~ วั น ที่ ไ ม่ มี พ่ อ ~ 20 กรกฎาคม 2549 เวลา 9 โมงกว่าๆ บทสนทนาทางโทรศัพท์เริ่มขึ้น "พ่อ อย่าลืมค่ากล้องนะ" "อื้ม ไม่ลืมหรอก เดี๋ยววันนี้เบิกงบได้จะโอนไปให้นะ" " ค่ะ เนี่ย ว่าจะไปหาหมอนะพ่อ ถ้าไม่ดี จะขอหมอ admit สักวันสองวัน" 11 โมงกว่าๆ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น หน้าจอโชว์ขึ้นมาว่า Papa "คะ" "เป็นไร ทำไมต้องไปหาหมอ" "จะให้ไล่ให้ฟังหมดไหมล่ะ? " "ว่ามา" "หมอบอกว่า เป็นลำไส้อักเสบ เป็นกระเพาะ เป็นโรคเครียด ไมเกรนกำเริบ โรคนอนไม่หลับ" ไม่มีเสียงใดๆ ตอบกลับมา สักครู่หนึ่ง "กลับมาอยู่บ้านเราเถอะลูก" คราวนี้ตานังลูกอึ้งบ้าง ....... "ยังไม่ครบปีเลยนี่คะพ่อ" "กลับมาเถอะ ตอนที่พ่อยังมีแรงพอดูแลเรื่องงานให้เราบ้าง" "นะคะพ่อ อีกไม่กี่เดือนเอง จะสิ้นปีแล้วนะ" บทสนทนาวนกลับไปลูปเดิมๆ ตลอดปีที่ผ่านมา เพราะลูกขอเวลาอีกหนึ่งปี กับการจะใช้ชีวิตอย่างตามใจตัวเอง ก่อนจะกลับไปเป็นลูกน้อย เป็นคุณหนูของพ่อ วางสายลง พร้อมกับบ่นๆ ให้เพื่อนๆ ในเอ็ม และคนในออฟฟิศฟังว่า ดูดิ๊ พ่อตามกลับบ้านอีกแล้ว ยังไม่ถึงกำหนดเล้ย บ่ายสองกว่าๆ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง พ่อโทรมาอีกแล้ว เอวันนี้เป็นอะไร รักเราจังแฮะ "โอนเงินค่ากล้องไปให้แล้วนะ" "ค่า" บทสนทนาสั้นๆ แต่ไม่คิดเลยสักนิดว่าจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้ยินเสียงของพ่อ...... บ่นๆ กับเพื่อน ๆในเอ็มฯ อีกครั้ง แปลกที่วันนี้พูดถึงพ่อหลายคราว ปกติจะเลี่ยงไม่ค่อยพูดถึงพ่อตัวเองเท่าไหร่ ยังคุยกับพี่นู๊นู อยู่เลยว่า "พ่อ เขาก็รักจุ๊บดีนะพี่" ยังโดนว่าให้ว่า "พ่อแม่ที่ไหนไม่รักลูก" กลับจากออฟฟิศทัวร์ 4 โมงนิดๆ เดินไปเช็คเงิน อ๊ะ คราวนี้พ่อใจดี โอนเกินด้วยแฮะ น่ารักจังวุ้ย สักพักเตรียมตัวอาบน้ำ จะลงมาทำงานต่อ โทรศัพท์ดังขึ้น ใครโทรมานะ อ๊ะ เลขาพ่อ มีอะไรจะถามเรื่องงานอีกละมั้ง "หนู พ่อช็อคนะ กำลังปั๊มหัวใจอยู่ กำลังจะส่งโรงพยาบาล" เสียงสั่นๆ บอกมาตามสาย ทั้งยังเสียงไซเรนที่กรีดร้องอยู่รอบ "งั้นเดี๋ยวกลับไปเลย พี่ตามไปดูพ่อนะ พรุ่งนี้เช้าเจอกัน" รู้สึกงงๆ สับสน ว่าควรทำตัวยังไงดี พ่อไม่เคยเป็นแบบนี้ แต่อีกใจก็คิดว่า อยู่กับมือหมอแล้วคงไม่เป็นอะไร แล้วก็กดโทรศัพท์ต่อหาน้องชายทุกเบอร์ จนติด บอกข่าวน้องชายแล้ว ตัวเองก็โทรเรียกรถให้มารับเข้ากรุงเทพฯ พร้อมเก็บของไปเรื่อยๆ เก็บแบบงงๆ ว่าควรเอาอะไรไปบ้าง หยิบเสื้อผ้ามาสองสามชิ้น กะว่าอย่างมากพ่อก็คงนอนโรงพยาบาลไม่กี่วัน โทรศัพท์หาเจ้านาย ลางานทั้งสองที่ และบอกเพื่อนและคนสนิทอีกสองสามคน เกือบๆ 5 โมง ออกจากพัทยาได้ หลับเพราะความอ่อนเพลีย พักนี้ร่างกายไม่แข็งแรงเท่าไหร่เลย ขอนอนเอาแรงก่อนดีกว่า 6 โมงเศษๆ สะดุ้งตื่นขึ้นมา ทำไมที่บ้านไม่โทรมาเลย หรือพ่อไม่เป็นอะไรแล้ว แต่ใจไม่ดีเสียแล้วตอนนั้น คว้าโทรศัพท์กดโทรหาที่เบอร์แม่ "แม่ เป็นไงบ้าง" "อยู่ไหนแล้ว" "อยู่บนรถ เกือบถึงกรุงเทพฯ แล้วค่ะ จะต่อรถจากกรุงเทพฯ" "ค่อย ๆมานะ " แล้วเสียงแม่ก็ขาดหายไป แทนที่ด้วยเสียงสะอื้น "แม่....." "กลับมาค่อยคุยกันนะ เดินทางดีๆ นะ" "แม่....." "พ่อเขาไปแล้ว แม่ทำอะไรไม่ถูกแล้ว" ".......... พี่ยุ้ยล่ะแม่ อยู่นี่" วินาทีนั้น ได้ยินแต่เสียงสะอื้นดังอยู่ในสายโทรศัพท์ เลขาของพ่อรับสาย "พี่ หนูฝากแม่ด้วย อย่าบอกน้องนะ กำลังขับรถอยู่ไม่อยากบอกให้รู้" วางโทรศัพท์ลง ด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก น้ำตาร่วงลงมาเป็นสาย คิดว่าควรทำอย่างไร ควรโทรหาใคร ตัดสินใจโทรหาเพื่อนสนิทของพ่อก่อน "อาคะ พ่อเสียแล้วนะ" ไม่มีใครสักคนที่จะเชื่อว่าข่าวที่บอกนั้นเป็นความจริง ต้องย้ำอีกหลายคำ กว่าจะรับฟังกัน โดยหัวใจของคนเป็นลูกยิ่งเจ็บทุกครั้งที่ต้องย้ำว่า พ่อไม่อยู่แล้ว พ่อไปแล้ว ค่อยๆ กดโทรหาเพื่อนที่ฝากให้ไปซื้อตั๋วรถให้ โทรหาพี่นุ โทรหาพี่เขา ค่อยๆ บอก วินาทีนั้น อยากได้ไหล่ใครสักคนมาอยู่ข้างๆ น้ำตามันไหลออกมาเรื่อยๆ ค่อยๆ ริน ค่อยๆ ไหล แต่เหมือนความเจ็บปวดในหัวใจไม่ได้ลดลงเลยสักกระผีกริ้น พยายามทำใจนิ่งๆ สงบๆ เรายังมีอะไรต้องทำอีกหลายอย่างนี่ แต่ทำไมอะไรๆ มันประเดประดังเข้ามาเร็วขนาดนี้ ตอนบ่าย เรายังเพิ่งคุยกันอยู่ไม่ใช่เหรอคะพ่อ ทำไมด่วนจากไปนักล่ะ พยายามคิดว่า จะมีใครโทรมาบอกไหมว่า ที่พ่อฟื้นแล้ว ว่าที่บอกว่าพ่อเสียแล้วมันไม่จริง ย้ำกับตัวเองหลายต่อหลายครั้ง ว่ามันไม่จริง แต่ความจริงก็คือความจริง ปุบปับที่ไม่มีพ่อ มันเหมือนอยู่ดีๆ ก็เจอพายุใหญ่เข้ามาในชีวิตโดยไม่มีเค้า จะเดินอย่างไรต่อ จะทำอย่างไรดี ตอนนั้นนาทีนั้นคิดอะไรไม่ออกเลยสักนิด ถึงหมอชิตด้วยความงุนงง เพื่อนมารับพร้อมตั๋ว นั่งอยู่เป็นเพื่อน คอยกุมมือให้กำลังใจ หลายครั้งที่อยากจะปล่อยโฮที่ตรงนั้น แต่ก็ยังไม่ได้ ได้แต่ปล่อยให้น้ำตาค่อยๆ ไหล จนถึงเวลาขึ้นรถนั่งรถไป มีคนโทรหา เป็นครั้งแรกที่ปล่อยให้ตัวเองร้องไห้ไปเรื่อยๆ เพราะรู้ดีว่า เมื่อกลับถึงบ้าน จะร้องไห้แบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว.... ตี 4 กว่าถึงบ้านน้องชายมารับ ไปถึงมูลนิธิที่ตั้งศพพ่อ นั่นพ่อเราแน่หรือที่นอนอยู่ตรงนั้น