........... บ้านเดี่ยวสองชั้นทาสีขาวสลับสีครีมมีสี่ห้องนอนสามห้องน้ำและลานจอดรถสองคัน ในเนื้อที่หนึ่งร้อยตารางวา

“ที่ไม่ได้แต่งงานเพราะคุณฮคคุแต่งงานแล้ว”

“งั้น... เอ็งก็เป็นเมียน้อยเขา”

“ไม่ใช่หรอกจ้าแม่ คุณฮคคุเขาไม่มีเมียหลวงเพราะว่าผู้หญิงคนนั้นแต่งงานใหม่ไปแล้ว”

“แล้วผัวเอ็งเขาให้อะไรเอ็งบ้าง” ผู้เป็นแม่เอ่ยถาม

“เงินเดือนเดือนละหมื่นกับรถเก๋งราคาเป็นล้านที่สำคัญคือบ้านหลังนี้” กชกรบอกกับพ่อแม่ที่เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านใหม่

ทนายความประจำตระกูลเรืองอารยะซึ่งเป็นตระกูลเก่าของคุณนายจินตนาถูกกาฬวารสั่งให้มาจัดการเรื่องโอนบ้านให้เป็นชื่อกชกร ดังนั้นกชกรจึงไม่เคยเจอไม่เคยรู้จักกาฬวาร

“คุณฮคคุมาแล้ว” กชกรท่าทางดีใจเมื่อเห็นรถของลมเหนือแล่นมาจอดหน้าบ้าน รีบไปเปิดประตูต้อนรับ ให้นำรถเข้ามาจอดในโรงรถอีกคัน

ลมเหนือมากินข้าวเย็นที่บ้านนี้หลังจากนั้นจึงมาอยู่กันตามลำพังในห้องนอนกชกร

“ที่นี่เป็นบ้านเพิ่งสร้างเสร็จซื้อแล้วตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ใหม่ทั้งหมด ชอบไหมบ้านหลังนี้”

“ชอบค่ะ”

“เธอชอบก็ดี ...คืนนี้ฉันค้างคืนด้วยนะ” ลมเหนือพูดกระซิบข้างหูแฟนสาวคนใหม่

“เธอกลัวไหม”

“ฉันยังไม่เคย... ฉันไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรยังไง”

“หึ หึ... ไม่รู้ไม่เป็นไร ฉันจะค่อย ๆ สอนเธอ” เขายิ้มกรุ้มกริ่ม พาเธอไปที่เตียงนั่งเบียดชิดคุยกันอยู่บนเตียง เขารู้ว่าจะต้องนุ่มนวลให้มากที่สุดเพราะเธอยังเป็นสาวบริสุทธิ์ ต้องไม่รีบร้อน... เริ่มต้นเบา ๆ ด้วยการหอมแก้มเธอเพียงแผ่ว“แก้มนวลอย่างนี้หอมจัง” เขาค่อยเล้าโลมเลื่อนจูบจากแก้มลงมาถึงข้างซอกคอรูดเสื้อสายเดี่ยวชุดนอนลงจากหัวไหล่เธอ แล้วจูบลงตรงนั้นอย่างนุ่มนวล

“เดี๋ยวค่ะมันจะโป๊ ฉันไม่ได้ใส่ชั้นใน” เธอบอก กึ่งอายกึ่งกลัวจับมือเขายื้อไว้

“อีกเดี๋ยวมันจะต้องโป๊กว่านี้เพราะฉันจะถอดออกจนหมด เหลือแต่ตัวล่อนจ้อนไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้นเดียว” เขาพูดหยอกเย้า แกล้งผลักเธอลงนอน แล้วคลานขึ้นคร่อมทับร่างของเธอ

“ฉันอายค่ะ”

“จะอายอะไรเราเป็นผัวเมียกันอีกหน่อยก็มีจะมีเจ้าตัวน้อยลูกของเราไงล่ะ เรามาสร้างครอบครัวด้วยกันนะฉันจะรักแต่เธอเพียงคนเดียว เรื่องผู้หญิงอื่นฉันจะไม่มีอีกต่อไป” เขาพูดให้ความมั่นใจ ทั้งที่ไม่แน่ใจและไม่มีความแน่นอน

