นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่คิดจะเริ่มทำ Blog ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงเข้ามาใน Bloggang นี้ได้ หลังจากที่ได้อ่าน Blog ของ น้องๆ และ หลานๆ ทั้งหลาย (ต้องขอโทษก่อนนะที่เอ่ยว่า หลานๆ เพราะหลานของผู้เขียนก้ออายุปาเข้าไป 30 กว่าแล้ว) มีความรู้สึกว่าท่าจะสนุกดี ก้อเลยโดดเข้ามาเป็นสมาชิกนี่แหละ
เฮ้อ....พิมพ์ไปก้อนั่งถอนหายใจไป....คิดอยู่ตลอดเวลาว่า เราจะรอดไม้เนี้ยกับการเขียนภาษาไทยที่ต้องมานั่งหาตัวอักษรทีละตัวว่ามันอยู่ตรงไหนกันนะ เอาละน้องๆทำ Blog ได้เราก้อต้องทำได้น่า ว่าแล้วก้อฮึดสู้กันต่อไป
เห็น Blog ของแต่ละคนดูสวยงาม น่ารักไปหมด ช่วยบอกหน่อยซิทำยังไงกัน หาอ่านตาม Blog ต่างๆที่ผู้มีน้ำใจดีช่วยเขียนเรื่องการตกแต่ง Blog อ่านแล้วก้อต้องนั่งถอนหายใจอีกหลายเฮือก จะมีใครช่วยเราไม้น้อ.....เฮ้อ....
ยิ่งเหลือบไปเห็น menu bar ที่อยู่ข้างบนก้อใจหายวาบ เพราะ 1. มองไม่ชัด ไม่รู้ว่ามันคืออะไร เพราะตัวมันเล็กเหล์อเกิน 2. แล้วก้อไอ้พวก icon ทั้งหลายเค้าเอาไว้ใช้ทำอะไร ไม่กล้ากดดู กลัวว่าที่เรากำลังเขียนอยู่มันจะลบออกไปหมดถึงแม้จะเซฟไว้แล้วก้อตาม (เค้าเรียกว่าใจไม่ถึง ยังไม่กล้าเสี่ยง) โถจะกล้าได้ยังไงกว่าจะพิมพ์ได้ถึงขนาดนี้ใช้เวลาไปเท่าไหร่ 3. ถ้าเรากด Plublish แล้วรูปร่างหน้าตามันจะออกมาเป็นยังไง เพราะเราไม่ได้ใช้ menu ข้างบนเลย
จำไม่ได้ว่าเข้าไปอ่านใน Blog ไหนก้อไม่รู้มีการสอนให้เขียน HTML ก้อได้แต่นั่งปลงว่าที่เราเขียนมานี่ ยังไม่พออีกเรอะ ยังจะต้องเอาเจ้า code HTML เข้าไปสอดแทรกอีก แล้วเมื่อไรข้าพเจ้าถึงจะได้เห็น Blog ของตัวเองบน internet ซะที ว่าแล้วก้อปลอบใจตัวเองว่าชั่งเถอะเขียนมาได้ขนาดนี้ก้อนับว่าบุญโขแล้ว เดี๋ยวก้อมีคนใจบุญมาช่วยเองแหละ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [
