........... ช่วงลมเหนือไม่อยู่บ้านแค่คืนเดียวรุ่งขึ้นแพททริเซียขนเสื้อผ้าออกไปอยู่คอนโด เพราะงอนลมเหนือ

“ฮคคุ คุณให้ความสำคัญกับคนโน้นคนนี้รวมทั้งกาฬวารด้วย ฉันคนเดียวไม่สำคัญ”

ลมเหนือมาตามแพททริเซียที่คอนโดจึงได้พูดคุยกัน

“เขาเป็นคนในครอบครัว...มีเรื่องทุกข์ใจ ผมเป็นเพื่อนกับเขา เพื่อนต้องช่วยเหลือดูแลเพื่อนสิ”

“คุณเอาใจกาฬวารคนเดียวพาไปพักผ่อนต่างจังหวัดด้วยกันลำพังสองต่อสองไม่พาฉันไปด้วยทั้งที่ฉันเป็นแฟนของคุณ ...น่าแปลกนะ”แพททริเซียพูดในทำนองหึงหวงระแวงสงสัย

“เลวิสไม่เห็นคิดมากอย่างเธอฉันกับกาฬสนิทกันในฐานะเพื่อน และเหมือนญาติเป็นพี่สะใภ้ฉัน”

“แต่เคยแต่งงานกันมาก่อนบางทีตอนนี้คุณอาจแอบรักกาฬ”

“คาดเดาไปไร้ประโยชน์อย่าพูดเรื่องคนอื่นเลย พูดเรื่องของเราดีกว่า ทำไมคุณต้องย้ายออกมาอยู่นอกบ้าน”

“ฉันต้องการอยู่อย่างอิสระฉันสบายใจมากกว่าอยู่บ้านหลังใหญ่มีญาติเยอะแยะน่ารำคาญ”

“ผมไม่สะดวกมาอยู่ด้วยและคงมาหาบ่อยไม่ได้”

“คุณกำลังทิ้งฉันปล่อยให้เหงาอยู่คนเดียว” เธอด่วนสรุป และทึกทักกล่าวหาในอารมณ์งอนประสาหญิง

“คุณพูดผิดแล้วแพททริเซีย...คุณย้ายออกมาเองตอนผมเผลอ... คุณเป็นฝ่ายทิ้งผมต่างหาก” ลมเหนือย้อนบ้างแต่ไม่เคืองโกรธแฟนสาว ยอมรับกับใจตนเองว่าโล่งใจขึ้นมากหากเธอแยกออกมาอยู่เองพักหลังมานี้สิ่งที่ต้องการสำหรับตัวเขาเองคือเวลาและโลกส่วนตัวเนื่องในหัวใจมีใครที่สำคัญเลยอยากฝันถึงบ้าง ...ก็เท่านั้นเอง

........... เลวิสเข้ามานอนเล่นกับลมเหนือในห้องนอน

“ฉันเก็บสร้อยดวงใจแม่เอาไว้ในกระเป๋าสตางค์ตลอดนายจำได้ไหมเลวิส สร้อยที่นายอยากได้ แม่ทำให้ไว้ตอนพวกเรายังเป็นเด็กสิบขวบ”ลมเหนือถาม รำลึกย้อนหลังทั้งยังรักและผูกพันในพี่ชายของเขาไม่เคยคลาย

“ฉันเก็บไว้ตลอดเหมือนกันในล็อกเก็ตนั้นมีรูปเราสองคนพี่น้อง ทำให้ฉันไม่เคยลืมน้องชายของฉันคนนี้เลย” เลวิสบอก พลางลูบบ่าให้ความเอ็นดูผู้เป็นน้อง

“นายเก็บไว้ไหน?ฉันไม่เคยเห็น” ลมเหนือถาม เลิกคิ้วสงสัย

“นี่ไง...”เลวิสพลางดึงสร้อยคอออกมาจากในตัวเสื้อ

“ฉันไม่เคยสังเกตนายสวมมันไว้ตลอด? แสดงว่านายนึกถึงฉันกับแม่ตลอดเลยเหรอ”