‘อยากพูดประโยคเหล่านี้ กับอีกคนหนึ่ง...ซึ่งหน้าตาเหมือนกัน แต่ฉันไม่มีโอกาสเหลืออยู่แล้ว’

“จริงนะคะคุณเหนือ รักฉันจริง ๆ อย่าทิ้งฉันนะคะ”

“เราจะเป็นพ่อแม่ที่ดีของลูก ฉันจะทิ้งเธอทำไมว่าที่คุณแม่ในอนาคตอย่าพูดมากเลยเรามาทำลูกกันเถอะ”

ฟังเขาพูดเธอยิ่งอาย ยอมให้เขาจูบเบา ๆ ที่เรียวปาก

แล้วเขาจูบย้ำ ...หลับตาใจลอย กลับไปนึกเห็นแต่ใบหน้าของกาฬวารจนตัวเขาเองไม่มีสมาธิกับแฟนสาว

‘อยากจูบกาฬวารอย่างนี้...ซุกไซ้ซอกคอระหงดื่มด่ำสูดดมกลิ่นหอมจากเธออยากเข้าไปเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับเธอให้เร็วที่สุด และครั้งเดียวไม่พอฉันต้องการเธอ... จะครั้งแล้วครั้งเล่ากี่ครั้งกี่หนฉันอยากจะทำ’

ลมเหนือนึกอย่างเลื่อนลอย...เริ่มเกิดอารมณ์แรงขึ้นอย่างรวดเร็ว ทั้งที่ตั้งใจจะค่อยเป็นค่อยไปกับกชกร แต่เขากลับลืม...เพราะใจพะวงไปนึกถึงอีกคนหนึ่ง ดึงทึ้งชุดนอนของกชกรอย่างแรงแล้วรีบถอดเสื้อผ้าของตนออกฉับไว ไล้มือควานหาเป้าหมายที่เขาอยากเข้าไปหาอย่างคนหิวกระหาย

“ให้ฉันเข้าไปในตัวเธอ ตอนนี้เลยนะ” เขาร้องขอ เสียงแหบพร่า ทำให้หญิงสาวซึ่งยังไม่เคยมือชายเมื่อเห็นร่างกายใหญ่โตอันเปลือยเปล่าของเขาถึงกับตื่นเต้น... จิตใจกระเจิดกระเจิงหัวใจเต้นเร็วแรง ...แรงมาก ...จนเจ็บหน้าอก

“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก... ฉันหายใจไม่ออก เจ็บหน้าอก...” สภาพของเธอดิ้นทุรนทุรายมาก หอบหายใจเหมือนขาดอากาศและมือกุมหน้าอก

“กชกร... เป็นอะไรไป” ลมเหนือได้สติและตกใจตะลึงกับท่าทางของกชกร

“ช่วย... ช่วยด้วย... หาย... หายใจไม่ออก” เสียงขาด ๆ หาย ๆ เพียงครู่เดียว ...กชกรแน่นิ่งไป

ลมเหนือรีบใส่เสื้อผ้าของตัวเอง ...คิดได้อย่างเดียวในนาทีฉุกเฉินนี้ต้องพาเธอไปส่งโรงพยาบาล

........... ลมเหนือนำกชกรส่งโรงพยาบาลและได้พูดคุยกับแพทย์เจ้าของไข้

“เธอมีอาการของโรคหัวใจ ลิ้นหัวใจรั่ว” คุณหมอเจ้าของไข้ได้พูดกับลมเหนือตามลำพัง

“จะต้องรักษายังไงครับ”

“ต้องผ่าตัดเปลี่ยน คงต้องรอให้มีคนบริจาคตอนนี้ยังหาไม่ได้ครับ ค่าใช้จ่ายในการผ่าตัดค่อนข้างสูง”

“ไม่มีปัญหาเรื่องค่าใช้จ่ายผมยินดีจ่ายเพื่อรักษาให้เธอหาย”

“ครับ... ถ้ามีคนบริจาคหัวใจเราจะทำการผ่าตัดให้ทันที”

หลังจากนั้น... ลมเหนือกลับไปหากชกรในห้องคนไข้พิเศษ

“รออีกไม่นานนะกชกร เธอจะได้รับการผ่าตัดหัวใจ”

“ฉันไม่เคยรู้ตัวมาก่อนว่าเป็นโรคนี้ฉันไม่น่าเป็นเลย ...ต้องผ่าตัด มันน่ากลัว”

“เธอจำเป็นต้องรักษาชีวิต ไม่ผ่าตัดคงไม่หายอาจจะเสี่ยงอันตรายถึงชีวิต”

“ก๊อก ๆ ๆ ...” เสียงเคาะประตูห้องทำให้ลมเหนือต้องหันไปมอง

“กาฬเองเหรอ”

“เห็นคุณเหนือลางาน บอกว่าพาแฟนส่งโรงพยาบาลต้องอยู่เฝ้าเลิกงานแล้วฉันเลยแวะมาดู นี่กระเช้าผลไม้เยี่ยมไข้ค่ะ” กาฬวารส่งกระเช้าให้ของมากมายในกระเช้าทั้งแอปเปิ้ลส้มองุ่น ล้วนผลไม้ชั้นดีให้ผู้ป่วยทานได้คนเฝ้าไข้ทานดี

ลมเหนือเป็นตัวแทนรับกระเช้านั้นมา

“ขอบคุณมากค่ะ” คนไข้กล่าวขอบคุณทั้งงงงง... เมื่อยังไม่ได้รับการแนะนำให้รู้จัก

“นี่กาฬวารไงล่ะ กชกร”ลมเหนือเอ่ยแนะนำให้แฟนของเขาได้รู้จัก

กาฬวารเห็นว่ากชกรเป็นสาวสวยรูปร่างหน้าตาดี ถึงถูกใจได้เป็นแฟนของลมเหนือนึกชื่นชมในใจไม่นึกอิจฉา

“สวัสดีค่ะคุณกาฬวาร คุณเคยเป็นภรรยาของคุณฮคคุ?”ถามตรงไปตรงมา

‘คุณกาฬวาร สวย สง่าถึงเพียงนี้เชียวหรือ’ กชกรนึกทึ่งอยู่เพียงในใจ...ไม่นึกอิจฉาเช่นกัน เพราะรู้จากลมเหนือว่ากาฬวารแต่งงานมีครอบครัวใหม่ไปแล้ว

กาฬวารพยักหน้ายิ้มรับ แล้วหันไปพูดกับลมเหนือ

“ถ้ามีอะไรที่ฉันช่วยได้กรุณาบอกฉันนะคะฉันยินดีช่วย ขอให้แฟนคุณเหนือได้รับการรักษาให้หายในเร็ววันนี้” ถ้อยคำและน้ำเสียงที่พูดนั้นฟังดูอ่อนโยน กาฬวารจับต้นแขนลมเหนือบีบเบาๆ ให้การปลอบใจเขา

เขาจ้องมองตาเธอ จับมือทาบทับไว้กับแขนเขาอย่างนั้นเหมือนไม่อยากให้เธอปล่อยมือจากเขา

กชกรมองดูอยู่... ให้นึกหวั่นใจกับสายตาสองคู่นั้นต่างจ้องมองกันอย่างห่วงหาอาทร

หลังจากคนเยี่ยมไข้กลับไปแล้ว กชกรจึงถามขึ้น

“คุณฮคคุทำไมถึงเลิกกับคุณกาฬล่ะคะ ทั้งที่นิสัยดีและสวยออกขนาดนั้น”กชกรถามอยากรู้ ไม่อยากนึกไปให้ใจแป้วดูแล้วเหมือนเขายังรักกันมาก...

“เขาแต่งงานใหม่ แต่เราไม่ได้หย่า”เป็นคำตอบจากท่าทางหงอย ๆ ลมเหนือพลางหลุบสายตามองพื้น

“ไม่ได้หย่า ก็ยังเป็นผัวเมียกันอยู่ตามกฎหมาย”กชกรขมวดคิ้วสงสัยไม่เข้าใจ เธอเพิ่งมารู้ทีหลังทั้งใจเริ่มเสีย...

“เราทำธุรกิจร่วมกันมันมีปัญหายุ่งยากเรื่องแบ่งทรัพย์สิน ...เลยไม่หย่า แต่ไม่ได้อยู่แบบผัวเมียกันหรอก”เขาเข้าใจสีหน้าท่าทางของกชกร จึงพูดให้เข้าใจและสบายใจ

“ดูท่าทางเหมือนคุณทั้งสองรักกันดีนะคะ...รักกันมากเสียด้วย เวลาอยู่คู่เคียงกันมองตากันอย่างกับอยู่กันสองคนในโลก”เธอกล่าว นึกคิดไปตามสายตาเห็น

จากคำกล่าวของกชกร ทำให้ลมเหนือประหลาดใจ...แต่ต้องรีบปฏิเสธ

“เข้าใจผิดแล้ว เขารักสามีของเขา เอ้อ... นี่มืดแล้วยังไม่ได้กินข้าวเย็นเลยฉันขอไปข้างนอกนะ จะอยู่ข้างล่าง ถ้ามีอะไรให้พยาบาลเรียกฉันได้ เธอนอนพักผ่อนเถิด”ลมเหนือบอกอย่างอ่อนโยน ลูบผมกชกร

แล้วเดินออกจากโรงพยาบาลมาซื้อเหล้าในร้านสะดวกซื้อเขาไม่สนใจว่ามันจะยี่ห้ออะไร กะจะดื่มเพียว ๆ คนเดียวหมดขวด กลับเข้าโรงพยาบาลแล้วลงนั่งอยู่ข้างสวนหย่อมในขณะที่ท้องฟ้าเริ่มมืดลงทุกที...

‘รูปร่างหน้าตาเหมือนกันเป็นสาวบริสุทธิ์เหมือนที่กาฬเคยเป็นมาก่อน แต่ต่างกันตรงความหลัง...’

เขาได้แต่นึก... ภาพวันเก่าที่คุ้นเคยกันมาภาพความน่ารักของกาฬวารวนเวียนอยู่ในมโนภาพ ยิ่งคิดนึก... ลึก ๆ ในใจเหมือนจะยิ่งรักยิ่งหลง...ปลงไม่ตกเสียที

“ทำไมคนเพียงคนเดียวในชีวิตถึงหายาก...ยากกว่าหาคนหลายคน เราเป็นคนรักง่ายหน่ายเร็ว แต่กับเธอ...ไม่ได้เริ่มต้นจากความรัก ถึงตอนนี้กลับรักไม่เลิก ทำไมเธอต้องเป็นเมียพี่ชายถ้าเป็นคนอื่นฉันสาบานจะแย่งเธอมาเป็นของฉัน แต่นี่มันทำไม่ได้” นั่งพูดพร่ำพรรณนาอยู่คนเดียว ทั้งยังไม่เมาเพราะยังไม่ดื่มเหล้าใจไม่คลายความกลัดกลุ้ม

ค้าวคาวบินมาเกาะบนต้นไม้ใหญ่ ไม่มีใครเห็นพริบตากลายร่างเป็นเลวิส กระโดดลงมาให้ลมเหนือเห็น เลวิสเดินมานั่งเคียงข้างน้องชาย

“ถึงกับจะกินเหล้าแก้กลุ้มเลยหรือ นายจำสัญญารักษาศีลห้าที่รับปากกับหลวงพ่อพึ่งได้ไหม”

“จริงสิ แต่ฉันกลุ้มใจจนในหัวอกมันจะระเบิดแฟนฉันป่วยหนัก ใครจะสบายใจได้” ลมเหนือจำสัญญากับหลวงพ่อพึ่งได้เริ่มไม่กล้าดื่มเหล้า ทั้งยังกลุ้มใจเรื่องกาฬวาร แต่กลับไม่กล้าเอ่ยกับเลวิสเฉพูดเรื่องแฟนของตนแทน