แม่ลุกขึ้นมาทันทีที่เห็น แล้วบอกว่า ไปไหว้พ่อเขาหน่อยเถอะ เดินงงๆ ไปไหว้พ่อ จุดธูปมือไม้สั่น พร้อมกับย้ำตัวเองว่า นี่คือความจริง นี่คือสิ่งที่ต้องยอมรับ "พ่อขา ทำไมไม่รอกันสักนิด นี่พ่อไม่อยู่แล้วจริงๆ เหรอ ทำไมพ่อไม่รอสักหน่อย ทำไมปุบปับด่วนจากไปเหลือเกิน" เดินกลับหาแม่ กุมมือ และกอดแม่ไว้แน่นๆ แม่ร้องไห้อีกแล้ว รีบปาดน้ำตาออก ไม่อยากให้แม่เห็นว่าตัวเองก็ร้องไห้ "แม่จ๋า แม่อยู่เฉยๆ นะ แม่นอนนะ เดี๋ยวจุ๊บกับน้องจะดูแลเอง" สงสารแม่เหลือเกิน ณ ตอนนั้น หน้าแม่ซีด ผมแม่ยุ่ง หน้าตาอิดโรย ไม่ได้นอนแน่เลยแม่ "แม่ไม่ต้องห่วงนะ จุ๊บมาแล้ว น้องมาแล้ว แม่อยู่เฉยๆ นะคะ พักนะแม่" ยิ่งสะท้อนใจ เมื่อแม่บอกว่า แม่นอนไม่หลับ แม่ข่มตาไม่ลง ได้แต่กอดแม่ไว้ และกลั้นน้ำตาต่อไป เพราะรู้ว่าถ้าน้ำตาไหลตรงนั้น แม่คงแย่ยิ่งกว่า เช้าวันต่อมา รดน้ำศพพ่อ ทำไมพ่อยังเหมือนคนนอนหลับอยู่เลยล่ะ มือพ่อยังไม่แข็งเลย ได้แต่จับมือพ่อไว้ ย้ำกับตัวเองว่า พ่อไม่อยู่แล้วจริงๆ วุ่นกับงานอยู่หลายวัน เราสองคนพี่น้อง ไม่เคยต้องทำอะไรแบบนี้ ขาดตกบกพร่องไปหลายอย่างเหลือเกิน แต่ทุกอย่างก็ผ่านไปแล้ว กระทั่งวันเผา ก่อนจะเผา ไปนั่งคุยกับพ่อหน้าโลงทุกวัน พยายามบอกพ่อว่า ไม่ต้องเป็นห่วงแม่ ห่วงบ้านแล้ว ลูกสองคนจะดูแลเอง วันนี้พ่อไม่อยู่แล้ว ไม่มีพ่อแล้วจริงๆ เราสองคนพาแม่ไปอยู่เขาใหญ่กับน้อง เพราะแม่ทนไม่ได้ที่จะเดินเข้าบ้าน แม่ทนกับการยืนอยู่คนเดียวในบ้านหลังนั้นไม่ได้ แม่บอกว่าความทรงจำมันมากมายเกินไป และแม่ยังทำใจไม่ได้ พ่อด่วนจากไปเหลือเกิน พ่อไปสบาย ไม่เจ็บไม่ปวด แต่คนที่อยู่ข้างหลัง ทั้งเจ็บปวด และสับสนกับชีวิต แต่รู้ดีว่าชีวิตต้องเดินต่อไป เมื่อไม่มีพ่อ เราก็ต้องอยู่ต่อไป จะไหวหรือไม่นั้นไม่สำคัญ เพราะเราไม่สามารถจะล้มหรือเสียใจได้นานอีกต่อไปแล้ว พ่อคะ รู้ไหมตั้งแต่วันนั้นที่พ่อจากไป ไม่มีวันไหนที่ไม่อยากคุยกับพ่อ พยายามจุดธูปบอกพ่อ อยากฝันเห็น อยากคุย ถึงแม้จะเป็นความฝันก็ยังดี แต่พ่อไม่เคยมาหา ลูกไม่เคยฝันถึงพ่อเลยสักครั้ง ครั้งเดียวก็ไม่เคย หลับเถอะค่ะ หลับให้สบายนะคะพ่อ ไม่ต้องห่วงอะไรทางนี้แล้ว เราจะดูแลแม่ และเราจะเข้มแข็ง ถึงไม่ไหว เราก็ต้องไหวค่ะ รักพ่อนะคะ ปล. ขอโทษนะคะ ที่ไม่ได้กลับมาพร้อมเกาะลั่นทม แต่กลับมาพร้อมความระทมแทน ปล.อีกครั้ง ขอบคุณสำหรับทุกๆ กำลังใจ ขอบคุณทุกๆ คน ขอบคุณพี่คนดีที่ให้กำลังใจเสมอมา   Create Date : 01 สิงหาคม 2549 38 comments Last Update : 1 สิงหาคม 2549 1:12:55 น. Counter : 650 Pageviews. Share Tweet