“ใช่แล้วฮคคุเราลูกแม่เดียวกันมีกันสองคนพี่น้อง ไม่ให้นึกถึงนายแล้วจะให้ฉันนึกถึงใคร”

“นายเป็นสุดยอดพี่ชายของฉัน...ฉันก็นึกถึงนายเหมือนกัน” ลมเหนือพูดพร่ำรำพันนอนกอดพี่ชายตัวเอง เลวิสรู้ใจผู้เป็นน้องว่ากำลังซาบซึ้งในตัวเขา

“เวลากำลังผ่านไป...อีกไม่นานนายคงแก่ น่าเสียดายหน้าตาหล่อ ๆ ถ้าจะต้องเหี่ยวย่น ร่วงโรยไปตามกาลเวลาฉันจะช่วยนายให้คงอยู่อย่างไม่รู้แก่ชรา” บอกด้วยใจประสงค์ดีต่อน้อง...

“นายช่วยได้จริงหรือทำยังไงล่ะ” ลมเหนือถามอย่างสบายใจ ไม่ได้เอาจริงเอาจังอยากได้ใคร่มีเท่าไรนัก

“นายหลับตาสิแล้วฉันจะทำให้” เลวิสบอก

ลมเหนืออยากรู้จึงทำตาม...

“ทำไมกัดไม่เข้า...ลืมไป นายสักยันต์ไว้ป้องกันคมเขี้ยวได้” เลวิสบ่น

ลมเหนือรู้สึกว่าถูกกัดซอกคอเจ็บ ๆ คัน ๆ รีบลืมตาเหลือบเห็นเลวิสมีเขี้ยวโง้ง! จึงตกใจมาก

“เลวิส... นายกลายเป็นแบบเก่าอีกแล้วนายไม่ใช่มนุษย์”

“ฉันจะทำให้นายเป็นอมตะเป็นแวมไพร์แบบฉันไม่ต้องแก่ชรา ฉันจะร่ายเวทมนต์ คราวนี้ต้องกัดเข้าแน่”

“อย่า...ไม่เอาเลวิส ฉันไม่ต้องการชีวิตแบบนั้น ปล่อยฉัน...” ลมเหนือโวยวายเสียงดังลั่นดิ้นรนขัดขืนผู้เป็นพี่ชาย

“อย่าปฏิเสธความหวังดีจากฉันเลยฮคคุ” เลวิสไม่ยอมปล่อย ยังจับแขนทั้งสองของลมเหนือกดไว้

กาฬวารได้ยินเสียงดังจากห้องนอนลมเหนือด้วยความสงสัยประกอบกับประตูห้องไม่ได้ปิด จึงเปิดเข้ามาเจอ...

“ทำอะไรกันสองคนพี่น้องนี่คงไม่ใช่เล่นอะไรแผลง ๆ กันอีกหรอกนะ”

เสียงเอ่ยทักจากกาฬวารทำให้เลวิสรีบหดเขี้ยวกลับเข้าไปในฉับพลัน เขาอยู่ในท่านอนคร่อมทับร่างลมเหนือไว้จึงรีบลุกขึ้นนั่ง

ลมเหนือรีบลุกหนี...แล้วเดินมาหาและบอกเธอ เพื่อเอาตัวเองให้รอดพ้นจากพี่ชายแวมไพร์!

“พาสามีของเธอกลับห้องไปได้แล้วฉันง่วง... อยากจะนอน”

........... ยามหัวค่ำฝนพรำลงมา

“เอ๊ะ! เมล์นี้จาก...รัสวิคส์ ลอยด์ อดีตสามีของแพททริเซีย เขารู้เมล์เราได้ยังไง” ลมเหนือพูดอยู่คนเดียว ขณะเช็คอีเมล์จากโน้ตบุ๊กนึกมานึกไปจึงนึกได้...

‘เราเคยแจกนามบัตรเขาไปทั่วเพราะเคยเปิดร้านอาหารที่อเมริกา ใคร ๆ สามารถรู้เมล์เราได้ไม่แปลกเลย’

“ฝากดูแลแพททริเซียลอยด์ให้ดีด้วย ฉันยังรักเธออยู่ แต่เธอรักนายมาก ฉันยอมให้เธอมาอยู่กับนายแต่นายคงไม่รู้ ฉันยังไม่ยอมหย่ากับแพททริเซีย ถ้าวันใดนายเบื่อ ...ไม่รักเธอแล้วบอกฉัน... ฉันรอคอยแพททริเซียสุดที่รักของฉัน กลับคืนมา” ลมเหนือไม่เคยรู้มาก่อนว่าแพททริเซียยังไม่หย่ากับสามี...รู้สึกไม่ดีกับตัวเองขึ้นมาทันที

‘นี่เราอยู่ในฐานะอะไรกับแพททริเซีย...รึเราเป็นชู้!’

ลมเหนือครุ่นคิด...ปิดโน้ตบุ๊ก มองฝ่าความมืดนอกบ้าน เห็นสายฝนพรำ ...ภาพความหลังครั้งเก่า เด็กสาวที่เดินตากฝนเข้ามาในบ้านนี้...กาฬวารตอนวัยรุ่นเหมือนภาพฝันยังฝังอยู่ในใจ... เขาเดินลงมาในสวนหลังบ้าน ยืนตากละอองฝนแหงนหน้าให้มันร่วงหล่นพรมลงอาบเรือนร่าง ปล่อยใจไปกับภาพฝันวันเก่า...

‘ทำไมถึงมีแต่ภาพเธอไม่เคยลืมเลือนไปแม้ว่าวันนี้จะไม่มีความหวังใดให้ฝันถึงได้อีกแล้ว’

“เอ๊ะ! นั่นคุณเหนือ ทำอะไรของเขาทั้งฝนกำลังตกอย่างนี้...” กาฬวารเดินลงมาสนามหญ้า ขณะนั้นเลวิสแอบมอง... จากข้างหน้าต่างห้องชั้นสอง

“เปียกหมดแล้วเข้าร่มเถอะค่ะ น้ำฝนหนาวเย็นจัดจะเป็นหวัดนะคะ” เธอกางร่มยื่นให้แต่เขาปฏิเสธ ...ไม่รับ

“ไม่เป็นไรฉันชอบละอองฝน” เขาบอก แล้วเงยหน้าขึ้นยิ้มรับกับละอองฝน พร่างพรมลงมาบนใบหน้าของเขา

“มิน่าล่ะ... ถึงมายืนตากฝน” เธอมองดูเขา ซึ่งสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวเพียงตัวเดียวไม่สวมเสื้อตัวในเปียกปอนไปทั่วทั้งร่าง จนเสื้อผ้าบางแนบเนื้อ

“นึกถึงเมื่อก่อน...เธอเคยเดินตากฝนกลับมาบ้าน ฉันเห็นเธอตอนนั้น ...เซ็กซี่จริง ๆ ”

ในขณะนั้นลมเหนือปลดกระดุมเสื้อทีละเม็ดจากบนลงล่างเปิดอกเสื้อออก... ไม่ใช่ให้เห็นแค่หน้าอก หยาดฝนอาบร่างไหลหยดราดรดตั้งแต่หน้าอกลงมาชายโครงถึงเอวและกางเกงเอวต่ำ ทำให้เห็นซิกแพ็กหน้าท้องทุกส่วนสัดเต็มไปด้วยมัดกล้ามทั้งเรือนร่างสมบูรณ์แบบผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่ และที่ต่ำลงไปกว่านั้น...

“คุณเหนือ...” กาฬวารลังเลที่จะพูด ไม่กล้าเอื้อนเอ่ยยิ่งเขาจ้องมองมา... ได้ประสานสายตากันยิ่งไม่กล้า...

‘คุณเหนือก็เหมือนกันเป็นผู้ชายเซ็กซี่ที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมากางเกงเอวต่ำอย่างนั้น... ไม่กล้ามองลึกลงไปมากกว่านั้น!...’

ได้แต่นึก... เมื่อไม่กล้ามองจึงเลี่ยงสายตาก้มหน้าแก้เขินไม่ว่าจะเคยเห็นมากี่หนในหัวใจดวงน้อยพลอยสั่นไหว

.