“นายกลุ้มเพราะแฟนป่วยจริงหรือ?ฉันไม่ให้นายกินเหล้า ไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นในอนาคตกับนาย ฉันเป็นห่วงขอโทษที่ต้องทำแบบนี้” เลวิสบอกเปิดฝาขวดเหล้าออก แล้วเทราดลงบนพื้นต่อหน้า ลมเหนือมองน้ำเหล้ารินไหลราวกับสายน้ำใจไม่นึกเสียดาย แต่ไหนแต่ไรไม่เคยดื่มเหล้าอยู่แล้ว

“แฟนฉันอยู่บนห้องเดี๋ยวอีกสักพักฉันถึงจะขึ้นไปดู ขอนั่งสงบสติอารมณ์ตรงนี้ก่อน”

“ฉันยังไม่เคยเห็นแฟนนาย ...ขอขึ้นไปดูหน้าซะหน่อยอยากรู้ว่าสวยไหม” เลวิสบอกแล้วเดินจู่ไปยังห้องนั้น

‘หน้าตาเหมือนกาฬมาก ทำไมฮคคุถึงหาแฟนหน้าตาแบบนี้’

เลวิสเพียงแค่นึกเมื่อได้เห็นหน้าคนไข้ที่กำลังนอนหลับตาอยู่โดยเธอไม่รู้ตัวว่ามีใครเข้ามายืนจ้องมองดูอยู่ จากนั้นเลวิสรีบออกจากห้องโดยไม่มีการทักทาย

“ผู้หญิงของนายไม่ได้รักนาย ฉันอ่านใจเธอออก”

“คงจะเป็นอย่างนั้น เราเพิ่งรู้จักกันไม่นานยังไม่คุ้นเคยกันเลยจะให้รักลึกซึ้งคงเป็นไปไม่ได้”

“นายหาแฟนได้หน้าตาคล้ายกับกาฬมาก นายยังฝังใจอยู่แต่กาฬ...เมื่อตอนวัยรุ่นนายแค่ชอบ มาถึงตอนนี้ยิ่งนานวันยิ่งรัก”

“ฉันขอโทษเลวิส... ฉันจะเก็บกดมันไว้ ถึงรักเพียงไหนมันจะอยู่แค่ในใจ”ลมเหนือก้มหน้าก้มตากล่าว น้ำเสียงเครือ น้ำใส ๆ รื้นชื้นคลอขอบตาแดงก่ำ

“ใจนายตอนนี้มีแต่รักอย่างยากจะหักใจ” ในใจเลวิสมีแต่อ่อนอกอ่อนใจเข้าใจเห็นใจและสงสารน้องของตน

“ฉันไม่มีความสุขเลย ...เลวิส” ลมเหนือกอดพี่ชายของเขาและซบหน้าร้องไห้

เลวิสกอดน้องชายไว้กับอก นึกถึงความสุขมากมายที่มีร่วมกับกาฬวารแต่น้องของเขากลับต้องทนทุกข์ ไม่มีทางพบความสุขได้เลย

‘ผู้หญิงที่ลมเหนือรักมีเพียงคนเดียว กาฬวาร...’

........... แพททริเซียมาหาลมเหนือถึงโรงพยาบาลเผชิญหน้ากับกชกร

“รู้ไหม ฉันเป็นใคร” แพททริเซียถามทำหน้าตาแบบหาเรื่อง

“ฉันไม่ทราบค่ะ”กชกรไม่รู้จักอีกฝ่ายจึงมีสีหน้าแปลกใจ

“ฉันเป็นเมียฮคคุ เธอเข้าใจใช่ไหมว่าเมียคืออะไร”

“จริงเหรอคะคุณฮคคุ” คนป่วยนอนอยู่บนเตียงหันมาถามลมเหนือ

“จริง...” ลมเหนือจนด้วยคำแก้ตัวต้องพูดแต่ความจริง

“ที่แท้คุณฮคคุไม่ต่างจากผู้ชายเจ้าชู้ทั่วไป มีเมียหลายคนฉันเสียใจจริง ๆ นึกว่าคุณมีแต่ฉันจึงยอมเป็นเมีย สรุปแล้วฉันเป็นเมียคนที่เท่าไหร่ของคุณฮคคุ” กชกรพูดประชด ทั้งโกรธและน้อยใจ