เสียใจด้วยครับพี่ เข้มแข็งนะครับ   โดย: cheetah IP: 58.8.124.195 1 สิงหาคม 2549 1:29:44 น.

ได้เคยทราบเรื่องนี้ทางบล็อกคุณเลจายรอบหนึ่งแล้ว กาลเวลานำคนมาพานพบก็เพื่อจากลา คนที่เรารักที่สุดในโลกย่อมทำให้เราเสียน้ำตาได้เกินใคร แต่ถึงอย่างนั้นวันที่สิ้นไร้ใคร เราก็ยังมีความทรงจำที่ดีงามเป็นเพื่อนอยู่เสมอนะครับ ด้วยความปรารถนาดี ดำรงเฮฮา   โดย: ดำรงเฮฮา 1 สิงหาคม 2549 1:52:21 น.

พี่แจงเป็นคนที่เข้มแข็งในสายตาใครๆ แต่จะมานั่งร้องไห้คนเดียวเสมอๆ คนที่เหงามากๆกลับไม่มีใคร ยิ่งสูญเสียคนที่รักไป...คงแย่ยิ่งกว่าเก่า ...... แต่พี่แจงก้อผ่านเรื่องราวอะไรต่างๆมาได้ด้วยดี ...... ..เฮ้อ ...พูดไม่ออกแฮะพี่สาว เหนื่อยนักก้อพักหน่อยนะคะ หาไหล่อุ่นๆของคนใจดีมาซบซะน๊า ปล. เมื่อคืนไฟดับจนได้ ดูรูปแล้วไว้ไปเที่ยวกัน .... จุ๊บๆๆๆ ปล.อีกอัน ล็อกอินอันนี้ไม่ได้ใช้หรอกค่ะ กะเอามาเก็บเลขIPเท่านั้น   โดย: หญิงค่ะ (HEWJUNG ) 1 สิงหาคม 2549 10:26:50 น.

ขอให้คุณพ่อสู่สุขคติ คนที่มีชีวิตอยู่ก็ต้องฝ่าฟันให้ถึงฝันต่อไป ชีวิตก็มีเท่านี้จริงๆนะจ้ะจุ๊บ บางทีการที่ท่านเสียไป นั่นเป็นเรื่องปกติของชีวิตทางโลก ท่านไปสบายแล้ว มีเราที่ยังต้องลำบากลำบน อดทนกันไป ท่านเหมือนไม่ได้ทรมานก่อนจากไป ก็นับเป็นเรื่องดีกว่าหลายๆ คน... จากนี้ไป เราก็ต้องเข้มแข็งขึ้นใช่ไหม เพราะว่าเป็นที่พึ่งของแม่แล้ว   โดย: แอน IP: 124.120.98.57 1 สิงหาคม 2549 11:43:05 น.

แวเข้ามาอ่าน.. ขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะ   โดย: ฝ้าย IP: 202.12.74.6 1 สิงหาคม 2549 12:10:05 น.

.. เสียใจด้วยจ๊ะแจง เข้มแข็งนะ ทิรู้ว่าแจงเข้มแข็งได้ สู้ ๆ นะแจงพ่อหลับสบายแล้ว ทิเป็นกำลังใจให้เสมอจ๊ะ .. ..   โดย: ทิ .. (Ka - Ti ) 1 สิงหาคม 2549 12:45:04 น.

ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับคุณแจง ขอให้คุณพ่อไปสู่สุคติครับ ขอมอบเพลงนี้ให้นะครับ เพลง "กล่อมพ่อ" โดยสุทธาสินี พุทธินันท์ (กด play เอง เมื่อต้องการฟังนะครับ)   โดย: สะเทื้อน 1 สิงหาคม 2549 13:08:15 น.

โดย: มม IP: 58.9.76.174 1 สิงหาคม 2549 14:49:31 น.

ขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะ เมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมา คุณแม่ของเราก็ป่วยขนาดเข้าห้องICU ตอนนั้น เราไม่กล้าไปหาแม่เลย ให้พี่ชายไปดูแทน กลัว..ทำใจไม่ได้ แต่โชคดีที่หมอช่วยไว้ทัน ตอนนี้ กลับมาทำหน้าที่ลูกเท่าที่มีเวลา(ที่เหลืออยู่-เวลาที่ความเป็นแม่และลูกจะยังมี...)   โดย: สายลมอิสระ (สายลมอิสระ ) 1 สิงหาคม 2549 20:36:48 น.

มืดจัง.... หวังว่าในความมืดคงควานหาความเข้มแข็งเจอ.....อาจจะหายากในเวลาแบบนี้.....แต่ก็คงไม่นานหรอกนะ มืดจัง....ทางออกอยู่ไหน   โดย: เจ้าของบ้านหลังจ้อย (guzupp ) 1 สิงหาคม 2549 20:40:42 น.

ขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะ สู้..สู้ นะคะคุณแจง เป็นกำลังใจให้ค่ะ..   โดย: Smile_Koo 1 สิงหาคม 2549 21:00:10 น.

อ่านแล้วเจ๊น้ำตาซึมค่ะ แต่ เชื่อไหมคะ ว่าคนที่เรารัก ไม่เคยตายจากเราค่ะ เพียงเรานึกถึงคุณงามความดีของท่าน เราจะรู้สึกว่า ท่านยังคงอยู่ข้างๆเรา แล้ววันหนึ่งข้างหน้า เราคงได้เจอกับท่านอีกนะคะ เหมือนเจ๊ที่ยังไม่เคยลืม คุณยายและ คุณป้าของเจ๊ ตอนนี้ สิ่งที่เหลืออยู่ที่เราทำได้ คือ ดูแล คุณแม่ คนที่ท่านรักให้ดีที่สุด รวมทั้งตัวหนูเองด้วย เพราะหนูก็คือหนึ่งในคนที่ท่านรักนะคะ อย่าลืม   โดย: นางกอแบกเป้ 1 สิงหาคม 2549 22:31:02 น.

