มีการแสดงออกของพฤติกรรมหลายอย่าง เพื่อแสดงออกถึงความต้องการ ดังนั้นเราไม่สามารถใช้กลยุทธหรือวิธีใดวิธีหนึ่งที่แน่นอนในการแก้ไขปัญหา  สิ่งสำคัญคือการเชื่อมโยงความต้องการของตัวเอง เข้ากับปัญหา และหาทางออกที่ตอบสนองความต้องการของทั้งสองฝ่าย
เมื่อไหร่เราเราสามารถเชื่อมโยงถึงกันและกันได้แล้ว ความเชื่อใจซึ่งกันและกันจะนำไปสู่ทางเลือกที่เหมาะสม  และแน่นอน ความเชื่อใจต้องใช้เวลา .......

ระหว่างนั้น เราอาจจะได้รับการทดสอบจากลูกเป็นระยะๆ ว่า แม่เปลี่ยนไปจริงอะ..แม่จะไม่ดุแล้วจิงหรอ...ทำแบบนี้แม่ไม่โกรธแน่นะ...ลองของว่างั้น เมื่อเราผ่านจุดนั้นไปได้ จะเหมือนเป็นการค่อยๆ สร้างสะพานแห่งความสัมพันธ์ให้เกิดขึ้น ยิ่งนานวันเข้าความแข็งแกร่งของการเชื่อมโยง ระหว่างเราและลูกจะมากขึ้น

การที่เราบังคับลูกให้ทำสิ่งโน้น สิ่งนี้ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม อาจจะเพื่อปกป้องลูก เพื่อความปลอดภัย เพื่อสุขภาพที่แข็งแรง เพื่อที่คนอื่นจะได้มองตัวเราเองในแง่ดี เดี๋ยวเขาจะหาว่าเราไม่อบรมสั่งสอนลูก โดยเฉพาะสังคมไทย เรื่องของมารยาท ความเกรงใจ ที่มีอยู่ล้นเหลือ เช่น...เจอหน้าผู้ใหญ่ต้องสวัสดี...สวัสดีสิลูก ถ้าลูกไม่ยกมือไหว้ เขาจะหาว่าพ่อแม่ไม่สั่งสอน หรือโตขึ้นเด็กจะเป็นคนแข็งกระด้าง ไม่มีสัมมาคาระวะ ซึ่งทั้งหลายเหล่านี้ ล้วนเป็นความเชื่อ  การไม่ยกมือไหว้คน ไม่ได้เป็นอันตรายร้ายแรงต่อสุขภาพกายและใจใครใดๆ ทั้งสิ้น และไม่ได้เป็นตัวบ่งชี้ว่าเด็กคนนั้น จะโตขึ้นมาไม่มีมารยาท  ทั้งนี้ การบังคับ ริดรอน "ทางเลือก"ของเด็ก อาจจะเป็น สิ่งที่ทำร้ายลูกเรามากกว่าเสียอีก
ทักษะที่เราขาด(เราในที่นี้ หมายถึงเราเองเนี่ยแหละ รู้ตัวเอง   )  คือ ทักษะในการสื่อสาร การสร้างข้อตกลง และ การบอกความต้องการของตัวเอง นำไปสู่การเปลี่ยนแปลงข้อตกลงหากไม่ข้อตกลงนั้นไม่ประสบความสำเร็จ   การให้ทางเลือก ภายใต้ข้อตกลงนั้น จะทำให้ ความต้องการของทั้งสองฝ่าย สมดุลมากขึ้น มีพื้นที่ว่างพอประมาณ ไม่อึดอัดมากจนเกินไป หรือหลวมจนเกินไป และยังได้โอบอุ้มความต้องการของตนเองอีกด้วย สำหรับการผิดข้อตกลงนั้น เด็กๆ ก็จะได้รู้ว่า จะมีผลอะไรตามมา 

เช่น ถ้าลูกขอเล่นเกมส์เกินเวลา แม่อาจจะให้ลูกเป็นฝ่ายเลือกว่า จะเล่นต่อไปอีกนานแค่ไหน ถ้านานมากเกินไป แม่มีสิทธิ์ที่จะบอกว่า แม่รู้สึกอย่างไร และมันจะส่งผลอย่างไรต่อแม่ และตัวลูกเอง ต่อรองตามความต้องการของทั้งสองฝ่าย ถ้าหากผิดข้อตกลง เด็กก็จะรู้ว่า มันมีผลกับการที่แม่จะให้เล่นเกมส์ในครั้งต่อๆ ไป เพราะแม่เข้าใจ needs  ของเด็ก ณ เวลานั้น เกมส์อาจจะสนุกมากกกก แม่จึงอนุญาตให้ลูกเล่นต่อ ภายใต้ข้อตกลงที่ใช้ความเชื่อใจของกันและกัน

ฟังเหมือนง่าย จริงๆ ยากเนอะ แต่ไม่เกินความพยายาม ถ้าเราฝึกตัวเองให้มีสติ