"ทวิภพ เดอะ มิวสิคัล" ...ความทรงจำดีๆ กับละครเวทีครั้งแรก วันเสาร์ที่ 26 สิงหาคม เวลา 14.00 น. ณ ศูนย์วัฒนธรรมแห่งประเทศไทย ที่แห่งนี้... คือสถานที่ที่ผมอยากไปมากที่สุดในวันนี้ ก็เพราะว่าผมต้องมา มาเพื่อดูละครเวทีเรื่องยิ่งใหญ่ในรอบปีที่มีชื่อว่า "ทวิภพ เดอะ มิวสิเคิล" รอบที่ผมเลือกจะตีตั๋วมาดู เป็นรอบการแสดงของคู่พระนางคุณภาพในด้านเสียงร้อง ที่คนดูปีที่แล้วต่างยอมรับว่า สองคนนี้เล่นได้ทรงพลังสุดๆ ปีนี้ก็กลายเป็นคู่ที่คนดูเรียกร้องอยากจะดูกันมากที่สุด มีรอบการแสดงมากที่สุด และคนตีตั๋วกันเต็มเพื่อดูคู่นี้แทบทุกรอบ ...รอบนี้ เป็นรอบของ กบ ทรงสิทธิ์ - แพท สุธาสินี คนหนึ่งก็เป็นนักร้องชายเสียงคุณภาพแห่งค่ายแกรมมี่ มานานเกือบยี่สิบปี ส่วนอีกคนคือลูกสาวของนักร้องเพลงร็อคที่เป็นตำนานของแกรมมี่ ลุงเต๋อ เรวัติ พุทธินันท์ การแสดงในรอบนี้ มีคนมาอุดหนุนกันอย่างอุ่นหนาฝาคลั่ง ไม่น่าแปลกใจเท่าไรก็เป็นปกติที่วันเสาร์อันเป็นวันหยุดคนจะต้องเยอะอยู่แล้วนี่ครับ ผมเลือกจะนั่งชมในระดับราคา 500 ที่บ่งบอกได้ว่ารสนิยมผมเป็นอย่างไร (จะพูดว่ารสนิยมต่ำมันก็กระไรอยู่ เพราะผมมีเงินแค่นี้จริงๆ) ตอนแรกก็นึกว่าการได้นั่งตรงกลางแถว D เลขที่นั่ง 26 จะช่วยให้มุมมองของคนดูเงินต่ำอย่างผมได้เห็นซึ่งความชัดเจนสดใส (เท่าที่เงินเท่านี้จะให้ได้) กลายเป็นว่าผมต้องพบอุปสรรคไปเต็มๆตา กับแผงลวดกั้นที่มาบังตาผมเกือบสนิท จนจำเป็นที่ผมต้องยอมเมื่อยเนื้อตัวสักเล็กน้อย ขยับมานั่งตรงปลายเบาะ แล้วเอนหลังเพื่อส่องมายังบนเวที ด้วยองศาที่ดีที่สุด การแสดงเริ่มเลทจากนาฬิกาผมไปสักเล็กน้อย (15 นาที) อันนี้พอให้อภัยได้ เพราะเป็นปกติอยู่แล้วที่การแสดงใหญ่ๆมักจะต้องยืดเวลาออกไป เพื่อรอให้คนดูมานั่งเข้าที่เรียบร้อยกันเสียก่อน หลังจากการลุกขึ้นแสดงความเคารพในหลวงแล้ว ...