cheetah - ขอบใจจ๊ะ พี่ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ ดำรงเฮฮา - ขอบคุณมากค่ะ ทุกวันนี้พยายามคิดถึงเขาในเรื่องดีๆ เหมือนคนเป็นบ้าค่ะ นั่งพูดอยู่คนเดียวประจำ จริงๆ แล้วนั่งคุยกับเขานะค่ะ มีเรื่องอะไรจะพูดกับเขา ทั้งๆ ที่เขาไม่อยู่รับฟังแล้ว น้องหญิง - พี่ไม่ได้ร้องไห้อยู่คนเดียวตลอดหรอกนะหญิงแค่บางทีเท่านั้น บางทีที่มันไม่ไหวจริงๆ ส่วนไหล่คนจะให้ซบ หาอยู่ หาแถวไหนดีละจ๊ะ? แอน - เค้ารู้นะว่าต้องเข้มแข็ง เขาถึงพูดตลอดว่า ไหวไม่ไหวก็ต้องไหว เขาล้มไม่ได้ เสียใจไม่ได้ เพื่อแม่ เพื่อคนที่เหลือ ฝ้าย - ขอบคุณมากๆ ค่ะ ทิ - ขอบคุณมากสำหรับกำลังใจนะจ๊ะ ตอนนี้กำลังพยายามเข้มแข็งจ๊ะ สะเทื้อน - พี่คะ เพลงนี้ฟังแล้วน้ำตาแทบร่วงเลยจริงๆ ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ มม - แล้วไปหาแม่เค้าด้วยกันเนอะ ^^ สายลมอิสระ - ขอบคุณค่ะ ทุกวันนี้อยู่เพื่อแม่แล้วค่ะ ทุกอย่างที่ทำ ระลึกถึงท่านเป็นอันดับแรกเสมอ คุณซุป - ตอนนี้บ้านมืดตามจิตใจคนค่ะ ขอเวลาสักหน่อยเถอะนะคะ ให้ใจของเจ้าของบ้านสว่างได้เหมือนกับที่ยิ้มอยู่ภายนอก ทางออกนี่รอสักหน่อย จะจูงมือพาออกละกันนะคะ ^^ Smile_Koo - ขอบคุณสำหรับกำลังใจมากๆค่ะคุณกู้ เจ๊กอ - เจ๊ขา จุ๊บแจงคงไม่ลืมเขาหรอกค่ะ ลืมกันไม่ลง พ่อทั้งคน ทุกวันนี้เหมือนคนบ้าเลยนะคะ ชอบนั่งคุยกับตัวเอง คุยกับเขา คุยกับเขา เล่าเรื่องนั้นนี้ให้เขาฟัง แต่เขาไม่อยู่รับฟังแล้ว รู้สึกเสียดาย ที่ใช้เวลาอยู่กับเขาน้อยเกินไป รู้สึกใจหาย ไม่คิดว่าจะไม่ได้ยินเสียงของเขาอีกแล้ว จะจดจำแต่สิ่งดีๆ ที่เขาเคยทำไว้ ตอนนี้อยากฝันถึงเขาค่ะ มาลาลูกในฝันสักคำก็ยังดี แต่ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไปใช่ไหมคะ ขอบคุณเจ๊มากๆ นะคะ   โดย: jengly 1 สิงหาคม 2549 23:02:52 น.

เสียใจด้วยจริงๆครับ อ่านถึงแค่บอกว่า พ่อไปแล้ว ผมก็ไม่กล้าที่จะอ่านต่อให้จบ ไม่ชอบการจากลาเลยจริงๆ   โดย: จริงใจ จริงจัง จริงๆ IP: 124.121.5.66 2 สิงหาคม 2549 12:59:00 น.

เสียใจด้วยจริงๆ นะแจง... ตอนพ่อเราเสีย ร้องไม่ออกเลย รู้ว่า งง อย่างเดียว ตอนเช้าไปหาหมอที่โรงพยาบาล แม่บอกหมาจับ admit เย็นวันรุ่งขึ้นว่าจะไปเยี่ยม แต่ไม่ทันแล้ว ตัวเองมัวแต่บ้างาน แทนที่เย็นวันนั้นจะไปเยี่ยมเค้า แต่ไม่ไป บ้าแต่งาน งาน งาน แล้วก็เพื่อน จะไปอีกที เย็นอีกวัน บอกตัวเอง แค่ว่า ส้มน้ำหน้านังบ้า สายไปแล้วเห็นมั้ยละ พ่อไปแบบ ไม่ทันตั้งตัว แค่ล้มเข่าถลอก แต่ติดเชื้อในกระแสเลือด ช่วง 10 โมงกว่า ๆ ของวันที่ 23 มิถุนายน ปี 2543 พ่อไปแล้ว ไปโรงพยาบาล แบบ งง อึ้ง กลับมาเอาเสื้อผ้าไปใส่ให้พ่อ ก็ไปแบบ งง ๆ ไม่มีน้ำตาสักหยด รู้แค่ว่าพ่อไม่อยู่แล้ว บ้านทำใหม่พึ่งเสร็จเค้าก็ยังไม่ทันอยู่ จนจัดการเรื่องวัด งานเสร็จสรรพ มาร้องอีกทีตอนอาบน้ำกะตอนอยู่ในห้องคนเดียว บ้านเงียบสงัด ไม่มีแม้แต่เสียงโทรทัศน์ หรือวิทยุ ไปแบบนี้อยู่ 3 เดือนกว่า ๆ ยังไง อดทน สู้เพื่อแม่ต่อไปนะจ๊ะ แจง เป็นกำลังใจให้อีกคน   โดย: Ta Pling 2 สิงหาคม 2549 13:15:55 น.

