เรื่องของประชาคมอาเซียน ที่หลายๆ คน คิดว่าไกลตัว...หรือ ฟังผ่านหูผ่านตา ก็รู้บ้างเลาๆ ว่า ประเทศไทย กับอีก 9  ประเทศ จะมารวมกันเป็นประชาคมอาเซียนในปี 2558 แล้วยังไงต่อ? คนไทยจะตกงานไม๊ แรงงานจะไหลออก รึไหลเข้า อาชีพไหนจะได้รับผลกระทบบ้าง เด็กไทยจะเป็นยังไงแล้ว การรวมตัวที่ว่า เรารวมกันในแง่เศรษฐกิจอย่างเดียวรึเปล่า

ขอเล่าให้ฟังพอสังเขป คร่าวๆ ว่า การรวมกันเข้าสู่ประชาคมอาเซียน จริงๆ แล้ว มีเรื่องที่เกี่ยวข้องด้วยกันทั้งหมด 3 เรื่องใหญ่ เราไม่ได้รวมตัวกันแค่เรื่องเศรษฐกิจ แต่เราจะพัฒนาไปพร้อมๆกันทั้ง 3  เรื่อง เพื่อให้มีศักยภาพที่สามารถแข่งกับโลกภายนอกได้มากยิ่งขึ้น มีขีดความสามารถการผลิตที่สูงขึ้น ลดความแตกต่างในภูมิภาค

ได้แก่

เรื่องเศรษฐกิจ : AEC (Asean Economic Community) หรือ ประชาคมเศรษฐกิจอาเซียน 

เรื่องการเมืองและความมั่นคง : APSC (Asean Political Security Community) เพื่อลดความขัดแย้ง พิพาทต่างๆ พัฒนาการฑูต และการร่วมมือกันในทางการทหาร สร้างเสถียรภาพและความไว้เนื้อเชื่อใจกันทางการเมือง(หรอวะ...แค่ประเทศเดียวกันยังทะเลาะกันจะตายห่า 555)

เรื่องสังคมและวัฒนธรรม : ASCC (Asean Socio-Cultural Community) รวมไปถึงเรื่อง การศึกษา พัฒนาทรัพยากรมนุษย์ สวัสดิการสังคม การจัดการสิ่งแวดล้อม การควบคุมโรคติดต่อ สร้างความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันอัตลักษณ์อาเซียน(ไปเพื่ออะไร??ไอ่คนคิดอาจจะยังงงๆ ตัวเองอยู่ก็เป็นได้) เป็นต้น

สัญลักษณ์ของประชาคม จะเห็นว่า เป็นรูปรวงข้าว 10 รวง...เพราะ ความเหมือนกันอยู่สิ่งเดียวของชาวเราสิบประเทศนั่นเอง....กินข้าวเหมือนกัน >_<

สีอะไรหมายถึงอะไร คิดว่าหลายๆ คนในที่นี้ ได้เรียนรู้ไปพร้อมๆ คุณลูกที่บ้านไปแล้วแน่แท้...

อิคำทักทายสวัสดีของแต่ละประเทศ เสื้อผ้า ชุดประจำชาติ ดอกไม้ประจำประเทศ สารพัดจะให้ท่อง (เพื่อ ????) ตามสไตล์การศึกษาไทย เรารู้อะไรบ้างจากการท่องสิ่งเหล่านี้ หรือไปขวนขวายหาเสื้อผ้าชุดประจำชาติมาให้เด็กๆของเราใส่...เราได้เรียนรู้อะไรบ้าง?????

สิ่งหนึ่งที่โดนใจมากจากการเสวนาคือ

เราสามารถสอนเด็กๆ ของเราให้รู้เรื่องราวเกี่ยวกับเพื่อนบ้าน ผ่านประสบการณ์ ประวัติศาสตร์ และการเรียนรู้ผ่านตำรา แต่เราหารู้ไม่ว่า ตำราบ้านเราบางส่วน มีรากฐานมาจากอคติ และดูถูกเพื่อนบ้านด้วยกันเอง เราไม่ได้ยอมรับประวัติศาสตร์ในแบบที่เป็นจริง มีการผลัดกันแพ้ ผลัดกันชนะ เรายังยึดติดอยู่กับภาวะ กูนี่คือฮีโร่ ประเทศไทยผู้ไม่เคยแพ้(จริงหรอ) ผู้ไม่เคยตกเป็นเมืองขึ้นของชาติใด (แต่ชาติอื่นๆที่เป็นเมืองขึ้นเจริญล้ำหน้าไปหมดแล้ว) ตำราเรายังคงจดจำความพ่ายแพ้ของผู้อื่น จารึกกลิ่นอายเย้ยหยันเพื่อนบ้านลงไปจางๆ

แล้วเราจะรวมกันได้อย่างไร ถ้าเรายังดูถูกเพื่อนบ้านของเรา ยึดติดอยู่กับชัยชนะในอดีต 

ทองที่ประดับบนเจดีย์ชเวดากองยังเป็นทองที่พม่าขนไปจากกรุงศรี ไทยลาวยังคงเป็นบ้านพี่เมืองน้องกัน (ลาวบอกว่า..ใครน้องมรึงไม่ทราบ!!) กัมพูชายังคงเป็นเขมร ไทยกะเวียดนามยังคงแย่งกันเป็นอันดับ 1 ส่งออกข้าวไปทั่วโลก 

เราสามารถสอนลูกหลานให้เป็นพลเมืองอาเซียนได้ด้วยการเปลี่ยนแปลงทัศนคติในการอยู่ร่วมกัน เรียนรู้ที่จะแพ้ ถ่อมตัว เข้าใจเพื่อนบ้านและประวัติศาสตร์ในแง่มุมต่างๆ ที่เป็นมิติสากลมากขึ้น

ถึงแม้ภาษาจะเป็นสิ่งหนึ่งที่สำคัญไม่แพ้กัน เด็กในสมัยหน้าต้องได้ภาษาอย่างน้อย 3 ภาษา อังกฤษ ต้องพูดสื่อสารได้เหมือนภาษาแม่ สำเนียงอาจจะไม่ใช่สิ่งที่เราต้อง concern อีกต่อไป เพราะในชีวิตประจำวันจริงๆ เราจะเจอคนที่ใช้ภาษาอังกฤษในรูปแบบหลากหลายมาก และอย่างน้อย อีก 1 ภาษา จะจีน หรืออื่นๆก็ตามสะดวก

สุดท้าย....แต่ไม่ท้ายสุด ไว้รอมิวมิวพาทุกคนไปเที่ยวชมประเทศอาเซียน ผ่านมุมมองของเด็กน้อยกันนะ ไม่นานเกินรอออออ(หรอออออ)