บนเวทีก็ไม่พูดพร่ำฮัมเพลงรอช้าชักอะไรอีกต่อไป เริ่มองก์แรกอย่างฉับไว (ตอนแรกเข้าใจว่าน่าจะมีโฆษกมาเกริ่นนำ เลดี้ แอนด์ เจนเทิลแมน อะไรประมาณนั้น สักหน่อย แต่ยักกะไม่มีแฮะ) เวลาผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมง... องก์หนึ่ง ถึงองก์ที่ 17 เสร็จสิ้นกันไป พักยก 15 นาที เพื่อให้คนดูได้ลุกขยับยืดเส้นยืดสายสักเล็กน้อย แต่ผมไม่ลุกครับ ยืนยันนั่งยันนอนยันตีลังกายันว่าจะรอต่อไป (ในระหว่างนี้ก็ฆ่าเวลาให้หมดไปด้วยการหยิบ 20th Century Boyd เล่ม 15 ขึ้นมาอ่านแก้เก้อซะเลย) 15 นาทีพักครึ่งจบลง... การแสดงในองก์ที่ 18 เริ่มต้นด้วยการบรรเลงเพลงประกอบสุดแสนไพเราะเสนาะใจ สร้างความขนลุกเกรียวกราวให้กับผมเป็นระลอกๆ ...และแล้วเวลาไม่นาน แสงไฟก็เริ่มวูบลง เป็นนิมิตรหมายอันดีที่บอกว่า หนึ่งชั่วโมงต่อจากนี้ จะไม่มีอะไรขวางกั้นเราคนดูอีกต่อไปแล้ว หนึ่งชั่วโมงสุดท้ายผ่านพ้นไป... หลังเสียงปรบมือดังสนั่นทั่วทั้งฮอลล์แห่งนี้ บรรยากาศของที่นี่ได้กลายเป็นความเงียบอีกครั้ง คนดูทุกคนลุกขึ้นจากที่นั่ง เดินออกไปสู่ประตูทางเข้า และพร้อมจะกลับบ้านกันแล้ว ... แต่ผมเลือกที่จะยืนดูบรรยากาศอันเงียบสงัดของที่นี่อีกสักเล็กน้อย ยังมีคนบางคนที่นั่งกับที่ของเขาอยู่ และมีคนบางคนที่พูดคุยถึงความประทับใจที่เขามีต่อการแสดงนี้ ดังจนมากระทบหูของผมเต็มๆ ...ผมเดินเข้ามาสู่สถานที่แห่งนี้ด้วยใจเต็มร้อยที่เปี่ยมล้นซึ่งความสุข ผมหวังไว้สูงว่าการดูละครเวทีครั้งแรกของผมนี้ จะทำให้ผมเดินต้องออกจากฮอลล์นี้ ด้วยความสุขที่ถูกแปรเปลี่ยนเป็นความประทับใจได้แน่ และผมก็ได้รับมันจริงๆ "ทวิภพ เดอะ มิวสิเคิล" ได้ใจผมไปเต็มๆเลยครับ ทุกสิ่งทุกอย่างที่ละครเวทีเรื่องนี้มี เป็นสิ่งที่ผมชอบด้วยกันหมด ...ไม่ว่าจะเป็นการกำกับซึ่งต้องยอมรับฝีมืออันเชี่ยวประสบการณ์ของคุณบอย (ถกลเกียรติ วีรวรรณ) จากการทำงานนับสิบๆปีที่สั่งสมเพาะบ่มความบรรจงออกมา ในทวิภพ เขาได้สร้างความสุดยอดในทุกด้านที่ละครเวทีเรื่องหนึ่งควรจะมี คุณบอยทำหน้าที่ของผู้กำกับซึ่งเนี้ยบนิ้งในทุกกระบวนการงานสร้าง ผมเห็นเบื้องหลังการฝีกซ้อมก็พอรู้แล้วว่า ผู้กำกับคนนี้ มีกิตติศัพท์ความเขี้ยวมากแค่ไหน ...แต่ก็เพราะความเขี้ยวที่มากของเขานี่แหละ เลยทำให้งานนี้ออกมาดีอย่างที่เราได้เห็น ...นักแสดงทุกคนสวมบทบาทได้อย่างยอดเยี่ยม โดยไม่มีข้อแม้ว่าบทนั้นจะเล็กน้อยมีความสำคัญนิดๆหน่อยๆ แม้กระทั่งกับตัวแสดงประกอบฉากนับหลายสิบคนก็มีความหมายแทบทั้งนั้น ...ด้วยความสามัคคีของพวกเขาทุกคนได้ช่วยสร้างความทรงพลังให้กับการแสดงครั้งนี้ อย่างน่าขนลุก และน่าชื่นชม ...ผมไม่เห็นข้อผิดพลาดใดๆระหว่างการแสดงในรอบของผมเลย ทุกอย่างดูพร้อมไปหมด เตรียมการได้เป็นอย่างดี กับการชมละครเวทีครั้งแรกของผมนี้สร้างความตื่นตาตื่นใจ และตื่นเต้นให้ผมได้ตลอดเวลาสองชั่วโมงที่ผ่านพ้นไป ...เป็นโชคดีของผมเล็กน้อย ที่การเลือกจะนั่งในที่นั่งระดับต่ำนั้น ก็แอบมีข้อดีตรงที่เราได้เห็นมุมมองเหนือนักแสดงที่มีความกว้างให้เราสามารถเหลือบไปเห็นการทำงานของทีมโปรดักชั่นซึ่งเดินลับๆล่อๆเนียนๆ อยู่หลังฉากการแสดง ...งานเทคนิคต่างๆ ต้องถือว่ามหึมางานสร้างเป็นอย่างมาก ไม่ว่าจะเป็นส่วนของฉาก เสื้อผ้า อุปกรณ์ต่างๆนานาประกอบการแสดง ล้วนแต่ยิ่งใหญ่น่าตื่นตาตื่นใจเป็นอย่างยิ่ง ...ขอย้อนกลับมาพูดถึงพระนาง ตัวละครสำคัญๆ อีกสักหน่อย ...คนแรกที่ผมต้องพูดถึงเลยก็คือ แม่มณีแพท ...ที่ผมต้องขอเอนเอียงสักเล็กน้อย ว่าเธอคือสิ่งสำคัญที่สุดที่ทำให้ ทวิภพ ฉบับละครเวทีนี้ สมบูรณ์แบบ ...การแสดงเป็นมณีจันทร์ ของเธอ ทำให้ผมเชื่อว่าเธอคือตัวละครนี้จริงๆ ไม่ว่าจะการแสดงในมุมมองของหญิงสาวแก่นกระโหลกตามสไตล์สาวมั่นปี 2006 หรือว่าการเป็นแม่มณีในปี ร.ศ.112 ผู้น่ารัก แอบเปิ่น และกระเปิ๊บกระป๊าบ น้อยซึ่งกิริยาอันดีงามของหญิงสาวผู้เรียบร้อย เธอปรับบทบาททั้งสองลักษณะลงในตัวละครนี้อย่างลงตัว ...พอเอาการแสดงใช้เสียงธรรมดา ไปบวกกับการแสดงพลังเสียงร้องอันเปี่ยมล้นไปด้วยความเพราะของเธออีก เธอเลยกลายเป็นความสุดยอดที่สามารถเข้าไปตราตรึงใจอยู่ในใจคนดูการแสดง ทวิภพ เดอะ มิวสิเคิล มากที่สุด... คุณหลวงกบ... ออกจะเกร็งๆเล็กน้อย เมื่อต้องมาเทียบรัศมีพลังเสียงอันเจิดจ้าของแม่มณีแพท แต่เขาก็สามารถเอาตัวรอดไปได้ด้วยดี กับการแสดงที่เปี่ยมพลัง มาดนิ่งสุขุมนุ่มลึกมีฐานะใหญ่โต ดูเหมาะสมกับคาแรกเตอร์อันชวนอบอุ่น น่ารักของพี่กบ ทรงสิทธิ์ แล้วกับเสียงร้องที่แม้จะโดนข่มจากแม่มณีไปไม่น้อยอยู่ แต่มาตรฐานที่ขีดเส้นใต้เอาไว้ของพี่กบนั้นก็ยังคงสร้างความเคลิ้บเคลิ้มในอารมณ์กับเสียงร้องนุ่มนวลชวนละไมของเขาได้เป็นอย่างดีเยี่ยม ส่วนบทบาทอื่นๆที่คอยขโมยซีนรุ่นน้องๆ ของ คุณป้าโฉมฉาย คุณลุงรอง และคุณพี่เหมี่ยว ปวันรัตน์ ...