คำนำจากนายอินทร์...ชายและหญิงผู้มีชีวิตแตกต่างแปลกแยก คนหนึ่งมีบ้านอยู่ในเมืองเมืองเดียวมาตลอดชีวิต ในขณะที่อีกคนไร้บ้านและเร่ร่อนเสมอมานับตั้งแต่จำความได้ ทว่าทั้งสองกลับเดียวดายอ้างว้างไม่ต่างกัน กระทั่งตราบเมื่อหัวใจสองดวงได้พานพบ อยู่ร่วมกัน และประสานกันเป็นหนึ่ง ที่พักพิงใจอันยิ่งใหญ่และแข็งแกร่งกว่าหลังคา กำแพง หรือรั้วล้อมใด ๆ ก็ได้รับการสร้างสรรค์ขึ้นมา และ บ้าน หลังนั้นก็จะคงทนถาวร พร้อมรับแสงแดดลมฝนหรือมรสุมชีวิตใด ๆ ทั้งมวล เรื่องราวคร่าวๆ (ย่อเอง)...ปรารถนาแห่งหัวใจ และเรื่องราวความรักที่เกิดขึ้นในชนบทแห่งหนึ่ง ท่ามกลางสงครามที่รอวันสงบ ของชายหญิงคู่หนึ่งที่มาจากคนละขั้ว ราวกับดาวคนละดวง เอลินอร์ ดินสมอร์ แม่ม่ายลูกสาม สามีตาย ที่มีอดีตวัยเด็กอันเปลี่ยวเหงาและมีปัจจุบันอันเดี่ยวดาย ผู้คนทั้งเมืองเรียกเธอว่า "คนบ้า คนเสียสติ" ผู้หญิงที่อาศัยอยู่แต่ในบ้านของตัวเองมาเกือบตลอดชีวิต หญิงสาวผู้ไม่รู้จักโลกภายนอกอย่างแท้จริงวิล พาร์เกอร์ คือชายหนุ่มผอมโซ ผู้หิวโหย คนที่พร้อมจะทำอะไรก็ได้เพื่อหาอาหารมาประทังชีวิต กับอดีตที่โหดร้าย เป็นคนขี้คุกที่ไม่มีใครต้องการ ผู้คนรังเกียจเหยียดหยามทั้งสองโคจรมาพบกัน เพียงเพราะคำประกาศบนหน้าหนังสือพิมพ์ของเอลินอร์...ที่ว่า...ประกาศหาสามีต้องการชายสุขภาพดี อายุเท่าไหร่ก็ได้ เต็มใจทำงานหนักและอาศัยอยู่ด้วยกันติดต่อ...อี.ดินสมอร์ สุดถนนร็อกครีกผู้หญิงคนหนึ่งต้องการคนทำงานให้เธอ ส่วนผู้ชายอีกคนหนึ่งต้องการแค่ที่ซุกหัวนอน...เขาทั้งสองคนไม่คาดคิดว่า จะได้พบเจอรักโรแมนติกในชีวิตส่วนที่ชอบ... ชอบพล็อต ชอบความแปลกใหม่ของตัวละครเอก ... คือพระเอกกับนางเอก แม่ม่ายลูกสามกับคนขี้คุกเนี่ยนะ เปิดฉากมาได้เหวอมาก พระเอกผอมโซ ในชุดเก่าๆ ที่ขโมยมา หมวกใบเก่าที่ขาดวิ่นแทบปกปิดอะไรไม่มิด และแม่ม่ายลูกเล็กๆ สามคน คนหนึ่งสี่ขวบกว่ายืนเกาะขา อีกคนขวบกว่าๆ เธออุ้มอยู่บนเอว และอีกคนอยู่ในท้องที่โปร่งนูน ในเสื้อผ้าเก่าๆ สีมอซอ หน้าตาห่อเหี่ยวแก่เกินวัย ยืนอยู่ในลานหน้าบ้าน ที่เก่าโทรม เบื้องหลังมากมายเกลื่อนกราดไปด้วยกองขยะ เศษไม้ เศษหญ้า...ขี้ไก่ อร๊าย..มีอะไรดูดีบ้างนี่ชอบการดำเนินเรื่อง....