เสียใจด้วยนะแจง   โดย: jee IP: 58.9.40.213 2 สิงหาคม 2549 13:16:03 น.

อ่านจบแล้วน้ำตาเอ่อเลยค่ะคุณแจง ขอเรียกคุณแจงตามเพื่อนในบล็อกนะคะ อ่านแล้วคิดถึงคุณตาเราค่ะ เสียใจด้วยนะคะ คุณพ่อท่านหลับสบายแล้วค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ   โดย: Blomster_DK (Blomster_DK ) 2 สิงหาคม 2549 18:26:28 น.

จริงใจ จริงจัง จริง ๆ - ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ Ta Pling - นั่นสิเนอะ ของอย่างนี้ต้องใช้เวลา นี่ก็คอยบอกตัวเองว่าเขาไม่อยู่แล้วจริงๆ ขอบคุณมากจ๊ะ อี๊ด จี้ - ขอบคุณจี้มาก Blomster_Dk - ขอบคุณมากนะคะ สำหรับดอกไม้และกำลังใจ เรียกได้ตามสะดวกเลยค่ะ ไม่ห้าม ไม่หวง ^^   โดย: จุ๊บแจง IP: 203.156.44.86 3 สิงหาคม 2549 0:02:23 น.

ขอแสดงความเสียใจครับ พ่อจุ๊บแจงคงไปอยู่บนสวรรค์แล้วนะ เข้มแข็งนะ...สู้ต่อไป นู๊นู   โดย: นู๊นู (นู๊นู ) 3 สิงหาคม 2549 15:55:56 น.

ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ คุณพ่อไปสบายแล้ว ได้อยู่บนสวรรค์ พ่อเอก็เสียไปเมื่อตอนเด็กได้ประมาณ 8 ขวบน่ะครับ อยู่กับแม่กับยาย มาตลอด ... เป็นกำลังใจให้นะครับ ต้องเป็นหลักให้แม่กับน้องนะ ....   โดย: K-Birch 3 สิงหาคม 2549 16:29:23 น.

อ่านเรื่องของก๊องกี่ด้วยความรู้สึกเศร้าไปพร้อมๆ กันค่ะ รวมถึงความรู้สึกหลายๆ อย่างที่หลายคนมักจะบอกเราเสมอๆ ว่า ให้ใช้ชีวิตเหมือนว่าพรุ่งนี้อาจไม่มีให้เราได้มีลมหายใจ เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอให้คุณพ่อไปสู่สุขคติ ขอให้ทำใจให้เข้มแข็ง ถึงแม้ว่ามันจะยากแสนยาก และคนแม้แต่คนพิมพ์เองก็คงทำไม่ได้ง่ายเหมือนกัน คิดเสียว่าท่านเดินทางไปอยู่อีกแห่งหนึ่ง และวันหนึ่งเราก็ต้องเดินทางตามท่านไปเช่นกัน อ่านเรื่องของก๊องกี่แล้ว ทำให้นึกไปถึงว่าในอดีตนั้นท่านเป็นคนที่เรียกร้องให้เรากลับบ้าน มาอยู่ใกล้ๆ ท่าน แต่ในวันนี้เราต่างหากที่เป็นคนร่ำร้องขอให้ท่านนั้นกลับบ้านเรา ถือเป็นอุทาหรณ์สำหรับหลายๆ คน เป็นกำลังใจให้อย่างมากๆ นะคะ   โดย: nuyo (CooKiiE ) 3 สิงหาคม 2549 18:27:37 น.

ปลอบไม่ให้ไม่เสียใจไม่ได้ บอกไม่ให้ไม่โศกเศร้าไม่ได้ แต่จะคอยอยู่เป็นเพื่อน ให้รู้ว่า ถ้าอยากเล่า อยากระบาย ก็จะมีคนนั่งฟัง นั่งเป็นกำลังใจ ชีวิตไม่มีไม่ผลัดพราก ไม่มีไม่สูญเสีย ถึงแม้จะเจ็บปวด ถึงแม้จะทรมาน แต่ก็จะมีสักวัน ที่เราจะก้าวพ้นไปได้ และการนึกถึงคนที่เรารัก คิดถึงคนที่จากไป จะเป็นความทรงจำที่ดี ที่ไม่ทำให้น้ำตาหยดรินอีกต่อไป คิดถึงเวลาที่ดีที่เคยมีร่วมกันเอาไว้นะคะ รำลึกถึงคนที่จากไป และดูแลคนข้างหลังให้ดีนะคะ เป็นห่วงนะคะ   โดย: หมาเลี้ยงแกะ 3 สิงหาคม 2549 18:33:59 น.