“คุณไม่กลับไปหาฉันที่คอนโดเลยได้คนใหม่แล้วลืมคนเก่า ฉันเหนื่อย... เบื่อพฤติกรรมของคุณ” แพททริเซียว่าหน้าตาแสดงความโกรธร้อนรน

“ผมก็เบื่อตัวเอง... จะตบจะตียังไงเชิญเถอะตอนนี้ผมเกลียดตัวเองเหมือนกัน” ลมเหนือพูดเรียบๆ อย่างยอมจำนน... ไม่มีวี่แววเคืองโกรธ ท่าทางซักกะตาย ...ไร้อารมณ์

แพททริเซียเหลืออดเหลือทนขึ้นมาจึงทุบหน้าอกเขาโดยที่เขาไม่มีการต่อสู้ป้องกันตัวเอง ปล่อยให้เธอทำฝ่ายเดียว แต่เธอยิ่งโมโหมากขึ้นจนน้ำตาไหลตบหน้าเขาอย่างแรงไปอีก ...ทั้งซ้ายและขวา แล้วผลักอกเขา แผดเสียงตวาดลั่น

“ถ้าคุณยังไม่กลับไปที่คอนโด ก็ไม่ต้องกลับเพราะฉันจะไม่อยู่อีก ฉันจะกลับอเมริกา”

........... ตีสามครึ่ง กาฬวารลงมาชั้นล่างเข้าไปในห้องนั่งเล่น จึงพบลมเหนือนอนหลับบนโซฟายาว

“ดึกป่านนี้... ทำไมไม่เข้าไปนอนในห้องของตัวเอง” กาฬวารพูดคนเดียว เพราะลมเหนือไม่มีทีท่าจะตื่นพอเข้าไปชะโงกดูใกล้ ๆ ถึงได้เห็นว่าใบหน้าและลำคอ ทั่วทั้งร่างกายชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อเสื้อเชิ้ตที่เขาสวมใส่ถูกปลดกระดุมออกทุกเม็ด เสื้อกล้ามตัวในสีดำ ทำให้นึก...

‘สงสัยเขาอาจจะเป็นไข้ ไม่สบายหรือเปล่านะไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้ดีกว่า’

เธอเข้าไปในห้องครัวหาผ้าขนหนูผืนเล็กที่สะอาดและกะละมังใบเล็ก ใส่น้ำพอชุบผ้าขนหนูเข้ามาหาเขาในห้องนั่งเล่นอีกครั้ง จัดการเช็ดตัวให้โดยเริ่มจากใบหน้าจากนั้นจึงเช็ดที่ซอกคอ ถกแขนเสื้อเชิ้ตขึ้น เช็ดแขนตลอดไปถึงข้อมือ พร้อมทั้งหน้ามือและหลังมือด้วยทำให้ทั้งแขนซ้ายและแขนขวา

“อืม... กาฬเองเหรอ” ลมเหนือเอ่ยทักเขาเริ่มรู้สึกตัวตั้งแต่ที่ได้รับการเช็ดหน้าให้แล้วแต่ไม่ลืมตาขึ้นมาเท่านั้นเอง

“น่าจะเข้าไปนอนในห้อง”

“ต้องอาบน้ำก่อนนอน แต่ฉันง่วงมากเลยเข้ามานอนเล่นในนี้แล้วหลับไปเลย อากาศร้อนนะ” เขาว่าแล้วถอดเสื้อเชิ้ตออกเหลือแต่เสื้อกล้ามตัวใน แล้วหยิบผ้าชุบน้ำเช็ดโคนแขนถึงใต้รักแร้ตัวเองแล้วนำผ้าขนหนูลงซักน้ำ เธอมองดูเขาเงียบ ๆ ...

‘เรานี่แปลก!ใจเต้นแรงขึ้นมาได้แค่เห็นเขาถอดเสื้อ ที่จริงหุ่นเขาไม่ต่างกับเลวิส แต่เรากลับชอบแอบมองเขา’

“เช็ดด้านหลังให้หน่อยสิ มันเอื้อมไม่ค่อยถึง” ลมเหนือขอความช่วยเหลือ แล้วหันหลังให้ แต่กลับเหลียวชำเลืองมองเธอทางหางตา

“ได้ค่ะ” กาฬวารตอบรับ พร้อมกับยิ้มให้แวบหนึ่งเป็นยิ้มเก้อเขินแบบแอบปลื้ม...

