้ใจเขาอยู่แล้ว” ลมเหนือจ้องตากาฬวาร เป็นแววตาแบบเหงาเศร้าอย่างยากพรรณนา...

“คุณเลวิสทุ่มเทให้คนรักมากกว่าเพื่อนและแพททริเซียก็ทุ่มเทใจรักคุณเหนือมากยิ่งกว่าใครบางทีเราควรให้ความสำคัญกับคนรัก เขารักเรามาก เราควรรักเขามากด้วย เป็นการตอบแทนซึ่งกันและกัน”เป็นคำแนะนำที่อยากให้เขาทำตาม

“ที่ได้มีลมหายใจอยู่ทุกวันนี้เพราะเพื่อนช่วยแม้ลำบากทุกข์ยากเพื่อนยังยอมทำเพื่อฉัน เพื่อน... จึงเป็นคนสำคัญที่สุดในชีวิตเพื่อนคนนั้นเคยบอก... ถึงแลกด้วยชีวิตก็ยอม จำได้ไหมใครเคยพูดไว้กับฉัน” ลมเหนือพูดด้วยใจนึกถึงความหลังลืมไม่ลง... แล้วเอาแต่จ้องมองประสานสายตากาฬวาร

ซึ่งเธอเงียบ...นิ่ง... อึ้ง... เพราะจำได้ว่าเป็นถ้อยคำเคยพูดกับเขาเมื่อครั้งยังวัยรุ่นตอนวิญญาณเขาเข้าร่างไม่ได้

‘เจอคำพูดนี้เข้าเราล่ะ ณ จังงัง... เราหรือ? คือคนสำคัญที่สุดในชีวิตเขา ไม่เอาน่า อย่าคิด...’

ระหว่างเวลาที่กาฬวารคิดฟุ้งซ่านสับสนอยู่นั้น...

“กาฬ...คุยอะไรกับฮคคุ คุยเสร็จยัง? เข้านอนเถอะ” เลวิสถามเปรยๆ ไม่ได้ต้องการรอฟังคำตอบจากใคร

“ราตรีสวัสดิ์ฮคคุ” เลวิสเอ่ยลา และหยอกเย้าเล่นด้วยจูบที่หน้าผากน้องชายก่อนโอบไหล่กาฬวารเดินเคียงคลอเข้าห้องหอรอรัก...

........... ตอนค่ำในงานเลี้ยงกลุ่มผู้ค้าเพชรพลอยในโรงแรมหรูหราระดับห้าดาว กาฬวารออกงานเคียงข้างลมเหนือ สถานที่จัดงานอันโอ่อ่ามีเพดานทรงโดมประดับประดาด้วยโคมไฟแก้วเจียระไนขนาดใหญ่ราคาเรือนหมื่นแสงไฟสาดส่ายไปมาหลากสีสันสะท้อนกับโคมไฟนั้นยิ่งวิบวับแวววาว หรูหรากว่าในเธคให้ดูสมภาพลักษณ์งานเลี้ยงของผู้ค้าเพชรพลอย ซึ่งในงานนี้มีการจัดแข่งขันเต้นรำเป็นคู่ ทั้งเพลงช้าและเพลงเร็ว

คุณวรรณีและคุณประเวทย์ นามสกุล ธาราทอง เป็นคู่ค้ากับบริษัทจินตนาโองาว่า สองสามีภรรยาแอบซุบซิบนินทาเพื่อนร่วมโต๊ะไม่ให้ได้ยินซึ่งกันและกัน ...ขณะเสียงดนตรีบรรเลงคลอไป หลังจากนั้นจึงชวนคุย...