นู๊นู - ขอบคุณมากค่ะเฮีย กำลังใจจากเฮียเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้จุ๊บแจงยืนได้ในวันนี้ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ K-Birch - ความสูญเสีย มักมาแบบไม่ให้ตั้งตัวเนอะ เอ ขอบคุณมากค่ะ nuyo - คุณหลีขา ทุกว้นนี้ก็ใช้ชีวิตแบบไม่มีวันพรุ่งนี้อยู่แล้ว เสียดายเหมือนกันค่ะ ที่ไม่กลับไปเร็วกว่านี้ แต่ก็เพราะอยากจะใช้ชีวิตตามใจตัวเอง จนบางทีลืมนึกถึงคนที่สำคัญสำหรับชีวิตตัวเอง ตอนนี้ไม่ได้ใช้ชีวิตเพื่อตัวเองแล้วค่ะ ตัวเองไม่สำคัญเท่าคนที่เหลืออย่างแม่แล้ว มลก ที่รัก - ขอบคุณหนูมากๆ อีกครั้งที่คอยอยู่ข้างๆ เสมอ นับตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ ตอนนี้พี่กำลังรอให้วันเวลามันทำหน้าที่ของมัน รอให้เวลามันช่วยให้พี่ผ่านช่วงเวลานี้ไปได้ ขอบคุณที่อยู่กับพี่มาตลอด ขอบคุณนะคะ   โดย: เจ็งลี่ IP: 203.156.44.86 5 สิงหาคม 2549 18:48:08 น.

ทุกครั้งที่มีการสูญเสียเกิดขึ้นกับคนสนิทรอบตัว เคยถามกับตัวเองว่า ถ้าเป็นเรา เราจะผ่านมันไปได้ยังไง เรามองทุกคนที่ผ่านจุดนี้ไปด้วยความเข้มแข็ง เรารู้ว่าวันนึงมันจะต้องเกิดกับเราเอง กับพ่อแม่ของเรา หรือคนที่เรารัก ดังนั้น พี่จึงคิดเสมอว่า แจงเก่ง ที่เผชิญสถานการณ์ อยู่กับมัน และกำลังจะผ่านมันไปให้ได้   โดย: หลักสี่ IP: 161.200.255.161 5 สิงหาคม 2549 22:35:41 น.

อ่านไปเศร้าไปค่ะ คิดถึงพ่อจัง เราเหลือพ่ออยู่คนเดียวค่ะ แม่ตายไปยี่สิบกว่าปีแล้วค่ะ เข้มแข็งนะคะ   โดย: Malee30 5 สิงหาคม 2549 22:52:03 น.

โดย: สิงหราช 6 สิงหาคม 2549 18:54:24 น.

แสดงความเสียใจย้อนหลังด้วยนะคะป้า เนื่องจากเพ่งรู้ข่าวร้ายน่ะค่ะ อดทน และเข้มแข็งไว้นะคะป้า   โดย: ป้ารุ้ง IP: 81.241.129.175 6 สิงหาคม 2549 19:07:22 น.

ดูแลตัวเองนะคะ ยังไงคุณแจงก็ยังต้องคอยดูแลคุณแม่ด้วยอีกคน   โดย: Chapter 1-17 7 สิงหาคม 2549 0:25:21 น.

เข้มแข็งไว้นะ... ชีวิตคนเรา มีพบก็ต้องมีจาก มีเจอก็มีพลัดพราก ที่สำคัญอยากให้จุ๊บมองอนาคตข้างหน้า และ เราดูคนที่ยังเหลืออยู่... จุ๊บอะ เข้มแข็งอยู่แล้ว   โดย: น้ำพริกหมูแดง IP: 203.154.152.254 8 สิงหาคม 2549 19:00:58 น.

อ้อนเิิพิ่งรู้ข่าวเองค่ะ เสียใจด้วยนะค่ะ เป็นกำลังใจให้นะ เข้มแข็งไ้ว้นะค่ะ   โดย: aon@_@ IP: 61.47.104.237 8 สิงหาคม 2549 19:17:18 น.

แวะเวียนมาดูด้วยความเป็นห่วง อย่าเก็บอะไรไว้คนเดียวมากนะคะ เดี๋ยวจะระเบิดนะ ผ่อนออกไป คลายออกไป บอกตัวเองไว้เสมอว่า แล้วทุกอย่างก็จะผ่านพ้น บอกร้างกายให้พักแล้วใจก็ต้องได้พักอย่างพักจริง ๆ ด้วยนะคะ ถ้าหลับไม่สนิท หลับไม่ลึก และไม่ได้พักผ่อนจริง ๆ นอนเท่าไหร่ก็ไม่พอนะ สู้นะคะ   โดย: หมาเลี้ยงแกะ 8 สิงหาคม 2549 19:18:28 น.

เสียใจด้วยนะคะพี่แจง พ่อกรีนเสียไป 14 ปีแล้วค่ะ ( ตอนนั้นอยู่ม.2 เอง น้องชายคนเล็กเพิ่งจะ 2 ขวบ ) พ่อกรีนเป็นมะเร็งค่ะ อยู่ร.พ.ได้ 8 เดือนพ่อก้เสียค่ะ วันที่พ่อเสีย ตอนเช้ากรีนโทรไปหาแม่ถามอาการของพ่อ แม่โกหกว่าพ่อหลับอยู่ แต่จริงๆพ่อเสียแล้ว Y_Y ทุกวันนี้บางทีก็หลอกตัวเองว่าพ่อยังอยู่ แต่พ่อไปเที่ยวที่ไหนซักแห่งแล้วเดี๋ยวเค้าก็กลับมาหาเรา เป็นกำลังใจให้พี่แจงนะคะ เข็มแข็งไว้ค่ะ สู้ๆ   โดย: กรีน IP: 203.113.35.9 9 สิงหาคม 2549 10:47:58 น.