ที่เปิดตัวมาอย่างช้าๆ และดำเนินไปข้างหน้าอย่างเดียว (แต่ไม่น่าเบื่อ) คืออ่านแล้วมีความรู้สึกว่าคนอ่านได้เติบโตไปด้วยกันกับความสัมพันธ์ของพระนางเอก,ลูกๆ ของพวกเขา ,คนรอบข้าง และการเปลี่ยนแปลงของสถานที่ที่เกิดขึ้นช้า คือบรรยายได้เห็นภาพ ว่าที่นั่นที่ไหน เป็นอย่างไร แต่ในทุกๆ วัน มันได้เปลี่ยนแปลงไปเป็นอย่างไร จนไปถึงตอนจบ จากที่ที่เรายี๊...กลับกลายเป็นสถานที่งดงามและเต็มไปด้วยความอบอุ่นชอบความรักหนักแน่น...ของคนทั้งคู่ ที่หัวใจไม่คลอนแคลนเลย มันค่อยๆ เกิด ผูกพันธ์ และแน่นแฟ้นขึ้น...ส่วนที่ไม่ชอบ... 55+ มีส่วนที่ชอบแล้ว มันก็ต้องมีส่วนที่ไม่ชอบบ้างควบคู่กันไป ส่วนที่ไม่ชอบซักเท่าไหร่ คือบางจุดยืดเยื้อเกินไป เช่นจดหมายของพระเอก,นางเอก ในระหว่างที่พระเอกต้องไปรบในสงคราม ส่วนนางเอกได้แต่เฝ้ารอ โดยมีจดหมายส่งถึงกันแบบระยะๆ จริงๆ ส่วนนี้ก็ดี ทำให้ได้เห็นความผูกพันธ์ แต่มันเยิ่นเยิ้อไปหน่อยและความสัมพันธ์ที่พระเอก,นางเอกยื้อยุดกันไปมา คือเหมือนกับว่า จะรักกันดีไหม เอ๊ะ ดี ไม่ดี รักดีไหม ฉันรักเขาไหม เขารักฉันไหม ฉันดีพอหรือเปล่า เราจะรักกันได้หรอ อะไรแบบนี้อ่ะค่ะ...คือเข้าใจว่าทั้งคู่มีปมในใจเยอะ แต่เหมือนยังบิ้วไม่ถึง (ใจเรา) บางครั้งเราเลยรู้สึกว่าพวกเธอจะห้ามใจทำไมกันนี่ รักๆ กันไปเถอะ...เพราะเธอสองคนไม่มีอะไรจะเสียซักหน่อย...อีกส่วนคือคำว่า รัก จริงๆ เราชอบนะ ที่ตัวละคร พอรักกันแล้ว ก็เปิดเผยและตรงไปตรงมาต่อ ไม่มีการปิดกั้นหรืออมพะนำให้ปวดหัว รักก็บอกว่ารัก ...แต่ว่าบางครั้งคำว่า รัก ถ้าใช้มันพร่ำเพรื่อเกินไป มันจะกลายเป็นแค่คำเกลื่อนๆ ธรรมดาคำหนึ่ง ไม่มีความศักดิ์สิทธ์...ถ้าจะให้นับ (ซึ่งเราไม่ได้นับ 55+ หรืออาจจะนับไม่ถ้วน) เรื่องนี้พระเอกบอกรักนางเอกเยอะมากมากจริงๆ นะ อ่านๆ ไป แบบว่า อีกแล้วเหรอ...สรุปว่า... เรื่องนี้เป็นนิยายที่ดี ควรค่าแก่การอ่านค่ะ...เพราะส่วนดีมีมากกว่าส่วนไม่ดี ... จริงๆ ส่วนไม่ดี อาจจะไม่มีหรอก มันคงมีแค่ส่วนที่เราจะชอบหรือไม่ชอบมากกว่าเท่านั้นเอง ความรักของเอลินอร์และวิล เราไม่ขอใช้คำว่า ตรึงตราและประทับใจ แต่เราขอใช้คำว่า ตื้นตันและเติมเต็ม แทน...เพราะรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ค่ะ เมื่อ่านจบตื้นตันและเต็มเติม...อบอุ่นเหมือนได้สัมผัสกับคำว่า"บ้าน"จริงๆบ้านที่เป็นทั้งที่อยู่อาศัย และบ้านที่เป็นหัวใจ...
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 31 คน [