ก็เยี่ยมได้ไม่แพ้พระนางเลย ...คุณป้าโฉมฉาย เป็นแม่คุณหลวงที่น่ารักน่าหยิกน่าหยอก ...คุณลุงรอง กับบทท่านเจ้าคุณผู้สามารถกระชากน้ำตาคนดูได้จากคำพูดที่ปลุกใจอยากให้คนไทยรักชาติ ...คุณพี่เหมี่ยว คือ นางม้วน ที่ตลกได้ทุกฉากที่เธอปรากฏ โดยเฉพาะกับฉากร้องเพลงเร็วที่เป็นไฮไลท์ของเธอ ทั้งๆที่ผมฟังไม่รู้เรื่อง แต่ผมชอบในความเก่งที่เธอสามารถรัวคำร้องได้เร็วกว่านรกสุดๆ นี่เป็นอีกครั้งที่การเลือกตีตั๋วชมโปรแกรมความบันเทิง ได้ผลออกมาคุ้มค่าเป็นที่สุด ...ในระหว่างที่ผมกำลังนั่งพิมพ์ความประทับใจอยู่นี้ ความสุขจาก ทวิภพ เดอะ มิวสิเคิล ที่ยังคงค้างอยู่นั้น ทำให้ผมต้องยิ้มกับการได้ย้อนไปนึกถึงภาพการแสดงในวันนั้น ...นึกไปถึงช่วงเวลงสองชั่วโมงที่สูญเสียไป กับการตอบรับของหัวใจที่บอกได้เลยว่า ผมรัก "ทวิภพ เดอะ มิวสิเคิล" เรื่องนี้ ... ความรู้สึกเหล่านี้ มันคงจะยังค้างคาในใจของผมไปอีกนานแสนนานเลยทีเดียวละครับ... นี่คือหลักฐานมัดตัว ว่าผมไปดูมาจริงๆนะเนี่ย ขอเชิญเข้ามาฝากฝังความประทับใจของคุณที่มีต่อ "ทวิภพ เดอะ มิวสิเคิล" ปีที่สอง ได้ในบล็อกนี้ครับ... ขอบคุณมากครับ   Create Date : 05 กันยายน 2549 2 comments Last Update : 5 กันยายน 2549 1:10:29 น. Counter : 3093 Pageviews. Share Tweet

เข้ามาอ่านแล้วอยากมีโอกาสไปดูจังค่ะ แต่ไม่มีโอกาส เพราะหนึ่ง ไม่ได้อยู่เมืองไทย และสอง ไม่มีตังค์ซื้อตั๋วเครื่องบิน หุหุหุ ขอบคุณที่เอาความประทับใจมาฝากนะคะ แค่สัมผัสถึงความประทับใจของเจ้าของบล๊อก ก็อิ่มเอมไปด้วยแล้วค่ะ   โดย: Bee1st 5 กันยายน 2549 14:40:24 น.

ตอนนั้นจำได้ว่าอยากหาเรื่องไปกรุงเทพไปดูเหมือนกันค่ะ เพราะ 1) ชอบละครร้อง เคยดูแต่ละครร้องฝรั่งก็เลยอยากดูละครไทยบ้าง 2) ชอบนิยายเรื่องนี้ปิ๊งตั้งแต่ยังเอ๊าะๆ อ่านจากสกุลไทยสมัยเรียน ม.ต้นนู่นแล้วค่ะ แต่ด้วยหน้าที่การงานก็ไปไม่ได้ ตามระเบียบ   โดย: พี่หมูน้อย 13 พฤศจิกายน 2549 1:19:02 น.