“คุณสองคนดูสนิทกันจังเลยนะคะแล้วสามีอีกคนไม่ออกงานพร้อมกันเหรอคะ คุณกาฬ”

“เขาไม่ชอบออกงานสังคมค่ะเพราะไม่ค่อยว่างต้องช่วยงานร้านอาหารของคุณพ่อเขาค่ะ”

“หลังแต่งงานแล้วอยู่กันยังไงครับ”คุณประเวทย์เอ่ยถาม

“เพราะเธอแต่งงานกับพี่ชายผมเราสองคนพี่น้องไม่อยากแยกจากกัน พวกเราเลยอยู่ร่วมบ้านเดียวกันครับ” ลมเหนือเป็นผู้ตอบคำถาม

“โอ้โฮ...มหัศจรรย์ คงตกลงกันได้สินะคะ สามีก็ช่างใจกว้าง แต่อย่างว่าคงเพราะเป็นพี่น้องกันแบ่งกันกินแบ่งกันใช้ได้คนเป็นภรรยาคงลำบากนิดหน่อย แต่คงมีความสุขดีใช่ไหมคะ ยังไม่มีลูกนี่นาเลยยังสบายตัวอยู่”คุณวรรณีพูดอมยิ้มแบบแปลกประหลาดให้กาฬวาร

“อ้อ... ค่ะ” กาฬวารแสร้งเออออ... ยิ้มแย้มให้ตามมารยาทสังคมแต่ค่อนข้างไม่เข้าใจคู่สนทนาเช่นเดียวกันกับลมเหนือ

“เราแอบไปที่ห้องพักแขกกันเถอะตอนนี้คงไม่ค่อยมีใครอยู่ จะได้ซ้อมกันก่อนสักนิดหน่อยก็ยังดี ป้องกันผิดพลาด” ลมเหนือกระซิบบอก กาฬวารจึงขอตัวจากเพื่อนร่วมโต๊ะ

........... ในห้องรับรองแขกนั้นไม่ค่อยมีใครเข้ามาทุกคนรวมตัวกันอยู่ในห้องจัดเลี้ยง

“เริ่มต้นด้วยเพลงช้าก่อนฉันจะหมุนตัวเอนไปข้างหลัง แล้วคุณเหนือโอบเอวฉันไว้ ท่าจบทำแบบนี้”

“งั้น...เรามาซ้อมเต้นรำกันให้ถูกจังหวะจะได้ไม่พลาดเหยียบเท้ากัน เดี๋ยวโดนหักคะแนน” สองคนปรึกษาหารือกัน ส่วนเพลงเร็วลมเหนือเป็นคนนำแล้วจึงทำตามนั้นทั้งคู่ร่วมมือกันตั้งใจทำอย่างดี เพราะหวังจะชนะอย่างสวยงาม...

“ซ้อมแค่นี้คงพอสู้เขาไหว” เธอบอก ผละจากเขาไปยืนข้างหน้าต่างมองขึ้นไปบนท้องฟ้ายามค่ำคืน

“เธอนี่นิสัยเหมือนเมื่อก่อนไม่เปลี่ยนชอบมองขึ้นไปบนท้องฟ้าเสมอ”

“เพราะท้องฟ้าสูงไกล...และมักสวยเสมอเวลากลางคืน... ถึงไม่มีดวงจันทร์แต่ยังมีดวงดาวมากมาย” เธอหันมามองเขา ไม่ทันตั้งตัวเมื่อพบว่าเขาอยู่ใกล้ขนาดใบหน้าอยู่ห่างเพียงแค่คืบทำให้หัวใจไหวไปชั่วครู่...

“คืนนี้เธอสวยมาก” เขากล่าวชม แล้วเห็นเธอนิ่งเฉยไปเหมือนคิดอะไรบางอย่าง

‘เขาเป็นสูตรสำเร็จของผู้ชายเจ้าชู้โดยแท้รูปหล่อ เจ้าคารม สาว ๆ คงพากันคลั่งไคล้หลงใหลได้ปลื้มในตัวเขา’

“จริงสิลืมไป... คงมีคนชมเธอไม่ขาดปาก ได้ยินคำชมจนเบื่อ”

บางครั้งคนเราไม่สามารถพูดทุกอย่างที่คิดได้ต้องคิดก่อนพูด... กาฬวารจึงเปลี่ยนประเด็นการพูดคุย