เขาจึงหันกลับไปยิ้มอย่างชอบใจ ทั้งสองคนไม่รู้ตัวเลยว่ามีคนแอบมองดูอยู่ข้างประตูนอกห้อง

“อืม... ค่อยสบายตัวขึ้นหน่อย” ถึงแม้ว่าอย่างนั้น แต่ยังเลิกชายเสื้อเปิดพุงแล้วใช้ผ้าขนหนูเช็ดตัวอีกหน่อย กาฬวารเผลอตัว... กลืนน้ำลายลงคอไม่รู้จะวางหน้าอย่างไร

“อยากจะถอดเสื้อออกเหลือตัวเปล่า แต่เกรงใจกาฬ” ลมเหนือยังมีแก่ใจพูดเล่น ส่วนกาฬวารได้แต่นึก...

‘เห็นเขาถอดเสื้อเล่นน้ำตั้งหลายครั้งทำไมยังใจเต้นไม่เลิกซะที ทั้งที่เขาไม่ได้ถอดเสื้อเสียหน่อย’

“เช็ดตัวเรียบร้อยแล้วใช่ไหมคะ อย่างนั้นฉันเอาไปเก็บนะคะ” เธอบอก แล้วสองมือจับกะละมัง เตรียมพร้อมจะลุกขึ้นแต่ยังไม่ทันลุก...

“ขอบคุณนะกาฬที่ช่วยดูแลฉันอยู่ตลอด ขอบคุณจากใจจริง” ลมเหนือบอก ไม่ใช่แค่พูดอย่างเดียวเขาจับแขนเธอและมองตานิ่ง ๆ

โดยทั้งสองคนไม่รู้ตัวเลยว่าเลวิสแอบมอง ดวงตาที่จับจ้องนั้นวาวโรจน์ขึ้นด้วยความอิจฉาน้อง... และหึงหวงผู้เป็นภรรยา

“ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะ ฉันอยากทำให้ในฐานะเพื่อน...” กาฬวารบอกอย่างนั้น แต่ยิ้มสะเทิ้นเขินอายแล้วหลบสายตาเขา จากนั้นจึงเข้าไปในห้องครัว ซักผ้าขนหนูและล้างกะละมังใบน้อยเหม่อลอย...

‘เห็นแต่ภาพคุณเหนือ ลอยเวียนวนอยู่ในหัว เฮ้อ...ทำไมใจคอปั่นป่วนร้อนในหัวใจไปหมด เวลาอยู่ใกล้คุณเหนือ ทั้งเป็นสุขและกลุ้มใจปะปนกันเราต้องคิดถึงแต่คุณเลวิส จำไว้... เพราะเขาเท่านั้นคือสามีของเรา อย่าอยากได้ในสิ่งที่ไม่ใช่ของเราอย่ารู้สึกอะไรกับคนไม่ใช่สามี’

กาฬวารพยายามคิดย้ำเตือนใจตัวเอง...ไม่วายถอนหายใจ สลัดภาพของลมเหนือไม่พ้นห้วงคำนึง

เลวิสย้อนกลับมาดูน้องของเขาในห้องนั่งเล่นกำลังนอนบนโซฟายาวปล่อยใจคิด...

‘ทั้งที่กลุ้มจนจะเป็นบ้า... เวลาไม่สบายใจ มีกาฬมาอยู่ใกล้ดูแลเอาใจใส่เราความทุกข์ทั้งหลายมลายหายเหมือนปลิดทิ้ง เธอเป็นที่พึ่งทางใจที่ไม่อาจครอบครองอยากได้เป็นของเราแต่มันเป็นไปไม่ได้’

ความรู้สึกโหยหารักใคร่ใฝ่ถวิล...เลวิสสัมผัสได้ถึงจิตใจของน้องชายเขาเป็นเช่นนั้น

 .