พี่สาว - พี่สาวคะ ไม่ได้อยากจะเก่งเลยค่ะ แต่มันเลือกทางที่ดีกว่านี้ไม่ได้ ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ Malee30 - ขอบคุณมากๆ ค่ะ น้าจิ๋ง - มาทำหน้าแดงไรแถวนี้คะน้า Chapter1-17 - ทุกวันนี้ก็พยายามดูแลตัวเองค่ะ แต่เหมือนร่างกายจะประท้วงไปแล้ว - -" พี่หนุ่มน้ำพริกฯ - พี่หนุ่มจ๋า คิดว่าน้องเข้มแข็งนักเหรอ บางทีคนเรามันก็อ่อนแอไม่ได้ต่างหาก ขอบคุณนะคะ ขอบคุณ อ้อน - ขอบคุณมากจ๊ะ มลก ที่รัก - รู้ไหม บางทีพี่ก็อยากร้องไห้นะ แต่แปลกที่มันร้องไห้ไม่ออก นั่งมองรูปเขา อยากจะคุย อยากจะงอนเขาเหมือนเดิม แต่ความเป็นจริงก็คือ ไม่มีเขาแล้ว ทำใจยอมรับแล้ว แต่ยังไม่ชินค่ะ ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วงพี่เสมอ จะพยายามค่ะ กรีน - ขอบคุณกรีนมากๆ พี่เพิ่งจะรู้ว่าความสูญเสียมันอยู่รายล้อมรอบตัวเราตลอดเวลา ทุกวันนี้พี่ก็เคยคิดหลอกตัวเองเหมือนกันว่า มันเป็นความฝัน แต่มันก็เป็นความจริงใช่ไหม ขอบคุณนะคะ สำหรับกำลังใจ เราก็คงต้องเดินต่อไปนั่นแหละค่ะ   โดย: jengly 9 สิงหาคม 2549 23:18:56 น.

กำลังใจ ... มีแบ่งปันให้กันและกันเสมอนะครับ   โดย: สะเทื้อน 10 สิงหาคม 2549 9:05:28 น.

นี่คือคำชี้แจงจากบ้านหลังจ้อย..... เนื่องจากเมื่อวาน (9 ก.ค. 49) ขณะที่ผมกำลังซ่อมแซมและบำรุงรักษาบ้านหลังจ้อยอยู่นั้น บังเอิญมือเจ้ากรรมดันไปเผลอกด Publish แทนที่จะกด Save As Draft ทำให้เกิดการ Online เร็วกว่ากำหนด ทั้งที่ยังปัดฝุ่นบ้านไม่เสร็จ.....นำพาไปสู่ปัญหาทางสายตาต่อผู้พลัดหลงเข้ามาพบเห็น แต่ทำไงได้ล่ะครับ เมื่อผิดพลาดไปแล้วจึงต้องก้มหน้างุด ๆ แก้ไขต่อไปทั้งที่ Online ไปแล้ว.....ขอย้ำอีกทีว่าเกิดจากความผิดพลาดจริง ๆ มิได้เกิดจากความชราแต่อย่างใด บัดนี้ได้แก้ไข และซ่อมแซมบ้านหลังจ้อยเป็นที่เรียบร้อยแล้ว จึงแจ้งมาเพื่อทราบ และขอขมา ที่ทำให้สายตาไม่เป็นสุข อีกนิด..... ช่วงนี้คิดว่าสภาพจิตใจคงดีขึ้นบ้าง แม้ไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์ อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น จงยืนหยัดสู้ต่อไปเถอะ "อ้ายมดแดง" ......เอ๊ะ ! ชักมั่ว....หรือว่าเราจะชราแล้วจริง ๆ   โดย: เจ้าของบ้านหลังจ้อย (guzupp ) 10 สิงหาคม 2549 22:08:04 น.

เข้มแข็งไว้นะคะ ท่านไม่ได้จากคุณไปไหน แต่ท่านยังคงอยู่ในใจ ของคุณตลอดไปไงคะ เมื่อมองไปบนท้องฟ้า รู้ไว้เถอะคะ ว่าท่านจะต้อง เฝ้ามองคุฯทุกย่างก้าว ของชีวิต ผิดหวัง เสียใจ ร้องไห้ มีความสุข ท่านจะยังเป็นกำลังใจ และส่งความรักไปให้คุณเสมอคะ   โดย: ปลา (parnatedao ) 10 สิงหาคม 2549 23:48:20 น.

เข้ามาสวัสดีช่วงวันหยุดยาวค่ะ หายเศร้าไวๆ นะคะ   โดย: Chapter 1-17 13 สิงหาคม 2549 23:20:11 น.

ส ุ้ต่อไปครับ   โดย: เกล้า IP: 110.49.251.181 20 กรกฎาคม 2555 16:54:07 น.