“เปล่าหรอกขอบคุณที่ชมค่ะ แต่ฉันกำลังนึก... หลายปีมานี่มีทั้งคนชมคนนินทาให้กังวลคือบางทีฉันคิดมากไป ไม่ค่อยชอบคนนินทา ทั้งรู้ว่ามันห้ามไม่ได้แล้วแต่ใครจะคิดเมื่อกี้สองผัวเมียนั่นคุยกับเรา ฉันงง... เขาหมายความยังไง”

“นั่นสิ ฉันไม่แน่ใจถ้าจะให้เดา... เขาคิดว่ากาฬมีสามีสองคนล่ะมั้ง”

“หา! ถ้าคุณเหนือเดาถูกต่อไปฉันคงโดนนินทาเละเทะ” กาฬวารอุทานตกใจ และไม่ชอบให้เป็นไปอย่างนั้น

........... ลมเหนือกับกาฬวารได้ร่วมแข่งขันเต้นรำซึ่งมีคู่แข่งขันเพียงห้าคู่ ทั้งสองร่วมมือกันทำได้ดีกว่าคู่อื่นจึงชนะการแข่งขันตามความตั้งใจ โดยเฉพาะลมเหนืออยากได้ของที่ชนะรางวัลที่หนึ่งเมื่อได้มาสมใจจึงแสดงความดีใจจนออกนอกหน้า

“คู่สามีภรรยาที่ชนะการแข่งขันเต้นรำอันดับที่หนึ่งได้แก่... คุณลมเหนือกับคุณกาฬวาร ได้รับรางวัลเป็นเครื่องทำน้ำอุ่นพลังแสงอาทิตย์พร้อมติดตั้งให้ฟรีครับ” พิธีกรประกาศผลออกมา

ลมเหนือดีใจจนเผลอกอดกาฬวารแถมด้วยแก้มแนบแก้มอย่างไม่เกรงสายตาใครที่จ้องมองอยู่ ผิดกับกาฬวาร ได้แต่ทำหน้ายิ้มแหยเมื่อเห็นมีบางคนแอบซุบซิบกัน คงไม่พ้นนินทาเรื่องของเธอเป็นแน่แท้

“กลับไปนั่งที่โต๊ะกันเถอะ” ลมเหนือบอก พากันเดินกลับที่นั่งของตน

ท่ามกลางความสนุกสนานจู่ ๆ ...

“กาฬ... ฉันมารับกลับบ้านเมื่อไหร่งานเลี้ยงจะเลิก” เลวิสปรากฎตัวขึ้นด้วยสีหน้าไม่เป็นมิตรกับใครทั้งสิ้น

“อีกเดี๋ยวงานเลี้ยงจะเลิกแล้วเลวิสนายอยู่ด้วยกันก่อนสิ อย่าเพิ่งรีบกลับ”

“ฉันคงต้องรีบกลับก่อนขอโทษทุกคนด้วยค่ะ ขอตัวนะคะ” กาฬวารกล่าวอำลาเพื่อนร่วมโต๊ะเพราะรู้ตัวดีว่า ควรต้องทำอย่างไรไม่ให้สามีของเธอพาลหงุดหงิดขึ้นมา

“แล้วนายล่ะจะกลับกับฉันไหมฮคคุ” เลวิสยังมีแก่ใจหันมาถามน้องชาย

“ฉันกลับเองได้ไม่รีบร้อนเชิญนายรับกาฬกลับไปก่อนเถอะ”

“ตามใจนาย งานเลี้ยงอะไรนี่...เที่ยงคืนกว่าแล้วยังไม่รู้จักเลิกรา” เลวิสไม่วายบ่นเล็กน้อยก่อนจะเดินนำหน้าโดยกาฬวารเดินตามไปติด ๆ

........... เลวิสมาคุยอวดลมเหนือเมื่อซื้ออ่างน้ำร้อนใหม่

“เฮ้อ...เป็นสุขจนล้นเลยหนา ฉันเพิ่งซื้อ อี-สตรีม สปาใต้น้ำสำหรับบ้านแบบติดตั้งฝังดินซ่อนอุปกรณ์ทำน้ำร้อน มันเป็นสุดยอดแห่งการบำบัดด้วยน้ำ สามารถเชื่อมต่ออินเตอร์เน็ตให้ดาวน์โหลดโปรแกรมบับเบิ้ลเจ็ตรุ่นล่าสุดอัตโนมัติมีระบบปรับความร้อนอัตโนมัติ แถมสะอาดเพราะมีแผ่นกรองฝุ่นอัตโนมัตินายได้ไปใช้บ้างหรือยังที่ติดตั้งอยู่ข้างสระว่ายน้ำ” เลวิสคุยร่าเริงบรรยายสรรพคุณอุปกรณ์ใหม่ ซึ่งใช้อำนวยความสะดวกที่เต็มไปด้วยระบบอัตโนมัติ

“อ๋อ...ยังเลย” ลมเหนือตอบแบบทำหน้าเหม่อ... ไม่ตื่นเต้นตามไปด้วยเท่าไร

“นายกับแพททริเซียลองไปใช้ดูสิตอนดึก ๆ แอบเมคเลิฟในนั้น ...สุดยอดเลยนะจะบอกให้ ฮะ ฮะ ฮะ...”

“เอาไว้ฉันจะลองดู” ยังพูดคุยเรียบ ๆ

“นายดูไร้อารมณ์พิกลสงสัย... ลีลานุ่มนวลอย่างแพททริเซียคงยังไม่ถึงใจนายล่ะสิ ต้องขัดแย้งในตัวเองหน่อยๆ แบบสาวผู้ดีเรียบร้อยแต่เร้าใจอย่างแรง แฝงความเร่าร้อน...”

“พูดอะไรของนายฉันยังไงก็ได้เวลาอยู่กับแฟน” ลมเหนือยังคงทำน้ำเสียงเรียบเรื่อย มองเหม่อ...

“งั้นเหรอ... เราสองคนพี่น้องริมฝีปากค่อนข้างหนาเหมือนกันเต็มไปด้วยระบบประสาทรับสัมผัสที่ให้ความพึงพอใจ เราชอบอาหารรสอร่อยชอบรสจูบชั้นเลิศที่ให้ความเพลิดเพลิน” เลวิสพูด พลางใช้ปลายนิ้วหัวแม่มือละเลียดคลึงเรียวปากตนก่อนจะเอื้อมมือไปไล้นิ้วสัมผัสเรียวปากของผู้เป็นน้อง ลมเหนือมักเคลิ้ม...คล้อยตามพี่ชายเสมอ

“อืม...จริงของนาย”

“รู้ไหม...กาฬชอบแช่ในอ่างน้ำร้อนนี้ แต่กาฬขี้อายมากเวลาทำอะไรกันในอ่างน้ำนี้ แต่ก็เป็นผู้หญิงที่สนองตัณหาราคะของฉันได้ไม่รู้จบฉันเจอแล้ว... ผู้หญิงที่ทำให้ฉันเป็นสุขทุกคืนวัน กาฬคือคนในฝันที่เป็นจริงของฉันชาตินี้ฉันจะไม่รักใครอีก ขอแค่มีกาฬอยู่กับฉัน จะเกิดอีกกี่ชาติก็ขาดเธอไม่ได้จะนรกสวรรค์หรือโลกมนุษย์ ฉันขอเลือกอยู่กับกาฬ เพราะมันสุขสุดยอด” เลวิสกล่าวยิ้มแย้มกว้างอย่างเป็นสุขเช่นนั้นจริง

“นายทั้งรักทั้งหลงกาฬมากเลยนะฉันดีใจด้วยที่เห็นนายเป็นสุข ...ดีแล้วล่ะ” ลมเหนือกล่าวยินดีกับพี่ชายยิ้มให้จาง ๆ ทั้งที่ลึกลงไปข้างในแปลบจี๊ด... เจ็บเหมือนโดนเข็มทิ่มแทงไม่ใช่ส่วนที่มองเห็นบนร่างกายหากแต่เป็นที่ใจ... จนต้องเตือนใจตนเอง

‘ไม่เป็นไรน่าเขามีความสุขกัน ...ดีแล้ว เราต้องยินดีด้วยใจจริง ไม่คิดอิจฉา... อย่าเจ็บเลยนะใจ...’

.